Wat totaal onbelangrijk is, is juist zo interessant.
- Agatha Cristie
Op een frisse, winterse zaterdagmiddag in januari hadden lief en ik wel zin om een flink stuk te fietsen. Uitwaaien. De stad uit, het platteland op. Op een modderig weggetje langs een lange vaart glibberden we op onze fietsen richting de boerderij waar we wilden zijn. We stapten na aankomst de warme schuur binnen. Het rook er heerlijk naar vers gezaagd hout! Er stond een zwarte, antieke gietijzeren houtbrander in het midden van de keet te gloeien. Een gevulde kruiwagen vol houtrestanten ernaast. Er liepen, wachtten en zaten overal mensen met winterjassen aan. Het was me volstrekt onduidelijk wie hier werkte of rond kwam snuffelen zoals wij. Ik zag ook mooie houten vloeren. Eén vloer van vierkanten blokjes die volgens mij geweldig zou staan in onze badkamer. Overal lag zaagsel, en opgestapelde houtbalken en planken tegen de muur aan. Ik zag geweldige tafelbladen van doorgezaagde oude, dikke eikenbomen in hun natuurlijke vorm. In deze aangename wanorde was het ons dus niet duidelijk wie we om uitleg konden vragen. “Een geweldig project!” riep mijn lief enthousiast. “Echt iets voor jou!” en wilde meteen weer op zijn fiets stappen om ergens een colaatje te gaan drinken. Ook buiten de schuur lag het bezaaid met prachtige planken met stoere noesten en schorsranden. We staarden ernaar toen een man met een stoffige winterjas en kaplaarzen ons tegemoet kwam. We liepen met hem terug naar de opslagplaats. Martijn liet ons grandioze stukken hout zien. Het bleek dat wij van extreem rustiek hout houden. Hij had nog een piepklein partijtje antiek wagonhout liggen dat hij ons graag wilde laten zien. Dikke planken vol gaten, noesten en spleten. Prachtig! Op een los vel papier schreef hij slordig wat maten en prijzen. Dit moest de offerte zijn. We lieten hem weten dat we de planken met ongestopte gaten en spleten wilden. Op maandag heb ik zijn bijna onleesbare velletje gescand en gemaild. De bestelling is geplaatst. Onze waskom komt binnenkort op een stoere, robuuste plank te staan.
Het gebeurde toch nog onverwachts. Je wéét dat een computer van acht jaar oud er zomaar mee kan stoppen. Uit ouderdom. Op die bewuste ochtend startte onze iMac gewoon niet meer op. Na een aantal keer proberen gaf ik het op. Ik hield er ergens al een tijdje rekening mee. Ik had zelfs niet lang voor het ongelukkige moment een Google Drive voor ons gezin geopend waar we mapjes met foto’s en filmpjes ingezet hadden. Ik had ook de foto’s van vorig jaar op CDrom’s gebrand. Ergens wist ik dat ik op het ergste voorbereid moest zijn. Daarom ging ik die ochtend niet meteen door het lint toen ik doorhad dat de computer er geen zin meer in had. Ik miste eigenlijk heel andere dingen merkte ik later. Ik miste de muziek van Spotify in de huiskamer. Ik miste afleveringen op Netflix kijken. De krant online lezen. Ik miste ook Word om mijn blogs in te schrijven. Ik miste zelfs Skype een beetje om met mijn vriendinnen in het buitenland te kletsen. Natuurlijk heb ik een mobiel telefoontje, maar dat piepkleine schermpje vind ik geen alternatief. Lief en ik besloten na een zoektocht naar een nieuwe iMac dat we tóch maar een nieuwe harde schijf wilden laten plaatsen. We kregen na een week wachten eigenlijk een lege computer terug. Dat betekent, weet ik nu, dat alle programma’s opnieuw gedownload moeten worden. En wat ik misschien nog erger vond was dat de computer geen enkel wachtwoord onthouden had! Ik heb een halve dag besteed aan het vertrouwd maken van onze ‘nieuwe’ computer. Opnieuw alle wachtwoorden achterhalen, uren stoeien met onze Apple ID en het opnieuw downloaden van alle programma’s of apps. Het enige programma wat ik niet opnieuw geplaatst heb is het kostbare programma Word. Er is tegenwoordig een gratis alternatief programma van Apple waar ook tekstverwerking in gedaan kan worden. Het is zéker wennen geef ik toe, maar ik geloof wel dat ik dat kan. Vanaf nu worden mijn geschreven blogs in een andere vorm bewaard en ben ik dus noodgedwongen met een nieuwe telling begonnen. Ik ben bijna 470 geschreven blogs kwijt geraakt… Niet helemaal kwijt gelukkig. Ze staan netjes geordend op deze website. Het voelt wel heel opgeruimd zo’n schone computer. Uit voorzorg hebben we nu een hippe time capsule van Apple in huis laten plaatsen die telkens een back-up maakt van onze gegevens. Onze computer blijft natuurlijk nog steeds een oudje, dus als ie er weer mee stopt kan alles met één druk op de knop overgezet worden naar de volgende nieuwe computer.
woensdag 31 januari 2018
woensdag 24 januari 2018
Oude beduimelde foto's
Vertel me en ik luister; laat me zien en ik kijk; laat het me beleven en ik leer.
- Lao Tzu
Er wordt een zware kartonnen doos de knusse huiskamer ingedragen. Gevuld met fotoboeken en stapels losse foto’s. Ik krijg ze in kleine stapeltjes aangereikt door mijn neef die rechts van mij zit. Op de foto’s herken ik mijn jonge vader, zijn broers, zus en zijn ouders. Mijn opa en oma. Ik zie ook mijn moeder in haar prachtige jonge jaren! Mijn tante, die links van mij op de bank zit, legt af en toe uit wie de mensen op de zwart-wit foto’s zijn. Mijn tante die dezelfde naam draagt als ik. Wij zijn beiden vernoemd naar mijn oma, haar moeder Matthia. Zij is veel te jong overleden. Mijn vader was pas net volwassen… Ook mijn moeder heeft haar nooit mogen leren kennen. Ik maak ondertussen een stapeltje van foto’s die ik graag wil hebben. Ook een fotootje van het graf van mijn oma. Precies hetzelfde versleten, beduimelde fotootje dat altijd in de portemonnee van mijn vader heeft gezeten. De enige zus van mijn vader, waar ik nu op bezoek ben, heb ik nooit eerder ontmoet. Door een breuk in de familie. Ik heb wel gehoord dat ik op haar zou lijken. We kijken elkaar aan en ze benoemt de dingen die ze in mijn gezicht herkent. We halen herinneringen op aan mijn opa. Veel komt weer terug. De koetjesrepen. De pot met dubbeltjes waar we een handje vol uit kregen om een ijsje te kopen. Er worden dingen opgehelderd die fijn zijn om te horen. Familiekwesties worden namelijk doorgeschoven naar de volgende generatie. Je voelt dat er geheimen zijn, of verdriet. Je wordt gevormd door je familiegeschiedenis. Het zijn je wortels. Deze oude foto’s doen me voelen dat ik deel ben van een geheel. Ik hoor erbij. Mijn ouders horen erbij. Mijn dochters horen er ook bij. We delen DNA. Dat is goed terug te zien op de gekartelde zwart-wit fotootjes. Een klein vierkant fotootje maakt me bijzonder blij. In voor de jaren’70 typische Kodak kleuren zijn mijn vader en moeder te zien. Naast elkaar op de bank. Mijn moeder draagt een glanzende trouwring. Ze is zwanger van mij. En ze kijkt zó verliefd naar mijn vader! Ik houd van foto’s. Nieuwe én oude foto’s. Ik houd van fotoalbums doorbladeren, stapels fotootjes terugzien én van foto’s maken. Deze week heb ik het fotoalbum van onze Jordanië reis ontvangen. Het ligt sindsdien op de eettafel. We pakken het even op als we tijd hebben om erin te bladeren. Heerlijk. Foto’s zijn eigenlijk het levende bewijs dat je lééft.
