Time is a created thing. To say 'I don't have time,' is like saying, 'I don't want to’.
― Lao Tzu
De tijd vliegt of kruipt voorbij. Zo ervaren we dat tenminste. Want de tijd doet helemaal niets. Het is de manier waarop we met onze tijd omgaan die maakt dat we er veel of weinig van hebben. We zijn zo vaak in gevecht met de tijd. Op de mooie momenten wensen we dat de tijd stil kon staan. En hoe vaak zouden we de wijzers van de klok niet vooruit willen duwen? Met het ouder worden gaat de tijd ook sneller. En dat voel ik. Ons eerste jaar in México is bijna voorbij. En heel cliché: als we terug kijken voelt het als voorbij gevlogen. En toch leven we hier alsof we meer tijd hebben, bewuster. De dagen en de weekends zijn niet zo gevuld als toen we in Nederland woonden. We brengen veel meer tijd met elkaar door. Genieten meer van onze eetmomenten. In het weekend eten we vaak buiten of in een restaurant. We reizen hier meer. Wellicht komt het door de Mexicaanse omgeving dat tijd hier niet als een snelstromende rivier verloopt? Mexicanen kennen geen haast, en efficiënte tijdsindeling kennen ze al helemáál niet. Wij in het Westen zijn gewend aan het idee van lineaire tijd: het start en eindigt weer ergens. Culturen die meer in harmonie met de natuur leven, zoals veel Mexicanen, hebben een cirkelvormige tijdsbeleving zoals alles in de natuur. De zon komt op en gaat weer onder, om daarna weer op te komen. Seizoenen volgen elkaar in een ritme op. De term ‘te laat zijn’ kennen ze vrijwel niet. Soms tot onze grote frustratie! En zo is onze tijd hier voorbij gekabbeld met school, werk en reizen. Mijn studie is bijna ten einde. Mijn studietijd in México is niet echt efficiënt verlopen. Mijn medestudenten in Breda zijn vorig jaar al afgestudeerd. En ik hoop begin juni af te studeren. Net voor de zomer. Onze tweede zomer in México. Alleen brengen we deze zomer voor een groot deel in buurland Belize door.
Om me heen rommelt het flink in de bergen. Het onweer komt steeds dichterbij, de bliksemflitsen komen frequenter. Ik houd van onweer. Ik zit buiten. De zon is al weg en de lucht wordt steeds donkerder en groener. Binnen staan de pannen op het vuur, we gaan zo eten. De donder is waanzinnig en de regenbui barst los. Als kind hield ik speciaal van onweer als we kampeerden – vooral in de bergen. De kleur van de lucht wordt dramatisch donker, de temperatuur daalt en zelfs de geur verandert. Dat vind ik verrukkelijk. Het orkaanseizoen is weer begonnen aan de Mexicaanse kust en dat betekent voor ons in het binnenlandse hooggebergte, regen. Bijna elke avond worden we getrakteerd op een tropische bui. Wij vinden het gezellig. Het start meestal tijdens het avondeten. Daarna kijken we lekker TV, alhoewel…. Het zijn DVD’s. We hebben geluk dat series nu zo populair zijn, keuze genoeg. Six feet under vind ik zelf leuk of veel moderner Homeland of Revenge. Veel kijken we ook online op de computer. Ieder zijn eigen smaak op zijn eigen computer. Lekker Hollandse TV voor mij zoals Levenslied, DNA onbekend of De wereld draait door. En zo nu en dan pakken we een filmpje. Het regenseizoen is voor mij precies op tijd begonnen. De lucht was zo verschrikkelijk droog geworden dat mijn huid overal jeukte. De dagelijkse portie zon op mijn huid draagt daar natuurlijk ook aan bij. Ik was afgelopen week op een symposium over de invloed van de zon (UVA en UVB) op onze huid. Daar ben ik van geschrokken. Wetende dat wij op 2200 meter wonen, nog dichter bij de zon, en dus meer slechte invloed van de zon…. Ik ben van mening dat de beste bescherming voor onze blanke huid de zongebruinde huid is. Een kleurtje is voor ons heel gezond. Hier zie je veel Mexicanen overdag met een paraplu tegen de zon lopen, factor 50 en 60 staan volop in de schappen van de supermarkten. Op het symposium kregen we een tas vol proefmonsters van vele merken zonbeschermers. Later hoorde ik van Mexicaanse moeders dat ze hun jonge kinderen voor schooltijd allemaal insmeren met hoge beschermingsfactor voor het dagelijkse speelkwartiertje buiten…. Oeps.
vrijdag 31 mei 2013
donderdag 23 mei 2013
Personeel romantisch?
Koester bovenal de liefde die je ontvangt. Die zal doorleven lang nadat goud en gezondheid uit je leven zijn verdwenen.
- Og Mandino
Als je in Nederland woont lijkt het hebben van personeel in een groot huis ergens in de tropen heel handig, luxe en ergens ook wel romantisch. Mijn opa en oma hadden in het vroegere Indië altijd een baboe in huis en dat vond ik zo romantisch klinken. Een kokkin, een tuinman, een schoonmaakster, een kindermeisje of een chauffeur is in Nederland onbetaalbaar. Hier in México niet. Ook wij hebben hulp in en om het huis. Het romantische idee heb ik echter allang laten varen. Elke ochtend voor dag en dauw staat er een mannetje buiten op straat te vegen. Door de weeks kan ik daar wel mee leven, maar in het weekend staat hij er ook - voor de zon op komt - te vegen. Een eentonig geluid onder je openstaande slaapkamerraam terwijl je zo graag lekker uit wil slapen. Of zoals laatst toen we allemaal doordeweeks een dag vrij waren. We hadden ons ’s middags met veel kussens op het grote bed genesteld, filmpje aan en iets te drinken en te snoepen erbij. Toen bleek dat de tuinmannen besloten hadden om het dak bladvrij te gaan maken. Stonden er twee mannen met luidruchtige machines al het blad naar beneden te blazen, terwijl bij ons alle balkondeuren en ramen open stonden. Alles moest potdicht en het geluid van de film dan maar wat harder. Onze meid, muchacha, heeft een schoonmaakdoekjes-tic . Ze heeft heel veel schoonmaakdoekjes, misschien wel tien of meer. Maar toch presteert ze het om mijn theedoeken en soms de keukenhanddoeken er bij te pakken. Natuurlijk heb ik haar uitgelegd dat deze voor de vaat en onze handen in de keuken zijn. Ik leg ze steeds weer in het keukenkastje en zij gebruikt ze steeds weer voor weet-ik-veel-wat. Zo ook de vaatdoekjes bij de spoelbak in de keuken. Ze pikt ze allemaal in, ik kan soms niks meer vinden! Afgelopen week liep ik tegen schoonmaakdoeken aan in een winkeltje in de stad. Ik heb er vier voor haar gekocht met de uitleg dat zij deze nieuwe kan gebruiken in huis en dat mijn vaatdoekjes bij de kraan blijven liggen. Gisteren waren wéér al mijn vaatdoekjes verdwenen uit de keuken! Een vaatdoekjes-fetisj? Op zaterdagochtend als we met ons gezin in nachtgoed aan het ontbijt zitten presteert de tuinman het om precies voor de schuifdeuren van de eetkamer het blad te gaan harken. Weg privacy! Zo kunnen ze op zaterdagmiddag ook onbedachtzaam de sproeiers