Sundowner’s we love them!

ALL-INCLUSIVE
‘The best and most beautiful things in the world cannot be seen or even touched - they must be felt with the heart.’

- Helen Keller

De wekker staat om zes uur afgesteld op onze laatste nacht. Ik heb een yogales geboekt om zonnegroeten te doen in de richting van de rijzende zon. Gevolgd door pranamayama in de sauna. Mijn lief gaat zijn baantjes in het zwembad zwemmen, óók met uitzicht op de opkomende zon uit de oceaan. Hoe cool! Ik sluit aan op het houten terras van de sauna. Op de eerste verdieping. De dag breekt aan. Een lichtroze fonkeling boven zee. Magnifiek uitzicht op de knaloranje zon die opkomt uit de lichtblauwe oceaan. Wat een ambiance voor een yogales. Deze les eindigt met een gezamenlijk saunarondje met ademhalingsoefeningen. Na de laatste zonnegroet op het houten dek roept yogajuf Viviane ‘Let’s get naked!’. Voor de zekerheid had ik mijn bikini aangetrokken onder m’n yogakleding. Terwijl ik een beetje afwachtend rondkijk zie ik toch écht iedereen zich uitkleden. Zo hoort het normaalgesproken ook in de sauna dus ik volg de groep. Er zijn twee sauna’s opgewarmd voor ons. Een negentig graden sauna en een zestig graden. Beiden cabines hebben een groot raam met fantastisch uitzicht op het strand en de oceaan. Vivian geeft alleen ademhalingsoefeningen in de heetste sauna. Ik loop mee naar binnen met de rest maar moet meteen rechtsomkeert maken. Veel te heet voor mijn rood verkleurde flanken. De allerlaatste middag op het strand ben ik op mijn buik op het strandbedje in slaap gevallen. In de zon. Een foutje. Ik heb het niet gevoeld door de zeewind. Ondanks dat ik ingesmeerd was met een zonnefactor was ik toch wat verbrand. Daardoor mis ik nu dus de ademhalingsoefeningen. Wel heb ik een leuk gesprek met de enige andere in deze minder hete sauna, een Duitse vrouw. Nadat mijn zandlopertje vol is stap ik eruit en stap onder de koude douche. Met mijn handdoek omgeslagen loop ik het winderige terras op. Ik loop naar de yogajuf om haar te bedanken voor de fijne lessen, de pleisters, de aandacht die ze me gaf en de prachtige locatie waar haar lessen gegeven werden. Ze geeft me een warme knuffel en hoopt dat het heel, heel erg goed met me blijft gaan. Wanneer ik in bikini naar beneden loop besluit ik nog even wat baantjes met mijn lief mee te zwemmen. Heerlijke ochtend die nog even relaxt blijft als we voor de allerlaatste keer lekker en uitgebreid ontbijten op het terras. Nadat we de koffer ingepakt hebben slenteren we naar de beachbar waar we nog zo’n anderhalf uur met een boek aan het strand relaxen. De laatste escudos besteden we bij een local die souvenirs verkoopt op het strand. 

