Zwarte Pieten!

ENERGETISCHE WINTER
“I cannot endure to waste anything so precious as autumnal sunshine by staying in the house.”

- Nathaniel Hawthorne

Onlangs tijdens mijn yogales hoorde ik dat op zes november de energetische winter al begonnen was. Een straaltje herfstzon piepte de yogazaal in. Ik herken dat wintergevoel wel in mijn lijf. In de winter is alles in rust. De bomen en planten hebben hun energie diep in hun wortels teruggetrokken. De natuur is al in winterslaap. Ze wacht af, rust uit van het afgelopen jaar en bouwt krachten op voor een volgende. Wij mensen ook hoor. Mijn lichaam, mijn denken en mijn gevoel doorlopen evengoed het ritme van de natuur. Ik voel me ermee verbonden. Ik heb deze herfst zó genoten van de bonte kleuren buiten en de herfststormen. Het blad was in één week van de grote beukenboom voor ons huis gevallen. De bergen gevallen beukennootjes bij de voordeur en het warme herfstlicht buiten. Prachtige lila zonsopkomst in de voorkamer, een regenboog onderweg. Afstemmen op de winter betekent voor mij meer rusten, reflecteren, bezinnen en vertragen. Het omarmen van de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, het dankbaar accepteren van de lessen die het leven me bracht. Het stilstaan bij wie ik ben en wat er echt toe doet. Praktisch betekent dat doordeweeks met een boek of een tijdschrift op de bank met een warme chocomel of hete kop thee. Verstilling. Tijd en ruime waarin er niets moet. Poezen komen altijd in de buurt liggen soezen. Stilte in huis. In de avond val ik bijna altijd in slaap op de bank. Cocoonen. Het wordt buiten donker, koud en stil. Sneeuw is al gevallen, aankomende dagen wordt er meer sneeuw verwacht. Het knus en comfortabel maken staat in dit seizoen voorop. Ik houd mijn dikke geitewollen sokken, een warme trui en een zachte deken (een soort poncho die ik over mijn hoofd kan dragen) binnen handbereik. Ik start vrijwel elke dag op met een yogales, mijn binnenwereld krijgt daar aandacht. Meditatie. Na de yogales soms een kop thee met een yogamaatje waarbij we meestal reflecteren op de les. Aandacht voor het onderbewuste. In onze maatschappij is het normaal om alle seizoenen door te blijven rennen. Misschien juist wel in de winter met alle feestdrukte. Natuurlijker zou het zijn om wat meer tot stilstand te komen. Ook mijn lief en ik hebben de maanden november en december volgeplande weekends. 

