Kerst in lockdown

'Dat het altijd licht wordt, dat het altijd donker wordt. Wat een geluk.'

-Sigrid Sandberg

Vlak voor de harde lockdown toen de meeste winkels hun deuren moesten sluiten bedacht ik me dat dit wel eens het enige jaar zou kunnen zijn dat we op Kerstmis de héle dag in onze pyjama’s konden blijven lopen. Geen sociale verplichtingen. Oh, wat werd ik blij van die gedachte! Ik weet dat onze drie meiden dat ook de ultieme ontspanning vinden om een héle dag in je pyjama op de bank te hangen met een boek, tijdschrift of Netflix. Dus haastte ik me die middag spontaan na mijn werk naar het centrum en haalde op ’t nippertje vijf geweldige Kerstpyjama’s. Mooi ingepakt legde ik ze onder de Kerstboom. Op Kerstavond na de dis werden ze enthousiast uitgepakt. Meteen wisselden we allemaal van fancy dress naar cozy pyjamas. En dat bleef zo tot de volgende Kerstdis! Op Kerstochtend geniet ik er altijd van om, als iedereen nog slaapt, de ontbijttafel prachtig te dekken met een chique tafelkleed, ons Kerstservies uit The States, servetten, mooie glazen, bij de kinderen een prachtig ingepakt Kerstcadeautje op hun bord, kaarsen en schalen vol vleeswaren, zoet beleg, warme broodjes, croissantjes en wentelteefjes. De keukendeur heb ik sinds het voorjaar dagelijks open in de vroege ochtend. In de winter staat hij ook open. Vaak tijdens zonsopgang, dan is de lucht volgens de Ayurveda gevuld met prana, levensenergie.  We brunchten Kerstochtend tot in de vroege middag. Ondertussen wat cadeautjes uitpakken, gezellig kletsen, nog een kop thee of koffie en een spelletje. Het Kerstdiner deden we die dag wel op chique. We kookten in Kerstpyjama, bereidden de tafel voor, staken de openhaard aan en vlak voor het eten hadden we ons stuk voor stuk omgekleed en ons haar netjes gedaan. De avond eindigde met een zoete Kerstfilm met z’n allen voldaan onderuit op de bank. Mijn lief beweegt zich soepel mee met de vrouwelijke Kerstverlangens van zijn gezin. Soms kwam hij zelf met een wild idee. Kerstavond kwam hij ineens het huis inlopen met de sjoelbak onder z’n arm. Toen we heel zen mandala’s aan het kleuren waren aan de Kersttafel bleek mijn nieuwe loep alleen aan de tafel geklipt te kunnen worden. Mijn lief timmerde en zaagde er op los in z’n Kerstpyjama in de tuin en kwam daarna terug met een stevige houten voet voor de loep. Hoe lief! Tweede Kerstdag wilde hij toch wel even uitwaaien na zo’n verschrikkelijk luie Kerstdag op de bank. Van het zalige niksdoen kun je kennelijk ook moe worden.. Met z’n allen in de auto van oudste dochter naar het Haagse strand. Het was maar amper vijf graden, het miezerde en waaide hard. Onze kleding werd kletsnat. We hebben een half uur heen en een half uur terug gewandeld langs de kustlijn. Vlakbij de boulevard bestelden we bij een bakkertje de meest hemelse romige, warme chocomel die ik in jaren gedronken had. Dit was een Kerst in lockdown, maar voelde alles behalve locked down…

