Dankbaarheid is een bloemke dat in weinig hoven bloeit.
- Guido Gezelle
Heb jij dit jaar een dagboekje bijgehouden? Of een glazen pot met iedere dag één zin waar je dankbaar voor bent? Soms is het goed stil te staan bij je persoonlijke hoogtepunten en ze op te schrijven: daar word je extra dankbaar van. Een manier om meer geluk te vinden in je leven is het vaker stil staan bij wat je hebt en om daar dankbaar voor te zijn. Dankbaarheid tonen heeft heel gunstige effecten. Uit onderzoek blijkt dat dankbare mensen gelukkiger zijn, energieker, optimistischer, hulpvaardiger, spiritueler, geestelijk gezonder en minder materialistisch. Van dankbaar zijn word je gelukkig. Het is een krachtige manier om meer geluk in je leven te brengen. Dus stond ik even stil bij de momenten die me echt zijn bijgebleven uit 2016. Dit resulteerde in de volgende vier punten:
1. Ik heb me aangesloten bij een hardloopgroep. Vanaf maart van dit jaar trainde ik twee á drie keer per week met trainer Peter. We begonnen op de baan te trainen en vanaf het ingaan van de zomertijd trainden we in het bos. Deze training werd afgesloten met een vijf kilometer test waar ik bijna 37 minuten over deed. Vanaf dat moment ging ik langere rondes lopen door het Mastbos. Echt genieten. Langs bosmeertjes, herten, paarse heide en kleinere bospaadjes. Aarden. Met de wintertijd verplaatsten we ons weer terug naar de baan. Afgelopen week hebben we weer een vijf kilometer test gedaan en nu liep ik drieënhalve minuut sneller. Ik ben dankbaar voor mijn vooruitgang en het kunnen genieten van het hardlopen in de natuur.
2. In México had ik flink te kampen met gezondheidsproblemen. Ik had een myoom ter grootte van een halve grapefruit in mijn buik. Het voedende bloedvat naar de myoom heb ik in Mexico City af laten sluiten met een siliconen kraal. Afgelopen zomer was het al geslonken naar een grote knikker van drie centimeter doorsnee. Mijn beenmerg was in México zó aangetast door medicijnen dat ik enorm ijzertekort had en twee bloedtransfusies moest ondergaan om mijn beenmerg een flinke boost te geven. Mijn bloed was sowieso heel erg uit balans waardoor ik veel te hoge cholesterol- en bloedsuikerwaarden had. Dit heb ik door een suikervrij dieet gedurende een jaar weten terug te brengen naar gezonde waarden. Ik eet weer normaal, maar door het hardlopen en yoga blijven mijn bloedwaarden gezond. Ik ben zo dankbaar voor mijn gezonde lijf. Ik weet als geen ander dat je gezondheid je grootste goed is. Oók omdat we indertijd enorm geschrokken zijn van mijn longembolie. Ik moest acuut stoppen met de pil en slik tot op de dag van vandaag bloedverdunners.
3. Dit lijstje zou niet compleet zijn zonder mijn dankbaarheid te tonen voor de geweldige dagen die we dit jaar doorgebracht hebben tijdens het reizen met onze hippiebus. Onze road trip afgelopen zomer van drie weken door Europa was in één woord geweldig. Ik ben dankbaar voor de avonturen die we als gezin beleven met deze antieke VW bus. Op de bonnefooi de zon volgen vind ik heel opwindend. We fantaseren al een beetje over aankomende zomer. Alle drie de meiden willen weer mee. We dagdromen over een rondreis door Schotland. Of een zonniger land als Italië. Ik kan zelfs mijmeren over de reis naar Tibet die ik ooit met mijn lief wil maken met onze bus. Ik ben dankbaar voor de vrijheid en de dromen die deze bus met zich mee brengen.
4. Ik ben ook heel dankbaar voor mijn twee lieve yoga juffen in Nederland en México die op mijn pad gekomen zijn. Zij hebben van mij een yogi gemaakt. Yoga is geen geloof maar een manier van leven die mij veel heeft gebracht. Elke yoga les is een inspiratie. Ik heb geleerd ‘the most loving choice for myself’ te maken. Lief zijn voor mezelf. Mijn Mexicaanse juf heeft mij destijds zulke mooie inzichten gegeven waardoor ik onder andere een heel warm afscheid van mijn vader heb kunnen nemen. Daar ben ik oprecht dankbaar voor.
Vanzelfsprekend ben ik ook heel blij met mijn grootste liefde en de harmonie in ons gezin, maar ook de leveringen van de Hello Fresh box bijvoorbeeld of de écht bijzondere ontmoetingen met klanten bij de juwelier. Iedereen kent toch wel het gevoel dat je overvalt wanneer je kijkt naar de ondergaande zon en beseft hoe blij je bent met je leven? Je voelt je dankbaar voor alle mooie gebeurtenissen die jij hebt meegemaakt. Het gevoel dat het leven bijzonder is en speciaal. Ik wens mijn lieve lezers voor 2017 een gevoel van verbazing, erkenning en waardering toe voor het leven. Het leven is namelijk niet vanzelfsprekend. Het leven is een wonder.
dinsdag 27 december 2016
dinsdag 20 december 2016
Stoere Griet
The spirit of Christmas is the spirit of love and of generosity and of goodness. It illuminates the picture window of the soul, and we look out upon the world's busy life and become more interested in people than in things.
- Thomas S. Monson
Een ouderwetse Holly Hobbie uitnodiging op mijn telefoon. Holly Hobbie stamt uit de tijd dat ik nog een jong meisje was. Ik had een etui, gum en potloden met haar romantische tekeningetje erop. Het hoogtepunt was toen ik de échte lappen pop met bloemetjesjurk kreeg voor op mijn bed. De nostalgische uitnodiging is van mijn vriendin afkomstig die dezelfde zoete herinneringen aan Holly Hobbie heeft als ik. Een paar weken later is het bewuste verjaardagsfeestje. We gaan samen met de vriendinnen van de jarige job een avondje uit. Als we in de theaterzaal zitten verschijnt Griet Op de Beeck op het podium. Een mooie, slanke vrouw met een grijs rokje aan, een zwart strak truitje erboven en hoge veterschoenen van knalrode lak eronder. Haar outfit past precies bij haar hippe kapsel dat aan één kant kortgeknipt is en de andere kant lang. Een sterk Vlaams accent hoort bij haar. Een vrouw die veel meegemaakt heeft in haar jeugd. Een vrouw die zich ervan los gemaakt heeft. Durf. Ze stopte met haar werk als dramaturg, ze stopte met haar 5-jarige huwelijk en ze stopte zelfstandig met anorexia. Griet werd schrijfster. De drie boeken van de Vlaamse zijn een ongekend succes. Haar debuutroman ‘Vele hemels boven de zevende’ verscheen toen ze 39 was. Haar tweede boek ‘Kom hier dat ik u kus’ doet het nog beter. Haar derde boek ‘Gij nu’ gaat over vijftien personages die op een kantelpunt in hun leven staan. “ Op dat kantelpunt valt het vaak stil, omdat de machteloosheid heeft gewonnen, of het schuldgevoel of de angst. Het verleden kortweg – want dat is vaak wat mensen in de weg zit. Voor mij is de kwestie: kies je voor evolutie of kies je ervoor om dingen te laten stagneren?” Dat komt door zinnetjes in je achterhoofd als: we moeten ook niet teveel verwachten van het leven, het is overal wel wat. Of: laten we nou maar tevreden zijn met wat we hebben. En hoeveel begrip ik ook heb, zeker als schrijver, voor de machteloosheid van mensen, ik vind het geweldig als mensen de stap wél durven zetten om dingen te veranderen in hun leven.” Griet woont in Gent en werkt nu aan haar vierde boek die eigenlijk uit drie boeken bestaat. Deze avond van het feestje draagt ze voor uit haar boeken en praat ze alles aan elkaar met anekdotes. “ We hebben allemaal een tapijt. En we zijn geneigd daar alles onder te vegen wat ons verontrust, alles waar we kwaad van worden of emotioneel. Daar staan we met twee voeten stevig bovenop en we kijken recht vooruit. Zo hopen we dat het niet bestaat. We zijn allemaal bang om te kijken wat er onder dat tapijt ligt, want dan krijgen we misschien een burn-out of een depressie, dus laten we maar blijven glimlachen en doen alsof het er niet is. terwijl ik er heilig in geloof dat je depressies en dat soort ziekten krijgt door níet te kijken wat er onder dat tapijt ligt.” Ze heeft ook zeker humor hoor, niet alles is zwaar op de hand. Een mooie sterke vrouw zie ik op het podium staan. Met een glinstering in haar ogen en een grote lach op haar gezicht. Ze schrijft met prachtige zinnen. Ze spreekt ook met prachtige zinnen. En dat Vlaamse accent. Ik denk dat ik een luisterboek van haar bestel.
Deze dagen wordt er wat gesnoept bij de juwelier. Chocola en koekjes zijn niet aan te slepen. Er liggen ook altijd zakken snoep voor het graaien. Het meeste ligt beneden in ons keukentje, maar in de lade in de winkel staat ook een emmertje vol. Gelukkig ren ik tijdens mijn werk duizend keer de trap op en af naar de kluis beneden. Dat zorgt voor een balans. Naast mijn hardlopen natuurlijk. Elk weekend ga ik naar het bos voor een ronde van zo’n acht tot tien kilometer. Heerlijk. Ik houd van lange tochten. Stampen door verdord herfstblad en modder. Het doet me aarden. Door het zand rennen met telkens een ander weertype is een soort actieve meditatie. Doordeweeks train ik met mijn nieuwe groep. Superfanatiek. Ik kan ze niet bij houden op de baan. Ik loop met Hans, een markante dominee van 73 jaar oud, met een witte baard. Voor zijn leeftijd ook bloedfanatiek. Een training op de baan moet je niet alleen doen. Te saai en de series duren te lang. Het is leuk om naast Hans hard te lopen. We praten over het leven. Hij is heel vriendelijk en heeft een prettige stem. Ik mag zijn handschoenen lenen als ik ze zelf vergeten ben. Hij wacht op me als ik mijn bodywarmer binnen ophaal voordat we de cooling down gaan doen. Hij kent alle hardlopers bij naam, en iedereen kent hem. Mensen als Hans zijn een voorbeeld. Dan is het leven ineens niet meer zo snel en oppervlakkig, maar zinvol en inspirerend.
- Thomas S. Monson
Een ouderwetse Holly Hobbie uitnodiging op mijn telefoon. Holly Hobbie stamt uit de tijd dat ik nog een jong meisje was. Ik had een etui, gum en potloden met haar romantische tekeningetje erop. Het hoogtepunt was toen ik de échte lappen pop met bloemetjesjurk kreeg voor op mijn bed. De nostalgische uitnodiging is van mijn vriendin afkomstig die dezelfde zoete herinneringen aan Holly Hobbie heeft als ik. Een paar weken later is het bewuste verjaardagsfeestje. We gaan samen met de vriendinnen van de jarige job een avondje uit. Als we in de theaterzaal zitten verschijnt Griet Op de Beeck op het podium. Een mooie, slanke vrouw met een grijs rokje aan, een zwart strak truitje erboven en hoge veterschoenen van knalrode lak eronder. Haar outfit past precies bij haar hippe kapsel dat aan één kant kortgeknipt is en de andere kant lang. Een sterk Vlaams accent hoort bij haar. Een vrouw die veel meegemaakt heeft in haar jeugd. Een vrouw die zich ervan los gemaakt heeft. Durf. Ze stopte met haar werk als dramaturg, ze stopte met haar 5-jarige huwelijk en ze stopte zelfstandig met anorexia. Griet werd schrijfster. De drie boeken van de Vlaamse zijn een ongekend succes. Haar debuutroman ‘Vele hemels boven de zevende’ verscheen toen ze 39 was. Haar tweede boek ‘Kom hier dat ik u kus’ doet het nog beter. Haar derde boek ‘Gij nu’ gaat over vijftien personages die op een kantelpunt in hun leven staan. “ Op dat kantelpunt valt het vaak stil, omdat de machteloosheid heeft gewonnen, of het schuldgevoel of de angst. Het verleden kortweg – want dat is vaak wat mensen in de weg zit. Voor mij is de kwestie: kies je voor evolutie of kies je ervoor om dingen te laten stagneren?” Dat komt door zinnetjes in je achterhoofd als: we moeten ook niet teveel verwachten van het leven, het is overal wel wat. Of: laten we nou maar tevreden zijn met wat we hebben. En hoeveel begrip ik ook heb, zeker als schrijver, voor de machteloosheid van mensen, ik vind het geweldig als mensen de stap wél durven zetten om dingen te veranderen in hun leven.” Griet woont in Gent en werkt nu aan haar vierde boek die eigenlijk uit drie boeken bestaat. Deze avond van het feestje draagt ze voor uit haar boeken en praat ze alles aan elkaar met anekdotes. “ We hebben allemaal een tapijt. En we zijn geneigd daar alles onder te vegen wat ons verontrust, alles waar we kwaad van worden of emotioneel. Daar staan we met twee voeten stevig bovenop en we kijken recht vooruit. Zo hopen we dat het niet bestaat. We zijn allemaal bang om te kijken wat er onder dat tapijt ligt, want dan krijgen we misschien een burn-out of een depressie, dus laten we maar blijven glimlachen en doen alsof het er niet is. terwijl ik er heilig in geloof dat je depressies en dat soort ziekten krijgt door níet te kijken wat er onder dat tapijt ligt.” Ze heeft ook zeker humor hoor, niet alles is zwaar op de hand. Een mooie sterke vrouw zie ik op het podium staan. Met een glinstering in haar ogen en een grote lach op haar gezicht. Ze schrijft met prachtige zinnen. Ze spreekt ook met prachtige zinnen. En dat Vlaamse accent. Ik denk dat ik een luisterboek van haar bestel.
Deze dagen wordt er wat gesnoept bij de juwelier. Chocola en koekjes zijn niet aan te slepen. Er liggen ook altijd zakken snoep voor het graaien. Het meeste ligt beneden in ons keukentje, maar in de lade in de winkel staat ook een emmertje vol. Gelukkig ren ik tijdens mijn werk duizend keer de trap op en af naar de kluis beneden. Dat zorgt voor een balans. Naast mijn hardlopen natuurlijk. Elk weekend ga ik naar het bos voor een ronde van zo’n acht tot tien kilometer. Heerlijk. Ik houd van lange tochten. Stampen door verdord herfstblad en modder. Het doet me aarden. Door het zand rennen met telkens een ander weertype is een soort actieve meditatie. Doordeweeks train ik met mijn nieuwe groep. Superfanatiek. Ik kan ze niet bij houden op de baan. Ik loop met Hans, een markante dominee van 73 jaar oud, met een witte baard. Voor zijn leeftijd ook bloedfanatiek. Een training op de baan moet je niet alleen doen. Te saai en de series duren te lang. Het is leuk om naast Hans hard te lopen. We praten over het leven. Hij is heel vriendelijk en heeft een prettige stem. Ik mag zijn handschoenen lenen als ik ze zelf vergeten ben. Hij wacht op me als ik mijn bodywarmer binnen ophaal voordat we de cooling down gaan doen. Hij kent alle hardlopers bij naam, en iedereen kent hem. Mensen als Hans zijn een voorbeeld. Dan is het leven ineens niet meer zo snel en oppervlakkig, maar zinvol en inspirerend.
dinsdag 13 december 2016
Magical moments
Christmas gives us the opportunity to pause and reflect on the important things around us - a time when we can look back on the year that has passed and prepare for the year ahead.
- David Cameron
Achter de glazen deur van het restaurant staat ze me op te wachten. We omhelzen elkaar. Als we achter elkaar aan door het restaurant lopen valt me weer op hoe klein ze is. Ik neem me voor om geen hakken te dragen als ik haar weer zie. Wanneer zie ik haar eigenlijk weer? Dat is de grote vraag. De reden dat we bij ‘onze’ openhaard, op de grens van Brabant en Zeeland, hebben afgesproken is haar vertrek. Mijn lieve vriendin vertrekt binnenkort voor een aantal jaren naar Suriname. Naar Paramaribo. We kennen elkaar zo’n tien jaar. Uit de tijd dat we samen in Spanje woonden. In de loop van de tijd is ze me steeds dierbaarder geworden. We wonen het grootste gedeelte van onze vriendschap in verschillende landen. Ik denk, nu ik erover nadenk, dat we alleen het laatste jaar samen in Nederland hebben gewoond. In dat jaar ontmoetten we elkaar steeds bij deze gezellige openhaard. Wij hebben eigenlijk een Skype-relatie die hoogtepunten beleeft tijdens onze bezoekjes. Bijvoorbeeld als één van ons Nederland bezoekt of als we elkaar in het buitenland opzoeken. Zoals een aantal jaren terug toen ik haar met Inden in haar woonplaats Boedapest opzocht. Of dat we dit jaar samen een paar nachten een bed deelden in Berlijn. Ik ga ik haar ook zéker opzoeken in Paramaribo. De stad waar ik vorige zomer een tijd heb vertoefd. In de auto op weg naar haar laat ik een paar traantjes. Ik houd niet van afscheid nemen en dat doen we dus ook niet. We praten urenlang bij de warme openhaard op de bank. We beginnen de ochtend met warme chocomel, latte macchiato en gebakjes. We eindigen halverwege de middag met belegde broodjes, thee en chocolade truffels – de laatsten raken we niet eens aan zo druk hebben we het. We raken nooit uitgepraat. Onze gesprekken gaan nooit over koetjes en kalfjes. We relativeren, houden elkaar een spiegel voor en luisteren veel naar elkaar. We lachen ook. We wisselen afscheidscadeautjes uit en zeggen in de hal van het restaurant gedag. Zonder tranen. We zien elkaar weer. Toen ik Mark vooraf vertelde dat ik behoorlijk opzag tegen mijn afscheid van haar benadrukte hij het nog. ‘Jij gaat haar opzoeken in Paramaribo. Jij gaat daar naartoe.’ Dat troost mij. Ik ben blij voor haar dat ze haar man gaat vergezellen in dit warme land. Ik voel ook haar gemis omdat ze drie van haar vier kinderen achter laat in Holland. Ze is iets ouder dan ik en loopt een aantal jaren voor op mij. Ook nu weer. Ik denk dat ik in dezelfde situatie als zij zal zijn als wij weer vertrekken naar het buitenland. Ook wij zullen twee (of drie) dochters achterlaten. Zij is zoals vaker mijn voorbeeld. Ik wens haar een geweldige tijd in Suriname toe. En veel Skype-uurtjes samen!
Het is nu de gezellige tijd om vrienden weer te zien. Samen te zijn. Ik merk dat mensen deze maand contact opnemen om elkaar nog even te zien voor het nieuwe jaar aanbreekt. En dan heb je vrouwen om je heen van wie je energie krijgt, vrouwen die je gewoon helemaal prima vindt en vrouwen die, na contact met jou, voor jouw gevoel als een dracula energie uit je hebben gezogen. Ik ken een aantal van deze dracula’s. Ze hebben een toxische uitwerking op me. Ik voel me na contact met hen als een leeggelopen ballon Als ik met hen in contact kom, levert het me stress op. Ik weet dat het aan mij ligt, ik moet duidelijk grenzen stellen. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik houd er ook niet van om confrontaties aan te gaan. Ik verplaats me (te) veel in de ander. Heel nobel en lief allemaal, maar laten we eerlijk zijn: ik kom steeds verder bij mezelf vandaan te staan. Toen ik na de bevalling van ons eerste kindje lag te luisteren naar de kraamverhalen van de visite die aan mijn kraambed zat was ik intens teleurgesteld. Ik verwachtte dat men nu naar míjn verhaal zou luisteren. ‘Nu luister ik nóg naar andermans bevallingsverhalen!’ huilde ik bij Mark uit. Oprah heeft ooit al gezegd: ‘You teach people how to treat you’ Dat is precies wat ik destijds fout deed en soms nog doe. Wat ik voel, is even belangrijk als wat iemand anders voelt. Een jaar geleden kon ik in deze Kerstperiode bijna niemands verhaal aanhoren. Ik had geen energie in mijn lijf. Dit jaar zijn er nog maar een paar die me echt leeg zuigen. Die toxische mensen dagen me in zekere zin ook uit. Ik leer voorzichtig ‘nee’ te zeggen.
- David Cameron
Achter de glazen deur van het restaurant staat ze me op te wachten. We omhelzen elkaar. Als we achter elkaar aan door het restaurant lopen valt me weer op hoe klein ze is. Ik neem me voor om geen hakken te dragen als ik haar weer zie. Wanneer zie ik haar eigenlijk weer? Dat is de grote vraag. De reden dat we bij ‘onze’ openhaard, op de grens van Brabant en Zeeland, hebben afgesproken is haar vertrek. Mijn lieve vriendin vertrekt binnenkort voor een aantal jaren naar Suriname. Naar Paramaribo. We kennen elkaar zo’n tien jaar. Uit de tijd dat we samen in Spanje woonden. In de loop van de tijd is ze me steeds dierbaarder geworden. We wonen het grootste gedeelte van onze vriendschap in verschillende landen. Ik denk, nu ik erover nadenk, dat we alleen het laatste jaar samen in Nederland hebben gewoond. In dat jaar ontmoetten we elkaar steeds bij deze gezellige openhaard. Wij hebben eigenlijk een Skype-relatie die hoogtepunten beleeft tijdens onze bezoekjes. Bijvoorbeeld als één van ons Nederland bezoekt of als we elkaar in het buitenland opzoeken. Zoals een aantal jaren terug toen ik haar met Inden in haar woonplaats Boedapest opzocht. Of dat we dit jaar samen een paar nachten een bed deelden in Berlijn. Ik ga ik haar ook zéker opzoeken in Paramaribo. De stad waar ik vorige zomer een tijd heb vertoefd. In de auto op weg naar haar laat ik een paar traantjes. Ik houd niet van afscheid nemen en dat doen we dus ook niet. We praten urenlang bij de warme openhaard op de bank. We beginnen de ochtend met warme chocomel, latte macchiato en gebakjes. We eindigen halverwege de middag met belegde broodjes, thee en chocolade truffels – de laatsten raken we niet eens aan zo druk hebben we het. We raken nooit uitgepraat. Onze gesprekken gaan nooit over koetjes en kalfjes. We relativeren, houden elkaar een spiegel voor en luisteren veel naar elkaar. We lachen ook. We wisselen afscheidscadeautjes uit en zeggen in de hal van het restaurant gedag. Zonder tranen. We zien elkaar weer. Toen ik Mark vooraf vertelde dat ik behoorlijk opzag tegen mijn afscheid van haar benadrukte hij het nog. ‘Jij gaat haar opzoeken in Paramaribo. Jij gaat daar naartoe.’ Dat troost mij. Ik ben blij voor haar dat ze haar man gaat vergezellen in dit warme land. Ik voel ook haar gemis omdat ze drie van haar vier kinderen achter laat in Holland. Ze is iets ouder dan ik en loopt een aantal jaren voor op mij. Ook nu weer. Ik denk dat ik in dezelfde situatie als zij zal zijn als wij weer vertrekken naar het buitenland. Ook wij zullen twee (of drie) dochters achterlaten. Zij is zoals vaker mijn voorbeeld. Ik wens haar een geweldige tijd in Suriname toe. En veel Skype-uurtjes samen!