aanzetten over onze tuintafel en zonnebedjes. Of net als we lekker met z’n allen buiten willen gaan lunchen en de tafel reeds dekken zetten ze de elektrische grasmaaier aan. Er lopen ook klusjesmannen rond in onze colonia. Wij hadden de eigenaar gemeld dat we veel elektriciteitsproblemen met lampen hebben en er zou een elektricien langs komen. Dan zie je vervolgens een week niemand en dan ineens, als we nét in de auto zitten en ik de motor wil starten, staat hij naast mijn auto beteuterd te kijken. Hij wil NU de lampen gaan nakijken. Omdat je toch blij bent dat er iemand komt kijken ren je snel met hem door het huis om alle lampen aan te wijzen. Na thuiskomst blijkt dan dat hij de spulletjes niet heeft. Er wordt een afspraak gemaakt, waar hij natuurlijk niet op komt dagen, dan nog een afspraak waar hij weer niet verschijnt en dan uiteindelijk staat er een paar dagen later een andere elektricien aan de deur. Nu is er ook nog een groot mysterie rondom het personeel dat voor onze huisbaas werkt. We hebben drie keer iemand gevraagd voor onze katten te zorgen als we voor langere tijd op vakantie zijn. De eerste keer was afgelopen zomer toen we Juan vroegen om tien dagen op te passen. Kort daarna keerde hij nooit meer naar onze colonia terug om te werken. De tweede keer vroegen we Pedro twee weken op te passen in de Kerstvakantie. Pedro hebben we nog kort na thuiskomst in de tuin zien werken om vervolgens nooit meer terug te keren. Als laatste hebben we de vader van onze hulp Paola twee weken rondom Pasen gevraagd om de katten te voeren. Hij werkte als tuinman in onze tuin. Hij is sinds twee weken niet meer gesignaleerd…. We maken er al grapjes over wie we gaan vragen om aankomende zomer minstens drie weken op de katten te passen. Mysterieus als het is zal hij straks waarschijnlijk ook zijn baan kwijt zijn…
Vulkaan Popo staat nog steeds op springen, maar is afgelopen nachten steeds afgekoeld door verschrikkelijk heftige tropische regenbuien. Omdat Popo meer dan vijf kilometer hoog is vallen er tijdens deze nachtelijke stortbuien bergen sneeuw rondom zijn krater. Prachtig gezicht. Alarmfase drie blijft echter gehandhaafd en dat betekent voor onze school dat de belangrijkste en grootste ceremonie voor de schoolverlaters niet veilig is. Dat is jammer. Elke maandagochtend is er een vlagceremonie met de kinderen van Primaria en Secundaria. Tijdens deze wekelijkse ceremonie dragen de kinderen hun galatenue en wordt de Mexicaanse vlag gehesen tijdens het zingen van het Mexicaanse volkslied. Er horen militaire pasjes bij zoals een halve draai of verschillende soorten passen. De ceremonie die nu afgelast is vanwege de dreiging van een uitbarsting zou met Primaria-, Secundaria- en Prepaleerlingen samen zijn. Zo’n duizend leerlingen op het schoolplein alias basketbalvelden. Schoolbussen volgeladen zouden aankomen op het schoolplein van Maren. Een belangrijke afscheidstraditie van school wordt nu vanwege de gezondheid van iedereen heel sneu afgelast. Het laatste nieuws is dat de afgestudeerden vanmiddag een protest hielden op school. De alarmfase is dus onveranderd en dus pakken we ons dagelijks leven op en laten het risico op een eruptie gelaten over ons heen komen. Net zo gelaten als we de frustraties van SEP over ons heen laten komen. Uiteindelijk bleek het namelijk valse schijn: onze oudste meiden waren helemaal niet ingeschreven bij deze overheidsinstantie. Er misten nog een paar handtekeningen. We probeerden heel beheerst te reageren op deze berichten. Dit kan toch niet meer serieus zijn?, zeiden we tegen elkaar. Anthe heeft haar laatste schooldag van dit jaar al gehad! Maar vanmiddag kregen we het verlossende woord: de documenten liggen klaar op school.
- Og Mandino
Als je in Nederland woont lijkt het hebben van personeel in een groot huis ergens in de tropen heel handig, luxe en ergens ook wel romantisch. Mijn opa en oma hadden in het vroegere Indië altijd een baboe in huis en dat vond ik zo romantisch klinken. Een kokkin, een tuinman, een schoonmaakster, een kindermeisje of een chauffeur is in Nederland onbetaalbaar. Hier in México niet. Ook wij hebben hulp in en om het huis. Het romantische idee heb ik echter allang laten varen. Elke ochtend voor dag en dauw staat er een mannetje buiten op straat te vegen. Door de weeks kan ik daar wel mee leven, maar in het weekend staat hij er ook - voor de zon op komt - te vegen. Een eentonig geluid onder je openstaande slaapkamerraam terwijl je zo graag lekker uit wil slapen. Of zoals laatst toen we allemaal doordeweeks een dag vrij waren. We hadden ons ’s middags met veel kussens op het grote bed genesteld, filmpje aan en iets te drinken en te snoepen erbij. Toen bleek dat de tuinmannen besloten hadden om het dak bladvrij te gaan maken. Stonden er twee mannen met luidruchtige machines al het blad naar beneden te blazen, terwijl bij ons alle balkondeuren en ramen open stonden. Alles moest potdicht en het geluid van de film dan maar wat harder. Onze meid, muchacha, heeft een schoonmaakdoekjes-tic . Ze heeft heel veel schoonmaakdoekjes, misschien wel tien of meer. Maar toch presteert ze het om mijn theedoeken en soms de keukenhanddoeken er bij te pakken. Natuurlijk heb ik haar uitgelegd dat deze voor de vaat en onze handen in de keuken zijn. Ik leg ze steeds weer in het keukenkastje en zij gebruikt ze steeds weer voor weet-ik-veel-wat. Zo ook de vaatdoekjes bij de spoelbak in de keuken. Ze pikt ze allemaal in, ik kan soms niks meer vinden! Afgelopen week liep ik tegen schoonmaakdoeken aan in een winkeltje in de stad. Ik heb er vier voor haar gekocht met de uitleg dat zij deze nieuwe kan gebruiken in huis en dat mijn vaatdoekjes bij de kraan blijven liggen. Gisteren waren wéér al mijn vaatdoekjes verdwenen uit de keuken! Een vaatdoekjes-fetisj? Op zaterdagochtend als we met ons gezin in nachtgoed aan het ontbijt zitten presteert de tuinman het om precies voor de schuifdeuren van de eetkamer het blad te gaan harken. Weg privacy! Zo kunnen ze op zaterdagmiddag ook onbedachtzaam de sproeiers aanzetten over onze tuintafel en zonnebedjes. Of net als we lekker met z’n allen buiten willen gaan lunchen en de tafel reeds dekken zetten ze de elektrische grasmaaier aan. Er lopen ook klusjesmannen rond in onze colonia. Wij hadden de eigenaar gemeld dat we veel elektriciteitsproblemen met lampen hebben en er zou een elektricien langs komen. Dan zie je vervolgens een week niemand en dan ineens, als we nét in de auto zitten en ik de motor wil starten, staat hij naast mijn auto beteuterd te kijken. Hij wil