Traveling sisters in Asia!

GREEN GROWING THINGS
‘It seems very safe to me to be surrounded by green growing things and water.’ 

- Barbara Kingsolver

Sinds gisteren zitten ze samen in Bangkok. Het is er verschrikkelijk heet. Gevoelstemperatuur vijftig graden. Straten vol chaos. Op de stoep eettentjes met zwetende koks achter de noedels. Ze zijn er samen, de twee oudste zussen. Middelste zus is afgelopen vrijdag in haar uppie helemaal naar Singapore gevlogen. Oudste zus stond haar daar op te wachten op de luchthaven. Jongste zusje en ik brachten haar naar het vliegveld in Düsseldorf. Eerst twee uur rijden naar Roermond vanuit Breda waar we jongste zusje ophaalden van het station. Zij had namelijk in de ochtend nog colleges in Maastricht.  Gedrieën een warme chocomel op de luchthaven in Duitsland. Of we wilden wachten totdat ze haar koffer ingecheckt had. Een immens lange rij. De parkeermeter van de parkeergarage tikte gestaag door. Aangezien wij met tassen vol Hollandse boodschappen, verjaardagscadeaus en brieven voor oudste haar koffer flink hadden gevuld was het eigenlijk wel gepast om dat voor middelste te doen. Midden op de volgende dag, toen wij Koningsdag vierden in het door ons geliefde Amsterdam, kregen we het bericht dat ze samen waren. Fotootjes van de zussen volgden. Heerlijk idee. Wij hadden die ochtend, net als anders op Koningsdag, onze auto in onze oude straat geparkeerd. Gratis parkeren op Koningsdag. Eerst een taartje op het Javaplein en toen slenterend over de vrijmarkt van de Javastraat de Plantage Middenlaan op langs Artis en uiteindelijk de gezellige grachten op. Het werd steeds iets drukker en meer oranje in de hoofdstad. De zon ging flink schijnen. Er verschenen steeds meer volle boten, vol dansende jongelui op luide muziek, op de grachten. Een podium op de Noordermarkt met een coverband. We ontmoetten mijn zus met partner die net uit het Vondelpark kwamen lopen waar het kennelijk niet zo druk was. Samen wat eten op straat. Praten lukt alleen schreeuwend. Nadat zij verder liepen naar het station gingen mijn lief en ik in het zonnetje aan één van de grachten zitten. Ik had een Hongaars tomatenplantje onderweg gekocht van een vrouw die de tomaten daar zo lekker vond. De klimplant komt later in onze nieuw aan te schaffen tuinkas te staan. Af en toe moest ik het plantje diep uit m’n tas halen en wat zonlicht geven. Ook een witte lange zomerjurk van een mooi merk uit Kopenhagen gekocht. Haar man zat in het zonnetje voor hun grachtenpand terwijl zijn vrouw de verkoop deed. ‘Wat een mooie BH heb je aan. Een Marlies Dekkers? vroeg hij mij onbeschaamd. Mijn lief stond een metertje verderop, hoorde het en veroordeelde de brutale opmerking hardop tegen de verkoopster. ‘Wat een rare vent is dat zeg.’ ’Dat is mijn man’ reageerde ze zo luchtig mogelijk. Ik weet zeker dat hij na ons vertrek een flinke veeg uit de pan kreeg van haar, haha. We dronken ook nog samen een kop thee op een terras met een live DJ vlakbij het Muziektheater. Eenmaal weer op de been tegen vier uur kon ik ineens niet meer. Mijn lijf was moe. Ik sleepte mezelf naar de ingang van het Wertheim park. Het park was één van de plekken waar wij in 1995 trouwfoto’s hadden laten nemen. Ik plofte op een zonnig terrasje neer tegenover de ingang. Mijn lief ging onze auto ophalen. Met mijn opgezwollen enkels omhoog zat ik aan een muntthee in de middagzon. Lekker mensen kijken en flarden gesprekken opvangen, van feestvierders die oranje gekleed van of naar het centrum wandelden. 