Het is nu de gezellige tijd om vrienden weer te zien. Samen te zijn. Ik merk dat mensen deze maand contact opnemen om elkaar nog even te zien voor het nieuwe jaar aanbreekt. En dan heb je vrouwen om je heen van wie je energie krijgt, vrouwen die je gewoon helemaal prima vindt en vrouwen die, na contact met jou, voor jouw gevoel als een dracula energie uit je hebben gezogen. Ik ken een aantal van deze dracula’s. Ze hebben een toxische uitwerking op me. Ik voel me na contact met hen als een leeggelopen ballon Als ik met hen in contact kom, levert het me stress op. Ik weet dat het aan mij ligt, ik moet duidelijk grenzen stellen. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik houd er ook niet van om confrontaties aan te gaan. Ik verplaats me (te) veel in de ander. Heel nobel en lief allemaal, maar laten we eerlijk zijn: ik kom steeds verder bij mezelf vandaan te staan. Toen ik na de bevalling van ons eerste kindje lag te luisteren naar de kraamverhalen van de visite die aan mijn kraambed zat was ik intens teleurgesteld. Ik verwachtte dat men nu naar míjn verhaal zou luisteren. ‘Nu luister ik nóg naar andermans bevallingsverhalen!’ huilde ik bij Mark uit. Oprah heeft ooit al gezegd: ‘You teach people how to treat you’ Dat is precies wat ik destijds fout deed en soms nog doe. Wat ik voel, is even belangrijk als wat iemand anders voelt. Een jaar geleden kon ik in deze Kerstperiode bijna niemands verhaal aanhoren. Ik had geen energie in mijn lijf. Dit jaar zijn er nog maar een paar die me echt leeg zuigen. Die toxische mensen dagen me in zekere zin ook uit. Ik leer voorzichtig ‘nee’ te zeggen.
dinsdag 6 december 2016
Koninginnen en openhaarden
Over and over, the only truth
Everything comes back to you
- Niall Horan
Knisperig fris. De lucht is hemelsblauw. Een winterkoude, zonnige doordeweekse ochtend. Op mijn fiets op weg naar mijn yoga les. Handschoenen aan. Een geluksgevoel. Dankbaarheid. Hoe fantastisch is het om in een land te wonen waar de seizoenen elkaar afwisselen? Ik houd van ijskoude winterdagen met veel zonlicht. Ik geniet van de aanloop naar Pakjesavond. Ik houd van de spanning in huis nu iedereen zijn surprise en gedichten verstopt heeft en de jongste dagelijks probeert uit te vissen wie wie getrokken heeft. In deze winterkou heeft de loodgieter eindelijk een gaatje in zijn agenda gevonden om de radiator op onze nieuwe zolder op te hangen. Dat betekent dat er vandaag urenlang geen kachel aankan. Oudste is thuis aan het studeren en we krijgen het die ochtend al snel koud. Warme chocomel is niet voldoende. Ik steek de openhaard aan. We hebben tenslotte meer dan voldoende houtblokken. Nu overvalt me het romantische gevoel dat ik heb als ik de openhaarden in de kasteelvertrekken zie branden in de Netflix serie ‘Reign’. Ik volg drie seizoenen van deze Amerikaanse serie dat over het leven van Mary Stuart, de koningin van Schotland (1542-1587) gaat. De ijskoude, Franse kasteelkamers worden met openhaarden verwarmd en verlicht met tientallen kaarsen. Sprookjesachtig. Onze haard heeft echter nog nooit een volle dag lang gebrand. In de avond kan het deurtje nauwelijks open van al het as wat zich opgestapeld heeft. Een huiselijk sfeertje dat versterkt wordt door het nieuws dat manlief stopt met reizen. Zijn zakenreisjes zullen binnenkort afnemen. Hij heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen waarbij er nauwelijks tot niet gereisd wordt. Juist nu hij in het nieuwe jaar weer dagelijks thuis zal zijn verlaat onze oudste het nest om op kamers te gaan wonen. Net het weermannetje en het weervrouwtje. Ik vind het heerlijk dat mijn vent weer veel thuis zal zijn. Onze slaapkamer is bijna perfect. Een nieuw bed met extra groot dekbed wordt overmorgen geleverd. De loft wordt een heerlijk warm nest waar het op lange, koude avonden goed vertoeven is met een boek of tijdschrift.
Als ik mijn fiets in het donker langs het huis gezet heb en de warme huiskamer binnen stap staat de openhaard te branden en de pan met zuurkool dampend op tafel. Iedereen is thuis. Onze traditie is dat we zuurkool met worst eten op Pakjesavond - waar we ons op dat moment ook mogen bevinden op deze aardkloot. Ik heb een middag gewerkt en het was niet zo druk in de juwelier als we hoopten. Cadeautjes voor Pakjesavond worden meestal niet bij de juwelier maar de speelgoedwinkel aangeschaft. Het was een drukke, rommelige middag. Veel reparaties en ruilingen. Onze écht drukke dagen staan nog op stapel. We bespreken tijdens de maaltijd met elkaar hoe we de surprises geheimzinnig in de voorkamer krijgen zonder te verklappen wie wat gemaakt heeft. Spotify brengt sfeer met een afspeellijst met Sinterklaasliedjes. Ik breng ook een gevulde jute zak van Zwarte Piet naar beneden. Nu nog een dobbelsteen erbij en het gezellige avondje kan beginnen. Veel gedichten met herkenbare anekdotes. Hilarische surprises waar veel moeite voor gedaan is. Een knus avondje. Buiten een zichtbaar klein sikkelmaantje. Vanmorgen vroeg heb ik met Mark zo’n tien kilometer door het Mastbos gerend. De rijp toverde de wereld wit. Het waterige zonnetje maakte er een glanzend cadeautje van. Deze avond snoepen we ons allemaal rond en zijn tevreden met de geschenken van de Sint. We verplaatsen ons halverwege de avond naar de eettafel om Monopoly met chocolade straten te spelen. Ik geniet van de ontlading, van het gezin en de liefdevolle en respectvolle manier waarop iedereen met elkaar omgaat. Dat is mijn grootste presentje van vanavond. Mijn vriendin wees me deze week op de ontspannen manier waarop oudste kind en ik samen met elkaar omgaan. Hoe bijzonder dat is op haar leeftijd. Dát besef is ook een cadeautje.
Everything comes back to you
- Niall Horan
Knisperig fris. De lucht is hemelsblauw. Een winterkoude, zonnige doordeweekse ochtend. Op mijn fiets op weg naar mijn yoga les. Handschoenen aan. Een geluksgevoel. Dankbaarheid. Hoe fantastisch is het om in een land te wonen waar de seizoenen elkaar afwisselen? Ik houd van ijskoude winterdagen met veel zonlicht. Ik geniet van de aanloop naar Pakjesavond. Ik houd van de spanning in huis nu iedereen zijn surprise en gedichten verstopt heeft en de jongste dagelijks probeert uit te vissen wie wie getrokken heeft. In deze winterkou heeft de loodgieter eindelijk een gaatje in zijn agenda gevonden om de radiator op onze nieuwe zolder op te hangen. Dat betekent dat er vandaag urenlang geen kachel aankan. Oudste is thuis aan het studeren en we krijgen het die ochtend al snel koud. Warme chocomel is niet voldoende. Ik steek de openhaard aan. We hebben tenslotte meer dan voldoende houtblokken. Nu overvalt me het romantische gevoel dat ik heb als ik de openhaarden in de kasteelvertrekken zie branden in de Netflix serie ‘Reign’. Ik volg drie seizoenen van deze Amerikaanse serie dat over het leven van Mary Stuart, de koningin van Schotland (1542-1587) gaat. De ijskoude, Franse kasteelkamers worden met openhaarden verwarmd en verlicht met tientallen kaarsen. Sprookjesachtig. Onze haard heeft echter nog nooit een volle dag lang gebrand. In de avond kan het deurtje nauwelijks open van al het as wat zich opgestapeld heeft. Een huiselijk sfeertje dat versterkt wordt door het nieuws dat manlief stopt met reizen. Zijn zakenreisjes zullen binnenkort afnemen. Hij heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen waarbij er nauwelijks tot niet gereisd wordt. Juist nu hij in het nieuwe jaar weer dagelijks thuis zal zijn verlaat onze oudste het nest om op kamers te gaan wonen. Net het weermannetje en het weervrouwtje. Ik vind het heerlijk dat mijn vent weer veel thuis zal zijn. Onze slaapkamer is bijna perfect. Een nieuw bed met extra groot dekbed wordt overmorgen geleverd. De loft wordt een heerlijk warm nest waar het op lange, koude avonden goed vertoeven is met een boek of tijdschrift.
Als ik mijn fiets in het donker langs het huis gezet heb en de warme huiskamer binnen stap staat de openhaard te branden en de pan met zuurkool dampend op tafel. Iedereen is thuis. Onze traditie is dat we zuurkool met worst eten op Pakjesavond - waar we ons op dat moment ook mogen bevinden op deze aardkloot. Ik heb een middag gewerkt en het was niet zo druk in de juwelier als we hoopten. Cadeautjes voor Pakjesavond worden meestal niet bij de juwelier maar de speelgoedwinkel aangeschaft. Het was een drukke, rommelige middag. Veel reparaties en ruilingen. Onze écht drukke dagen staan nog op stapel. We bespreken tijdens de maaltijd met elkaar hoe we de surprises geheimzinnig in de voorkamer krijgen zonder te verklappen wie wat gemaakt heeft. Spotify brengt sfeer met een afspeellijst met Sinterklaasliedjes. Ik breng ook een gevulde jute zak van Zwarte Piet naar beneden. Nu nog een dobbelsteen erbij en het gezellige avondje kan beginnen. Veel gedichten met herkenbare anekdotes. Hilarische surprises waar veel moeite voor gedaan is. Een knus avondje. Buiten een zichtbaar klein sikkelmaantje. Vanmorgen vroeg heb ik met Mark zo’n tien kilometer door het Mastbos gerend. De rijp toverde de wereld wit. Het waterige zonnetje maakte er een glanzend cadeautje van. Deze avond snoepen we ons allemaal rond en zijn tevreden met de geschenken van de Sint. We verplaatsen ons halverwege de avond naar de eettafel om Monopoly met chocolade straten te spelen. Ik geniet van de ontlading, van het gezin en de liefdevolle en respectvolle manier waarop iedereen met elkaar omgaat. Dat is mijn grootste presentje van vanavond. Mijn vriendin wees me deze week op de ontspannen manier waarop oudste kind en ik samen met elkaar omgaan. Hoe bijzonder dat is op haar leeftijd. Dát besef is ook een cadeautje.
dinsdag 29 november 2016
Katten en muziek
Is er iets mooiers dan een vrouw?
Ik dacht het niet.
Ik dacht aan jou. Er is niets mooiers dan een vrouw.
- Huub van der Lubbe
Een verschrikkelijk geschreeuw komt er uit zijn mond. Hij beweegt zich als een soort roofdier over het podium. De zanger heeft lang haar en een lange baard. De andere bandleden ook trouwens. Elk lied dreunt hetzelfde ritme. Deze zanger zingt eigenlijk niet eens, hij zégt de teksten op. En soms schreeuwt hij dus als een prooi dat vast zit in een val. Manlief en ik staan in een zaaltje in Tilburg bij het voorconcert van de Amsterdamse band De Dijk. Ja, vernoemd naar de Zeedijk. Om ons heen zien we alleen veertigers en vijftigers. Het is niet zo druk als je verwacht bij een popconcert. Veel bezoekers zien er ouder uit dan wij, althans zo voelt het. Grijze, kalende en brildragende mannen zie ik om me heen. Ik heb zelfs een gehoorapparaatje gezien. En dan komt zanger Huub op. Hij laat precies het tegenovergestelde zien. Een fitte, goed in z’n vel zittende man met charisma en een kop vol haar. Hij is beweeglijk en maakt de gekste dansjes. Ik zou hem geen 63 jaar geven. Zijn bandleden zijn de laatste dertig jaar stuk voor stuk grijs of kaal geworden. (behalve de nieuwe, jonge gitarist) Huub niet. Het eerste concert van De Dijk dat Mark en ik samen bezochten was in 1987…. Oh, wat voel ik me nu oud als ik dit opschrijf! Ze traden op in een tent die opgezet was op de campus van onze universiteit . We waren beiden 18 jaar. En nu, bijna 48 jaar oud, staan we weer samen mee te dansen. Mark kent alle songteksten uit z’n hoofd. Over een paar weken staat er een glazen huis bij ons op de markt met twee bekende DJ’s erin. Ik ken ze niet eens. Domien en Frank. Ik voel me plots oud. Ik zie me nog wekelijks op vrijdagmiddag op mijn zolderkamer klaar zitten om radioliedjes op te nemen op mijn cassetterecorder. Met mijn vinger bij de rode knop om zonder tekst van de DJ de top 3 op te nemen. Ik beloofde mijn moeder (die niks van de top 40 volgde) dat ik nooit zo stoppen met luisteren naar de top 40 en dat ik altijd op de hoogte zou blijven van alle moderne popmuziek. En zie nu. Geen idee wat er in de top 40 staat en ik sta luidkeels mee te zingen met een band die in 1981 opgericht is, en dus bijna antiek is! Als we ’s nachts van het concert thuis komen laten we ons oudste kind een filmpje van het concert zien. Ze komt niet meer bij. Nu zie ik het ook door haar ogen. Een houterige, oude man op het podium, die heel oude liedjes zingt.
Toch krijg ik wel wat mee van het Glazen huis op de markt. Een initiatief van 3FM Serious Request. Zes jaar terug stond het Glazen huis ook al in Breda. Drie DJ’s die een week zonder eten en drinken non-stop radio maakten om voor een goed doel geld in te zamelen. Deze keer gaat het geld naar het voorkomen van kindersterfte door longontsteking. Dit jaar zijn er echter maar twee DJ’s en daarom wilden ze Tosti, een asielpoes, in het Glazen huis laten logeren als derde bewoner. De poes zou wél eten krijgen. Toch schrok ik ervan, vreesde dat de constante toestroom van publiek, felle lampen, harde muziek en in- en uitlopende gasten het beestje te veel stress zouden bezorgen. Het arme diertje kan daar zijn leven lang gevoelens van angst aan overhouden. De organisatie van 3FM verzocht de dierenbescherming een kat uit een van haar asiels te leveren. Dat weigerde de dierenbescherming gelukkig. ‘Een poes in het huis voor Domien en Frank is gezellig, maar dat moet het ook zijn voor het beestje.’ Toevallig hebben wij thuis ook een poes die Tosti genoemd wordt. Ze is zeven jaar oud en heet voluit Etosha, vernoemd naar het National Park in Namibië waar we destijds doorheen gereisd zijn. Haar roepnaam is Tossie maar de meiden verbasteren haar naam tot Tosti. Ze zou knettergek worden in het Glazen huis met continue luide muziek en duizenden joelende mensen erom heen. Laat staan onze bejaarde kater van dertien jaar. Zijn naam is Woester, vernoemd naar onze woonplaats Worcester waar we toen net vandaan kwamen. Zijn roepnaam is Woessie en hij is oud. Zijn oude botjes hebben het snel koud. Hij slaapt veel en dichtbij de kachel. Zo’n glazen huis zou een ware hel zijn voor hem. Gelukkig is er een nieuw thuis gevonden voor asielpoes Tosti. Bij een gezin in Apeldoorn. Ik zal nog genoeg meekrijgen van het Glazen huis op de markt. De happening vindt pal om de hoek plaats van de juwelier waar ik werk. Zo wordt mijn alledaagse werk alsnog hip door de trendy muziek die in onze winkel te horen zal zijn.
Ik dacht aan jou. Er is niets mooiers dan een vrouw.
- Huub van der Lubbe
Een verschrikkelijk geschreeuw komt er uit zijn mond. Hij beweegt zich als een soort roofdier over het podium. De zanger heeft lang haar en een lange baard. De andere bandleden ook trouwens. Elk lied dreunt hetzelfde ritme. Deze zanger zingt eigenlijk niet eens, hij zégt de teksten op. En soms schreeuwt hij dus als een prooi dat vast zit in een val. Manlief en ik staan in een zaaltje in Tilburg bij het voorconcert van de Amsterdamse band De Dijk. Ja, vernoemd naar de Zeedijk. Om ons heen zien we alleen veertigers en vijftigers. Het is niet zo druk als je verwacht bij een popconcert. Veel bezoekers zien er ouder uit dan wij, althans zo voelt het. Grijze, kalende en brildragende mannen zie ik om me heen. Ik heb zelfs een gehoorapparaatje gezien. En dan komt zanger Huub op. Hij laat precies het tegenovergestelde zien. Een fitte, goed in z’n vel zittende man met charisma en een kop vol haar. Hij is beweeglijk en maakt de gekste dansjes. Ik zou hem geen 63 jaar geven. Zijn bandleden zijn de laatste dertig jaar stuk voor stuk grijs of kaal geworden. (behalve de nieuwe, jonge gitarist) Huub niet. Het eerste concert van De Dijk dat Mark en ik samen bezochten was in 1987…. Oh, wat voel ik me nu oud als ik dit opschrijf! Ze traden op in een tent die opgezet was op de campus van onze universiteit . We waren beiden 18 jaar. En nu, bijna 48 jaar oud, staan we weer samen mee te dansen. Mark kent alle songteksten uit z’n hoofd. Over een paar weken staat er een glazen huis bij ons op de markt met twee bekende DJ’s erin. Ik ken ze niet eens. Domien en Frank. Ik voel me plots oud. Ik zie me nog wekelijks op vrijdagmiddag op mijn zolderkamer klaar zitten om radioliedjes op te nemen op mijn cassetterecorder. Met mijn vinger bij de rode knop om zonder tekst van de DJ de top 3 op te nemen. Ik beloofde mijn moeder (die niks van de top 40 volgde) dat ik nooit zo stoppen met luisteren naar de top 40 en dat ik altijd op de hoogte zou blijven van alle moderne popmuziek. En zie nu. Geen idee wat er in de top 40 staat en ik sta luidkeels mee te zingen met een band die in 1981 opgericht is, en dus bijna antiek is! Als we ’s nachts van het concert thuis komen laten we ons oudste kind een filmpje van het concert zien. Ze komt niet meer bij. Nu zie ik het ook door haar ogen. Een houterige, oude man op het podium, die heel oude liedjes zingt.
Toch krijg ik wel wat mee van het Glazen huis op de markt. Een initiatief van 3FM Serious Request. Zes jaar terug stond het Glazen huis ook al in Breda. Drie DJ’s die een week zonder eten en drinken non-stop radio maakten om voor een goed doel geld in te zamelen. Deze keer gaat het geld naar het voorkomen van kindersterfte door longontsteking. Dit jaar zijn er echter maar twee DJ’s en daarom wilden ze Tosti, een asielpoes, in het Glazen huis laten logeren als derde bewoner. De poes zou wél eten krijgen. Toch schrok ik ervan, vreesde dat de constante toestroom van publiek, felle lampen, harde muziek en in- en uitlopende gasten het beestje te veel stress zouden bezorgen. Het arme diertje kan daar zijn leven lang gevoelens van angst aan overhouden. De organisatie van 3FM verzocht de dierenbescherming een kat uit een van haar asiels te leveren. Dat weigerde de dierenbescherming gelukkig. ‘Een poes in het huis voor Domien en Frank is gezellig, maar dat moet het ook zijn voor het beestje.’ Toevallig hebben wij thuis ook een poes die Tosti genoemd wordt. Ze is zeven jaar oud en heet voluit Etosha, vernoemd naar het National Park in Namibië waar we destijds doorheen gereisd zijn. Haar roepnaam is Tossie maar de meiden verbasteren haar naam tot Tosti. Ze zou knettergek worden in het Glazen huis met continue luide muziek en duizenden joelende mensen erom heen. Laat staan onze bejaarde kater van dertien jaar. Zijn naam is Woester, vernoemd naar onze woonplaats Worcester waar we toen net vandaan kwamen. Zijn roepnaam is Woessie en hij is oud. Zijn oude botjes hebben het snel koud. Hij slaapt veel en dichtbij de kachel. Zo’n glazen huis zou een ware hel zijn voor hem. Gelukkig is er een nieuw thuis gevonden voor asielpoes Tosti. Bij een gezin in Apeldoorn. Ik zal nog genoeg meekrijgen van het Glazen huis op de markt. De happening vindt pal om de hoek plaats van de juwelier waar ik werk. Zo wordt mijn alledaagse werk alsnog hip door de trendy muziek die in onze winkel te horen zal zijn.
dinsdag 22 november 2016
Hartstilstand
Wees zoals je je voordoet of doe je voor zoals je werkelijk bent.
- zevende advies van Rumi
Door de regen fietsen we in het donker door een gebied, niet eens ver van mijn huis, dat ik niet ken. We zijn verdwaald. We worden steeds natter en erger nog, we komen te laat. We worden verwacht op een cursus reanimeren. Aangeboden door mijn hardloopclub. Als we drijfnat te laat bij de villa aankomen zit de woonkeuken al vol met mensen. Er zijn twee instructeurs uit het ziekenhuis. Ik vind het heel nobel dat mensen leren reanimeren om levens te redden. Ik wilde ooit een EHBO cursus voor kinderen volgen, maar voordat ik me daadwerkelijk ingeschreven had lagen de verhuisplannen om van het Noorden naar het Zuiden van The States te verhuizen al op tafel. Het is er nooit meer van gekomen. Ik vind het eerlijk gezegd ook best eng om te horen wat er allemaal met kinderen kan gebeuren. Te confronterend als je zelf kleine kinderen hebt… Maar toeval bestaat niet. Het moest kennelijk zo zijn. In ons team van collega’s moest namelijk ook iemand in het bezit zijn van het certificaat. Daarom stapte ik dapper de drukke, warme woonkeuken binnen, gevuld met een tikkeltje opgewonden mannen. De meesten kwamen voor een herhaling. Mijn twee hardloopmaatjes en ik voor het eerst. De instructeur ging met sneltreinvaart door de informatie heen. Het duizelde me. Hij sprak steeds over een AED apparaat. “Hoe komen we dan zo snel aan zo’n apparaat?”, vroeg ik. “Als jij zo’n grote Hollandse mond hebt dan kun je dat straks ook vragen.” kreeg ik als antwoord. Dat vond ik raar. Nu heb ik de hele omslag dat er in korte tijd ineens overal van die apparaten op straat hangen compleet gemist. Voor ons vertrek naar México zag ik nergens zo’n kast hangen, behalve misschien in het ziekenhuis. Nu hangt er overal één. Het blijkt dus dat er heel veel burgerhulpverleners zijn in Nederland. Zij krijgen een berichtje op hun telefoon van de alarmcentrale als er in hun buurt iemand een hartstilstand krijgt. Dan zien ze op hun telefoontje een afbeelding van een stratenmap waar de dichtstbijzijnde AED machine hangt en waar het slachtoffer ligt. Dan gaan ze daar heel snel naar toe. Mooi systeem. In de praktijk betekent dat vaak dat er bij een melding van een hartstilstand binnen enkele minuten meerdere burgerhulpverleners toe komen snellen. Nu begrijp ik pas waar al die AED apparaten vandaan komen! Als je met de burgerhulpverlener de hartmassage kunt afwisselen is dat wel fijn. Het is lichamelijk best zwaar. Bovendien gaat de één met de massage door terwijl de ander de elektroden op de borstkast van het slachtoffer plaatst en de omstanders tijdens de schok op afstand houdt. Het is een samenwerking. En van groot belang. In Nederland krijgen maar liefst driehonderd mensen per week een hartstilstand buiten het ziekenhuis.
“Is de situatie veilig? Wat is er gebeurd?” schreeuwen we als we omstebeurt aan de beurt zijn. Daarbij knielen we snel naast oefenpop Anne neer. Na alle theorie ontkom ik er niet aan om alles in de praktijk te oefenen. Het verschil tussen de kandidaten is groot. Sommigen hebben het certificaat al jaren en komen jaarlijks op herhaling. Ik ben een groentje. Ik herhaal in mijn hoofd de vijf stappen. Is de situatie veilig? Bewustzijn controleren van het slachtoffer. 112 bellen met de speaker aan. Adres doorgeven. Omstander AED apparaat laten ophalen. Controleren of er een ademhaling is, zo niet met de hartmassage starten. Daarna is het een kwestie van doorgaan tot de burgerhulpverlener er is of de ambulance. Meestal komen er twee ambulances tegelijkertijd. Uit één ambulance worden alle hulpmiddelen gebruikt om het slachtoffer ter plekke te helpen. In de andere complete ambulance wordt het slachtoffer later naar het ziekenhuis vervoerd. Gedurende deze avond blijk ik de enige te zijn die vragen stelt. Als de instructeurs de avond willen afsluiten stel ik mijn állerlaatste vraag: “Wie zijn jullie eigenlijk en wat voor werk doen jullie in het Amphia ziekenhuis?” Ze vertellen ieder iets over hun werk. Eenmaal buiten wordt we me gezegd dat zo’n vraag dan weer zo typerend is voor mij. “We denken het allemaal, maar jij stelt dan toch die ene vraag”, wordt er gezegd. Ik doe zoals ik werkelijk ben. Oprecht nieuwsgierig naar de ander.