Afgelopen weekend brachten we bijvoorbeeld samen met vrienden door die we al meer dan vijfendertig jaar kennen. We waren achttien toen we elkaar leerden kennen. Kinderen nog. We waren bij elkaars afstuderen op de Vrije Universiteit geweest. Bij elkaars huwelijken. Bij elkaar op kraambezoek na de geboortes van elkaars kindjes. Kinderverjaardagen. We kennen elkaars ouders. En een aantal jaren geleden waren we ook op elkaar vijftigste verjaardagsfeest. Een ontmoeting in een hotel in de bossen van Eerbeek. Op steenworp afstand van de Veluwe. Samen op vrijdagmiddag borrelen terwijl we onderweg regenbuien, storm, een regenboog en een flinke hagelbui hadden. De witte hagelsteentjes riepen hetzelfde gevoel bij me op wat de eerste sneeuw ook bij me oproept. Sereniteit. Het meest winterse onderweg was dat de verwarming van de elektrische auto het niet deed. We koukleumden ons in een kleine twee uur naar het hotel. Onze vrienden waren er nog niet toen we in het donker arriveerden. Ik haalde gauw een waterkoker en twee mokken bij de receptie om op te warmen met een hete kop thee op de kamer. Toen ik terug op de hotelkamer kwam stond mijn lief op te warmen onder de douche. Onze vrienden kwamen kort na ons binnen en een half uur later zaten we gezellig te kletsen in de bar met een drankje en een borrelhap. We hoefden de deur niet uit, we dineerden ook in het hotel. Na een uitgebreid en langdurig ontbijt de volgende ochtend trokken we er op uit. Eerst een wandelingetje door de parkachtige tuin naar het oude landhuis achter ons hotel gelegen. Sinterklaas en z’n Pietjes vierden daar een leuke dag. Vervolgens een gezellige Winterfair in Oosterhuizen met veel kraampjes met ambachtelijke spullen. Ik heb er een oude houten speculaasplank gekocht (waar ik zondag twee gelukte grote speculaaspoppen mee heb gebakken). Lunch deden we daar onder een met zeil overdekte eettent, naast een podium waar een paar uur later een band op zou treden waarbij gedanst kon worden. Zo lekker kneuterig, ik zag alle dorpsgenoten uit de buurt al bij elkaar staan aan statafeltjes. We aten verse erwtensoep van de plaatselijke slager en broodje bratwurst. Koude handen, winterjassen aan en ik een warme muts op. Af en toe flinke regenbuien. Een paar kilometer verderop in het mooie landschap was nóg een Kerstmarkt, in Beekbergen. Gezellig met z’n vieren trokken we over de tweede markt. Een mannenkoor dat in dialect zong. Veel antiek werd er verkocht. Vintage ook. Mijn lief vond een jaren ’70 nepbontjas voor mij. De hippiejas paste precies en ik voelde me net Agnetha Fältskog, van Abba. De kleur paste toevallig bij de outfit die ik die dag aanhad. Ik nam hem mee naar huis. Na een warme chocomel met slagroom, in een warme oranjerie waar een vrouwenkoor kerstliederen zong en wij opwarmden, namen we afscheid van elkaar. Het was echt gezellig, veel gelachen maar ook volwassen, serieuze gesprekken gevoerd. Over ziekte en herstel, mantelzorg, onze katten en onze kinderen. Wij reflecteerden met onze vrienden. Open staan en luisteren naar elkaars innerlijke wereld. Vaak doen we het tegenovergestelde in deze drukke maar gezellige periode. In een maatschappij die elke dag een race voert tegen de klok.  In onze weekends trekken mijn lief en ik erop uit. Doordeweeks heb ik de mogelijkheid én durf ik toe te geven aan m’n natuurlijke neiging om me terug te trekken in huis met een warme kruik op schoot, vaak een poes erbij. Sowieso houd ik van een warme sfeer creëren in huis: een kaarsje branden, omringen met inspiratie van een goed boek, mooie muziek of een goede film… Laat de sneeuw de komende dagen maar komen!

A stolen moment at the Christmas market...

MAASTRICHT
‘Ik wil eindelijk worden wie ik ben, niet wie ik altijd dacht dat anderen wilden dat ik was.’

- Griet Op de Beeck

Door de commotie van de afgelopen veertien maanden waren we bijna vergeten dat we nog een tweede rechtszaak hadden lopen tegen de vorige huurbaas van onze dochter in Maastricht. Tot we afgelopen week het eindvonnis ontvingen van de advocaat. We hadden gelijk gekregen dat een jaarcontract gewoon tussentijds per maand opgezegd kan worden. De huurbaas wilde in eerste instantie nog tot een jaar huur ontvangen en had daar een flinke boete over verrekend, omdat dochter niet had betaald. Ze moest volgens hem ook een jaar servicekosten betalen. Omdat de stukken daarvoor ontbraken (het was echt natte vingerwerk van hem) en omdat hij kosten had berekend voor de huur van de geiser en een storingsabonnement terwijl die kosten juist voor de verhuurder zijn, had de rechter dat weggewuifd. De verhuurder heeft notabene zelf een loodgietersbedrijf en belazerde zijn studentenhuurders met nepfacturen. Echt een horror huurbaas met alles wat hij geflikt heeft. Ook had hij in de facturen gesjoemeld bij kopjes als rioolrecht en zuiveringsheffing. Hij had aan de rechter verklaard dat we de kamer niet netjes hadden opgeleverd dus daar had hij ook maar een factuur voor gefabriceerd. Uiteraard hadden wij foto’s in het geding gebracht dat de kamer helemaal in orde was. We waren notabene op de laatste middag voor oplevering met haast naar Maastricht gereden om de muren en deur opnieuw te schilderen, raamfolie, gordijnen en nieuwe vloerbedekking te verwijderen en gaatjes te vullen. Speciaal om die reden! Er volgde uit de berekening van de kantonrechter dat hij niks met onze dochter kon verrekenen en de verhuurder de borg van twee maandhuren met rente moest terugbetalen. Hij heeft de rechtszaak verloren en heeft zelfs de kosten van de procedure moeten betalen! We hebben gejuicht en in onze handen gewreven. Gerechtigheid. Wat zal het narcistische mannetje dit vonnis met gespannen kaken hebben ontvangen. Bij de eerste rechtszaak, destijds van middelste dochter, moesten we het gebroken ruit betalen omdat wij niet konden aantonen dat de verhuurder het had gebroken tijdens werkzaamheden. Ook toen werden alle servicekosten en facturen kwijtgescholden. De kosten van het raam werden verrekend met de borg die hij ons terug moest betalen zodat wij nog een klein bedragje aan hem moesten overmaken. Dit keer heeft hij ons fors betaald.

