De kracht van de volle maan

Yeah we all shine on, like the moon, and the stars, and the sun.

- John Lennon

Die bewuste ochtend toen we vroeg naar school vertrokken en het net voorzichtig licht begon te worden zagen we een enorme volle maan boven de bomen uitsteken. De nacht ervoor werd Mark midden in de nacht wakker en vroeg aan me of er ergens licht brandde. Het licht van de maan is fel en overtreft het licht van sterren. Kennelijk was het een heldere nacht, want wolken blokkeren vaak het maanlicht. Die bewuste ochtend deden we maangroeten tijdens de yogales, en geen zonnegroeten. De volle maan...  Er zijn weinig culturen en religies te bedenken waarin de volle maan geen belangrijke rol speelt. Al van oudsher neemt het fenomeen 'volle maan' een belangrijke plaats in vertellingen, bijgeloof, mythes en legenden. Heeft de volle maan bepaalde krachten, of niet? Het schijnt dat in nachten met volle maan meer misdaden, ongelukken, geweldplegingen, zelfmoorden en branden voorkomen…. Volle maan heeft invloed op de getijden. Rond nieuwe maan en volle maan worden de getijdenbewegingen versterkt omdat de maan en de zon op één lijn staan. Dit verschijnsel wordt springtij genoemd. Maar de invloed strekt veel verder. Het is een natuurkracht die je in je voordeel kunt gebruiken. De maan is vrouwelijk, net als de aarde, en vrouwen kunnen deze oerkrachten dus gebruiken om zelf een spirituele groei te maken. Ook diverse kruiden die gebruikt worden in homeopathie dienen bij voorkeur bij volle maan geplukt te worden om de maximale werkzaamheid te verkrijgen.

Het beeld van wolven die huilen naar de volle maan is iedereen bekend. De daarvan afgeleide huishonden reageren ook op volle maan en zijn dan soms onrustiger dan anders. Ook kinderen kunnen een dag voor en tijdens volle maan erg druk en onrustig zijn - net zoals vlak voor een storm. Dit zijn natuurlijk gekleurde observaties die niet door iedereen worden onderschreven. Maar ik kan me niet aan het idee onttrekken dat deze volle maan iets te maken heeft met het recentelijk vertrek van onze kater Woester. Woessie is ondertussen tien jaar oud en is echt een oude man aan het worden. Hij houdt van rust en regelmaat. Er was geen regelmaat toen wij bijna een maand van huis waren en het lijkt erop dat die onduidelijkheden hem dwars zaten en dat hij ons dat zó wil laten weten. Vorig jaar na de verhuizing van Nederland naar México, toen hij na een lange vliegreis drie weken met onze andere poes Tossie in ons lege huis verbleef, was hij ook vertrokken. Hij is toen drie weken in z’n uppie op avontuur geweest in het voor hem onbekende México en kwam zwaar vermagerd thuis. Ik denk dat zijn onrustige gevoel nu versterkt werd door de volle maan en hij daarom anderhalve week geleden de hort op is gegaan. We roepen hem elke dag, zetten in de nacht kattenvoer buiten (dat telkens weer op is), we zoeken hem in de buurt en hij is ook onlangs gesignaleerd door de tuinman. We hopen heel erg dat hij snel weer bij ons op de stoep staat!