Een oranjerie, orangerie of wintertuin. Van het Franse oranger: sinaasappelboom, is een gebouw waar men 's winters de kuipplanten bewaart, die 's zomers buiten staan. Een oranjerie werd ooit gebouwd om te kunnen pronken met de dure en exotische planten die uit verre landen en kolonies werden overgebracht. Vanwege het klimaat is het hier (nog) niet mogelijk buitenshuis tropische planten te houden. Deze worden daarom in kuipen geplant, zodat ze in de winterperiode binnen kunnen worden gezet. In Nederland kwam de oranjerie cultuur op gang rond het midden van de zeventiende eeuw. Latere versies van de oranjerie kregen steeds meer ramen op het zuiden en in de winter een kacheltje om de ergste kou tegen te gaan. Onze, net bestelde, oranjerie wordt een combinatie van een tuinkas en een tuinkamer. Overwinterende planten. Zoals een citroenboompje, bramen, framboos, maar ook mijn klimmende tomatenplant die ik op de vrijmarkt in Amsterdam heb gekocht. Ik krijg een courgetteplant van dochter’s schoonmoeder, en ik wil een klimmende paprikaplant. Ik heb onlangs via marktplaats twaalf grote tweedehands terracotta potten, metalen teilen en grote emaille pannen gekocht. De vrouw vroeg of ik een hobbykas ging starten en kwam heel lief met een flinke stapel tuintijdschriften aanzetten. Ik heb inmiddels zaailingen van radijsplantjes in de grote emaille pannen groeien. Na een aantal weken ontkiemden eindelijk mijn tropische passiebloemplantjes! Om ruimte te maken voor onze oranjerie alias tuinkamer in de achtertuin heeft mijn lief van ons tweede terras alle verweerde houten planken verwijderd. Afgelopen zondag heeft hij met de buurman samen de klassieke betonplaten als tuinafscheiding afgebroken en met een diamantzaag in stukjes gezaagd. Alles ligt al aan de straatkant om opgehaald te worden door de tuinman die ons grasveld gaat vervangen. We hebben nu een ruimere en lichtere plek voor de oranjerie gecreëerd. Eén met smalle raampjes, een schuifdeur, een automatische dakraam, het metaal bedekt met zwarte poedercoating. Een regenton ernaast. Ik heb zoveel ideeën voor het interieur van de tuinkamer! In mijn eetbare tuinkas zou ik willen dat alle planten, fruitboompjes, struiken en gewassen nuttig zijn. Eetbaar. Een verwaarloosd stuk terras omgetoverd tot eetbare oranjerie: vol met kruiden, fruit, groente en misschien eetbare bloemen?

My running shoes

O-LIJN
‘You can be a victim of cancer, or a survivor of cancer. It's a mindset.’ 