NU de lampen gaan nakijken. Omdat je toch blij bent dat er iemand komt kijken ren je snel met hem door het huis om alle lampen aan te wijzen. Na thuiskomst blijkt dan dat hij de spulletjes niet heeft. Er wordt een afspraak gemaakt, waar hij natuurlijk niet op komt dagen, dan nog een afspraak waar hij weer niet verschijnt en dan uiteindelijk staat er een paar dagen later een andere elektricien aan de deur. Nu is er ook nog een groot mysterie rondom het personeel dat voor onze huisbaas werkt. We hebben drie keer iemand gevraagd voor onze katten te zorgen als we voor langere tijd op vakantie zijn. De eerste keer was afgelopen zomer toen we Juan vroegen om tien dagen op te passen. Kort daarna keerde hij nooit meer naar onze colonia terug om te werken. De tweede keer vroegen we Pedro twee weken op te passen in de Kerstvakantie. Pedro hebben we nog kort na thuiskomst in de tuin zien werken om vervolgens nooit meer terug te keren. Als laatste hebben we de vader van onze hulp Paola twee weken rondom Pasen gevraagd om de katten te voeren. Hij werkte als tuinman in onze tuin. Hij is sinds twee weken niet meer gesignaleerd…. We maken er al grapjes over wie we gaan vragen om aankomende zomer minstens drie weken op de katten te passen. Mysterieus als het is zal hij straks waarschijnlijk ook zijn baan kwijt zijn…
Vulkaan Popo staat nog steeds op springen, maar is afgelopen nachten steeds afgekoeld door verschrikkelijk heftige tropische regenbuien. Omdat Popo meer dan vijf kilometer hoog is vallen er tijdens deze nachtelijke stortbuien bergen sneeuw rondom zijn krater. Prachtig gezicht. Alarmfase drie blijft echter gehandhaafd en dat betekent voor onze school dat de belangrijkste en grootste ceremonie voor de schoolverlaters niet veilig is. Dat is jammer. Elke maandagochtend is er een vlagceremonie met de kinderen van Primaria en Secundaria. Tijdens deze wekelijkse ceremonie dragen de kinderen hun galatenue en wordt de Mexicaanse vlag gehesen tijdens het zingen van het Mexicaanse volkslied. Er horen militaire pasjes bij zoals een halve draai of verschillende soorten passen. De ceremonie die nu afgelast is vanwege de dreiging van een uitbarsting zou met Primaria-, Secundaria- en Prepaleerlingen samen zijn. Zo’n duizend leerlingen op het schoolplein alias basketbalvelden. Schoolbussen volgeladen zouden aankomen op het schoolplein van Maren. Een belangrijke afscheidstraditie van school wordt nu vanwege de gezondheid van iedereen heel sneu afgelast. Het laatste nieuws is dat de afgestudeerden vanmiddag een protest hielden op school. De alarmfase is dus onveranderd en dus pakken we ons dagelijks leven op en laten het risico op een eruptie gelaten over ons heen komen. Net zo gelaten als we de frustraties van SEP over ons heen laten komen. Uiteindelijk bleek het namelijk valse schijn: onze oudste meiden waren helemaal niet ingeschreven bij deze overheidsinstantie. Er misten nog een paar handtekeningen. We probeerden heel beheerst te reageren op deze berichten. Dit kan toch niet meer serieus zijn?, zeiden we tegen elkaar. Anthe heeft haar laatste schooldag van dit jaar al gehad! Maar vanmiddag kregen we het verlossende woord: de documenten liggen klaar op school.
donderdag 16 mei 2013
Don Goyo is ziek
Great achievement is usually born of great sacrifice, and is never the result of selfishness.
- Napoleon Hill
5000 keer is mijn blog bezocht! Ik houd de telling bij vanaf januari 2010: dat is een periode van twee jaar en ruim vier maanden. Ik ben zo trots als een aap met zeven staarten en ook heel dankbaar. Dankbaar dat jullie als lezers de moeite en tijd nemen om mijn verhalen te lezen. Alle 5000 bezoekjes: ¡Muchisimas gracias!
Het lijkt erop dat Anthe en Inden ingeschreven zijn bij SEP. Drie maal hoera! Norma, een secretaresse van school, een secretaresse van Mark’s kantoor en Mark zelf hebben zich er tegen aan bemoeid. Mark is met Norma naar het kantoor van SEP geweest en heeft de mensen daar duidelijk gemaakt dat hij er helemaal klaar mee was. Of het aan Mark’s uitbarsting gelegen heeft of gewoonweg omdat er eindelijk een einde gekomen is aan de papierstroom, dat is me niet duidelijk, maar er moesten nog maar een paar papieren vertaald en met een zegel van een notaris ingeleverd worden. Echt waar, dan was de inschrijving medio mei 2013 compleet. Reden voor een feestje, of toch niet? Kort geleden kregen we namelijk zeer onverwachts een bericht van de lagere school. Of we nog drie vertaalde en verzegelde rapporten van Maren wilden inleveren, en oja ook nog een officieel vertaald geboortebewijs met een officiële zegel van een notaris. Dit was de druppel! Alles was een half jaar gelegen al geregeld voor Maren. Een heel boos bericht aan deze mevrouw dat ze het lekker zelf kon uitzoeken, want van ons kreeg ze niks meer, belandde bij de directrice van de lagere school. De directrice nodigde ons uit en voor de allerlaatste keer had ik alle papieren weer bij elkaar gezocht. Mark en ik hadden samen afgesproken dat we NIKS meer gingen inleveren. Ze deden het er maar mee! Maar tijdens het gesprek met deze aardige, Amerikaanse directrice bleek dat ze alleen nog Maren’s geboortebewijs wilde hebben met een stempel van een Mexicaanse notaris. Dit kon zelfs in Puebla gedaan worden. Ze beloofde dat ze ons dan écht niets meer ging vragen. Nou vooruit dan maar. Terug van de notaris had ik nog even tijd voor een chocomel van de Starbucks voordat ik op school dit belangrijke papier zou inleveren. In het zonnetje met mijn e-reader op schoot en het heerlijke gevoel dat alles nu goed zou komen op school zat ik op het bankje. En toen gebeurde het… Een nette, lange Mexicaan kwam op mijn bankje afgelopen en overlaadde mij met complimenten. Ik was zo mooi, prachtig en hij had werkelijk nog nooit zo’n mooie vrouw gezien. Ik denk dat ik kennelijk echt opgelucht had zitten stralen nu de meiden alle drie staan ingeschreven, want hij hield niet op met zijn stroom lieve woorden. Na een kort praatje en een afwijzing liep hij na een zoen op mijn wang (tja, dat hoort hier in het Zuiden) weg. Ik keek stiekem van mijn e-reader op om te kijken of hij echt weg gelopen was en toen zag ik hem weer terug komen! Hij wilde toch erg graag een koffie met me drinken, of samen een hapje eten. Ik heb hem uitgelegd dat ik getrouwd ben en dat dit echt niet tot de mogelijkheden behoort. Ook niet één keer. Na deze teleurstelling is hij uiteindelijk vertrokken. Ik SMSte direct mijn schoolpleinvriendin wat me overkomen was. “Was hij knap?” was haar reactie. Eigenlijk best wel: een charmante Latino.
