Daddy's birthday gift, a mud cross!

MODDER
‘To be a champion, I think you have to see the big picture. It's not about winning and losing; it's about every day hard work and about thriving on a challenge. It's about embracing the pain that you'll experience at the end of a race and not being afraid. I think people think too hard and get afraid of a certain challenge.’ 

- Summer Sanders

Even was ik weer zo'n tien jaar terug, op de meest afgelegen plekken in Mexico. Plekken waar een parcours in de ruige natuur uitgezet was waar mijn lief door water, modder en droog zand moest rennen. Ook bij zulke hoge temperaturen als vandaag. Dit keer waren we echter in Limburg, in een dorp niet ver van Venray. Op een heel gewoon sportterrein met voetbalvelden, kleedkamers en een sportkantine. Onze drie meiden hadden vorige maand een origineel cadeau verzonnen voor de verjaardag van hun vader. Deelname aan een heuse mud cross. In Limburg. Elke ronde was vijfenhalve kilometer en die mag meerdere keren afgelegd worden. De sportieve happening had een bijzonder tintje, want ze deden dit keer met z’n vieren mee. De laatste keren in Mexico waren onze dochters nog tienermeisjes. De jongste zelfs nog geeneens een tiener. De afstanden te lang. Ikzelf kon helaas met mijn huidige conditie niet meedoen. Ik werd daarom gebombardeerd tot fotografe en toeschouwer. Een heerlijke taak met het zonnige weer van deze zaterdag. Ik vond het daarentegen toch niet superrelaxt, want ik moest regelmatig bij een obstakel verschijnen om hilarische filmpjes te maken. Een klim over tractorbanden bijvoorbeeld. Waden door een vijver. Of een glijbaan van een groot zeil gemaakt eindigend in een puincontainer tot de rand gevuld met modder. Of een stuk zeil met zeep en water over een dijk naar beneden gedrapeerd waarbij alle deelnemers onderaan gelanceerd werden vanuit een geul zeepwater. Sommige schoten met flinke snelheid uit de geul zoals middelste dochter en sommigen belandden juist met hun gezicht in het zeepwater waarbij er geroepen werd, met twee handen voor het gezicht, dat er zeep in de ogen prikte. Onze oudste dochter bracht mij op dat moment meteen terug naar meer dan twintig jaar geleden. In het grote witte ligbad in onze Amerikaanse badkamer. ‘Mam, er prikt zeep in m’n ogen!’ werd er dan gekermd tijdens het haren wassen. Nu ze het opnieuw riep moest ik meteen een volgende filmpje maken van haar zus dus ik kon niet meteen helpen. Een toeschouwer vond het wel lang duren en schoot intussen te hulp met een droog papieren zakdoekje. 