- Dave Pelzer

Na een lange dag wachten werd ik ein-de-lijk, begin van de avond, door het ziekenhuis gebeld voor een uitslaggesprek. Mijn ongerustheid nam in de loop van de dag steeds een beetje toe. De arts belde godzijdank met goed nieuws. Mijn longen zijn schoon gebleken uit de CT-scan. Wat een heerlijke opluchting voor mij, maar ook voor mijn omgeving! We hadden allemaal even de adem ingehouden. Stel dat..? Mijn lijf is dus ook na een jaar herstel nog steeds schoon. Bewezen met een scan. Hoe langer het duurt hoe minder kans dat het terug komt. Geen garanties natuurlijk, maar ik ben op de goede weg! De volgende ochtend zou ik nogmaals gebeld worden voor een uitslaggesprek met mijn arts over de CT-scan van mijn hals. Ik zat die ochtend in de bioscoop met de deelnemers van mijn vrijwilligerswerk dus ik had mijn telefoon twee uurtjes uit staan. Ben ik gebeld? Weer wachten en onzekerheid… Ondanks dat de belafspraak in de ochtend gepland stond werd ik pas tegen etenstijd gebeld. Volgens mij loopt die afdeling daar helemaal over. Het afnemen van de CT-scans was ook al zo’n chaotisch tafereel. Ook deze uitslag betekende dat mijn hals mooi schoon is. Er was ook geen flubbertje littekenweefsel te zien aan de binnenkant van mijn luchtpijp. Het zag eruit zoals het er na plaatsing van zo’n trachea canule uit hoort te zien. Gelukkig geen gedoe nodig in mijn keel om littekenweefsel weg te branden. Wederom heel goed nieuws! Je kunt je goed voelen en tóch een slechte uitslag krijgen. Andersom kan ook, als je ergens pijn hebt, hoeft dit niet te betekenen dat de ziekte weer terug is. Als kers op de taart was op de CT-scan ook mijn tong te zien - wat ik niet eens wist. Mijn tong is helemaal schoon vertelde de dokter, geen afwijkingen op te zien anders dan het eeltplekje op het getransplanteerde lapje huid dat ontstaan is door het (nog steeds) nachtelijk bijten en knarsetanden van mij. Er is weer een nieuwe 0-lijn. Zo’n opluchting en zorgeloos gevoel!

Op de buienradar is te zien dat er weer hevige regenbuien staan aan te komen. Ik bel mijn lief op z’n werk. Hij had me beloofd eind van de middag met me mee te trainen. Naast de zondagochtenden waar jongste dochter en ik in een team, met trainers John en Sandra, in het Mastbos rennen doe ik ook mijn huiswerk. Dochterlief woont doordeweeks in Maastricht dus ik zal het alleen moeten doen. Deze week vier keer drie minuten rennen en tussendoor drie minuten snel wandelen. Toch wel fijn als iemand op de klok meekijkt. Een renrondje waar niet alleen mijn lijf me dankbaar voor is maar ook mijn mind. Hardlopen geeft je namelijk een mentale boost.  Ik hoef me niet te laten afleiden door minuten, snelheid, het aantal kilometers of de hoogte van mijn hartslag, ik gá gewoon. Mijn lief houdt namelijk de stopwatch in de gaten op z’n mobiel.  Mindful running. Het vermogen om met bewuste intentie hard te lopen met lichaam en geest in volledige harmonie. Vrij van afleidingen zoals een stopwatch en met een gelijke balans tussen focus en ontspanning. Heerlijk buiten ons dorp. Weilanden. Afleiding was er tóch wel die middag vlak voor de dreigende regenbuien. Er stonden wat politieauto’s en een auto van een regionale nieuwszender aan de kant van de weg. Manlief fietste met z’n mobiel (met stopwatch) in de hand erlangs en ik rende naast zijn fiets. Een politieman riep iets onverstaanbaars op afstand. Mijn lief reageerde “Goed hè?” en we vervolgden onze weg. Op de terugweg stonden de auto’s er nog en zag ik een politieman met een flinke pas op ons afkomen. Hij vroeg of hij ons op de heenweg ook al niet aangesproken had. Klopt. We verstonden alleen niet wat hij zei. Mijn lief kreeg een reprimande vanwege de telefoon in z’n hand. Dat mag niet op de fiets. Hij sputterde nog wat over de stopwatch maar de agent zei dat als we geen boete wilden dat we nú de mobiel op moesten bergen. Volgende keer maar zijn sporthorloge met stopwatch om. Die eerste stap buiten onze tuin om hard te gaan lopen is de belangrijkste, de rest komt vanzelf. Naar buiten dus. De weilanden of het bos in. Het huiswerkrondje deed ik rechtstreeks vanuit ons huis. Van in de buitenlucht rennen, ondanks een donkere dreigende lucht, krijg je zoveel energie. Ik kies er zo vaak mogelijk voor om op plekken te lopen waar weinig verkeer is en waar de natuur je trakteert op eindeloze weilanden vergezichten of bosrijke begroeiing. Rennen in de natuur. het groen in. Veel mensen raken tijdens het rennen afgeleid, bijvoorbeeld door gedachtes of gevoelens. Je kunt daardoor verstrikt raken in het opstellen van bijvoorbeeld (lange) to-do lijstjes in je hoofd. Dit leidt af van het plezier dat je eigenlijk zou moeten ervaren tijdens je hardlooprondje. Of je nu een kort rondje doet, een uur lang gaat joggen of voor een lekkere intervaltraining kiest: rennen draagt bij aan je mentale gezondheid. Een kwartiertje hardlopen brengt sowieso al meer op dan een kwartier doelloos zappen voor de televisie. Na een chaotische dag kan het zo lekker zijn om tijdens het rennen de kalmte te vinden die je op dat moment nodig hebt. Gewoon genieten van het uitzicht, de wind horen en voelen hoe je voeten contact maken met de aarde. Zo houd je je aandacht bij het hier en nu. Na een rondje hardlopen (huiswerk of de gezamenlijke training) verkeer ik in een gelukzaliger staat van zijn, en trots op mezelf omdat ik het heb gedaan.

