Lead me on my dreams among different time and space. To share hope with nations and believers. To observe with modesty the pure truth and to reveal prudently the magic and the mystery.
- tekst op Berlijnse muur
Tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel mijn buikspieren branden. Ik kan niet stoppen. Ik heb in tijden niet meer zo hard gelachen. Mijn vriendinnen kijken me vragend aan. Ik kan niet stoppen met lachen. Ik kan niet eens praten. Ik kom gewoon niet meer bij. En zij lachen uiteindelijk om mij. We lachen wat af. Wat een heerlijke ontspannen avond. Ik heb een paar uur eerder mijn eerste glas port gedronken. In een hippe wijnproeverij in Berlijn. Een kaasplankje erbij. Een zalige sensatie. Ik ben dus drie dagen in Berlijn met vier vriendinnen die ik allemaal ken uit mijn Madrileense periode. Vriendschappen worden heel snel hecht in het buitenland. Je leunt op elkaar. Je hebt elkaar nodig. Ze zijn me alle vier heel dierbaar. Op het laatste moment voor onze roadtrip hebben we besloten toch niet met de hippiebus te rijden. Te lange autorit en te slechte weersvoorspelling. Eerst baalde ik ervan. Tijdens de rit was ik echter opgelucht over deze beslissing. Lange files, regen, hoge snelheden, mist en lange slierten vrachtwagens op de baan waar wij tussen hadden gereden met het busje. De sfeer in de auto was meteen oprecht en vertrouwd. We reden om toerbeurten. Op weg naar Berlijn.
Mijn vriendinnen zijn dus culinair en zo lopen we op zaterdagavond naar een Berlijnwaardig trendy restaurantje. Cookies Cream genaamd. In het donker lopen we een verlaten steegje in. We lopen langs de achteruitgang van een hotel. Vuilcontainers tegen de muur geplaatst. Brandtrappen langs hoge industriegebouwen. Door een zwarte, ongezellige deur lopen we uiteindelijk een betonnen gang in. Via een trap naar boven komen we plots in een gezellig, warm restaurant. Met een kleine veganistische keuken. Aan de tafeltjes zitten hippe, jonge Berlijners te eten. Het bedienend personeel is ook heel trendy. Jonge mannen met baarden, tattoos en neusringen. Meiden met een kort geknipte haarpony of een heel kort tuinbroek-rokje. Ik voel me op slag oud. En toch ook stoer, omdat wij dit restaurant ook kennen. Mijn vriendinnen bestuderen de menukaart letter voor letter en ik bestel eenvoudig het dagmenu. Het eten is hemels. Berlijn is modern. Door de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog is de stad grotendeels verwoest. Ook de ruim 40 jaar dat Duitsland opgedeeld was in Oost en West heeft diepe sporen achtergelaten. Dat proef je overal in de stad. Sinds het vallen van de muur in 1989 worden de open ruimtes van het grensgebied weer bebouwd. Mijn eerste indruk van Berlijn is dus eigenlijk dat het veel weg heeft van de Bijlmer in Amsterdam. Veel hoogbouw en flats. Lelijke flats waarbij elke galerij in een andere kleur geschilderd is. Toch heeft Berlijn een goede vibe. Het heeft de energie van een metropool. Veel toeristen op straat, veel monumenten en musea, veel tentoonstellingen en street art. Joggers langs de oevers van rivier de Spree. In het midden van de stad, tussen Oost en West, liggen veel monumenten ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend. Heftig ook. Elke Berlijnse wijk heeft zijn eigen identiteit. Op zondagochtend hebben we van een ontbijt genoten in de wijk Prenzlauer Berg waarbij je moet denken aan yuppies, vintage, hippe cafeetjes en mooie 19e eeuwse Altbau. Sfeervol. Na het ontbijt slenteren we langs de Berlijnse muur, bij uitstek natuurlijk het symbool van de Koude Oorlog, naar huis. Her en der staan nog stukken overeind. Het langste nog-in-tact-zijnde stuk Berlijnse muur is de East Side Gallery. Over de gehele lengte van 1,3 kilometer zijn graffiti kunstwerken aangebracht. Inspirerend. Naast een kunstzinnige wandeling langs street art hebben we ook op zaterdag een fototentoonstelling bezocht van fotograaf Steven McCurry – bekend van het Pakistaanse meisje met de prachtig groene ogen. Geweldige foto’s! Het culinaire en kunstzinnige deel van dit weekend hebben me veel inspiratie gegeven...maar de therapeutische gesprekken en de lachsalvo’s hebben me écht vleugels gegeven. Ik kan er weer even tegenaan!
dinsdag 25 oktober 2016
maandag 17 oktober 2016
100 % vrijheid
What light is to the eyes - what air is to the lungs - what love is to the heart, liberty is to the soul of man.