Naast invloed op de getijden (en op Woessie) heeft de maan ook invloed op de regen, sapstromen in planten, stemt de voortplanting van honderden zeedieren op elkaar af en bemoeit zich met kiemen van zaden. De maan heeft ook invloed op het menselijk lijf dat voor meer dan 70 % uit water bestaat.  Alhoewel dat nooit feitelijk bewezen is. En dus ook op menselijk gedrag. En wat dacht je van de vrouwelijke maandstonde? De maan heeft haar eigen cyclus, zij groeit tot een volle zilveren bol en slinkt dan weer tot zij geheel weg lijkt. Deze periode noemen we daarom ook een maand - afgeleid van maan. Een periode van volle naar volle maan duurt 28 dagen, voor ons op aarde waarneembaar als 29,5 dagen. Dit is even lang als de gemiddelde duur van de menstruatiecyclus van de vrouw. In de baarmoeder van een vrouw vindt een soortgelijk proces plaats als met de maan. De baarmoederwand groeit en groeit tot aan het moment van de eisprong. En als er zich geen bevrucht eitje nestelt, begint de wand weer te slinken, net als de maan. En daarna wordt de baarmoeder gereinigd door bloed. Dit noemen we natuurlijk de menstruatie. Door de overeenkomst en gelijke gang met de cyclus van de maan wordt de menstruatie ook wel maandstonde, of maantijd genoemd. Mijn vriendin in Breda vroeg me na het zien van de volle maan of wij naar dezelfde maan of dezelfde kant van de maan kijken, hier in México. En ja inderdaad, wij kijken allemaal, vanaf iedere plek op de aarde,  naar dezelfde kant van de maan. Het lijkt echter alsof de maan schijnt. In werkelijkheid zien we het licht van de zon dat op de maan schijnt….

Een interview over mij dat onlangs verschenen is, is te lezen via link: Expat mama's (zie LEUKE LINKS!)

Dertien

We worry about what a child will become tomorrow, yet we forget that she is someone today.

~Stacia Tauscher


Stoer, mooi, lang, een zoetekauw, erg gevoelig, een flinke doorzetter, maar ook verlegen. Inden is afgelopen weekend dertien jaar geworden. Onze Amerikaanse dochter die heel snel bruint. Onze grootste baby van de drie en nu nog maar een tikkeltje kleiner dan haar oudste zus. Ze controleren het regelmatig. Nog even met de ruggen tegen elkaar, opletten dat niet één van de twee stiekem hogere schoenen aan heeft. Ze hebben dezelfde kledingmaat, dus wordt er regelmatig uit elkaars kledingkast geleend. Altijd in overleg en zonder ruzie. Inden heeft Anthe het afgelopen jaar zo nu en dan een beetje gemist. Anthe heeft vaak oortjes in en zit veel op haar slaapkamer, en Inden bijna nooit. Ze wilde meer samen doen met haar oudste zus en heeft dat ook uitgesproken tijdens de reis. Anthe heeft daar daadwerkelijk iets mee gedaan. In de vakantie hebben ze veel samen gedaan zoals snorkelen, fietsen, leuk aankleden, zwemmen en muziek luisteren. Met haar jongste zus Maren doet Inden álles samen. Samen naar de film, foto’s maken, naar het winkelcentrum, nagels lakken, sudoku’s maken, helemaal in een deuk liggen, films kijken en maken op de computer, hun haar optutten, fanbrief schrijven aan One Direction en ze slapen erg vaak samen. Gezellig samen in een bed. Of samen in de logeerkamer. Tijdens onze reizen slapen zij ook altijd samen. Inden  is sinds kort gestart met Taekwondo, dezelfde lesuren als  Anthe, samen dus. Ze is in Worcester, Massachusetts geboren en heeft in Alabama, Spanje en nu in México op school gezeten. Inden onderhoudt de contacten met haar beste vriendinnen in Breda heel goed; zit dagelijks op Facebook en Instagram. Ze is dit schooljaar gestart in de tweede klas van Secundaria. Ze heeft het niet makkelijk gehad in het begin van het eerste jaar met de Spaanse taal, Spaans wiskunde en nieuwe contacten leggen. Maar ze heeft leuke vriendinnen gemaakt op school die bij ons thuis over de vloer komen en ze wordt uitgenodigd op feesten en voor bioscoopuitjes. Ze werd de eerste schooldag zelfs opgewacht met een verjaardagstaart! Een heel goede vriendin van haar is dit nieuwe schooljaar helaas van school gegaan -Paola is naar Californië voor een uitwisseling. Maar Inden is een doorzetter en gaat zonder morren elke dag naar school. Een held, een doorzetter, een bikkel. Tegelijkertijd is ze zo zacht en zorgzaam van karakter, een lieverd. Regelmatig laat ze lieve briefjes voor ons achter, met de aller zoetste boodschapjes. Een dochter waar we heel trots op zijn.

