Con todo mi cariño

De kern van het geluk: degene willen zijn die je bent.
- Erasmus

“Met al mijn liefde. Met al mijn liefde heb ik dit gemaakt voor jou. Met heel mijn hart houd ik van jou.” Prachtige liefdevolle zinnen. In het Spaans klinken ze nog veel mooier. Deze week kreeg ik een pakket uit Barcelona. Van mijn beste Mexicaanse vriendin. Mijn yogajuf uit Puebla. Ze was heel kort in Europa. Ze maakt nu een rondreis door Rusland. Met de trein. Vanuit Barcelona stuurt ze me zelfgemaakte placemats voor de hippiebus en een zelfgemaakte tas. Susana is de meest warme persoonlijkheid die ik ken. Ze heeft de grootste bruine ogen waar ik ooit in heb gekeken. Ik heb er ook heel vaak tranen in zien opwellen. Zo’n gevoelig, mooi mens. Mexicanen uiten hun liefde veel makkelijker dan Nederlanders. Ze omhelzen je dagelijks en ‘ik hou van je’ hoorde ik meerdere malen per week van haar. Ik liet haar daar achter terwijl ik zelf weer vertrok naar die wereld die zij nauwelijks kent. Presteren, stress, consumeren. Toen ik weer hier was had ik in vijf minuten al haar lessen kunnen vergeten. Maar door haar niet aflatende stroom van inspirerende foto’s, teksten en ingesproken persoonlijke berichten is dat gelukkig niet gebeurd. Ze was mijn steun en toeverlaat daar in México en vaak is ze het hier - aan de andere kant van de wereld - nog steeds. Als ik in de hectiek van alle dag vergeet te genieten van onze groene voortuin, de warme herfstzon of de duizenden beukennootjes die nu voor de deur vallen wijst zij me erop. Wees dankbaar voor de vier seizoenen die elkaar opvolgen, of de mooie Hollandse natuur. Zij laat mij mijn wereld door haar ogen zien. Ze leert mij pas op de plaats te maken als ik sneller wil dan de daadwerkelijke snelheid van het leven.

Mijn werk bij de juwelier is vooral complex vanwege al het papierwerk dat nodig is om steeds te verifiëren dat de sieraden nog op onze voorraad staan. Alles wat de winkel in of uit gaat wordt drie keer gecontroleerd. Als je deeltijds aanwezig bent mis je vaak belangrijke stappen. Je maakt het proces niet af omdat je weer een paar dagen thuis bent geweest of je pakt iets op wat je nooit gestart bent. Altijd je koppie erbij houden dus. Sowieso meer dan in elke andere winkel vanwege de hoge waarde van de koopwaar. Altijd opletten dus. In onze winkel is op een dag op heel sluwe wijze een verschrikkelijk kostbare armband gestolen. Op de camera’s zie je het onder je ogen gebeuren. Ongeloof. Zo slinks en brutaal! De dievegge heeft daarna nog een hele tijd ogenschijnlijk rustig aan een tafeltje in onze winkel gezeten terwijl het juweel in haar jaszak brandde! Deze onbeschofte diefstal werd trouwens onlangs uitgezonden op televisie bij ‘Opsporing Verzocht’. De meeste van mijn klanten zijn echter blije mensen die iets te vieren hebben. Máár…er zijn ook klanten bij… Zeurpieten die klagen, die het oneens zijn met een beslissing van de goudsmid of de horlogemaker, die weinig begrip hebben of die hun stem verheffen in een overvolle winkel. Klanten waar je je handen vol aan hebt omdat er altijd iets met spoed geregeld moet worden en waar veel aandacht en tijd aan besteed moet worden. Zulke consumenten slurpen energie uit je lijf. Je ontmoet ze gelukkig niet dagelijks. Met yogalessen op mijn vrije dagen en hardlopen in de avonden blijf ik lekker in balans. Soms is mijn hoofd na een werkdag leeg, en soms juist helemaal vol. Thuis hebben mijn lief en kinderen ook mijn aandacht nodig in hun levens vol nieuwe indrukken. Susana opent mijn ogen. Kijk om je heen met liefde. Wees dankbaar voor je mooie gezin. Geniet van de wonderlijke natuur. Zo’n pakketje van haar - gevuld met liefde – maakt mijn dag weer ontspannen. Ze heeft me destijds leren masseren. Ze heeft mij vaak genoeg gemasseerd. Ze heeft me leren ontspannen. Ze leert me ontspannen de wereld in te kijken. Dat is haar allergrootste cadeau aan mij. Gracias mi amiga. Te quiero por siempre.