- Robert Green Ingersoll
Ik ben eigenlijk een beetje een zeemansvrouw. Het grootste gedeelte van de maand ben ik alleen thuis. Dat wil zeggen, zonder echtgenoot. Een groot gedeelte van het afgelopen jaar dus ook. Mijn lief reist de hele wereld over voor zijn werk. Hij vertrekt helaas regelmatig op een zondag en komt helaas ook wel eens op zaterdag pas thuis. Zo nu en dan heeft hij dan ook eens vertraging op zaterdag. Gewoon omdat zijn koffer voor de zoveelste keer niet mee gaat in het vliegtuig…of er is geen crew waardoor de vlucht gecanceld wordt. We leven dikwijls ieder aan een andere kant van de wereldbol en hebben vaak met een tijdsverschil van zes of zeven uur te maken. Als hij thuis is heeft hij echter veel vrijheid. Hij kan makkelijk later beginnen met werken en eens een dagdeel vrij nemen zonder verlof. Thuis werken is ook één van zijn verworvenheden. Hij heeft vrijheden in verbondenheid zeg maar. Zoals wij allemaal vrijheden in verbondenheid hebben. Héél lang geleden werden we op allerlei manieren beperkt. Door natuurgeweld en oorlogen waren we eigenlijk nooit veilig. Door religieuze en politieke onderdrukkingen konden we ons niet vrij uiten en ook vaak niet vrij bewegen. Van de meeste van die factoren zijn we inmiddels verlost. We leven in weelde en zijn veilig op straat. Een verworvenheid die we heel natuurlijk vinden. Deze vrijheid heeft plaats gemaakt voor een andere vrijheid. Bijvoorbeeld om je baan en je huis op te zeggen en de wijde wereld in te trekken. Of om je niks aan te trekken van iemands anders mening. Of om persoonlijke groei te verkiezen boven zekerheid. Eén van mijn yoga juffen heeft onlangs haar huis te koop gezet, haar echtgenoot heeft zijn baan opgezegd en ze verhuizen deze week met hun kinderen naar Polen waar ze een oude boerderij gekocht hebben. Niet iedereen kan zo’n ommezwaai maken. Je moet durf, zelfvertrouwen en levenservaring hebben. Wij hebben zelf ook een aantal keer ons boeltje opgepakt. Maar in mijn ogen nooit zo drastisch als mijn yoga juf. Altijd hadden we de veiligheid van Mark’s werkgever die zorgde voor een maandelijks salaris, een huis en de overtocht naar den vreemde. We wisten altijd dat het een tijdelijk avontuur was. Toch hadden we natuurlijk wel lef nodig om überhaupt zo’n overstap aan te durven met ons gezin.
Westerse ouders leren hun kinderen dat de wereld aan hun voeten ligt. Je mag doen wat je wilt, als je maar je best doet. Kortom, de enige beperking ben je eigenlijk zelf. Zo heeft onze middelste dochter van zestien voor vrijwilligerswerk in Sri Lanka gekozen. Ze komt over een week weer thuis. De oudste heeft haar studie onderbroken dit jaar en in haar uppie door een deel van Azië gereisd. Doordat we langer leven dan onze voorouders kunnen we decennia lang van alles uitproberen. Als mens willen we blijven groeien. We hebben behoefte aan uitdaging. Zo vind ik het zelf een héérlijk idee dat we ooit nog een keer uitgezonden mogen worden naar den vreemde. Zonder kinderen. Dat we die keuzevrijheid over een aantal jaren mogen hebben vind ik zo’n luxe gevoel! Ook de vrijheid die bij onze hippiebus hoort vind ik fantastisch. Het vrij zijn om meteen je spulletjes te pakken zodra het zonnetje weer gaat schijnen. De vrijheid om rond te trekken als zigeuners. Het vrije gevoel dat ik krijg bij elke blik op de hippiebus zoals hij dagelijks voor de deur staat betekent vrijheid. En zelfs de vrijheid die ik voel om te kiezen voor mijn baan. Ik heb namelijk ook de vrijheid om weer op te zeggen als ik dat wil. Wat een rijkdom. Een feestje. Toch leven we in feite in vrijheid in gebondenheid. We moeten allemaal stoppen voor een rood licht, netjes onze belasting betalen of…mogen niet onze telefoon vasthouden tijdens het autorijden. Dat laatste hebben wij zelf helaas afgelopen weekend mogen ondervinden. Een strafboete van 230 euro kregen we, omdat Mark een voicemail afluisterde tijdens het autorijden. Met de telefoon in zijn hand. We zijn dus niet helemaal honderd procent vrij om te doen wat we willen!