Ik lig ontspannen op een bed met een rol onder mijn knieën. Er ligt een warm kleedje over mijn benen. De kachel staat hoog. Ik luister naar een rustgevend muziekje. Kort ervoor zijn er allerlei naalden in mijn lijf gezet. Nogal pijnlijk in mijn kleine teentje. Ze moest er een druppeltje bloed uit masseren. Ook een naaldje in de zijkant van mijn hand. Als ze er aan draait krijg ik een tintelend gevoel rondom de naald, het Qi-gevoel. Dit gevoel duurt maar even. Het naaldje op mijn hoofd voel ik nauwelijks. Ik ken mijn acupuncturiste Ilona al zo’n tien jaar. Ze is enorm gegroeid in haar vak en in haar bekendheid. Ze komen van heinde en verre naar haar toe. Ze prikt soms drie cliënten tegelijkertijd. Ze heeft altijd aan één woord genoeg. En soms voelt ze ook aan mijn pols. In december belde ik haar vanwege de pijn in mijn bil die steeds erger werd ondanks de wekelijkse massages van de fysiotherapeut. Na één keer prikken voelde ik me de volgende ochtend al stukken beter. Een wonder! Maar dat vindt zij niet natuurlijk. Ik reageer meestal heel goed op de naaldjes. Na twee zwangerschappen met maanden van misselijkheid, spugen, afvallen en ziekenhuisopnames heb ik tijdens de derde zwangerschap met veel succes mijn heil gezocht bij acupunctuur. Vandaag gaat het om blokkades in mijn blaasmeridiaan. Binnen de Chinese gezondheidsleer gelooft men dat Qi (levensenergie) door je lichaam stroomt om zo je organen van energie te voorzien. Als de blaasmeridiaan niet in balans is kun je pijn in je rug en bil hebben en een strak gevoel aan de achterkant van je benen. Herkenbaar! Ik ben een aantal keertjes vlak na elkaar bij haar geweest en ik was eigenlijk meteen van mijn klachten af. Ik zal echter nog een paar keer terug komen zodat mijn lijf goed onthoudt hoe de balans bewaard moet worden. Blaasenergie is ook gevoelig voor kou dus de koude wintermaanden blijf ik sowieso nog bezoekjes brengen aan mijn lieve acupunturiste.
- Lao Tzu
Er wordt een zware kartonnen doos de knusse huiskamer ingedragen. Gevuld met fotoboeken en stapels losse foto’s. Ik krijg ze in kleine stapeltjes aangereikt door mijn neef die rechts van mij zit. Op de foto’s herken ik mijn jonge vader, zijn broers, zus en zijn ouders. Mijn opa en oma. Ik zie ook mijn moeder in haar prachtige jonge jaren! Mijn tante, die links van mij op de bank zit, legt af en toe uit wie de mensen op de zwart-wit foto’s zijn. Mijn tante die dezelfde naam draagt als ik. Wij zijn beiden vernoemd naar mijn oma, haar moeder Matthia. Zij is veel te jong overleden. Mijn vader was pas net volwassen… Ook mijn moeder heeft haar nooit mogen leren kennen. Ik maak ondertussen een stapeltje van foto’s die ik graag wil hebben. Ook een fotootje van het graf van mijn oma. Precies hetzelfde versleten, beduimelde fotootje dat altijd in de portemonnee van mijn vader heeft gezeten. De enige zus van mijn vader, waar ik nu op bezoek ben, heb ik nooit eerder ontmoet. Door een breuk in de familie. Ik heb wel gehoord dat ik op haar zou lijken. We kijken elkaar aan en ze benoemt de dingen die ze in mijn gezicht herkent. We halen herinneringen op aan mijn opa. Veel komt weer terug. De koetjesrepen. De pot met dubbeltjes waar we een handje vol uit kregen om een ijsje te kopen. Er worden dingen opgehelderd die fijn zijn om te horen. Familiekwesties worden namelijk doorgeschoven naar de volgende generatie. Je voelt dat er geheimen zijn, of verdriet. Je wordt gevormd door je familiegeschiedenis. Het zijn je wortels. Deze oude foto’s doen me voelen dat ik deel ben van een geheel. Ik hoor erbij. Mijn ouders horen erbij. Mijn dochters horen er ook bij. We delen DNA. Dat is goed terug te zien op de gekartelde zwart-wit fotootjes. Een klein vierkant fotootje maakt me bijzonder blij. In voor de jaren’70 typische Kodak kleuren zijn mijn vader en moeder te zien. Naast elkaar op de bank. Mijn moeder draagt een glanzende trouwring. Ze is zwanger van mij. En ze kijkt zó verliefd naar mijn vader! Ik houd van foto’s. Nieuwe én oude foto’s. Ik houd van fotoalbums doorbladeren, stapels fotootjes terugzien én van foto’s maken. Deze week heb ik het fotoalbum van onze Jordanië reis ontvangen. Het ligt sindsdien op de eettafel. We pakken het even op als we tijd hebben om erin te bladeren. Heerlijk. Foto’s zijn eigenlijk het levende bewijs dat je lééft.
