My loving support

ERGOTHERAPEUT
 “Every beginner possesses a great potential to be an expert in his or her chosen field.” 

- Lailah Gifty Akita

In een mail wordt gevraagd om vooral niet met het openbaar vervoer te komen. Iets eerder dan ik gepland had rijd ik op maandagochtend met onze elektrische auto naar het Science Park in Utrecht dat vroeger de Uithof genoemd werd. Door de nieuwe naamgeving raak ik op de snelweg een beetje in de war. Heet de Uithof kennelijk tegenwoordig Science Park? Ik neem toch maar de afslag en herken het oude hoge gebouw van faculteit Diergeneeskunde. Ik zit goed. Helaas is de straat waar ik moet zijn afgesloten vanwege werk aan de weg. Gelukkig was ik brutaal genoeg toch een stukje door te rijden zodat ik precies voor de deur kan parkeren. Wat een geluksvogel. Ik ben net op tijd. Volgende keer ietsje eerder vertrekken. De lessen waren erg inspirerend en op een manier gegeven zoals onze middelste dochter ook haar colleges krijgt. Vooraf studiemateriaal doorlezen. In groepjes met medestudenten de vraagstelling uitwerken en klassikaal presenteren op posters. Problem based learning. Nieuw voor mij. Zo hadden onze kinderen mij ook al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk de oudste zou zijn. Klopt. Zelfs ouder dan de docent. En ook dat de meeste studenten tegenwoordig met een computer werken in plaats van een multomap, een pen en ringbandpapier zoals ik. Ik heb geen typediploma zoals onze moderne, jonge studerende dochters. Laat mij maar lekker schrijven. Het was in meerdere opzichten een inspirerende studiedag. Een ergotherapeut werkt natuurlijk met zieke patiënten maar werkt ook in zóveel verschillende rollen. Een ergotherapeut is een expert op het gebied van menselijk handelen. In de politiek. Bij woningbouwcorporaties als adviseur voor nieuwbouw. In zorginstellingen. Met vluchtelingen. Bij de gemeente bij toekenning van Wmo toeslag, maar ook bij aanleg van wegen en openbaar vervoer netwerk. Ze werken frequent met kinderen, ouderen en reïntegrerende werknemers. Ergotherapeuten zijn vaak bemiddelaar en moeten heel goed kunnen communiceren, samenwerken en zich empatisch opstellen. En een leven lang blijven leren. Ik had geen idee! Het beeld dat ik voor me heb is dat ik me wil specialiseren in thuiswonende Alzheimer patiënten en dementerenden. Dementie therapeut dus. Ik laat het allemaal over me heen komen. Laat mijn oogkleppen vooral thuis en laat me het komende studiejaar verrassen. Wellicht wil ik me na een jaar in iets heel anders specialiseren. Who knows? Op de terugweg pak ik diverse beginnende files mee op weg naar Breda. Ik vind het niet eens erg. Ik laat de dag nog eens de revue passeren. Mijn medestudenten waar ik mee gewerkt heb, waar ik mee geluncht heb buiten in het zonnetje op een stoeprand, de docente die onlangs haar Master gehaald had en natuurlijk de inspirerende lesstof. Thuis drink ik snel wat voordat ik weer naar het station rijd om middelste dochter op het station af te zetten. Niet veel later kook ik een maaltje voor ons drietjes. Ik ben niet eens uitgeput. Ik ben bevlogen en heb zéker op een bepaalde manier ook energie opgedaan. Er wordt een app groep opgezet voor de studenten van dit studiejaar. Nu ik een beetje weet wat er van me verwacht wordt wanneer ik thuis hoofdstukken moet lezen is het relaxter. De modules worden afgesloten met schriftelijke en mondelinge examens. Ik maak opdrachten die ingeleverd moeten worden voor je portfolio of klassikaal besproken worden. Toch word ik thuis in de dagen erna nóg een keer verrast. Voor een nieuwe module blijken de boeken online te zijn. Geen dik boek op tafel waar je overheen gebogen zit. Nee, een gedownload boek op het scherm van onze computer. Ik sputter wat tegen, te modern voor mij.… Ik kan het boek bij een copyshop laten uitprinten, maar jongste dochter heeft al een praktische oplossing. ‘Lees het online boek gewoon op onze iPad mam, dan kun je het gewoon ouderwets voor je op tafel leggen.’ 

Fantastic adventurous coastline in Ireland!

AAN DE STUDIE

“Never regard study as a duty but as an enviable opportunity to learn to know the liberating influence of beauty in the realm of the spirit for your own personal joy and to the profit of the community to which your later works belong.”

