Apple

Just play. Have fun. Enjoy the game.
- Michael Jordan

Door ons hele huis vind je computerdingen. Om te beginnen staan er op zolder twee laptops en dan staat er nog eentje op de etage eronder en in onze huiskamer staat een grote iMac en er slingert ook altijd ergens een iPad door de huiskamer. Daarnaast hebben we ook twee iPod’s die door de meiden gebruikt worden. De iNano is het enige apparaatje in huis dat niet op Internet kan is mij verteld, deze is voor muziek. Vooral de iPad en iPod’s worden in huis dus voor spelletjes gebruikt. Spelletjes die je oh-zo-leuk gratis kunt downloaden via de populaire app-jes. Ik heb me er persoonlijk nooit in verdiept - heb al genoeg aan mijn eigen ouderwetse telefoon – maar nu noodgedwongen dus wel. Zo heb ik uitgevonden dat je je nieuwe iPad of iPod alleen kunt aanmelden als je bij iTunes je creditcardgegevens doorgeeft. Dat is niet helemaal waar, maar dat is wat ze bij Apple je laten geloven. Dus geef je heel argeloos je creditcardgegevens door en dáár gaat het fout! Wanneer je namelijk zo’n oh-zo-leuk gratis spelletje speelt via een app bieden ze je tijdens het spelletje iets leuks aan dat je kunt gebruiken tijdens het spelletje. Je klikt aan dat je dat wilt en je speelt verder. Je merkt nergens aan dat je een aankoop doet. Dat zie je dagen of weken later pas op je creditcardoverzicht. Bij ons was dat in zo’n drie weken opgelopen tot bijna 500 euro! Grote vraag was natuurlijk wie die aankopen dan doet?? Onze kinderen wisten van niks. Een telefoontje en wat mailtjes naar iTunes later krijgen we te horen dat ze (op 50 euro na) alles terugstorten op onze creditcard – die we overigens na deze verschrikkelijke ontdekking direct geblokkeerd hadden. Het feit dat Apple dit zo makkelijk vergoedt zegt me dat ze deze klachten vaker krijgen… Ze lieten ons overigens nog wel weten dat de meeste aankopen gedaan werden via de app Pet Hotel en Coin Dozer – zijn dat nu nèt de twee spelletjes die hier in huis het meest gespeeld worden…!

Afscheid nemen blijft altijd moeilijk – ook al doe je het nog zo vaak. Ik stel afscheid nemen (als ik zelf vertrek) altijd zo lang mogelijk uit, net zo lang dat het niet meer kan. Nadeel van verhuizen is altijd het afscheid nemen en het is extra beladen als je naar het buitenland verhuist. En dan is het nu misschien nog iets moeilijker voor ons, omdat we behoorlijk ver weg gaan. We vliegen niet even voor een weekendje naar Nederland, zoals we dat wel deden toen we in Madrid woonden. Ook door het grote tijdsverschil lijkt de afstand groter. Mijn eerste afscheid heeft intussen plaats gevonden. Ik heb namelijk mijn laatste werkdag gehad bij het Nederlandse Rode Kruis. Daar gebeurt afscheid nemen altijd heel vluchtig, omdat de organisatie bestaat uit vrijwilligers en die komen en gaan. Ik heb er net iets meer dan een jaar met plezier gewerkt. En het doet me heel goed dat ik daar iets achtergelaten heb en dat mijn collega’s als uitzondering geld bij elkaar hadden gelegd voor een mooie, grote rode bos bloemen! Ik wéét dat dit heel ongebruikelijk is… Mark’s laatste werkdag heeft ook alvast plaats gevonden, maar onbewust. Zijn werkaandeel nam steeds meer af, zijn aanwezigheid bij vergaderingen werd minder gewenst en op een dag was er eigenlijk geen werk meer – hij was op non-actief gesteld. Thuis heeft hij toen de verfkwast opgepakt en kozijnen en deurposten geschilderd. Tenslotte komt ons huis weer op de markt en moet alles er picobello uitzien. Ook nemen wij als gezin afscheid van Mark als hij straks voor de eerste keer drie weken naar México gaat om te werken. We beginnen deze nieuwe periode met een bijzondere zondag: een bezoek aan een musical en een etentje met elkaar.

