Samen honderd jaar!

Life is a party, what we make of it, and partly what it made by the friends we choose.
- Tennessee Williams

Ik krijg een fotootje op mijn mobiel. Van het station in Breda. “Holooo! Estamos!” Onze vrienden uit Mexico zijn aangekomen op het station. Te vroeg. Mijn lief is net onderweg naar huis van zijn werk. Hij stapt bij mij in de auto en we gaan op weg. Toeterend rijd ik op ze af. Ze springt op een bankje zodat we elkaar goed kunnen omhelzen. Ze zijn er gewoon! Dertien maanden geleden hebben we elkaar voor het laatst gezien. Op hun bruiloft in Mexico. Na een avond eten en bij praten gaat mijn ‘oude’ yogajuf de volgende ochtend met mij mee naar een yogales. Ze geniet. Ze is zelf gestopt met haar yogaschool dus zo’n lesje samen was heel welkom. Ze smeerde vooraf wat essentiële olie op mijn oorlellen, dezelfde geur als in Mexico. Automatisch dwaalden mijn gedachten steeds af naar onze jaren in Mexico… Na de lunch fietsen we door het oude Mastbos. Ze zijn zo dankbaar dat we hen meenemen naar zo’n plek. We rijden langs meren, over zandpaden, langs de heide en ondertussen blijft de zon maar schijnen. De zon die eigenlijk helemaal niet voorspeld was. Wat een cadeau! Zelf zie ik alles ineens door hun enthousiaste ogen. We krijgen vragen over de namen van de bomen. Ze hebben nog nooit zoveel grote loofbomen bij elkaar gezien! We vertellen de geschiedenis van het bos dat zeshonderd jaar geleden aangelegd is om te jagen. Ze stoppen regelmatig voor een fotootje. We zitten een hele tijd op een zonovergoten terras met iets kouds te drinken en een typisch Hollands portie bitterballen. Eind van de middag fietsen we dwars door het bos naar een pannenkoekenhuis aan de rand van het bos. We kiezen langdurig uit de uitgebreide menukaart die helemaal naar het Spaans vertaald moet worden. Zij smullen. Wij genieten. Dan fietsen we in de avond in het zachte avondlicht door de weilanden naar huis. Wat is Holland toch mooi! Zij raken niet uitgekeken op al het verse groen. In Mexico is alles geel en dor. We rijden na thuiskomst nog even naar Rotterdam om onze kittens uit logeren te brengen vanwege alle logees die komen slapen. Ze gaan graag mee. We rijden een stukje door de moderne stad. We vertellen over de bombardementen in de oorlog en rijden langs en over de legendarische Erasmusbrug. We zoeken de achtergrond van filosoof Erasmus op. We zien de wereldbekende havens. Ze maken prachtige foto’s van de ondergaande zon over de Maas. Na thuiskomst krijgen we het langverwachte telefoontje. De ballonvaart bij zonsopgang gaat door! Ze moeten de volgende dag samen om vijf uur in de ochtend bij het kantoor zijn. Mijn eega is zo lief om deze avond de route nog even met ze te oefenen. Meerdere keertjes. Zodat ze zelf zo bijzonder vroeg kunnen opstaan en met onze auto daarheen kunnen rijden.