Ik lig ontspannen op een bed met een rol onder mijn knieën. Er ligt een warm kleedje over mijn benen. De kachel staat hoog. Ik luister naar een rustgevend muziekje. Kort ervoor zijn er allerlei naalden in mijn lijf gezet. Nogal pijnlijk in mijn kleine teentje. Ze moest er een druppeltje bloed uit masseren. Ook een naaldje in de zijkant van mijn hand. Als ze er aan draait krijg ik een tintelend gevoel rondom de naald, het Qi-gevoel. Dit gevoel duurt maar even. Het naaldje op mijn hoofd voel ik nauwelijks. Ik ken mijn acupuncturiste Ilona al zo’n tien jaar. Ze is enorm gegroeid in haar vak en in haar bekendheid. Ze komen van heinde en verre naar haar toe. Ze prikt soms drie cliënten tegelijkertijd. Ze heeft altijd aan één woord genoeg. En soms voelt ze ook aan mijn pols. In december belde ik haar vanwege de pijn in mijn bil die steeds erger werd ondanks de wekelijkse massages van de fysiotherapeut. Na één keer prikken voelde ik me de volgende ochtend al stukken beter. Een wonder! Maar dat vindt zij niet natuurlijk. Ik reageer meestal heel goed op de naaldjes. Na twee zwangerschappen met maanden van misselijkheid, spugen, afvallen en ziekenhuisopnames heb ik tijdens de derde zwangerschap met veel succes mijn heil gezocht bij acupunctuur. Vandaag gaat het om blokkades in mijn blaasmeridiaan. Binnen de Chinese gezondheidsleer gelooft men dat Qi (levensenergie) door je lichaam stroomt om zo je organen van energie te voorzien. Als de blaasmeridiaan niet in balans is kun je pijn in je rug en bil hebben en een strak gevoel aan de achterkant van je benen. Herkenbaar! Ik ben een aantal keertjes vlak na elkaar bij haar geweest en ik was eigenlijk meteen van mijn klachten af. Ik zal echter nog een paar keer terug komen zodat mijn lijf goed onthoudt hoe de balans bewaard moet worden. Blaasenergie is ook gevoelig voor kou dus de koude wintermaanden blijf ik sowieso nog bezoekjes brengen aan mijn lieve acupunturiste.
woensdag 17 januari 2018
Zoet gevoel van heimwee
Alle sprookjes hebben dit met elkaar gemeen, dat zij zich bezighouden met het verlangen en niet met de vervulling.
-Godfried Bomans
Oudste dochter en ik gingen saampjes op een winterse, grijze doordeweekse middag naar de bioscoop. We schaamden ons er niet voor om voor de vertederende familiefilm Coco te kiezen. Tenslotte wordt de film omschreven als één groot muzikaal en kleurrijk spektakel, dat families uit alle generaties met elkaar verbindt. Wat ons tweetjes voornamelijk verbond om naar deze Disneyfilm te gaan waren natuurlijk onze jaren die we in Mexico gewoond hebben. De film is net zo bont en kleurrijk als het échte Mexico. En Mexico is in het bijzonder zo kleurrijk op 1 en 2 november als het spirituele feest Día de los Muertos gevierd wordt. Hoe families door de tijden heen verbonden blijven met elkaar door herinneringen. Precies waar de speelfilm over gaat. Wij hebben het genoegen gehad om deze traditie driemaal op een rij mee te mogen vieren op de panteón, de begraafplaats. De viering van de reünie met hun overleden familieleden is zo feestelijk en hartstochtelijk. De eerste keer dat ik nieuwsgierig werd naar deze viering was vanwege alle oranje bloemen die plotseling overal op straat te koop waren, het brood en snoep van de doden dat in de supermarkt lag en de inspirerende verhalen van Mexicanen in mijn nabije omgeving. Ik besloot van deze bijzondere twee dagen mijn thema te maken voor één van mijn examenopdrachten die ik nog moest maken voor mijn fotografieopleiding in Nederland.
Zodoende stond ik op de ochtend van mijn eerste Día de los Muertos op de panteón van mijn stad met families te praten die hun dierbaren offers brachten, hun graven met verlepte bloemen in een oud blik versierden en bij elkaar kwamen om de doden te herinneren. Ik luisterde naar de uitleg over hoe dat proces in elkaar steekt, zag hoe jongens hun diensten aanboden om de kruizen opnieuw te beschilderen, hoe er gebeden en gezongen werd. Ik werd zelfs bij naam op de begraafplaats geroepen om deel uit te maken van hun gebeden. De volgende dag nam ik mijn gezin mee naar de begraafplaats en zagen we muziekgroepen op de graven vrolijke muziek spelen. Familie er dansend, met een bier in de hand of een sigaret in de mond, omheen. Met gebaren vroeg ik, wijzend op mijn camera, of ik foto’s mocht maken. Ik was welkom om dichterbij te komen. Een ander jaar gingen we naar een klein dorpje in de bergen waar een spoor van oranje bloemblaadjes – net als in de film Coco - de weg voor de zielen naar de voordeur van de oude huisjes leidde. Wijwater en wierook werden er overheen gesprenkeld. Sommige huizen openden hun deuren voor ons om hun prachtige ofrenda’s te laten zien. Met toewijding gevuld met foto’s van familieleden die dat laatste jaar overleden waren. Daaromheen brood, bier, en andere etenswaren waar de geliefden van hielden. Precies zoals het in de animatiefilm ook te zien is bij de familie van Miguel en zijn seniele overgrootmoeder Coco. Dochterlief en ik herkenden alle kleine details die belangrijk zijn bij deze viering. Ik heb tijdens de film wel wat traantjes gelaten om het gemis van juist dit soort mooie culturele pareltjes, waar wij altijd welkom waren om het mee te vieren en vragen te stellen. Om de Spaanse filmmuziek die me onderhand zo vertrouwd is geworden. Ik zie ons weer door de blubber tussen de graven door lopen, omdat iedereen uit dezelfde waterbron zijn water haalde en de begraafplaatsen geen verharde paden hebben. Of dat we op een eenzaam paard stuitten op de kleine begraafplaats, omdat een man met sombrero de graven van zijn naverwanten bezocht. Ik zie de oudjes voor me, gearmd met een rieten mandje vol kaarsen om na zonsondergang op het graf aan te steken. De vrouw natuurlijk met lange grijze vlechten op haar rug en een bontgekleurd keukenschort om. Ook herinneren dochterlief en ik ons de herdenkingsoptochten in het donker met de verkleedde Caterina - de elegant geklede dame van de dood - en de vele jongelui die als skelet verkleed gaan. Of het hilarische moment dat toen de bel luidde in een klein dorpje overal tegelijk de oude, afgebladderde deuren open gingen en ik overal tegelijk een foto wilde nemen met als gevolg dat ik als een kip zonder kop door het straatje heen en weer rende. Het zijn nu allemaal warme, ontroerende herinneringen. De film wekte het zoete gevoel van heimwee op. Ook een gevoel van dankbaarheid dat wij hier bijzonder genoeg deelgenoot van mochten zijn.