Het is voor de kinderen heel fijn als ze een mondje Spaans kunnen spreken straks op hun nieuwe school in México. Ze hebben natuurlijk behoorlijk wat Spaanse les gehad op hun school in Madrid - ook na schooltijd hebben ze toen een periode privéles gehad met wat klasgenootjes. Anthe heeft Spaans als keuzevak op school en haar juf geeft haar nu (betaald) extra les. Anthe gaat zelfs het examen, dat ze eind volgend schooljaar zou doen, eind van dit schooljaar doen. Maar Inden en Maren komen hier in Nederland niet meer in contact met Spaans en daarom hebben we een leuke juf gezocht die ze tijdens schooltijd op de Montessori les wil geven. Ze kwam in de Carnavalsvakantie bij ons thuis om kennis te maken en haar lesboeken te laten zien. Sofia is heel aardig en jong en kwam als negenjarige naar Nederland verhuizen. Ze is in Spanje geboren en is nu student op de kleinkunstacademie in Tilburg. En ergens in onze communicatie ging iets fout, want ze zei dat ze vlakbij de Montessorischool woonde. Maar haar straatnaam kwam ons helemaal niet bekend voor… En het feit dat ze in Tilburg op school zit… Toen ze weg was noemde ik bij Mark mijn onaangename gevoel – volgens mij woont ze helemaal niet in Breda. Daadkrachtig als Mark is belde hij haar en inderdaad…ze woont in Tilburg! En ze twijfelde nu of ze tijdens schooltijd (twee keer per week) naar Breda wilde komen om les te geven. Ik hoopte vurig dat ze dat wél wilde, want ze is heel lief, geduldig en met veel aandacht voor de meiden en haar aanpak kwam zo goed over! Maar ze heeft laten weten dat ze graag wil komen – uiteraard tegen meer onkostenvergoeding – maar dat nemen we graag voor lief!

IJspret

Winter came down to our home one night

Quietly pirouetting in on silvery-toed slippers of snow,

And we, we were children once again.

~Bill Morgan, Jr.

Zien en gezien worden daar ging het om op de schaatsbaan. Deze schaatsbaan ligt tussen het Mastbos en het Ginneken, het deel van Breda waar de meest “ kakineuse” Bredanaars wonen. Wij hadden lidmaatschapskaartjes geleend van mijn vriendin, want de eerste vijf dagen dat de baan open is mogen alleen leden naar binnen. Terwijl ik de veters flink strak knoop van de schaatsen van de meiden komt er af en toe een flinke vleug parfum of after-shave mijn neus binnen. De dames staan hier goed gekapt en vol make-up in hun bontjassen met bontmutsen en bijpassende bontlaarzen naar hun kinderen te kijken. De mannen brallen bij de poffertjeskraam met hun bekertje glühwein in de hand. Een verdwaalde champagnefles in de sneeuw… Opgeschoten jongens met dubbele voornamen, veel gel in hun lange haar en gestreepte overhemden onder hun merkjassen schaatsen met hun hockeystick weg. Inden merkt op dat we bijna de enigen zijn die oude schaatsen dragen. Zo oud dat de veters van mijn antieke kunstschaatsen afbreken en die vervangen we met oude veters van mijn misschien nog oudere noren! Sinds ik nu niet meer kan schaatsen – we hebben immers een paar veters te weinig - maak ik foto’s van de voorlopig laatste ijsmomenten komende jaren. In de ochtend hadden we ook al geschaatst, in een park in de buurt. Ouders hadden daar baantjes gemaakt met hun sneeuwschuiver, kinderen oefenden achter een stoeltje en we zagen ouders die een slee vooruit trekken met jammerende verkleumde kindertjes. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en gevulde koeken: heerlijk gewoon, en heerlijk kneuterig Hollands!

Nooit heb ik er bij stil gestaan dat ik bij het afbouwen van mijn medicijnengebruik ziek zou kunnen worden. Het is toch veel logischer dat de bijwerkingen minder worden als je minder troep in je lijf hebt? De eerste dagen dat ik zo onwijs moe was, de hele dag misselijk en onbestemd was en ’s nachts drijvend in het zweet wakker werd en nota bene drie kilo in een week aankwam dacht ik dat een griepje had opgelopen. Toen het wat langer ging duren en mijn gezicht ging opzwellen tot een zogenaamd vollemaans gezicht en mijn nagels gingen afbrokkelen ging ik eens rondneuzen op het net. Ik had ontwenningsverschijnselen! Deze ziekteverschijnselen ontstaan doordat tijdens het innemen van prednison mijn eigen bijnierschors minder hormonen aanmaakt. Er is immers al voldoende bijnierschorshormoon in mijn lichaam aanwezig door die tabletten. Bij plotseling stoppen kan de bijnierschors de hormonen niet ineens weer aanmaken. Het duurt enige weken (tot soms meer dan een jaar!) voor de bijnierschors weer helemaal op gang is. Mijn professor adviseerde mij vanwege de sterke ontwenningsverschijnselen om weer terug te gaan naar de hoge dosis… Dat nooit! Al moet ik door een diep dal. Ik wil alleen maar omlaag met de dosis. Mijn bloeduitslagen van onlangs waren goed, dus ik ben wéér een klein stukje gezakt met de dosis. Hoe zal mijn lijf nu reageren?