Een dijkje vol wandelaars. Een hefboom die omhoog stond. En onder aan de dijk een volle parkeerplaats met auto’s. De routebeschrijving gaf aan dat we nog een stuk verder moesten rijden dus reden we brutaal langs de hefboom over de min of meer afgesloten weg. Na bijna twee kilometer zagen we nog een laatste mogelijkheid om te parkeren. Er stonden vier auto’s en de boswachter had er ook z’n bus geparkeerd. Dit was de plek waren we moesten zijn. We waren op weg naar een laarzenpad in nationaal park De Biesbosch. Dit pad dat in de winter deels onder water staat ligt op de Deeneplaat. Een zandplaat beplant met wilgen om wilgentenen te oogsten. En nu een prachtig gevarieerd natuurgebied. We hadden allemaal onze rubberlaarzen aan getrokken die we ooit aanschaften voor een week op Texel waar we destijds een wandeling door het griend van de Waddenzee gingen maken. Daar leek het onderweg ook af en toe echt op. Onze laarzen zogen zich vast in de modder. Een zuigend geluid. Ik gleed meerdere malen zijwaarts van het paadje af het rietmoeras in. Soms moesten we kleine kreekjes of ondiepe lagunes oversteken met onze laarzen door het water. Eén oversteek was te diep voor mijn laarzen. Ik mocht op de rug van mijn lief springen. Hij grapte halverwege dat hij zijn evenwicht verloor, maar zó stevig hing ik nou ook weer niet aan z’n rug. Dus ik gilde het uit. ‘Stoppen! Nu! Ik val hoor!’ De meiden aan de overkant kwamen niet meer bij van het lachen. iPhone in de hand wat een hilarisch filmpje opleverde. Een groot deel van de wandeling ging langs een ruig wilgenvloedbos. Prachtige uitzichten met knotwilgen tegen het licht van een ondergaand winterzonnetje. Het was een wandeling van zo’n zeven kilometer en zo anders dan het Mastbos of de Galderse heide waar we zo vaak komen. We vonden het allemaal een heerlijke middag met net wat extra’s door al de glibberige modder en avontuurlijk hoog water. Terug in de auto van onze dochter trok mijn lief bij iedereen zijn smerige modderlaarzen uit en stapte hij als laatste achter het stuur op z’n sokken. Thuis maakten we warme chocomel van een fles uit het Kerstpakket. Koekjes en marshmallows kwamen uit hetzelfde Kerstpakket te voorschijn. Een heerlijk winters uitje was het dat we als coronaproof alternatief hadden gekozen. Ookal was het natuurlijk niet zo avontuurlijk als het dagje Winter Efteling dat we eigenlijk op de kalender hadden staan…

Nostalgie met Kerst

Niets heeft meer kracht dan de gedachte waarvoor de tijd rijp is.