De nieuwe gemeentelijke president, of eigenlijk burgemeester, van onze stad Puebla is op 7 juli jongstleden gekozen en dat hij zijn beloften waar maakt kunnen we nu al zien. Onze staat heeft overigens een gouverneur Rafael Moreno Valle Rosas. Niet te verwarren met de presidente municipal van onze stad, de burgemeester.  En met de president van dit land Enrique Peña Nieto. Er waren verschillende kandidaten die zich beschikbaar stelden als burgemeester. Alle drie de kandidaten voor burgemeester deden veel aan propaganda. Vooral bij stoplichten waar naar mijn idee toch al veel gebeurt. Fanatieke volgelingen deelden van alles uit bij het stoplicht, maar het meest populair was de raamsticker. Een enorme raamsticker die je hele achterruit besloeg werd er op je raam geplakt. Bij mij ook, per ongeluk dat wel. Ik begreep de enthousiaste groep studenten niet die met vlaggetjes stonden te wapperen en allemaal een rood T-shirt droegen. Er werd een duim opgestoken en toen ze vroegen “Okay?” zei ik maar dat het goed was. Reden we met een levensgrote foto van één van de kandidaten op de auto en wij mogen niet eens stemmen! Maar goed, eenmaal thuis was de sticker snel verwijderd. Na thuiskomst van onze drielandenreis bleek kersverse burgemeester Tony Gali meteen aan zijn plannen begonnen te zijn. De grote doorgaande wegen in onze stad worden opnieuw aangelegd, en deze keer met beton. Voorheen was het asfalt dat vanwege corruptie nooit de juiste samenstelling had. Met als gevolg enorme gaten in de weg! Als het een heel diep gat betrof staken mensen er wel eens een stok , een oude plastic tuinstoel of een vat in om je te waarschuwen. Maar de meeste gaten moest je gewoon oplettend proberen te ontwijken. En vooral goed onthouden, voor de volgende keer - vooral tijdens een regenbui… Tijdens de rondreis kwamen we prachtige asfaltwegen tegen in Guatemala en zelfs in México richting de grens, maar er was dan ook minder verkeer te vinden dan in Puebla. De meeste wegen in Belize waren overigens van rode aarde waar op sommige plekken grint of wat grovere keitjes op gestort waren. De bruggen waren vaak een bij elkaar geraapte stapel planken, of een met de hand aangedreven veerbootje. Na thuiskomst merkte ik dan ook meteen dat Puebla een geweldig grote stad is. Veel driebaanswegen, veel stoplichten, prachtige bruggen, snelwegen en grote rotondes. Zelfs een busbaan. Dat hebben we nergens gezien. Ik kan soms verschrikkelijk klagen over de wegen hier in de buurt, maar er is hoop. En er is begrip. Nu zie ik alles meer in balans. Een miljoenenstad heeft nadelen zoals asfaltwegen met gaten en kippenbusjes die overal stoppen, maar ook voordelen zoals bioscopen, moderne winkelcentra en een internationale school. De scholen die we onderweg gezien hebben waren oud, klein en vies. Onze school is erg groot, modern, gedisciplineerd en vooral ook schoon. Ondanks mijn klaagzang zo nu en dan ben ik eigenlijk zeer tevreden met deze school. Ik besef dat wij onze handjes mogen dichtknijpen met zo’n hippe en veilige stad in México en zeker met zo’n mooie school vlakbij.

Mysterie rondom de kattenoppas

U kunt niet alles beheersen, maar u kunt wel leren om al uw zeilen naar de wind te zetten.