- Albert Einstein

Ik rommel een beetje aan deze week. Lekker lanterfanten. Ik begin de week met wassen te draaien van onze Ierse roadtrip. Ik doe de wekelijkse boodschappen en koop een bos bloemen voor in huis. Ik ruim het huis op wat door twee dochters bewoond is geweest waardoor er best wel wat aan huishouden is blijven liggen. Ze hebben vooral veel aan sister bonding gedaan. Hun zusje uit Maastricht kwam ook nog thuis dus ze hebben lekker eten thuis laten bezorgen. Samen koffietjes gedronken op een terras. Films gekeken op de bank. En dat is natuurlijk prima. Ik besteed relatief veel tijd aan het maken van ons fotoalbum. Daar haal ik zoveel voldoening uit. De vloerenlegger komt op een middag een paar uur langs om alsnog de vloer mooi af te werken. Na zoveel maanden ontevredenheid ben ik daar natuurlijk hartstikke blij mee. Hij vervangt wat lelijk afgewerkte plankjes van PVC. Hij kit alle randen langs de muren waardoor we gelukkig geen plinten hoeven te leggen zoals de winkelmedewerker ons wijs maakte. Ik volg mijn yogalessen die weer hartstikke fijn zijn, loop een rondje van vijf kilometer hard en breng weer eens een bezoek aan de bieb. Eigenlijk vertoon ik uitstelgedrag. Ik zou deze week aan mijn huiswerk moeten gaan. Ik heb ondertussen al veel boeken over de post ontvangen voor mijn nieuwe studie ergotherapie. Ik heb de studieboeken steeds niet uit durven pakken. Wel had ik zelf al een multomap gekocht en ringbandpapier. Een etui gevuld met pennen en potlood, gekleurde stiften en markers. En zelf een mooie ongebruikte boekentas gebietst bij één van de dochters. Maar waarom laat ik werk dat ik wil doen links liggen? Waarom voel ik me slecht over het feit dat ik niks aan het doen ben? Tijdens onze week in Ierland ontving ik mails met informatie over de lessen. Over de post kreeg ik een zelftest die ik moet doen op de maandagochtend dat ik naar Utrecht ga. Het wordt allemaal heel echt. De lessen zijn (gelukkig) niet online. Ik stel uit omdat ik juist beter gemotiveerd ben wanneer er een beetje druk achter een taak schuilt. Dit is ook gevaarlijk, omdat het ervoor kan zorgen dat je gehaast werk afmaakt en je daarom sneller fouten kan maken. Uiteindelijk zet ik me halverwege de week ertoe online in te checken op de site van mijn opleiding. Ik zie de vakken die ik moet volgen, de examenstof en de doelen die bereikt moeten worden. Ik zie ook twee stageblokken aan het eind. Alle docenten staan erbij genoemd. Ook het huiswerk dat ik moet voorbereiden voor mijn eerste lesdag staat ergens te vinden. Op donderdag na mijn yogales heb ik eindelijk de moed bij elkaar geraapt om mijn boeken open te slaan op de hoofdstukken die ik allemaal moet lezen. Als ik na vier uur studeren denk klaar te zijn, bedenk ik me pas het andere vak te checken op voorbereidend huiswerk. Wat een tegenvaller. Wéér heel veel hoofdstukken die ik vooraf moet lezen en samenvatten. Opdrachten maken. Ik ga eerst in de tuin werken. Mijn hoofd moet even leeg. Ik ga de beukennootjes in de voortuin vegen. Ik maai het gras. Ik strooi kalk over het grasveld en zet de sproeier aan. Afleiding. Ontspanning. Ik heb dertig jaar niet zo intensief gestudeerd naast wat modules die ik zo nu en dan in de avond moest doen voor mijn werk. Morgen ga ik verder met de laatste loodjes. Een to-do lijst gaat ervoor zorgen dat ik een duidelijk overzicht hebt over wat voor taken nog moeten worden gedaan. Daarnaast is het fijn door het maken van een takenlijstje gemakkelijk dingen af te strepen wanneer je ze hebt gedaan, dat zorgt voor mij voor voldaanheid en tevredenheid. Ik weet zeker dat ik maandag goed ingelezen zal zijn en mentaal klaar ben om alle lesstof in me op te nemen. Al is het maar om het goede voorbeeld te tonen voor onze jongste die in haar examenjaar alle zeilen bij moet zetten met schoolonderzoeken, schoolexamens, centraal schriftelijk eindexamen én daarnaast nog de helft van haar literatuurboeken moet lezen. Samen gaan we ze een poepie laten ruiken. 

Dunquin pier, Ireland

CELEBRATE!

“Be the celebrators, celebrate! Already there is too much—the flowers have bloomed, the birds are singing, the sun is there in the sky—celebrate it! You are breathing and you are alive and you have consciousness, celebrate it!” 