Het woord all-inclusive geeft bij mij altijd zo’n nare bijsmaak. Ik denk aan spotgoedkope aanbiedingen op de achterkant van de zaterdagkrant. Een bepaald publiek dat van veel alcohol houdt. Zuipen en vreten idee of zoiets. Grote zwembaden met glijbanen erbij. Drukte. Wij zochten juist pure rust op ons reisje. Een week lang geen gegil van kinderen of gestresste ouders horen daar ook bij. Wij zochten een luxe volwassen vibe.  En dat vonden we bij dit stijlvolle, Duitse resort. Zodra we bij aankomst over het resort naar onze kamer begeleid werden viel me de stilte meteen op. Stil in de groene tuinen met grasvelden met luxe relaxbedden, omzoomd met wuivende palmbomen. Stil bij de beiden zwembaden. Dit beviel ons meteen. Het strand pal aan het resort was spierwit en bezaaid met windschermen waarachter steeds twee strandbedjes stonden, een rieten parasol en een tafeltje voor je drankjes. Op dat stukje strand stond een idyllische beachbar waar je uit de koelkast flessen water kon halen en aan de bar heerlijke drankjes kon bestellen. Wij namen ‘s middags altijd een ijskoude lemon icetea op onze bedjes. Genietmoment. Aan het eind van de middag was er telkens een live optreden op het strand met een soort mellow relaxing music. In het zand lagen zitzakken om ontspannen in te hangen. Een glas piña colada zonder rum in ons hand. Heel senang. Uitzicht op zee, warm licht en wuivende palmbomen. Kon het nog sprookjesachtiger? Dit fenomeen noemden ze daar een ‘sundowner’. Nooit eerder van gehoord - I love sundowners! De weelderigheid zat ‘m ook in de verse, hoge kwaliteit spierwitte wafel handdoeken die je overal kon ophalen. En de literflessen water die overal in gevulde koelkasten lagen om mee te pakken. Voor een koekiemonster als ik zat de overdaad natuurlijk ook in het dessertbuffet met ongelofelijk veel taart, ijs en elke dag vers gebakken koeken (en een papieren zak waar je ze in kon doen om mee te nemen!) Ik moest eigenlijk toch nog wat kilootjes aankomen. Altijd ongelofelijk veel vers fruit. Het diner was voortreffelijk, meestal in thema’s klaargemaakt. Je zou bijna geen benul hebben dat je in Afrika bent… De mensen daar zijn zo vriendelijk. Wij hoefden werkelijk nergens aan te denken en daar was het ‘m nou precies om te doen. Samen genieten van Rust met een hoofdletter. Tijd voor goede gesprekken samen. Terugkijkend en vooruitkijkend. Een lach en een traan. Mijn lief genoot overdag van slaapjes. Ik genoot van lezen. Elke avond juist vertier. Niet zoals ik gedacht had met waardeloze optredens. Elke avond een volle dansvloer met een keigoede dj of zanger. Mijn lief en ik hebben onze salsadans weer kunnen opfrissen. Heerlijk! Met als ongelofelijk fijn cadeau dagelijkse yogalessen van Duitse Vivian die twee weken ingevlogen was en voortreffelijke yogalessen gaf. All-inclusive heeft voor ons een nieuwe betekenis gekregen. 

Cabo Verde | 19 april 2023

Horseriding with my love in Cabo Verde - a dream come true!

DROMEN
“There was something about a handsome man astride a powerful horse that made my heart skip.” 

- Julianne Donaldson

Gelukstranen stromen over mijn wangen. Onder mijn wangen zit het bandje van mijn paardrijcap goed vast geklipt. Ik sta op één van de eilandjes van het Afrikaanse archipel met daar omheen glashelder water. Alleen het harde geluid van de branding brekend op het witte strand. Heel in de verte flarden van geroezemoes van de rest van ons groepje. Het stormt flink. Ik zit op de rug van een wit paard. Harpa. Het zand is hier zo wit als sneeuw. Achter mij zit mijn lief stoer op een lichtbruin paard. Dit is een droom die uitkomt. We hebben wel vaker paard gereden, ook over het strand. Zo ook op het strand van Veracruz in Mexico toen we daar nog woonden. Toch was het strand aan de Golf van Mexico niet zo idyllisch als hier. Zowel het spierwitte zand hier, en zeker de oceaan zo fel helderblauw als hier. Ook zaten destijds mijn tranen niet zo hoog. Het lijkt wel of ik sinds de diagnose vorige zomer open zenuwuiteinden heb wat betreft emoties. Ik ken veel diepere gevoelens. En mijn gevoelens liggen heel oppervlakkig. Ik kan er zo bij en word veel sneller geraakt. Berichten in het nieuws, films, boeken, filmpjes op nieuwssites. Vooral vaak geraakt door een immens geluksgevoel en dankbaarheid. Nu sta ik hier werkelijk intens te genieten van de natuur. Op de rug van Harpa. Ze wil trouwens niet in het zoute zeewater staan. Ik probeer het een paar keer door aan de teugels te trekken, haar aan te sporen met m’n hielen. Deze dame wil geen natte hoefjes. Desalniettemin is het hier volop liefhebben. De natuur is prachtig. We hebben de onderwaterwereld hier leren kennen. De vele zeeschildpadden. Vissen in alle gradaties kleuren. Grote roggen en manta’s zwemmen hier, ookal hebben wij ze zelf niet gezien. Ik kijk vanaf Harpa’s rug, naast de branding, uit op zee met zóveel leven. 