Een tuintafel vol mensen die in drie talen gezellig met elkaar praten. Onder de parasol. Een grote zomerse salade op tafel. De zon is nog warm. We eten met negen mensen. Sommige in zomerse feestjurkjes en ik met mijn haar leuk opgestoken door de kapper. Ik ga alvast van tafel. Ik ben de laatste die zich nog moet omkleden. Een paar uur eerder lag ik met mijn Mexicaanse vriendin op onze ligbedjes met maskers op ons gezicht en onze handen in een handschoentje vol handcrème. "For old times sake" zei ze toen ze het voorstelde. Toen mijn vriendin vorig jaar trouwde reden we samen in de auto met gezichtsmaskers op ons gezicht naar de kapper waar we werden gekapt. Deze keer gingen we lekker op de fiets, dus maskertjes maar even thuis laten! Zo vertrokken we begin van de avond met auto's en fietsen naar de bar waar we ons feest zouden vieren. De DJ was al helemaal klaar voor de muziek. Mijn vriendin die de catering verzorgde had alles al binnen gebracht. Helaas mocht ze haar oventje niet in het stopcontact steken vanwege het hoge voltage. Ze raakte gelukkig niet gestresst. Langzaam druppelden de gasten binnen. Eerst in de stadstuin achter de bar, niet veel later liep het binnen vol. Iedereen kwam voor óns. Dat gaf een heel rijk gevoel. Rond tienen hielden we een speech voor onze zeventig gasten met een heuse microfoon. Iedereen had een glas cava met vrolijke granaatappelpitjes in de hand. De muziek ging daarna wat luider en toen er uiteindelijk genoeg gedronken was gingen de voetjes van de vloer! Tot half twee hebben we gedanst, gelachen en gepraat met iedereen. Hoe leuk om sommigen na vele jaren weer te zien zoals de vrienden uit onze Amsterdamse studententijd. Ze verrasten ons met twee tickets voor een concert in Paradiso. Rowwen Hèze. For old times sake. Vierentwintig jaar geleden ging mijn lief voor zijn vrijgezellenfeest óók naar dit concert. Het jaar daarna gingen we met deze vriendengroep naar hetzelfde concert. Heel bijzonder dat we dit deze nazomer nóg een keer met elkaar gaan doen! Ook een reünie van onze vriendengroep uit Madrid. Wij zijn als groep expats zo gelukkig geweest destijds. Dat we nu, tien jaar later, nog steeds tijd met elkaar doorbrengen. Één stel kwam zelfs uit Engeland overvliegen om ons feest mee te vieren. Veel van onze buurtjes uit de straat waren er natuurlijk ook. En dat zelfs onze oude buurtjes uit België over kwamen zegt denk ik wel iets over de goede band die we onderling als buren hebben. Als verjaardagscadeau hebben we een donatie van duizend euro mogen schenken aan de stichting Por Eso!. Heel trots en dankbaar! En zo voelen we ons sowieso met zoveel mooie, lieve mensen om ons heen. 

Cats worshipped as gods

“In ancient times cats were worshipped as gods; they have not forgotten this.”
– Terry Pratchett

