It is always sad to leave a place to which one knows will never return. Such are the melancholies du voyage: perhaps they are the most rewarding things about travelling.
- Gustave Flaubert
“Ooohooh” roepen de badgasten vrijwel allemaal tegelijk. Daarna is er een korte stilte en dan hoor je opgewonden stemmen. We dobberen in de azuurblauwe oceaan en er zijn heel hoge golven. Je hoeft niet naar de golven te kijken om te merken dat er een hoge golf aankomt. Je hoort het opgewonden gegil van alle mannen, vrouwen en kinderen om je heen. Een sidderende spanning voor élke golf. De golven zien er gevaarlijker uit dan ze zijn. Ik vind ze maar zacht tegen me aan stromen. In México beukten ze gewelddadig tegen je aan en haalden ze je onderuit. Er werd van onder de golf stevig aan je getrokken. Hier aaien de golven over mijn rug. Op afstand, vanaf mijn badhanddoek, lijkt het een scene vanuit de film Jaws. Allemaal gelukkige mensen dobberend in het water. Vrolijke geluiden. Een strandwacht is aanwezig in zo’n hoge stoel. Dan zwelt de muziek aan. Een haai is in aantocht… In het echt heb ik nog geen visje gezien. Het is erg leuk en fijn in zee. Maren blijft úren achtereen in het water. We zijn in het Zuid-Franse kustplaatsje Cap Breton. Mooie witte, lange zandstranden en de Atlantische Oceaan is mooi van kleur. We staan op een Camping Municipal. De enige camping die nog plek had voor ons. We zijn ook vrijwel de enige Nederlanders die hier gestrand zijn. Allemaal Fransen om ons heen. Het dorp is heel bohiem. We zijn er met het openbaar vervoer heen gegaan. De winkelstraat heeft veel boetiekjes met badkleding, hippie-achtige tunieks en gek genoeg heel veel souvenirs met plaatjes van oude hippiebusjes erop. Kennelijk hoort een hippiebus bij de sfeer van vintage en bohemian. Tibetaanse gebedsvlaggetjes, klankschalen en hippieachtige haarbandjes met bloemetjes vind je er ook. We zijn hier drie nachtjes voordat we alweer verder rijden naar Noord-Spanje.
Herinneringen aan onze glorietijd in Spanje liggen hier verspreid tussen de rotsblokken in zee en de lange pijnbomen die op de steile wanden groeien. Onderweg hier naar toe begonnen de plaatsnamen me te dagen. Bij Mark ook. Hier zijn we vast wel eens geweest. Toch? We hebben de zomervakantie van 2007 hier in Asturias doorgebracht. Tijdens het uitstippelen van deze road trip ging er nog geen belletje rinkelen. Toen we vanaf de camping naar het strand liepen zei Mark dat we hier al eens geweest waren. Hoe meer ik om me heen keek op het spierwitte strandje, als een pareltje gelegen tussen de grimmige, hoog oprijzende kliffen, hoe meer het begon te dagen. Ik herinner me de dag in augustus dat het koud was en bewolkt. Het bezoek aan dit mooie strandje. Dat we schelpjes hebben gezocht met de toen nog kleine meisjes en toen de zee zich ’s middags terug getrokken had hebben we lopend een verborgen strandje bezocht. En een kleine grot. Klimmend over de rotsen. Als we thuis komen zal ik de foto’s eens opzoeken. Deze keer genieten we van een heerlijke temperatuur. Een kampeerplek aan de rand van de camping waar de berg steil omhoog klimt. De eigenaar was meteen wild enthousiast over onze bus. Zijn vader had vroeger hetzelfde model. Ze zijn er met het hele gezin mee door Marokko gereisd. Voordat we überhaupt de camping konden oprijden had hij al een bod gedaan op onze bus en een foto van de oranje hippiebus in Marokko laten zien. Hij heeft nu twee nieuwere modellen van de Volkswagen Transporter die hij zó wilde omwisselen voor de onze. No way! Toen we bijna tien jaar terug drie weken hier in de buurt kampeerden hadden we logees uit Holland in huis die voor onze kat zorgden. Ondanks de vele regen konden we dus niet terug naar ons huis in Madrid. We kochten dikke pyjama’s en warme joggingbroeken om het warm te hebben. Nu genieten we volop van heerlijke dagen hier. ’s Avonds drijven grijze wolken laag langs de hemel. Een zachte regen hangt als een mist boven de hoge Picos de Europa. Wij genieten lekker van verse vis op terrasjes aan het Spaanse strand.