-Godfried Bomans
Oudste dochter en ik gingen saampjes op een winterse, grijze doordeweekse middag naar de bioscoop. We schaamden ons er niet voor om voor de vertederende familiefilm Coco te kiezen. Tenslotte wordt de film omschreven als één groot muzikaal en kleurrijk spektakel, dat families uit alle generaties met elkaar verbindt. Wat ons tweetjes voornamelijk verbond om naar deze Disneyfilm te gaan waren natuurlijk onze jaren die we in Mexico gewoond hebben. De film is net zo bont en kleurrijk als het échte Mexico. En Mexico is in het bijzonder zo kleurrijk op 1 en 2 november als het spirituele feest Día de los Muertos gevierd wordt. Hoe families door de tijden heen verbonden blijven met elkaar door herinneringen. Precies waar de speelfilm over gaat. Wij hebben het genoegen gehad om deze traditie driemaal op een rij mee te mogen vieren op de panteón, de begraafplaats. De viering van de reünie met hun overleden familieleden is zo feestelijk en hartstochtelijk. De eerste keer dat ik nieuwsgierig werd naar deze viering was vanwege alle oranje bloemen die plotseling overal op straat te koop waren, het brood en snoep van de doden dat in de supermarkt lag en de inspirerende verhalen van Mexicanen in mijn nabije omgeving. Ik besloot van deze bijzondere twee dagen mijn thema te maken voor één van mijn examenopdrachten die ik nog moest maken voor mijn fotografieopleiding in Nederland.
Zodoende stond ik op de ochtend van mijn eerste Día de los Muertos op de panteón van mijn stad met families te praten die hun dierbaren offers brachten, hun graven met verlepte bloemen in een oud blik versierden en bij elkaar kwamen om de doden te herinneren. Ik luisterde naar de uitleg over hoe dat proces in elkaar steekt, zag hoe jongens hun diensten aanboden om de kruizen opnieuw te beschilderen, hoe er gebeden en gezongen werd. Ik werd zelfs bij naam op de begraafplaats geroepen om deel uit te maken van hun gebeden. De volgende dag nam ik mijn gezin mee naar de begraafplaats en zagen we muziekgroepen op de graven vrolijke muziek spelen. Familie er dansend, met een bier in de hand of een sigaret in de mond, omheen. Met gebaren vroeg ik, wijzend op mijn camera, of ik foto’s mocht maken. Ik was welkom om dichterbij te komen. Een ander jaar gingen we naar een klein dorpje in de bergen waar een spoor van oranje bloemblaadjes – net als in de film Coco - de weg voor de zielen naar de voordeur van de oude huisjes leidde. Wijwater en wierook werden er overheen gesprenkeld. Sommige huizen openden hun deuren voor ons om hun prachtige ofrenda’s te laten zien. Met toewijding gevuld met foto’s van familieleden die dat laatste jaar overleden waren. Daaromheen brood, bier, en andere etenswaren waar de geliefden van hielden. Precies zoals het in de animatiefilm ook te zien is bij de familie van Miguel en zijn seniele overgrootmoeder Coco. Dochterlief en ik herkenden alle kleine details die belangrijk zijn bij deze viering. Ik heb tijdens de film wel wat traantjes gelaten om het gemis van juist dit soort mooie culturele pareltjes, waar wij altijd welkom waren om het mee te vieren en vragen te stellen. Om de Spaanse filmmuziek die me onderhand zo vertrouwd is geworden. Ik zie ons weer door de blubber tussen de graven door lopen, omdat iedereen uit dezelfde waterbron zijn water haalde en de begraafplaatsen geen verharde paden hebben. Of dat we op een eenzaam paard stuitten op de kleine begraafplaats, omdat een man met sombrero de graven van zijn naverwanten bezocht. Ik zie de oudjes voor me, gearmd met een rieten mandje vol kaarsen om na zonsondergang op het graf aan te steken. De vrouw natuurlijk met lange grijze vlechten op haar rug en een bontgekleurd keukenschort om. Ook herinneren dochterlief en ik ons de herdenkingsoptochten in het donker met de verkleedde Caterina - de elegant geklede dame van de dood - en de vele jongelui die als skelet verkleed gaan. Of het hilarische moment dat toen de bel luidde in een klein dorpje overal tegelijk de oude, afgebladderde deuren open gingen en ik overal tegelijk een foto wilde nemen met als gevolg dat ik als een kip zonder kop door het straatje heen en weer rende. Het zijn nu allemaal warme, ontroerende herinneringen. De film wekte het zoete gevoel van heimwee op. Ook een gevoel van dankbaarheid dat wij hier bijzonder genoeg deelgenoot van mochten zijn.
woensdag 10 januari 2018
Gezapige gezelligheid
Er is een bepaalde gezapigheid voor nodig om huiselijke gezelligheid te waarderen; rusteloze geesten prefereren ongemak.
- George Santayana
Ons kleinste kuikentje is een tiener geworden. Ze is dertien jaar geleden in de Kerstvakantie geboren en haar verjaardag valt jaarlijks in de schoolvakantie. We waren net een dag terug van onze rondreis door een stukje van het Midden-Oosten toen er halverwege de middag vier keer de deurklopper ging en er telkens een vriendin van haar met een slaapzak en een hoofdkussen onder haar arm voor de deur stond. Niet lang daarna hebben we ze gedropt in de stad bij de Chocolate Company Café. Vijf tieners die daar samen een chocoladetaartje mochten verorberen. Ook een walhalla aan keuze tussen verschillende soorten warme chocolademelk hoorde erbij. Jongste dochter heeft goed haar weg kunnen vinden toen ze op haar elfde naar een totaal onbekende Nederlandse middelbare school ging. Heel erg spannend in zo’n enorm groot gebouw waar ze de eerste dagen haar weg niet door het gangenstelsel kon vinden. Waar ze erg moest wennen aan de bel en dan de haast om tijdig in je nieuwe lokaal terecht te komen. Ze hield de eerste spannende dagen de hele dag haar plas op, omdat ze niet naar het toilet durfde. Ze kende er niemand… En zie haar nu! Een groep lieve vriendinnen om haar heen waar ze alles mee deelt. Ze fietst met een vriendinnetje naar school waar ze mee afspreekt op de rotonde. Huiswerk wordt via social media na schooltijd doorgenomen. Ze kennen haar inmiddels zó goed dat ze haar met de meest attente cadeautjes verrasten. Ze hadden stad en land afgezocht om haar met precies hetzelfde armbandje, dat ze vlak voor de Kerstvakantie verloren was, te verrassen. Ze hadden een kilo ijsblokjes voor haar gekocht omdat ze de maffe tik heeft om op ijsblokjes te kauwen. Ze kennen elkaar pas anderhalf jaar, maar ik gun ze de levenservaring om met elkaar een geweldige middelbare schooltijd te doorlopen. Haar zussen hebben zo’n ervaring niet, omdat ze allebei moesten wisselen van school én land in die periode. Onze benjamin is geen typische jongste. We vinden haar bijvoorbeeld niet ongecompliceerd. Ze is ook geen flierefluiter. Ze is bloedserieus op school en zeer vlijtig. Ze weet ook wat ze wil in het leven, namelijk een Engelstalige wiskunde juf worden. De kans is groot dat ze deze zomer enig kind wordt thuis. Haar oudste zus woont al een tijd in Rotterdam op kamers en haar middelste zus hoort deze maand of ze aankomende zomer op campus gaat wonen in Middelburg. Ons kleine kuikentje kijkt daar niet naar uit. “Dan moet ik nog heel veel zomers alleen met jullie op vakantie!” kan ze hopeloos uitroepen. We zullen zien hoe het allemaal loopt. Beiden zussen hebben haar al laten weten dat als het zo uitkomt dat ze de zomers best met ons nóg een keer op reis willen.
