Hoofdpijn

A great wind is blowing, and that gives you either imagination or a headache.
- Catherine the Great

Ieieieie! Ik gil de longen uit mijn lijf. Ik ren tegelijkertijd de benen onder mijn lijf vandaan. Ik sleur mijn neefje met me voort. Ik heb zijn winterjas stevig vastgegrepen. We zijn in het bos. Ik zie geen hand voor ogen in het donker. We rennen hard vooruit. Tussen de bomen door. Hij gilt onderweg “tante Anjaaaa!” en dan stoppen we. Ik heb van schrik in mijn broek geplast. Het geluid van de kettingzaag hoor ik nog in de verte. De rest van de groep voegt zich opgewonden bij ons. Iedereen heeft een spectaculair verhaal over de kettingzaag. We zijn ons allemaal kapot geschrokken. We lopen vanavond een huiveringwekkende griezelwandeling. Door een donker bos in de Noordoostpolder. De tocht duurt anderhalf uur en is doodeng. Eerder was ik me ook al wild geschrokken door een…clown! Er lag iets donkers op het pad voor ons. We stoppen prompt. We turen er allemaal naar. Achter een boom laat een onverlaat ons schrikken. Niemand durft verder te lopen. We staan met z’n achten dicht op elkaar gepropt. We verzetten geen stap. Ik draag de stormlantaarn en loop voorzichtig op mijn hoede naar de donkere vlek. Het lijkt een pop. Het ligt in de modder, in de kou, op de grond. Ik schijn wat dichter bij het witte gezicht en ineens…boe! Van schrik scheld ik die man verrot. Hij heeft me de stuipen om het lijf gejaagd! Zo lopen we anderhalf uur lang door een onbekend bos waar ze met machines een laaghangende mist tussen de bomen hebben gemaakt. Het is onbewolkt. We zien duizenden sterren. De kinderen zijn opgewonden. Ik voel een hoofdpijn opkomen. Teveel spanning voor mij. Zo’n decor van horror movies is eigenlijk niks voor mij. We lopen over een nep kerkhof en ik verwacht elk moment de zombies uit The walking dead op me af komen scharrelen. We lopen de hele wandeling uit. Gilgeluiden uit het bos. Ik sta nog regelmatig in de blupsie met mijn schoenen of struikel over gladde boomwortels. Mijn zus ligt zelfs twee keer gestrekt in de modder. Hartstikke leuke avond. Althans, voor de kinderen dan….

Dit is mijn 400e blog! Ik sta er niet eens bij stil, maar ik nummer de blogs in mijn bewaarmapje en dit is dus de 400e . Ik vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke dag is er voldoende gelegenheid om je te ergeren. Aan die lastige collega bijvoorbeeld of aan degene die gehaast voordringt in een lange rij. Mijn blog is een momentje van bezinning, relativering en over het algemeen positief geschreven. Deze week ergerde ik me aan het verhuisbedrijf die het flikte om na een lange radiostilte tóch weer te dreigen met een betaling. Zelfs met een deurwaarder! Ik voelde direct een spanning achter mijn oog opkomen. Ik probeer al maanden mijn balans weer te zoeken na de verschrikkelijke nasleep van onze verhuizing. Ik voel ook dat ik er bijna ben. Ik voel me ontspannen. Ik voel me heerlijk in mijn lijf. Toch raak ik van zo’n brief kennelijk meteen van slag. Een groot deel van je ergernissen hebben met je verwachtingen te maken. Over hoe je vindt dat mensen zich horen te gedragen. Ik had verwacht dat de financiële nasleep van de verhuizing afgerond was. Dat we een deal gesloten hadden. Klaar. Die bewuste avond van de brief ging ik toevallig naar een gong bath op mijn yoga school. Een soort concert van gong geluiden. Elke gong, er waren er vijf, is heel groot en van brons gemaakt. Een gong bath is een vorm van Kundalini yoga. Yoga waar mantra’s van grote invloed zijn op het bewustzijn en welzijn. Het woord naad speelt een belangrijke rol hierin. Naad betekent "de essentie van alle geluid." Het gaat om bijzondere trillingen, een universeel gebalanceerd geluid. Het patroon en de frequentie van de gongtrilling wordt via de oorschelp rechtstreeks naar de hersenen gesluisd. Deze trillingen hebben daar een directe invloed op de chemische stofjes in je hersenen. Voorafgaand aan het concert deden we wat Kundalini oefeningen. Heel simpel. Daarna lagen we een uur op onze mat met warme dekentjes over ons heen te ontspannen. Luisterend naar de geluiden van de gong. Het klonk alsof ik in het universum rondzweefde. Het klonk als planeten op afstand, een suizend geluid van hun bewegingen. Soms kwam het heel dichtbij en kreeg ik er hartkloppingen van. Mijn hoofdpijn was tijdens het gong bath inderdaad even verdwenen. Om bij thuiskomst weer terug te keren. Een paar dagen na ontvangst van de intimiderende brief bleek dat het verhuisbedrijf zélf een fout gemaakt had in hun administratie. Excuses werden luchtig aangeboden onderaan in een mailtje. Typerend.