- Vijay Eswaran

Het mysterie rondom de kattenoppas heeft zich voortgezet… Het wordt nu wel heel creepy…  Afgelopen reis waren we bijna een maand weg en hadden we Carlos gevraagd om op onze twee poezen te passen. Hij werkt als tuinman in onze colonia en hij werkt daar zolang als wij er wonen, een jaar dus. Hij vond het een grote verantwoordelijkheid antwoordde hij op mijn vraag destijds. “Welnee, gewoon iedere dag een blikje kattenvoer op de twee bordjes leggen en vers water geven. De kattenbak wordt eens per drie dagen verschoond. Een eitje dus.” Ik heb hem alles laten zien, de kattenbak en het kattengrit erbij. Voor ons vertrek  had ik gezorgd voor veel flessen water, veel oude kranten voor in de kattenbak en meer dan voldoende blikjes kattenvoer. Dat laatste weet ik heel precies, omdat ik flink wat winkels af moest om voor een maand kattenvoer in huis te halen. In veel winkels was de voorraad op. Ik had drie of vier blikjes te veel klaar gezet. Carlos belde ons na een paar dagen op over hoe dat nou zat met de kattenbak. Mark had het nog eens uitgelegd. Een kleine week voor onze thuiskomst belden wij Carlos of alles goed ging met onze katten. Alles ging goed. Op de ochtend van onze thuiskomst stuurden wij Carlos een bericht dat we eind van de middag thuis zouden komen. En toen we eenmaal thuis kwamen zagen we de voordeur open en Carlos opruimen en boenen in huis. Heel vreemd. Op meerdere plekken lagen schone kranten met een hoopje schoon kattengrit erop. Toen we de kattenbak checkten, nadat Carlos was vertrokken, zagen we direct de oorzaak van dit rare fenomeen in huis. Het deurtje van de kattenbak stond tegen de muur aangeschoven! Onze arme katten konden gewoon weken niet naar de kattenbak! De arme beesten hebben het uit ellende op meerdere plekken in de hal gedaan. Ook stonden er zeker nog vijftien blikjes kattenvoer op het aanrecht, hij heeft ze dus niet dagelijks gevoerd. Carlos heeft ons niks gezegd en wij hebben hem de volgende dag  toen we hem uitbetaalden ook niks gezegd. Hij vertelde nog wel dat hij zijn baan kwijt was bij ons in de colonia. Het mysterie zet zich dus voort: álle kattenoppassen, en dat zijn er nu in totaal vier, zijn na onze thuiskomst hun baan kwijt geraakt. Bij Carlos is de reden echter zonneklaar. Hij was verantwoordelijk voor de verzorging van de papegaaien van onze huisbaas en hij heeft er één uit laten drogen…