Er is een nieuwe dynamiek ontstaan in ons kleine straatje. Zover ik me herinner hebben we een straatvereniging. Altijd geleid door de oudjes uit de straat. Een winterse bingo, een lentefietstochtje, een zomerse barbecue en een Nieuwjaarsreceptie. Veel vond plaats in een oubollig cafeetje in ons dorp of bij een vervallen gebouwtje van een ponyvereniging. De oudere garde rookte veel en dronk (te)veel. De laatste paar jaren is er veel verjonging in de straat gekomen. Deze mensen zijn ook in de organisatie van de straatvereniging gestapt en nu hebben we ineens heel andere activiteiten. De Nieuwjaarsreceptie was afgelopen weekend twee huizen bij ons vandaan. Buiten op straat. Rondom een open vuur. Met warme erwtensoep, vers gebakken oliebollen, warme chocomel, marshmallows boven het vuur maar ook veel flessen prosecco. Het was zó gezellig dat we spontaan met een groepje bij elkaar bleven eten, elk van ons nam wat lekkers van thuis mee. Eigenlijk dezelfde gezellige clan die op een decemberavond spontaan bij ons thuis een flink aantal flessen rode wijn achterover sloeg. De straatbarbecue hielden we afgelopen zomer ook in ons doodlopende straatje. Kindertjes speelden er gezellig omheen. Hun nieuwste inbreng is een ‘walking dinner’ aankomend voorjaar. Zo kunnen we gezellig ongegeneerd ‘gluren bij de buren’ . Ik ben heel benieuwd!
- George Santayana
Ons kleinste kuikentje is een tiener geworden. Ze is dertien jaar geleden in de Kerstvakantie geboren en haar verjaardag valt jaarlijks in de schoolvakantie. We waren net een dag terug van onze rondreis door een stukje van het Midden-Oosten toen er halverwege de middag vier keer de deurklopper ging en er telkens een vriendin van haar met een slaapzak en een hoofdkussen onder haar arm voor de deur stond. Niet lang daarna hebben we ze gedropt in de stad bij de Chocolate Company Café. Vijf tieners die daar samen een chocoladetaartje mochten verorberen. Ook een walhalla aan keuze tussen verschillende soorten warme chocolademelk hoorde erbij. Jongste dochter heeft goed haar weg kunnen vinden toen ze op haar elfde naar een totaal onbekende Nederlandse middelbare school ging. Heel erg spannend in zo’n enorm groot gebouw waar ze de eerste dagen haar weg niet door het gangenstelsel kon vinden. Waar ze erg moest wennen aan de bel en dan de haast om tijdig in je nieuwe lokaal terecht te komen. Ze hield de eerste spannende dagen de hele dag haar plas op, omdat ze niet naar het toilet durfde. Ze kende er niemand… En zie haar nu! Een groep lieve vriendinnen om haar heen waar ze alles mee deelt. Ze fietst met een vriendinnetje naar school waar ze mee afspreekt op de rotonde. Huiswerk wordt via social media na schooltijd doorgenomen. Ze kennen haar inmiddels zó goed dat ze haar met de meest attente cadeautjes verrasten. Ze hadden stad en land afgezocht om haar met precies hetzelfde armbandje, dat ze vlak voor de Kerstvakantie verloren was, te verrassen. Ze hadden een kilo ijsblokjes voor haar gekocht omdat ze de maffe tik heeft om op ijsblokjes te kauwen. Ze kennen elkaar pas anderhalf jaar, maar ik gun ze de levenservaring om met elkaar een geweldige middelbare schooltijd te doorlopen. Haar zussen hebben zo’n ervaring niet, omdat ze allebei moesten wisselen van school én land in die periode. Onze benjamin is geen typische jongste. We vinden haar bijvoorbeeld niet ongecompliceerd. Ze is ook geen flierefluiter. Ze is bloedserieus op school en zeer vlijtig. Ze weet ook wat ze wil in het leven, namelijk een Engelstalige wiskunde juf worden. De kans is groot dat ze deze zomer enig kind wordt thuis. Haar oudste zus woont al een tijd in Rotterdam op kamers en haar middelste zus hoort deze maand of ze aankomende zomer op campus gaat wonen in Middelburg. Ons kleine kuikentje kijkt daar niet naar uit. “Dan moet ik nog heel veel zomers alleen met jullie op vakantie!” kan ze hopeloos uitroepen. We zullen zien hoe het allemaal loopt. Beiden zussen hebben haar al laten weten dat als het zo uitkomt dat ze de zomers best met ons nóg een keer op reis willen.
Er is een nieuwe dynamiek ontstaan in ons kleine straatje. Zover ik me herinner hebben we een straatvereniging. Altijd geleid door de oudjes uit de straat. Een winterse bingo, een lentefietstochtje, een zomerse barbecue en een Nieuwjaarsreceptie. Veel vond plaats in een oubollig cafeetje in ons dorp of bij een vervallen gebouwtje van een ponyvereniging. De oudere garde rookte veel en dronk (te)veel. De laatste paar jaren is er veel verjonging in de straat gekomen. Deze mensen zijn ook in de organisatie van de straatvereniging gestapt en nu hebben we ineens heel andere activiteiten. De Nieuwjaarsreceptie was afgelopen weekend twee huizen bij ons vandaan. Buiten op straat. Rondom een open vuur. Met warme erwtensoep, vers gebakken oliebollen, warme chocomel, marshmallows boven het vuur maar ook veel flessen prosecco. Het was zó gezellig dat we spontaan met een groepje bij elkaar bleven eten, elk van ons nam wat lekkers van thuis mee. Eigenlijk dezelfde gezellige clan die op een decemberavond spontaan bij ons thuis een flink aantal flessen rode wijn achterover sloeg. De straatbarbecue hielden we afgelopen zomer ook in ons doodlopende straatje. Kindertjes speelden er gezellig omheen. Hun nieuwste inbreng is een ‘walking dinner’ aankomend voorjaar. Zo kunnen we gezellig ongegeneerd ‘gluren bij de buren’ . Ik ben heel benieuwd!
vrijdag 5 januari 2018
Bloedstollend
I think it’s part of my personality – I love to travel; I love different cultures and philosophies and perspectives on things.