First training LoveLife Run!

ONTPLOFTE TELEFOON
‘Over the years, I've given myself a thousand reasons to keep running, but it always comes back to where it started. It comes down to self-satisfaction and a sense of achievement.’

- Steve Prefontaine

Mijn telefoon ontploft! Ping! Ping! Het begon als een normale rustige dinsdagavond. Mijn lief en ik zitten samen op de bank naar onze serie te kijken. De middag voorafgaand had ik besloten om me in te schrijven voor een groot sportevenement in het centrum van Breda. Zoveel mogelijk geld ophalen voor de strijd tegen kanker. Dat is het doel van Move to Fight Cancer. Zwemmers, hardlopers en spinners laten zich sponsoren voor hun prestaties. Ik loop al een tijdje met het idee om het hardlopen (of joggen?) weer proberen op te pakken. Kan ik nog wat kilometers joggen? Jaren geleden ben ik gestopt vanwege blessures aan mijn IS gewrichtje. Ik had destijds nog vergeefs geprobeerd de blessure op te lossen met inlegzooltjes. Helaas. Daarna werd ik ziek. Na mijn herstel zit mijn lijf anders in elkaar. Sneller moe. Minder uithoudingsvermogen. Droge mond bij inspanning. In mijn uppie wil ik het niet opnieuw proberen. Ik zocht een stok achter de deur én begeleiding. Toevallig stond er recent een artikel over de LoveLife Run in de krant. Ze bieden gratis professionele begeleiding aan voor iedereen die de sportieve uitdaging aangaat. Sterker nog, ik mág niet eens meedoen zonder begeleiding. Voor (ex-)kankerpatiënten zijn hun trainingen verplicht. Precies wat ik nodig heb. Geld ophalen voor kankeronderzoek is ongelofelijk belangrijk. Driehonderd mensen per dag krijgen de diagnose kanker. Ik heb zelf mee mogen doen aan twee soorten kankeronderzoek, en mogen profiteren van al het onderzoek dat al gedaan is. Waardoor ik na een half jaar behandeling mag zeggen dat ik genezen ben. Iedereen verdient de best mogelijke kans op herstel. Ik twijfelde nog wel aan het streefbedrag om te doneren, een minimum van driehonderdvijftig euro. Tóch heb ik me ingeschreven. Ons vijftigjarige verjaardagsfeest nog in het geheugen. Met zeventig genodigden hadden we vijf jaar geleden duizend euro op één feestavond opgehaald dat we vervolgens gedoneerd hebben aan een hulporganisatie in de Peruaanse Andes. Twee Nederlandse dames die we daar met ons gezin bezocht hebben. Hun project had een onuitwisbare indruk op ons gemaakt. Ik waagde het erop dat mijn streefbedrag voor kankeronderzoek behaald zou worden. Die gezapige dinsdagavond voor de TV, nadat ik de link voor donaties gedeeld had met een deel van mijn telefooncontacten, stond mijn telefoon roodgloeiend.  ‘Je hebt een donatie ontvangen!’ berichten bleven binnenstromen in mijn mailbox. Ping! Ping! De teller was binnen twintig minuten al over de helft van mijn streefbedrag. Mijn buurman doneerde een uur later precies het bedrag dat nog nodig was voor het streefbedrag. Ik verhoogde het bedrag naar vijfhonderd en één euro. Ook dat werd dezelfde avond gehaald! Magnifiek! We hebben de aflevering op TV niet meer af kunnen kijken. Onze drie dochters hadden meteen ieder een bericht met allerliefste woorden en foto op hun Insta gezet om donaties te vragen. Manlief had de link met collega’s en familie gedeeld. Jongste wilde graag meelopen als steun. Ik heb haar vlak voor ik naar bed ging nog ingeschreven als deelnemer, en ons team aangemaakt. Team ‘madre-niña’ oftewel moeder-dochter. Nu tellen onze ontvangen donaties bij elkaar op. De volgende ochtend stond ons team al over de negenhonderd euro! Halleluja! Ons streefbedrag heb ik weer verhoogd naar duizend euro, en behaald. Donateurs kunnen een berichtje achterlaten op de site voor ons. Zulke warme en oprechte wensen en aanmoedigingen lezen we terug. Ook mysterieuze anonieme geldschieters trouwens… Lieve berichtjes op WhatsApp. Sowieso laten de donaties je hart volstromen. Mensen in onze directe omgeving die zó met ons meegeleefd hebben vorig jaar dat ze nu willen bijdragen aan onderzoek. Het roept al die hartverwarmende gevoelens van toen weer op. Positieve energie. Dankbaarheid. Liefde.