Toen we in Mexico woonden deed mijn lief zo nu en dan mee met een ware spartanenrace. In 2013 reden we zelfs twee dagen noordwaarts om vlakbij de woestijn bij een zeer uitdagende spartanenrace te zijn. Veel getrainde mannen met ontbloot bovenlijf stonden aan de start. Erg Amerikaans georganiseerd met veel rook en dramatische muziek bij de start en een hoop opjuttend geschreeuw door een megafoon. Veel sporters droegen professioneel een zakje op hun rug met drinken of een riem om hun heup met extra water. Een écht zware race van eenentwintig kilometer en vijfentwintig obstakels. Al vóór de start moesten ze over een houten muur klimmen. Als een obstakel niet lukte moest je je dertig keer opdrukken voor straf. Hij klom lange afstanden door de rotsige bergen. Door een meer waden. Modder. Het was echt een spartaanse wedstrijd. De lopers werd niets ontzien. Mijn goed getrainde eega liep er tien jaar geleden in totaal twee uur en vijfenveertig minuten over die eenentwintig kilometer. Een snelle tijd. Tijdens de race vandaag koos mijn lief voor een tweede ronde en twee van de drie dochters vergezelden hem. Ik had tijdens de tweede ronde een plekje in de schaduw gevonden. Ik dacht al mijn foto’s en filmpjes wel verzameld te hebben, maar toen ik ze bijna weer de dijk af zag glijden rende ik er tóch op het laatste moment maar weer een keer heen. Over een leeg voetbalveld spurde ik op blote voeten en in een lange zomerjurk naar de overkant. ‘Stop!’ roepend zodat ik ze glijdend kon filmen. Zij hoorden alledrie niks door de harde opzwepende muziek door de boxen maar de twee mannen - op een soort strandwachterstoren met een megafoon aan hun mond - hoorden mij wèl. Dus werd ik door ze toegesproken dat door alle boxen op het terrein te horen was. Het tweetal met megafoon maakten er een grappige sketch van. Met mij in de hoofdrol. Ik mocht uiteindelijk onder hun torentje komen staan voor de beste plek om filmpjes van het modderbad te maken. Mijn lief en twee dochters werden met naam en woonplaats omgeroepen en in de schijnwerpers gezet. Dit was zíj́n heuglijke verjaardagscadeau. ‘Moeders zei net dat ze volgend jaar ook mee doet’ klonk het door de speakers. ‘Ennuh…moeders wil graag een knuffel’ zei de grappenmaker ook nog toen ze smerig uit het modderbad klommen. Over het eerste rondje hadden ze anderhalf uur gedaan door de drukte en wachtrijen voor de obstakels. Het tweede rondje in nog geen uurtje. Helemaal bruin besmeurd met modder liepen ze door de finish. Voordat ze de douches en kleedkamers mochten betreden moesten ze zich eerst onderdompelen in een puincontainer gevuld met aangenaam koel water. Ze keken terug op een heerlijke, sportieve middag met elkaar. Vader met zijn drie volwassen dochters. Een onvergetelijk cadeau. 

My temazcal ritual in Mexico | 3rd of July 2015

HEALING
“Our wounds are often the openings into the best and most beautiful part of us.” 

- David Richo

Na een zonnig en mooi ritje langs de rand van het Mastbos mag ik mijn autootje meteen aan de linkerkant van een bossig zijweggetje parkeren. De rest moet ik lopen tot aan het huis. Ik merk dat juist de wandeling naar het huis me al goed doet. Ik kijk uit op open velden omzoomd door bomen. Paarden in de wei. Dan zie ik de entree naast een terrasje dat gevuld wordt met twee uitnodigende stoeltjes met schapenvellen erover gedrapeerd. De deur staat wijd open. Onder een prikbord in de hal liggen visitekaartjes van mijn vriendin die coach is en hier een ruimte huurt. Dan gaat er een deur open en komt er een bekende van mij met haar hoofd om de hoek kijken. Ze is psychologe en wij waren ooit samen hulpmoeder op de Montessorischool van onze dochters. We maken een kort praatje en dan klop ik voorzichtig op de andere deur die al open staat. Om de hoek zie ik de vrouw waar ik een afspraak mee heb. Ik ken haar van vroeger van mijn yogaschool. Ik werd door de yogajuf, die mij niet zo lang geleden thuis een privéles kaakyoga gaf, gewezen op deze therapeute. Ik had haar website toen ook wel bezocht maar was er nog niet aan toe denk ik. Vorige week werd ik toevallig weer op haar gewezen door een andere yogajuf. Zij reist met deze therapeute mee door Europa om healing lessen te geven. De therapeute heeft het erg druk en is veel onderweg zei ook de voicemessage op haar telefoon. Toevallig viel er een afspraak uit en kon ik een paar dagen later terecht. Voorheen gaf ze cranio sacraal therapie waarbij ze zich niet richt op de klachten maar juist op de mens als geheel. Dus de lichamelijke, emotionele en mentale lagen. Het woord cranium betekent schedel. Sacraal komt van sacrum en betekent heiligbeen. Zoals de naam van de therapie al aangeeft ligt de focus dus op alles tussen je kruin en het heiligbeentje. Cranio sacraal therapie gaat er - net als mijn yogadocenten - vanuit dat alle organen, zenuwen, spieren en gewrichten doormiddel van bindweefsel met elkaar verbonden zijn. Deze therapeute is in de leer bij een sjamaan en geeft met die kennis nu diepwerkende energetische behandelingen. Haar intentie is om naar de essentie terug te gaan waar altijd al heelheid was. Volledige ontspannenheid helpt daarbij. Om dat te bereiken gebruikt ze een sjamanendrum. Zodra ik ontspannen op het bedje lig begint ze te drummen om mij heen en over mij heen. Ze fluit ook een beetje. Ik ontspan nog dieper door de trillingen en ga in mijn gedachten terug naar Mexico waar ik ooit een temazcal healing in een authentieke zweethut heb gedaan. 