Weet je nog wel oudje?

Ineens is er dit brede contact met dingen waarvan wij niet wisten 
dat ze zo koninklijk zijn en altijd al in en buiten ons hebben bestaan.
- Y.Né

Weet je nog wel oudje? Terug in de tijd. Herinneringen ophalen. Deze week zit er bomvol mee. Onze buren gaan verhuizen. Dat is de tweede keer dat we meemaken dat het huis onder onze kap in de verkoop staat. Wij kochten ons huis toen we terug kwamen uit The States. Ik fietste er dagelijks langs toen we in een tijdelijk huurhuis woonden. Toen ik op een dag uit hopeloos verlangen andersom op funda.nl naar huizen zocht had het eerste huis een grijs blok in plaats van een fotootje. De straatnaam riep iets bij me op. “Is dat niet dat leuke, doodlopende straatje waar ik graag wil wonen?” En zo kwamen wij op dit unieke plekje te wonen. Het is een heel gewild straatje. Toen wij naar Spanje verhuisden werden we gebeld door anonieme, potentiele kopers terwijl wij ons huis helemaal niet wilden verkopen! Het nieuws van ons vertrek ging rond als een lopend vuurtje. Op een zwoele avond, na mijn hardlooptraining, sta ik op straat met een buurvrouw te praten. Ze wist niet dat wij ons huis al zo lang in ons bezit hebben. Hoe kan ze dat ook weten? Wij verhuren ons huis regelmatig als we naar het buitenland vertrekken. We wonen er zelf precies de helft van de tijd dat we ons huis in bezit hebben. Ik vertel haar dat we tussen de oudjes woonden destijds. We woonden naast weduwnaar Rinus. Een eenzame, gepensioneerde en hardhorende slager. Een duivenmelker die mooie prijzen won. Nog steeds zitten er wel eens duiven op ons tuinhek…Toen hij overleed ging zijn inboedel naar de kringloop en heb ik wat oud servies mogen uitzoeken. Zijn zoon Jan zit nu in de gevangenis. Hij fraudeerde groots met paardenvlees… Mijn buurvrouw waarmee ik sta te praten woont in het huis van Kees. Toen zijn vrouw nog leefde woonden ze boven hun dochter. Dochter is jaren geleden naar Noorwegen verhuisd en Kees is eenzaam gestorven aan hartfalen. De oude bewoonster van ons huis is ook eenzaam gestorven. Zij kreeg vroeger dagelijks de krant van haar goede vriend Janus. Oude Janus wipte ook nog vaak even bij ons langs toen wij eenmaal onze intrek hadden genomen. Toen Janus slecht werd stond hij regelmatig stil voor ons huis te dagdromen. Janus is ook al jaren niet meer onder ons. Aan de andere kant van ons huis woonde Jan met zijn vrouw en later ‘malle Pietje’ met zijn vrouw. Malle Pietje had altijd een antieke, legergroene jeep voor de deur staan. Ik heb die auto nooit zien rijden… Hij leeft ook niet meer. Naast hem onder de kap woonde Mientje en haar man. Mientje was altijd aan het poetsen. Haar man werkte heel zorgvuldig in de tuin. Alles zag er altijd picobello uit. Janus, Kees, Rinus, Jan, Piet en Mientje zijn allemaal vervangen door jonge, hippe stelletjes met of zonder jonge kindjes. Afgelopen weekend hadden we onze jaarlijkse straatbarbecue. Ik hoor nu zelf bijna bij de ‘oudjes'! Weet je nog wel oudje?

Op de koele kade zitten we aan een tafeltje met onze cappuccino en kopje thee. We kijken uit op het piepkleine haventje van Breda. We hebben tickets voor een rondvaart op ons tafeltje liggen. Onze zomerhoeden liggen er naast. Het is namelijk bijna dertig graden. Deze week logeert mijn oude tante bij ons. Bijna 86 jaar oud. Ze heeft ons in México al eerder met een logeerpartij vereerd. Ze is een fijne logee. Weet je nog oudje? Ze weet alles nog! Ze heeft een goed geheugen en vertelt graag. Ze is de oudste zus van mijn moeder en het is fijn om oude, fascinerende familieverhalen te horen. Háár levensverhalen. Ook de nieuwste familieverhalen trouwens, want mijn moeder is helaas veel te vroeg weg gevallen als mijn spil van de familie. We genieten van het tochtje over de singels en rivieren door de stad Breda. Heerlijk om op het water te zijn op deze zonnige dag. Het genot van een gids die geweldig vertellen kan. De geschiedenis van Breda met alle Nassau’s en de spectaculaire herovering op de Spanjaarden blijft boeien. We scharrelen door de grote kerk en lunchen op de Markt. De volgende dag neem ik haar mee naar het oude Mastbos. We delen samen een verse Bossche bol op het heerlijke terras in het bos. We genieten van onze tijd samen. We genieten van elkaar en ik sta bewust stil bij het leven.