Vanuit ons gezellige Airbnb net buiten Maastricht reden mijn lief en ik op zaterdagochtend naar het nieuwe studentenhuis van jongste dochter. Onze twee dochters en vriendje van jongste hadden daar geslapen en hadden de ontbijttafel al gedekt. De croissants in de oven en de thee waren net klaar. Na ons ontbijt kwam een huisgenootje gezellig bij ons aan tafel schuiven. Ze had als verrassing echte Bossche bollen meegenomen van bakkerij de Groot. Met shawls, mutsen, handschoenen en paraplu’s vertrokken we vervolgens, met z’n zessen opgepropt in de Tesla, naar Valkenburg. Gelukkig was het maar een dik kwartier rijden naar het sfeervolle vestingstadje aan de voet van de Goudsberg. Bij aankomst was het nog droog. We wandelden langs de gezellige kerstmarktstalletjes in de stad naar de ingang van de Gemeentegrot, midden in de stad. In de gangen van de mergelgrot was een spectaculaire kerstmarkt. Wij hadden vooraf tickets aangeschaft. Eerst even een stop bij de openbare toiletten op een groot plein. Er was een man voor ons pardoes het toilet ingestapt vóór de automatische spoelbeurt. We deden er al een beetje lacherig over. Straks komt hij zeiknat met wild haar uit die deur verschijnen! Dat gebeurde niet en na hem werd het toilet inderdaad goed gespoeld met water. De deur ging zonder te betalen open. Een beetje verward stapte jongste dochter erin. Plots hoorden we een gil binnen en schoof de deur open. Dochter zat nog op de pot. Haar vriendje zag het tafereel aan maar bleef als versteend staan kijken. Wij schoten meteen naar de open deur en gingen er lachend met onze armen en benen wijd voor staan om de inkijk te blokkeren. Het leek wel een scène uit Bananensplit! Dochter vertelde achteraf dat het licht ineens uit ging en de deur opende. Hilarisch! Ik ging ook nog even terwijl manlief en dochter de deur barricadeerden. Inmiddels kwam er een Engels stel achter ons in de rij staan. We legden de consternatie uit en waarschuwden ze met veel humor welk risico ze liepen. We wandelden weg richting de grot en toen ik achterom keek schoot ik enorm in de lach. De vrouw zat binnen en de Engelsman stond wijdbeens met z’n jas opengesperd en armen gespreid voor de deur te lachen. Later zagen we het stel in de rij voor de grot nog een keer terug. Het bleef dolkomisch. De kerstmarkt in het eeuwenoude gangenstelsel van de grot was erg sfeervol met muziek, duizenden kerstbomen langs de wanden en veel gezellige kramen. En lekker droog. Inmiddels regende het pijpenstelen. Toch met de kabelbaan naar de bergtop. Het schemerde, waaide en motregende dus we hadden ons goed ingepakt. Dat benadrukte de winterse sfeer nog meer. Helaas was de rodelbaan boven wegens het weer gesloten, maar er was een houten skihut neergezet met beslagen ramen en binnen een gezellige drukte en warme kachels. Met een warme chocomel en natte shawls en handschoenen over de radiatoren warmden we ons weer op. Terug in het donker in de gondel keken we in het dal naar het sfeervol verlichtte kerststadje. Het avondeten was smaakvol en reuzegezellig met al die jongelui. Naast het restaurant was een mooie plek achter de dranghekken om naar de kerstparade te kijken. Een optocht van dansende, verkleedde kindertjes, wat wagens met veel lichtjes en kerstmuziek. De Kerstman en de burgemeester zaten samen op een rijdende arrenslee. Vrolijke afsluiting van een lange dag. Zondagochtend hadden we een videocall met oudste kind in Singapore gepland tijdens ons ontbijt in het studentenhuis. Ze had ons Sinterklaaspakket inmiddels ontvangen en wilde hem uitpakken in onze aanwezigheid. Een lang gedicht en een persoonlijke kaart. We moesten keihard lachen toen ze de meest platte chocoladeletter uit haar leven zag. Gesmolten in de tropen en platgedrukt door de superstevig dicht getapete doos die niet dikker mocht zijn dan drie centimeter. Ook de chocolade kikkers en muizen waren wat platter dan normaal aangekomen. Na een kort bezoek aan het zeer zonnige Maastricht zijn we halverwege de middag naar huis gegaan. Uit nieuwsgierigheid reden we nog even langs het oude studentenhuis van de horror huurbaas. Er was net iemand aan het verhuizen…. 