Voordat we hier kwamen werden we eerst opgehaald bij ons hotel door iemand van de manege. We gingen paardrijden met drie Portugezen, een aardige Schotse en wij tweetjes. Drie lokale gidsen gingen ook mee. We kregen allemaal een paard toegewezen en een paardrijcap. De goedverzorgde manege was gelegen in een botanische tuin. Veel begroeiing, palmbomen, tropische bloemen en ook volières met tropisch gekleurde vogels. Papegaaiachtigen. Een ezel en zelfs een aapje - waar ik dan wel weer wat moeite mee had. De rit ging eerst door een soort duin of woestijngebied. Kurkdroog met bloeiende vetplantjes en af en toe witte stukjes waar zeezout opgedroogd was. In de verte zagen we al de vele kites in de blauwe lucht hangen, dáár was het strand! In de oceaan voor ons resort wordt ook flink gesurfd met kites. Er worden ook lessen aangeboden. Ik kijk er graag naar. Soms springen ze meters hoog met hun board. Elke middag als mijn lief een uurtje baantjes gaat zwemmen in het zwembad ga ik even in m’n uppie op het strand zitten. Zonder handdoek. Gewoon op het zand even genieten van het geluid van aanspoelende golven in de branding. De acrobatische surfers. De zwemmers die volop genieten van de hoge golven in zee en de wandelaars. De speedbootjes met verwachtingsvolle duikers en snorkelaars die voorbij varen en niet ver van dit strand aan een boei aanleggen. Daar ligt een oud gezonken schip. De opdringerige Kaapverdianen met hun koopwaar onder hun arm. Een kindje op een paard, de begeleider loopt ernaast. Heerlijk om het strandleven in me op te nemen.

Cabo Verde | 17 april 2023

Happy dog at Cabo Verde!

MAGISCHE YOGALES
“Yoga has undoubtedly altered my inner truths by expanding my mind into the body and mind connection.” 

- Helen Edwards

Uitkijkend op een catamaran die eind van de middag rust op een parelwit zandstrand sta ik in heldenhouding I. De Duitse yogajuf Vivian geniet duidelijk wanneer ze mag zeggen dat je vingers naar de oceaan mogen uitstrekken. Naar de aquagroene oceaan! Een magische plek om yoga uit te oefenen. Vivian is hier voor twee weken op het eiland Sal voor de Afrikaanse kust om yogalessen te geven. Normaliter werkt ze als yogajuf en holistisch fysiotherapeut in haar geboorteland Duitsland. Ik heb het geluk lessen van haar te mogen volgen. Voor de yogalessen op het strand moet je jezelf echter registreren via een ‘app van het resort. Vierentwintig uur vooraf ook nog. Mij lukte het steeds niet. Mijn lief stelt de tweede dag voor om naar de receptie te lopen. Zodoende ben ik aanwezig bij deze les. Vivian nodigt de aanwezigen uit om ook voor de pranamaya les erna te blijven. Dat doe ik en ik loop snel over het strand naar de beachbar om een fles water uit de koelkast de grijpen. Daar is, zoals elke middag op het strand, een live band aan het spelen. Gasten van ons resort relaxen in zitzakken met hun blote voeten in het zand en hun (rum)drankje in de hand onder de wuivende palmbomen. Sundowner noemen ze dit event vlak voor zonsondergang. Sommigen zingen mee. Heel blije hippie vibes krijg ik ervan. Terug gelopen naar m’n yogaklasje komt de juf naar me toe. Ze vraagt me oprecht naar wat er gebeurd is in mijn hals. Ze vraagt me of ze de tape over mijn litteken mag vervangen zodra ik aan vervanging toe ben. Ze heeft zelf namelijk speciaal tape mee om betere resultaten te behalen. Omdat mijn huid schoon moet zijn - gewassen met zeep en niet zoals nu ingesmeerd met zonnebrandcrème gemengd met zout zeewater en zweet - om het er op aan te brengen, komt ze terug met drie van die pleisters. Om zelf op te brengen na het douchen. Wat lief! Ze nodigt me uit om haar kaak- en nek yogales bij te wonen later die week. Toevallig had ik me voor deze les geregistreerd bij de receptie. Alhoewel ik er nu ook achter kwam dat ze niet controleert wie er in haar les aanwezig is en ik vanaf nu dus alle lessen bij wijze van spreken kan bijwonen. 