- Robert Green Ingersoll
Ik ben eigenlijk een beetje een zeemansvrouw. Het grootste gedeelte van de maand ben ik alleen thuis. Dat wil zeggen, zonder echtgenoot. Een groot gedeelte van het afgelopen jaar dus ook. Mijn lief reist de hele wereld over voor zijn werk. Hij vertrekt helaas regelmatig op een zondag en komt helaas ook wel eens op zaterdag pas thuis. Zo nu en dan heeft hij dan ook eens vertraging op zaterdag. Gewoon omdat zijn koffer voor de zoveelste keer niet mee gaat in het vliegtuig…of er is geen crew waardoor de vlucht gecanceld wordt. We leven dikwijls ieder aan een andere kant van de wereldbol en hebben vaak met een tijdsverschil van zes of zeven uur te maken. Als hij thuis is heeft hij echter veel vrijheid. Hij kan makkelijk later beginnen met werken en eens een dagdeel vrij nemen zonder verlof. Thuis werken is ook één van zijn verworvenheden. Hij heeft vrijheden in verbondenheid zeg maar. Zoals wij allemaal vrijheden in verbondenheid hebben. Héél lang geleden werden we op allerlei manieren beperkt. Door natuurgeweld en oorlogen waren we eigenlijk nooit veilig. Door religieuze en politieke onderdrukkingen konden we ons niet vrij uiten en ook vaak niet vrij bewegen. Van de meeste van die factoren zijn we inmiddels verlost. We leven in weelde en zijn veilig op straat. Een verworvenheid die we heel natuurlijk vinden. Deze vrijheid heeft plaats gemaakt voor een andere vrijheid. Bijvoorbeeld om je baan en je huis op te zeggen en de wijde wereld in te trekken. Of om je niks aan te trekken van iemands anders mening. Of om persoonlijke groei te verkiezen boven zekerheid. Eén van mijn yoga juffen heeft onlangs haar huis te koop gezet, haar echtgenoot heeft zijn baan opgezegd en ze verhuizen deze week met hun kinderen naar Polen waar ze een oude boerderij gekocht hebben. Niet iedereen kan zo’n ommezwaai maken. Je moet durf, zelfvertrouwen en levenservaring hebben. Wij hebben zelf ook een aantal keer ons boeltje opgepakt. Maar in mijn ogen nooit zo drastisch als mijn yoga juf. Altijd hadden we de veiligheid van Mark’s werkgever die zorgde voor een maandelijks salaris, een huis en de overtocht naar den vreemde. We wisten altijd dat het een tijdelijk avontuur was. Toch hadden we natuurlijk wel lef nodig om überhaupt zo’n overstap aan te durven met ons gezin.