“Don Goyo' is ziek”, zeggen de bewoners die dicht bij vulkaan Popo wonen. Ze zetten offers in hun huizen zoals tortillas, tamales, kaarsen of pompoenen, om Popo gerust te stellen. Sommigen ouderen weten al dat ze niet zullen vluchten als Popo uitbarst. Het alarmniveau is verhoogd, de eerstvolgende fase is rood. Rood betekent evacuatie. Dit evacuatiebericht horen we dan op de radio, die bij ons alleen in de auto aanstaat... Wij wonen in zone 3 rondom de vulkaan en dat betekent minder kans op lava, vulkanisch zand en puimsteen. Tijdens een grote eruptie denkt men aan een hoeveelheid van tientallen centimeters vulkaanzand en as in onze stad. “Voor ons in Puebla is het gevaar voornamelijk de aardbevingen die gepaard gaan met de uitbarsting”, zegt een schoolpleinvriendin als we met mondkapjes staan te wachten op onze dochters. Ik vind het een angstig idee dat onze kinderen op school zijn en wij als ouders op een andere plek tijdens de uitbarsting. Op dit moment zijn er al dorpen rondom vulkaan Popo geëvacueerd, onze luchthaven is gesloten. Ook is er gisteren een verkenningsvlucht boven de krater gedaan. Er zijn typische kenmerken waargenomen die wijzen op een spoedige uitbarsting. De hoofdstad én Puebla - daarmee miljoenen mensen - zijn gewaarschuwd voor de komende mogelijke uitbarsting. Vannacht was er weer een explosie te zien, gecombineerd met steeds heftigere aardbevingen. Gistermiddag was de grijze wolk boven onze stad heel even open gebroken en zag ik Popo in zijn volle glorie staan met een enorme laag glinsterend sneeuw om zich heen en een stoere grijze wolk komende uit zijn krater. Aan de voet van de krater is vanmorgen een gebied van achttien vierkante kilometer afgezet. Zevenhonderd agenten en militairen zijn naar de regio gestuurd om te helpen bij de evacuatie van zo’n 12.000 mensen. Ook al zag Popo er gistermiddag nog zo mooi en herkenbaar uit - deze 5462 meter vulkaan beheerst een vorm van enorm natuurgeweld. Alleen Popo bepaalt wat er te gebeuren staat, wij wachten af en bereiden ons een beetje voor. Dat betekent drinkwater, voedsel en medicijnen in huis voor het geval van een evacuatie, zo ook een batterij gedreven radio en zaklampen. Maar niemand, behalve eeuwenoude Don Goyo zelf, weet wat ons te wachten staat….
- Napoleon Hill
5000 keer is mijn blog bezocht! Ik houd de telling bij vanaf januari 2010: dat is een periode van twee jaar en ruim vier maanden. Ik ben zo trots als een aap met zeven staarten en ook heel dankbaar. Dankbaar dat jullie als lezers de moeite en tijd nemen om mijn verhalen te lezen. Alle 5000 bezoekjes: ¡Muchisimas gracias!
Het lijkt erop dat Anthe en Inden ingeschreven zijn bij SEP. Drie maal hoera! Norma, een secretaresse van school, een secretaresse van Mark’s kantoor en Mark zelf hebben zich er tegen aan bemoeid. Mark is met Norma naar het kantoor van SEP geweest en heeft de mensen daar duidelijk gemaakt dat hij er helemaal klaar mee was. Of het aan Mark’s uitbarsting gelegen heeft of gewoonweg omdat er eindelijk een einde gekomen is aan de papierstroom, dat is me niet duidelijk, maar er moesten nog maar een paar papieren vertaald en met een zegel van een notaris ingeleverd worden. Echt waar, dan was de inschrijving medio mei 2013 compleet. Reden voor een feestje, of toch niet? Kort geleden kregen we namelijk zeer onverwachts een bericht van de lagere school. Of we nog drie vertaalde en verzegelde rapporten van Maren wilden inleveren, en oja ook nog een officieel vertaald geboortebewijs met een officiële zegel van een notaris. Dit was de druppel! Alles was een half jaar gelegen al geregeld voor Maren. Een heel boos bericht aan deze mevrouw dat ze het lekker zelf kon uitzoeken, want van ons kreeg ze niks meer, belandde bij de directrice van de lagere school. De directrice nodigde ons uit en voor de allerlaatste keer had ik alle papieren weer bij elkaar gezocht. Mark en ik hadden samen afgesproken dat we NIKS meer gingen inleveren. Ze deden het er maar mee! Maar tijdens het gesprek met deze aardige, Amerikaanse directrice bleek dat ze alleen nog Maren’s geboortebewijs wilde hebben met een stempel van een Mexicaanse notaris. Dit kon zelfs in Puebla gedaan worden. Ze beloofde dat ze ons dan écht niets meer ging vragen. Nou vooruit dan maar. Terug van de notaris had ik nog even tijd voor een chocomel van de Starbucks voordat ik op school dit belangrijke papier zou inleveren. In het zonnetje met mijn e-reader op schoot en het heerlijke gevoel dat alles nu goed zou komen op school zat ik op het bankje. En toen gebeurde het… Een nette, lange Mexicaan kwam op mijn bankje afgelopen en overlaadde mij met complimenten. Ik was zo mooi, prachtig en hij had werkelijk nog nooit zo’n mooie vrouw gezien. Ik denk dat ik kennelijk echt opgelucht had zitten stralen nu de meiden alle drie staan ingeschreven, want hij hield niet op met zijn stroom lieve woorden. Na een kort praatje en een afwijzing liep hij na een zoen op mijn wang (tja, dat hoort hier in het Zuiden) weg. Ik keek stiekem van mijn e-reader op om te kijken of hij echt weg gelopen was en toen zag ik hem weer terug komen! Hij wilde toch erg graag een koffie met me drinken, of samen een hapje eten. Ik heb hem uitgelegd dat ik getrouwd ben en dat dit echt niet tot de mogelijkheden behoort. Ook niet één keer. Na deze teleurstelling is hij uiteindelijk vertrokken. Ik SMSte direct mijn schoolpleinvriendin wat me overkomen was. “Was hij knap?” was haar reactie. Eigenlijk best wel: een charmante Latino.