- zevende advies van Rumi
Door de regen fietsen we in het donker door een gebied, niet eens ver van mijn huis, dat ik niet ken. We zijn verdwaald. We worden steeds natter en erger nog, we komen te laat. We worden verwacht op een cursus reanimeren. Aangeboden door mijn hardloopclub. Als we drijfnat te laat bij de villa aankomen zit de woonkeuken al vol met mensen. Er zijn twee instructeurs uit het ziekenhuis. Ik vind het heel nobel dat mensen leren reanimeren om levens te redden. Ik wilde ooit een EHBO cursus voor kinderen volgen, maar voordat ik me daadwerkelijk ingeschreven had lagen de verhuisplannen om van het Noorden naar het Zuiden van The States te verhuizen al op tafel. Het is er nooit meer van gekomen. Ik vind het eerlijk gezegd ook best eng om te horen wat er allemaal met kinderen kan gebeuren. Te confronterend als je zelf kleine kinderen hebt… Maar toeval bestaat niet. Het moest kennelijk zo zijn. In ons team van collega’s moest namelijk ook iemand in het bezit zijn van het certificaat. Daarom stapte ik dapper de drukke, warme woonkeuken binnen, gevuld met een tikkeltje opgewonden mannen. De meesten kwamen voor een herhaling. Mijn twee hardloopmaatjes en ik voor het eerst. De instructeur ging met sneltreinvaart door de informatie heen. Het duizelde me. Hij sprak steeds over een AED apparaat. “Hoe komen we dan zo snel aan zo’n apparaat?”, vroeg ik. “Als jij zo’n grote Hollandse mond hebt dan kun je dat straks ook vragen.” kreeg ik als antwoord. Dat vond ik raar. Nu heb ik de hele omslag dat er in korte tijd ineens overal van die apparaten op straat hangen compleet gemist. Voor ons vertrek naar México zag ik nergens zo’n kast hangen, behalve misschien in het ziekenhuis. Nu hangt er overal één. Het blijkt dus dat er heel veel burgerhulpverleners zijn in Nederland. Zij krijgen een berichtje op hun telefoon van de alarmcentrale als er in hun buurt iemand een hartstilstand krijgt. Dan zien ze op hun telefoontje een afbeelding van een stratenmap waar de dichtstbijzijnde AED machine hangt en waar het slachtoffer ligt. Dan gaan ze daar heel snel naar toe. Mooi systeem. In de praktijk betekent dat vaak dat er bij een melding van een hartstilstand binnen enkele minuten meerdere burgerhulpverleners toe komen snellen. Nu begrijp ik pas waar al die AED apparaten vandaan komen! Als je met de burgerhulpverlener de hartmassage kunt afwisselen is dat wel fijn. Het is lichamelijk best zwaar. Bovendien gaat de één met de massage door terwijl de ander de elektroden op de borstkast van het slachtoffer plaatst en de omstanders tijdens de schok op afstand houdt. Het is een samenwerking. En van groot belang. In Nederland krijgen maar liefst driehonderd mensen per week een hartstilstand buiten het ziekenhuis.
“Is de situatie veilig? Wat is er gebeurd?” schreeuwen we als we omstebeurt aan de beurt zijn. Daarbij knielen we snel naast oefenpop Anne neer. Na alle theorie ontkom ik er niet aan om alles in de praktijk te oefenen. Het verschil tussen de kandidaten is groot. Sommigen hebben het certificaat al jaren en komen jaarlijks op herhaling. Ik ben een groentje. Ik herhaal in mijn hoofd de vijf stappen. Is de situatie veilig? Bewustzijn controleren van het slachtoffer. 112 bellen met de speaker aan. Adres doorgeven. Omstander AED apparaat laten ophalen. Controleren of er een ademhaling is, zo niet met de hartmassage starten. Daarna is het een kwestie van doorgaan tot de burgerhulpverlener er is of de ambulance. Meestal komen er twee ambulances tegelijkertijd. Uit één ambulance worden alle hulpmiddelen gebruikt om het slachtoffer ter plekke te helpen. In de andere complete ambulance wordt het slachtoffer later naar het ziekenhuis vervoerd. Gedurende deze avond blijk ik de enige te zijn die vragen stelt. Als de instructeurs de avond willen afsluiten stel ik mijn állerlaatste vraag: “Wie zijn jullie eigenlijk en wat voor werk doen jullie in het Amphia ziekenhuis?” Ze vertellen ieder iets over hun werk. Eenmaal buiten wordt we me gezegd dat zo’n vraag dan weer zo typerend is voor mij. “We denken het allemaal, maar jij stelt dan toch die ene vraag”, wordt er gezegd. Ik doe zoals ik werkelijk ben. Oprecht nieuwsgierig naar de ander.
dinsdag 15 november 2016
Vleugels
“You don't feel like your best self when you fall apart, but you have to fall apart to become your best self.”
― Richie Norton
Veel mensen op onze wereldbol leven nu in angst. Waarvan niemand dacht dat het kon gebeuren, gebeurde toch. Chaos in de wereld. Onvrede. Ik denk dat de wereld eerst flink moet schudden voordat er een positieve verandering kan plaatsvinden. Mijn yoga juf, een Amerikaanse, vergeleek het met het op z’n kop houden van je handtas. Alles valt er uit. Een leeg kauwgompapiertje, een dop zonder pen, verkreukte oude bonnetjes en wat losgeld. Er ligt een chaos voor je op tafel. Je scheidt het afval van je spulletjes en gooit de ballast weg. Je handtas is weer geordend en opgeruimd. Het is nu een chaos in Amerika en door de ballast kwijt te raken komt het uiteindelijk allemaal weer goed. Het heeft tijd nodig. Ze las tijdens de yoga les ook een brief van Einstein aan zijn dochter voor. Een fragment: “Toen ik de relativiteitstheorie voorstelde, waren er maar weinig mensen die mij begrepen en wat ik nu bekend zal maken aan de mensheid zal ook botsen met het onbegrip en de vooroordelen in de wereld. Ik vraag aan jou om de brieven te bewaren zolang als nodig is, jaren, tientallen jaren, totdat de maatschappij ver genoeg is ontwikkeld om te accepteren wat ik hieronder ga uitleggen. Er is een enorm sterke kracht die, tot nu toe, niet formeel door de wetenschap kan worden verklaard. Het is een kracht die alles en iedereen omvat en alles regeert en het zit zelfs achter ieder fenomeen dat zich in het universum manifesteert en nog niet door ons is gedefinieerd. Die universele kracht is LIEFDE.“ In yoga noemen we deze levenskracht trouwens prana. Einstein schrijft verder: “Als wij willen dat onze soort overleeft dan moeten we zin vinden in het leven; als wij de wereld willen redden en ieder levend wezen dat daarop woont dan is liefde het ware en enige antwoord. Misschien zijn we nog niet klaar om een liefdesbom te maken, een wapen krachtig genoeg om de haat, het egoïsme en de hebzucht die de planeet verwoesten, te vernietigen. Echter, ieder individu draagt een kleine maar krachtige liefdesgenerator bij zich, wiens energie erop wacht om losgelaten te worden.” Een mooie bevinding van een zeer intelligente, pragmatische onderzoeker.
Naast de grote verandering die zich nu in de wereld voltrekt gaat er ook een verandering plaats vinden in mijn eigen persoonlijke leventje. En in dat van ons gezin. Onze oudste dochter heeft een studentenkamer gevonden. Ze vliegt uit. Onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig mag ik eerst een paar weken aan het idee wennen. Het huurcontract gaat pas het nieuwe jaar in. Ze is nu sowieso al weinig thuis, want ze brengt veel tijd op de Erasmus door. En bij haar nieuwe vrienden in Rotterdam. Ze heeft in haar rugzak standaard een tandenborstel zitten, want ze blijft vaak onverwachts bij haar studievrienden slapen. Haar nieuwe onderkomen is klein, maar ligt geweldig. Nabij dé hotspot van Rotterdam. De Witte de Withstraat. Hier kom je om lekker te shoppen, hippe barretjes te bezoeken en heerlijk te eten in uitstekende restaurants en cafés. Ze heeft met haar studievrienden al eens gegeten in restaurant Bazar waar ze - naar eigen zeggen - de lekkerste linzensoep van haar leven heeft geproefd. Bazar is straks op loopafstand van haar kamer gelegen. Ze had de ongelofelijke luxe dat na hospiteren bij twee kamers de keuze bij allebei op haar viel. De veel grotere kamer lag echter in een ongure buurt. Ze heeft een goede keus gemaakt. Ik heb zelf nooit op kamers gewoond tijdens mijn studie . Alhoewel ik veel tijd in de studentenkamers van mijn lief heb doorgebracht. We zijn gaan samenwonen aan het eind van onze studententijd. In een benedenwoninkje in Amsterdam-Oost. Op kamers wonen hoort een beetje bij het student zijn. Een groeimoment. Net zo’n groeimoment als de reis naar Azië die ons kind in haar uppie maakte. Ze blijft voorlopig in het weekend bij de supermarkt in Breda werken. We mogen dus nog wekelijks genieten van haar verhalen, haar mening en haar gezelschap. Ze spreidt langzaam haar vleugels om straks helemaal uit te kunnen vliegen.
― Richie Norton
Veel mensen op onze wereldbol leven nu in angst. Waarvan niemand dacht dat het kon gebeuren, gebeurde toch. Chaos in de wereld. Onvrede. Ik denk dat de wereld eerst flink moet schudden voordat er een positieve verandering kan plaatsvinden. Mijn yoga juf, een Amerikaanse, vergeleek het met het op z’n kop houden van je handtas. Alles valt er uit. Een leeg kauwgompapiertje, een dop zonder pen, verkreukte oude bonnetjes en wat losgeld. Er ligt een chaos voor je op tafel. Je scheidt het afval van je spulletjes en gooit de ballast weg. Je handtas is weer geordend en opgeruimd. Het is nu een chaos in Amerika en door de ballast kwijt te raken komt het uiteindelijk allemaal weer goed. Het heeft tijd nodig. Ze las tijdens de yoga les ook een brief van Einstein aan zijn dochter voor. Een fragment: “Toen ik de relativiteitstheorie voorstelde, waren er maar weinig mensen die mij begrepen en wat ik nu bekend zal maken aan de mensheid zal ook botsen met het onbegrip en de vooroordelen in de wereld. Ik vraag aan jou om de brieven te bewaren zolang als nodig is, jaren, tientallen jaren, totdat de maatschappij ver genoeg is ontwikkeld om te accepteren wat ik hieronder ga uitleggen. Er is een enorm sterke kracht die, tot nu toe, niet formeel door de wetenschap kan worden verklaard. Het is een kracht die alles en iedereen omvat en alles regeert en het zit zelfs achter ieder fenomeen dat zich in het universum manifesteert en nog niet door ons is gedefinieerd. Die universele kracht is LIEFDE.“ In yoga noemen we deze levenskracht trouwens prana. Einstein schrijft verder: “Als wij willen dat onze soort overleeft dan moeten we zin vinden in het leven; als wij de wereld willen redden en ieder levend wezen dat daarop woont dan is liefde het ware en enige antwoord. Misschien zijn we nog niet klaar om een liefdesbom te maken, een wapen krachtig genoeg om de haat, het egoïsme en de hebzucht die de planeet verwoesten, te vernietigen. Echter, ieder individu draagt een kleine maar krachtige liefdesgenerator bij zich, wiens energie erop wacht om losgelaten te worden.” Een mooie bevinding van een zeer intelligente, pragmatische onderzoeker.
Naast de grote verandering die zich nu in de wereld voltrekt gaat er ook een verandering plaats vinden in mijn eigen persoonlijke leventje. En in dat van ons gezin. Onze oudste dochter heeft een studentenkamer gevonden. Ze vliegt uit. Onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig mag ik eerst een paar weken aan het idee wennen. Het huurcontract gaat pas het nieuwe jaar in. Ze is nu sowieso al weinig thuis, want ze brengt veel tijd op de Erasmus door. En bij haar nieuwe vrienden in Rotterdam. Ze heeft in haar rugzak standaard een tandenborstel zitten, want ze blijft vaak onverwachts bij haar studievrienden slapen. Haar nieuwe onderkomen is klein, maar ligt geweldig. Nabij dé hotspot van Rotterdam. De Witte de Withstraat. Hier kom je om lekker te shoppen, hippe barretjes te bezoeken en heerlijk te eten in uitstekende restaurants en cafés. Ze heeft met haar studievrienden al eens gegeten in restaurant Bazar waar ze - naar eigen zeggen - de lekkerste linzensoep van haar leven heeft geproefd. Bazar is straks op loopafstand van haar kamer gelegen. Ze had de ongelofelijke luxe dat na hospiteren bij twee kamers de keuze bij allebei op haar viel. De veel grotere kamer lag echter in een ongure buurt. Ze heeft een goede keus gemaakt. Ik heb zelf nooit op kamers gewoond tijdens mijn studie . Alhoewel ik veel tijd in de studentenkamers van mijn lief heb doorgebracht. We zijn gaan samenwonen aan het eind van onze studententijd. In een benedenwoninkje in Amsterdam-Oost. Op kamers wonen hoort een beetje bij het student zijn. Een groeimoment. Net zo’n groeimoment als de reis naar Azië die ons kind in haar uppie maakte. Ze blijft voorlopig in het weekend bij de supermarkt in Breda werken. We mogen dus nog wekelijks genieten van haar verhalen, haar mening en haar gezelschap. Ze spreidt langzaam haar vleugels om straks helemaal uit te kunnen vliegen.
dinsdag 8 november 2016
Hoofdpijn
A great wind is blowing, and that gives you either imagination or a headache.
- Catherine the Great
Ieieieie! Ik gil de longen uit mijn lijf. Ik ren tegelijkertijd de benen onder mijn lijf vandaan. Ik sleur mijn neefje met me voort. Ik heb zijn winterjas stevig vastgegrepen. We zijn in het bos. Ik zie geen hand voor ogen in het donker. We rennen hard vooruit. Tussen de bomen door. Hij gilt onderweg “tante Anjaaaa!” en dan stoppen we. Ik heb van schrik in mijn broek geplast. Het geluid van de kettingzaag hoor ik nog in de verte. De rest van de groep voegt zich opgewonden bij ons. Iedereen heeft een spectaculair verhaal over de kettingzaag. We zijn ons allemaal kapot geschrokken. We lopen vanavond een huiveringwekkende griezelwandeling. Door een donker bos in de Noordoostpolder. De tocht duurt anderhalf uur en is doodeng. Eerder was ik me ook al wild geschrokken door een…clown! Er lag iets donkers op het pad voor ons. We stoppen prompt. We turen er allemaal naar. Achter een boom laat een onverlaat ons schrikken. Niemand durft verder te lopen. We staan met z’n achten dicht op elkaar gepropt. We verzetten geen stap. Ik draag de stormlantaarn en loop voorzichtig op mijn hoede naar de donkere vlek. Het lijkt een pop. Het ligt in de modder, in de kou, op de grond. Ik schijn wat dichter bij het witte gezicht en ineens…boe! Van schrik scheld ik die man verrot. Hij heeft me de stuipen om het lijf gejaagd! Zo lopen we anderhalf uur lang door een onbekend bos waar ze met machines een laaghangende mist tussen de bomen hebben gemaakt. Het is onbewolkt. We zien duizenden sterren. De kinderen zijn opgewonden. Ik voel een hoofdpijn opkomen. Teveel spanning voor mij. Zo’n decor van horror movies is eigenlijk niks voor mij. We lopen over een nep kerkhof en ik verwacht elk moment de zombies uit The walking dead op me af komen scharrelen. We lopen de hele wandeling uit. Gilgeluiden uit het bos. Ik sta nog regelmatig in de blupsie met mijn schoenen of struikel over gladde boomwortels. Mijn zus ligt zelfs twee keer gestrekt in de modder. Hartstikke leuke avond. Althans, voor de kinderen dan….
Dit is mijn 400e blog! Ik sta er niet eens bij stil, maar ik nummer de blogs in mijn bewaarmapje en dit is dus de 400e . Ik vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke dag is er voldoende gelegenheid om je te ergeren. Aan die lastige collega bijvoorbeeld of aan degene die gehaast voordringt in een lange rij. Mijn blog is een momentje van bezinning, relativering en over het algemeen positief geschreven. Deze week ergerde ik me aan het verhuisbedrijf die het flikte om na een lange radiostilte tóch weer te dreigen met een betaling. Zelfs met een deurwaarder! Ik voelde direct een spanning achter mijn oog opkomen. Ik probeer al maanden mijn balans weer te zoeken na de verschrikkelijke nasleep van onze verhuizing. Ik voel ook dat ik er bijna ben. Ik voel me ontspannen. Ik voel me heerlijk in mijn lijf. Toch raak ik van zo’n brief kennelijk meteen van slag. Een groot deel van je ergernissen hebben met je verwachtingen te maken. Over hoe je vindt dat mensen zich horen te gedragen. Ik had verwacht dat de financiële nasleep van de verhuizing afgerond was. Dat we een deal gesloten hadden. Klaar. Die bewuste avond van de brief ging ik toevallig naar een gong bath op mijn yoga school. Een soort concert van gong geluiden. Elke gong, er waren er vijf, is heel groot en van brons gemaakt. Een gong bath is een vorm van Kundalini yoga. Yoga waar mantra’s van grote invloed zijn op het bewustzijn en welzijn. Het woord naad speelt een belangrijke rol hierin. Naad betekent "de essentie van alle geluid." Het gaat om bijzondere trillingen, een universeel gebalanceerd geluid. Het patroon en de frequentie van de gongtrilling wordt via de oorschelp rechtstreeks naar de hersenen gesluisd. Deze trillingen hebben daar een directe invloed op de chemische stofjes in je hersenen. Voorafgaand aan het concert deden we wat Kundalini oefeningen. Heel simpel. Daarna lagen we een uur op onze mat met warme dekentjes over ons heen te ontspannen. Luisterend naar de geluiden van de gong. Het klonk alsof ik in het universum rondzweefde. Het klonk als planeten op afstand, een suizend geluid van hun bewegingen. Soms kwam het heel dichtbij en kreeg ik er hartkloppingen van. Mijn hoofdpijn was tijdens het gong bath inderdaad even verdwenen. Om bij thuiskomst weer terug te keren. Een paar dagen na ontvangst van de intimiderende brief bleek dat het verhuisbedrijf zélf een fout gemaakt had in hun administratie. Excuses werden luchtig aangeboden onderaan in een mailtje. Typerend.
- Catherine the Great
Ieieieie! Ik gil de longen uit mijn lijf. Ik ren tegelijkertijd de benen onder mijn lijf vandaan. Ik sleur mijn neefje met me voort. Ik heb zijn winterjas stevig vastgegrepen. We zijn in het bos. Ik zie geen hand voor ogen in het donker. We rennen hard vooruit. Tussen de bomen door. Hij gilt onderweg “tante Anjaaaa!” en dan stoppen we. Ik heb van schrik in mijn broek geplast. Het geluid van de kettingzaag hoor ik nog in de verte. De rest van de groep voegt zich opgewonden bij ons. Iedereen heeft een spectaculair verhaal over de kettingzaag. We zijn ons allemaal kapot geschrokken. We lopen vanavond een huiveringwekkende griezelwandeling. Door een donker bos in de Noordoostpolder. De tocht duurt anderhalf uur en is doodeng. Eerder was ik me ook al wild geschrokken door een…clown! Er lag iets donkers op het pad voor ons. We stoppen prompt. We turen er allemaal naar. Achter een boom laat een onverlaat ons schrikken. Niemand durft verder te lopen. We staan met z’n achten dicht op elkaar gepropt. We verzetten geen stap. Ik draag de stormlantaarn en loop voorzichtig op mijn hoede naar de donkere vlek. Het lijkt een pop. Het ligt in de modder, in de kou, op de grond. Ik schijn wat dichter bij het witte gezicht en ineens…boe! Van schrik scheld ik die man verrot. Hij heeft me de stuipen om het lijf gejaagd! Zo lopen we anderhalf uur lang door een onbekend bos waar ze met machines een laaghangende mist tussen de bomen hebben gemaakt. Het is onbewolkt. We zien duizenden sterren. De kinderen zijn opgewonden. Ik voel een hoofdpijn opkomen. Teveel spanning voor mij. Zo’n decor van horror movies is eigenlijk niks voor mij. We lopen over een nep kerkhof en ik verwacht elk moment de zombies uit The walking dead op me af komen scharrelen. We lopen de hele wandeling uit. Gilgeluiden uit het bos. Ik sta nog regelmatig in de blupsie met mijn schoenen of struikel over gladde boomwortels. Mijn zus ligt zelfs twee keer gestrekt in de modder. Hartstikke leuke avond. Althans, voor de kinderen dan….