Onze poes wandelt onwetend de ‘babykamer’ in. Slaapkamer van middelste kind en nu gebombardeerd tot ‘babykamer’. Onze twee kittens van negen weken oud verblijven daar. Het blijkt beter te zijn. Dat de kittens eerst even op een eigen kamer wennen aan hun nieuwe omgeving is het beste advies van gedragsdeskundigen van katten. Ons lijkt het ook veiliger dan twee piepkleine bolletjes door het huis te laten dwalen en kwijt te raken. Hun tweede dag in ons huis laten we onze poes van tien jaar oud op eigen houtje de ‘babykamer’ betreden. Hoopvol. In eerste instantie kijkt ze een beetje verrast naar een van de kittens. Dan komt uit het niets de tweede kitten vrolijk aanlopen en reageert de poes met gejank en een hoge rug. De kittens reageren instinctief ook meteen met een dik staartje. Hoe schattig eigenlijk. Maar dit is een serieuze zaak. We houden ons hart vast en dan begint de poes te blazen. Foute boel. En om het niet tot een gevecht te laten komen halen we de poes gauw weg. Nu zou je volgens de kattengedragsdeskundige weer twee dagen moeten wachten voor een nieuwe poging. Er deed zich echter een momentje voor die we wilden benutten. De poes zat buiten in de voortuin en de kittens keken uit het raam in de voorkamer. Op de vensterbank. Tot mijn grote vreugde keek de poes naar binnen en zag de kittens. Ze sprong nieuwsgierig naar de vensterbank aan de buitenkant. Er was oogcontact. Geen blazen. Geen janken. Toen sprong ze weer naar beneden en zat vervolgens verongelijkt nog een paar uur in de voortuin. De kittens lijken echter nergens last van te hebben. Spelen net zo vrolijk door. Ze zijn natuurlijk samen. Op een dag vroeg in de ochtend zit de poes aan de andere kant van de ‘babykamerdeur’ stiekem te luisteren naar het geluid van de spelende kittens. Als ik de deur voorzichtig op een kier zet stuift ze echter weg! Ik lees me ondertussen suf op websites en in dierenboekjes hoe je een eerste traumatische kennismaking kan voorkomen. Ik lees feitjes als dat het soms maanden kan duren voordat ze elkaar verdragen in huis. Ik hoor verhalen dat ze elkaar nooit verdragen en ieder een eigen territorium vinden in huis. Eén op zolder en twee beneden bijvoorbeeld. Dat is écht niet onze bedoeling. We willen ze gezellig bij elkaar in de huiskamer. Het liefst zelfs gedrieën tegen elkaar aan slapend op de zitkussen. Zoals ons vorige tweetal dat ook altijd deed…. Het draait bij katten eigenlijk allemaal om geur en geduld. Dus laten we de kittens soms ergens anders in huis spelen zodat de poes hun geur overal terug vindt. Zodra het mooi weer is laten we de kittens in ons bijzijn op het grasveld spelen in de achtertuin. De poes in de tuin rent niet meteen weg. Loopt wel achteruit naar een hoger plekje en kijkt uit de hoogte toe. Heel kort. Dan stuift ze weg. Een andere dag heb ik de kittens in mijn handen en ligt de poes relaxt te zonnen op een tuinkussen in de tuin. Als ik buk en de kittens in mijn handen laat zien, blijft ze zowaar op het kussen liggen. Ze kijkt een tijdje naar de hummeltjes veilig in mijn handen en springt dan op de grond en kijkt nog even veilig van een afstandje naar het grasveldje met spelende kittens voordat ze via het dak van de garage vertrekt. Het zijn ieniemienie muizenstapjes vooruit, maar in ieder geval vooruit. Het romantische idee dat ze meteen in elkaars pootjes in slaap zouden vallen heb ik laten varen. Dit wordt een wekenlang, al dan niet maandenlang, project die veel energie, beleid en geduld gaat vergen. Maar eenmaal goed uitgevoerd kunnen we daar nog jarenlang plezier van hebben. En de katten ook!

Negen maanden geleden reden we met onze volgeladen hippiebus en volgepropte stationwagon naar Middelburg om onze tweede dochter te verhuizen naar een studentenkamer. Amper terug van onze roadtrip door Slovenië waren we al aan het sjouwen, schoonmaken en klussen in haar kamer. En vanmorgen reden we dezelfde route naar Middelburg om haar weer op te halen van haar studentenkamertje. Het eerste studiejaar zit er alweer op. Ze heeft het prachtig voltooid. Mooie cijfers, maar ook veel nieuwe vrienden gemaakt. Ze is na een presentatie op een podium in een studentensoos gekozen tot chair van de sportactiviteiten van de uni. Ze werd met veel gejuich en applaus beëdigd. Een nacht van ontgroening volgde. Haar eerste vergadering in de rol van chair heeft ze al moeten openen. Ook is ze aangesloten bij de studenten vrijwilligersorganisatie van Amnesty International. Zo stond ze op Bevrijdingsdag in het Zeeuwse Vlissingen met een kraam. Ook zal ze het komende studiejaar op maandelijkse basis bij ‘Movies that matter’ film of documentaire over mensenrechten een gastspreker moeten uitnodigen voor een discussie met het publiek. In Middelburg. En zorgen dat er voldoende animo voor is middels filmposters enzo. Wat is ze volwassen geworden en gegroeid! Ze heeft grenzen verlegd met in het openbaar spreken. Met onbekende mensen aanspreken. Met socializen in grote groepen met voor haar (nog) onbekende mensen. Haar eerste jaar zit er op. Nu woont ze lekker weer ruim drie maanden thuis bij haar zusje en ouders. Ze gaat, net als haar oudste zus trouwens, mee met ons en de bus een maand door Denemarken en Noorwegen reizen. Oudste gaan we de komende tijd ook veel zien, want ze heeft aankomende week haar eerste autorijles. Ons kind is nog niet eens afgestudeerd en heeft al een baan! Ze heeft haar rijbewijs daarbij nodig dus dat probleem gaat ze deze zomer in Breda tackelen. Zo eten onze kinderen deze zomer ineens weer heel vaak mee aan onze eettafel! Na een lange lunch op een heerlijk zonnig terras van een strandpaviljoen in Dishoek rijden we naar haar campus in Middelburg. Veel volle weekendtassen en shoppers vol kleding, schoenen, boeken, jassen, een hoofdkussen en wat potten met planten worden ingeladen. Ze gaat in Breda een zomerbaan zoeken en veel tijd met de kittens doorbrengen. Ze heeft er zin in!