“Don Goyo' is ziek”, zeggen de bewoners die dicht bij vulkaan Popo wonen. Ze zetten offers in hun huizen zoals tortillas, tamales, kaarsen of pompoenen, om Popo gerust te stellen. Sommigen ouderen weten al dat ze niet zullen vluchten als Popo uitbarst. Het alarmniveau is verhoogd, de eerstvolgende fase is rood. Rood betekent evacuatie. Dit evacuatiebericht horen we dan op de radio, die bij ons alleen in de auto aanstaat... Wij wonen in zone 3 rondom de vulkaan en dat betekent minder kans op lava, vulkanisch zand en puimsteen. Tijdens een grote eruptie denkt men aan een hoeveelheid van tientallen centimeters vulkaanzand en as in onze stad. “Voor ons in Puebla is het gevaar voornamelijk de aardbevingen die gepaard gaan met de uitbarsting”, zegt een schoolpleinvriendin als we met mondkapjes staan te wachten op onze dochters. Ik vind het een angstig idee dat onze kinderen op school zijn en wij als ouders op een andere plek tijdens de uitbarsting. Op dit moment zijn er al dorpen rondom vulkaan Popo geëvacueerd, onze luchthaven is gesloten. Ook is er gisteren een verkenningsvlucht boven de krater gedaan. Er zijn typische kenmerken waargenomen die wijzen op een spoedige uitbarsting. De hoofdstad én Puebla - daarmee miljoenen mensen - zijn gewaarschuwd voor de komende mogelijke uitbarsting. Vannacht was er weer een explosie te zien, gecombineerd met steeds heftigere aardbevingen. Gistermiddag was de grijze wolk boven onze stad heel even open gebroken en zag ik Popo in zijn volle glorie staan met een enorme laag glinsterend sneeuw om zich heen en een stoere grijze wolk komende uit zijn krater. Aan de voet van de krater is vanmorgen een gebied van achttien vierkante kilometer afgezet. Zevenhonderd agenten en militairen zijn naar de regio gestuurd om te helpen bij de evacuatie van zo’n 12.000 mensen. Ook al zag Popo er gistermiddag nog zo mooi en herkenbaar uit - deze 5462 meter vulkaan beheerst een vorm van enorm natuurgeweld. Alleen Popo bepaalt wat er te gebeuren staat, wij wachten af en bereiden ons een beetje voor. Dat betekent drinkwater, voedsel en medicijnen in huis voor het geval van een evacuatie, zo ook een batterij gedreven radio en zaklampen. Maar niemand, behalve eeuwenoude Don Goyo zelf, weet wat ons te wachten staat….
donderdag 9 mei 2013
Het kleinste vulkaantje
Health is a state of complete harmony of the body, mind and spirit. When one is free of physical disabilities and mental distractions, the gates of the soul open.
- B.K.S. Iyengar
De wereld is wit, of eigenlijk grijs. En hoe meer we de stad in rijden op deze vroege ochtend hoe meer grijs we zien opstuiven. De wegen zijn bedekt met een laagje witgrijs stof en alle auto’s ook. Onze patio is helemaal wit. Het lijkt wel stuifsneeuw! De lucht is grijs. Popo heeft vannacht meer dan drie kilometer hoog as en vulkanisch zand uitgespuugd en er waren ook explosies en gloeilampeffecten te zien. Speciaal voor Mark’s verjaardag?? Alarmfase twee is uitgeroepen. Iedereen draagt een mondkapje op straat. Dit effect draagt wel bij aan de spookachtige, mystieke sfeer in de stad. Inden krijgt meteen bij de schooldeur een mondkapje uitgereikt, Maren in het klaslokaal. Bij Anthe dragen de jongelui ze niet, te achterlijk natuurlijk. Bij de eerste drogist waar ik onderweg stop zijn de mondkapjes al uitverkocht, later slaag ik gelukkig wel. In mijn toestand is het nu niet handig om vulkaanas in mijn longen te krijgen…
Het kleinste vulkaantje van de wereld is slechts 13 meter hoog, met een breedte van 23 meter. Zijn naam is Cuexcomate en betekent zoiets als “kom om dingen te bewaren”. Het vulkaantje ligt hemelsbreed misschien een halve kilometer bij ons huis vandaan. México heeft duizenden vulkanen, en vaak erg interessante zoals Popo, maar Cuexcomate moet de enige vulkaan zijn met een wenteltrap erin! Deze vulkaan is gevormd in 1064, als een uitloper tijdens een uitbarsting van een veel grotere vulkaan, Popo. Cuexcomate is officieel geclassificeerd als "niet actief". Het is zeer onwaarschijnlijk dat hij in hernieuwde activiteit uitbarst. Echter, de bewoners van de woonwijk waar deze vulkaan gelegen is zijn vrij betrokken, omdat Popo in toenemende mate actief is geworden de laatste jaren – zoals vannacht. Dit heeft wel eens geleid tot een aantal tijdelijke evacuaties van de dorpen rondom de basis. Als Popo weer met geweld zou uitbarsten, zo geloven de bewoners, dan zou misschien wel de ondergrondse link naar Cuexcomate kunnen worden hersteld en wordt 's werelds kleinste vulkaan ineens iets groter ... Laten we hopen dat dát nooit gebeurt. Het zou een einde maken aan een ongebruikelijke toeristische attracties in dit deel van México. Klimmen in een wenteltrap in de claustrofobische duisternis is nauwelijks een alledaagse ervaring voor een toerist, of zelfs voor een vulkanologische onderzoeker. Mark en ik hebben het gedaan toen we in 2012 op huizenjacht waren in Puebla. De krater is ongeveer acht meter breed. Eenmaal binnen, is er niet veel te zien eerlijk gezegd, afgezien van de onvermijdelijke lava. Met de kinderen hebben we onlangs voor het vulkaantje gestaan, maar er was een lint opgehangen. We mochten niet de wenteltrap af. 's Werelds kleinste actieve vulkaan is waarschijnlijk Mount Taal, gelegen in de Filippijnen. Hij heeft meer dan negenendertig keer de hoogte van Cuexcomate, zijn lilliputter neefje.