Zoutelande

Mijmer over golven in steeds andere kleuren die breken op de rotskust van de ijdele geest.
- Henry Wadsworth Longfellow

Als we onze strandtas met badhanddoeken achter uit de hippiebus vissen horen we sirenes. Ze komen heel erg dichtbij. Een ambulance schiet naast ons het pad naar zee op. Niet lang daarna rijdt er nog een ambulance het duinpad op. Ik vermoed een hartaanval van een strandganger. Er komt een journalist met een grote camera op zijn schouder naar beneden wandelen. Mark hoort van hem dat er een paraglider is neergestort. Hij is afgevoerd naar het ziekenhuis. We wandelen naar het strand. Onderweg plukken we alvast wat zwarte bramen. Gisteren waren we hier ook en hadden we vier plastic bekers met bramen gevuld. Vandaag zijn we beter voorbereid en hebben we een grote kom met deksel mee. Op de terugweg gaan we die vullen. We zijn aan de Zeeuwse kust. Zoutelande, het best verkozen strand van Nederland. Het is inderdaad een prachtig breed strand. Veel ruimte, want het is hier verre van druk. Twee dagen zijn we er nog even op uit getrokken met onze retrocamper. De laatste keer kamperen deze zomer… Een minicamping, een kilometer van het strand af gelegen. We barbecueën nog een keertje. Eten een avond nog laat op het terras van een strandpaviljoen. Heerlijk. Nog geen twee uur nadat de eerste paraglider neergestort is (en met ambulance afgevoerd) zien we achter ons in de duinen een tweede paraglider liggen. Hij is tegen het duin aan geknald en ligt op een rottige plek waar niemand bij kan. Meteen horen we wéér brandweerwagens en ambulances aan komen rijden. De paraglider wordt met een brancard omhoog getakeld. Gek genoeg zweven er andere paragliders, er op het oog rustig, omheen. Kennelijk een populaire sport hier. De dag ervoor hebben we er ook velen zien vliegen.

We genieten desondanks van de zonnige dag. Eega en ik maken een lange strandwandeling. We zwemmen met de meiden in de golven. De golven zijn niet spectaculair hoog, maar wel leuk vertier. De temperatuur van het water is lekker. Yoga doen we ook op onze handdoeken. En niet zomaar wat oefeningen. We voeren advanced yoga uit. Ik laat de hoofdstand zien. Man en dochters doen mee. Deze houding, ook wel bekend als Sirsasana, is de houding waarbij je op de bovenkant van je hoofd staat. Hoofdstand laat niet alleen je wereld op zijn kop staan, maar helpt ook om de bloeddruk in het lichaam te veranderen. Het is een van de hoofdhoudingen in Hatha Yoga. Het wordt ook wel de ‘Koning van de houdingen’ genoemd. Deze houding wordt zo genoemd door de vele voordelen en effecten op het lichaam en de geest. Je hersenen, ruggengraat en zenuwstelsel worden voorzien van een rijke, verse bloedtoevoer. Alle lichaamsfuncties worden hierdoor versterkt en verfrist. Tijdens de hoofdstand komt er wat meer druk op het hoofd en activeer je de hypofyse weer een beetje. Tevens wordt je bijnier gereinigd, wat er voor zorgt dat je minder stresshormoon aanmaakt en meer gelukshormoon. Je wordt dus heel blij van een hoofdstandje op z’n tijd! Daarnaast is het een natuurlijke facelift. Doordat je letterlijk je systeem even op de kop zet, gaan er meer voedingsstoffen en zuurstof naar je hoofd. Heel goed voor een zachte en stralende huid! De hoofdstand brengt ook nog rust in je geest, verhoogt beheersing over emoties en gedachtes, verbetert concentratie en de werking van de zintuigen. Heel fijn allemaal dus. Mijn yogajuf suggereert altijd dat als je alléén deze oefening zou doen tijdens de les, een kwartiertje of zo, dan heb je een geweldige yoga practise gedaan. Meer heb je eigenlijk niet nodig. We hadden veel plezier op het strand met oefenen van de hoofdstand en schouderstand. En het leuke is….het ziet er ook nog eens spectaculair uit op een fotootje!