- Victor Hugo

Dit jaar heb ik heerlijk nostalgisch een stapeltje Kerstkaarten met de hand geschreven. De enveloppen met mijn oude vulpen geadresseerd. Velletjes Kerstzegels gekocht. Ik stuur al jaren lang geen Kerstkaarten meer, maar dit bijzondere jaar had ik behoefte aan nostalgie. Aan romantiek. Heimwee naar een handgeschreven Kerst- of Nieuwjaarswens. Vroeger had mijn moeder altijd een rood lint aan de huiskamerdeur hangen waar alle ontvangen kaarten aan hingen en waar ze ook trots op was. Ik heb het zelf ook nog wel gedaan de eerste jaren dat ik samenwoonde met mijn lief. De dagen voor Kerst met een hart vol verlangen naar de brievenbus lopen om te kijken van wie er een kaartje in de bus ligt. Toen we twintig jaar geleden voor het eerst naar het buitenland verhuisden verdween zeker niet het verlangen, maar de kaarten kwamen steevast in het nieuwe jaar pas aan. De dagen voor Kerstmis geen lintjes meer in huis vol met liefdevolle wensen en gedachten. Dit jaar hang ik de ontvangen kaartjes met lintjes aan een grove boomtak zoals ik dat op een foto in een interieurtijdschrift zag. Een tak vol liefdevolle krabbels en wensen. Dit jaar hebben ze meer waarde dan ooit. In ons huis staat een heel grote Kerstboom die niet volhangt met antieke ballen met een verhaal. Juist weelderige, stijlvolle Kerstballen van deze tijd. Vorig jaar had ik ná Kerstmis smaakvolle afgeprijsde ballen uitgekozen in een luxueus tuincentrum. Vorige maand had ik er bij de kringloop nog mooie passende parelslingers bij uitgezocht. We hebben nu elegante, koperkleurige en donkergroene ballen met een gouden en paarlemoerachtige gloed over de boom. Lampjes in de vorm van kaarsjes waarvan de lampjes als vlammetjes flikkeren. Op een zondag haalde ik - totaal tegen onze traditie in - alleen met jongste dochter de dozen uit de garage. Ik schrok eigenlijk van de hoeveelheid dozen met Kerstversieringen. Zóveel verschillende Kerstverlichtingen - zelfs met verschillende voltage vanwege buitenlandse Kerstvieringen - en zoveel stijlen ballen. Van knalrood, kerstgroen met beertjes tot kitcherig paarse versieringen. Ook veel prachtige, zilveren échte glazen ballen die voor een deel van mijn moeder geweest zijn die ik nauwelijks durf op te hangen vanwege onze ondeugende katten in huis. Een doosje met ouderwets engelenhaar… Ook veel gekleurde kinderlijke vormpjes; poesjes, een leeuwtje, auto, Kerstmannen en een schaapje zitten ertussen. Jarenlang hadden we de traditie dat de meisjes bij de Amsterdamse Bijenkorf zélf een bal mochten uitzoeken. Ook zelfgeknutselde ornamenten kom ik tegen en de bijzondere ballen met het geboortejaar van elk van de meiden zitten in de dozen. Het is eigenlijk té overweldigend. Ik heb gewoon geen puf om het allemaal uit te pakken. Ik bewaar alles zorgvuldig in de dozen op het zoldertje van onze garage. Als ik ooit oud en gerimpeld ben zal ik alles weemoedig door mijn handen laten glijden. Dit jaar kies ik de makkelijkste weg en pak de stijlvolle en trendy versieringen die bovenop liggen…

De afspraak was hypermodern gemaakt en ook op een hedendaagse manier uitgevoerd. Het begon met een telefoontje tegelijkertijd met ons hele gezin. Vijf koppies op m'n telefoon. Dit was de eerste keer. Ik heb voor m’n werk heus online meetings gehad en mijn online yogalessen zijn via zoom. Dit zo samen hadden we als gezin nooit eerder gedaan. De afspraak die we op deze manier maakten was dat de oudste meiden hun locatie met ons zouden delen terwijl mijn lief en ik met ons jongste telgje in de auto reden. Middelste zus had de nacht bij haar oudste zus doorgebracht. De eerste dag van Kerstvakantie. Het ging erom dat wij ze beiden oppikten van een nader te bepalen plek in Rotterdam met hun bestelling bubble tea. Naast de locatie in het centrum hadden ze namelijk ook de menukaart digitaal gedeeld zodat wij al reizend in de auto onze keuze konden maken. Het werkte allemaal prima en zij stapten in de auto met alle warme bekers thee en zo parkeerden we later bij het huis van onze oudste. Zij woont op loopafstand van het Kralingse bos. Door de prachtige vooroorlogse wijk wandelden we naar de plas waar dochterlief wekelijks hardloopt. Ondertussen genietend van onze warme drankjes. Na een klein uurtje wandelen was er een houten blokhut waar warme chocomel en warme wafels met slagroom verkocht werden. Kerstmuziek uit de boxen. We vermaakten ons prima daar aan een houten picknicktafel aan het water. Het virus dat de wereld op z’n kop zette was even heel ver weg. Tótdat oudste kind vertelde dat zij besloten had haar vliegticket te cancelen. Ze zou na de Kerst naar de Dominicaanse Republiek vliegen om daar haar schoonfamilie te ontmoeten. Haar vriend is daar al twee weken. Samen tijd doorbrengen aan het strand. Een streep er doorheen. Een moeilijke beslissing voor haar. Wij als ouders waren wel opgelucht. Er waren teveel risico’s. We wandelden verder door het bos naar haar huis. Ze had haar logeertas met tropische kleding al omgepakt in winterkleding. Misschien kan ze aankomend jaar een keer die kant op. We need to go with the flow. Er zit niks anders op. We gaan er gewoon samen een ouderwets gezellige Kerst gezinsvakantie van maken.