Westerse ouders leren hun kinderen dat de wereld aan hun voeten ligt. Je mag doen wat je wilt, als je maar je best doet. Kortom, de enige beperking ben je eigenlijk zelf. Zo heeft onze middelste dochter van zestien voor vrijwilligerswerk in Sri Lanka gekozen. Ze komt over een week weer thuis. De oudste heeft haar studie onderbroken dit jaar en in haar uppie door een deel van Azië gereisd. Doordat we langer leven dan onze voorouders kunnen we decennia lang van alles uitproberen. Als mens willen we blijven groeien. We hebben behoefte aan uitdaging. Zo vind ik het zelf een héérlijk idee dat we ooit nog een keer uitgezonden mogen worden naar den vreemde. Zonder kinderen. Dat we die keuzevrijheid over een aantal jaren mogen hebben vind ik zo’n luxe gevoel! Ook de vrijheid die bij onze hippiebus hoort vind ik fantastisch. Het vrij zijn om meteen je spulletjes te pakken zodra het zonnetje weer gaat schijnen. De vrijheid om rond te trekken als zigeuners. Het vrije gevoel dat ik krijg bij elke blik op de hippiebus zoals hij dagelijks voor de deur staat betekent vrijheid. En zelfs de vrijheid die ik voel om te kiezen voor mijn baan. Ik heb namelijk ook de vrijheid om weer op te zeggen als ik dat wil. Wat een rijkdom. Een feestje. Toch leven we in feite in vrijheid in gebondenheid. We moeten allemaal stoppen voor een rood licht, netjes onze belasting betalen of…mogen niet onze telefoon vasthouden tijdens het autorijden. Dat laatste hebben wij zelf helaas afgelopen weekend mogen ondervinden. Een strafboete van 230 euro kregen we, omdat Mark een voicemail afluisterde tijdens het autorijden. Met de telefoon in zijn hand. We zijn dus niet helemaal honderd procent vrij om te doen wat we willen!
maandag 10 oktober 2016
Breath of Fire
The energy of the mind is the essence of life.
- Aristotle
Een “Ooooohmmmm” geluid hoor ik uit ieders mond stromen. Bij elke beweging die we met onze armen maken zeggen we gedurende de uitademing “Ooooohmmmm”. Dat durft niet iedereen meteen. Sommigen zeggen het heel zachtjes en sommigen wachten eerst tot iedereen het zegt en doen dan mee. Er zijn ook een paar die hards, zoals ik, die het gewoon op hun eigen tempo doen. Waardoor je een soort zoemend geluid door de zaal hoort gaan. Alle klanken zijn in wezen trillingen. Net als natuurgeluiden. Eigenlijk bestaat alles wat wij waarnemen in onze omgeving uit trillingen…ook een steen, hout etc. Het geluid van Ohm verwijst naar Universele energie of hoe je het ook wilt noemen. Op de juiste manier uitgesproken is Ohm een sonore zoemklank die het dichtst komt bij de oorspronkelijke scheppingsklank, de trilling waarop de Universele energie trilt. Bij mij werkt het zo dat als ik me tijdens de yoga oefeningen concentreer op het zeggen van Ohm dat mijn hoofd leeg raakt van gedachten. Ik kan nergens anders aan denken. Ik moet me concentreren op mijn ademhaling die bij het uitademen het Ohm geluid moet maken. Heel verkwikkend voor mij. En dát was precies wat ik nodig had deze week. Ik ben behoorlijk op de proef gesteld afgelopen weken. Ik heb een proces doorgemaakt dat ik nooit eerder heb doorgemaakt. Het hoort, denk ik, een beetje bij het omgaan in een groep vrouwen. Ik heb nooit eerder met een groepje vrouwen gewerkt waarin geen enkele man een rol speelt. Er is gewoon géén man in de groep. Dat geeft een bepaalde dynamiek. Het verloop in mijn team collega’s is behoorlijk groot. Ik heb vier vrouwen zien vertrekken en één vrouw overspannen zien raken. En dat binnen een tijdsbestek van negen maanden. In een team van maar zes vrouwen. De negativiteit was zo groot. Ik werd er zo onzeker van dat ik laatst met een ontslagbrief, brandend in mijn tas, naar mijn werk fietste. Ik had verschillende scenario doorgenomen van het gesprek, maar het gesprek verliep heel anders. Ik werk er nog en we hebben na mijn gesprek een heftig en eerlijk gesprek gehad met het hele team. Buiten de winkel. Mijn manager bleek om dezelfde reden als ik al een tijdje te solliciteren naar een andere baan. Toch hebben we gezamenlijk afgesproken om met een schone lei te beginnen. Er vielen wat tranen. Er werden handen geschud. Beloftes zijn gemaakt.