Dinner with my aunt who will turn 93 next month!

EEN STAPJE | DEEL 2
‘Iedereen vraagt “Hoe was je dagje?” of “Ga je nog iets leuks doen dit weekend?” Echt: who cares? Waarom vraag je aan mij of ik iets leuks ga dóén, waarom wil je niet weten wie ik bén? Het maakt niet uit wat ik ga doen, ik heb een heel innerlijk leven. Vraag dáár dan naar.’

- Stella Bergsma

Het was noodweer. Vroeg donker. Harde wind die door de straten joeg. Regen tegen de huizen. Herfstweer. Binnen heel korte tijd hebben veel bomen hun bladeren losgelaten. Ik vertrok vroeg in de avond netjes gekleed voor een avondje theater naar mijn auto. Ik rende, want ik had mijn haar fraai verzorgd. Bij mijn nieuwe collega-vrijwilliger stapte ik uit en belde ik aan. Zij had heel praktisch een regenjas met capuchon aangetrokken. Eronder mooie kleding. Samen vertrokken we in haar auto om ons avontuur aan te gaan. Zij werkt zo’n anderhalf jaar bij de stichting, toch was dit pas haar derde uitje. Ze wordt als arts (met vervroegd pensioen) steeds vrijwillig uitgezonden naar Afrika om daar goed werk te doen in ziekenhuizen. In het donkere weer over de natte, spiegelende asfaltwegen volgden we haar gps naar het eerste adres. Gelukkig waren we met z’n tweeën, het was een behoorlijke uitdaging in een gebied waar we beiden de weg niet kenden. Deze senioren mevrouw woont in een eengezinswoning aan de andere kant van de stad. Wat een dametje! Ze liep heel vief en vlot met me mee door het herfstweer naar de auto. Ze rijdt zelf nog auto, óók in het donker, ze kon ons goed op weg helpen naar het volgende adres. Een appartementencomplex in een dorp niet ver er vandaan. Deze mevrouw stond al bij de verlichtte receptie te wachten op ons. We kwebbelden onderweg wat in de auto. De dames zijn heel sociaalvaardig. Geen van beiden weduwen zijn van oorsprong Brabants. Een chique, stadse tongval. De auto pal voor de deur van het theater geparkeerd wandelde ik met ze mee naar de ingang. Daar wisten ze van onze komst. Twee tafels met bordjes van onze stichting erop stonden uitnodigend klaar. Mijn collega parkeerde de auto, ik vergezelde de dames naar de garderobe. Een andere collega kwam ook met drie tachtigplussers aanlopen. We kregen iets te drinken. Twee schaaltjes bonbons erbij. Er werd geanimeerd gekletst. Ze gaan allemaal al vaker avondjes uit met de stichting. Ze gingen vroeger ook uit naar theater en museum. De levenslustige dames zagen er netjes en heel verzorgd uit. Twee zijn een beetje hardhorend en kregen een gehoorondersteuning van het theater. We gaven onze bestelling door voor ná de voorstelling en vertrokken toen naar de zaal. Zo blij verrast over de gastvrije ontvangst door het theater.