Fijn om in mijn eigen stad Breda mee te mogen doen aan zo'n mooi evenement. Onze Bredase haven als decor. Ik heb dus besloten mijn sportdoel om te rennen nieuw leven in te blazen. Opbouw. Discipline, volharding en structuur zijn daarbij nodig. Als ik mijn sportritme vol wil houden tot eind juni, is luisteren naar mijn lichaam het belangrijkst. Ik was al begonnen met wandelen naar mijn yogalessen. Yoga is heel erg gezond voor lichaam, ziel en geest, maar doet niet zo heel veel voor mijn conditie. In plaats van fietsen was ik geswitcht naar wandelen. Niet alleen vanwege mijn conditie ook om botmassa te kweken. Na de overgang versnelt het proces van botontkalking. Tijdens het helse traject voor mijn lijf ben ik versneld uit de overgang geraakt. Mijn botten worden steeds brozer. Een gezond lichaam is zo belangrijk. Als je actief je botten belast, is dat een belangrijk signaal voor je botten om sterk te blijven. Wandelen en hardlopen dus. Goed zorgen voor je lijf middels beweging is onontbeerlijk. De LoveLife Run is een goede opstap, het nodige kleine duwtje in mijn rug.

Musing over the ocean - Baja California Sur

WACHTEN IS ZWAAR
“The world is come upon me, I used to keep it a long way off, But now I have been run over and I am in the hands of the hospital staff.” 