Dit is mijn 400e blog! Ik sta er niet eens bij stil, maar ik nummer de blogs in mijn bewaarmapje en dit is dus de 400e . Ik vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke dag is er voldoende gelegenheid om je te ergeren. Aan die lastige collega bijvoorbeeld of aan degene die gehaast voordringt in een lange rij. Mijn blog is een momentje van bezinning, relativering en over het algemeen positief geschreven. Deze week ergerde ik me aan het verhuisbedrijf die het flikte om na een lange radiostilte tóch weer te dreigen met een betaling. Zelfs met een deurwaarder! Ik voelde direct een spanning achter mijn oog opkomen. Ik probeer al maanden mijn balans weer te zoeken na de verschrikkelijke nasleep van onze verhuizing. Ik voel ook dat ik er bijna ben. Ik voel me ontspannen. Ik voel me heerlijk in mijn lijf. Toch raak ik van zo’n brief kennelijk meteen van slag. Een groot deel van je ergernissen hebben met je verwachtingen te maken. Over hoe je vindt dat mensen zich horen te gedragen. Ik had verwacht dat de financiële nasleep van de verhuizing afgerond was. Dat we een deal gesloten hadden. Klaar. Die bewuste avond van de brief ging ik toevallig naar een gong bath op mijn yoga school. Een soort concert van gong geluiden. Elke gong, er waren er vijf, is heel groot en van brons gemaakt. Een gong bath is een vorm van Kundalini yoga. Yoga waar mantra’s van grote invloed zijn op het bewustzijn en welzijn. Het woord naad speelt een belangrijke rol hierin. Naad betekent "de essentie van alle geluid." Het gaat om bijzondere trillingen, een universeel gebalanceerd geluid. Het patroon en de frequentie van de gongtrilling wordt via de oorschelp rechtstreeks naar de hersenen gesluisd. Deze trillingen hebben daar een directe invloed op de chemische stofjes in je hersenen. Voorafgaand aan het concert deden we wat Kundalini oefeningen. Heel simpel. Daarna lagen we een uur op onze mat met warme dekentjes over ons heen te ontspannen. Luisterend naar de geluiden van de gong. Het klonk alsof ik in het universum rondzweefde. Het klonk als planeten op afstand, een suizend geluid van hun bewegingen. Soms kwam het heel dichtbij en kreeg ik er hartkloppingen van. Mijn hoofdpijn was tijdens het gong bath inderdaad even verdwenen. Om bij thuiskomst weer terug te keren. Een paar dagen na ontvangst van de intimiderende brief bleek dat het verhuisbedrijf zélf een fout gemaakt had in hun administratie. Excuses werden luchtig aangeboden onderaan in een mailtje. Typerend.
dinsdag 1 november 2016
Kuikentjes
“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”
- Terry Pratchett
Mijn eerste keer. Mijn eerste keer mee op zakenreis met mijn lief. Hoeveel jaren reist hij al voor zijn werk de wereld over? Dit is de allereerste keer dat ik meereis. In zijn gloednieuwe lease-bak rijden we samen door het donker in vier uurtjes naar Parijs. Voor ons vertrek ging niet alles op rolletjes. Onze drie meiden worden al groot, maar in mijn ogen blijven ze, geloof ik, altijd klein. Ik kan ze prima loslaten. Ik kan ze alleen moeilijk loslaten (of achterlaten) voor mijn eigen pleziertje. Ik vraag de oudste daarom om deze dagen gezellig thuis te blijven bij haar zusjes. Ze vergeet mijn verzoek prompt en ik lees later in onze familie ‘app dat ze - heel stoer - een retourtje Londen geboekt heeft. Om spontaan haar beste Mexicaanse vriendin te bezoeken. Precies de dagen dat we naar Parijs gaan. Ach, die andere twee zijn toch ook best groot? Een paar dagen samen in huis moet toch lukken? Inden is deze week net terug uit Sri Lanka en wordt gevraagd om een avond op te passen in een Spaanstalig gezin. We hebben weer een uitdaging, want ze mag niet alleen in de avond over straat. Toch maar niet mee naar Parijs dan? Ze regelt zelf dat ze opgehaald en thuisgebracht wordt. De jongste vind ik écht te klein om een avond alleen thuis te blijven en om alleen naar bed te gaan. Ook zij regelt zelf een sleep-over bij een vriendinnetje. De meisjes gunnen ons de trip naar Parijs… Op het laatste moment krijgt de jongste echter nog een uitnodiging voor een Halloweenfeest als wij in Parijs zijn. Ze wil er erg graag heen. Zij mag natuurlijk ook niet over straat in het donker. Ze regelt zelf vervoer. Drie zelfstandige kuikentjes. Daarom zit ik nu tóch hier. In Parijs. Ook al moesten we plotseling ook nog de avond vóór ons geplande vertrek wegrijden…
We slapen in een superluxe hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Alles is zó luxe hier. De hotelkamer om te beginnen, maar ook aan het ontbijtbuffet ontbreekt niets. Het metrostation ligt op loopafstand van ons hotel. Wat heerlijk is voor mij, want manlief moet wel werken natuurlijk. Ik zwerf overdag in m’n uppie door de lichtstad. Herfst in Parijs. Ik sluit aan in een lange rij voor museum het Louvre, wurm me naar voren tussen hordes Japanners en Chinezen om de Mona Lisa van dichtbij te zien, geniet van het herfstzonnetje en kan goed slagen voor kleding in een Franse winkel. Ik lees mijn boek en schrijf mijn blog op een bankje aan de oever van de Seine. Thermoskan met thee en zelfgebakken koekjes - meegenomen van het ontbijtbuffet - binnen handbereik. Ik pak nog eens de metro naar een hip winkelcentrum en geniet van mijn twee volle dagen me-time. En van mijn we-time met mijn lief. We ontbijten en eten samen. We praten. We lopen op zaterdagochtend samen hard langs de Seine waar ik een aanval van hoogtevrees krijg op de hoge kade langs het water. We zijn samen. We zijn samen onderweg. De laatste keer samen onderweg was vijf jaar geleden toen we een oriëntatietrip maakten naar México waar we toen een paar stranddagen aan geplakt hadden. Ik besef nu hier in Parijs, ver weg van onze meisjes, dat ze zich klaar maken voor de grote sprong, om los te laten, om uit te vliegen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig. De twee oudsten ontdekken de wereld zonder ons. In één week tijd komt Inden vol indrukken terug uit Sri Lanka, vliegt Anthe in een opwelling naar Londen en reis ik eerst met vriendinnen naar Berlijn om een paar dagen later met manlief naar Parijs te rijden. Ik ben trots op ons gezin. Op ons reislustige gezin. Op onze nieuwsgierige aard en het open staan voor de kleine mysteries van het leven. Ik ben trots op de groeiende zelfstandigheid van onze drie dochters. Ik ben trots op óns.
Parijs, zaterdag 29 oktober 2016
- Terry Pratchett
Mijn eerste keer. Mijn eerste keer mee op zakenreis met mijn lief. Hoeveel jaren reist hij al voor zijn werk de wereld over? Dit is de allereerste keer dat ik meereis. In zijn gloednieuwe lease-bak rijden we samen door het donker in vier uurtjes naar Parijs. Voor ons vertrek ging niet alles op rolletjes. Onze drie meiden worden al groot, maar in mijn ogen blijven ze, geloof ik, altijd klein. Ik kan ze prima loslaten. Ik kan ze alleen moeilijk loslaten (of achterlaten) voor mijn eigen pleziertje. Ik vraag de oudste daarom om deze dagen gezellig thuis te blijven bij haar zusjes. Ze vergeet mijn verzoek prompt en ik lees later in onze familie ‘app dat ze - heel stoer - een retourtje Londen geboekt heeft. Om spontaan haar beste Mexicaanse vriendin te bezoeken. Precies de dagen dat we naar Parijs gaan. Ach, die andere twee zijn toch ook best groot? Een paar dagen samen in huis moet toch lukken? Inden is deze week net terug uit Sri Lanka en wordt gevraagd om een avond op te passen in een Spaanstalig gezin. We hebben weer een uitdaging, want ze mag niet alleen in de avond over straat. Toch maar niet mee naar Parijs dan? Ze regelt zelf dat ze opgehaald en thuisgebracht wordt. De jongste vind ik écht te klein om een avond alleen thuis te blijven en om alleen naar bed te gaan. Ook zij regelt zelf een sleep-over bij een vriendinnetje. De meisjes gunnen ons de trip naar Parijs… Op het laatste moment krijgt de jongste echter nog een uitnodiging voor een Halloweenfeest als wij in Parijs zijn. Ze wil er erg graag heen. Zij mag natuurlijk ook niet over straat in het donker. Ze regelt zelf vervoer. Drie zelfstandige kuikentjes. Daarom zit ik nu tóch hier. In Parijs. Ook al moesten we plotseling ook nog de avond vóór ons geplande vertrek wegrijden…
We slapen in een superluxe hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Alles is zó luxe hier. De hotelkamer om te beginnen, maar ook aan het ontbijtbuffet ontbreekt niets. Het metrostation ligt op loopafstand van ons hotel. Wat heerlijk is voor mij, want manlief moet wel werken natuurlijk. Ik zwerf overdag in m’n uppie door de lichtstad. Herfst in Parijs. Ik sluit aan in een lange rij voor museum het Louvre, wurm me naar voren tussen hordes Japanners en Chinezen om de Mona Lisa van dichtbij te zien, geniet van het herfstzonnetje en kan goed slagen voor kleding in een Franse winkel. Ik lees mijn boek en schrijf mijn blog op een bankje aan de oever van de Seine. Thermoskan met thee en zelfgebakken koekjes - meegenomen van het ontbijtbuffet - binnen handbereik. Ik pak nog eens de metro naar een hip winkelcentrum en geniet van mijn twee volle dagen me-time. En van mijn we-time met mijn lief. We ontbijten en eten samen. We praten. We lopen op zaterdagochtend samen hard langs de Seine waar ik een aanval van hoogtevrees krijg op de hoge kade langs het water. We zijn samen. We zijn samen onderweg. De laatste keer samen onderweg was vijf jaar geleden toen we een oriëntatietrip maakten naar México waar we toen een paar stranddagen aan geplakt hadden. Ik besef nu hier in Parijs, ver weg van onze meisjes, dat ze zich klaar maken voor de grote sprong, om los te laten, om uit te vliegen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig. De twee oudsten ontdekken de wereld zonder ons. In één week tijd komt Inden vol indrukken terug uit Sri Lanka, vliegt Anthe in een opwelling naar Londen en reis ik eerst met vriendinnen naar Berlijn om een paar dagen later met manlief naar Parijs te rijden. Ik ben trots op ons gezin. Op ons reislustige gezin. Op onze nieuwsgierige aard en het open staan voor de kleine mysteries van het leven. Ik ben trots op de groeiende zelfstandigheid van onze drie dochters. Ik ben trots op óns.
Parijs, zaterdag 29 oktober 2016
dinsdag 25 oktober 2016
Tranen in Berlijn
Lead me on my dreams among different time and space. To share hope with nations and believers. To observe with modesty the pure truth and to reveal prudently the magic and the mystery.
- tekst op Berlijnse muur
Tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel mijn buikspieren branden. Ik kan niet stoppen. Ik heb in tijden niet meer zo hard gelachen. Mijn vriendinnen kijken me vragend aan. Ik kan niet stoppen met lachen. Ik kan niet eens praten. Ik kom gewoon niet meer bij. En zij lachen uiteindelijk om mij. We lachen wat af. Wat een heerlijke ontspannen avond. Ik heb een paar uur eerder mijn eerste glas port gedronken. In een hippe wijnproeverij in Berlijn. Een kaasplankje erbij. Een zalige sensatie. Ik ben dus drie dagen in Berlijn met vier vriendinnen die ik allemaal ken uit mijn Madrileense periode. Vriendschappen worden heel snel hecht in het buitenland. Je leunt op elkaar. Je hebt elkaar nodig. Ze zijn me alle vier heel dierbaar. Op het laatste moment voor onze roadtrip hebben we besloten toch niet met de hippiebus te rijden. Te lange autorit en te slechte weersvoorspelling. Eerst baalde ik ervan. Tijdens de rit was ik echter opgelucht over deze beslissing. Lange files, regen, hoge snelheden, mist en lange slierten vrachtwagens op de baan waar wij tussen hadden gereden met het busje. De sfeer in de auto was meteen oprecht en vertrouwd. We reden om toerbeurten. Op weg naar Berlijn.
Mijn vriendinnen zijn dus culinair en zo lopen we op zaterdagavond naar een Berlijnwaardig trendy restaurantje. Cookies Cream genaamd. In het donker lopen we een verlaten steegje in. We lopen langs de achteruitgang van een hotel. Vuilcontainers tegen de muur geplaatst. Brandtrappen langs hoge industriegebouwen. Door een zwarte, ongezellige deur lopen we uiteindelijk een betonnen gang in. Via een trap naar boven komen we plots in een gezellig, warm restaurant. Met een kleine veganistische keuken. Aan de tafeltjes zitten hippe, jonge Berlijners te eten. Het bedienend personeel is ook heel trendy. Jonge mannen met baarden, tattoos en neusringen. Meiden met een kort geknipte haarpony of een heel kort tuinbroek-rokje. Ik voel me op slag oud. En toch ook stoer, omdat wij dit restaurant ook kennen. Mijn vriendinnen bestuderen de menukaart letter voor letter en ik bestel eenvoudig het dagmenu. Het eten is hemels. Berlijn is modern. Door de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog is de stad grotendeels verwoest. Ook de ruim 40 jaar dat Duitsland opgedeeld was in Oost en West heeft diepe sporen achtergelaten. Dat proef je overal in de stad. Sinds het vallen van de muur in 1989 worden de open ruimtes van het grensgebied weer bebouwd. Mijn eerste indruk van Berlijn is dus eigenlijk dat het veel weg heeft van de Bijlmer in Amsterdam. Veel hoogbouw en flats. Lelijke flats waarbij elke galerij in een andere kleur geschilderd is. Toch heeft Berlijn een goede vibe. Het heeft de energie van een metropool. Veel toeristen op straat, veel monumenten en musea, veel tentoonstellingen en street art. Joggers langs de oevers van rivier de Spree. In het midden van de stad, tussen Oost en West, liggen veel monumenten ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend. Heftig ook. Elke Berlijnse wijk heeft zijn eigen identiteit. Op zondagochtend hebben we van een ontbijt genoten in de wijk Prenzlauer Berg waarbij je moet denken aan yuppies, vintage, hippe cafeetjes en mooie 19e eeuwse Altbau. Sfeervol. Na het ontbijt slenteren we langs de Berlijnse muur, bij uitstek natuurlijk het symbool van de Koude Oorlog, naar huis. Her en der staan nog stukken overeind. Het langste nog-in-tact-zijnde stuk Berlijnse muur is de East Side Gallery. Over de gehele lengte van 1,3 kilometer zijn graffiti kunstwerken aangebracht. Inspirerend. Naast een kunstzinnige wandeling langs street art hebben we ook op zaterdag een fototentoonstelling bezocht van fotograaf Steven McCurry – bekend van het Pakistaanse meisje met de prachtig groene ogen. Geweldige foto’s! Het culinaire en kunstzinnige deel van dit weekend hebben me veel inspiratie gegeven...maar de therapeutische gesprekken en de lachsalvo’s hebben me écht vleugels gegeven. Ik kan er weer even tegenaan!
- tekst op Berlijnse muur
Tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel mijn buikspieren branden. Ik kan niet stoppen. Ik heb in tijden niet meer zo hard gelachen. Mijn vriendinnen kijken me vragend aan. Ik kan niet stoppen met lachen. Ik kan niet eens praten. Ik kom gewoon niet meer bij. En zij lachen uiteindelijk om mij. We lachen wat af. Wat een heerlijke ontspannen avond. Ik heb een paar uur eerder mijn eerste glas port gedronken. In een hippe wijnproeverij in Berlijn. Een kaasplankje erbij. Een zalige sensatie. Ik ben dus drie dagen in Berlijn met vier vriendinnen die ik allemaal ken uit mijn Madrileense periode. Vriendschappen worden heel snel hecht in het buitenland. Je leunt op elkaar. Je hebt elkaar nodig. Ze zijn me alle vier heel dierbaar. Op het laatste moment voor onze roadtrip hebben we besloten toch niet met de hippiebus te rijden. Te lange autorit en te slechte weersvoorspelling. Eerst baalde ik ervan. Tijdens de rit was ik echter opgelucht over deze beslissing. Lange files, regen, hoge snelheden, mist en lange slierten vrachtwagens op de baan waar wij tussen hadden gereden met het busje. De sfeer in de auto was meteen oprecht en vertrouwd. We reden om toerbeurten. Op weg naar Berlijn.
Mijn vriendinnen zijn dus culinair en zo lopen we op zaterdagavond naar een Berlijnwaardig trendy restaurantje. Cookies Cream genaamd. In het donker lopen we een verlaten steegje in. We lopen langs de achteruitgang van een hotel. Vuilcontainers tegen de muur geplaatst. Brandtrappen langs hoge industriegebouwen. Door een zwarte, ongezellige deur lopen we uiteindelijk een betonnen gang in. Via een trap naar boven komen we plots in een gezellig, warm restaurant. Met een kleine veganistische keuken. Aan de tafeltjes zitten hippe, jonge Berlijners te eten. Het bedienend personeel is ook heel trendy. Jonge mannen met baarden, tattoos en neusringen. Meiden met een kort geknipte haarpony of een heel kort tuinbroek-rokje. Ik voel me op slag oud. En toch ook stoer, omdat wij dit restaurant ook kennen. Mijn vriendinnen bestuderen de menukaart letter voor letter en ik bestel eenvoudig het dagmenu. Het eten is hemels. Berlijn is modern. Door de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog is de stad grotendeels verwoest. Ook de ruim 40 jaar dat Duitsland opgedeeld was in Oost en West heeft diepe sporen achtergelaten. Dat proef je overal in de stad. Sinds het vallen van de muur in 1989 worden de open ruimtes van het grensgebied weer bebouwd. Mijn eerste indruk van Berlijn is dus eigenlijk dat het veel weg heeft van de Bijlmer in Amsterdam. Veel hoogbouw en flats. Lelijke flats waarbij elke galerij in een andere kleur geschilderd is. Toch heeft Berlijn een goede vibe. Het heeft de energie van een metropool. Veel toeristen op straat, veel monumenten en musea, veel tentoonstellingen en street art. Joggers langs de oevers van rivier de Spree. In het midden van de stad, tussen Oost en West, liggen veel monumenten ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend. Heftig ook. Elke Berlijnse wijk heeft zijn eigen identiteit. Op zondagochtend hebben we van een ontbijt genoten in de wijk Prenzlauer Berg waarbij je moet denken aan yuppies, vintage, hippe cafeetjes en mooie 19e eeuwse Altbau. Sfeervol. Na het ontbijt slenteren we langs de Berlijnse muur, bij uitstek natuurlijk het symbool van de Koude Oorlog, naar huis. Her en der staan nog stukken overeind. Het langste nog-in-tact-zijnde stuk Berlijnse muur is de East Side Gallery. Over de gehele lengte van 1,3 kilometer zijn graffiti kunstwerken aangebracht. Inspirerend. Naast een kunstzinnige wandeling langs street art hebben we ook op zaterdag een fototentoonstelling bezocht van fotograaf Steven McCurry – bekend van het Pakistaanse meisje met de prachtig groene ogen. Geweldige foto’s! Het culinaire en kunstzinnige deel van dit weekend hebben me veel inspiratie gegeven...maar de therapeutische gesprekken en de lachsalvo’s hebben me écht vleugels gegeven. Ik kan er weer even tegenaan!
maandag 17 oktober 2016
100 % vrijheid
What light is to the eyes - what air is to the lungs - what love is to the heart, liberty is to the soul of man.
- Robert Green Ingersoll
Ik ben eigenlijk een beetje een zeemansvrouw. Het grootste gedeelte van de maand ben ik alleen thuis. Dat wil zeggen, zonder echtgenoot. Een groot gedeelte van het afgelopen jaar dus ook. Mijn lief reist de hele wereld over voor zijn werk. Hij vertrekt helaas regelmatig op een zondag en komt helaas ook wel eens op zaterdag pas thuis. Zo nu en dan heeft hij dan ook eens vertraging op zaterdag. Gewoon omdat zijn koffer voor de zoveelste keer niet mee gaat in het vliegtuig…of er is geen crew waardoor de vlucht gecanceld wordt. We leven dikwijls ieder aan een andere kant van de wereldbol en hebben vaak met een tijdsverschil van zes of zeven uur te maken. Als hij thuis is heeft hij echter veel vrijheid. Hij kan makkelijk later beginnen met werken en eens een dagdeel vrij nemen zonder verlof. Thuis werken is ook één van zijn verworvenheden. Hij heeft vrijheden in verbondenheid zeg maar. Zoals wij allemaal vrijheden in verbondenheid hebben. Héél lang geleden werden we op allerlei manieren beperkt. Door natuurgeweld en oorlogen waren we eigenlijk nooit veilig. Door religieuze en politieke onderdrukkingen konden we ons niet vrij uiten en ook vaak niet vrij bewegen. Van de meeste van die factoren zijn we inmiddels verlost. We leven in weelde en zijn veilig op straat. Een verworvenheid die we heel natuurlijk vinden. Deze vrijheid heeft plaats gemaakt voor een andere vrijheid. Bijvoorbeeld om je baan en je huis op te zeggen en de wijde wereld in te trekken. Of om je niks aan te trekken van iemands anders mening. Of om persoonlijke groei te verkiezen boven zekerheid. Eén van mijn yoga juffen heeft onlangs haar huis te koop gezet, haar echtgenoot heeft zijn baan opgezegd en ze verhuizen deze week met hun kinderen naar Polen waar ze een oude boerderij gekocht hebben. Niet iedereen kan zo’n ommezwaai maken. Je moet durf, zelfvertrouwen en levenservaring hebben. Wij hebben zelf ook een aantal keer ons boeltje opgepakt. Maar in mijn ogen nooit zo drastisch als mijn yoga juf. Altijd hadden we de veiligheid van Mark’s werkgever die zorgde voor een maandelijks salaris, een huis en de overtocht naar den vreemde. We wisten altijd dat het een tijdelijk avontuur was. Toch hadden we natuurlijk wel lef nodig om überhaupt zo’n overstap aan te durven met ons gezin.
Westerse ouders leren hun kinderen dat de wereld aan hun voeten ligt. Je mag doen wat je wilt, als je maar je best doet. Kortom, de enige beperking ben je eigenlijk zelf. Zo heeft onze middelste dochter van zestien voor vrijwilligerswerk in Sri Lanka gekozen. Ze komt over een week weer thuis. De oudste heeft haar studie onderbroken dit jaar en in haar uppie door een deel van Azië gereisd. Doordat we langer leven dan onze voorouders kunnen we decennia lang van alles uitproberen. Als mens willen we blijven groeien. We hebben behoefte aan uitdaging. Zo vind ik het zelf een héérlijk idee dat we ooit nog een keer uitgezonden mogen worden naar den vreemde. Zonder kinderen. Dat we die keuzevrijheid over een aantal jaren mogen hebben vind ik zo’n luxe gevoel! Ook de vrijheid die bij onze hippiebus hoort vind ik fantastisch. Het vrij zijn om meteen je spulletjes te pakken zodra het zonnetje weer gaat schijnen. De vrijheid om rond te trekken als zigeuners. Het vrije gevoel dat ik krijg bij elke blik op de hippiebus zoals hij dagelijks voor de deur staat betekent vrijheid. En zelfs de vrijheid die ik voel om te kiezen voor mijn baan. Ik heb namelijk ook de vrijheid om weer op te zeggen als ik dat wil. Wat een rijkdom. Een feestje. Toch leven we in feite in vrijheid in gebondenheid. We moeten allemaal stoppen voor een rood licht, netjes onze belasting betalen of…mogen niet onze telefoon vasthouden tijdens het autorijden. Dat laatste hebben wij zelf helaas afgelopen weekend mogen ondervinden. Een strafboete van 230 euro kregen we, omdat Mark een voicemail afluisterde tijdens het autorijden. Met de telefoon in zijn hand. We zijn dus niet helemaal honderd procent vrij om te doen wat we willen!
- Robert Green Ingersoll
Ik ben eigenlijk een beetje een zeemansvrouw. Het grootste gedeelte van de maand ben ik alleen thuis. Dat wil zeggen, zonder echtgenoot. Een groot gedeelte van het afgelopen jaar dus ook. Mijn lief reist de hele wereld over voor zijn werk. Hij vertrekt helaas regelmatig op een zondag en komt helaas ook wel eens op zaterdag pas thuis. Zo nu en dan heeft hij dan ook eens vertraging op zaterdag. Gewoon omdat zijn koffer voor de zoveelste keer niet mee gaat in het vliegtuig…of er is geen crew waardoor de vlucht gecanceld wordt. We leven dikwijls ieder aan een andere kant van de wereldbol en hebben vaak met een tijdsverschil van zes of zeven uur te maken. Als hij thuis is heeft hij echter veel vrijheid. Hij kan makkelijk later beginnen met werken en eens een dagdeel vrij nemen zonder verlof. Thuis werken is ook één van zijn verworvenheden. Hij heeft vrijheden in verbondenheid zeg maar. Zoals wij allemaal vrijheden in verbondenheid hebben. Héél lang geleden werden we op allerlei manieren beperkt. Door natuurgeweld en oorlogen waren we eigenlijk nooit veilig. Door religieuze en politieke onderdrukkingen konden we ons niet vrij uiten en ook vaak niet vrij bewegen. Van de meeste van die factoren zijn we inmiddels verlost. We leven in weelde en zijn veilig op straat. Een verworvenheid die we heel natuurlijk vinden. Deze vrijheid heeft plaats gemaakt voor een andere vrijheid. Bijvoorbeeld om je baan en je huis op te zeggen en de wijde wereld in te trekken. Of om je niks aan te trekken van iemands anders mening. Of om persoonlijke groei te verkiezen boven zekerheid. Eén van mijn yoga juffen heeft onlangs haar huis te koop gezet, haar echtgenoot heeft zijn baan opgezegd en ze verhuizen deze week met hun kinderen naar Polen waar ze een oude boerderij gekocht hebben. Niet iedereen kan zo’n ommezwaai maken. Je moet durf, zelfvertrouwen en levenservaring hebben. Wij hebben zelf ook een aantal keer ons boeltje opgepakt. Maar in mijn ogen nooit zo drastisch als mijn yoga juf. Altijd hadden we de veiligheid van Mark’s werkgever die zorgde voor een maandelijks salaris, een huis en de overtocht naar den vreemde. We wisten altijd dat het een tijdelijk avontuur was. Toch hadden we natuurlijk wel lef nodig om überhaupt zo’n overstap aan te durven met ons gezin.