Natuurlijk was ik bij haar facial yoga class aanwezig. Ik kwam Vivian een uurtje ervoor toevallig nog tegen op het strand. Ik kwam net uit het zeewater, was met mijn duikbril zelf op zoek gegaan naar schildpadden. Zonder resultaat overigens. Ze kwam naar me toe en vroeg hoe haar cross tape beviel in mijn hals. Heel erg goed dus. Ze keek er tevreden naar. In haar les legde ze later uit waarom ze veel interesse heeft in manuele lymfedrainage, in het overtollig lymfevocht wegnemen uit je gezicht en hals. Ze heeft ooit zelf een heel zware kaakoperatie ondergaan. We hadden de les weer aan het strand, zo’n heerlijke plek.  Deze keer mochten we dicht bij haar zitten. Ze liet ons namelijk zien hoe we een gezonde gezichtsmassage kunnen doen. Met je knokkels of met een Gua Sha steen. Deze steen wordt al eeuwen gebruikt als ‘huidschraper’. Massage met de ronde kant van de steen zorgt voor een diepe ontspanning van de spieren en een goede huidconditie. Massage met de holle kant zorgt voor drainage van het lymfevocht in je gezicht of hals. Ze deelde olie van de lokale guave plant uit om onze hals en gezicht te masseren met onze knokkels. Later mochten we allemaal een Gua Sha steen van haar gebruiken. Ze legde uit over vele drukpunten in ons lijf wat mij wel bekend voorkwam van mijn acupuncturiste en de huidtherapeut die mij twee maal per week masseert. Ik leerde er toch nog zóveel van. Deze les leek wel persoonlijk voor mij gegeven! Op de dag van ons vertrek volgende week wil Vivian bij zonsopgang om 6.15 am een serie zonnegroeten doen, gevolgd door een sauna ritueel op ons complex. Ik ben in. Na deze sessie zal ik voor de laatste keer uitgebreid ontbijten van het buffet met mijn lief. Op het heerlijke terras met uitzicht op het parelwitte strand en aquagroene oceaan. 

Cabo Verde | 15 april 2023

Fishermen at Cabo Verde - colourful!

ZEESCHILDPADDEN
“Soak in the beauty of the morning light with your whole being.” 