Midden in het oude centrum van Puebla liepen we op het grote, statige gebouw af. Een binnentuin, rondom muren met prachtige bogen waar tegenwoordig glas in gezet is. De vloeren in de oude gangen met hoge plafonds bestaan uit oude, versleten stenen. Het blijkt de eerste kraamkliniek van Latijns-Amerika te zijn, opgericht in 1885. Ik kan het niet laten om te denken aan wie hier allemaal zijn voetstappen heeft achter gelaten? Het oude gebouw behuisd nu een klein academisch ziekenhuis met naast gynaecologie ook een klein aantal andere specialismen. Zoals longarts Alfredo die samen met Luis – echtgenoot van mijn yogajuf – naar mijn röntgenfoto’s heeft gekeken. Als second opinion. Ik werd namelijk een dag eerder dan gepland naar mijn internist Eduardo geroepen. De radioloog had hem gebeld over mijn röntgenfoto’s…. Slecht nieuws? Mark en ik grapten nog in de wachtkamer dat dokter Eduardo voor het weekend eerder naar huis wilde en daarom mijn afspraak had vervroegd. In de wachtkamer viste ik uit de grote enveloppe vol resultaten een brief van de radioloog in het Spaans en we schrokken van de inhoud. Er werd geschreven over een infarct in mijn rechterlong! En mijn eigen naam stond echt boven de brief. Kort daarna mochten we bij dokter Eduardo binnen komen. Kijkend naar het verlichte bord aan de muur met vele blauwe doorsneefoto’s van mijn organen wees de dokter de vlek aan. Een bloedprop is vast komen te zitten in mijn long. Ik moest van hem tien dagen medicijnen onder mijn huid gespoten krijgen en tien dagen antibiotica slikken. Voordat ik weer voor niks zware medicijnen zou gaan slikken zijn we ’s avonds laat bij Luis op de ER van een klein ziekenhuis langs geweest waar hij werkt als chirurg. Hij kon in de operatiekamer naar mijn röntgenfoto’s kijken en zijn mening geven. Tot na middernacht hebben we zitten wachten in een halfdonkere, bedompte wachtkamer van de ER. Geen koffie- of theemachine, alleen TL-verlichting in de hal achter de klapdeuren waar een nachtzuster zich zat te vervelen. We dachten uit verveling zelfs bloedspatten op de vloer waar te nemen…toen de telefoon ging. Luis had een spoedoperatie tussendoor gehad vandaar het wachten en hij vertelde ons precies wat hij had gezien op mijn foto’s. Trombose in mijn long en hij stond erop dat we eerst een longspecialist zouden zien voordat ik de volgende ochtend met de bloedverdunners zou starten. Luis regelde een afspraak met longarts Alfredo. Vanwege de drie verkeerde diagnoses vooraf (niersteen, galsteen, virus) die steeds resulteerden in onnodig medicijngebruik had Alfredo zijn collega en cardioloog ook uitgenodigd. Samen hebben we weer de foto’s bestudeerd en zonder twijfel was de conclusie dat ik een heel serieus probleem heb in mijn long. Bloedvaten in mijn rechterlong worden afgekneld door een bloedprop (waarschijnlijk afkomstig uit mijn benen) en die moet er zo snel mogelijk weg. Een longembolie. Bloed heeft de eigenschap te gaan klonteren en als deze bloedprop groter wordt dan wordt de schade ook groter. Bloedverdunners dus voor de komende zes maanden. Zo’n prop moet door het lichaam zelf opgeruimd worden en dat kost tijd. Sterke pillen voorgeschreven met uiteraard verschrikkelijke bijwerkingen. (En ik ben nog niet eens een jaar van de prednison af!) Maar er is geen twijfel dit keer, vier artsen hebben de diagnose bevestigd. Mijn pijn is weg, ik ben nog wel kortademig. Geen sporten meer voorlopig. Ik ben een patiënt.
- B.K.S. Iyengar
De wereld is wit, of eigenlijk grijs. En hoe meer we de stad in rijden op deze vroege ochtend hoe meer grijs we zien opstuiven. De wegen zijn bedekt met een laagje witgrijs stof en alle auto’s ook. Onze patio is helemaal wit. Het lijkt wel stuifsneeuw! De lucht is grijs. Popo heeft vannacht meer dan drie kilometer hoog as en vulkanisch zand uitgespuugd en er waren ook explosies en gloeilampeffecten te zien. Speciaal voor Mark’s verjaardag?? Alarmfase twee is uitgeroepen. Iedereen draagt een mondkapje op straat. Dit effect draagt wel bij aan de spookachtige, mystieke sfeer in de stad. Inden krijgt meteen bij de schooldeur een mondkapje uitgereikt, Maren in het klaslokaal. Bij Anthe dragen de jongelui ze niet, te achterlijk natuurlijk. Bij de eerste drogist waar ik onderweg stop zijn de mondkapjes al uitverkocht, later slaag ik gelukkig wel. In mijn toestand is het nu niet handig om vulkaanas in mijn longen te krijgen…
Het kleinste vulkaantje van de wereld is slechts 13 meter hoog, met een breedte van 23 meter. Zijn naam is Cuexcomate en betekent zoiets als “kom om dingen te bewaren”. Het vulkaantje ligt hemelsbreed misschien een halve kilometer bij ons huis vandaan. México heeft duizenden vulkanen, en vaak erg interessante zoals Popo, maar Cuexcomate moet de enige vulkaan zijn met een wenteltrap erin! Deze vulkaan is gevormd in 1064, als een uitloper tijdens een uitbarsting van een veel grotere vulkaan, Popo. Cuexcomate is officieel geclassificeerd als "niet actief". Het is zeer onwaarschijnlijk dat hij in hernieuwde activiteit uitbarst. Echter, de bewoners van de woonwijk waar deze vulkaan gelegen is zijn vrij betrokken, omdat Popo in toenemende mate actief is geworden de laatste jaren – zoals vannacht. Dit heeft wel eens geleid tot een aantal tijdelijke evacuaties van de dorpen rondom de basis. Als Popo weer met geweld zou uitbarsten, zo geloven de bewoners, dan zou misschien wel de ondergrondse link naar Cuexcomate kunnen worden hersteld en wordt 's werelds kleinste vulkaan ineens iets groter ... Laten we hopen dat dát nooit gebeurt. Het zou een einde maken aan een ongebruikelijke toeristische attracties in dit deel van México. Klimmen in een wenteltrap in de claustrofobische duisternis is nauwelijks een alledaagse ervaring voor een toerist, of zelfs voor een vulkanologische onderzoeker. Mark en ik hebben het gedaan toen we in 2012 op huizenjacht waren in Puebla. De krater is ongeveer acht meter breed. Eenmaal binnen, is er niet veel te zien eerlijk gezegd, afgezien van de onvermijdelijke lava. Met de kinderen hebben we onlangs voor het vulkaantje gestaan, maar er was een lint opgehangen. We mochten niet de wenteltrap af. 's Werelds kleinste actieve vulkaan is waarschijnlijk Mount Taal, gelegen in de Filippijnen. Hij heeft meer dan negenendertig keer de hoogte van Cuexcomate, zijn lilliputter neefje.