- Martin Henderson
Het lukte ons niet het zonnetje van het strand mee te nemen naar Amman. Na vijf uur rijden over de Desert High Way - dwars door de kale, lege woestijn - was de hoofdstad in een deken van dikke mist gehuld. We hadden drie nachten in de kustplaats Aqaba doorgebracht. Heel eerlijk gezegd moesten mijn lief en ik wel even landen in dit hotel. Het lag tegenover een enorme moskee, in een straatje vol winkeltjes en restaurants. Aan de rand van de souqs. Een rommelig straatbeeld. Een donkere receptie als entree. Eenmaal op de ruime hotelkamers stroomde veel zonlicht binnen door grote ramen. Eén van beiden kamers had zelfs een balkonnetje met uitzicht op het publieke strand. Toch een fijne plek uiteindelijk. Nadat iedereen na aankomst zijn portie WiFi tot zich genomen had slenterden we naar het strand. Vrolijke kindjes waren aan het zwemmen in de zee. Moeders zaten met hun djellaba aan op het strand te kletsen. Mannen daarentegen liepen wel in hun zwembroek rond. We besloten op een terrasje te zitten met uitzicht op het strand, de ondergaande zon, en op Eilat aan de overkant van de Rode zee. Er was een grote promenade naast het strand, geflankeerd door palmbomen. In de branding lagen diverse bontgekleurde glasbootjes op de deinende golfjes te wachten op toeristen om een sunset tour te maken. Hun vrolijke muziek stond hard aan. Een heel relaxt tropisch sfeertje. De twee dagen erna snorkelden en zonnebaadden wij bij een luxe beach club aan South Beach. Dat kon daar gewoon in onze bikini’s. Op de lange steiger legden boten vol toeristen aan. Recht voor het strand was een gekleurde koraaltuin met veel soorten gekleurde visjes. Echt prachtig! Eenmaal op de terugweg naar de hoofdstad zagen we ontelbaar veel kapot geklapte autobanden naast de weg in het woestijnzand. Uitzicht op eindeloos saaie rijen elektriciteitspalen. De enige afwisseling tijdens de oersaaie rit waren de controlepunten (we waren vlakbij de grens van Saoedi Arabië en Irak) waar de kofferbak open moest. Hoe levendig waren dan de straten rondom ons strandhotel! We ontbeten in de ochtend op straat, slenterden in de avond over de souqs waar we heerlijke kruiden, thee, verrukkelijke chocoladenootjes, een koperen bewerkte schaal en zelfgemaakte kralenarmbandjes kochten. De tegenstellingen in dit land zijn groot. Qua weer, qua moderniteit, qua natuur en qua traditionele waarden. Maar boven alles toornt de enorme gastvrijheid van deze mensen uit. Een perfect land om rondreizend ons dertig-jaar-samenzijn te vieren!
Het laatste opwindende avontuur van deze reis beleefden we op de terugweg in het vliegtuig. Oudste dochter kwam nog de avond voor vertrek met het nieuws dat er veel vluchten op Schiphol gecanceld waren in verband met de voorspelde zware windstoten. We hielden de website in de gaten en vertrokken gewoon volgens plan richting de luchthaven in Amman. Het duurde daar trouwens eeuwen voordat we door de controle waren. Ze doorzochten de handbagage heel grondig en elke souvenir werd uit de Arabische krant gerold, gecheckt en weer terug ingepakt. Het was een vlucht van vier uur. Zo’n drie kwartier voor de landing in Amsterdam begon het…. We moesten plots de riemen om doen en plaats nemen in onze stoelen. Het vliegtuig schommelde heen en weer. Het zakte af en toe een flink stuk naar beneden. Oudste kind hield mijn arm vast met haar warme, bezweette hand. Na haar vliegavontuur in Taiwan door een tyfoon is ze bang. Het vliegtuig maakte een loop boven Flevoland en oudste dochter dacht dat we terug zouden keren. Zo ging dat afgelopen zomer ook in Taiwan…. Het toestel vervolgde echter zijn route en ging verschrikkelijk tekeer. Ik telde de bloedstollende minuten af op het schermpje. Ik zag een Islamitische vrouw bidden. Haar twee kleine zoontjes naast haar. Naast mijn lief zat een passagier met een spuugzakje klaar. De Jordaniër naast ons raampje had de stoel voor hem zo stevig vast dat zijn knokkels wit zagen. Mijn rug was nat van het (angst)zweet. Toen de wielen eenmaal Nederlandse bodem raakten klapten alle passagiers van opluchting en vol ontzag voor de piloot. Volgens mij wordt er nooit meer geklapt na landing dus dat zegt wel wat! Bij de bagageband zag ik de piloot staan. Ik wees mijn eega de held aan. “Hij ziet er heel aardig uit” zei ik erbij. “Loop er dan naar toe!” opperde mijn lief. Iets hield mij tegen. Mijn lief liep met uitgestoken hand naar hem toe en bedankte de piloot voor zijn stoere landing. “Also on behalf of my family” zei eega erbij. “This was the best I could do” antwoordde de piloot met een grote grijns op zijn gezicht. Niet veel later zagen we op de schermen in de aankomsthal dat het gros van de vluchten gecanceld of vertraagd was.
- Martin Henderson
Het lukte ons niet het zonnetje van het strand mee te nemen naar Amman. Na vijf uur rijden over de Desert High Way - dwars door de kale, lege woestijn - was de hoofdstad in een deken van dikke mist gehuld. We hadden drie nachten in de kustplaats Aqaba doorgebracht. Heel eerlijk gezegd moesten mijn lief en ik wel even landen in dit hotel. Het lag tegenover een enorme moskee, in een straatje vol winkeltjes en restaurants. Aan de rand van de souqs. Een rommelig straatbeeld. Een donkere receptie als entree. Eenmaal op de ruime hotelkamers stroomde veel zonlicht binnen door grote ramen. Eén van beiden kamers had zelfs een balkonnetje met uitzicht op het publieke strand. Toch een fijne plek uiteindelijk. Nadat iedereen na aankomst zijn portie WiFi tot zich genomen had slenterden we naar het strand. Vrolijke kindjes waren aan het zwemmen in de zee. Moeders zaten met hun djellaba aan op het strand te kletsen. Mannen daarentegen liepen wel in hun zwembroek rond. We besloten op een terrasje te zitten met uitzicht op het strand, de ondergaande zon, en op Eilat aan de overkant van de Rode zee. Er was een grote promenade naast het strand, geflankeerd door palmbomen. In de branding lagen diverse bontgekleurde glasbootjes op de deinende golfjes te wachten op toeristen om een sunset tour te maken. Hun vrolijke muziek stond hard aan. Een heel relaxt tropisch sfeertje. De twee dagen erna snorkelden en zonnebaadden wij bij een luxe beach club aan South Beach. Dat kon daar gewoon in onze bikini’s. Op de lange steiger legden boten vol toeristen aan. Recht voor het strand was een gekleurde koraaltuin met veel soorten gekleurde visjes. Echt prachtig! Eenmaal op de terugweg naar de hoofdstad zagen we ontelbaar veel kapot geklapte autobanden naast de weg in het woestijnzand. Uitzicht op eindeloos saaie rijen elektriciteitspalen. De enige afwisseling tijdens de oersaaie rit waren de controlepunten (we waren vlakbij de grens van Saoedi Arabië en Irak) waar de kofferbak open moest. Hoe levendig waren dan de straten rondom ons strandhotel! We ontbeten in de ochtend op straat, slenterden in de avond over de souqs waar we heerlijke kruiden, thee, verrukkelijke chocoladenootjes, een koperen bewerkte schaal en zelfgemaakte kralenarmbandjes kochten. De tegenstellingen in dit land zijn groot. Qua weer, qua moderniteit, qua natuur en qua traditionele waarden. Maar boven alles toornt de enorme gastvrijheid van deze mensen uit. Een perfect land om rondreizend ons dertig-jaar-samenzijn te vieren!