Zeer fotogeniek is dit winterse landschap met het mooie licht en al die schaatsende mensen op het ijs. Regelmatig word ik er op aangesproken dat dit voor ons extra speciaal is, omdat wij over een paar maanden naar een warm oord verhuizen. En dat is natuurlijk ook zo, maar wij houden sowieso van sneeuw en ijs. Of we nu gaan verhuizen of niet. De schoolklassen organiseerden schaatsmiddagen, met schoolpleinmoeders werden schaatsplannen gesmeed in het park en Anthe maakte een molentocht van 15 kilometer! Toegegeven…de plaatjes die ik schoot van de meiden met hun vriendinnen en klasgenootjes in zo’n mooi decor worden straks wel zeer dierbare Hollandse herinneringen aan een heel koud Breda. (zie ons fotoalbum)

Ondertussen maken we ons ook op voor Carnaval dat over een paar nachtjes los breekt. Outfits worden bij elkaar gesprokkeld met soms de nodige spanning en stress en ik krijg opdrachten om bepaalde kleuren haarlak aan te schaffen en nepwimpers. Ook krijg ik zo nu en dan flarden mee van steeds wisselende afspraken met vriendinnetjes die wel of niet blijven slapen, welke kaartjes voor welk feest wel of niet uitverkocht zijn en wie wel of niet meedoen aan gezamenlijke verkleedafspraken. Twee vriendinnen uit Londen komen sowieso bij Anthe logeren om bij ons in ’t Kielegat Carnaval te vieren. Ik laat het maar over me heen komen, beleef het op een afstand en maak mijn eigen afspraken voor Carnavalsfeesten – met én zonder kinderen!

Gezondheid

Koester bovenal de liefde die je ontvangt. Die zal doorleven lang nadat goud en gezondheid uit je leven zijn verdwenen.
- Og Mandino

Het lijkt erop dat mijn goede gezondheid uit mijn leven is verdwenen. Ik ben in mijn leven nog nooit zoveel geconfronteerd met ziek-zijn als de laatste maanden. Sinds ik vorig jaar de diagnose heb gekregen van een auto-immuunziekte heb ik steeds mijn kop in het zand gestoken. Ik wilde het eigenlijk niet weten en hield het feitelijk op een afstand. Totdat ik na lang uitstel toch aan de medicijnen moest. De eerste medicijnen hadden geen effect en eigenlijk ook geen hevige bijwerkingen. Prednison – dat ik sinds december slik- geeft mij echter heel veel bijwerkingen en helaas geen resultaat op mijn ogen. Ik was oprecht van plan om de professor duidelijk te maken dat ik wilde afbouwen en helemaal klaar was met alle medicijnen. Ik zou mijn tekortkomingen qua zicht wel oplossen met acupunctuur, voeding en veel regelmaat. Wat ik zelf een beetje weg gedrukt had in dit verhaal was dat de medicijnen ook voorkomen dat de ziekte zich niet uitbreidt naar de rest van mijn lichaam. De komende twee jaar is die kans namelijk aanwezig, maar dat had ik voor mijn eigen gemak even geparkeerd. Na het gesprek met de professor ben ik dus toch weer begonnen met nieuwe pillen en nog meer pillen om bijwerkingen te onderdrukken. Ook mag ik mijn bloed om de paar weken laten onderzoeken om mijn leverfunctie te controleren. Maar het goede nieuws is dat ik elke vier weken de hoeveelheid prednison iets mag verlagen en dáár voel ik me zo goed bij!

Sinds 70 jaar heeft México niet zo’n droogte meegemaakt als op dit moment. Voornamelijk het noorden van México - waar veel woestijngebied is - kampt met landbouwproblemen en honger. Er zouden zo’n 1500 gemeenten getroffen zijn door het watertekort. De helft van de zaailanden voor bonen en mais zijn onbruikbaar door de droogte. Bijna twee miljoen runderen zijn al gecrepeerd door honger of dorst. Hoe treurig allemaal. De vele afgelegen gebieden, waar vooral inheemsen wonen, worden nu bevoorraad met water en levensmiddelen – door het plaatselijke Rode Kruis aldaar. De president heeft toegezegd een groot bedrag aan noodhulp te besteden aan bijvoorbeeld irrigatie en infrastructuur. Maar dat heeft hij pas gedaan nadat er door de bevolking een noodoproep gedaan was. Er lijkt helaas voorlopig geen einde te komen aan de droogte. Het volgende regenseizoen is pas in juni en ook dan is flinke regenval niet zeker. Het midden en zuiden van México heeft deze problemen gelukkig niet, omdat daar voldoende water gevallen is het afgelopen jaar. De stad waar wij gaan wonen ligt in het midden van México en daar begint de regenval ook vanaf juni. Regenval betekent daar tropische regenbuien die meestal aan het eind van de middag beginnen en kort en hevig zijn. Tenminste...dat is mij verteld toen ik daar op bezoek was.