Na een dergelijke week had ik tijdens mijn yoga les vooral behoefte aan rust. Een leeg hoofd. Ontspanning. Zoals zo vaak kwam mijn yoga juf met de juiste oefening voor dat moment. Breath of Fire is zonder twijfel de meest verfijnde adembeheersing. Het is een geweldige tool die helpt tegen angst, zenuwen, angst, pijn en depressie. Precies wat ik nodig had! De manier waarop we voelen is direct gerelateerd aan de manier waarop we ademen. Bij het omgaan met moeilijke of stressvolle situaties is ons lichaam onbewust geneigd om het diafragma (onderbuik) in te trekken. In dit gebied bewaart het lichaam al zijn emoties. In India zeggen ze dat als de derde Chakra (onderbuik) niet in balans is een persoon niet gezond kan zijn. Het maakt niet uit hoeveel medicijnen die persoon inneemt. Een manier om je derde Chakra weer in evenwicht te brengen is door het doen van Breath of Fire. Het laat alle opgebouwde angst en nervositeit los. Breath of Fire dwingt het diafragma in en uit te bewegen en heeft een directe impact op het gebied onder je navel, daar waar je emoties zitten. Het helpt het hart en de bloedsomloop door het spoelen van de giftige stoffen uit je bloed. Deze ademhaling masseert ook je inwendige organen. Je krijg het er erg warm van en zoals mijn yoga juf zegt worden dan je emoties, die je niet meer nodig hebt, door je innerlijke vuurtje verbrand en verteerd. Hoe dan ook, ik had weer een heerlijke relaxte yoga les die anders was dan de meeste andere lessen, maar zó broodnodig voor mij!
- Aristotle
Een “Ooooohmmmm” geluid hoor ik uit ieders mond stromen. Bij elke beweging die we met onze armen maken zeggen we gedurende de uitademing “Ooooohmmmm”. Dat durft niet iedereen meteen. Sommigen zeggen het heel zachtjes en sommigen wachten eerst tot iedereen het zegt en doen dan mee. Er zijn ook een paar die hards, zoals ik, die het gewoon op hun eigen tempo doen. Waardoor je een soort zoemend geluid door de zaal hoort gaan. Alle klanken zijn in wezen trillingen. Net als natuurgeluiden. Eigenlijk bestaat alles wat wij waarnemen in onze omgeving uit trillingen…ook een steen, hout etc. Het geluid van Ohm verwijst naar Universele energie of hoe je het ook wilt noemen. Op de juiste manier uitgesproken is Ohm een sonore zoemklank die het dichtst komt bij de oorspronkelijke scheppingsklank, de trilling waarop de Universele energie trilt. Bij mij werkt het zo dat als ik me tijdens de yoga oefeningen concentreer op het zeggen van Ohm dat mijn hoofd leeg raakt van gedachten. Ik kan nergens anders aan denken. Ik moet me concentreren op mijn ademhaling die bij het uitademen het Ohm geluid moet maken. Heel verkwikkend voor mij. En dát was precies wat ik nodig had deze week. Ik ben behoorlijk op de proef gesteld afgelopen weken. Ik heb een proces doorgemaakt dat ik nooit eerder heb doorgemaakt. Het hoort, denk ik, een beetje bij het omgaan in een groep vrouwen. Ik heb nooit eerder met een groepje vrouwen gewerkt waarin geen enkele man een rol speelt. Er is gewoon géén man in de groep. Dat geeft een bepaalde dynamiek. Het verloop in mijn team collega’s is behoorlijk groot. Ik heb vier vrouwen zien vertrekken en één vrouw overspannen zien raken. En dat binnen een tijdsbestek van negen maanden. In een team van maar zes vrouwen. De negativiteit was zo groot. Ik werd er zo onzeker van dat ik laatst met een ontslagbrief, brandend in mijn tas, naar mijn werk fietste. Ik had verschillende scenario doorgenomen van het gesprek, maar het gesprek verliep heel anders. Ik werk er nog en we hebben na mijn gesprek een heftig en eerlijk gesprek gehad met het hele team. Buiten de winkel. Mijn manager bleek om dezelfde reden als ik al een tijdje te solliciteren naar een andere baan. Toch hebben we gezamenlijk afgesproken om met een schone lei te beginnen. Er vielen wat tranen. Er werden handen geschud. Beloftes zijn gemaakt.