- Tamara Verma

Schildpadden zijn hét symbool van Kaapverdië. Van de zeven soorten die wereldwijd bestaan. zwemmen er vijf in de Atlantische oceaan rond de negen eilanden van dit archipel. De meeste soorten vind je hier alleen in het water en ze migreren naar andere oorden om eieren op het strand te leggen. Eén soort doet dat wel hier, maar nu is niet het juiste seizoen. Als je geluk hebt zie je ze soms ook tijdens het zwemmen gewoon in het water langskomen. Wij wachten die kans maar niet af en boeken een snorkel excursie. Deze ochtend stappen we met twee Belgische gasten in een minivan. Bij het Hilton hotel halen we nog een Frans gezin op en stappen nog geen tien minuten later uit bij een lokale duikschool. Het eerste bericht dat we krijgen is dat we onze strandtas met handdoeken niet mee mogen nemen op de boot. Dat vind ik niet leuk. Ik wil heel graag foto’s maken. Ik dring aan dat ik heel graag foto’s wil maken met m’n mobieltje, maar haar argument staat als een huis.  Geen spullen mee. Alles wordt nat op de boot. Als ik het kantoortje uitloop wordt me duidelijk dat we allemaal een wetsuit aan moeten. Weer een domper want ik heb vanwege de huidtransplantatie op mijn arm behoorlijk verse littekens die niet mogen verbranden, net zo min als het litteken op mijn hals. Ik had daarom het perfecte knalroze surfshirt gekocht met een kraag én lange mouwen. En nu dus die verplichte wetsuit met korte mouwen…. Mijn lief komt met de oplossing: het surfshirt onder m’n wetsuit aantrekken. Ideaal. Er komen steeds meer mensen in het duikwinkeltje die mee gaan op de boot. Zij hebben wél fototoestelletjes mee. Ik ben dwars en laat de medewerkster het waterdichte tasje zien dat ik speciaal mee heb genomen om spulletjes droog te houden. Ze vertelt dat we tijdens de trip ook naar het strand moeten zwemmen dus ik moet zelf weten of ik mijn telefoon daarin wil doen. Ik neem het risico, met mijn eigen telefoontje niet die van mijn lief. Wanneer we niet veel later lopend door het dorpje naar de pier gaan ben ik zo blij met mijn tasje.

Ik maakte foto’s van de houten, vrolijk geverfde bootjes op het strand. Van de vissers op de pier die hun versgevangen buit schoonmaakten in prachtig gekleurde plastic teilen. Ik maakte foto’s op de speedboot. Ik liet het tasje met mobiel en onze zonnebrillen erin achter bij de kapitein tijdens het snorkelen. We droegen heel professioneel wetsuits, flippers en snorkelbrillen met een luchtpijp. We hoorden de drie gidsen te volgen, dicht bij de groep blijven was de opdracht. Het was prachtig onder water! Tropische vissen die ik niet eerder had gezien. Knal kobaltblauw bijvoorbeeld. Of effen knaloranje, dus geen clownfish. De gids riep ‘Turtle!’ en dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik vlóóg erheen, maar zag geen zeeschildpad… Wederom was mijn lief mijn redder, hij wees mij het beest aan. Terwijl iedereen na een blik op het dier vertrok bleef ik hem, volop genietend, volgen. Ik bleef er gewoon rustig boven drijven. Tot ik zag dat de groep alweer weg was. Ik zwom verder en toen kwam mijn lief me tegemoet dat hij er nóg een gezien had. Rustig bleven we er samen boven drijven. Het beest zwom twee keer toe op z’n gemakkie naar het wateroppervlakte om te ademen. Zo pal onder het zonlicht zagen we zijn prachtige tekeningen op het schild, op de kop en de vinnen. Boven water zagen we zijn kleine guitige koppie. Fantastisch! Uiteindelijk zagen we maar liefst vijf schildpadden voordat we weer in de boot klommen. Mijn wens was uitgekomen! Inderdaad werden we op de terugweg niet ver van het strand afgezet. Een sprong van de boot in het aquagroene water. Mijn lief droeg het belangrijke, waterdichte tasje bij zich en dat ging goed. Zo blij dat ik een beetje doorgezet had. Nu hebben we mooie foto’s als herinnering aan deze geweldige snorkeltrip in Noord-Afrika. 

Cabo Verde | 14 april 2023

Great concert of Nick & Simon!