Vlak voor onze verhuizing terug naar Nederland, juli 2015, deed ik zo’n healing samen met twee expat-vriendinnetjes. Eén uit Japan en één uit Puerto Rico. Het langdurig temazcal ritueel uit de tijd van de Maya’s werd uitgevoerd door een sjamaan. De zweethut stond aan de rand van een meer. We offerden eten aan de goden, moeder aarde en de windrichtingen. We werden gereinigd met rook en een bosje geneeskrachtige kruiden. Het geluid van een sjamanendrum. Zo’n ceremonie stelt je in staat om jezelf op vier niveaus te reinigen: fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel. De lichamelijke reiniging is het eerste niveau. Het lichaam verwijdert in de zweethut gifstoffen doormiddel van zweten. De in het vuur verhitte lavastenen in de hut zorgden daarvoor. In de volgende niveaus vernieuw je je geest doormiddel van rituelen. Wij zongen onder andere. De sjamanendrum, een typische Mexicaanse fluit. Het laatste niveau is je bevrijden, genezen en herboren voelen door het loslaten van belemmerende overtuigingen. Daar kunnen jaren overheen gaan, maar ook na één sessie kun je al bevrijd voelen van enkele negatieve emoties. Ik vond het onverwacht heel emotioneel. Volgens de Maya’s symboliseert de temazcal hut de baarmoeder. Een heel indrukwekkende en onvergetelijke ervaring voor ons alledrie. Nu hier, tussen de oerhollandse weiden, heeft de therapeute de sjamanendrum weg gelegd en raakt ze me soms aan. Soms krijg ik het gevoel dat haar handen vlak boven mij zweven. Soms krijg ik ook het gevoel dat ze me draagt. Een hand onder mijn heiligbeen geschoven en een hand onder mijn nek. Mijn lijf reageert op diverse manieren zoals trillen, kippenvel of juist een heel zwaar gevoel. Op een bepaald moment raakte ze drukpunten onder mijn voeten aan. Ik kreeg daarbij een vreemde ervaring. Het voelde alsof mijn voetzolen nog aangeraakt werden door haar maar ook hoorde ik voetstappen in de ruimte. Ik vroeg me af of er iemand binnen gekomen was? Tegelijkertijd begon de therapeute verder van mij vandaan te drummen. Wie drukt er dan op mijn voeten? Heel rare gewaarwording. Wat zij zelf juist heel bijzonder vond was dat er een pauw plots onder het openstaande raam begon te roepen. Ik dacht eerst dat het een kindje met een toetertje was. Wat op zich al vreemd zou zijn, want het huis ligt erg afgelegen en er waren geen kinderen in de buurt. Na de sessie vertelde ze me dat het een pauw was. Pauwen worden gezien als symbool voor vernieuwing en hergroei. Als symbool voor vernieuwing van het leven en oplettendheid. De ‘ogen’ van een pauw overzien een zeer wijde omgeving en verdrijven boze krachten. Toevalligerwijs waren wij net met vernieuwing bezig. De therapeute wilde mij weer terug laten keren naar het blauwdruk van vóór mijn trauma. Door ontspanning kan het zelfgenezend vermogen optimaal zijn werk doen en voor healing zorgen. Het geluid en de trillingen van haar sjamanendrum creëren de juiste voorwaarden daarvoor. Vertrouwen in de eigen wijsheid van het systeem. Zelfgenezing. Vernieuwing. Hoe toevallig dat een pauw, juist tijdens onze sessie, naar ons toekwam en van zich liet horen. 

Resilient

MOE
‘Wanneer een ouder aan kanker lijdt, raakt dat het hele gezin.’ 