Hartverwarmend

En alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn
Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten

Over de muur, over het ijzeren gordijn

Omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn
- Harry Jekkers

Wij laten de meiden achter in een Indonesisch restaurant met koffie, thee, ijs en gebakken banaan. Wij stappen op, nemen afscheid van de gezelligheid aan tafel en lopen naar het theater. De vijftigste verjaardag van mijn lief vieren we hier in Roosendaal. Na veel gehannes om een afspraak met z’n vijven te maken kozen we voor Roosendaal. Ik bleek voor deze avond maanden geleden al een theatervoorstelling geboekt te hebben. Als verrassing. Gelukkig kreeg ik een reminder van het theater, ik was het zelf glad vergeten… Er kwamen er twee met de trein en ik pikte samen met de jongste mijn eega op uit zijn werk. Het is een paar minuten stappen door de regen en dan lopen we de foyer met dieprood tapijt binnen. Er wacht een vrij hoog gehalte aan vijftig plussers in deze ruimte, maar ja…daar horen we beiden nu zelf ook bij. We zijn bij cabaretier Harry Jekkers en zijn band Klein orkest. Een kleine zaal met hooguit zeshonderd mensen. Als eerste begint hij met twee liederen over de dood. Een thema dat vaker terug zal komen die avond. Hij vertelt en maakt grappen over hoe zijn muzikale loopbaan ooit is begonnen. Gitaarles gekozen omdat hij een advertentie zag met een gozer op het strand met zijn gitaar en wat meiden om hem heen. In zijn studentenbandje in Groningen heeft hij zijn bassist Chris leren kennen. Die als studentenbijnaam de lantaarnpaal droeg, omdat hij inderdaad niet veel beweegt achter zijn gitaar. Later horen we dat de drummer Niek uit zijn periode in Utrecht stamt. Toen hij Engelse les gaf op een OLO, ontiegelijk laag onderwijs, en zij samen in de lerarenband speelde. De toetsenist, een leuke jonge vent met een baardje en een grote bos krullen, is er later bij gezocht. Omdat Koos Meinderts een gevierd kinderboekenschrijver geworden was en een toegewijde opa. Geen tijd meer voor een band tour door Nederland. Deze jonge knul heeft het de hele avond zwaar te verduren gehad. “Wij drieën hebben goud geld verdiend aan het lied ‘Over de muur’ ” en ter verduidelijking wijst hij hun drieën nog even aan met zijn rond wijzende vinger. Die humor gaat de hele avond zo door. Ook wordt de knul ‘gepest’ met zijn dubbele voornaam Henk Jan. Maar het is duidelijk dat ze veel plezier met elkaar hebben en Harry loopt op het podium regelmatig naar hem toe met zijn gitaar. Het optreden duurt tweeënhalf uur. Mijn lief heeft het goed naar zijn zin. Hij waardeert de songteksten van Harry. De voorstelling is een leuke, levendige combinatie van cabaret en muziek. Als we weer in de foyer staan om de jassen op te halen lees ik op mijn mobieltje hartverwarmende appjes in onze familiegroep. Jongste kind moest namelijk in haar uppie terug met de trein naar Breda en oudste was met haar meegereisd om haar bij de bushalte achter te laten en daarna rechtsomkeert te maken naar Rotterdam. Jongste vond het namelijk wel spannend. Vanavond voor het eerst alleen met de bus. Welke bus? Waar staat die bus? Wat moet ik doen in de bus? En waar stap ik uit de bus, en hoe werkt dat? Haar grote zussen hebben haar stap voor stap live door het proces begeleid. Hoe schattig! Zusterliefde! Ik zet mijn lief na het theater met de auto weer af op zijn fabriek en daarna rijden we samen achter elkaar door de donkere nacht naar huis. Het was een heerlijke verjaardag voor hem. Hartverwarmend.