Er is een jaar voorbij en dat had kunnen betekenen dat we op de helft van ons verblijf in México zouden zijn, maar dat is niet zo. Het ziet er naar uit dat we nog een jaar langer blijven, nu nog twee hele jaren dus. Ik heb echter het gevoel dat we met een nieuw start beginnen. Uiteraard is dat een gevolg van het nieuwe schooljaar. Anthe gaat zelfs een nieuwe richting volgen op school (IB) en Maren start, net als haar zussen een jaar geleden, dit jaar met de Wereldschool. Dus er is een spannend gevoel. Nieuwe kleding, schoolschriften en boeken voor school. Een spiksplinternieuw verblijfsvergunning waarvoor we deze week naar México DF moesten afreizen en vanwege een flinke regenbui vijf uur over de terugweg hebben gedaan. Maar het gaat verder. Ik ben deze zomer afgestudeerd aan de "Opleiding voor Fotografie", ik heb mijn diploma in huis en er breekt dus een nieuw begin voor me aan. Ik wilde na de zomer een nieuwe opleiding starten op de universiteit hier of vrijwilligerswerk doen, maar in overleg met Mark heb ik besloten om tot Kerst even rustig aan te doen. Dat houdt in dat ik aandacht aan mijn kaartenwebshop (zie leuke links!) ga besteden, Maren ga begeleiden in de Nederlandse taal via de Wereldschool en onze drie kinderen overal heen breng en verzorg. Dat betekent óók dat ik eindelijk weer volop ga sporten! Ik heb na ruim vier maanden mijn nagenoeg dagelijkse yogaklassen en wekelijks hardlopen weer opgepakt. De bloedprop in mijn long is weg, ik mag binnenkort stoppen met de bloedverdunners. Ik hoef geen ellendige, radioactieve foto’s meer. De draaiduizeligheid is na een maand flink afgenomen na twee behandelingen van ear candling in Belize. En tenslotte mag ik voor de Kerst stoppen met de medicijnen voor mijn auto-immuunziekte. Ik voel een fonkelnieuw, pril begin. En daarnaast ben ik begonnen uitgebreider, afwisselender en gezonder te gaan koken. De receptjes lukken nog niet altijd precies zoals ik het wil, maar dat komt nog wel. Tijdens onze reis hebben we op sommige plekken zo lekker en gezond gegeten. Een inspiratie. Na al dat reizen door Centraal Amerika ben ik onze plek waar we wonen meer gaan waarderen. We wonen in een klein stukje jungle! Daarom ga ik aan de buitenmeubels werken: een likje olie, een nieuwe hangstoel gekocht in Guatemala, felgekleurde Guatemalteekse kussens voor op de tuinbanken erbij. Potten opnieuw gevuld met bloeiende tropische planten. Meer buitenleven. Zo dronken we aan het strand vaak fruitsmoothies of ijskoude limonada. Dat doen we thuis nu ook in onze tuin! En dan heb ik het nog niet eens over de plaatsen in México die we allemaal nog willen bezoeken in de (lange) weekends. Cuba in de Kerstvakantie, misschien El Salvador volgende zomer…. Allemaal plannen voor het komende schooljaar, een gloednieuw gevoel!

Love is like the wind

Love is like the wind, you can´t see it but you can feel it.
-  Nicolas Sparks

In the middle of nowhere – onderweg naar México, maar nog steeds in Belize – stonden we onverwachts met een platte achterband. Een uur ervoor stapten we nog vrolijk uit de kleine Cessna waarmee we van Ambergris naar het vasteland vlogen. Helemaal onverwachts was de lege band eigenlijk niet. Gedurende de hele reis kregen we berichtjes op het dashboard dat de druk in de achterband te laag was. Op zo´n moment lieten we de band weer  vol lopen met lucht en ging het weer een tijdje goed.  Maar nu had de auto vijf dagen bij de airstrip volop in de zon stil gestaan. Dat dát kennelijk funest was bleek na een uurtje toen het berichtje weer verscheen en een paar minuten later  de band plat was. Mark had op een verlaten plek het thuiskomertje er onder gezet en toen reden we met die donut  zo´n twintig kilometer naar het dichtst bijzijnde stadje Orangewalk voor een bezoek aan een tire centre. We reden die afstand op het tempo van een brommertje. Eigenlijk nog langzamer, want we werden zelfs ingehaald door een brommer met een passagier achterop. Ik lag helemaal in een deuk. We zaten zó voor aap met dit tempo in zo´n luxe  auto op de grote weg! Alle vijf met onze veiligheidsriem om, we hadden beter brommerhelmpjes kunnen dragen! Ik zei nog luchtig met een ingehouden lach dat we de omgeving  wel goed konden zien zo. Maar Mark kon er niet om lachen en de meiden zaten met bedrukte gezichten met z´n drietjes op dezelfde achterbank. (want de kapotte band lag op de achterste bank...) Dit was geen goed moment om in lachen uit te barsten. Wat we later natuurlijk wel uitgebreid gedaan hebben!