Midden in het oude centrum van Puebla liepen we op het grote, statige gebouw af. Een binnentuin, rondom muren met prachtige bogen waar tegenwoordig glas in gezet is. De vloeren in de oude gangen met hoge plafonds bestaan uit oude, versleten stenen. Het blijkt de eerste kraamkliniek van Latijns-Amerika te zijn, opgericht in 1885. Ik kan het niet laten om te denken aan wie hier allemaal zijn voetstappen heeft achter gelaten? Het oude gebouw behuisd nu een klein academisch ziekenhuis met naast gynaecologie ook een klein aantal andere specialismen. Zoals longarts Alfredo die samen met Luis – echtgenoot van mijn yogajuf – naar mijn röntgenfoto’s heeft gekeken. Als second opinion. Ik werd namelijk een dag eerder dan gepland naar mijn internist Eduardo geroepen. De radioloog had hem gebeld over mijn röntgenfoto’s…. Slecht nieuws? Mark en ik grapten nog in de wachtkamer dat dokter Eduardo voor het weekend eerder naar huis wilde en daarom mijn afspraak had vervroegd. In de wachtkamer viste ik uit de grote enveloppe vol resultaten een brief van de radioloog in het Spaans en we schrokken van de inhoud. Er werd geschreven over een infarct in mijn rechterlong! En mijn eigen naam stond echt boven de brief. Kort daarna mochten we bij dokter Eduardo binnen komen. Kijkend naar het verlichte bord aan de muur met vele blauwe doorsneefoto’s van mijn organen wees de dokter de vlek aan. Een bloedprop is vast komen te zitten in mijn long. Ik moest van hem tien dagen medicijnen onder mijn huid gespoten krijgen en tien dagen antibiotica slikken. Voordat ik weer voor niks zware medicijnen zou gaan slikken zijn we ’s avonds laat bij Luis op de ER van een klein ziekenhuis langs geweest waar hij werkt als chirurg. Hij kon in de operatiekamer naar mijn röntgenfoto’s kijken en zijn mening geven. Tot na middernacht hebben we zitten wachten in een halfdonkere, bedompte wachtkamer van de ER. Geen koffie- of theemachine, alleen TL-verlichting in de hal achter de klapdeuren waar een nachtzuster zich zat te vervelen. We dachten uit verveling zelfs bloedspatten op de vloer waar te nemen…toen de telefoon ging. Luis had een spoedoperatie tussendoor gehad vandaar het wachten en hij vertelde ons precies wat hij had gezien op mijn foto’s. Trombose in mijn long en hij stond erop dat we eerst een longspecialist zouden zien voordat ik de volgende ochtend met de bloedverdunners zou starten. Luis regelde een afspraak met longarts Alfredo. Vanwege de drie verkeerde diagnoses vooraf (niersteen, galsteen, virus) die steeds resulteerden in onnodig medicijngebruik had Alfredo zijn collega en cardioloog ook uitgenodigd. Samen hebben we weer de foto’s bestudeerd en zonder twijfel was de conclusie dat ik een heel serieus probleem heb in mijn long. Bloedvaten in mijn rechterlong worden afgekneld door een bloedprop (waarschijnlijk afkomstig uit mijn benen) en die moet er zo snel mogelijk weg. Een longembolie. Bloed heeft de eigenschap te gaan klonteren en als deze bloedprop groter wordt dan wordt de schade ook groter. Bloedverdunners dus voor de komende zes maanden. Zo’n prop moet door het lichaam zelf opgeruimd worden en dat kost tijd. Sterke pillen voorgeschreven met uiteraard verschrikkelijke bijwerkingen. (En ik ben nog niet eens een jaar van de prednison af!) Maar er is geen twijfel dit keer, vier artsen hebben de diagnose bevestigd. Mijn pijn is weg, ik ben nog wel kortademig. Geen sporten meer voorlopig. Ik ben een patiënt.
donderdag 2 mei 2013
Slapeloze nachten
To keep the body in good health is a duty... otherwise we shall not be able to keep our mind strong and clear.
~Buddha
De vraag of wij in México Koninginnedag vieren is mij vanuit Nederland vaak gesteld de laatste tijd. In onze stad wonen denk ik zo’n vijf andere Nederlanders buiten ons gezin. We kennen ze helemaal niet, alleen Eva. Geen Nederlands feestje dus voor ons. Toch heerst hier een feestelijke stemming! Wij vieren op 30 april namelijk de Dag van het kind. Familie is uiterst belangrijk in México. Mexicanen houden enorm van kleine kinderen. Het is dus geen verrassing dat dit land een dag viert voor de jongste leden van het gezin. El Dia del Niño vindt plaats op 30 april in México en zo ook in andere landen in Latijns-Amerika. Kinderen kijken uit naar deze dag wanneer leraren afzien van lessen en in plaats daarvan spelletjes organiseren, er is muziek op het plein , lekker eten en andere leuke activiteiten. Ook bij Inden en Maren op school is het feest. De belangrijkste focus van deze dag is dat kinderen zich speciaal, gekoesterd en geliefd voelen. Alle kindjes van Mark’s werk waren uitgenodigd voor de film. Een drankje en een bak vol popcorn horen daar natuurlijk bij. Een kort praatje van Mark ook. In winkelcentra in heel México zijn speciale evenementen met muziek, clowns, goochelaars en ballonnen. Dierentuinen, pretparken en kindermusea bieden speciale aanbiedingen voor kinderen. De dag is vol plezier en spel, volwassenen worden herinnerd aan het belang van het kind en hoe eenvoudig en vreugdevol het leven kan zijn. Wereldwijd werd El Día del Niño een officiële viering in 1954, toen de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties aanbevolen had deze dag te erkennen. Kinderen vertegenwoordigen de hoop en de dromen van elke gemeenschap. Een goed initiatief. Natuurlijk hebben we achteraf bij uitzendinggemist.nl wel beelden gezien van de Koninklijke feestelijkheden in het verre Nederland. En van mijn zwager met witte pluim op zijn hoed die schuin voor koningin Máxima op de blauwe loper liep.
Moeders van jonge gezinnen kunnen moeilijk gemist worden en kunnen om deze reden eigenlijk niet ziek worden. Maar wat als je al twee nachten achter elkaar niet meer geslapen hebt van de pijn? Als je overdag niet meer weet waar je het zoeken moet? Je kunt niet liggen, je kunt niet zitten. Eigenlijk alleen lopen. Ik kreeg verschrikkelijke rugpijn aan de rechterkant van mijn rug. De dokter dacht aan een niersteentje en omdat ik dat inderdaad eerder heb gehad gaf hij me medicijnen mee om je organen te laten ontspannen zodat het steentje met veel water drinken eruit zou spoelen. Toen ik mijn eerste niersteentje had kroop ik werkelijk over de grond van de pijn, afschuwelijk. Nu was ik meer onrustig en kon niet op mijn rug liggen omdat bij iedere ademhaling mijn long tegen de plek aanduwde. Anderhalve dag later was de pijn weg en kon ik weer slapen. Alles goed. Maar ruim een dag later was de pijn terug met uitstraling naar mijn nek, schouder en rechterarm. Ik kon weer niet slapen twee nachten, behalve rechtop dommelen met een vliegtuigkussentje om mijn nek. De sterke pijnstillers hielpen niet. Nu dacht de dokter vanwege de uitstraling naar mijn schouder aan een galsteen. Galstenen kun je niet uitplassen, die worden (meestal meteen met de galblaas) operatief verwijderd. Ik wachtte die dag nog af, maar wel bloednerveus voor een operatie! Eind van de middag liet de dokter weer van zich horen. Hij had het overlegd met een collega en het moest een virus zijn. Een virus die zich had vastgezet in mijn spieren. Ik kreeg er steeds minder vertrouwen in. Alle communicatie was in het Spaans en ik kreeg het gevoel dat er misschien wel gegist werd. Een bloedtest en weer nieuwe tabletten verder leek hij toch gelijk te hebben. De pijn verdween binnen 24 uur en de bloedtest wees uit dat ik een heel hoog titer aan antilichamen had. Tot mijn grote teleurstelling kwam de hevige pijn echter na vijf dagen weer terug… Weer een lange, rusteloze nacht. Een bezoek aan een andere dokter. Hij sloot het virus meteen weer uit aan de hand van dezelfde bloedtesten en ik moest per direct stoppen met de pillen. Dat vind ik heel moeilijk aan dit land; artsen schrijven meteen medicijnen voor zonder testresultaten af te wachten. Ik vind dat niet fijn voor mijn lichaam. Al die bijwerkingen. En er zit nooit een bijsluiter bij de pillen. En toch telkens weer geloof je dat dit de oplossing is. Nu heb ik röntgen foto’s en een echo laten maken om te kijken naar mijn nieren, baarmoeder, blaas, ribben en middenrifspier. Weer een contrastvloeistof (gif) via een infuus. Mijn arme lijf! Vlak voor het weekend zal ik de uitslag krijgen, geen gissen meer dit keer. Al die tijd bracht Mark de meiden naar school en bracht een kennis ze elke middag weer thuis. De dagen bracht ik door met mijn e-reader op bed of op balkon en films op de computer. ’s Middags kwamen de meiden gezellig op mijn bed hun huiswerk maken. Mijn yogaklas kwam voor een les naar mijn slaapkamer. Ik kon zelf bijna niks meedoen aan oefeningen, maar wel genieten van een (klankschaal) meditatie. Ook kreeg ik een heerlijke gezichts- en handmassage van mijn juf. Zelfs onze katten wilden me behagen, denk ik, met hun meegebrachte prooien iedere dag. Via mijn openstaande balkondeur werden de dode en soms levende muizen trots voor mijn bed gelegd. Dat mijn omgeving zo lief is voor mij geeft mijn pijnlijke dagen een beetje glans.