Westerse ouders leren hun kinderen dat de wereld aan hun voeten ligt. Je mag doen wat je wilt, als je maar je best doet. Kortom, de enige beperking ben je eigenlijk zelf. Zo heeft onze middelste dochter van zestien voor vrijwilligerswerk in Sri Lanka gekozen. Ze komt over een week weer thuis. De oudste heeft haar studie onderbroken dit jaar en in haar uppie door een deel van Azië gereisd. Doordat we langer leven dan onze voorouders kunnen we decennia lang van alles uitproberen. Als mens willen we blijven groeien. We hebben behoefte aan uitdaging. Zo vind ik het zelf een héérlijk idee dat we ooit nog een keer uitgezonden mogen worden naar den vreemde. Zonder kinderen. Dat we die keuzevrijheid over een aantal jaren mogen hebben vind ik zo’n luxe gevoel! Ook de vrijheid die bij onze hippiebus hoort vind ik fantastisch. Het vrij zijn om meteen je spulletjes te pakken zodra het zonnetje weer gaat schijnen. De vrijheid om rond te trekken als zigeuners. Het vrije gevoel dat ik krijg bij elke blik op de hippiebus zoals hij dagelijks voor de deur staat betekent vrijheid. En zelfs de vrijheid die ik voel om te kiezen voor mijn baan. Ik heb namelijk ook de vrijheid om weer op te zeggen als ik dat wil. Wat een rijkdom. Een feestje. Toch leven we in feite in vrijheid in gebondenheid. We moeten allemaal stoppen voor een rood licht, netjes onze belasting betalen of…mogen niet onze telefoon vasthouden tijdens het autorijden. Dat laatste hebben wij zelf helaas afgelopen weekend mogen ondervinden. Een strafboete van 230 euro kregen we, omdat Mark een voicemail afluisterde tijdens het autorijden. Met de telefoon in zijn hand. We zijn dus niet helemaal honderd procent vrij om te doen wat we willen!
maandag 10 oktober 2016
Breath of Fire
The energy of the mind is the essence of life.
- Aristotle
Een “Ooooohmmmm” geluid hoor ik uit ieders mond stromen. Bij elke beweging die we met onze armen maken zeggen we gedurende de uitademing “Ooooohmmmm”. Dat durft niet iedereen meteen. Sommigen zeggen het heel zachtjes en sommigen wachten eerst tot iedereen het zegt en doen dan mee. Er zijn ook een paar die hards, zoals ik, die het gewoon op hun eigen tempo doen. Waardoor je een soort zoemend geluid door de zaal hoort gaan. Alle klanken zijn in wezen trillingen. Net als natuurgeluiden. Eigenlijk bestaat alles wat wij waarnemen in onze omgeving uit trillingen…ook een steen, hout etc. Het geluid van Ohm verwijst naar Universele energie of hoe je het ook wilt noemen. Op de juiste manier uitgesproken is Ohm een sonore zoemklank die het dichtst komt bij de oorspronkelijke scheppingsklank, de trilling waarop de Universele energie trilt. Bij mij werkt het zo dat als ik me tijdens de yoga oefeningen concentreer op het zeggen van Ohm dat mijn hoofd leeg raakt van gedachten. Ik kan nergens anders aan denken. Ik moet me concentreren op mijn ademhaling die bij het uitademen het Ohm geluid moet maken. Heel verkwikkend voor mij. En dát was precies wat ik nodig had deze week. Ik ben behoorlijk op de proef gesteld afgelopen weken. Ik heb een proces doorgemaakt dat ik nooit eerder heb doorgemaakt. Het hoort, denk ik, een beetje bij het omgaan in een groep vrouwen. Ik heb nooit eerder met een groepje vrouwen gewerkt waarin geen enkele man een rol speelt. Er is gewoon géén man in de groep. Dat geeft een bepaalde dynamiek. Het verloop in mijn team collega’s is behoorlijk groot. Ik heb vier vrouwen zien vertrekken en één vrouw overspannen zien raken. En dat binnen een tijdsbestek van negen maanden. In een team van maar zes vrouwen. De negativiteit was zo groot. Ik werd er zo onzeker van dat ik laatst met een ontslagbrief, brandend in mijn tas, naar mijn werk fietste. Ik had verschillende scenario doorgenomen van het gesprek, maar het gesprek verliep heel anders. Ik werk er nog en we hebben na mijn gesprek een heftig en eerlijk gesprek gehad met het hele team. Buiten de winkel. Mijn manager bleek om dezelfde reden als ik al een tijdje te solliciteren naar een andere baan. Toch hebben we gezamenlijk afgesproken om met een schone lei te beginnen. Er vielen wat tranen. Er werden handen geschud. Beloftes zijn gemaakt.
Na een dergelijke week had ik tijdens mijn yoga les vooral behoefte aan rust. Een leeg hoofd. Ontspanning. Zoals zo vaak kwam mijn yoga juf met de juiste oefening voor dat moment. Breath of Fire is zonder twijfel de meest verfijnde adembeheersing. Het is een geweldige tool die helpt tegen angst, zenuwen, angst, pijn en depressie. Precies wat ik nodig had! De manier waarop we voelen is direct gerelateerd aan de manier waarop we ademen. Bij het omgaan met moeilijke of stressvolle situaties is ons lichaam onbewust geneigd om het diafragma (onderbuik) in te trekken. In dit gebied bewaart het lichaam al zijn emoties. In India zeggen ze dat als de derde Chakra (onderbuik) niet in balans is een persoon niet gezond kan zijn. Het maakt niet uit hoeveel medicijnen die persoon inneemt. Een manier om je derde Chakra weer in evenwicht te brengen is door het doen van Breath of Fire. Het laat alle opgebouwde angst en nervositeit los. Breath of Fire dwingt het diafragma in en uit te bewegen en heeft een directe impact op het gebied onder je navel, daar waar je emoties zitten. Het helpt het hart en de bloedsomloop door het spoelen van de giftige stoffen uit je bloed. Deze ademhaling masseert ook je inwendige organen. Je krijg het er erg warm van en zoals mijn yoga juf zegt worden dan je emoties, die je niet meer nodig hebt, door je innerlijke vuurtje verbrand en verteerd. Hoe dan ook, ik had weer een heerlijke relaxte yoga les die anders was dan de meeste andere lessen, maar zó broodnodig voor mij!
- Aristotle
Een “Ooooohmmmm” geluid hoor ik uit ieders mond stromen. Bij elke beweging die we met onze armen maken zeggen we gedurende de uitademing “Ooooohmmmm”. Dat durft niet iedereen meteen. Sommigen zeggen het heel zachtjes en sommigen wachten eerst tot iedereen het zegt en doen dan mee. Er zijn ook een paar die hards, zoals ik, die het gewoon op hun eigen tempo doen. Waardoor je een soort zoemend geluid door de zaal hoort gaan. Alle klanken zijn in wezen trillingen. Net als natuurgeluiden. Eigenlijk bestaat alles wat wij waarnemen in onze omgeving uit trillingen…ook een steen, hout etc. Het geluid van Ohm verwijst naar Universele energie of hoe je het ook wilt noemen. Op de juiste manier uitgesproken is Ohm een sonore zoemklank die het dichtst komt bij de oorspronkelijke scheppingsklank, de trilling waarop de Universele energie trilt. Bij mij werkt het zo dat als ik me tijdens de yoga oefeningen concentreer op het zeggen van Ohm dat mijn hoofd leeg raakt van gedachten. Ik kan nergens anders aan denken. Ik moet me concentreren op mijn ademhaling die bij het uitademen het Ohm geluid moet maken. Heel verkwikkend voor mij. En dát was precies wat ik nodig had deze week. Ik ben behoorlijk op de proef gesteld afgelopen weken. Ik heb een proces doorgemaakt dat ik nooit eerder heb doorgemaakt. Het hoort, denk ik, een beetje bij het omgaan in een groep vrouwen. Ik heb nooit eerder met een groepje vrouwen gewerkt waarin geen enkele man een rol speelt. Er is gewoon géén man in de groep. Dat geeft een bepaalde dynamiek. Het verloop in mijn team collega’s is behoorlijk groot. Ik heb vier vrouwen zien vertrekken en één vrouw overspannen zien raken. En dat binnen een tijdsbestek van negen maanden. In een team van maar zes vrouwen. De negativiteit was zo groot. Ik werd er zo onzeker van dat ik laatst met een ontslagbrief, brandend in mijn tas, naar mijn werk fietste. Ik had verschillende scenario doorgenomen van het gesprek, maar het gesprek verliep heel anders. Ik werk er nog en we hebben na mijn gesprek een heftig en eerlijk gesprek gehad met het hele team. Buiten de winkel. Mijn manager bleek om dezelfde reden als ik al een tijdje te solliciteren naar een andere baan. Toch hebben we gezamenlijk afgesproken om met een schone lei te beginnen. Er vielen wat tranen. Er werden handen geschud. Beloftes zijn gemaakt.
Na een dergelijke week had ik tijdens mijn yoga les vooral behoefte aan rust. Een leeg hoofd. Ontspanning. Zoals zo vaak kwam mijn yoga juf met de juiste oefening voor dat moment. Breath of Fire is zonder twijfel de meest verfijnde adembeheersing. Het is een geweldige tool die helpt tegen angst, zenuwen, angst, pijn en depressie. Precies wat ik nodig had! De manier waarop we voelen is direct gerelateerd aan de manier waarop we ademen. Bij het omgaan met moeilijke of stressvolle situaties is ons lichaam onbewust geneigd om het diafragma (onderbuik) in te trekken. In dit gebied bewaart het lichaam al zijn emoties. In India zeggen ze dat als de derde Chakra (onderbuik) niet in balans is een persoon niet gezond kan zijn. Het maakt niet uit hoeveel medicijnen die persoon inneemt. Een manier om je derde Chakra weer in evenwicht te brengen is door het doen van Breath of Fire. Het laat alle opgebouwde angst en nervositeit los. Breath of Fire dwingt het diafragma in en uit te bewegen en heeft een directe impact op het gebied onder je navel, daar waar je emoties zitten. Het helpt het hart en de bloedsomloop door het spoelen van de giftige stoffen uit je bloed. Deze ademhaling masseert ook je inwendige organen. Je krijg het er erg warm van en zoals mijn yoga juf zegt worden dan je emoties, die je niet meer nodig hebt, door je innerlijke vuurtje verbrand en verteerd. Hoe dan ook, ik had weer een heerlijke relaxte yoga les die anders was dan de meeste andere lessen, maar zó broodnodig voor mij!
maandag 3 oktober 2016
Singelloop
Het verschil waarop we aandacht geven is het verschil tussen au en wow.
- Isaac Shapiro
Op mijn fiets reed ik op zondagochtend redelijk vroeg voor een zondag naar het centrum. Breda ontwaakte. Mensen van dweilorkesten liepen in groepjes richting het centrum. Trommels met riemen op hun buik gedragen. Vrijwilligers op straat die de wegen aan het afzetten waren met hekken en linten. Wat een organisatie! Ik kreeg er steeds meer zin in. Een opgewonden gevoel. Het herfstzonnetje scheen al uitbundig. Er was iets groots gaande... Met meer dan 18.000 deelnemers werd het deelnemersrecord dit jaar verbroken. Er waren 35 muziekgroepen en één DJ langs de weg. Meer dan 80.000 toeschouwers. Ik deed mee aan de Singelloop. Het jaarlijks sportevenement in het eerste weekend van oktober. Met mijn hardloopgroepje deden we de vijf kilometer loop. Voor het eerst deed ik mee mét een hardloopvereniging. Wat is dat leuk! T-shirts van onze vereniging. Samen opwarmen voor de wedstrijd. Samen starten in hetzelfde startvak. Samen een beetje zenuwachtig. Omgeroepen worden door de luidsprekers. Opgewacht worden door je trainer en medelopers. Het delen van ieders hardlooptijden. Achteraf verzamelen in een caféetje op de Markt. Lekker wat drinken met elkaar. Gezelligheid. Uitzicht op het parcours. Toejuichen van andere lopers van onze vereniging. Sámen.
Vroeger hebben wij met ons jonge gezinnetje meerdere jaren meegedaan aan de Singelloop namens de Montessori school. De familieloop. Ook toen werden we trouwens omgeroepen door de luidsprekers. We liepen met de babyjogger waarin kleine Maren met een rood kabouterjasje zat. Dat trok aandacht! We stonden zelfs met een grote foto in de regionale krant. Eén keer heb ik met oudste dochter meegelopen. Jaren geleden. Mark heeft zelf regelmatig meegelopen aan de Singelloop waarbij ik hem dan toejuichte ergens langs het parcours. Nu juichte hij míj toe. Op verschillende plekken werd ik aangemoedigd door Inden en Mark. Na een paar kilometer liep ik eindelijk redelijk in m’n uppie op mijn eigen tempo. Wat een drukte bij zo’n start van de wedstrijd. Ook onderweg hoorde ik mijn twee grootste fans naar me roepen vanaf de zijlijn. Telefoontjes in de hand voor filmpjes en foto’s. Toeschouwers waren soms bijna net zo enthousiast. Ik voelde me verre van alleen. Twee avonden in de week lopen we normaliter samen door het Mastbos. Sinds afgelopen week moeten we van de trainer op de atletiekbaan trainen. Het is te vroeg donker in het bos. Onveilig. De baan ligt aan de rand van het bos. Toch vind ik het stukken minder leuk op de baan. Het enige voordeel dat ik zie is dat we onze techniek verbeteren en de tijd. Ik mis nu al de routes over de bloeiende heide, de gortdroge zandpaden, het nieuwe frisgroene blad in het voorjaar, de herten en het genot van een natuurlijk parcours in het bos. Sinds een week lopen we in het felle licht van lantaarnpalen. Wel in elk weertype, dat wel. Ik heb mijn tijd verbeterd op de vijf kilometer en dat geeft ook wel een kleine kick. Inden en Maren hebben beloofd volgend jaar de Singelloop mee te doen. We gaan met mijn hardloopgroepje in december weer een volgende wedstrijd lopen. In de nacht. Met lichtjes. Zevenenhalve kilometer bosloop. Daar denk ik dan maar aan op de ongezellige atletiekbaan.
- Isaac Shapiro
Op mijn fiets reed ik op zondagochtend redelijk vroeg voor een zondag naar het centrum. Breda ontwaakte. Mensen van dweilorkesten liepen in groepjes richting het centrum. Trommels met riemen op hun buik gedragen. Vrijwilligers op straat die de wegen aan het afzetten waren met hekken en linten. Wat een organisatie! Ik kreeg er steeds meer zin in. Een opgewonden gevoel. Het herfstzonnetje scheen al uitbundig. Er was iets groots gaande... Met meer dan 18.000 deelnemers werd het deelnemersrecord dit jaar verbroken. Er waren 35 muziekgroepen en één DJ langs de weg. Meer dan 80.000 toeschouwers. Ik deed mee aan de Singelloop. Het jaarlijks sportevenement in het eerste weekend van oktober. Met mijn hardloopgroepje deden we de vijf kilometer loop. Voor het eerst deed ik mee mét een hardloopvereniging. Wat is dat leuk! T-shirts van onze vereniging. Samen opwarmen voor de wedstrijd. Samen starten in hetzelfde startvak. Samen een beetje zenuwachtig. Omgeroepen worden door de luidsprekers. Opgewacht worden door je trainer en medelopers. Het delen van ieders hardlooptijden. Achteraf verzamelen in een caféetje op de Markt. Lekker wat drinken met elkaar. Gezelligheid. Uitzicht op het parcours. Toejuichen van andere lopers van onze vereniging. Sámen.
Vroeger hebben wij met ons jonge gezinnetje meerdere jaren meegedaan aan de Singelloop namens de Montessori school. De familieloop. Ook toen werden we trouwens omgeroepen door de luidsprekers. We liepen met de babyjogger waarin kleine Maren met een rood kabouterjasje zat. Dat trok aandacht! We stonden zelfs met een grote foto in de regionale krant. Eén keer heb ik met oudste dochter meegelopen. Jaren geleden. Mark heeft zelf regelmatig meegelopen aan de Singelloop waarbij ik hem dan toejuichte ergens langs het parcours. Nu juichte hij míj toe. Op verschillende plekken werd ik aangemoedigd door Inden en Mark. Na een paar kilometer liep ik eindelijk redelijk in m’n uppie op mijn eigen tempo. Wat een drukte bij zo’n start van de wedstrijd. Ook onderweg hoorde ik mijn twee grootste fans naar me roepen vanaf de zijlijn. Telefoontjes in de hand voor filmpjes en foto’s. Toeschouwers waren soms bijna net zo enthousiast. Ik voelde me verre van alleen. Twee avonden in de week lopen we normaliter samen door het Mastbos. Sinds afgelopen week moeten we van de trainer op de atletiekbaan trainen. Het is te vroeg donker in het bos. Onveilig. De baan ligt aan de rand van het bos. Toch vind ik het stukken minder leuk op de baan. Het enige voordeel dat ik zie is dat we onze techniek verbeteren en de tijd. Ik mis nu al de routes over de bloeiende heide, de gortdroge zandpaden, het nieuwe frisgroene blad in het voorjaar, de herten en het genot van een natuurlijk parcours in het bos. Sinds een week lopen we in het felle licht van lantaarnpalen. Wel in elk weertype, dat wel. Ik heb mijn tijd verbeterd op de vijf kilometer en dat geeft ook wel een kleine kick. Inden en Maren hebben beloofd volgend jaar de Singelloop mee te doen. We gaan met mijn hardloopgroepje in december weer een volgende wedstrijd lopen. In de nacht. Met lichtjes. Zevenenhalve kilometer bosloop. Daar denk ik dan maar aan op de ongezellige atletiekbaan.
maandag 26 september 2016
Con todo mi cariño
De kern van het geluk: degene willen zijn die je bent.
- Erasmus
“Met al mijn liefde. Met al mijn liefde heb ik dit gemaakt voor jou. Met heel mijn hart houd ik van jou.” Prachtige liefdevolle zinnen. In het Spaans klinken ze nog veel mooier. Deze week kreeg ik een pakket uit Barcelona. Van mijn beste Mexicaanse vriendin. Mijn yogajuf uit Puebla. Ze was heel kort in Europa. Ze maakt nu een rondreis door Rusland. Met de trein. Vanuit Barcelona stuurt ze me zelfgemaakte placemats voor de hippiebus en een zelfgemaakte tas. Susana is de meest warme persoonlijkheid die ik ken. Ze heeft de grootste bruine ogen waar ik ooit in heb gekeken. Ik heb er ook heel vaak tranen in zien opwellen. Zo’n gevoelig, mooi mens. Mexicanen uiten hun liefde veel makkelijker dan Nederlanders. Ze omhelzen je dagelijks en ‘ik hou van je’ hoorde ik meerdere malen per week van haar. Ik liet haar daar achter terwijl ik zelf weer vertrok naar die wereld die zij nauwelijks kent. Presteren, stress, consumeren. Toen ik weer hier was had ik in vijf minuten al haar lessen kunnen vergeten. Maar door haar niet aflatende stroom van inspirerende foto’s, teksten en ingesproken persoonlijke berichten is dat gelukkig niet gebeurd. Ze was mijn steun en toeverlaat daar in México en vaak is ze het hier - aan de andere kant van de wereld - nog steeds. Als ik in de hectiek van alle dag vergeet te genieten van onze groene voortuin, de warme herfstzon of de duizenden beukennootjes die nu voor de deur vallen wijst zij me erop. Wees dankbaar voor de vier seizoenen die elkaar opvolgen, of de mooie Hollandse natuur. Zij laat mij mijn wereld door haar ogen zien. Ze leert mij pas op de plaats te maken als ik sneller wil dan de daadwerkelijke snelheid van het leven.
Mijn werk bij de juwelier is vooral complex vanwege al het papierwerk dat nodig is om steeds te verifiëren dat de sieraden nog op onze voorraad staan. Alles wat de winkel in of uit gaat wordt drie keer gecontroleerd. Als je deeltijds aanwezig bent mis je vaak belangrijke stappen. Je maakt het proces niet af omdat je weer een paar dagen thuis bent geweest of je pakt iets op wat je nooit gestart bent. Altijd je koppie erbij houden dus. Sowieso meer dan in elke andere winkel vanwege de hoge waarde van de koopwaar. Altijd opletten dus. In onze winkel is op een dag op heel sluwe wijze een verschrikkelijk kostbare armband gestolen. Op de camera’s zie je het onder je ogen gebeuren. Ongeloof. Zo slinks en brutaal! De dievegge heeft daarna nog een hele tijd ogenschijnlijk rustig aan een tafeltje in onze winkel gezeten terwijl het juweel in haar jaszak brandde! Deze onbeschofte diefstal werd trouwens onlangs uitgezonden op televisie bij ‘Opsporing Verzocht’. De meeste van mijn klanten zijn echter blije mensen die iets te vieren hebben. Máár…er zijn ook klanten bij… Zeurpieten die klagen, die het oneens zijn met een beslissing van de goudsmid of de horlogemaker, die weinig begrip hebben of die hun stem verheffen in een overvolle winkel. Klanten waar je je handen vol aan hebt omdat er altijd iets met spoed geregeld moet worden en waar veel aandacht en tijd aan besteed moet worden. Zulke consumenten slurpen energie uit je lijf. Je ontmoet ze gelukkig niet dagelijks. Met yogalessen op mijn vrije dagen en hardlopen in de avonden blijf ik lekker in balans. Soms is mijn hoofd na een werkdag leeg, en soms juist helemaal vol. Thuis hebben mijn lief en kinderen ook mijn aandacht nodig in hun levens vol nieuwe indrukken. Susana opent mijn ogen. Kijk om je heen met liefde. Wees dankbaar voor je mooie gezin. Geniet van de wonderlijke natuur. Zo’n pakketje van haar - gevuld met liefde – maakt mijn dag weer ontspannen. Ze heeft me destijds leren masseren. Ze heeft mij vaak genoeg gemasseerd. Ze heeft me leren ontspannen. Ze leert me ontspannen de wereld in te kijken. Dat is haar allergrootste cadeau aan mij. Gracias mi amiga. Te quiero por siempre.
- Erasmus
“Met al mijn liefde. Met al mijn liefde heb ik dit gemaakt voor jou. Met heel mijn hart houd ik van jou.” Prachtige liefdevolle zinnen. In het Spaans klinken ze nog veel mooier. Deze week kreeg ik een pakket uit Barcelona. Van mijn beste Mexicaanse vriendin. Mijn yogajuf uit Puebla. Ze was heel kort in Europa. Ze maakt nu een rondreis door Rusland. Met de trein. Vanuit Barcelona stuurt ze me zelfgemaakte placemats voor de hippiebus en een zelfgemaakte tas. Susana is de meest warme persoonlijkheid die ik ken. Ze heeft de grootste bruine ogen waar ik ooit in heb gekeken. Ik heb er ook heel vaak tranen in zien opwellen. Zo’n gevoelig, mooi mens. Mexicanen uiten hun liefde veel makkelijker dan Nederlanders. Ze omhelzen je dagelijks en ‘ik hou van je’ hoorde ik meerdere malen per week van haar. Ik liet haar daar achter terwijl ik zelf weer vertrok naar die wereld die zij nauwelijks kent. Presteren, stress, consumeren. Toen ik weer hier was had ik in vijf minuten al haar lessen kunnen vergeten. Maar door haar niet aflatende stroom van inspirerende foto’s, teksten en ingesproken persoonlijke berichten is dat gelukkig niet gebeurd. Ze was mijn steun en toeverlaat daar in México en vaak is ze het hier - aan de andere kant van de wereld - nog steeds. Als ik in de hectiek van alle dag vergeet te genieten van onze groene voortuin, de warme herfstzon of de duizenden beukennootjes die nu voor de deur vallen wijst zij me erop. Wees dankbaar voor de vier seizoenen die elkaar opvolgen, of de mooie Hollandse natuur. Zij laat mij mijn wereld door haar ogen zien. Ze leert mij pas op de plaats te maken als ik sneller wil dan de daadwerkelijke snelheid van het leven.