La Franca, 31 juli 2016
zondag 31 juli 2016
maandag 25 juli 2016
Roadtrip
Travel makes one modest. You see what a tiny place you occupy in the world.
- Gustave Flaubert
Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.
Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.
Saint-Justin, 25 juli 2016
- Gustave Flaubert
Ongeveer veertig kilometer zijn we van bedevaartsoord Lourdes vandaan. We gaan er niet heen. Te toeristisch en te druk. Het past niet in onze road trip. Wat is een road trip eigenlijk? Bij mij roept het meteen een beeld op van een cabriolet met een vrouw voorin die een zonnebril draagt, haar shawltje beweegt vrolijk in de wind. Zij is absoluut op een road trip. Ik ben nu ook op een road trip. Met mijn gezin. Wat betekent het eigenlijk voor ons? We verplaatsen ons elke vier á vijf dagen met de hippiebus naar een meer zuidelijke plek. We reizen de zon achterna. Als we eenmaal op de nieuwe plek zijn genieten we voornamelijk van de warmte. Ik draag mijn bikini de hele dag, soms met een tuniek erover. Mijn slippertjes zijn de eerste dag al kapot gegaan. Typisch. Dus loop ik sindsdien op blote voeten. Mark zijn slippers gingen dezelfde dag kapot. Hij draagt één goudkleurige slipper van mij en één sportieve slipper van zichzelf. We nemen lekker de tijd om te koken. Ik doe veel hazeslaapjes overdag. We hebben het tot nu enorm getroffen met de kampeerplaatsen tijdens de road trip. Grote, groene plekken en veel rust. We lezen veel. Maren zwemt veel. Ik geniet van de omgeving. Niet zozeer de wijde omgeving. Ik geniet écht van de directe omgeving van onze bus. De ambiance. Het landhuis of het pijnbomenbos. Er zijn steeds twee bomen voor de hangmat. Zoals ik gewoonlijk voor een reis de Lonely Planet uitspit om te onderzoeken wat we in de buurt kunnen doen, heb ik nu helemaal niks uitgezocht. Geen verplichtingen of dagtrips. We zijn een middag in Autun geweest. De Franse hoofdstad die keizer Augustus heel lang geleden gesticht heeft. Een ochtend kayakken waarbij ik best vaak uit de kayak viel…. En een middag naar La Bastida d’Armagnac, aan de voet van de Pyreneeën, een idyllisch dorp uit de dertiende eeuw. Ik geniet vooral van het reizen zelf. Zonnebloemvelden in Bourgondië, pijnboombossen in Les Landes of de bergen en gorges onderweg in de Dordogne. Overal rijden we langs oude Franse kasteeltjes en prachtige landhuizen met wijnranken of blauwe regen langs hun oude muren.
Een road trip betekent dus eigenlijk genieten van het reizen. Het reizen door een deel van Europa. We kamperen in Frankrijk, Spanje en België. Ik geniet van de mensen die onderweg hun duim opsteken. Mensen die even zwaaien naar ons. Zelfs van mensen die brutaal naar binnen kijken als de bus geparkeerd staat. Ik geniet ook van het boodschapjes doen. Terug in de tijd toen ik in Spanje wekelijks mijn boodschappen bij de Carrefour deed. We vallen terug in de gazpacho, salade- en pastarecepten van toen. Overal waar ik even lekker zit, of lig, vallen mijn ogen dicht. Ik slaap ook zo lekker in het bed van de hippiebus! Altijd de achterklep open. Ik geniet zelfs van het hardlopen hier. Samen met Mark. De vrijheid voelt ook goed. De vrijheid was niet specifiek een keuze, het is ons gewoon overkomen. Ik ben campings vergeten daadwerkelijk online te boeken en sommige campings kón je gewoonweg niet boeken. Veel kleine campings doen helemaal niet aan reserveren. En zo komt het dat we al drie campings achter elkaar bezoeken die ik nooit gereserveerd heb. We volgen gewoon de zon. Als we het naar ons zin hebben blijven we gewoon wat langer. Zolang de zon maar schijnt. Morgen rijden we weer een stukje verder.