-  Stevie Smith

‘Dan zullen we meteen een CT-scan van je longen aanvragen’ zei mijn kaak- en halschirurg. Ze zei het best luchtig. Tijdens mijn laatste controle vertelde ik haar dat ik eens in de paar weken het benauwd krijg in mijn luchtpijp. Ter hoogte van de vier littekentjes van de trachea canule met cuff (ballonnetje) die destijds geplaatst was in mijn keelholte. Het voelt dan alsof mijn luchtpijp een beetje dicht knijpt. De opgeblazen cuff zorgde er toen voor dat de luchtweg richting keelholte volledig was afgesloten. De in- en uitademing verliep alleen nog maar via de trachea canule richting mijn longen. Het ballonnetje irriteerde me verschrikkelijk. Ik heb vlak na mijn operatie zoveel gehoest door de irritatie daarvan. Doodvermoeiend. Na tien dagen ademen via het pijpje in mijn keel mocht de ballon er eindelijk uit. Twee artsen in opleiding mochten dat doen, het werd gefilmd voor studenten geneeskunde. Zonder verdoving de vier hechtinkjes eruit, het pijpje er even uit, leeggelopen ballonnetje eraf gehaald, pijpje weer terug en opnieuw hechten met vier hechtingen. Wat een verademing was dat! Ik bleef nog wel ademen via het pijpje, de trachea canule, maar het ballonnetje irriteerde me niet meer. Ik moest gaan proberen zo lang mogelijk een dopje op de uitgang van het pijpje te laten zitten. Als ik dat vierentwintig uur volhield mocht het pijpje er ook uiteindelijk uit. Een paar mislukte pogingen verder ben ik een nacht met vierkanten ogen TV blijven kijken om zo lang mogelijk dat dopje erop te houden. Dat is me gelukt. Ik denk dat mijn benauwdheid in mijn keelpijp met die vier (of eigenlijk acht) hechtingen van de trachea canule te maken heeft. Misschien zit er een flubbertje littekenweefsel aan de binnenkant van mijn keelpijp dat door oedeem soms wat verdikt. Zodoende krijg ik dan een benauwd gevoel ter hoogte van die littekens. De oedeemtherapeute kan oedeem wekelijks wegmasseren dus dat bevestigt mijn idee. Mijn hals- en kaakchirurg wilde het een maand geleden met een cameraatje via mijn neus bekijken, maar het cameraatje kwam maar tot aan mijn stembanden. Dat gevoel van een slangetje door mijn keel riep teveel trauma bij me op. Trauma van de nachtzuster die destijds de sonde opnieuw moest aanleggen en zei dat ze er heel goed in was en maar bleef prikken op mijn stembanden. Ik had geen stem en schopte in bed met mijn benen om haar te laten weten dat ze me pijn deed. Met een cameraatje heeft de zaalarts de sondeslang daarna goed aangebracht. Ik kreeg destijds ook een camera in mijn luchtpijp toen er een korst voor de trachea canule geplakt zat en ik ineens geen adem meer kreeg. Ik liep rood aan, mijn lief rende schreeuwend de gang op. De dienstdoende zaalarts die aan kwam rennen ging ook met een camera naar binnen en ontdekte de korst die ze snel verwijderde. Adem! Zeer traumatische ervaring. Zodoende werkte dat cameraatje nu niet bij mij en moest ik een CT-scan van mijn hals laten maken, en vroeg de arts er ook meteen één voor mijn longen aan. Dat voelde toen in haar behandelkamer als een extraatje, een geruststelling. Inmiddels ben ik er aardig onzeker door geworden.