AFSLUITING
‘Maar weet dat ik nu sterker ben dan ooit’

- Thomas Acda & Nick Schilder

We wandelen rustig op ons gemakkie naar binnen. De arena vult zich op. We lopen zonder dat we het eigenlijk doorhebben zo ver, richting het podium, dat we er later achter komen dat we maar twee meter van het dranghek voor het podium vandaan staan. Genoeg ruimte om ons heen. Het podium ziet er uit als een museum. Later worden er ook oude foto’s geshowd van het duo. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer we de tickets gekocht hebben. In augustus werd bekend dat Nick en Simon uit elkaar zouden gaan. Ik neem aan dat er toen ook een afscheidstour georganiseerd is? Wij als gezin hadden dus eenmaal concertkaartjes. Geen vuiltje aan de lucht destijds. We keken er naar uit. Zo ook naar Amstel Live, ook in Ahoy. Dat concertkaartje had ik aan middelste dochter afgestaan. Zij is met haar vader in januari naar Ahoy gegaan. Het was op de dag nadat mijn behandeling stopte. Ik was doodziek. Het werd een spectaculaire, memorabele avond voor ze. Zij hadden het beiden verdiend: zó vaak als zij mij naar het ziekenhuis hadden gereden. Nu sta ik zelf in een bomvol Ahoy in Rotterdam. Een mooie afsluiting van een periode. Volgende week stopt namelijk eindelijk de lange nawerking van de behandeling. Ik zag een beetje op tegen het urenlang staan.  Ik heb de hele avond gedanst. Opgetild door de vibe van het publiek en het optreden van de mannen. Wat me wel opviel was dat de choreografie zodanig was dat beiden zangers weinig in elkaar’s buurt hoefden te komen. Wij hadden het geluk dat we aan Simon’s kant stonden. We stonden dicht bij het podium maar ook heel dicht bij de linker catwalk die links en rechts geplaatst waren. En niet druk om ons heen. We konden onze lol niet op. Ik zag dat Simon momentjes heel bewust genoot van het publiek. Op die momenten keek hij weloverwogen even rond door het sportpaleis. Ik miste dat een beetje bij Nick. Simon hield een mooie afscheidsspeech waarin hij ook Nick bedankte voor de zeventien jaar samenwerking, andersom was dat niet perse het geval. Beiden bedankten natuurlijk wel het publiek uitbundig. Gelukkig zijn ze enorm professioneel dus de kwaliteit van de show was super ondanks een voelbare kilte bij Nick. Ze zongen prachtig. Er kwamen ook gasten meezingen op het podium. Op dat moment voelde de gespannen sfeer op het podium heel even ontspannen.