Mijn werk bij de juwelier is vooral complex vanwege al het papierwerk dat nodig is om steeds te verifiëren dat de sieraden nog op onze voorraad staan. Alles wat de winkel in of uit gaat wordt drie keer gecontroleerd. Als je deeltijds aanwezig bent mis je vaak belangrijke stappen. Je maakt het proces niet af omdat je weer een paar dagen thuis bent geweest of je pakt iets op wat je nooit gestart bent. Altijd je koppie erbij houden dus. Sowieso meer dan in elke andere winkel vanwege de hoge waarde van de koopwaar. Altijd opletten dus. In onze winkel is op een dag op heel sluwe wijze een verschrikkelijk kostbare armband gestolen. Op de camera’s zie je het onder je ogen gebeuren. Ongeloof. Zo slinks en brutaal! De dievegge heeft daarna nog een hele tijd ogenschijnlijk rustig aan een tafeltje in onze winkel gezeten terwijl het juweel in haar jaszak brandde! Deze onbeschofte diefstal werd trouwens onlangs uitgezonden op televisie bij ‘Opsporing Verzocht’. De meeste van mijn klanten zijn echter blije mensen die iets te vieren hebben. Máár…er zijn ook klanten bij… Zeurpieten die klagen, die het oneens zijn met een beslissing van de goudsmid of de horlogemaker, die weinig begrip hebben of die hun stem verheffen in een overvolle winkel. Klanten waar je je handen vol aan hebt omdat er altijd iets met spoed geregeld moet worden en waar veel aandacht en tijd aan besteed moet worden. Zulke consumenten slurpen energie uit je lijf. Je ontmoet ze gelukkig niet dagelijks. Met yogalessen op mijn vrije dagen en hardlopen in de avonden blijf ik lekker in balans. Soms is mijn hoofd na een werkdag leeg, en soms juist helemaal vol. Thuis hebben mijn lief en kinderen ook mijn aandacht nodig in hun levens vol nieuwe indrukken. Susana opent mijn ogen. Kijk om je heen met liefde. Wees dankbaar voor je mooie gezin. Geniet van de wonderlijke natuur. Zo’n pakketje van haar - gevuld met liefde – maakt mijn dag weer ontspannen. Ze heeft me destijds leren masseren. Ze heeft mij vaak genoeg gemasseerd. Ze heeft me leren ontspannen. Ze leert me ontspannen de wereld in te kijken. Dat is haar allergrootste cadeau aan mij. Gracias mi amiga. Te quiero por siempre.
maandag 19 september 2016
Weet je nog wel oudje?
Ineens is er dit brede contact met dingen waarvan wij niet wisten
dat ze zo koninklijk zijn en altijd al in en buiten ons hebben bestaan.
- Y.Né
Weet je nog wel oudje? Terug in de tijd. Herinneringen ophalen. Deze week zit er bomvol mee. Onze buren gaan verhuizen. Dat is de tweede keer dat we meemaken dat het huis onder onze kap in de verkoop staat. Wij kochten ons huis toen we terug kwamen uit The States. Ik fietste er dagelijks langs toen we in een tijdelijk huurhuis woonden. Toen ik op een dag uit hopeloos verlangen andersom op funda.nl naar huizen zocht had het eerste huis een grijs blok in plaats van een fotootje. De straatnaam riep iets bij me op. “Is dat niet dat leuke, doodlopende straatje waar ik graag wil wonen?” En zo kwamen wij op dit unieke plekje te wonen. Het is een heel gewild straatje. Toen wij naar Spanje verhuisden werden we gebeld door anonieme, potentiele kopers terwijl wij ons huis helemaal niet wilden verkopen! Het nieuws van ons vertrek ging rond als een lopend vuurtje. Op een zwoele avond, na mijn hardlooptraining, sta ik op straat met een buurvrouw te praten. Ze wist niet dat wij ons huis al zo lang in ons bezit hebben. Hoe kan ze dat ook weten? Wij verhuren ons huis regelmatig als we naar het buitenland vertrekken. We wonen er zelf precies de helft van de tijd dat we ons huis in bezit hebben. Ik vertel haar dat we tussen de oudjes woonden destijds. We woonden naast weduwnaar Rinus. Een eenzame, gepensioneerde en hardhorende slager. Een duivenmelker die mooie prijzen won. Nog steeds zitten er wel eens duiven op ons tuinhek…Toen hij overleed ging zijn inboedel naar de kringloop en heb ik wat oud servies mogen uitzoeken. Zijn zoon Jan zit nu in de gevangenis. Hij fraudeerde groots met paardenvlees… Mijn buurvrouw waarmee ik sta te praten woont in het huis van Kees. Toen zijn vrouw nog leefde woonden ze boven hun dochter. Dochter is jaren geleden naar Noorwegen verhuisd en Kees is eenzaam gestorven aan hartfalen. De oude bewoonster van ons huis is ook eenzaam gestorven. Zij kreeg vroeger dagelijks de krant van haar goede vriend Janus. Oude Janus wipte ook nog vaak even bij ons langs toen wij eenmaal onze intrek hadden genomen. Toen Janus slecht werd stond hij regelmatig stil voor ons huis te dagdromen. Janus is ook al jaren niet meer onder ons. Aan de andere kant van ons huis woonde Jan met zijn vrouw en later ‘malle Pietje’ met zijn vrouw. Malle Pietje had altijd een antieke, legergroene jeep voor de deur staan. Ik heb die auto nooit zien rijden… Hij leeft ook niet meer. Naast hem onder de kap woonde Mientje en haar man. Mientje was altijd aan het poetsen. Haar man werkte heel zorgvuldig in de tuin. Alles zag er altijd picobello uit. Janus, Kees, Rinus, Jan, Piet en Mientje zijn allemaal vervangen door jonge, hippe stelletjes met of zonder jonge kindjes. Afgelopen weekend hadden we onze jaarlijkse straatbarbecue. Ik hoor nu zelf bijna bij de ‘oudjes'! Weet je nog wel oudje?
Op de koele kade zitten we aan een tafeltje met onze cappuccino en kopje thee. We kijken uit op het piepkleine haventje van Breda. We hebben tickets voor een rondvaart op ons tafeltje liggen. Onze zomerhoeden liggen er naast. Het is namelijk bijna dertig graden. Deze week logeert mijn oude tante bij ons. Bijna 86 jaar oud. Ze heeft ons in México al eerder met een logeerpartij vereerd. Ze is een fijne logee. Weet je nog oudje? Ze weet alles nog! Ze heeft een goed geheugen en vertelt graag. Ze is de oudste zus van mijn moeder en het is fijn om oude, fascinerende familieverhalen te horen. Háár levensverhalen. Ook de nieuwste familieverhalen trouwens, want mijn moeder is helaas veel te vroeg weg gevallen als mijn spil van de familie. We genieten van het tochtje over de singels en rivieren door de stad Breda. Heerlijk om op het water te zijn op deze zonnige dag. Het genot van een gids die geweldig vertellen kan. De geschiedenis van Breda met alle Nassau’s en de spectaculaire herovering op de Spanjaarden blijft boeien. We scharrelen door de grote kerk en lunchen op de Markt. De volgende dag neem ik haar mee naar het oude Mastbos. We delen samen een verse Bossche bol op het heerlijke terras in het bos. We genieten van onze tijd samen. We genieten van elkaar en ik sta bewust stil bij het leven.
- Y.Né
Weet je nog wel oudje? Terug in de tijd. Herinneringen ophalen. Deze week zit er bomvol mee. Onze buren gaan verhuizen. Dat is de tweede keer dat we meemaken dat het huis onder onze kap in de verkoop staat. Wij kochten ons huis toen we terug kwamen uit The States. Ik fietste er dagelijks langs toen we in een tijdelijk huurhuis woonden. Toen ik op een dag uit hopeloos verlangen andersom op funda.nl naar huizen zocht had het eerste huis een grijs blok in plaats van een fotootje. De straatnaam riep iets bij me op. “Is dat niet dat leuke, doodlopende straatje waar ik graag wil wonen?” En zo kwamen wij op dit unieke plekje te wonen. Het is een heel gewild straatje. Toen wij naar Spanje verhuisden werden we gebeld door anonieme, potentiele kopers terwijl wij ons huis helemaal niet wilden verkopen! Het nieuws van ons vertrek ging rond als een lopend vuurtje. Op een zwoele avond, na mijn hardlooptraining, sta ik op straat met een buurvrouw te praten. Ze wist niet dat wij ons huis al zo lang in ons bezit hebben. Hoe kan ze dat ook weten? Wij verhuren ons huis regelmatig als we naar het buitenland vertrekken. We wonen er zelf precies de helft van de tijd dat we ons huis in bezit hebben. Ik vertel haar dat we tussen de oudjes woonden destijds. We woonden naast weduwnaar Rinus. Een eenzame, gepensioneerde en hardhorende slager. Een duivenmelker die mooie prijzen won. Nog steeds zitten er wel eens duiven op ons tuinhek…Toen hij overleed ging zijn inboedel naar de kringloop en heb ik wat oud servies mogen uitzoeken. Zijn zoon Jan zit nu in de gevangenis. Hij fraudeerde groots met paardenvlees… Mijn buurvrouw waarmee ik sta te praten woont in het huis van Kees. Toen zijn vrouw nog leefde woonden ze boven hun dochter. Dochter is jaren geleden naar Noorwegen verhuisd en Kees is eenzaam gestorven aan hartfalen. De oude bewoonster van ons huis is ook eenzaam gestorven. Zij kreeg vroeger dagelijks de krant van haar goede vriend Janus. Oude Janus wipte ook nog vaak even bij ons langs toen wij eenmaal onze intrek hadden genomen. Toen Janus slecht werd stond hij regelmatig stil voor ons huis te dagdromen. Janus is ook al jaren niet meer onder ons. Aan de andere kant van ons huis woonde Jan met zijn vrouw en later ‘malle Pietje’ met zijn vrouw. Malle Pietje had altijd een antieke, legergroene jeep voor de deur staan. Ik heb die auto nooit zien rijden… Hij leeft ook niet meer. Naast hem onder de kap woonde Mientje en haar man. Mientje was altijd aan het poetsen. Haar man werkte heel zorgvuldig in de tuin. Alles zag er altijd picobello uit. Janus, Kees, Rinus, Jan, Piet en Mientje zijn allemaal vervangen door jonge, hippe stelletjes met of zonder jonge kindjes. Afgelopen weekend hadden we onze jaarlijkse straatbarbecue. Ik hoor nu zelf bijna bij de ‘oudjes'! Weet je nog wel oudje?
Op de koele kade zitten we aan een tafeltje met onze cappuccino en kopje thee. We kijken uit op het piepkleine haventje van Breda. We hebben tickets voor een rondvaart op ons tafeltje liggen. Onze zomerhoeden liggen er naast. Het is namelijk bijna dertig graden. Deze week logeert mijn oude tante bij ons. Bijna 86 jaar oud. Ze heeft ons in México al eerder met een logeerpartij vereerd. Ze is een fijne logee. Weet je nog oudje? Ze weet alles nog! Ze heeft een goed geheugen en vertelt graag. Ze is de oudste zus van mijn moeder en het is fijn om oude, fascinerende familieverhalen te horen. Háár levensverhalen. Ook de nieuwste familieverhalen trouwens, want mijn moeder is helaas veel te vroeg weg gevallen als mijn spil van de familie. We genieten van het tochtje over de singels en rivieren door de stad Breda. Heerlijk om op het water te zijn op deze zonnige dag. Het genot van een gids die geweldig vertellen kan. De geschiedenis van Breda met alle Nassau’s en de spectaculaire herovering op de Spanjaarden blijft boeien. We scharrelen door de grote kerk en lunchen op de Markt. De volgende dag neem ik haar mee naar het oude Mastbos. We delen samen een verse Bossche bol op het heerlijke terras in het bos. We genieten van onze tijd samen. We genieten van elkaar en ik sta bewust stil bij het leven.
maandag 12 september 2016
Zoutelande
Mijmer over golven in steeds andere kleuren die breken op de rotskust van de ijdele geest.
- Henry Wadsworth Longfellow
Als we onze strandtas met badhanddoeken achter uit de hippiebus vissen horen we sirenes. Ze komen heel erg dichtbij. Een ambulance schiet naast ons het pad naar zee op. Niet lang daarna rijdt er nog een ambulance het duinpad op. Ik vermoed een hartaanval van een strandganger. Er komt een journalist met een grote camera op zijn schouder naar beneden wandelen. Mark hoort van hem dat er een paraglider is neergestort. Hij is afgevoerd naar het ziekenhuis. We wandelen naar het strand. Onderweg plukken we alvast wat zwarte bramen. Gisteren waren we hier ook en hadden we vier plastic bekers met bramen gevuld. Vandaag zijn we beter voorbereid en hebben we een grote kom met deksel mee. Op de terugweg gaan we die vullen. We zijn aan de Zeeuwse kust. Zoutelande, het best verkozen strand van Nederland. Het is inderdaad een prachtig breed strand. Veel ruimte, want het is hier verre van druk. Twee dagen zijn we er nog even op uit getrokken met onze retrocamper. De laatste keer kamperen deze zomer… Een minicamping, een kilometer van het strand af gelegen. We barbecueën nog een keertje. Eten een avond nog laat op het terras van een strandpaviljoen. Heerlijk. Nog geen twee uur nadat de eerste paraglider neergestort is (en met ambulance afgevoerd) zien we achter ons in de duinen een tweede paraglider liggen. Hij is tegen het duin aan geknald en ligt op een rottige plek waar niemand bij kan. Meteen horen we wéér brandweerwagens en ambulances aan komen rijden. De paraglider wordt met een brancard omhoog getakeld. Gek genoeg zweven er andere paragliders, er op het oog rustig, omheen. Kennelijk een populaire sport hier. De dag ervoor hebben we er ook velen zien vliegen.
We genieten desondanks van de zonnige dag. Eega en ik maken een lange strandwandeling. We zwemmen met de meiden in de golven. De golven zijn niet spectaculair hoog, maar wel leuk vertier. De temperatuur van het water is lekker. Yoga doen we ook op onze handdoeken. En niet zomaar wat oefeningen. We voeren advanced yoga uit. Ik laat de hoofdstand zien. Man en dochters doen mee. Deze houding, ook wel bekend als Sirsasana, is de houding waarbij je op de bovenkant van je hoofd staat. Hoofdstand laat niet alleen je wereld op zijn kop staan, maar helpt ook om de bloeddruk in het lichaam te veranderen. Het is een van de hoofdhoudingen in Hatha Yoga. Het wordt ook wel de ‘Koning van de houdingen’ genoemd. Deze houding wordt zo genoemd door de vele voordelen en effecten op het lichaam en de geest. Je hersenen, ruggengraat en zenuwstelsel worden voorzien van een rijke, verse bloedtoevoer. Alle lichaamsfuncties worden hierdoor versterkt en verfrist. Tijdens de hoofdstand komt er wat meer druk op het hoofd en activeer je de hypofyse weer een beetje. Tevens wordt je bijnier gereinigd, wat er voor zorgt dat je minder stresshormoon aanmaakt en meer gelukshormoon. Je wordt dus heel blij van een hoofdstandje op z’n tijd! Daarnaast is het een natuurlijke facelift. Doordat je letterlijk je systeem even op de kop zet, gaan er meer voedingsstoffen en zuurstof naar je hoofd. Heel goed voor een zachte en stralende huid! De hoofdstand brengt ook nog rust in je geest, verhoogt beheersing over emoties en gedachtes, verbetert concentratie en de werking van de zintuigen. Heel fijn allemaal dus. Mijn yogajuf suggereert altijd dat als je alléén deze oefening zou doen tijdens de les, een kwartiertje of zo, dan heb je een geweldige yoga practise gedaan. Meer heb je eigenlijk niet nodig. We hadden veel plezier op het strand met oefenen van de hoofdstand en schouderstand. En het leuke is….het ziet er ook nog eens spectaculair uit op een fotootje!
Zoutelande, 3 september 2016
- Henry Wadsworth Longfellow
Als we onze strandtas met badhanddoeken achter uit de hippiebus vissen horen we sirenes. Ze komen heel erg dichtbij. Een ambulance schiet naast ons het pad naar zee op. Niet lang daarna rijdt er nog een ambulance het duinpad op. Ik vermoed een hartaanval van een strandganger. Er komt een journalist met een grote camera op zijn schouder naar beneden wandelen. Mark hoort van hem dat er een paraglider is neergestort. Hij is afgevoerd naar het ziekenhuis. We wandelen naar het strand. Onderweg plukken we alvast wat zwarte bramen. Gisteren waren we hier ook en hadden we vier plastic bekers met bramen gevuld. Vandaag zijn we beter voorbereid en hebben we een grote kom met deksel mee. Op de terugweg gaan we die vullen. We zijn aan de Zeeuwse kust. Zoutelande, het best verkozen strand van Nederland. Het is inderdaad een prachtig breed strand. Veel ruimte, want het is hier verre van druk. Twee dagen zijn we er nog even op uit getrokken met onze retrocamper. De laatste keer kamperen deze zomer… Een minicamping, een kilometer van het strand af gelegen. We barbecueën nog een keertje. Eten een avond nog laat op het terras van een strandpaviljoen. Heerlijk. Nog geen twee uur nadat de eerste paraglider neergestort is (en met ambulance afgevoerd) zien we achter ons in de duinen een tweede paraglider liggen. Hij is tegen het duin aan geknald en ligt op een rottige plek waar niemand bij kan. Meteen horen we wéér brandweerwagens en ambulances aan komen rijden. De paraglider wordt met een brancard omhoog getakeld. Gek genoeg zweven er andere paragliders, er op het oog rustig, omheen. Kennelijk een populaire sport hier. De dag ervoor hebben we er ook velen zien vliegen.
We genieten desondanks van de zonnige dag. Eega en ik maken een lange strandwandeling. We zwemmen met de meiden in de golven. De golven zijn niet spectaculair hoog, maar wel leuk vertier. De temperatuur van het water is lekker. Yoga doen we ook op onze handdoeken. En niet zomaar wat oefeningen. We voeren advanced yoga uit. Ik laat de hoofdstand zien. Man en dochters doen mee. Deze houding, ook wel bekend als Sirsasana, is de houding waarbij je op de bovenkant van je hoofd staat. Hoofdstand laat niet alleen je wereld op zijn kop staan, maar helpt ook om de bloeddruk in het lichaam te veranderen. Het is een van de hoofdhoudingen in Hatha Yoga. Het wordt ook wel de ‘Koning van de houdingen’ genoemd. Deze houding wordt zo genoemd door de vele voordelen en effecten op het lichaam en de geest. Je hersenen, ruggengraat en zenuwstelsel worden voorzien van een rijke, verse bloedtoevoer. Alle lichaamsfuncties worden hierdoor versterkt en verfrist. Tijdens de hoofdstand komt er wat meer druk op het hoofd en activeer je de hypofyse weer een beetje. Tevens wordt je bijnier gereinigd, wat er voor zorgt dat je minder stresshormoon aanmaakt en meer gelukshormoon. Je wordt dus heel blij van een hoofdstandje op z’n tijd! Daarnaast is het een natuurlijke facelift. Doordat je letterlijk je systeem even op de kop zet, gaan er meer voedingsstoffen en zuurstof naar je hoofd. Heel goed voor een zachte en stralende huid! De hoofdstand brengt ook nog rust in je geest, verhoogt beheersing over emoties en gedachtes, verbetert concentratie en de werking van de zintuigen. Heel fijn allemaal dus. Mijn yogajuf suggereert altijd dat als je alléén deze oefening zou doen tijdens de les, een kwartiertje of zo, dan heb je een geweldige yoga practise gedaan. Meer heb je eigenlijk niet nodig. We hadden veel plezier op het strand met oefenen van de hoofdstand en schouderstand. En het leuke is….het ziet er ook nog eens spectaculair uit op een fotootje!
Zoutelande, 3 september 2016
maandag 5 september 2016
Zinderend festival
Het hele universum is je huis. Iedereen is je familie.
- Sri Neem Karoli Baba
Zinderend. Bloedheet. Heel druk, maar toch gezellig. Er kwamen maar liefst 25.000 (!) bezoekers op het Zand Festival op het strand van Almere. Beter weer konden we niet treffen! Ik heb Mark lang geleden entree tickets voor zijn verjaardag gegeven. Ergens in een tijdschrift had ik over dit muziekfestival op het strand gelezen en ik vond de line up heel aantrekkelijk: Bløf, Marco Borsato, Typhoon, Douwe Bob en Guus Meeuwis. Maanden nadat ik de tickets gekocht had togen we daadwerkelijk naar het zonnige strand. Het oorspronkelijke idee was met z’n viertjes in de hippiebus. Uiteindelijk reed Mark rechtstreeks vanaf Schiphol naar Hilversum waar hij bij mij en onze vrienden in de auto stapte. We hebben ruim twee uur in een file in Almere gestaan om überhaupt een parkeerplaats te verkrijgen. Het was toen al dertig graden... We hadden sowieso al een vertraging van een uur opgelopen omdat Mark’s koffer niet meegevlogen was vanuit New York…. Uren later dan gepland kwamen we op het strand aan. Het concert van Bløf hadden we compleet gemist. Heel jammer. Na binnenkomst ging ik op een pareo in het zand zitten terwijl mijn vriendin aansloot in een rij voor de WC (van anderhalf uur) en Mark met vriend een uur voor muntjes in de rij ging staan. Er vielen toen wat druppels. Ik keek verbaasd omhoog naar het reuzenrad om te kijken of iemand heel grappig een fles water leeg gooide. Het bleek voor mij de kortste regenbui ooit te zijn. Een bui van enkele minuten Tot mijn grote verrassing bleek Douwe Bob een heel goeie country singer te zijn. Ik houd van country sinds ik veel seizoenen van Nashville gevolgd heb. We luisterden relaxed naar zijn muziek vanaf onze pareo.
De rest van de dag en avond dansten we. Zongen we. Juichten we. We kletsten ook. We nipten aan piña colada’s. En dronken heel veel water. Rond etenstijd kwam Typhoon op het podium die alle mensen aan het dansen, zwaaien en springen kregen. Na Typhoon kwam Guus Meeuwis optreden. Hij kan normaliter duizenden mensen in feeststemming brengen, maar ik vond hem er zo treurig eruit zien. Geen twinkeling in zijn ogen (zoals Typhoon of Marco) en zijn mondhoeken hingen droevig naar beneden. Wat ik overigens helemaal begrijp hoor na zijn echtscheiding. Heel professioneel draaide hij tijdens een spectaculaire zonsondergang zijn riedeltje af, maar ik miste de betovering. Marco Borsato daarentegen genóót van zijn publiek. Hij moest het vuur weer wat oplaaien, want na het optreden van Guus kwam er een korte onweersbui waar sommige gasten nerveus van werden. Een grote groep vertrok vroegtijdig. Een paar minuten regende het heel hard. Vele droegen regenponcho’s, schuilden onder hun handdoek of hadden gewoonweg natte kleding… Ikzelf had mijn hemdje en rok snel uitgetrokken en in mijn hoed gepropt. Zo wachtte ik in mijn bikini tot de bui overgewaaid was. Daarna trok ik mijn droge kleding weer aan. Marco zong behoorlijk wat ballades waardoor het publiek niet echt uit z’n dak kon gaan. Ook al zong het publiek het hele lied ‘Dromen zijn bedrog’ luidkeels mee en hoefde hij alleen maar zijn microfoon boven het publiek te houden. Toen we die nacht terug liepen naar de auto zagen we achter onze rug het vuurwerk losbarsten boven het water. Er werd door Jeroen Koningsbrugge - die trouwens schitterend een lied van Marco Borsato vertolkte - vanaf het podium geroepen ‘Tot volgend jaar!”, maar wij wisten op dat moment al dat we er volgend jaar niet bij zouden zijn. Te massaal…
- Sri Neem Karoli Baba
Zinderend. Bloedheet. Heel druk, maar toch gezellig. Er kwamen maar liefst 25.000 (!) bezoekers op het Zand Festival op het strand van Almere. Beter weer konden we niet treffen! Ik heb Mark lang geleden entree tickets voor zijn verjaardag gegeven. Ergens in een tijdschrift had ik over dit muziekfestival op het strand gelezen en ik vond de line up heel aantrekkelijk: Bløf, Marco Borsato, Typhoon, Douwe Bob en Guus Meeuwis. Maanden nadat ik de tickets gekocht had togen we daadwerkelijk naar het zonnige strand. Het oorspronkelijke idee was met z’n viertjes in de hippiebus. Uiteindelijk reed Mark rechtstreeks vanaf Schiphol naar Hilversum waar hij bij mij en onze vrienden in de auto stapte. We hebben ruim twee uur in een file in Almere gestaan om überhaupt een parkeerplaats te verkrijgen. Het was toen al dertig graden... We hadden sowieso al een vertraging van een uur opgelopen omdat Mark’s koffer niet meegevlogen was vanuit New York…. Uren later dan gepland kwamen we op het strand aan. Het concert van Bløf hadden we compleet gemist. Heel jammer. Na binnenkomst ging ik op een pareo in het zand zitten terwijl mijn vriendin aansloot in een rij voor de WC (van anderhalf uur) en Mark met vriend een uur voor muntjes in de rij ging staan. Er vielen toen wat druppels. Ik keek verbaasd omhoog naar het reuzenrad om te kijken of iemand heel grappig een fles water leeg gooide. Het bleek voor mij de kortste regenbui ooit te zijn. Een bui van enkele minuten Tot mijn grote verrassing bleek Douwe Bob een heel goeie country singer te zijn. Ik houd van country sinds ik veel seizoenen van Nashville gevolgd heb. We luisterden relaxed naar zijn muziek vanaf onze pareo.