Saint-Justin, 25 juli 2016
dinsdag 19 juli 2016
Droomreis
You must give everything to make your life as beautiful as the dreams that dance in your imagination.
- Roman Payne
Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.
Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!
Fontaine la Mére - 19 juli 2016
- Roman Payne
Dromen. Ik droom van reizen. Van verre avontuurlijke en hartstikke hippe reizen. Reizen zoals we de laatste jaren in de Cariben hebben gedaan. Heel avontuurlijke en onvergetelijke bestemmingen. Nu droom ik voornamelijk van road trips met onze hippiebus. Toen we dus met 100 kilometer per uur over de landgrens reden biggelde er een traantje over mijn wang. Een traantje van geluk. Hier reden we toch maar met ons voltallige gezin en volle bepakking mét volle snelheid over de grens! De snelheid van het oude beestje viel me alleszins mee. Ik zat achter het grote stuur en we juichten toen we de grens over gingen. Al met al begon deze droom iets meer dan jaar geleden. In México. Nu komt die droom uit. Zonder problemen bereikten we de minicamping die ik dacht gereserveerd te hebben, maar ik was vergeten te confirmeren. We hebben hier een droomplek gekregen! Veel schaduw onder een grote boom, onze tentjes en bus in een boog er omheen. Onze eettafel midden op ‘ons pleintje’. We staan als het ware in de grote achtertuin van een oud Frans idyllisch landhuis. Nostalgie. Het is voor Mark en mij heel lang geleden dat we gekampeerd hebben. Het is leuk om oude kampeerspulletjes weer te gebruiken die jaren weg gestopt waren in ons felblauwe met-bloemen-beschilderde aanhangwagentje. Bijvoorbeeld onze Spaanse hangmat. Of de professionele slaapzakken met capuchon van onze Afrikareis in de Defender.
Nostalgie was het ook om in een 40-jarig busje te rijden zonder airconditioning. We hadden de kleine voorraampjes wijd openstaan. Als flapoortjes stonden ze naar buiten gekeerd. De zwoele Franse wind door onze haren. Achterin draaide een ventilator op hoge toeren om de lucht te verspreiden. Achterin kunnen de raampjes namelijk niet open. De rood en oranje gordijnen gesloten zodat het warme zonlicht buiten bleef. Bijna net zoals vroeger toen ik als kind met mijn ouders en zusje in onze oude Toyota Corolla naar voormalig Joegoslavië reed. Een handdoek of kledingstuk wapperend voor het raam om de warme zon buiten te houden. De bus heeft zoveel laadruimte dat alles netjes opgeruimd kon liggen tijdens het rijden. Nog zo’n meevallertje. Een koele elektrische koelkast tussen ons in. Ik vond het rijden heel goed gaan. Nu genieten we van deze heerlijke plek in zonnig Frankrijk voordat we weer verder trekken. Kayakken, zwemmen, fietsen en lezen. Over een paar dagen trekken we verder naar….? Ik heb de volgende camping óók vergeten te confirmeren. Na een telefoontje richting Biarritz blijken ze reeds vol te zitten. Elk gezinslid is er heel relaxed onder. We vinden daar vast wel weer een leuke kampeerplek. Een droomreis met een droomgezin!
Fontaine la Mére - 19 juli 2016
maandag 11 juli 2016
Brein op reis
Ga bergen beklimmen en luister naar al het goeds wat ze te vertellen hebben. De rust van de natuur zal in je stromen zoals de zon in de bomen schijnt.
- John Muir
Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.
Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.