Wij vonden het ’t leukst dat Kees Tol onverwachts op het podium verscheen. We riepen verrast keihard zijn naam. Duidelijk geëmotioneerd kondigde hij zijn twee beste vrienden aan. Wij zijn thuis dol op Kees. Dat is gekomen door de reisprogramma’s waar ze met z’n drietjes hun droom najaagden. Ze toerden door Suriname, Cuba en Amerika. Kees was hun manager en zijn beheersing van de Engelse taal was werkelijk ridicuul. Wij herhaalden zijn steenkolen Engelse tekstjes thuis vaak nog lang zoals ‘Hee verrek, een yellow cab!’. Hij kan niet zingen en bespeelt geen muziekinstrument dus soms lieten ze hem in die serie meedoen met een tamboerijn. Te koddig. Zo ook deze avond. Kees met zijn twee tamboerijn’s. In elke hand één. In de zak van mijn vest, om mijn middel gebonden, had ik een waterfles. Als ik tegenwoordig veel praat (of zing) krijg ik sneller een droge mond. Een blijvend gevolg van mijn behandeling. Mijn stem kwam begin dit jaar gelukkig terug nadat ik een hele tijd geen stem meer had gehad. Jammergenoeg is ie niet meer als vanouds. Een toontje lager. Ik heb een hese stem gekregen. Dat is met zingen ook even wennen voor me. Ik kom er niet meer bovenuit. Ik had verwacht dat ik schor naar huis zou gaan. Ik zong echter - heel verstandig - niet alles mee. Uit voorzorg riep ik dit concert niet luid naar de zangers. Daarentegen zwaaide ik af en toe of maakte een hart van m’n handen. Ook klapte ik wat vaker in mijn handen om lawaai te maken in plaats van joelen. Mijn stem overleefde de feestelijke avond met enthousiaste meezingers. Confetti uit het plafond dat in mijn BH belandde. Rode papieren hartjes uit kanonnen. Gouden slingers dwarrelden om ons heen uit de lucht. Een feest. De muziek was een trip down memory lane. Ik bleek veel meer liedjes te kennen dan ik dacht. ‘Spaanse duif’ bleef me het best bij omdat het bij het TV programma hoort ‘Het mooiste meisje van de klas’ waar ik alle seizoenen van volg. De grootste Nick & Simon fan in ons gezin is middelste dochter. Zij is écht opgegroeid met hun hits. Toen ze terug kwamen op het podium met een toegift, de mierzoete ballade ‘Pak maar mijn hand’, kreeg ik het even te kwaad. De tekst ‘Ik reik je m'n hand dus grijp deze kans, want ik bied graag m'n hulp aan jou. Ik hoop dat jij m'n handen vertrouwt’ sloeg zo op ons het afgelopen half jaar. Mijn lief die zijn hulp aanbood en ik kon niet zonder. Tranen rolden over mijn wangen. We pakten elkaar even vast. De meiden troostten ons ook even. Wat nu nog rest zijn tientallen filmpjes van ons gezin. Zingend, dansend, genietend en volop lachend. De dag erna heb ik nauwelijks wat gedaan. Lang in pyjama rond gelummeld en na het douchen slapend op een tuinstoel in de zon doorgebracht. 

Pop out the cork to raise our glasses!

MOOISTE VERJAARDAGSCADEAU
‘Voor de vrouwen en hun gezinnen die hier nu middenin zitten; ik zie je, ik voel je… je bent niet alleen, weet dat!’

- Isa Hoes

Al een dag of tien liep ik met een klein wondje op mijn tong. Op de punt van mijn tong om precies te zijn. Het brandde als ik iets pittig gekruid at. De symptomen begonnen erg te lijken op het plekje waarmee mijn hachelijke avontuur na de zomer begon. Ik belde het Erasmus ziekenhuis en mocht een foto sturen naar de behandelend chirurg. Ik kreeg kort daarop een telefoontje dat ik een paar dagen later langs mocht komen, notabene op mijn verjaardag. In eerste instantie had ik de afspraak verzet naar achter, dan kon mijn lief ook mee naar de afspraak. Hij was een weekje in Denemarken. Opeens kreeg ik het op m’n heupen. ‘Stel dat het niet goed is? Waarom laat de dokter me zo snel langskomen?’ en belde ik angstig terug naar het ziekenhuis om de afspraak weer terug op mijn verjaardag te zetten. Ik ben heel onzeker geworden over plekjes op mijn tong en wilde mijn vriendinnenfeestje afzeggen, want hoe kun je nu proosten en dankbaar zijn om deze geboortedag in goede gezondheid te mogen vieren terwijl er in mijn achterhoofd zo’n stemmetje zegt dat het misschien toch niet goed met me gaat. Mijn lief sprak me streng toe en drong aan op het vieren van m’n verjaardag en m’n herstel. Vijf vriendinnen kwamen die dinsdagochtend dus langs om een stukje taart met mij te eten en met me te proosten. Ik had zélf de champagnefles ontkurkt (voor ’t eerst in mijn leven) wat best spannend was. Mijn speech begon meteen met tranen in plaats van woorden, maar ik heb toch kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik voelde hun troost. We proostten staand op gezondheid, liefde, vriendschap en op 't leven. Mijn Bredase vriendinnen gingen voor de lunch naar hun werk en de enige vriendin die van verder kwam vergezelde me naar Rotterdam. Meer quality time. Lekker belegde bolletjes in de auto en samen naar de kaakchirurg. Toeval wil dat mijn vriendin ook op de kaakchirurgie afdeling van een ander ziekenhuis werkt. Mijn arts kon me geruststellen dat dit plekje een wondje was dat vergeleken met de foto op vrijdag al flink aan het herstellen was. Niets aan de hand. Ik ben gezond. Ze checkte meteen het litteken van de huidtransplantatie. Alles zag er erg mooi uit. Wát een troost! Ze drukte me op het hart bij elke twijfel een foto te sturen die zij zou beoordelen. Een heel geruststellend idee. De onbezorgdheid over mijn welzijn is afgebrokkeld. Dat moet weer opgebouwd worden. Nu mag ik op mijn arts leunen om steeds geruststelling te krijgen. Ik vertrouw haar. Deze goede uitslag was mijn mooiste verjaardagscadeau!