Op zaterdagochtend sta ik in het zonnetje ons nieuwe grasveldje te maaien. Ik pluk wat gras tussen de terrassteentjes vandaan. Ik arrangeer de bloeiende planten in potten opnieuw. Maak de tuinstoelen schoon en leg er kussens op. Daarna begin ik het huis te stofzuigen, terwijl ik twintig eieren in een pannetje water laat koken. Ik ruim de huiskamer op. Maak het toilet schoon. Zuig de traploper weer fris. En als ik gevulde eieren heb gemaakt en ze mooi op een schaal heb geschikt, begin ik ons serviesgoed op de eettafel klaar te zetten. Er komt toch meer bij kijken dan ik had gedacht toen ik ’ja’ zei tegen de uitnodiging om aan een walking dinner in de straat mee te doen. Wij hadden al een paar jaar niet mee kunnen doen dus ik voelde wel wat sociale druk. Twee dagen vooraf kreeg ik de informatie dat één persoon uit de groep gluten intolerantie heeft. Ook dat nog. Ik bedacht twee receptjes zonder gluten: koude gazpacho met gesneden paprika en komkommer. Croutons als optie. En dus die gevulde eieren. In elk huis zouden we een uurtje zijn. Iedereen biedt wat te eten aan. Drank wordt door de deelnemers zelf meegenomen. De glazen ook. Verder is het een geval van gluren bij de buren. Iedereen loopt door het huis en door de tuin. Het was voor ons voor het eerst om aan zoiets mee te doen. Met de buren uit twee straten dus. Dat was wel erg leuk. Ik heb flink gegluurd in de buurt! Onverwachts mooie bungalows die smaakvol ingericht waren. Prachtig grote tuinen! Ons huis was eigenlijk de kleinste. En onze stadstuin was zeker de kleinste. Buren die tuinmannen in dienst hebben en samen een poetsvrouw delen. Ik keek ineens heel anders tegen ons buurtje aan. En ik keek ook ineens heel anders tegen óns huis aan. De andere woningen waren allemaal heel modern en vooral nieuw. Wij hadden als enige een oud huis met veel originele details zoals de en suite deuren, de antieke plafonds, het originele glas in lood en de granieten vloeren. Buren waren gecharmeerd van ons huis. Terwijl ik zo onder de indruk was van hún immense tuinen en hypermoderne keukens en vides! Na een gezellige middag en avond was ik wel helemaal op. Veel gesprekken gevoerd, veel indrukken opgedaan en natuurlijk veel voorbereidingstijd gehad. Thuis lekker met een kop thee en een stuk verjaardagstaart die nog over was op de bank geploft. Voor de buis. Even relaxt loskomen van alles. Volgend jaar maar weer een keertje overslaan.