Het laatste opwindende avontuur van deze reis beleefden we op de terugweg in het vliegtuig. Oudste dochter kwam nog de avond voor vertrek met het nieuws dat er veel vluchten op Schiphol gecanceld waren in verband met de voorspelde zware windstoten. We hielden de website in de gaten en vertrokken gewoon volgens plan richting de luchthaven in Amman. Het duurde daar trouwens eeuwen voordat we door de controle waren. Ze doorzochten de handbagage heel grondig en elke souvenir werd uit de Arabische krant gerold, gecheckt en weer terug ingepakt. Het was een vlucht van vier uur. Zo’n drie kwartier voor de landing in Amsterdam begon het…. We moesten plots de riemen om doen en plaats nemen in onze stoelen. Het vliegtuig schommelde heen en weer. Het zakte af en toe een flink stuk naar beneden. Oudste kind hield mijn arm vast met haar warme, bezweette hand. Na haar vliegavontuur in Taiwan door een tyfoon is ze bang. Het vliegtuig maakte een loop boven Flevoland en oudste dochter dacht dat we terug zouden keren. Zo ging dat afgelopen zomer ook in Taiwan…. Het toestel vervolgde echter zijn route en ging verschrikkelijk tekeer. Ik telde de bloedstollende minuten af op het schermpje. Ik zag een Islamitische vrouw bidden. Haar twee kleine zoontjes naast haar. Naast mijn lief zat een passagier met een spuugzakje klaar. De Jordaniër naast ons raampje had de stoel voor hem zo stevig vast dat zijn knokkels wit zagen. Mijn rug was nat van het (angst)zweet. Toen de wielen eenmaal Nederlandse bodem raakten klapten alle passagiers van opluchting en vol ontzag voor de piloot. Volgens mij wordt er nooit meer geklapt na landing dus dat zegt wel wat! Bij de bagageband zag ik de piloot staan. Ik wees mijn eega de held aan. “Hij ziet er heel aardig uit” zei ik erbij. “Loop er dan naar toe!” opperde mijn lief. Iets hield mij tegen. Mijn lief liep met uitgestoken hand naar hem toe en bedankte de piloot voor zijn stoere landing. “Also on behalf of my family” zei eega erbij. “This was the best I could do” antwoordde de piloot met een grote grijns op zijn gezicht. Niet veel later zagen we op de schermen in de aankomsthal dat het gros van de vluchten gecanceld of vertraagd was.
dinsdag 2 januari 2018
Zwart beroete theeketels
Wherever you go, go with all your heart.
- Confucius
Ik gil het uit. Met mijn gympies vol rood woestijnzand sta ik in de gespen van een snowboard. Bovenop een hoge woestijnduin. In de Jordanese woestijn Wadi Rum om precies te zijn. Ik glijd naar beneden van een steile helling. Ik heb nooit eerder gesnowboard. Ik zoek mijn evenwicht, gil en zoef naar beneden. Gaaf! Beneden worden we opgewacht in een bedoeïenentent met sterke, zoete thee. We hebben de nacht in deze woestijn doorgebracht in een erg luxe bedoeïenentent. We hadden zelfs twee slaapkamers en een eigen badkamer! Door de bewolking die dag gaf de zonnecel, gelegen op een rots, niet voldoende energie af. Gelukkig hadden we zaklampen mee. Er was trouwens ook geen stromend water. Het was die nacht werkelijk pikdonker en er was gewoon geen geluid. Mijn lief en ik konden maar moeilijk slapen daar… Die avond aten we met alle gasten samen op kleden in een grote bedoeïenentent. Een leuk internationaal sfeertje. Daarna gingen we buiten rondom het vuur zitten. Er werd muziek gemaakt en gezongen. Grote, zwart beroete theeketels stonden op het vuur om zoete bedoeïnenthee te maken. Overal brandden kaarsjes. Wij zaten onderuit op bontgekleurde kussens en warme dekens om ons heen. Een heel relaxte sfeer. Hoe anders deze zinderende ochtend op de zandduin! We rijden met Akram mee in de laadbak van zijn oude truck door de woestijn. We bezoeken allemaal verborgen juweeltjes in de woestijn. Een natuurlijke brug, een bergspleet met wandtekeningen van dromedarissen en een oase met twee bomen waar de bedoeïenen al eeuwen samenkomen om hun schapen, geiten en dromedarissen te laten drinken. Terwijl de meiden met hun papa naar de waterbron op de berg klimmen drink ik rustig mijn thee in de tent. Ik observeer de bedrijvigheid. Veel Jordaniërs met geruite shawls op hun hoofd buiten, een drinkbak waar omheen de beesten verzamelen en geluid van dromedarissen die luid protesteren. Binnen wordt de sheesha gerookt. Midden in de tent is een open vuur voor de hete kooltjes in de waterpijp en een zwart beroete theeketel staat te koken. Zo gaat het er hier natuurlijk al eeuwen aan toe. Toen we de dag ervoor de woestijn introkken deden we dat op de ruggen van vijf dromedarissen. We hobbelden twee uur lang door het mulle zand met op de achter- en voorgrond indrukwekkende bergen. Een landschap van kalmte en rust.