- Harry van de Wiel

Aan de buitenkant is gelukkig steeds minder te zien als aandenken aan mijn zware operatie. De schade aan mijn lichaam wordt minder zichtbaar. Het grote litteken aan de binnenkant van mijn linkerarm van het huidtransplant wordt steeds lichter van kleur. Op die plek is het sowieso niet zo opvallend. Ookal draag ik nu korte mouwtjes. Aan de binnenkant van mijn andere arm zitten ook al vanaf mijn peutertijd littekens. Door het raam van de tuindeur getuimeld en een keer hete koffie (of thee?) over mijn hand en arm gegoten. Nooit heb ik daar een vraag over gehad anders dan tijdens m’n badmintontrainingen. Daar moest ik mijn arm met racket zodanig draaien dat het zichtbaar werd. Bij het mooi herstel van het litteken op mijn hals had ik wat twijfels. Ookal zegt de arts steeds dat ze uiteindelijk in een vouw in mijn hals zal verdwijnen. Twijfels tot afgelopen week toen ik een vrouw op mijn yogaschool sprak die twintig jaar geleden eenzelfde soort operatie heeft ondergaan. Ik zag haar litteken over haar hals niet, of nauwelijks, toen ze het aanwees. Dat geeft mij vertrouwen in de helende kracht van het lichaam. Sowieso zie ik wekelijks het ingekapselde oedeem onder mijn kaaklijn zachter en minder worden. Mijn lichaam werkt nog steeds hard aan de genezing van mijn littekens. Knap lijf. Dat mijn lijf ook hard werkte om het gezond te houden was te zien aan de vier littekens in mijn lymfeklieren. Daar voel ik ontzaglijk veel dankbaarheid voor. De buitenwereld die op de hoogte is van mijn traject ziet mijn opgeknapte lijf en mijn opgeruimde humeur. Mijn conditie en spieren komen terug. Ik fiets weer dagelijks. Afgelopen week was ik bij een yogales van mijn Amerikaanse juf waarmee ik vlak voor mijn diagnose nog geluncht had, maar haar daarna niet meer gezien of op de hoogte gebracht had. Zij, en wat yogi’s uit mijn oude klas, zag ik nu pas weer. Ik kreeg veel lange omhelzingen. Heel lief en warm. Hun ogen zochten wel naar mijn littekens, ze waren immers via via wel op de hoogte gebracht. Deze littekens horen nu bij mij. Bij dit deel van mijn leven. Zij waren vooral erg gelukkig en opgelucht om mij weer lichamelijk gezond terug te zien. 