Memories of wintercold and snow

I wonder if the snow loves the trees and fields, that it kisses them so gently? And then it covers them up snug, you know with a white quilt; and perhaps it says, "Go to sleep, darlings, till the summer comes again".' 

- Lewis Carrol

Deze winter slaan we onze winterreis natuurlijk over. In gedachten ga ik terug naar de winterreizen die we wél mochten maken. De onvergetelijke momenten… Bijzondere herinneringen. In deze tijd van terugblikken heb ik er for old times sake twee opgezocht in de geschiedenis van dit blog.

Naesosa, Korea - 26 december 2018

Het is verschrikkelijk koud hier op de Koreaanse berg en er waait een harde, straffe wind. We hebben ons in deze tempel omgekleed in een uniform dat bestaat uit een grijze comfortabele broek (met een lange skionderbroek en dikke skisokken eronder) en een grijze bodywarmer. Aan onze voeten dragen we een soort rubberen instappers. We mogen met de monniken mee eten in de eetzaal waar we een heerlijke vegetarische maaltijd krijgen. Er wordt nauwelijks gesproken. Na het eten krijgen we voor het chanten een uitleg over de buigingen die we straks moeten doen terwijl een monnik zingt. We zullen buiten vijf slagen naast een enorm grote gong staan, omdat het té koud is om alle drieëndertig slagen te beluisteren. We doen onze schoentjes uit voordat we de grote Boeddhazaal binnenstappen en pakken elk een kussen om de kniebuigingen op te doen. Ons jongste kind valt een keer bijna om tijdens de uitvoering en ik kan nét mijn lachen inhouden. Ook wanneer we buiten, met onze schoentjes weer aan, drie ronden met onze handen gevouwen om de gong heen lopen in een rij - en een intentie uitspreken - en ik er achter kom dat ik de schoenen van de monnik aan heb! Ik proest het bijna uit terwijl ik rustig mijn rondjes loop en bedenk ondertussen razendsnel wat ik kan doen om me uit deze hachelijke situatie te redden. Terwijl mijn gezin binnen klaar gaat zitten voor de thee ceremonie met een vrouwelijke monnik loop ik zo rustig mogelijk met mijn handen over elkaar door het donker terug naar de grote zaal met de Boeddha. Ik hoor de monnik gelukkig binnen nog zingen en wissel snel onze schoentjes bij de deur om. Ik kom tegelijk met de vrouwelijke monnik aan bij de theeceremonie en buig respectvol mijn bovenlichaam voor haar, met mijn handen tegen elkaar voor mijn borst. 'Onze zielen zijn gelijk.' We praten eindeloos met deze bijzonder vriendelijke vrouw en gaan vóór het tijdstip van absolute stilte terug naar onze kamer.

Hahnenklee, Duitsland - 8 januari 2017

De idioten van de sleehelling. Zo voelen we ons op de Duitse, besneeuwde sneeuwpiste. Onnozel. Oudste dochter en ik samen op een stuurloze, houten slee naar beneden roetsjend. We pakken alle kuilen en hobbels op de route mee. Zo ook de scheve randen waardoor we met de slee ons evenwicht raken te verliezen en het uitgillen van angst, of plezier? Op sommige stukken van de sleehelling gaan we zo hard dat ik niks meer zie door mijn zonnebril. Dochterlief zit voorop met tranen in haar ogen van het lachen waardoor het echt een wonder is dat we niemand van z’n sokken hebben gereden. Of dat we niet ondersteboven met onze koppen in de sneeuw naast de piste terecht zijn gekomen. Benen recht in de lucht gestoken. Wellicht overbodig om te noemen dat we er strontmelig van worden. Soms moet ik zo hard met mijn hoofd achterover lachen dat ik van de glijdende slee achterover sla en dochter als een raket vooruit schiet. In paniek omdat ze niet kan sturen en remmen. Mensen langs de piste lachen als ze ons voorbij zien zoeven. Eigenlijk net een ongeleid projectiel. Onze ledematen uitstekend om de slee proberen z’n evenwicht te laten behouden. Ondertussen gillend van plezier. Hilarisch! Geen spierkracht meer van de slappe lach. Net twee vaatdoekjes. 