Na een dergelijke week had ik tijdens mijn yoga les vooral behoefte aan rust. Een leeg hoofd. Ontspanning. Zoals zo vaak kwam mijn yoga juf met de juiste oefening voor dat moment. Breath of Fire is zonder twijfel de meest verfijnde adembeheersing. Het is een geweldige tool die helpt tegen angst, zenuwen, angst, pijn en depressie. Precies wat ik nodig had! De manier waarop we voelen is direct gerelateerd aan de manier waarop we ademen. Bij het omgaan met moeilijke of stressvolle situaties is ons lichaam onbewust geneigd om het diafragma (onderbuik) in te trekken. In dit gebied bewaart het lichaam al zijn emoties. In India zeggen ze dat als de derde Chakra (onderbuik) niet in balans is een persoon niet gezond kan zijn. Het maakt niet uit hoeveel medicijnen die persoon inneemt. Een manier om je derde Chakra weer in evenwicht te brengen is door het doen van Breath of Fire. Het laat alle opgebouwde angst en nervositeit los. Breath of Fire dwingt het diafragma in en uit te bewegen en heeft een directe impact op het gebied onder je navel, daar waar je emoties zitten. Het helpt het hart en de bloedsomloop door het spoelen van de giftige stoffen uit je bloed. Deze ademhaling masseert ook je inwendige organen. Je krijg het er erg warm van en zoals mijn yoga juf zegt worden dan je emoties, die je niet meer nodig hebt, door je innerlijke vuurtje verbrand en verteerd. Hoe dan ook, ik had weer een heerlijke relaxte yoga les die anders was dan de meeste andere lessen, maar zó broodnodig voor mij!
maandag 3 oktober 2016
Singelloop
Het verschil waarop we aandacht geven is het verschil tussen au en wow.
- Isaac Shapiro
Op mijn fiets reed ik op zondagochtend redelijk vroeg voor een zondag naar het centrum. Breda ontwaakte. Mensen van dweilorkesten liepen in groepjes richting het centrum. Trommels met riemen op hun buik gedragen. Vrijwilligers op straat die de wegen aan het afzetten waren met hekken en linten. Wat een organisatie! Ik kreeg er steeds meer zin in. Een opgewonden gevoel. Het herfstzonnetje scheen al uitbundig. Er was iets groots gaande... Met meer dan 18.000 deelnemers werd het deelnemersrecord dit jaar verbroken. Er waren 35 muziekgroepen en één DJ langs de weg. Meer dan 80.000 toeschouwers. Ik deed mee aan de Singelloop. Het jaarlijks sportevenement in het eerste weekend van oktober. Met mijn hardloopgroepje deden we de vijf kilometer loop. Voor het eerst deed ik mee mét een hardloopvereniging. Wat is dat leuk! T-shirts van onze vereniging. Samen opwarmen voor de wedstrijd. Samen starten in hetzelfde startvak. Samen een beetje zenuwachtig. Omgeroepen worden door de luidsprekers. Opgewacht worden door je trainer en medelopers. Het delen van ieders hardlooptijden. Achteraf verzamelen in een caféetje op de Markt. Lekker wat drinken met elkaar. Gezelligheid. Uitzicht op het parcours. Toejuichen van andere lopers van onze vereniging. Sámen.
Vroeger hebben wij met ons jonge gezinnetje meerdere jaren meegedaan aan de Singelloop namens de Montessori school. De familieloop. Ook toen werden we trouwens omgeroepen door de luidsprekers. We liepen met de babyjogger waarin kleine Maren met een rood kabouterjasje zat. Dat trok aandacht! We stonden zelfs met een grote foto in de regionale krant. Eén keer heb ik met oudste dochter meegelopen. Jaren geleden. Mark heeft zelf regelmatig meegelopen aan de Singelloop waarbij ik hem dan toejuichte ergens langs het parcours. Nu juichte hij míj toe. Op verschillende plekken werd ik aangemoedigd door Inden en Mark. Na een paar kilometer liep ik eindelijk redelijk in m’n uppie op mijn eigen tempo. Wat een drukte bij zo’n start van de wedstrijd. Ook onderweg hoorde ik mijn twee grootste fans naar me roepen vanaf de zijlijn. Telefoontjes in de hand voor filmpjes en foto’s. Toeschouwers waren soms bijna net zo enthousiast. Ik voelde me verre van alleen. Twee avonden in de week lopen we normaliter samen door het Mastbos. Sinds afgelopen week moeten we van de trainer op de atletiekbaan trainen. Het is te vroeg donker in het bos. Onveilig. De baan ligt aan de rand van het bos. Toch vind ik het stukken minder leuk op de baan. Het enige voordeel dat ik zie is dat we onze techniek verbeteren en de tijd. Ik mis nu al de routes over de bloeiende heide, de gortdroge zandpaden, het nieuwe frisgroene blad in het voorjaar, de herten en het genot van een natuurlijk parcours in het bos. Sinds een week lopen we in het felle licht van lantaarnpalen. Wel in elk weertype, dat wel. Ik heb mijn tijd verbeterd op de vijf kilometer en dat geeft ook wel een kleine kick. Inden en Maren hebben beloofd volgend jaar de Singelloop mee te doen. We gaan met mijn hardloopgroepje in december weer een volgende wedstrijd lopen. In de nacht. Met lichtjes. Zevenenhalve kilometer bosloop. Daar denk ik dan maar aan op de ongezellige atletiekbaan.