De allerlaatste reisdag naar huis zat niet alles meer mee. Allereerst hadden we een uur vertraging, omdat er een nieuwe brug gebouwd wordt vlakbij Villahermosa.  Een uur reistijd verloren dus. Daarna passeerden we onderweg een militair checkpoint, dat doen we zo vaak, maar deze keer werden we eruit gepikt om de achterbak te openen. Ze controleerden alles (en dat was veel!) en ook rond Mark´s stoel werd flink gezocht naar wapens en drugs. Uiteraard vonden ze niks en mochten we weer door rijden. Als toetje kregen we ook nog een gigantische regenbui onderweg die het bijna onmogelijk maakte om flink door te rijden.  Maar we zijn goed thuis gekomen en we kijken terug op een onvergetelijke reis door drie landen in Centraal  Amerika. Het mooiste moment was voor ons allevijf hetzelfde moment namelijk dat tijdens het snorkelen een zeeschildpad ons tegemoet zwom!  Sowieso is dat piepiekleine eilandje in zee vlakbij de schildpad het gaafste verblijf tijdens de reis geweest. Het eten was er vers en heerlijk: Carmen bakte iedere dag een taart voor ons. De sfeer was te gek daar en het water en de onderwaterwereld prachtig. Onze cabañas die hun terras boven zee hadden waren uniek net zoals de lichtgevende kwalletjes elke avond. Het minst leuke aan de hele reis waren de muggen. Op de meeste plekken waren wel muggen aanwezig met als dieptepunten ons verblijf in de jungle bij de waterval en het schiereiland Ambergris waar we in een mooi yoga retreat verbleven. Inden vond het de hele reis erg warm (de laatste twee dagen was het bijna 40 graden) en Mark had daardoor moeite met slapen. Ik ben erg dankbaar dat wij als gezin zo´n indrukwekkende reis van bijna een maand mochten maken. Blauwe luchten, prachtige groene jungle en de indrukwekkende Maya tempels. De stilte, de miljoenen sterren, het geluid van zee, zijn verkoelende zeebries en de eeuwige zonneschijn...het is toch om gelukkig van te worden!  

Puebla, 6 augustus 2013

Blootvoets op Isla Bonita

The sunlight claps the earth, and the moonbeams kiss the sea: what are all these kissings worth, if thou not kiss me?
-   Percy Bysshe Shelley

Blootvoets bewegen we ons over het witte zand van schiereiland Ambergris. Blootvoets maken we contact met de aarde, de reusachtige magneet. De voetzool bevat duizenden zenuwuiteinden die geprikkeld worden door over zand, aarde, gras, stenen, grind en zelfs stoeptegels te lopen. Door contact te maken met het elektrische veld van de aarde zullen allerlei biologische processen meer optimaal verlopen. En daar heb ik persoonlijk best wel behoefte aan, want ik ben nog steeds elke dag erg duizelig. Mijn bloedprop in mijn long is trouwens opgeruimd. Sinds mijn bijzondere yogales in Nederland in een hangmat heb ik last van draaiduizeligheid. Het komt door een probleempje in mijn rechteroor. Medicijnen hebben niets geholpen. Dus nu loop ik hier elke dag op blote voeten, Mark en de kids ook. We aarden. Nu moet ik zeggen dat dit schiereiland van Belize ook wel uitnodigt om op blote voeten te lopen. Het is hier iets groter dan op het Mexicaanse Isla Holbox, maar het fijne zand is net zo spierwit en de zee ook weer prachtig blauw. Dit eiland ligt echter in de Caribische Zee en dat betekent koraalriffen, prachtige vissen en veel zeeroggen. Hier worden zeeroggen geaaid. Natuurlijk kan dat als je een peperdure excursie boekt, maar wij kwamen ze op een middag tegen toen we op gehuurde fietsen naar het dorp waren  geweest. We fietsten over het strand en bij de steiger werd vis schoongemaakt. De restanten werden terug gegooid in zee en dat trok veel pijlstaartroggen. In het lage water zwommen vier grote zwarte roggen die geaaid werden door de donkere kleine kindjes. En natuurlijk keken wij ook even bij de roggen en hebben  Mark en de meiden  ze ook geaaid. Het mooie eiland waar Madonna al over zong, La Isla Bonita, en ze zong  zelfs over het plaatsje San Pedro - waar we vlakbij logeren in een yoga retreat -  is inderdaad net een paradijsje.    