Tradities

'He who has not Christmas in his heart will never find it under a tree.' 

- Roy L.Smith

December is een wintermaand van tradities. Helaas moeten veel tradities sneuvelen in coronatijd, maar deze niet. Vijf jaar achter elkaar kopen mijn vriendin en ik onze kerstboom al samen. Deze traditie begon nadat wij weer terug in Nederland kwamen wonen. Dat jaar, vlak voor Kerstmis, hadden wij onze VW hippiebus gekocht en opgehaald in Utrecht. De bus stond voor het huis en hoe romantisch is het dan om je eerste Kerstboom - weer terug in het koude, winterse Nederland - met onze droombus op te halen? Twee geurende bomen achterin en wij, twee vriendinnetjes, stoer voorin. Volgens mij was het zelfs mijn allereerste ritje ‘alleen’ in de grote bus. Vriendin en ik maakten toen ook een nostalgisch fotootje voor de bus met een kerstboom in onze armen. De jaren erna was de kampeerbus gestald in de winter, maar haalden we nog steeds sámen onze kerstbomen bij dezelfde boerderij. Met onze oude vertrouwde Volvo. Dit jaar hebben wij alleen kleine auto’s voor de deur staan. Ook niet eens een imperial om de boom ouderwets op het dak te binden… Gelukkig had echtgenoot van mijn vriendin net een grote auto gekocht en daarmee hebben we onze bomen weer bij dezelfde boer opgehaald. Zij woont niet zo ver bij mij vandaan en heeft nóg meer last van mollen dan wij in haar tuin. Ik vertelde haar dat onze kat er volgens mij laatst één opgegraven had en te pakken had gekregen. Zij maakte daar ter plekke bij de boer een grapje over de mol en ik sprong er meteen op in. ‘Meneer, weet ú misschien hoe je mollen weg kunt jagen?’ vroeg ik hem heel lief.  ‘Goed dat je je rubberlaarzen aan hebt, ik neem je even mee’ zei hij. Hij nam ons mee naar een stukje modderige grond met kerstbomen. Ertussen groeiden plantjes. De kruisbladwolfsmelk. Dat is een groenblijvende vaste plant die in Nederland van nature voorkomt, zij het zeldzaam. De plant wordt een meter hoog. De plant is giftig en wordt daarom in de volksmond ook wel aangeduid met namen als heksenmelk, mollenkruid of mollenplant. De aardige boer had dit advies van zijn oude vader gekregen. En hij had nooit molshopen tussen de kerstbomen gezien. Het zou de geur van de wortels zijn die niet alleen mollen, maar ook woelratten en veldmuizen op afstand houdt. De geur zou iets van de geur van een vos weghebben, de grootste vijand van de mol. Dat geeft hoop! We kregen er ieder drie mee van de gulle man. Wel voorzichtig, want alle wolfsmelksoorten zijn giftige planten. Het sap kan irritatie aan de huid en ogen veroorzaken. Op hoop van goede zegen heb ik ze geplant!