- John Muir
Soms voel ik me net Alice. Een leuke, slimme mooie vrouw van mijn leeftijd die plotseling dement wordt. De film Still Alice uit 2014 heeft me destijds enorm aangegrepen. De situatie in de film is nu soms zo eng herkenbaar. Na de yogales ontdekken dat ik vele telefoontjes van mijn manager gemist heb, omdat ik op mijn werk had moeten zijn. Niet één ochtend, meerdere …. Bij mijn yogaschool arriveren en vergeten zijn dat de school twee dagen gesloten zou zijn in verband met een verbouwing. Tandartsafspraak al twee keer achter elkaar vergeten. Kappersafspraak zelfs al meerdere keertjes vergeten! Strijkbout een hele middag op laten warmen omdat ik dat…vergeten ben. Totaal vergeten waar ik mee bezig was omdat ik alweer aan iets anders begonnen ben. Op mijn werk de namen van klanten compleet vergeten. Ik word er heel onzeker van. Toen mijn yogaschool die bewuste ochtend dus gesloten was, maar mijn juf tóch de deur open deed, had ze me eigenlijk wel verwacht. Wat een domper. Bij een kopje thee vertel ik haar dat deze vergeetachtigheid momenteel The story of my life is. Heel normaal volgens haar. In zeer stressvolle situaties nemen de grote hersenen het touw over. De rest wordt bijzaak. Ik luister geboeid. Een last valt ondertussen van mijn schouders. Ik pink zelfs een traantje weg. Nog geen jaar geleden heb ik een intercontinentale verhuizing begeleid die buitengewoon stressvol voor mij was. Tegen mijn zin in verhuisden we terug naar Holland waarbij één van de twee zeecontainers met onze inboedel niet mee kon. Onze spulletjes stonden daar nog op de Mexicaanse kade. Veel inboedel is gestolen of beschadigd. Mijn grote droom, onze opgeknapte hippiebus, was helemaal beschadigd. Na een paar maanden oorlog voeren met verzekeringsmaatschappijen stuit ik onverwachts op een heel leuke baan. Ik ga na flink wat jaren herintreden op de arbeidsmarkt en moet veel leren en wennen. Nog maar een paar maandjes later organiseer ik alweer een grote renovatie op zolder. Dakisolatie, nieuw aangelegde elektriciteit, nieuwe CV-ketel, nieuwe schuifdeurenkast en een nieuwe, lastige vloer. Veel beslissingen. Daarnaast herstel van antieke balken en veel stukwerk. Mark en ik helpen zelf veel mee met klussen. Elke stap in de verbouwing valt tegen. We lopen een flinke vertraging op en zijn over ons budget gegaan. Goed bekeken is mijn leven sinds onze remigratie feitelijk verschrikkelijk stressvol.
Wat gebeurt er eigenlijk bij stress in de hersenen? Onder normale omstandigheden neemt ons brein informatie op, verwerkt dit doormiddel van emoties en stuurt het door naar de grote hersenen voor analyse, rationele verwerking en een verstandige response. Bij stressvolle situaties verloopt dit proces anders. Dan wordt er in de hersenen prioriteit gegeven aan de primitievere delen van de hersenen zodat de actie onmiddellijk reactie oproept. Dit proces heeft tot doel ons te beschermen als we in gevaar zijn. Wanneer we echter regelmatig of langdurig onder chronische stress verkeren kan dit proces een patroon worden. Wanneer je stress ervaart geeft de bijnierschors cortisol af aan het lichaam. Een beetje cortisol is niet erg, het zorgt er onder andere voor dat je geheugen en aandacht even iets beter wordt en dat je immuunsysteem net even iets harder werkt. Maar wanneer je lange tijd stress ervaart en dus veel cortisol in je lichaam hebt kan dit ervoor zorgen dat je immuunsysteem slechter gaat werken en zelfs je geheugen kan er slechter van worden. Ik krijg een yoga oefening om het cortisolniveau in mijn lijf sneller te verlagen. Maar anderhalf jaar herstel voordat alles weer functioneert zoals het zou moeten, is geen uitzondering. Geen vroege dementie dus zoals Alice, maar vermoeidheid. Mijn lijf zit vol met blauwe plekken. Door vermoeidheid neemt mijn concentratievermogen af, waardoor ik zaken ga vergeten. Daarnaast: als je zaken niet met je volledige aandacht kunt doen, ben je minder efficiënt en kost alles wat je doet veel meer tijd. Je maakt eerder fouten, dat geeft je een slecht gevoel over jezelf en kost nog extra tijd ook. Ik vind het een kunst om jezelf in drukke periodes meer rust te gunnen. Onze rondreis door Europa komt dus als geroepen. Eind van deze week rijden we met een ingepakte antieke Volkswagenbus richting Spaanse stranden. In drie weken tijd rijden we langs lieve kleine campinkjes en we slapen zelfs een nacht in een Franse kasteeltuin! Ik ga niks anders doen dan Mediterraan eten, boeken en tijdschriften lezen, van de zon en de omgeving genieten, én terrasjes pakken. Mijn aandacht gaat lekker alleen maar uit naar liefde en mijn gezin.
maandag 4 juli 2016
Sri Lanka
Als je dag en nacht met vreugde begroet – dat is het ware succes.