Mijn afspraak voor de CT-scan midden op de dag moest verplaatst worden. Er was geen verpleegster op de afdeling om een infuus aan te leggen voor het contrastvloeistof. Op een vroege vrijdagochtend, in de spits, moest ik me een half uur voor de CT-scan melden op de afdeling Radiologie. Een andere afdeling als waar ik de PET-scan heb laten maken vooraf aan mijn traject. Middelste dochter ging met me mee. Een uur te vroeg meldde ik me bij de balie, en vertelde ik dat ik een infuus aangelegd moest krijgen. Dat zag de medewerkster in eerste instantie niet in mijn file, maar bij nader inzien wel. Dat gaf me al geen ontspannen gevoel. Meer dan een uur later was ik nog steeds niet opgeroepen voor het aanleggen van een infuus. Ik meldde me weer bij de balie, ze zei dat ik op de lijst stond om opgeroepen te worden. Inmiddels moest ik al aan de beurt zijn voor de CT-scan maar had nog steeds geen infuus… Toen ging de telefoon op de balie. De baliemedewerkster hoorde ik over mij praten. Ze vroeg of ik inmiddels een infuus had. Niet dus. Weer liet ze me wachten, toen er na een kwartier een verpleegkundige uit de gang met behandelkamers kwam lopen schoot ze die aan voor hulp. Zij zou het checken. Toen ze eenmaal terug kwam hoorde ik haar zeggen dat het niet duidelijk in mijn file stond. Ik had al zo’n vermoeden… Tien minuten laten werd ik opgeroepen door haar. Verbazingwekkend snel kreeg ze de naald in mijn dunne ader, die door de chemokuren verhard was geworden. Na weer zo’n twintig minuten in een lege gang verderop te hebben gewacht stuurde ik dochterlief erop uit om navraag te doen bij de balie. Terwijl zij weg was werd ik natuurlijk bij de CT-scan geroepen. Dochter kwam weer terug en mocht mee naar binnen waar ik in de tunnel lag en een infuus met contrastvloeistof aangesloten kreeg. Tijdens de twee scans lag ik in het tunnelapparaat en kreeg flashbacks van de drieëndertig bestralingen waar ik ook in mijn eentje in een soort tunnel lag. Ook met een trui voor de kou over me heen gedrapeerd, net als nu. Tranen vulden als vanzelf mijn ogen. Wat een verdrietige periode was dat. Het strakke gezichtsmasker dat ik zeven weken lang dagelijks op moest en vastgeschroefd werd aan het bedje dat in het apparaat gerold werd. Gecombineerd met de misselijkheid én de angst dat ik met dat masker op moest spugen. Na de CT-scan werd het infuus uit mijn arm gehaald. Ik liep naar de kleedkamer waar ik uithuilde op de schouder van dochterlief. De ontlading. De procedure viel misschien niet mee, maar de emoties die ermee gepaard gingen zaten ook nog hoog. Nu is het weer wachten op de uitslagen. Eén van de allermoeilijkste dingen in zo’n traject. 

Celebrating my 55th Birthday!

CELEBRATING MY LIFE IN GRATITUDE
“Most of what we think will make us happy never really gives us lasting Happiness. Material things, rewards, fame, recognition, money and having a circle of ‘yes’ folks (those who are hanging around you only because they believe they can benefit from you)…these can all make you happy, but only momentarily. They only give you fleeting moments of Happiness. Too much of these, in fact, can leave you feeling drained or suffocated or incomplete. That’s when you start searching for true Happiness. And true Happiness lies only in celebrating what is, in the now. You find it by dropping all your craving, the wants, the desires. It lies in living each moment fully, in gratitude for what you have, with people who complete you, who make you come alive!” 