De traditie van Sinterklaasavondje hebben wij ook dit moeilijke jaar gelukkig kunnen voortzetten. Geheel volgens de RIVM maatregelen kwamen er twee buitenshuis wonende dochters thuis en aanhang in de vorm van een samenwonend vriendje. Het werd onvergetelijk. Zoals we ook nooit vergeten zijn hoe mijn lief drieëndertig jaar geleden zijn eerste Kerst bij mij thuis vierde en het glibberige botervlootje tijden het gourmetten over het geborduurde Kersttafelkleed van mijn moeder uitstortte. Deze ongemakkelijke gebeurtenis werd jaarlijks tot in den treuren herhaald met élke Kerstviering die daarop volgde. Het werd een dierbare herinnering waarbij we nu glimlachen. Dit jaar hebben wij een nieuw verhaal kunnen toevoegen aan de familiehistorie. Hoe het vriendje van onze oudste ons eerste Sinterklaasfeest bijwoonde en binnenstapte met een schoen vol hondenpoep! We hebben alle vloerkleden moeten soppen, de houten vloeren moeten dweilen, de traploper moeten boenen  - hij liep rechtstreeks met zijn surprise naar boven om te verstoppen - de hal moeten dweilen én zijn schoenzool moeten uitpeuteren en afspoelen voordat we gezellig en smakelijk konden tafelen. Eerlijk toegegeven - hij heeft het ruimschoots goedgemaakt met zijn zelfgemaakte surprise en zijn in het Nederlands geschreven en zélf voorgedragen gedicht. Na het sushi eten, waarin we voor onze kersverse schoonzoon Sinterklaasliedjes zongen, brandden we allemaal van nieuwsgierigheid naar alle surprises en wie nou wie getrokken had. Alles werd naar beneden gesjouwd en in de voorkamer tentoongesteld. De gedichten waren hilarisch. De surprises met liefde gemaakt. De cadeautjes met aandacht uitgezocht. Een heerlijke avond. We genoten allemaal van de ontspannen sfeer en de lol die we hadden. Op zo’n avond sta je zo dicht bij elkaar. Je wéét dat je een herinnering aan het maken bent en ik waardeer hoe we met aandacht naar elkaars gedichten luisteren en de cadeautjes bewonderen. Op zo’n moment ben ik trots op ze. Ik weet wie er altijd moeite mee heeft om aan de voorwaarde van minimaal acht dichtregels te moeten voldoen. Ik weet wie er moeite heeft met een idee verzinnen voor een surprise en ik weet wie er juist al weken geniet van het knutselen en het uitvinden wie wie heeft getrokken. Mijn lief timmert elk jaar iets praktisch van hout in elkaar ookal houdt hij niet zo van knutselen en zéker niet van schilderen. Op zo’n traditioneel oergezellig avondje ben ik zó trots op mijn gezin. En deze avond, waarin buiten de winterse koude zijn intrede had gedaan met temperaturen onder nul en ons houtkacheltje brandde, was ik bijzonder trots op mijn gezin waarin de familie-uitbreiding zo ongedwongen verlopen is.

Sint bij maansverduistering

‘In ons leven kunnen we drie stadia onderscheiden: we geloven in Sinterklaas, we geloven niet in Sinterklaas en… we zijn Sinterklaas!’ 