Kittens

Once you get a kitten, the natural thing you do is take a billion photos.
- Hannah Simone

We schuiven aan bij een tafeltje bij het raam. We kijken uit op de midgetgolf baan. Mensen buiten dragen weer winterjassen. Het weer is grijs en best koud. Ondanks dat het de tweede week van de meivakantie is… We zijn in het bos bij het Brabantse Chaam. In een pannenkoekenhuis. Met z’n viertjes. Twee moeders en twee dochters. De dochters schelen precies vier dagen in leeftijd. Wij moeders zaten samen op zwangerschapsyoga. Alweer veertien jaar geleden. Twee montessorimoeders zoals dat toen heette. Kindjes op de montessorischool. We hadden nog niet veel contact. Dat kwam pas op gang toen onze jongste meisjes samen in de middenbouw in elkaars klas kwamen. Zij werden vriendinnen. Of eigenlijk ontstond er een vriendinnenclubje van vier meiden. Meestal heel leuk, soms niet. Ik herinner me jaloezie en ruzietjes die in de klas gesust moesten worden. De moeders gingen er steeds vaker samen op uit. Op woensdagmiddag met de hele bups naar de Galderse meren in de zomer. Steeds langer blijven kletsen bij het ophalen van de kinderen. Thee drinken in elkaars tuin. Een bioscoopje. Een etentje met mannen erbij. Of dansen. Carnaval. Feestjes. En toen verhuisden wij naar Mexico. De moeders met hun dochters kwamen natuurlijk op ons afscheidsfeest. Deze moeder werd mijn vriendin. Ze kwam met haar hele gezin naar Mexico om bij ons in huis te logeren. We zagen elkaar als wij in de zomer even in Nederland waren. Mijn dochter met haar dochter, en wij samen. Ik nodigde haar na terugkomst in Breda uit bij mijn hardloopvereniging en nu zagen we elkaar wekelijks. Toen onze jongsten naar dezelfde middelbare school gingen vroegen we beiden aan dat ze bij elkaar in de brugklas zouden komen. Helaas werd onze wens niet vervuld. Zo zagen de meiden elkaar steeds minder op de middelbare. Ze bewogen zich in hun nieuwe vriendinnengroepjes. Toch probeerden wij hun vriendschap warm te houden door eigenlijk elke schoolvakantie iets te organiseren. Zwemmen, boswandeling, theedrinken, klimbos, bioscoop en nu dus midgetgolf. We eten vanmiddag eerst gezellig een pannenkoek. De mama’s houden het gesprek een beetje gaande met onze vragen over school, nieuwe vakkenpakket en vragen als ‘zie je die en die nog wel eens?’. De meiden houden zich op de achtergrond. Ze gedragen zich niet als levenslustige tieners. Ik kijk er van op. Zelf was ik élke schoolvakantie uit logeren bij vriendinnen of nichtjes. En als ik wel thuis was hing ik rond in de stad, in de buurt of sprak met vriendinnen af. Deze meisjes moeten echt aangespoord worden om de deur uit te gaan. En dat schijnt normaal te zijn op die leeftijd. Het liefst hangen ze alle dagen van de tweeweekse schoolvakantie in de bank met hun telefoontje of achter hun beeldscherm met Netflix. Dat doen veertienjarige meisjes dus. Ik kan er niet aan wennen. Elke dag vraag ik deze vakantie hoopvol wat haar plannen zijn voor deze dag en die zijn haast nooit bijzonder. Een enkel hoogtepunt nagelaten. Op Pasen zijn we als gezin gaan fietsen naar België. Zo is ze ook met vriendinnen naar Koningsdag 538 geweest. Ze is supergezellig met mij in de trein naar Eindhoven geweest om te winkelen. Een avond met een van haar zussen en vader naar de nieuwe Avengers film geweest. En deze middag is ze natuurlijk gaan midgetgolfen wat heel leuk was en we hebben ook zeker gelachen. Ze fietsen echter niet even bij elkaar langs. Dat is de jeugd van nu. Andere tijden. In real life ontluiken vriendschappen en deze worden verder grotendeels online onderhouden.