- Henry David Thoreau
Onze hippiebus staat opvallend dwars geparkeerd op het grote grasveld niet ver van ons huis. Als aandachtstrekker. Een houten bord er tegenaan met de tekst: Sri Lanka Project Op de rotonde ernaast staat een heel groot houten bord met de geschilderde tekst: carwash vijf euro! Die bewuste ochtend is er veel stress want de eerst auto staat al te wachten en het groepje jongeren heeft nog geen autozeep en geen sponzen ingeslagen! Onze middelste dochter is al langs diverse winkels gesjeesd op haar fiets. Zelfs naar de stad in de hoop ergens autozeep op de kop te tikken. Uiteindelijk haalt haar papa bij de benzinepomp een paar flessen zeep en sponzen. Ze halen die middag 115 euro op met fooien en auto’s wassen. Een heel goede opbrengst denk ik. De opbrengst is voor kindjes in Sri Lanka. Inden heeft mee gedongen naar een plekje om mee te gaan naar een project in Sri Lanka. Ze gaan met twaalf leerlingen in oktober die kant op. Elke leerling op een international IB school moet in de laatste twee examenjaren punten voor het vak CAS scoren. CAS staat voor creativity, activity en service. Een vak waarbij ze een betekenisvolle activiteit moeten voltooien. Anthe heeft voor dit examenvak twee jaar lang om het weekend vrijwilligerswerk in het safaripark in México gedaan. Dieren voederen en verzorgen. Inden bezoekt een liefdadigheidsproject in Sri Lanka. Ze gaat op een school leerlingen Engelse les geven en klusjes doen in en rond het schoolgebouwtje.
Sri Lanka, voorheen Ceylon, is een land in Zuid-Azië. Een eiland in de Indische Oceaan. Door de gunstige ligging op het pad van de grote zeeroutes is Sri Lanka van oudsher een strategische basis en een centrum van boeddhistische religie en cultuur. Tegenwoordig is het echter een multireligieus land geworden. Sri Lanka staat vooral bekend om de productie en export van thee, kinine, koffie, rubber, kaneel en kokosnoten en heeft een moderne industriële economie. Ze hebben zelfs het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking van heel Zuid-Azië. De natuurlijke schoonheid van Sri Lanka - de tropische bossen, stranden en zijn rijke culturele erfgoed - maken het een wereldberoemde toeristische bestemming. Na meer dan tweeduizend jaar van heerschappij door plaatselijke koninkrijken werden delen van Sri Lanka in het begin van de 16e eeuw gekoloniseerd door onder andere Nederland. Vervolgens kwam het gehele land in 1815 onder het bestuur van het Britse Rijk. In 1948 kregen ze politieke onafhankelijkheid van Engeland. Sinds de jaren ‘70 van de 20e eeuw leidden strubbelingen tussen de Tamil-minderheid en de Singalese meerderheid echter tot een burgeroorlog. Een oorlog die dertig jaar duurde. Tienduizenden mensen kwamen daarbij om. Sinds de vrede is hersteld, herstelt het land zich van de gevolgen hiervan. De burgeroorlog is de reden waarom Mark en ik destijds onze huwelijksreis niet in Ceylon wilden doorbrengen. Erg getwijfeld en uiteindelijk voor Egypte gekozen. Daarom vind ik het nu extra leuk dat Inden toch die kant op reist en vooral met zo’n mooi doel. Haar vliegticket is al gekocht. Presentatie van de GGD hebben we reeds bijgewoond voor alle inentingen die nodig zijn. Inden is nu volop bezig om geld in te zamelen. Een carwash voor onze deur, naschoolse kinderactiviteiten op school , een bake sale op de universiteit in Tilburg en een fundraising pagina op facebook. Op het eiland zelf is ondertussen de zuid-westelijke moesson begonnen die in de periode mei tot september veel regen meebrengt. Door het natuurgeweld werden vorige maand nog drie hele dorpen opgeslokt door aardverschuivingen. Dit gevaar is gelukkig bezweken als Inden daar in oktober vertoeft. Nu eerst onze oudste dochter begroeten, zij komt deze week weer terug uit Azië!