Op de eerste en tweede rij van de zaal genoten we van het aangrijpende verteltheater van Renée Coralie van Beek. Zij trad in haar eentje op en vertelde, soms geëmotioneerd, haar eigen verhaal over haar verliefdheid op de Afghaanse vluchteling Ayoub. Ze ontmoette hem toen ze Nederlandse taalles gaf in een noodopvang in Leiden. Ze vertelde haar verhaal zo intiem - nu zaten we ook wel heel dichtbij het podium - met gebruik van oogcontact waardoor ik het gevoel had dat ik naar het persoonlijke verhaal van een vriendin zat te luisteren. Ze raakte me. Het toneelstuk, dat een uur duurde, toonde de treurige achterkant van het Nederlandse asielbeleid. Ik heb er zelf nooit bij stilgestaan wat het menselijke van asiel aanvragen eigenlijk precies inhoudt. De riskante oversteek uit je gevaarlijke land (de rubberbootjes), zonder de taal van je nieuwe land te kunnen spreken je verhaal proberen te doen. Ayoub’s advocaat kwam niet opdagen bij de eerste, belangrijkste afspraak met de IND. Zijn tolk sprak zijn taal niet… Die arme man, en later het arme koppel, dat niks begreep van de procedure. Ondanks dat Renée notabene Nederlandse is en de taal goed behendig is. Het was een verhaal over dat wat je niet in de krant leest. Over de voortdurende angst om elkaar kwijt te raken. Over hoe hoop te houden in een uitzichtloze situatie. Wij vonden het persoonlijke verhaal allemaal heel indrukwekkend. Nooit geweten dat Nederland met z’n regeltjes eigenlijk verre van gastvrij is. Dat iemand die asiel zoekt steeds moet verhuizen van opvang naar opvang en dat hoor je maar één uur van te voren. En als je dan bijvoorbeeld een fiets hebt in het asielzoekerscentrum, dat je die dan moet achterlaten want niemand verhuist die fiets voor jou. Het voelde allemaal heel oneerlijk. Geen uitleg voor diegenen die het moeten ondergaan. Hoe kom je dan snel achter al die regeltjes? Vaak blijken ze dat pas achteraf te horen…. Ze vertelde zulke persoonlijke dingen zoals dat ze hun zoontje de superhollandse naam Kees hebben gegeven, een naam die zijn vader niet eens goed kan uitspreken. Ik vind dat heel treurig. De reiskoffer die Ayoub kreeg bij aankomst in Nederland om z’n spullen in te doen bleek later dezelfde koffer van Renee’s vader die hij eerder gedoneerd had aan het goede doel. Voorbestemd? Na de voorstelling stonden onze drankjes klaar op dezelfde tafels. Dit keer twee schaaltjes met nootjes erbij. We praatten na over de voorstelling. Ik merkte op dat deze krasse dames uit een bepaald milieu komen. Een aantal hadden meer dan een halve eeuw geleden een carrière gehad ondanks trouwen en kindjes krijgen. Eén dame vertelde dat haar moeder het allemaal niet nodig vond voor haar dochter. ‘Iedereen zal denken dat je man je niet onderhouden kan.’  Haar moeder schaamde zich voor haar dochters carrière. Deze kittige tachtigplussers hebben behoefte aan gezelschap, willen de deur uit, de wereld verkennen. Sociale activiteiten ondernemen. Energie krijgen. Mijn collega en ik hebben na de borrel beiden deelnemers weer netjes bij de voordeur afgezet. We reden samen naar huis. Kletsten nog even na terwijl de regen op het dak van haar warme auto tikte. Ik heb die avond mooie, zelfstandige vrouwen ontmoet. Én we hebben ook nog genoten van een prachtig toneelstuk. Ik ben blij met mijn keuze voor dit werk en kijk al uit naar mijn volgende ‘opdracht’. 

Enjoying lunch with good friends!

EEN STAPJE
“Opportunities are like night owls. They like to streak naked and howl at the moon. A lot of success in life comes down to luck. So put yourself in a position to get lucky. Because you know what happens if you don't go out? Nothing.” 