De rest van de dag en avond dansten we. Zongen we. Juichten we. We kletsten ook. We nipten aan piña colada’s. En dronken heel veel water. Rond etenstijd kwam Typhoon op het podium die alle mensen aan het dansen, zwaaien en springen kregen. Na Typhoon kwam Guus Meeuwis optreden. Hij kan normaliter duizenden mensen in feeststemming brengen, maar ik vond hem er zo treurig eruit zien. Geen twinkeling in zijn ogen (zoals Typhoon of Marco) en zijn mondhoeken hingen droevig naar beneden. Wat ik overigens helemaal begrijp hoor na zijn echtscheiding. Heel professioneel draaide hij tijdens een spectaculaire zonsondergang zijn riedeltje af, maar ik miste de betovering. Marco Borsato daarentegen genóót van zijn publiek. Hij moest het vuur weer wat oplaaien, want na het optreden van Guus kwam er een korte onweersbui waar sommige gasten nerveus van werden. Een grote groep vertrok vroegtijdig. Een paar minuten regende het heel hard. Vele droegen regenponcho’s, schuilden onder hun handdoek of hadden gewoonweg natte kleding… Ikzelf had mijn hemdje en rok snel uitgetrokken en in mijn hoed gepropt. Zo wachtte ik in mijn bikini tot de bui overgewaaid was. Daarna trok ik mijn droge kleding weer aan. Marco zong behoorlijk wat ballades waardoor het publiek niet echt uit z’n dak kon gaan. Ook al zong het publiek het hele lied ‘Dromen zijn bedrog’ luidkeels mee en hoefde hij alleen maar zijn microfoon boven het publiek te houden. Toen we die nacht terug liepen naar de auto zagen we achter onze rug het vuurwerk losbarsten boven het water. Er werd door Jeroen Koningsbrugge - die trouwens schitterend een lied van Marco Borsato vertolkte - vanaf het podium geroepen ‘Tot volgend jaar!”, maar wij wisten op dat moment al dat we er volgend jaar niet bij zouden zijn. Te massaal…
maandag 29 augustus 2016
Bloot
Jezelf liefhebben is het begin van een levenslange romance.
- Oscar Wilde
“Ik heb ‘m!” hoor ik in de verte gillen over een grote parkeerplaats. “Oh wauw!” gil ik hard terug. Ik ben oprecht opgelucht. Mijn zus ook. Ik sta met mijn hippiebus buiten de slagboom te wachten op haar. Ze heeft het Mexicaanse vlaggetje voor mijn backpack terug gevonden. Mijn zus heeft deze een jaar geleden voor mij gekocht in een toeristische badplaats in México. Ik heb er zelf gekgenoeg nooit aan gedacht er één te kopen. Ik heb tig vlaggen van andere reislanden op mijn backpack genaaid, maar México zat er dus jammer genoeg niet bij.. Al een jaar proberen we hem vanuit haar huis naar mijn huis te krijgen. Vandaag zou de overdracht plaatsvinden. Op de Veluwe. In de sauna. Maar ze heeft de vlag op de parkeerplaats uit haar tas laten vallen. De vlag heeft de hele dag naast haar auto gelegen. Ik wilde de zoektocht al opgeven. “Hij ligt vast nog bij je thuis” zei ik toen ze verwoed aan het zoeken was in alle tassen die in haar auto lagen. “Ik weet zeker dat ik hem heb meegenomen.” mompelde ze terug. Ik wilde eigenlijk naar huis. Ik had allang thuis moeten zijn en ik had nog een autorit van twee uur voor de boeg. “Toch loop ik nog even terug waar ik mijn auto geparkeerd had. Voor de zekerheid.” Dat heeft ze goed aangevoeld. Het vlaggetje had op z’n kop de hele dag in het zand gelegen terwijl wij van het ene zwembad in het andere bad stapten. Een kruidenbad, een whirlpool, een Dode Zee zout bad, een koud dompelbad of gewoon een warm zwembad. De buitentemperatuur raakte vandaag de dertig graden aan en niemand van de saunagasten droeg buiten een badjas. Vaak niet eens een omgeslagen handdoek… Dat was heel veel bloot voor mij. Ik heb weer voor lange tijd genoeg gezien. Natuurlijk is ieder lijf uniek en mooi. Perfect bij de geboorte. Een wonder. Maar nergens is het verval meer te zien dan op de zonneweide van een sauna. Ik kreeg het gevoel dat hoe ouder hoe vrijer er met bloot omgegaan werd. Acceptatie van het lichaam dat bij jou hoort? Eigenlijk heel mooi. Óf de blootlopers van vandaag waren de vrije geesten uit de retro jaren ‘70? Sowieso veel bloot voor mij. Mijn zus en ik bleven heel charmant steeds onze hammamdoeken omslaan. Behalve op de zonnebedjes natuurlijk… het gevolg was dat we met gloeiende borsten en billen naar bed gingen die nacht…
Toch heb ik zelf de topless periode intens beleefd. Vanaf mijn zestiende heb ik tien jaar lang nooit een bovenstukje gedragen. Ik voelde me daar prima bij. Ik ging ook zo op de foto. Ik heb boeken vol met zomerse topless foto’s. Met groepen nieuwe vrienden op stranden in Frankrijk of op Ibiza. Later met mijn eega natuurlijk. Dat was zo natuurlijk en gewoon. Volgens mij zag ik niet eens dat er vrouwen waren die wél een bovenstukje droegen. Óf die vrouwen waren er gewoonweg niet. Deze zomer heb ik een enkele topless vrouw gezien op het strand. Een uitzondering. Kennelijk verdwijnen die modegrillen ook weer geruisloos. In de sauna heb ik twee gezinnen gezien die met hun naakte tienerkinderen rondliepen. Mijn zus en ik keken er vol respect naar terwijl we meteen opmerkten dat onze kinderen dat nooit zouden doen. Bloot kán aanstoot geven. Deze week had ik op mijn werk een teamvergadering en werd er opgemerkt dat we ons meer moeten aanpassen aan de formele kledingeisen. Dat betekent concreet: mouwtjes tot aan je elleboog, geen open sandaaltjes waar de tenen zichtbaar zijn (of gympies), rok of jurk niet te ver boven de knie en geen diep decolleté. Uiteraard ook geen spijkerbroek. Geen van onze zes dames voldeed op dat moment aan de kledingeisen. Eigenlijk mogen we van het hoofdkantoor ook geen blote benen. We moeten panty’s dragen. Ook in de zomer. Gelukkig lappen we die regel aan onze laars. Ik had die bewuste ochtend open sandaaltjes aan. Wél nagellak op mijn teennageltjes, maar dat mocht niet meer baten. Ik had een blouse zonder mouwtjes aan en een suède rokje dat ver boven mijn knie reikte. Dat mag dus niet meer. Gelukkig heb ik nog best veel nette zomerkleding van mijn expat periode in México. Een zwarte stijlvolle jumpsuit, een Jackie Kennedy stijl jurkje inclusief smal riempje en een chique broek met Japanse bloesem motief die ik eens met mijn oude tante in México heb gekocht in een boetiekje. Overal nette, passende colbertjes bij. Ik doe het er maar weer even mee. Straks staat de herfst voor de deur en is het probleem als vanzelf weer opgelost.
- Oscar Wilde
“Ik heb ‘m!” hoor ik in de verte gillen over een grote parkeerplaats. “Oh wauw!” gil ik hard terug. Ik ben oprecht opgelucht. Mijn zus ook. Ik sta met mijn hippiebus buiten de slagboom te wachten op haar. Ze heeft het Mexicaanse vlaggetje voor mijn backpack terug gevonden. Mijn zus heeft deze een jaar geleden voor mij gekocht in een toeristische badplaats in México. Ik heb er zelf gekgenoeg nooit aan gedacht er één te kopen. Ik heb tig vlaggen van andere reislanden op mijn backpack genaaid, maar México zat er dus jammer genoeg niet bij.. Al een jaar proberen we hem vanuit haar huis naar mijn huis te krijgen. Vandaag zou de overdracht plaatsvinden. Op de Veluwe. In de sauna. Maar ze heeft de vlag op de parkeerplaats uit haar tas laten vallen. De vlag heeft de hele dag naast haar auto gelegen. Ik wilde de zoektocht al opgeven. “Hij ligt vast nog bij je thuis” zei ik toen ze verwoed aan het zoeken was in alle tassen die in haar auto lagen. “Ik weet zeker dat ik hem heb meegenomen.” mompelde ze terug. Ik wilde eigenlijk naar huis. Ik had allang thuis moeten zijn en ik had nog een autorit van twee uur voor de boeg. “Toch loop ik nog even terug waar ik mijn auto geparkeerd had. Voor de zekerheid.” Dat heeft ze goed aangevoeld. Het vlaggetje had op z’n kop de hele dag in het zand gelegen terwijl wij van het ene zwembad in het andere bad stapten. Een kruidenbad, een whirlpool, een Dode Zee zout bad, een koud dompelbad of gewoon een warm zwembad. De buitentemperatuur raakte vandaag de dertig graden aan en niemand van de saunagasten droeg buiten een badjas. Vaak niet eens een omgeslagen handdoek… Dat was heel veel bloot voor mij. Ik heb weer voor lange tijd genoeg gezien. Natuurlijk is ieder lijf uniek en mooi. Perfect bij de geboorte. Een wonder. Maar nergens is het verval meer te zien dan op de zonneweide van een sauna. Ik kreeg het gevoel dat hoe ouder hoe vrijer er met bloot omgegaan werd. Acceptatie van het lichaam dat bij jou hoort? Eigenlijk heel mooi. Óf de blootlopers van vandaag waren de vrije geesten uit de retro jaren ‘70? Sowieso veel bloot voor mij. Mijn zus en ik bleven heel charmant steeds onze hammamdoeken omslaan. Behalve op de zonnebedjes natuurlijk… het gevolg was dat we met gloeiende borsten en billen naar bed gingen die nacht…
Toch heb ik zelf de topless periode intens beleefd. Vanaf mijn zestiende heb ik tien jaar lang nooit een bovenstukje gedragen. Ik voelde me daar prima bij. Ik ging ook zo op de foto. Ik heb boeken vol met zomerse topless foto’s. Met groepen nieuwe vrienden op stranden in Frankrijk of op Ibiza. Later met mijn eega natuurlijk. Dat was zo natuurlijk en gewoon. Volgens mij zag ik niet eens dat er vrouwen waren die wél een bovenstukje droegen. Óf die vrouwen waren er gewoonweg niet. Deze zomer heb ik een enkele topless vrouw gezien op het strand. Een uitzondering. Kennelijk verdwijnen die modegrillen ook weer geruisloos. In de sauna heb ik twee gezinnen gezien die met hun naakte tienerkinderen rondliepen. Mijn zus en ik keken er vol respect naar terwijl we meteen opmerkten dat onze kinderen dat nooit zouden doen. Bloot kán aanstoot geven. Deze week had ik op mijn werk een teamvergadering en werd er opgemerkt dat we ons meer moeten aanpassen aan de formele kledingeisen. Dat betekent concreet: mouwtjes tot aan je elleboog, geen open sandaaltjes waar de tenen zichtbaar zijn (of gympies), rok of jurk niet te ver boven de knie en geen diep decolleté. Uiteraard ook geen spijkerbroek. Geen van onze zes dames voldeed op dat moment aan de kledingeisen. Eigenlijk mogen we van het hoofdkantoor ook geen blote benen. We moeten panty’s dragen. Ook in de zomer. Gelukkig lappen we die regel aan onze laars. Ik had die bewuste ochtend open sandaaltjes aan. Wél nagellak op mijn teennageltjes, maar dat mocht niet meer baten. Ik had een blouse zonder mouwtjes aan en een suède rokje dat ver boven mijn knie reikte. Dat mag dus niet meer. Gelukkig heb ik nog best veel nette zomerkleding van mijn expat periode in México. Een zwarte stijlvolle jumpsuit, een Jackie Kennedy stijl jurkje inclusief smal riempje en een chique broek met Japanse bloesem motief die ik eens met mijn oude tante in México heb gekocht in een boetiekje. Overal nette, passende colbertjes bij. Ik doe het er maar weer even mee. Straks staat de herfst voor de deur en is het probleem als vanzelf weer opgelost.
maandag 22 augustus 2016
Dikke pad
Wij behoren het geluk te genieten wanneer wij het hebben, zoals de vruchten in de herfst.
- Epictetus
Oeps! Schrik. Een enge, dikke pad zit voor onze voordeur. De zon is al onder en we laten bij uitzondering het buitenlicht aan vannacht. Een dag die lekker loom aanvoelde. Zomerse temperatuur. Een middag aan het strand van een Belgisch bosmeer doorgebracht. De dag afgesloten met een tuin barbecue en als kers op de taart de lang gewenste zelfgemaakte piña colada’s gedronken! De drie meiden uiteraard de virgen versie, zonder alcohol. Tijdens de roadtrip hadden we de twee jongsten al beloofd dat ze thuis een keertje avontuurlijk in de hippiebus mochten slapen. Als het een warme zomernacht zou worden. En dat is deze nacht dus. We hebben de bus met de neus naar voren helemaal tot aan de schommel naast het huis geparkeerd. Zodat geen onverlaat kan opmerken dat de achterklep open staat. Of dat er twee slapende meisjes in de bus aanwezig zijn. Alle gordijntjes weer opgehangen en het bed opgemaakt. Telefoontje (voor noodgevallen) mee in de bus en de computer voor een filmpje op het bed. Zo hebben ze saampjes heerlijk geslapen in de retro camper. Zo heerlijk dat ze de volgende nacht wéér in de bus wilden slapen. De nacht voor Inden ‘s zestiende verjaardag… Sweet Sixteen. Zestien jaar. Zestien jaar geleden werd ze geboren in het bloedhete Amerika. Een vier kilo zware baby. Door haar krachtige schoppen in mijn buik waren we ervan overtuigd dat ze een jongetje zou zijn. De dokter verraste ons enorm: “A girl!” zei hij opgetogen van achter het halfhoge blauwe scherm. Nu is ze een flinke meid om te zien. Maar zo nu en dan nog zó onzeker en verlegen. Dol op dansen. “Dat ik zo snel bruin word, dat komt omdat ik in Amerika geboren ben, hè mam?” Ik heb dat heel wat jaartjes kunnen beamen. Zo lekker goedgelovig en naïef.
Na haar verjaardag mag ze eindelijk meer uren werken en krijgt ze een loonsverhoging bij haar werkgever Jumbo. Ze overweegt zelfs om kassa te gaan draaien in plaats van vakken vullen. Ze is klaar om de komende twee examenjaren in te stappen. Nu wordt het serieus op school. Een indrukwekkende reis naar Sri Lanka staat op stapel. We brengen de zonnige dag voor haar verjaardag op het strand van een bosmeertje door. We fietsen door het bos langs de bloeiende paarse heide. In de wolkeloze nacht die volgt staan er veel sterren aan de hemel. Ik loop in het donker op mijn blote voeten in de achtertuin te schuifelen. Slingers ophangen. Ik gil. Een glibberige, vochtige naaktslak onder mijn voet! Gatsie! De volgende ochtend zingen we in onze pyjamaatjes voor Inden in onze bus. Daarna verhuizen we allemaal op blote voetjes naar zolder waar Inden de eerste is die haar verjaardagscadeautjes mag uitpakken in onze nieuwe slaapkamer. Onze heerlijke slaapkamer. Het is nog steeds elke dag genieten van de zen sfeer in de grote, lichte ruimte, Ze is een blij en dankbaar kind. Altijd al geweest. Dol op aandacht en zelf erg attent naar haar omgeving. We vieren haar geboortedag op een terrasje met een zomerse lunch en ’s avonds een bioscoopbezoek. Zoals hippies dat horen te doen hebben we heel laat nog een kampvuur gemaakt in de voortuin. Naast de hippiebus natuurlijk. Lekker genipt van zelfgebrouwde, romige piña colada’s …een zacht muziekje uit de telefoon. Laatste nacht in de bus voor de avontuurlijke meisjes. Nu is ze zestien. Met de bijbehorende dromen van een zestienjarige. Ze wil volgend jaar een verre reis maken. Ze denkt aan México. Haar vrienden daar op een weerzien trakteren. Waarom niet? Ze heeft al zoveel grenzen overschreden in haar korte leven. Letterlijk en figuurlijk.
- Epictetus
Oeps! Schrik. Een enge, dikke pad zit voor onze voordeur. De zon is al onder en we laten bij uitzondering het buitenlicht aan vannacht. Een dag die lekker loom aanvoelde. Zomerse temperatuur. Een middag aan het strand van een Belgisch bosmeer doorgebracht. De dag afgesloten met een tuin barbecue en als kers op de taart de lang gewenste zelfgemaakte piña colada’s gedronken! De drie meiden uiteraard de virgen versie, zonder alcohol. Tijdens de roadtrip hadden we de twee jongsten al beloofd dat ze thuis een keertje avontuurlijk in de hippiebus mochten slapen. Als het een warme zomernacht zou worden. En dat is deze nacht dus. We hebben de bus met de neus naar voren helemaal tot aan de schommel naast het huis geparkeerd. Zodat geen onverlaat kan opmerken dat de achterklep open staat. Of dat er twee slapende meisjes in de bus aanwezig zijn. Alle gordijntjes weer opgehangen en het bed opgemaakt. Telefoontje (voor noodgevallen) mee in de bus en de computer voor een filmpje op het bed. Zo hebben ze saampjes heerlijk geslapen in de retro camper. Zo heerlijk dat ze de volgende nacht wéér in de bus wilden slapen. De nacht voor Inden ‘s zestiende verjaardag… Sweet Sixteen. Zestien jaar. Zestien jaar geleden werd ze geboren in het bloedhete Amerika. Een vier kilo zware baby. Door haar krachtige schoppen in mijn buik waren we ervan overtuigd dat ze een jongetje zou zijn. De dokter verraste ons enorm: “A girl!” zei hij opgetogen van achter het halfhoge blauwe scherm. Nu is ze een flinke meid om te zien. Maar zo nu en dan nog zó onzeker en verlegen. Dol op dansen. “Dat ik zo snel bruin word, dat komt omdat ik in Amerika geboren ben, hè mam?” Ik heb dat heel wat jaartjes kunnen beamen. Zo lekker goedgelovig en naïef.
Na haar verjaardag mag ze eindelijk meer uren werken en krijgt ze een loonsverhoging bij haar werkgever Jumbo. Ze overweegt zelfs om kassa te gaan draaien in plaats van vakken vullen. Ze is klaar om de komende twee examenjaren in te stappen. Nu wordt het serieus op school. Een indrukwekkende reis naar Sri Lanka staat op stapel. We brengen de zonnige dag voor haar verjaardag op het strand van een bosmeertje door. We fietsen door het bos langs de bloeiende paarse heide. In de wolkeloze nacht die volgt staan er veel sterren aan de hemel. Ik loop in het donker op mijn blote voeten in de achtertuin te schuifelen. Slingers ophangen. Ik gil. Een glibberige, vochtige naaktslak onder mijn voet! Gatsie! De volgende ochtend zingen we in onze pyjamaatjes voor Inden in onze bus. Daarna verhuizen we allemaal op blote voetjes naar zolder waar Inden de eerste is die haar verjaardagscadeautjes mag uitpakken in onze nieuwe slaapkamer. Onze heerlijke slaapkamer. Het is nog steeds elke dag genieten van de zen sfeer in de grote, lichte ruimte, Ze is een blij en dankbaar kind. Altijd al geweest. Dol op aandacht en zelf erg attent naar haar omgeving. We vieren haar geboortedag op een terrasje met een zomerse lunch en ’s avonds een bioscoopbezoek. Zoals hippies dat horen te doen hebben we heel laat nog een kampvuur gemaakt in de voortuin. Naast de hippiebus natuurlijk. Lekker genipt van zelfgebrouwde, romige piña colada’s …een zacht muziekje uit de telefoon. Laatste nacht in de bus voor de avontuurlijke meisjes. Nu is ze zestien. Met de bijbehorende dromen van een zestienjarige. Ze wil volgend jaar een verre reis maken. Ze denkt aan México. Haar vrienden daar op een weerzien trakteren. Waarom niet? Ze heeft al zoveel grenzen overschreden in haar korte leven. Letterlijk en figuurlijk.
maandag 15 augustus 2016
Neverending voyage
Once you have travelled, the voyage never ends, but is played over and over again in the quietest chambers. The mind can never break off from the journey.
- Pat Conroy
Precies een jaar. Vandaag op de kop af precies een jaar geleden kwamen wij, na drie jaar México, weer thuis. Na zes weken als zigeuners rond gezworven te hebben tussen luxe hotelkamers, eenvoudige hutjes en gezellige cabañas. In México, Suriname en Tobago. We hoopten dat de overgang qua klimaat minder groot zou zijn als we in de warme maand augustus zouden landen op Schiphol. Niks was minder maar. Elke dag regende het na onze aankomst. Wat een treurige boel... Dit jaar lijken we op een herhaling af te stevenen. Elke zomerdag voelt aan als herfst in plaats van hoogzomer. Mijmerend op mijn badhanddoek, onder de Spaanse of Franse zon, dacht ik na thuiskomst nog een maand het vakantiegevoel vast te houden in onze achtertuin. Ik had stiekeme fantasietjes van barbecueën in de achtertuin, een tarp boven onze tuintafel om schaduw aan te brengen, zoete piña colada’s op onze ligbedjes en romige ijsjes als dessert op zwoele zomeravonden. Ik had zelfs het recept van piña colada al opgeslagen op mijn telefoon! We zijn nu een week terug en ondanks dat we het zonnetje in onze retro camper mee hebben kunnen nemen naar élk plekje waar we verbleven, lukte het helaas niet de warme zonnestralen mee terug te nemen naar Breda. We kunnen terugkijken op een relaxte, zonnige kampeerreis door een deel van Europa. Op de bonnefooi. Nu nog een paar weken schoolvakantie. We geven de hoop niet op. De hoop op een warme, zonnige nazomer. Sterker nog: de weersvoorspellingen klinken deze week zeer hoopgevend!