~Buddha
De vraag of wij in México Koninginnedag vieren is mij vanuit Nederland vaak gesteld de laatste tijd. In onze stad wonen denk ik zo’n vijf andere Nederlanders buiten ons gezin. We kennen ze helemaal niet, alleen Eva. Geen Nederlands feestje dus voor ons. Toch heerst hier een feestelijke stemming! Wij vieren op 30 april namelijk de Dag van het kind. Familie is uiterst belangrijk in México. Mexicanen houden enorm van kleine kinderen. Het is dus geen verrassing dat dit land een dag viert voor de jongste leden van het gezin. El Dia del Niño vindt plaats op 30 april in México en zo ook in andere landen in Latijns-Amerika. Kinderen kijken uit naar deze dag wanneer leraren afzien van lessen en in plaats daarvan spelletjes organiseren, er is muziek op het plein , lekker eten en andere leuke activiteiten. Ook bij Inden en Maren op school is het feest. De belangrijkste focus van deze dag is dat kinderen zich speciaal, gekoesterd en geliefd voelen. Alle kindjes van Mark’s werk waren uitgenodigd voor de film. Een drankje en een bak vol popcorn horen daar natuurlijk bij. Een kort praatje van Mark ook. In winkelcentra in heel México zijn speciale evenementen met muziek, clowns, goochelaars en ballonnen. Dierentuinen, pretparken en kindermusea bieden speciale aanbiedingen voor kinderen. De dag is vol plezier en spel, volwassenen worden herinnerd aan het belang van het kind en hoe eenvoudig en vreugdevol het leven kan zijn. Wereldwijd werd El Día del Niño een officiële viering in 1954, toen de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties aanbevolen had deze dag te erkennen. Kinderen vertegenwoordigen de hoop en de dromen van elke gemeenschap. Een goed initiatief. Natuurlijk hebben we achteraf bij uitzendinggemist.nl wel beelden gezien van de Koninklijke feestelijkheden in het verre Nederland. En van mijn zwager met witte pluim op zijn hoed die schuin voor koningin Máxima op de blauwe loper liep.
Moeders van jonge gezinnen kunnen moeilijk gemist worden en kunnen om deze reden eigenlijk niet ziek worden. Maar wat als je al twee nachten achter elkaar niet meer geslapen hebt van de pijn? Als je overdag niet meer weet waar je het zoeken moet? Je kunt niet liggen, je kunt niet zitten. Eigenlijk alleen lopen. Ik kreeg verschrikkelijke rugpijn aan de rechterkant van mijn rug. De dokter dacht aan een niersteentje en omdat ik dat inderdaad eerder heb gehad gaf hij me medicijnen mee om je organen te laten ontspannen zodat het steentje met veel water drinken eruit zou spoelen. Toen ik mijn eerste niersteentje had kroop ik werkelijk over de grond van de pijn, afschuwelijk. Nu was ik meer onrustig en kon niet op mijn rug liggen omdat bij iedere ademhaling mijn long tegen de plek aanduwde. Anderhalve dag later was de pijn weg en kon ik weer slapen. Alles goed. Maar ruim een dag later was de pijn terug met uitstraling naar mijn nek, schouder en rechterarm. Ik kon weer niet slapen twee nachten, behalve rechtop dommelen met een vliegtuigkussentje om mijn nek. De sterke pijnstillers hielpen niet. Nu dacht de dokter vanwege de uitstraling naar mijn schouder aan een galsteen. Galstenen kun je niet uitplassen, die worden (meestal meteen met de galblaas) operatief verwijderd. Ik wachtte die dag nog af, maar wel bloednerveus voor een operatie! Eind van de middag liet de dokter weer van zich horen. Hij had het overlegd met een collega en het moest een virus zijn. Een virus die zich had vastgezet in mijn spieren. Ik kreeg er steeds minder vertrouwen in. Alle communicatie was in het Spaans en ik kreeg het gevoel dat er misschien wel gegist werd. Een bloedtest en weer nieuwe tabletten verder leek hij toch gelijk te hebben. De pijn verdween binnen 24 uur en de bloedtest wees uit dat ik een heel hoog titer aan antilichamen had. Tot mijn grote teleurstelling kwam de hevige pijn echter na vijf dagen weer terug… Weer een lange, rusteloze nacht. Een bezoek aan een andere dokter. Hij sloot het virus meteen weer uit aan de hand van dezelfde bloedtesten en ik moest per direct stoppen met de pillen. Dat vind ik heel moeilijk aan dit land; artsen schrijven meteen medicijnen voor zonder testresultaten af te wachten. Ik vind dat niet fijn voor mijn lichaam. Al die bijwerkingen. En er zit nooit een bijsluiter bij de pillen. En toch telkens weer geloof je dat dit de oplossing is. Nu heb ik röntgen foto’s en een echo laten maken om te kijken naar mijn nieren, baarmoeder, blaas, ribben en middenrifspier. Weer een contrastvloeistof (gif) via een infuus. Mijn arme lijf! Vlak voor het weekend zal ik de uitslag krijgen, geen gissen meer dit keer. Al die tijd bracht Mark de meiden naar school en bracht een kennis ze elke middag weer thuis. De dagen bracht ik door met mijn e-reader op bed of op balkon en films op de computer. ’s Middags kwamen de meiden gezellig op mijn bed hun huiswerk maken. Mijn yogaklas kwam voor een les naar mijn slaapkamer. Ik kon zelf bijna niks meedoen aan oefeningen, maar wel genieten van een (klankschaal) meditatie. Ook kreeg ik een heerlijke gezichts- en handmassage van mijn juf. Zelfs onze katten wilden me behagen, denk ik, met hun meegebrachte prooien iedere dag. Via mijn openstaande balkondeur werden de dode en soms levende muizen trots voor mijn bed gelegd. Dat mijn omgeving zo lief is voor mij geeft mijn pijnlijke dagen een beetje glans.
Abonneren op:
Posts (Atom)