Toen we op een avond aan het strand zaten te eten zag ik een poster over ear candling en wat vooral mijn aandacht trok was dat het zou kunnen helpen bij vertigo, draaiduizeligheid. Ze had ook informatie over massages, dus ik had zo´n donkerbruin vermoeden dat ear candling iets met massage te maken had.Ik sta erg open voor alternatieve therapie en was dus erg nieuwsgierig. De volgende dag toen we weer naar het dorp San Pedro gefietst waren ben ik met open mind naar binnen gelopen. Ik kon meteen terecht. Amy had een mooie open ruimte op het dak van een duikersvereniging in de haven. De meiden gingen snorkelen en ik ging naar boven. Geen idee wat ik moest verwachten! Ik moest op mijn zij gaan liggenop een massagetafel van waar ik over zee kon uitkijken en zij stopte een lange buis in mijn oor van een soort vloeipapier. Er kwamen ook smeulende kooltjes in het buisje. Ik hoorde een soort geknetter in mijn oor en zij masseerde tegelijkertijd mijn gezicht en nek met een soort eucolyptusolie. Ze raakte wat drukpunten aan en wreef met zachte hand “iets” naar mijn oor. Na zo´n twintig minuten had ze me aan twee kanten behandeld en voelde  ik me anders.  Mijn oren voelden zo open en schoon. Ze liet op het uitgerolde vloeipapier zien wat er allemaal uit mijn oren was gekomen, vooral de rechter waar ik zo´n last van heb. Ik heb gevraagd of een tweede behandeling ook zou helpen en dat kon na 24 uur. Gelukkig maar, want de duizeligheid is inderdaad stukken minder geworden. Een combinatie van elke dag twee uur yoga, aarden op blote voetjes en ear candling? Feit is in elk geval dat de medicijnen helemaal niets veranderd hebben.  De dag na mijn tweede sessie zouden we vertrekken met het piepkleine vliegtuigje – een Cessna waar tien pasagiers in kunnen - naar het vaste land. Weer terug naar Belize City, laag vliegend over de felblauwe Caribische Zee met de piepkleine eilandjes en het prachtige koraalrif, maken we ruimte in ons hoofd  voor de volgende stap in onze reis. We gaan de grens over naar México en slapen daar een nachtje in de Biosfera Calakmul jungle.

“Ik stap even uit bed om het tubetje Azaron te pakken” zei ik op een broeierige nacht. De drie ventilatoren stonden aan, de luiken open voor een frisse zeebries. Maar toch bleef het warm in de cabaña. “De muggenbult op mijn elleboog blijft maar jeuken.” Waarop Mark reageerde met “Ik kan overal wel Azaron op smeren, behálve op mijn elleboog!” Het was een grappige opmerking, maar helaas erg waar. Mark zijn lichaam zat helemaal onder de muggenbulten. Hij kon van de jeuk en de warmte niet slapen en was overdag bijna paranoïa. Zoveel mugjes! De meiden hadden er ook last van. Bij de strandbar kregen we gelukkig een Chineze remedie. Een spiraal van koolstof waarvan de rook de muggen doodt. Door de spiralen in lege bierflesjes te steken en door de zeebries die de rook door onze cabaña verspreidde hadden we de laatste twee nachten geen muggen meer. We hebben honderd van die spiralen gekocht om mee terug te nemen naar México.  

San Pedro, 2 augustus 2013