- Isaac Shapiro
Op mijn fiets reed ik op zondagochtend redelijk vroeg voor een zondag naar het centrum. Breda ontwaakte. Mensen van dweilorkesten liepen in groepjes richting het centrum. Trommels met riemen op hun buik gedragen. Vrijwilligers op straat die de wegen aan het afzetten waren met hekken en linten. Wat een organisatie! Ik kreeg er steeds meer zin in. Een opgewonden gevoel. Het herfstzonnetje scheen al uitbundig. Er was iets groots gaande... Met meer dan 18.000 deelnemers werd het deelnemersrecord dit jaar verbroken. Er waren 35 muziekgroepen en één DJ langs de weg. Meer dan 80.000 toeschouwers. Ik deed mee aan de Singelloop. Het jaarlijks sportevenement in het eerste weekend van oktober. Met mijn hardloopgroepje deden we de vijf kilometer loop. Voor het eerst deed ik mee mét een hardloopvereniging. Wat is dat leuk! T-shirts van onze vereniging. Samen opwarmen voor de wedstrijd. Samen starten in hetzelfde startvak. Samen een beetje zenuwachtig. Omgeroepen worden door de luidsprekers. Opgewacht worden door je trainer en medelopers. Het delen van ieders hardlooptijden. Achteraf verzamelen in een caféetje op de Markt. Lekker wat drinken met elkaar. Gezelligheid. Uitzicht op het parcours. Toejuichen van andere lopers van onze vereniging. Sámen.
Vroeger hebben wij met ons jonge gezinnetje meerdere jaren meegedaan aan de Singelloop namens de Montessori school. De familieloop. Ook toen werden we trouwens omgeroepen door de luidsprekers. We liepen met de babyjogger waarin kleine Maren met een rood kabouterjasje zat. Dat trok aandacht! We stonden zelfs met een grote foto in de regionale krant. Eén keer heb ik met oudste dochter meegelopen. Jaren geleden. Mark heeft zelf regelmatig meegelopen aan de Singelloop waarbij ik hem dan toejuichte ergens langs het parcours. Nu juichte hij míj toe. Op verschillende plekken werd ik aangemoedigd door Inden en Mark. Na een paar kilometer liep ik eindelijk redelijk in m’n uppie op mijn eigen tempo. Wat een drukte bij zo’n start van de wedstrijd. Ook onderweg hoorde ik mijn twee grootste fans naar me roepen vanaf de zijlijn. Telefoontjes in de hand voor filmpjes en foto’s. Toeschouwers waren soms bijna net zo enthousiast. Ik voelde me verre van alleen. Twee avonden in de week lopen we normaliter samen door het Mastbos. Sinds afgelopen week moeten we van de trainer op de atletiekbaan trainen. Het is te vroeg donker in het bos. Onveilig. De baan ligt aan de rand van het bos. Toch vind ik het stukken minder leuk op de baan. Het enige voordeel dat ik zie is dat we onze techniek verbeteren en de tijd. Ik mis nu al de routes over de bloeiende heide, de gortdroge zandpaden, het nieuwe frisgroene blad in het voorjaar, de herten en het genot van een natuurlijk parcours in het bos. Sinds een week lopen we in het felle licht van lantaarnpalen. Wel in elk weertype, dat wel. Ik heb mijn tijd verbeterd op de vijf kilometer en dat geeft ook wel een kleine kick. Inden en Maren hebben beloofd volgend jaar de Singelloop mee te doen. We gaan met mijn hardloopgroepje in december weer een volgende wedstrijd lopen. In de nacht. Met lichtjes. Zevenenhalve kilometer bosloop. Daar denk ik dan maar aan op de ongezellige atletiekbaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