- AVIS Viswanathan

De deurklopper rammelt. Mijn beste vriendin staat voor de deur. Met een vrolijke bos bloemen en een presentje. Ik ben blij dat ze zo vroeg is. We zetten thee, geven elkaar een verjaardagscadeau, want haar eigen verjaardagsfeestje moest ze afzeggen. Zo kunnen we samen kort praten, want praten is even nodig. We zijn er voor elkaar. Ookal wonen we ver uit elkaar. Dan horen we de klopper weer. Een vriendin uit Breda, op de fiets. Gezellig. We schenken thee. Ik maak ondertussen een cadeautje open. Er wordt op het raam getikt. Een andere vriendin uit de buurt van Utrecht, zwaait voor het raam. Ze heeft meerdere files meegepakt, en later blijkt dat nog twee vriendinnen uit die buurt vast stonden op de snelweg. Gauw een kop thee en van een stukje taart genieten, mijn verjaardagsgevoel begint toe te nemen. Wederom de klopper… Ik wilde mijn verjaardag dit jaar in eerste instantie niet vieren. Ik vierde het nauwelijks voordat ik ziek werd. Sowieso nooit op een doordeweekse dag. Eigenlijk vierde ik het alleen groots als er een mijlpaal te vieren was. Nu heb ik inmiddels geleerd dat je álles mag vieren, klein en groot. Juist ook kleine momenten. Dus ondanks dat het een doordeweekse dag was, dat we net geland waren uit Mexico met een jetlag had ik tóch twee taarten bij de banketbakker besteld, een bananenbrood gebakken en snacks in huis gehaald. Ik ben vijfenvijftig geworden en dat is een mooi getal. In mijn geval ben ik dankbaar dat ik dat heb mogen vieren. Met zeven vriendinnetjes die mij verschrikkelijk verwenden met verjaardagscadeautjes en aandacht. Ze vulden de thermoskan met heet water als hij weer leeg was. Ze sneden de taart wanneer er weer iemand binnen kwam. Ze openden de deur als ik midden in mijn gesprek zat, stalden de uitgepakte cadeaus en kaarten op de kast uit en hefden hun champagneglas om met mij te toasten op gezondheid, vriendschap en het leven. Wat een lieve schatten, zulke mooie vrouwen die ik koester! Inmiddels waren twee dochters die dag thuis gekomen. Mijn verjaardagsdiner hadden we uitgesteld naar de avond erna. Later bleek dat we het nóg een dag moesten uitstellen. We werden plots verwacht op een gezellig en waardevol diner bij onze buurman. Ze hadden als gezin uitgebreid gekookt voor ons. Onze drie meiden (oudste vanuit Vietnam!) en mijn lief zongen mij wakker op de ochtend na mijn verjaardag. Als vanouds cadeautjes op het grote bed. Dit was de eerste verjaardag van ons gezin waarbij oudste dochter er niet in levende lijve bij was, maar wel live in beeld. Hoe bijzonder en fijn dat zoiets kan. De wereld wordt steeds kleiner. We gingen Vietnamees uit eten terwijl oudste in Vietnam aan het reizen was. Zo voelden we ons dichter bij elkaar. 

Er komt dit jaar nog een gezinsverjaardag aan waarbij zelfs TWEE dochters aan de andere kant van de wereld wonen…. Hopelijk kunnen we dan toch vanwege grote tijdsverschillen gezamenlijk beeldbellen om te zingen en een beetje te vieren met elkaar. Terwijl mijn lief en ik vorige week in Mexico aan het vakantie vieren waren hoorde onze jongste dochter dat ze ingeloot is om een half jaar in Australië te studeren.  In juli vertrekt ze al. Twee dochters helemaal aan de andere kant van de wereld! Die twee relatief dichtbij elkaar maar toch nog een kleine acht uur vliegen van elkaar. Wat zit er toch in het bloed dat door onze aderen stroomt? De reislust, het lef, de zucht naar avontuur en de moed die al aanwezig was bij de overgrootouders van onze drie dochters. Vier generaties reizende vrouwen! Ook middelste dochter had namelijk haar uitzending destijds naar Oklahoma rond. Met haar Amerikaanse paspoort was dat niet eens zo moeilijk. Toelating op de universiteit was rond, en toen doolde er ineens een virus rond, een epidemie die de wereld op z’n kop zette. Ook haar wereldje, de uitwisseling ging helaas niet door. Al vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw tot nu, bijna honderd jaar emigrerende vrouwen in mijn vrouwelijke familielijn. Bijna een eeuw! Het meest bijzonder is misschien wel dat ze al-le-maal naar de andere kant van de wereld verhuizen. Om specifiek te zijn naar één continent, Oceanië. Mijn grootmoeder met echtgenoot en hun dochters naar Indonesië, mijn oudste dochter naar Singapore (officieel Azië, grens Oceanië) en jongste dochter binnenkort naar Australië. De enige uitzondering zijn wij. Als gezin emigreerden wij ook diverse keren (en re-immigreerden) maar nooit naar dát continent. Alhoewel je nooit weet wat wij nog in petto hebben. Eind van het jaar hopen wij ook iets te horen over een eventuele uitzending. Dan zonder kinderen.