Tóch kan ik het vakantiegevoel wel terug roepen als ik hardloop in het Mastbos. Deze week heb ik op een avond negen kilometer hardgelopen met een paar mensen van mijn hardloopgroep. We hadden een mooie ronde over de paars bloeiende heide, langs bosmeren waar je de watervlooien zag dansen op het donkere wateroppervlak. Een hert dat even op keek van het grazen en de warme gloed van een koperen ondergaande zon. Een mooie zomeravond na een grijze dag vol regen. Het enige nadeel van een lange ronde ten opzichte van een intervaltraining in het bos is dat ik mijn waterfles mee moet sjouwen tijdens het hardlopen. Ik las deze week dat er op een drinkdopje van veel gebruikte waterflesjes 900.000 bacteriën zitten. Drinken uit zo’n fles komt overeen met het likken aan een hondenspeeltje. Ik moet bekennen dat ik mijn waterflesje uit luiheid ook wel eens hervul in plaats van een nieuwe fles te pakken… In een flesje water zitten kennelijk veel meer bacteriën dan op een wc-bril! (Er zijn alleen veel meer mensen die uit een flesje drinken dan aan een toilet likken.) Die bacteriën komen in je waterfles of bidon terecht omdat er bij elke slok, bacteriën uit het speeksel achterblijven. Hoe meer je van de fles drinkt, hoe meer microben zich er zullen nestelen. Gatsie! ,,Het zijn je eigen bacteriën die groeien. Je moet wel voorkomen dat je je flesje uitleent aan anderen" zegt de wetenschapper. Nu ik dit weet neem ik toch maar een nieuw flesje uit de kelder mee voordat ik ga trainen. Tijdens onze rondreis heb ik drie keer in den vreemde hardgelopen met mijn eega. De tweede keer renden we in Noord-Spanje een piepklein, maar mooi stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Een piepkleine boetedoening??
- Pat Conroy
Precies een jaar. Vandaag op de kop af precies een jaar geleden kwamen wij, na drie jaar México, weer thuis. Na zes weken als zigeuners rond gezworven te hebben tussen luxe hotelkamers, eenvoudige hutjes en gezellige cabañas. In México, Suriname en Tobago. We hoopten dat de overgang qua klimaat minder groot zou zijn als we in de warme maand augustus zouden landen op Schiphol. Niks was minder maar. Elke dag regende het na onze aankomst. Wat een treurige boel... Dit jaar lijken we op een herhaling af te stevenen. Elke zomerdag voelt aan als herfst in plaats van hoogzomer. Mijmerend op mijn badhanddoek, onder de Spaanse of Franse zon, dacht ik na thuiskomst nog een maand het vakantiegevoel vast te houden in onze achtertuin. Ik had stiekeme fantasietjes van barbecueën in de achtertuin, een tarp boven onze tuintafel om schaduw aan te brengen, zoete piña colada’s op onze ligbedjes en romige ijsjes als dessert op zwoele zomeravonden. Ik had zelfs het recept van piña colada al opgeslagen op mijn telefoon! We zijn nu een week terug en ondanks dat we het zonnetje in onze retro camper mee hebben kunnen nemen naar élk plekje waar we verbleven, lukte het helaas niet de warme zonnestralen mee terug te nemen naar Breda. We kunnen terugkijken op een relaxte, zonnige kampeerreis door een deel van Europa. Op de bonnefooi. Nu nog een paar weken schoolvakantie. We geven de hoop niet op. De hoop op een warme, zonnige nazomer. Sterker nog: de weersvoorspellingen klinken deze week zeer hoopgevend!
Tóch kan ik het vakantiegevoel wel terug roepen als ik hardloop in het Mastbos. Deze week heb ik op een avond negen kilometer hardgelopen met een paar mensen van mijn hardloopgroep. We hadden een mooie ronde over de paars bloeiende heide, langs bosmeren waar je de watervlooien zag dansen op het donkere wateroppervlak. Een hert dat even op keek van het grazen en de warme gloed van een koperen ondergaande zon. Een mooie zomeravond na een grijze dag vol regen. Het enige nadeel van een lange ronde ten opzichte van een intervaltraining in het bos is dat ik mijn waterfles mee moet sjouwen tijdens het hardlopen. Ik las deze week dat er op een drinkdopje van veel gebruikte waterflesjes 900.000 bacteriën zitten. Drinken uit zo’n fles komt overeen met het likken aan een hondenspeeltje. Ik moet bekennen dat ik mijn waterflesje uit luiheid ook wel eens hervul in plaats van een nieuwe fles te pakken… In een flesje water zitten kennelijk veel meer bacteriën dan op een wc-bril! (Er zijn alleen veel meer mensen die uit een flesje drinken dan aan een toilet likken.) Die bacteriën komen in je waterfles of bidon terecht omdat er bij elke slok, bacteriën uit het speeksel achterblijven. Hoe meer je van de fles drinkt, hoe meer microben zich er zullen nestelen. Gatsie! ,,Het zijn je eigen bacteriën die groeien. Je moet wel voorkomen dat je je flesje uitleent aan anderen" zegt de wetenschapper. Nu ik dit weet neem ik toch maar een nieuw flesje uit de kelder mee voordat ik ga trainen. Tijdens onze rondreis heb ik drie keer in den vreemde hardgelopen met mijn eega. De tweede keer renden we in Noord-Spanje een piepklein, maar mooi stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Een piepkleine boetedoening??
maandag 8 augustus 2016
Een angstig gegil
To move, to breathe, to fly, to float,
To gain all while you give,
To roam the roads of lands remote,
To travel is to live
- Hans Christian Andersen
Een angstig gegil. Schrik. Gevolgd door geroep van de meisjes uit hun tent. Mieren! Overal mieren. In de tassen, in hun slaapzakken. Overal krioelen miertjes door hun tentje. We hadden hun tas die middag buiten hun tentje laten staan. Later konden ze wel hun tentje inruimen. Eerst zwemmen na de warme autorit. We slapen deze nacht in de tuin van een oud Frans landhuis. We hebben de enorme tuin voor ons zelf. Gedeeld met de miertjes dan . En een nieuwsgierige egel. En.., blijkt veel later, met heel veel muggen. De meiden hebben horrengaas in hun tentdeurtjes. Wij hebben een loshangend muggengordijntje voor de achterklep. We hebben ons de hele nacht verstopt onder de lakens, maar dat muggengezoem stopte niet. Ons onder smeren met een citroenstick mocht ook niet baten. In de complete stilte van de zwoele nacht, onder een heldere hemel bezaaid met duizenden sterren, zijn wij lek geprikt. We werden beiden wakker met muggenbulten in ons gezicht. De enige plek op ons lijf, dicht bij de openstaande achterklep, die buiten de lakens stak. Geheel geïmproviseerd konden we douchen met het lauwwarme water uit de zwembaddouche. De eigenaars waren zo gastvrij om ons te ontvangen voor een nachtje op hun landgoed en voor een heerlijk ontbijt. Ze zijn gecharmeerd van onze bus. Ze hebben zelf ook ooit een Franse ribbelbus en een oude eend gehad. De volgende dag zijn we rond het middaguur vertrokken naar de volgende plek. Onderweg hebben we uitgebreid boodschappen gedaan bij een grote E. Leclerc supermarkt. Met een volle koelkast in de bus hebben we een urenlange rit gemaakt door een heuvelachtig national park. Af en toe een pittoresk dorpje doorkruisend. Een korte pitstop gemaakt bij een patisserie. We worden onderweg ingehaald door Belgen die helemaal uit het raam hangen en enthousiast zwaaien naar onze bus. Ook door mensen die hun duim omhoog uit het raam steken. Een tegenligger in een oldtimertje steekt zijn duim naar me op als we samen door een te krappe bocht in een historisch stadje proberen te manoeuvreren. Ons charmante busje maakt niet alleen ons, maar ook vele andere weggebruikers blij.
Drie weken leven we ondertussen als zigeuners in onze retro camper. Het zonnetje reist altijd met ons mee. Overal waar we neervlijen horen we dat het veel heeft geregend. Als wij de luifel uitzetten gaat het zonnetje uitbundig schijnen. Zo ook op ons laatste slaapplekje. De enige camping die ik daadwerkelijk heb gereserveerd en aanbetaald. We horen dat het 36 uur achter elkaar heeft geregend. Als wij arriveren breken de eerste zonnestraaltjes door en niet veel later liggen onze meiden in het zwembad. De reden dat we hier in de Belgische Ardennen zijn is een festival. In Bouillon is er een Middeleeuws feest op het kasteel. We gaan er op onze laatste reisdag naartoe. Er is een Middeleeuwse markt met oude beroepen, handgemaakte sieraden, hippie kleding en heerlijk eten. We drinken piña colada’s en mojito’s op een warme, oude kasteelmuur. Veel mensen dragen kleding uit de Middeleeuwen. Wij houden van dit soort festivals. Destijds in Spanje bezochten we ook zulke jaarfeesten. Op deze Belgische camping trekt de hippiebus weer veel aandacht. Een Belg wil de bus kopen voor zijn zoon. Als ik hem vertel dat we in Spanje een bod hebben afgeslagen van 30.000 euro druipt hij af met een foto op zijn telefoon. Inmiddels heeft de Spaanse campingbaas foto’s van onze Volkswagen op zijn facebook pagina geplaatst. “Los clásicos nunca mueren..” schreef hij onder de foto’s. “Klassiekers gaan nooit dood…” Vlak voor ons vertrek uit de Ardennen, komt er nóg iemand foto’s maken van onze bus. Hij heeft speciaal gewacht totdat we de luifel eraf gehaald hebben. Ik kan niet ontkennen dat ik de aandacht voor onze retro bus vleiend vind. Op de allerlaatste tocht naar huis breekt het Boeddha beeldje van het dashboard af. Anthe had het voor me mee genomen uit één van de Japanse tempels die ze bezocht heeft. Is de betoverende spell nu verbroken? De bus heeft het de hele road trip voortreffelijk volgehouden. Er is alleen een handvat van de deur en een handvatje van een raampje afgebroken. Een vaag schroefje is ergens uit losgetrild. De oude motor heeft als een zonnetje voor ons gereden. Ik ben dankbaar voor deze onbezorgde reis.
Bertrix, 7 augustus 2016
To gain all while you give,
To roam the roads of lands remote,
To travel is to live
- Hans Christian Andersen
Een angstig gegil. Schrik. Gevolgd door geroep van de meisjes uit hun tent. Mieren! Overal mieren. In de tassen, in hun slaapzakken. Overal krioelen miertjes door hun tentje. We hadden hun tas die middag buiten hun tentje laten staan. Later konden ze wel hun tentje inruimen. Eerst zwemmen na de warme autorit. We slapen deze nacht in de tuin van een oud Frans landhuis. We hebben de enorme tuin voor ons zelf. Gedeeld met de miertjes dan . En een nieuwsgierige egel. En.., blijkt veel later, met heel veel muggen. De meiden hebben horrengaas in hun tentdeurtjes. Wij hebben een loshangend muggengordijntje voor de achterklep. We hebben ons de hele nacht verstopt onder de lakens, maar dat muggengezoem stopte niet. Ons onder smeren met een citroenstick mocht ook niet baten. In de complete stilte van de zwoele nacht, onder een heldere hemel bezaaid met duizenden sterren, zijn wij lek geprikt. We werden beiden wakker met muggenbulten in ons gezicht. De enige plek op ons lijf, dicht bij de openstaande achterklep, die buiten de lakens stak. Geheel geïmproviseerd konden we douchen met het lauwwarme water uit de zwembaddouche. De eigenaars waren zo gastvrij om ons te ontvangen voor een nachtje op hun landgoed en voor een heerlijk ontbijt. Ze zijn gecharmeerd van onze bus. Ze hebben zelf ook ooit een Franse ribbelbus en een oude eend gehad. De volgende dag zijn we rond het middaguur vertrokken naar de volgende plek. Onderweg hebben we uitgebreid boodschappen gedaan bij een grote E. Leclerc supermarkt. Met een volle koelkast in de bus hebben we een urenlange rit gemaakt door een heuvelachtig national park. Af en toe een pittoresk dorpje doorkruisend. Een korte pitstop gemaakt bij een patisserie. We worden onderweg ingehaald door Belgen die helemaal uit het raam hangen en enthousiast zwaaien naar onze bus. Ook door mensen die hun duim omhoog uit het raam steken. Een tegenligger in een oldtimertje steekt zijn duim naar me op als we samen door een te krappe bocht in een historisch stadje proberen te manoeuvreren. Ons charmante busje maakt niet alleen ons, maar ook vele andere weggebruikers blij.
Drie weken leven we ondertussen als zigeuners in onze retro camper. Het zonnetje reist altijd met ons mee. Overal waar we neervlijen horen we dat het veel heeft geregend. Als wij de luifel uitzetten gaat het zonnetje uitbundig schijnen. Zo ook op ons laatste slaapplekje. De enige camping die ik daadwerkelijk heb gereserveerd en aanbetaald. We horen dat het 36 uur achter elkaar heeft geregend. Als wij arriveren breken de eerste zonnestraaltjes door en niet veel later liggen onze meiden in het zwembad. De reden dat we hier in de Belgische Ardennen zijn is een festival. In Bouillon is er een Middeleeuws feest op het kasteel. We gaan er op onze laatste reisdag naartoe. Er is een Middeleeuwse markt met oude beroepen, handgemaakte sieraden, hippie kleding en heerlijk eten. We drinken piña colada’s en mojito’s op een warme, oude kasteelmuur. Veel mensen dragen kleding uit de Middeleeuwen. Wij houden van dit soort festivals. Destijds in Spanje bezochten we ook zulke jaarfeesten. Op deze Belgische camping trekt de hippiebus weer veel aandacht. Een Belg wil de bus kopen voor zijn zoon. Als ik hem vertel dat we in Spanje een bod hebben afgeslagen van 30.000 euro druipt hij af met een foto op zijn telefoon. Inmiddels heeft de Spaanse campingbaas foto’s van onze Volkswagen op zijn facebook pagina geplaatst. “Los clásicos nunca mueren..” schreef hij onder de foto’s. “Klassiekers gaan nooit dood…” Vlak voor ons vertrek uit de Ardennen, komt er nóg iemand foto’s maken van onze bus. Hij heeft speciaal gewacht totdat we de luifel eraf gehaald hebben. Ik kan niet ontkennen dat ik de aandacht voor onze retro bus vleiend vind. Op de allerlaatste tocht naar huis breekt het Boeddha beeldje van het dashboard af. Anthe had het voor me mee genomen uit één van de Japanse tempels die ze bezocht heeft. Is de betoverende spell nu verbroken? De bus heeft het de hele road trip voortreffelijk volgehouden. Er is alleen een handvat van de deur en een handvatje van een raampje afgebroken. Een vaag schroefje is ergens uit losgetrild. De oude motor heeft als een zonnetje voor ons gereden. Ik ben dankbaar voor deze onbezorgde reis.
Bertrix, 7 augustus 2016
zondag 31 juli 2016
Bohiem
It is always sad to leave a place to which one knows will never return. Such are the melancholies du voyage: perhaps they are the most rewarding things about travelling.
- Gustave Flaubert
“Ooohooh” roepen de badgasten vrijwel allemaal tegelijk. Daarna is er een korte stilte en dan hoor je opgewonden stemmen. We dobberen in de azuurblauwe oceaan en er zijn heel hoge golven. Je hoeft niet naar de golven te kijken om te merken dat er een hoge golf aankomt. Je hoort het opgewonden gegil van alle mannen, vrouwen en kinderen om je heen. Een sidderende spanning voor élke golf. De golven zien er gevaarlijker uit dan ze zijn. Ik vind ze maar zacht tegen me aan stromen. In México beukten ze gewelddadig tegen je aan en haalden ze je onderuit. Er werd van onder de golf stevig aan je getrokken. Hier aaien de golven over mijn rug. Op afstand, vanaf mijn badhanddoek, lijkt het een scene vanuit de film Jaws. Allemaal gelukkige mensen dobberend in het water. Vrolijke geluiden. Een strandwacht is aanwezig in zo’n hoge stoel. Dan zwelt de muziek aan. Een haai is in aantocht… In het echt heb ik nog geen visje gezien. Het is erg leuk en fijn in zee. Maren blijft úren achtereen in het water. We zijn in het Zuid-Franse kustplaatsje Cap Breton. Mooie witte, lange zandstranden en de Atlantische Oceaan is mooi van kleur. We staan op een Camping Municipal. De enige camping die nog plek had voor ons. We zijn ook vrijwel de enige Nederlanders die hier gestrand zijn. Allemaal Fransen om ons heen. Het dorp is heel bohiem. We zijn er met het openbaar vervoer heen gegaan. De winkelstraat heeft veel boetiekjes met badkleding, hippie-achtige tunieks en gek genoeg heel veel souvenirs met plaatjes van oude hippiebusjes erop. Kennelijk hoort een hippiebus bij de sfeer van vintage en bohemian. Tibetaanse gebedsvlaggetjes, klankschalen en hippieachtige haarbandjes met bloemetjes vind je er ook. We zijn hier drie nachtjes voordat we alweer verder rijden naar Noord-Spanje.
Herinneringen aan onze glorietijd in Spanje liggen hier verspreid tussen de rotsblokken in zee en de lange pijnbomen die op de steile wanden groeien. Onderweg hier naar toe begonnen de plaatsnamen me te dagen. Bij Mark ook. Hier zijn we vast wel eens geweest. Toch? We hebben de zomervakantie van 2007 hier in Asturias doorgebracht. Tijdens het uitstippelen van deze road trip ging er nog geen belletje rinkelen. Toen we vanaf de camping naar het strand liepen zei Mark dat we hier al eens geweest waren. Hoe meer ik om me heen keek op het spierwitte strandje, als een pareltje gelegen tussen de grimmige, hoog oprijzende kliffen, hoe meer het begon te dagen. Ik herinner me de dag in augustus dat het koud was en bewolkt. Het bezoek aan dit mooie strandje. Dat we schelpjes hebben gezocht met de toen nog kleine meisjes en toen de zee zich ’s middags terug getrokken had hebben we lopend een verborgen strandje bezocht. En een kleine grot. Klimmend over de rotsen. Als we thuis komen zal ik de foto’s eens opzoeken. Deze keer genieten we van een heerlijke temperatuur. Een kampeerplek aan de rand van de camping waar de berg steil omhoog klimt. De eigenaar was meteen wild enthousiast over onze bus. Zijn vader had vroeger hetzelfde model. Ze zijn er met het hele gezin mee door Marokko gereisd. Voordat we überhaupt de camping konden oprijden had hij al een bod gedaan op onze bus en een foto van de oranje hippiebus in Marokko laten zien. Hij heeft nu twee nieuwere modellen van de Volkswagen Transporter die hij zó wilde omwisselen voor de onze. No way! Toen we bijna tien jaar terug drie weken hier in de buurt kampeerden hadden we logees uit Holland in huis die voor onze kat zorgden. Ondanks de vele regen konden we dus niet terug naar ons huis in Madrid. We kochten dikke pyjama’s en warme joggingbroeken om het warm te hebben. Nu genieten we volop van heerlijke dagen hier. ’s Avonds drijven grijze wolken laag langs de hemel. Een zachte regen hangt als een mist boven de hoge Picos de Europa. Wij genieten lekker van verse vis op terrasjes aan het Spaanse strand.
La Franca, 31 juli 2016
- Gustave Flaubert
“Ooohooh” roepen de badgasten vrijwel allemaal tegelijk. Daarna is er een korte stilte en dan hoor je opgewonden stemmen. We dobberen in de azuurblauwe oceaan en er zijn heel hoge golven. Je hoeft niet naar de golven te kijken om te merken dat er een hoge golf aankomt. Je hoort het opgewonden gegil van alle mannen, vrouwen en kinderen om je heen. Een sidderende spanning voor élke golf. De golven zien er gevaarlijker uit dan ze zijn. Ik vind ze maar zacht tegen me aan stromen. In México beukten ze gewelddadig tegen je aan en haalden ze je onderuit. Er werd van onder de golf stevig aan je getrokken. Hier aaien de golven over mijn rug. Op afstand, vanaf mijn badhanddoek, lijkt het een scene vanuit de film Jaws. Allemaal gelukkige mensen dobberend in het water. Vrolijke geluiden. Een strandwacht is aanwezig in zo’n hoge stoel. Dan zwelt de muziek aan. Een haai is in aantocht… In het echt heb ik nog geen visje gezien. Het is erg leuk en fijn in zee. Maren blijft úren achtereen in het water. We zijn in het Zuid-Franse kustplaatsje Cap Breton. Mooie witte, lange zandstranden en de Atlantische Oceaan is mooi van kleur. We staan op een Camping Municipal. De enige camping die nog plek had voor ons. We zijn ook vrijwel de enige Nederlanders die hier gestrand zijn. Allemaal Fransen om ons heen. Het dorp is heel bohiem. We zijn er met het openbaar vervoer heen gegaan. De winkelstraat heeft veel boetiekjes met badkleding, hippie-achtige tunieks en gek genoeg heel veel souvenirs met plaatjes van oude hippiebusjes erop. Kennelijk hoort een hippiebus bij de sfeer van vintage en bohemian. Tibetaanse gebedsvlaggetjes, klankschalen en hippieachtige haarbandjes met bloemetjes vind je er ook. We zijn hier drie nachtjes voordat we alweer verder rijden naar Noord-Spanje.
Herinneringen aan onze glorietijd in Spanje liggen hier verspreid tussen de rotsblokken in zee en de lange pijnbomen die op de steile wanden groeien. Onderweg hier naar toe begonnen de plaatsnamen me te dagen. Bij Mark ook. Hier zijn we vast wel eens geweest. Toch? We hebben de zomervakantie van 2007 hier in Asturias doorgebracht. Tijdens het uitstippelen van deze road trip ging er nog geen belletje rinkelen. Toen we vanaf de camping naar het strand liepen zei Mark dat we hier al eens geweest waren. Hoe meer ik om me heen keek op het spierwitte strandje, als een pareltje gelegen tussen de grimmige, hoog oprijzende kliffen, hoe meer het begon te dagen. Ik herinner me de dag in augustus dat het koud was en bewolkt. Het bezoek aan dit mooie strandje. Dat we schelpjes hebben gezocht met de toen nog kleine meisjes en toen de zee zich ’s middags terug getrokken had hebben we lopend een verborgen strandje bezocht. En een kleine grot. Klimmend over de rotsen. Als we thuis komen zal ik de foto’s eens opzoeken. Deze keer genieten we van een heerlijke temperatuur. Een kampeerplek aan de rand van de camping waar de berg steil omhoog klimt. De eigenaar was meteen wild enthousiast over onze bus. Zijn vader had vroeger hetzelfde model. Ze zijn er met het hele gezin mee door Marokko gereisd. Voordat we überhaupt de camping konden oprijden had hij al een bod gedaan op onze bus en een foto van de oranje hippiebus in Marokko laten zien. Hij heeft nu twee nieuwere modellen van de Volkswagen Transporter die hij zó wilde omwisselen voor de onze. No way! Toen we bijna tien jaar terug drie weken hier in de buurt kampeerden hadden we logees uit Holland in huis die voor onze kat zorgden. Ondanks de vele regen konden we dus niet terug naar ons huis in Madrid. We kochten dikke pyjama’s en warme joggingbroeken om het warm te hebben. Nu genieten we volop van heerlijke dagen hier. ’s Avonds drijven grijze wolken laag langs de hemel. Een zachte regen hangt als een mist boven de hoge Picos de Europa. Wij genieten lekker van verse vis op terrasjes aan het Spaanse strand.
La Franca, 31 juli 2016
maandag 25 juli 2016
Roadtrip
Travel makes one modest. You see what a tiny place you occupy in the world.
- Gustave Flaubert
Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.
Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.
Saint-Justin, 25 juli 2016
- Gustave Flaubert
Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.
Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.
Saint-Justin, 25 juli 2016
dinsdag 19 juli 2016
Droomreis
You must give everything to make your life as beautiful as the dreams that dance in your imagination.
- Roman Payne
Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.
Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!
Fontaine la Mére - 19 juli 2016
- Roman Payne
Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.
Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!
Fontaine la Mére - 19 juli 2016
maandag 11 juli 2016
Brein op reis
Ga bergen beklimmen en luister naar al het goeds wat ze te vertellen hebben. De rust van de natuur zal in je stromen zoals de zon in de bomen schijnt.
- John Muir
Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.
Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.
- John Muir
Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.
Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.
Abonneren op:
Posts (Atom)