Gisteren vond er een maansverduistering plaats én het was volle maan. Ik kon deze maanstand goed voelen. In de aanloop ervan was ik al onrustig in mijn lijf. De volle maan zorgt voor onrust. Bij mij betekent dat lichte hartkloppingen in de avond voor het slapen gaan, maar ook wel overdag. Dus onrustig slapen, een druk hoofd en heftigere emoties. Tijdens volle maan is de krachtige energie van de maan sterk aanwezig op aarde. In de natuur is dat ook goed merkbaar doordat dieren onrustiger worden en het sap van planten sneller gaat stromen. Ook zaadjes groeien gemakkelijker tijdens een volle maan. Ik denk dat veel mensen meer moeite hebben met slapen gaan tijdens deze maanfase. Gisteren vond er óók nog een maansverduistering plaats. Een kosmisch schouwspel waarbij de aarde tussen de maan en de zon door schuift. De maansverduistering versterkte het effect van volle maan ook nog eens. Rond deze gebeurtenis kon dat zorgen voor nog meer onrust, of dat je nog meer op je praatstoel zat dan je al deed of dat je nog meer hersenspinsels kreeg. Dit was trouwens ook meteen de laatste maansverduistering van het jaar… Zelf heb ik ook een relatie ondervonden tussen zwarte thee drinken en ’s avonds moeilijker in slaap vallen. Ik drink al jaren de hele dag kruidenthee uit een thermoskan die ik in de ochtend al vul. Kruidenthee is de enige thee waar geen cafeïne in zit. Het is eigenlijk niet eens thee, want er zitten geen theeblaadjes in. Bij mijn cliënten drink ik echter zwarte thee. Dat maakte eigenlijk niet eens zo veel uit, behalve dat ik er dorst van kreeg. De laatste weken echter wél. Normaal gesproken ben ik een heel goede slaper. Als mijn hoofd het kussen raakt kan ik meteen in slaap vallen. De laatste weken kan ik steeds liggen woelen en nadenken. Het kan soms wel een kwartier duren voordat ik weg ben. Mijn detox kruidenthee die ik altijd in de avond drink is toevallig ook op. Het staat al een tijd op m’n lijstje om het weer te halen bij die speciale ‘groene’ drogist in de stad. In de tussentijd heb ik als alternatief een relax thee gevonden bij de supermarkt. Afgelopen week heb ik uit voorzorg bij veel van mijn cliënten rooibosthee in huis gehaald. Een smaakvolle rode, cafeïne-vrije thee. In groene en zwarte thee zit namelijk de meeste cafeïne. Als de effecten van deze laatste volle maan van dit jaar voorbij zijn zou ik eindelijk met mijn nieuwe theevoorraden weer beter moeten gaan slapen. 

De verhuizing van Mexico naar Nederland vijf jaar geleden luidde het einde van het heilige geloof in de Sint van onze jongste in. Sinds wij weer in Nederland wonen vieren wij Pakjesavond dus uitgebreid met surprises en gedichten. Misschien wel de gezelligste avond van het jaar. Dit jaar viert de Spaanstalige vriend van onze oudste ook met ons mee. Lootjes werden tijdens ons feestelijke jubileumweekendje getrokken. Ter plekke besloten we dat we de gedichten in het Engels zouden schrijven. Kort daarna liet vriendje weten dat we de traditie in eren moeten houden, ook hij zou zijn gedicht in het Hollands schrijven. We hebben er allemaal zóveel zin in. Mijn lief heeft bijna heel de zaterdag om het hoekje in de tuin zitten klussen. Niemand mocht buiten komen kijken. Mijn was hing ik buiten aan de lijn met de belofte dat ik niet zou spieken. Zelf had ik op zolder mijn werkplek gemaakt. Ik had alle onderdelen voor mijn surprise al in de loop van weken op zolder verzameld. Ik heb zaterdag lekker zitten knutselen met montagekit, een grote doos, lijm, doppen, veel kranten, één schroefje en een stok. Heerlijk! Onze twee grijze katjes hebben echter iets met kartonnen dozen. Deze worden stuk gereten met hun tanden. Geen doos is veilig in huis. Soms laat ik express een kartonnen doos een paar dagen staan in de bijkeuken, want ze doen het met zoveel verve. Leuk om naar te kijken. Deze dag en nacht moest mijn doos, omgebouwd als surprise, nog rustig even drogen. Ik had de jute zak van Sinterklaas er als bescherming overheen gelegd. Een horraam van een slaapkamer voor het trappengat gezet zodat de katten niet naar zolder konden sluipen. Toen we naar bed gingen haalden we dat provisorische ‘hekje’ natuurlijk weg… Op zondagochtend heel vroeg hoorde ik het. In het pikkedonker. Gerommel aan de jutezak. Voorzichtige voetstapjes over krakend pakpapier…. Ik probeerde ze nog vanuit mijn bed weg te jagen. Helaas, ik moest er toch uit. Katten mee naar beneden. Zondag heb ik mijn laatste hand aan de surprise gelegd. Hij staat nu veilig en wel in een kast verstopt. De ondertussen goedgevulde jute zak van Sinterklaas ook. Nu aftellen tot Pakjesavond!