Zoutelande, 3 september 2016

Zinderend festival

Het hele universum is je huis. Iedereen is je familie.
- Sri Neem Karoli Baba

Zinderend. Bloedheet. Heel druk, maar toch gezellig. Er kwamen maar liefst 25.000 (!) bezoekers op het Zand Festival op het strand van Almere. Beter weer konden we niet treffen! Ik heb Mark lang geleden entree tickets voor zijn verjaardag gegeven. Ergens in een tijdschrift had ik over dit muziekfestival op het strand gelezen en ik vond de line up heel aantrekkelijk: Bløf, Marco Borsato, Typhoon, Douwe Bob en Guus Meeuwis. Maanden nadat ik de tickets gekocht had togen we daadwerkelijk naar het zonnige strand. Het oorspronkelijke idee was met z’n viertjes in de hippiebus. Uiteindelijk reed Mark rechtstreeks vanaf Schiphol naar Hilversum waar hij bij mij en onze vrienden in de auto stapte. We hebben ruim twee uur in een file in Almere gestaan om überhaupt een parkeerplaats te verkrijgen. Het was toen al dertig graden... We hadden sowieso al een vertraging van een uur opgelopen omdat Mark’s koffer niet meegevlogen was vanuit New York…. Uren later dan gepland kwamen we op het strand aan. Het concert van Bløf hadden we compleet gemist. Heel jammer. Na binnenkomst ging ik op een pareo in het zand zitten terwijl mijn vriendin aansloot in een rij voor de WC (van anderhalf uur) en Mark met vriend een uur voor muntjes in de rij ging staan. Er vielen toen wat druppels. Ik keek verbaasd omhoog naar het reuzenrad om te kijken of iemand heel grappig een fles water leeg gooide. Het bleek voor mij de kortste regenbui ooit te zijn. Een bui van enkele minuten Tot mijn grote verrassing bleek Douwe Bob een heel goeie country singer te zijn. Ik houd van country sinds ik veel seizoenen van Nashville gevolgd heb. We luisterden relaxed naar zijn muziek vanaf onze pareo.

De rest van de dag en avond dansten we. Zongen we. Juichten we. We kletsten ook. We nipten aan piña colada’s. En dronken heel veel water. Rond etenstijd kwam Typhoon op het podium die alle mensen aan het dansen, zwaaien en springen kregen. Na Typhoon kwam Guus Meeuwis optreden. Hij kan normaliter duizenden mensen in feeststemming brengen, maar ik vond hem er zo treurig eruit zien. Geen twinkeling in zijn ogen (zoals Typhoon of Marco) en zijn mondhoeken hingen droevig naar beneden. Wat ik overigens helemaal begrijp hoor na zijn echtscheiding. Heel professioneel draaide hij tijdens een spectaculaire zonsondergang zijn riedeltje af, maar ik miste de betovering. Marco Borsato daarentegen genóót van zijn publiek. Hij moest het vuur weer wat oplaaien, want na het optreden van Guus kwam er een korte onweersbui waar sommige gasten nerveus van werden. Een grote groep vertrok vroegtijdig. Een paar minuten regende het heel hard. Vele droegen regenponcho’s, schuilden onder hun handdoek of hadden gewoonweg natte kleding… Ikzelf had mijn hemdje en rok snel uitgetrokken en in mijn hoed gepropt. Zo wachtte ik in mijn bikini tot de bui overgewaaid was. Daarna trok ik mijn droge kleding weer aan. Marco zong behoorlijk wat ballades waardoor het publiek niet echt uit z’n dak kon gaan. Ook al zong het publiek het hele lied ‘Dromen zijn bedrog’ luidkeels mee en hoefde hij alleen maar zijn microfoon boven het publiek te houden. Toen we die nacht terug liepen naar de auto zagen we achter onze rug het vuurwerk losbarsten boven het water. Er werd door Jeroen Koningsbrugge - die trouwens schitterend een lied van Marco Borsato vertolkte - vanaf het podium geroepen ‘Tot volgend jaar!”, maar wij wisten op dat moment al dat we er volgend jaar niet bij zouden zijn. Te massaal…