Psychisch ben ik echter nog niet zo ver. Ik heb de pijn om alle verliezen een tijdlang noodgedwongen moeten parkeren. Er was domweg geen tijd en gelegenheid voor. Ik dácht er nauwelijks aan. De diagnose kwam vorige zomer als een grote klap. Dat doet veel pijn en daarna volgde vrijwel onmiddellijk de drukte van onderzoeken en ingrijpende behandelingen die maandenlang duurden. De bekende rollercoaster. Dat kostte me veel energie, tijd en fysieke ellende. Ik moest alle zeilen bijzetten om de behandelingen te doorstaan en kwam helemaal niet toe aan het echt voelen van de pijn van het verlies. Daar komt nu gelegenheid voor. Gepaard met vermoeidheid. Ik kan nu overrompeld worden door golven van vermoeidheid. Wanneer ik een etentje heb gehad buiten de deur, een gezellige lunch op een terras of een ander leuk avondje uit ben ik de volgende dag gevloerd. Dit ritme is me inmiddels bekend. Dan moet ik lang uitslapen. Nog een middagslaapje. Ik ben dan zó moe dat ik geen boek kan lezen en het moeilijk vind om concentratie voor een gesprek op te brengen. Door die vermoeidheid werken m’n hersenen gewoon minder goed. Ik heb dan bijvoorbeeld moeite met onthouden, met m'n aandacht bij iets houden of met het nemen van beslissingen. Gewoonweg uitgeblust. Het gevolg is meestal emotioneel zijn, huilerig, vergeetachtig, lusteloos. Ik zie een patroon en daar kan ik rekening mee houden. Voldoende tijd nemen om tussendoor te ontspannen. Fijn en lief als de buitenwereld er begrip voor heeft en er rekening mee houdt. Ookal is er steeds minder te zien aan de buitenkant. Ookal ben ik er best goed doorheen gerold. Ontspannen kunnen mijn lief en ik heel goed op de Zeeuwse boerderijcamping waar we dit seizoen al twee zonnige weekends doorgebracht hebben. Aankomend weekend gaan we weer. Marjan maakt altijd een plekje voor ons vrij. We zetten de VW kampeerbus zaterdagochtend op een veldje. Maken ons bed op en sluiten de koelkast aan. We bestellen ons ontbijtje voor de volgende ochtend op de melkboerderij. Dan pakken we onze fietsen en de strandtas en gaan naar het strand. We kiezen er altijd voor om een maaltijd bij een strandpaviljoen te nuttigen. Zo relaxt. We slapen en lezen onder de strandparasol. We maken een strandwandeling met voetjes in het zeewater. We blijven zo lang we maar willen. We hoeven met niemand rekening te houden. Heel senang. We maken altijd tijd voor een overheerlijk Italiaans ijsje op de terugweg naar de boerderij. Op zondag mag de bus de hele dag op de camping blijven staan van Marjan. Lekker veilig en geen parkeerkosten. Afgelopen weekend zelfs met bikini in de warme bus op weg naar huis gestapt. Raampjes wijd open. Zout in ons haar, de zon op onze huid. Ultiem vakantiegevoel. Zó uitgerust. Ik weet zéker dat er verbetering van mijn moeheid mogelijk is. Het is allemaal pas zo kort geleden. Na een jaar is pas de invloed van de behandeling verdwenen. En de moeheid blijft ergens ook in stand door de verwerking van de ziekte. En angst voor de terugkeer ervan. De vrouw op mijn yogaschool die ik deze week sprak had na twintig jaar nog steeds last van die angst. Het is een lang proces. Ik merk wel dat ik uit de patiëntenrol ben gestapt. Wanneer ik nu in m’n uppie stevig door het Erasmus ziekenhuis stap voor nazorg afspraken voel ik me verre van patiënt. Ik loop met een flink tempo de parkeergarage door. Met een veerkrachtige tred de trap weer op. Op die momenten voel ik me krachtig. Een ‘Kijk eens hoe ver ik al gekomen ben’ gevoel.

Celebrating on the rooftops of Rotterdam!

KWART EEUW
“My daughter… She’s like an excellent cut diamond that shines brilliantly from the inside out. She’s admired by many, including me! She exudes joy, love, peace, and excellence. She is phenomenally made!” 

-  Stephanie Lahart

We zitten op rode fluwelen stoelen op het balkonnetje. We kijken onwennig om ons heen. Bewerkte plafonds. Naar beneden. Twee grote piano’s op het podium. We zijn in de grote zaal van het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. Wereldwijd bekend om zijn akoestiek. Het concertgebouw opende in 1888 de deuren richting de stad Amsterdam. Het valt bijna niet voor te stellen, nu het gebouw midden in de stad staat, maar het concertgebouw was bij de opening omringd door weilanden! Het statige gebouw keek uit op het kort daarvoor geopende Rijksmuseum. Dat is natuurlijk nog steeds zo ookal ligt het Museumplein ertussen. Het Museumplein ontstond in de decennia daaropvolgend toen de wijk Oud-Zuid zich ontwikkelde. Overal in het koninklijke gebouw zijn garderobes bij de toegangsdeuren naar de zaal. Onbewaakt en gratis. Waar vind je dat nog in deze tijd? Alle trappen met dikke bordeauxrode traplopers bekleed. Voor aanvang drink ik met mijn lief een kop thee in de lobby. Lekkere roomboterkoekjes erbij. Tijdens ons etentje vooraf bij een eetcafé op de Overtoom hadden we geen tijd meer voor mijn dessert. De serveerster kwam veel te laat vertellen dat mijn chocolade toetje al uitverkocht was. Deze heerlijke koekjes maakten veel goed. We genoten van mijn verjaardagscadeau voor mijn lief. Een avondje uit naar het Koninklijk Concertgebouw waar wij - gekgenoeg - nooit eerder geweest zijn. De vrolijke mezzosopraan Tania Kross gaf eigenlijk een soort tutorial over opera. Ook een soort stand-up comedy, haar geschiedenis kwam uitgebreid en grappig aan bod. Opgeleukt met prachtige aria’s van haar. Zelfs één in het Papiamento. We kregen een korte uitleg over de bekende opera Carmen. Opera voor beginners. In de pauze werden we weer getrakteerd op drankjes en roomboterkoekjes. Na de pauze werd het steeds leuker. Tania zong Barcelona van Freddie Mercury. Ook een zachte lullaby die ze vroeger voor haar zonen zong. Een toegift natuurlijk. We liepen gearmd door de zwoele avond terug langs het Vondelpark, langs het Leidseplein en over de Overtoom. Het Leidseplein waar mijn lief zo’n dertig jaar terug een zomer werkte bij de AMRObank. Langs het AMRObank filiaal op de Overtoom waar ik werkte - waar Peter Lusse vaste klant was en waar atleet Ben Johnson zijn Canadese dollars omwisselde. Hetzelfde kantoor waar ik ook bedreigd werd met een pistool tegen het glas van mijn loket. Een andere zomer werkte ik bij een veel groter kantoor van de AMRObank, namelijk op het Rembrandtplein. Mijn lief en ik hebben het altijd zo naar ons zin tijdens bezoekjes aan ‘ons’ Amsterdam. We hebben zoveel voetsporen in deze stad liggen. De stad waar we studeerden aan de universiteit, verliefd werden, samenwoonden met ons poesje Chopin in een heerlijke benedenwoning uit 1904 met tuin, waar we ons eerste autootje kochten (een bejaarde Fiat) en met mijn eerste echte baan onze eerste lease-auto voor de deur mochten parkeren. De stad waar we trouwden en waar we weer vandaan verhuisden. Amsterdam heeft een speciaal plekje in ons hart. 