- Henry David Thoreau
Onze hippiebus staat opvallend dwars geparkeerd op het grote grasveld niet ver van ons huis. Als aandachtstrekker. Een houten bord er tegenaan met de tekst: Sri Lanka Project Op de rotonde ernaast staat een heel groot houten bord met de geschilderde tekst: carwash vijf euro! Die bewuste ochtend is er veel stress want de eerst auto staat al te wachten en het groepje jongeren heeft nog geen autozeep en geen sponzen ingeslagen! Onze middelste dochter is al langs diverse winkels gesjeesd op haar fiets. Zelfs naar de stad in de hoop ergens autozeep op de kop te tikken. Uiteindelijk haalt haar papa bij de benzinepomp een paar flessen zeep en sponzen. Ze halen die middag 115 euro op met fooien en auto’s wassen. Een heel goede opbrengst denk ik. De opbrengst is voor kindjes in Sri Lanka. Inden heeft mee gedongen naar een plekje om mee te gaan naar een project in Sri Lanka. Ze gaan met twaalf leerlingen in oktober die kant op. Elke leerling op een international IB school moet in de laatste twee examenjaren punten voor het vak CAS scoren. CAS staat voor creativity, activity en service. Een vak waarbij ze een betekenisvolle activiteit moeten voltooien. Anthe heeft voor dit examenvak twee jaar lang om het weekend vrijwilligerswerk in het safaripark in México gedaan. Dieren voederen en verzorgen. Inden bezoekt een liefdadigheidsproject in Sri Lanka. Ze gaat op een school leerlingen Engelse les geven en klusjes doen in en rond het schoolgebouwtje.
Sri Lanka, voorheen Ceylon, is een land in Zuid-Azië. Een eiland in de Indische Oceaan. Door de gunstige ligging op het pad van de grote zeeroutes is Sri Lanka van oudsher een strategische basis en een centrum van boeddhistische religie en cultuur. Tegenwoordig is het echter een multireligieus land geworden. Sri Lanka staat vooral bekend om de productie en export van thee, kinine, koffie, rubber, kaneel en kokosnoten en heeft een moderne industriële economie. Ze hebben zelfs het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking van heel Zuid-Azië. De natuurlijke schoonheid van Sri Lanka - de tropische bossen, stranden en zijn rijke culturele erfgoed - maken het een wereldberoemde toeristische bestemming. Na meer dan tweeduizend jaar van heerschappij door plaatselijke koninkrijken werden delen van Sri Lanka in het begin van de 16e eeuw gekoloniseerd door onder andere Nederland. Vervolgens kwam het gehele land in 1815 onder het bestuur van het Britse Rijk. In 1948 kregen ze politieke onafhankelijkheid van Engeland. Sinds de jaren ‘70 van de 20e eeuw leidden strubbelingen tussen de Tamil-minderheid en de Singalese meerderheid echter tot een burgeroorlog. Een oorlog die dertig jaar duurde. Tienduizenden mensen kwamen daarbij om. Sinds de vrede is hersteld, herstelt het land zich van de gevolgen hiervan. De burgeroorlog is de reden waarom Mark en ik destijds onze huwelijksreis niet in Ceylon wilden doorbrengen. Erg getwijfeld en uiteindelijk voor Egypte gekozen. Daarom vind ik het nu extra leuk dat Inden toch die kant op reist en vooral met zo’n mooi doel. Haar vliegticket is al gekocht. Presentatie van de GGD hebben we reeds bijgewoond voor alle inentingen die nodig zijn. Inden is nu volop bezig om geld in te zamelen. Een carwash voor onze deur, naschoolse kinderactiviteiten op school , een bake sale op de universiteit in Tilburg en een fundraising pagina op facebook. Op het eiland zelf is ondertussen de zuid-westelijke moesson begonnen die in de periode mei tot september veel regen meebrengt. Door het natuurgeweld werden vorige maand nog drie hele dorpen opgeslokt door aardverschuivingen. Dit gevaar is gelukkig bezweken als Inden daar in oktober vertoeft. Nu eerst onze oudste dochter begroeten, zij komt deze week weer terug uit Azië!
Abonneren op:
Posts (Atom)