De dageraad van de eerste januari van het jaar 2018 brak aan met luid gezang uit de minaret. Een grootse moskee staat tegenover ons hotel in de kustplaats Aqaba. Nog geen tien kilometer van het Israëlische Eilat. Aan de Rode Zee. We hebben in deze strandplaats het nieuwe jaar ingeluid. En hoe! We hadden geen verwachtingen, want hier in het Midden-Oosten vieren ze ook het Islamitische Nieuwjaar. Het restaurant had een groot feest georganiseerd. Alle tafels waren gereserveerd. Wij hadden een VIP tafel toegewezen gekregen. We bleken de enige buitenlanders te zijn… De meiden kregen een lichtgevende roos bij binnenkomst. Er was een buffet en live muziek van twee muzikanten. Soms werd er door de mannen gedanst. De dames droegen allemaal een hoofddoek. Ik telde slechts vier andere vrouwen zonder... Ik droeg een eenvoudig zwart jurkje boven de knie en had speciaal een zwarte panty erbij aan getrokken. Ik was de enige. Het gaf helemaal niet. We voelden ons heel erg welkom. We werden zelfs (als enige) door de microfoon met onze naam welkom geheten! Bij het buffet werd ik persoonlijk door de manager aangesproken. Ik moest een vraag over Nederland verzinnen. Een bekende radio DJ deed namelijk een spel met vragen in het Arabisch. We begrepen er uiteraard niks van maar zagen wel dat iedereen heel enthousiast meedeed. En ja hoor toen kwam dé vraag! De DJ kwam naar onze tafel, sprak gelukkig Engels en wij wonnen een prijs. We voelden ons er wat ongemakkelijk bij, maar zo wilden ze ons gastvrij onthalen. Het licht ging uit, er werd afgeteld in het Engels, en toen was er vuurwerk. Niet veel later zagen we buiten op de promenade prachtig mooi vuurwerk boven de Rode Zee. Het was verschrikkelijk druk op straat. Veel Jordaniërs wensten ons ‘Happy New Year! Welcome to Jordan!’. En dat is precies wat we ons altijd zullen herinneren. Jordanië heeft een eeuwenoude traditie om reizigers welkom te heten. Dat voelen we. Een inspirerend mooi land. Met nog mooiere, lievere mensen.
Aqaba, 1 januari 2018
- Confucius
Ik gil het uit. Met mijn gympies vol rood woestijnzand sta ik in de gespen van een snowboard. Bovenop een hoge woestijnduin. In de Jordanese woestijn Wadi Rum om precies te zijn. Ik glijd naar beneden van een steile helling. Ik heb nooit eerder gesnowboard. Ik zoek mijn evenwicht, gil en zoef naar beneden. Gaaf! Beneden worden we opgewacht in een bedoeïenentent met sterke, zoete thee. We hebben de nacht in deze woestijn doorgebracht in een erg luxe bedoeïenentent. We hadden zelfs twee slaapkamers en een eigen badkamer! Door de bewolking die dag gaf de zonnecel, gelegen op een rots, niet voldoende energie af. Gelukkig hadden we zaklampen mee. Er was trouwens ook geen stromend water. Het was die nacht werkelijk pikdonker en er was gewoon geen geluid. Mijn lief en ik konden maar moeilijk slapen daar… Die avond aten we met alle gasten samen op kleden in een grote bedoeïenentent. Een leuk internationaal sfeertje. Daarna gingen we buiten rondom het vuur zitten. Er werd muziek gemaakt en gezongen. Grote, zwart beroete theeketels stonden op het vuur om zoete bedoeïnenthee te maken. Overal brandden kaarsjes. Wij zaten onderuit op bontgekleurde kussens en warme dekens om ons heen. Een heel relaxte sfeer. Hoe anders deze zinderende ochtend op de zandduin! We rijden met Akram mee in de laadbak van zijn oude truck door de woestijn. We bezoeken allemaal verborgen juweeltjes in de woestijn. Een natuurlijke brug, een bergspleet met wandtekeningen van dromedarissen en een oase met twee bomen waar de bedoeïenen al eeuwen samenkomen om hun schapen, geiten en dromedarissen te laten drinken. Terwijl de meiden met hun papa naar de waterbron op de berg klimmen drink ik rustig mijn thee in de tent. Ik observeer de bedrijvigheid. Veel Jordaniërs met geruite shawls op hun hoofd buiten, een drinkbak waar omheen de beesten verzamelen en geluid van dromedarissen die luid protesteren. Binnen wordt de sheesha gerookt. Midden in de tent is een open vuur voor de hete kooltjes in de waterpijp en een zwart beroete theeketel staat te koken. Zo gaat het er hier natuurlijk al eeuwen aan toe. Toen we de dag ervoor de woestijn introkken deden we dat op de ruggen van vijf dromedarissen. We hobbelden twee uur lang door het mulle zand met op de achter- en voorgrond indrukwekkende bergen. Een landschap van kalmte en rust.
De dageraad van de eerste januari van het jaar 2018 brak aan met luid gezang uit de minaret. Een grootse moskee staat tegenover ons hotel in de kustplaats Aqaba. Nog geen tien kilometer van het Israëlische Eilat. Aan de Rode Zee. We hebben in deze strandplaats het nieuwe jaar ingeluid. En hoe! We hadden geen verwachtingen, want hier in het Midden-Oosten vieren ze ook het Islamitische Nieuwjaar. Het restaurant had een groot feest georganiseerd. Alle tafels waren gereserveerd. Wij hadden een VIP tafel toegewezen gekregen. We bleken de enige buitenlanders te zijn… De meiden kregen een lichtgevende roos bij binnenkomst. Er was een buffet en live muziek van twee muzikanten. Soms werd er door de mannen gedanst. De dames droegen allemaal een hoofddoek. Ik telde slechts vier andere vrouwen zonder... Ik droeg een eenvoudig zwart jurkje boven de knie en had speciaal een zwarte panty erbij aan getrokken. Ik was de enige. Het gaf helemaal niet. We voelden ons heel erg welkom. We werden zelfs (als enige) door de microfoon met onze naam welkom geheten! Bij het buffet werd ik persoonlijk door de manager aangesproken. Ik moest een vraag over Nederland verzinnen. Een bekende radio DJ deed namelijk een spel met vragen in het Arabisch. We begrepen er uiteraard niks van maar zagen wel dat iedereen heel enthousiast meedeed. En ja hoor toen kwam dé vraag! De DJ kwam naar onze tafel, sprak gelukkig Engels en wij wonnen een prijs. We voelden ons er wat ongemakkelijk bij, maar zo wilden ze ons gastvrij onthalen. Het licht ging uit, er werd afgeteld in het Engels, en toen was er vuurwerk. Niet veel later zagen we buiten op de promenade prachtig mooi vuurwerk boven de Rode Zee. Het was verschrikkelijk druk op straat. Veel Jordaniërs wensten ons ‘Happy New Year! Welcome to Jordan!’. En dat is precies wat we ons altijd zullen herinneren. Jordanië heeft een eeuwenoude traditie om reizigers welkom te heten. Dat voelen we. Een inspirerend mooi land. Met nog mooiere, lievere mensen.
Aqaba, 1 januari 2018
Abonneren op:
Posts (Atom)