Buurman vroeg of wij hem konden afzetten op het station van Breda. Hij zou de trein naar Schiphol nemen en dan naar Japan vliegen. Mijn lief stelde voor hem op Schiphol af te zetten. Wij reden daarna samen door naar Noordwijk voor een strandwandeling gecombineerd met een bezoek aan een strandpaviljoen. Het stormde keihard op het strand. Het zand was niet rul maar vochtig en stevig, goed te belopen. De zon brak steeds door het wolkenpak. We liepen tegen de wind in, konden elkaar nauwelijks verstaan. Plukken zeeschuim woeien met hoge snelheid over het strand. Voor de lol probeerde ik ze plat te stampen maar het was gewoon niet te doen. Melig werd ik ervan. Op het strand voelen wij ons altijd zo vrij en ontspannen. In die liefde vinden we elkaar. Het deed ons erg goed. We lieten de wind al onze zorgen meenemen en wandelden over het stevige zand tot mijn benen niet meer konden. We keerden om voor een rustmoment met een warme chocomel en een stuk taart. Uitgerust stapten we het strand weer op voor een tweede wandeling de andere kant op. Uitwaaien en opladen gaat nergens zo makkelijk als aan zee. We genoten van het geluid van de hoge golven, staarden over de golven naar surfers in de verte. Mijn lief had zijn shawl aangeboden om mijn oren af te schermen, de harde wind was te straf voor ze. We fantaseerden over ons komende reisje naar een paradijselijk strand. Vlak na Pasen vliegen we samen naar Afrika. We bezoeken de Kaapverdische eilanden archipel. Geen jetlag. Wel een superontspannen vakantie aan de azuurblauwe Atlantische oceaan met hoge golven. Op een eiland resort vertraagt de tijd, we gaan er zo erg gepamperd worden, en dan nog ietsje meer. In dit kleine resort op een zalige plek aan zee gaan we genieten van uitzicht, adembenemende zonsondergangen, palmbomen in de tuin en een magische sterrenhemel. Elke ochtend in alle rust en stilte ontspannen met een dagelijkse yoga practice, of maangroeten op het strand bij zonsondergang. We vonden, na de goede ziekenhuisuitslagen, dat we dit wel een beetje verdiend hadden. Een tropisch klimaat. Niks aan ons hoofd. Absolute rust. Kinderen zijn niet welkom in dit all-inclusive hotel. Elkaar’s gezelschap, een zonnige strandwandeling, zwemmen en een goed boek. Nou vooruit, een paardrij-rit over het strand of snorkelend op zoek naar zeeschildpadden - er leven daar vijf soorten zeeschildpadden! - zou ik ook willen doen. Het enige dat ik nu alvast mag volbrengen is m’n koffer inpakken met strandjurken, tuniek’s voor aan het zwembad en zwoele avondkleding voor de feestelijke avonden.