Datzelfde gevoel heeft oudste dochter met haar stad Rotterdam. De stad waar zij studeerde aan de Erasmus, haar eerste baan vond met eerste (lease)auto, ging samenwonen en weer zelfstandig ging wonen. De stad die ze aankomende zomer inruilt voor het wereldse Singapore. We vieren de vijfentwintigste verjaardag van deze dame: een kwart eeuw op deze aardkloot. Een kwart eeuw zijn wij papa en mama. Ik doe erg mijn best er goed bij stil te staan. Misschien voorlopig haar laatste verjaardag dat we met z’n allen samen vieren. Ze is geen meisje meer. Ze heeft zélf het grote expat-avontuur geregeld bij haar bedrijf. Ons heeft ze gevraagd haar deze zomer weg te brengen naar haar nieuwe woonplaats. Dat doen we natuurlijk. Met z’n vijfjes vliegen we voor een maand die kant op en maken we vooraf een geweldige rondreis door het oorspronkelijke Borneo. Door het bijna ondoordringbare binnenland. Een paar keer (propeller)vliegtuigjes als transport en twee keer een klotok, soort woonboot waar wij boven in de openlucht slapen onder klamboe’s en het personeel beneden. Zelfs met een bamboevlot en met brommers rijden we een stukje door het binnenland. We gaan orang-oetans in hun oorspronkelijke leefomgeving zien, honingberen, waterbuffels en vele soorten apen. We slapen onderweg in traditionele houten longhouses op palen. Joe is de Indonesische gids die ons gezin een week lang mee op sleeptouw neemt door de jungle, om twee rivieren te doorwaden en bergen op te klimmen voor een magnifiek uitzicht. Op het einde verblijven we een week op een bounty eiland in twee houten huisjes aan het strand. Wanneer je daar gaat zwemmen, drijven er gemakkelijk twintig zeeschildpadden om je heen. Oudste dochter heeft als gevolg van haar emigreerbeslissing mij deze reis laten organiseren. Het zal heel bijzonder en onvergetelijk worden. Daarna laten we haar achter in Azië. We gaven haar bij geboorte als tweede naam Donelle dat wereldheerser betekent. Een naam die helemaal bij haar past. We vieren deze verjaardag op het dak van Rotterdam. Heel toepasselijk. Een Rotterdams dak dat op haar verjaardag opengesteld is voor publiek. Wanneer we vervolgens samen gaan eten in een restaurant zit er een groep jonge leraren naast onze tafel. Zodra ze door hebben dat we een verjaardag vieren zingen ze hard voor onze dochter, het hele restaurant sluit aan. Zo feestelijk sluiten we haar verjaardag af.