Zinderend festival

Het hele universum is je huis. Iedereen is je familie.
- Sri Neem Karoli Baba

Zinderend. Bloedheet. Heel druk, maar toch gezellig. Er kwamen maar liefst 25.000 (!) bezoekers op het Zand Festival op het strand van Almere. Beter weer konden we niet treffen! Ik heb Mark lang geleden entree tickets voor zijn verjaardag gegeven. Ergens in een tijdschrift had ik over dit muziekfestival op het strand gelezen en ik vond de line up heel aantrekkelijk: Bløf, Marco Borsato, Typhoon, Douwe Bob en Guus Meeuwis. Maanden nadat ik de tickets gekocht had togen we daadwerkelijk naar het zonnige strand. Het oorspronkelijke idee was met z’n viertjes in de hippiebus. Uiteindelijk reed Mark rechtstreeks vanaf Schiphol naar Hilversum waar hij bij mij en onze vrienden in de auto stapte. We hebben ruim twee uur in een file in Almere gestaan om überhaupt een parkeerplaats te verkrijgen. Het was toen al dertig graden... We hadden sowieso al een vertraging van een uur opgelopen omdat Mark’s koffer niet meegevlogen was vanuit New York…. Uren later dan gepland kwamen we op het strand aan. Het concert van Bløf hadden we compleet gemist. Heel jammer. Na binnenkomst ging ik op een pareo in het zand zitten terwijl mijn vriendin aansloot in een rij voor de WC (van anderhalf uur) en Mark met vriend een uur voor muntjes in de rij ging staan. Er vielen toen wat druppels. Ik keek verbaasd omhoog naar het reuzenrad om te kijken of iemand heel grappig een fles water leeg gooide. Het bleek voor mij de kortste regenbui ooit te zijn. Een bui van enkele minuten Tot mijn grote verrassing bleek Douwe Bob een heel goeie country singer te zijn. Ik houd van country sinds ik veel seizoenen van Nashville gevolgd heb. We luisterden relaxed naar zijn muziek vanaf onze pareo.

De rest van de dag en avond dansten we. Zongen we. Juichten we. We kletsten ook. We nipten aan piña colada’s. En dronken heel veel water. Rond etenstijd kwam Typhoon op het podium die alle mensen aan het dansen, zwaaien en springen kregen. Na Typhoon kwam Guus Meeuwis optreden. Hij kan normaliter duizenden mensen in feeststemming brengen, maar ik vond hem er zo treurig eruit zien. Geen twinkeling in zijn ogen (zoals Typhoon of Marco) en zijn mondhoeken hingen droevig naar beneden. Wat ik overigens helemaal begrijp hoor na zijn echtscheiding. Heel professioneel draaide hij tijdens een spectaculaire zonsondergang zijn riedeltje af, maar ik miste de betovering. Marco Borsato daarentegen genóót van zijn publiek. Hij moest het vuur weer wat oplaaien, want na het optreden van Guus kwam er een korte onweersbui waar sommige gasten nerveus van werden. Een grote groep vertrok vroegtijdig. Een paar minuten regende het heel hard. Vele droegen regenponcho’s, schuilden onder hun handdoek of hadden gewoonweg natte kleding… Ikzelf had mijn hemdje en rok snel uitgetrokken en in mijn hoed gepropt. Zo wachtte ik in mijn bikini tot de bui overgewaaid was. Daarna trok ik mijn droge kleding weer aan. Marco zong behoorlijk wat ballades waardoor het publiek niet echt uit z’n dak kon gaan. Ook al zong het publiek het hele lied ‘Dromen zijn bedrog’ luidkeels mee en hoefde hij alleen maar zijn microfoon boven het publiek te houden. Toen we die nacht terug liepen naar de auto zagen we achter onze rug het vuurwerk losbarsten boven het water. Er werd door Jeroen Koningsbrugge - die trouwens schitterend een lied van Marco Borsato vertolkte - vanaf het podium geroepen ‘Tot volgend jaar!”, maar wij wisten op dat moment al dat we er volgend jaar niet bij zouden zijn. Te massaal…