-  Ari Gold

Elke dag merk ik dat ik mijn energie weer beetje bij beetje terug krijg. Minder moe. Lezen gaat steeds beter. Ik heb deze herfst maar liefst zes appeltaarten gebakken! Ik wil iets met deze nieuwe energie. Een activiteit zoeken. Buiten de deur. Een betrekking met meerdere dagdelen vind ik eigenlijk alweer te veel. Te spannend dat ik het niet kan terugdraaien. Mijn dagen zijn namelijk elke dag gevuld. Op mijn manier druk. Doordeweekse dagen gevuld met vriendinnenbezoekjes, boodschappen doen, oedeemtherapie, yogalessen die ik als hersteltherapie beleef, blijven hangen voor een kop thee met mijn yogamaatjes, boeken lezen en mijn huishouden. Weekends gevuld met leuke uitstapjes, twee dochters in huis, vriendenbezoek, wandelingen in de natuur of juist comfy op de bank. Terugkerende ziekenhuisbezoekjes zijn tegenwoordig nog maar om de vier maanden. Alhoewel ik deze maand toevallig weer drie afspraken in het Erasmus heb. Een paar weken terug viel mijn oog op een vrijwilligersstichting die met senioren werkt. Bij senioren ligt mijn hart. Met mijn studie ergotherapie, die ik zomer 2022 afgerond had, is het niet mogelijk om met de spaarzame uren die ik nu wil werken een baan te vinden. Dat komt later wellicht weer. Ik zet mijn zinnen voorlopig op vrijwilligerswerk. Een stapje in de richting naar terugkeer in de maatschappij. Betekenisvol bezig zijn. Alhoewel ik dat niet als een gemis voel. Ik voel me juist heel betekenisvol voor mijn vriendinnen, yogamaatjes en buurvrouwen om me heen. Ik zoek zingeving door een kleine bijdrage te leveren aan de maatschappij. Tegelijkertijd zoek ik voor mijzelf een zinvolle tijdsbesteding. Ik belde het nummer dat ik op de website van de stichting vond en had een lang en fijn gesprek met Manon, de regio coördinator. Ze woont in Zeeland en is verantwoordelijk voor Brabant en Zeeland. Ze maakte mij enthousiast met haar uitleg en zij werd enthousiast van mij als geschikte kandidaat als gastvrouw. Ze zou mijn gegevens doorspelen aan de locatie coördinator in Breda, met haar zou nog een ontmoeting plaatsvinden. ‘Kat in ’t bakkie’ dacht ik na het fijne gesprek en de beloften die ze me deed. We zouden elkaar een keer ontmoeten bij een grotere productie van een musical bijvoorbeeld, meestal komt ze dan ook kijken en kennismaken met de nieuwe vrijwilligers en de senioren. De locatie coördinator Riet was op vakantie. Ik had geduld en twee weken later stuurde ze me overdag een sms-berichtje met de vraag of het beter voor me was in de avond te bellen. Ik sms-te haar terug dat ik juist overdag goed bereikbaar ben. Geen reactie meer. Een week later stuurde ik nog maar een SMS-je. Oh, ze had er niet meer naar gekeken, maar we spraken af dat ze op een dinsdagochtend voor twaalf uur zou bellen. Ze belde niet, ik belde zelf maar. Geen antwoord, later belde ze me terug. ‘Jij belde mij?’ vroeg ze me. Ik herinnerde haar eraan dat we een belafspraak hadden. Ze had het heel druk, want ze was na haar vakantie ook een lang weekend weg geweest. Oké. Toen begon ze te vertellen dat ze eigenlijk niemand nodig had, alhoewel…mijmerde ze hardop…misschien als reserve voor vakanties. Ze vertelde dat een kandidaat de week ervoor tijdens een gesprek met haar zich alsnog terug getrokken had. Of ik nog wilde afspreken? Ik was ontgoocheld. Wilde ze me soms ontmoedigen? Ik vertelde dat ik een heel lang en fijn gesprek met regio coördinator Manon had gehad en reeds wist wat de vacature inhield. Ik zag mezelf nog niet afhaken. ‘Je bent zeker alleen ’s avonds beschikbaar?’ vroeg ze daarop. ‘Nee, ik ben juist overdag goed beschikbaar’ reageerde ik. 

Of ik die donderdag dan zou kunnen voor een ontmoeting vroeg ze - ik kan alle dagen eigenlijk wel antwoordde ik maar weer. Ze wilde die donderdag toch maar niet, die vrijdag ook niet want dat was haar golfdag. De moed begon me een beetje in de schoenen te zakken. De week daarop kon ze een gaatje maken. Ik maakte ondanks m’n ergernisjes toch een afspraak. Mijn vriendinnen en mijn lief hadden veel twijfels. Eigenlijk ontraadden ze mij te gaan. Mijn nieuwsgierigheid won het van de ergernis. Bij de ontmoeting twee weken later bleek ze een aardige vrouw van vierenzeventig jaar waarbij dit werk eigenlijk over het hoofd groeide. Ik had niet anders verwacht. Ze sprak niet meer over ‘reserve voor vakanties’ maar daarentegen noemde ze twee keer dat ik haar opvolger zou kunnen worden. Ze zou er mee stoppen. Ik heb aangegeven dat dit mijn eerste voorzichtige stapje terug in de maatschappij was en dat ik eerst wil kijken hoe dit gaat qua energie. Riet liet me het online systeem zien en hoe ik mezelf kan inplannen. Morgen word ik ingewerkt. Als gastvrouw bij een stichting voor senioren die nog graag uit willen naar theater, concert of museum, maar dat een hoge drempel vinden. Meestal omdat ze alleen zijn komen te staan of het lastig te regelen vinden met een rollator of rolstoel. Via deze stichting worden ze thuis opgehaald en bij het theater gebracht. Ik kijk er naar uit om weer met senioren te mogen werken en als cadeautje mag ik mee naar de voorstelling!