Twee feestjes had ik nog tegoed uit januari namelijk de 40e verjaardag van mijn zus en Maren’s kinderfeest. De verjaardag van mijn zus vierden we in mijn geboorteplaats Haarlem. Ik had een hotelletje voor ons geboekt in het oude centrum en een High-Tea met veel zoetigheden om haar geboortedag te vieren. Ik heb dat nog niet vaak meegemaakt, maar de muffins, koekjes, chocola en stukjes taart konden we niet op! Dat ging me wel een beetje aan mijn hart, dus in een servetje nog wat koekjes gepropt om mee te nemen naar onze hotelkamer. Die avond waren we op bezoek bij de zus van mijn moeder en kwam snoepen er niet meer van. En de volgende ochtend vertrokken we na een lekker ontbijt naar de sauna. De zoete traktaties hebben we dus maar in de prullenbak gekieperd… In de sauna hebben we goed kunnen ontspannen en zijn we tot rust gekomen. Wat een weldadige ervaring - behalve voor het gezicht van mijn zus. Ze kreeg een overgevoelige reactie op het waxen door de schoonheidsspecialiste: grote witte blaren en een opgezwollen gezicht waren het resultaat…
Door de kou namen we Maren’s vriendinnen op woensdagmiddag mee naar huis waar we ze opwarmden met honderden poffertjes! Daarna gingen we naar een bakkerijmuseum waar de meiden broden mochten bakken in alle vormen en daarna nog een partij koekjes. (zie ons fotoalbum) Voor het eerst hebben we een verjaardagspartijtje buiten de deur gevierd, maar dat beviel erg goed moet ik toegeven. Thuis restte er nog een borrel voor de ouders en het feest was klaar. Heerlijk.

Wat een anekdote begint dit te worden zeg, het regelen van Mark’s werkvisum in México. Mark zal per maart gaan starten op zijn nieuwe plek en daarom moet zijn werkvisum snel geregeld worden. Om aan te tonen dat het noodzakelijk is dat er een buitenlander in plaats van een Mexicaan op deze functie gaat plaatsnemen moest Mark zijn diploma’s en bul laten verifiëren en legaliseren bij een instantie in Groningen en dat officieel laten maken met een apostille door de rechtbank in Groningen. Dat kan allemaal vanuit Breda geregeld worden, maar dan moet je drie weken wachten voordat het thuis gestuurd wordt. En dat duurde natuurlijk te lang – de opdracht was dat alles met spoed binnen een week in México moest klaarliggen. Dus is Mark op een vrijdagochtend in de trein gestapt en drieënhalf uur later in Groningen weer uitgestapt. Hij heeft zijn gelegaliseerde diploma’s opgehaald en is er mee in de taxi gestapt op weg naar de rechtbank. Met de apostille op zijn diploma’s en bul is hij die middag weer terug de trein in gestapt en begin van de avond was hij weer terug in Breda. Een dagje treinen door mooi Nederland…wat je al niet over moet hebben voor een uitdagende baan in Midden-Amerika!
Al eerder die week was ik bij de notaris geweest om onze geboortecertificaten, trouwboekje en paspoorten te laten kopiëren en legaliseren. Eenmaal in México bleken deze kopieën óók door de rechtbank met een apostille vergezeld te worden. Dus moest ik met spoed opnieuw alle kopieën laten maken bij de notaris en meteen door naar de rechtbank fietsen in Breda. Eind van diezelfde middag heeft Mark ze weer met spoed naar México laten versturen via een koeriersdienst . We hebben niets meer gehoord, dus nu maar duimen dat alles goed is. Er was daar namelijk al wat verwarring dat Inden niet in ons trouwboekje genoemd staat. Inden, geboren in The States, kon toentertijd niet in ons trouwboekje bijgeschreven worden. Zo heeft ze ook een Amerikaans paspoort. Een Nederlands paspoort aanvragen was toen zo’n langdurig gedoe bij het consulaat in Boston dat we gewoon een Amerikaans paspoort opgehaald hebben bij het postkantoor, konden we de volgende dag al meenemen….