We staan in Leiden voor een gesloten deur in een kaal trappenhuis. We staan toch wel bij het juiste adres? Geen geluid achter de deur als we meerdere keren aanbellen. Als ik het mobiel nummer bel blijkt de bewoner nét zijn auto voor de deur te parkeren. Als we binnen stappen lopen we eerst tegen een doos met een mama-poes aan. Jonkies van zo’n drie weken oud. We lopen er heel voorzichtig langs en dan zien we de dotjes waar we voor gekomen zijn. Drie dagen oud. Oogjes gesloten. Piepend. Bijna zo klein als muizen. Deze mama kreeg vijf jongen en twee daarvan zijn door een andere mama-poes geadopteerd. Wij komen voor een lila jongetje. Hetzelfde ras als onze in-het-begin-van-dit-jaar-overleden kater, maar in een andere kleur. Lila. Ze zijn natuurlijk té schattig, té lief en té hartveroverend. Mijn lief stelt spontaan voor dat we er twee nemen. Een jongetje en een meisje. Ik ben niet meteen voor. Dan hebben we drie katten in huis! Hoe gaat onze tien jaar oude poes daar op reageren? Onze jongste dochter die mee op kraambezoek is reageert enthousiast en dan kan ik eigenlijk niet meer terug. We kopen er twee. Twee koopcontractjes. Op de terugweg mijmeren we over hoe het zal zijn. Twee hummeltjes stoeiend op het grasveld in de achtertuin. Samen slapen op het zitkussen. Ook denken we terug aan die arme kater (de papa) die in een hok op het balkon verblijft. De drie nestjes die in zelfgemaakte kooien door het huis verspreid liggen. Zo zag het er bij de eerste fokster Heidi, waar we onze kater destijds vandaan hadden, niet uit. Geen hokken, maar wel een kraam(slaap)kamer. Daarna leefden ze in de huiskamer en mochten ze in de tuin. Deze fokker in Leiden pakt het helaas anders aan. Hij mag ons en maakt voor ons een uitzondering. Normaliter verzint hij zelf de namen voor de stamboom. Beginnend met de juiste letter in volgorde van de opvolgende generaties. Wij mogen van hem de dubbele namen verzinnen voor onze kittens. We zijn er een week heel druk mee bezig. We doen allemaal een duit in het zakje met bijzondere bijdragen. De namen moeten bij elkaar klinken. De dubbele namen moeten samen als setje klinken. De afkortingen moeten een ’s’ in hun naam hebben anders luistert de kat niet. Het moeten ook plaatsnamen zijn, want dat is onze traditie. Dan, na een week ploeteren, dien ik het voorstel met vier namen in. Fokker Raymond vindt ze geweldig. Ze worden goedgekeurd. We ontvangen regelmatig filmpjes en fotootjes op mijn telefoon. Je smélt als je de kittens met hun blauwe oogjes en hun lange nesthaar ziet eten of stoeien. We zouden ze met tien tot veertien weken op mogen halen. Ergens in juni. Deze week krijg ik onverwachts een telefoontje. Ze worden zó groot, ze wegen al een halve kilo!, dus hij gaat de dierenarts vragen of ze al met acht weken weg mogen… Daar heb ik twijfels over, omdat we onze eerste kater pas met veertien weken mee naar huis kregen. Ze hebben naast zindelijkheid en zelfstandig eten namelijk ook socialisatie nodig. Stoeien met broers en zussen, af en toe een tik van hun moeder. De fokker is ‘not amused’ als ik mijn twijfel laat doorschemeren. Jongste dochter zegt later dat het sowieso beter is als we ze daar ophalen. Ze hebben natuurlijk elkaar, en ze hebben onze oude poes die ze nog van alles kan leren. Hier thuis hebben ze ruimte, veel liefde en een ommuurde tuin. Toch probeer ik het stiekem nog een weekje te rekken…