- Osho

In draf rijd ik naar de andere twee paarden omdat de afstand tussen ons te groot wordt. Heerlijk! We rijden over de heuvels van het schiereiland Dingle. Er zijn hier mooie hagelwitte surfstranden. Glooiende groene weilanden vol schapen. We rijden de hele ochtend met z’n drietjes. Met mijn lief en gids Patrick. We kwamen hier via de mooie kustroute Wild Atlantic Highway waar we al eerder hele stukken op gereden hebben. Op de boerderij werden we hartelijk ontvangen door Debby - en maar liefst zes honden - met thee en warme Ierse scones met boter en jam. De tijd genomen om een passende cap en paardrijlaarzen uit te zoeken. Gele veiligheidhesjes aan. Heather en Rose werden voor ons uit de stal gehaald. We reden meteen langs een kabbelend beekje de natuur in. De zon brak voorzichtig door. We reden door bloeiende velden. Overal waar we keken graasden schapen. Bovenop de heuvel waaide het behoorlijk hard en miezerde het. Uitzicht over de baai met eilanden in de oceaan. Ook onbewoond eiland Skellig Michael; het spannende, rotsige eiland met het oude klooster op de top. Het kustdorpje Dingle zien we ook liggen. Er heeft hier in de baai bijna veertig jaar lang een wilde dolfijn gezwommen, ook in de haven van Dingle. Mensen zwommen met de tam geworden dolfijn Fungi. Sinds een jaar is hij niet meer gezien. Het was een heerlijke rit van een paar uur. Na wederom thee en een scone reden we in ons huurautootje in een klein kwartiertje naar de unieke pier Dunquin vanwaar een opblaasbaar veerbootje vertrekt naar de onbewoonde eilanden. Het wandelpad naar beneden lijkt op een spiraal. Supersteil en fotogeniek! Er blijkt wel eens iemand met zijn auto tussen de muurtjes knel gezeten te hebben omdat de bestuurder dacht met de auto de ferry te nemen. Daarna een autorit door het binnenland naar het toeristische havenstadje Cork waar we heerlijk hebben gedineerd. Ruim een half uur later arriveren we in het schattige, piepkleine badplaatsje met de even lieflijke naam Ballycotton. We logeren boven de dorpse taverne. We worden de volgende ochtend getrakteerd op een heerlijk ontbijt. Mijn lief weer een full Irish breakfast met worst, vleeswaren, een ei en bonen. We maken vanuit de taveerne een heerlijke zonovergoten wandeling over een smal uitgesleten paadje langs de klippen aan de Atlantische Oceaan. Deze zijn lang niet zo diep en beroemd als de klippen van Moher, maar net zo indrukwekkend door hun ruigheid. Na twee uur wandelen stappen we weer in om langs de oostkust omhoog te rijden. Dwars door National Park Wicklow waar we uitstappen voor een boswandeling. Eind van de middag arriveren we in ons stadse, hippe boutiquehotel in de hoofdstad. We worden ontvangen met een glas prosecco. Het stadse leven. Op zaterdagavond lopen we door het bruisende centrum. We eten in een serre van een restaurantje waar we onze ogen uitkijken. De jongelui van Dublin zijn uitdagend gekleed. Er wordt flink gedronken buiten op straat. Wanneer we door de beroemde uitgaanswijk Temple Bar slenteren blijken er vanwege covid nog geen live bands op te treden. Veel te druk hier. Wij hadden het enorme geluk dat we in Killarney ons op tijd geregistreerd hadden in een gezellige, traditionele Ierse bar. De hele avond daar genoten van een optreden van een Ierse zanger, een glas Guinness die we deelden en glaasjes mierzoete ‘baby Guinness’ (Tia Maria met een laagje Baileys) dronken. De Ieren zongen allemaal mee, wij ook als we het liedje kenden, zo blij om het leven weer met elkaar te kunnen vieren! 

Dublin - 12 september 2021

NP The Burren, Ireland

TRAVELING

“There isn’t a tree to hang a man, water to drown a man nor soil to bury a man.”

- Oliver Cromwell

Voordat we helemaal afzakken naar het Zuiden van Ierland maken we eerst nog een bijzondere wandeling in een National Park. The Burren. Vanuit ons Bed&Breakfast, pal aan de Atlantische Oceaan, rijden we op tijd in de ochtend naar de ingang. Althans, er blijkt geen ingang te zijn. Het regent behoorlijk dus we blijven nog even in het autootje wachten. Het klaart gelukkig heel snel op en dan blijkt dat de ingang alleen uit een houten paal met vijf gekleurde wandelingen bestaat. We gaan samen op pad. De zon breekt door en het wordt gewoon zweterig warm. We komen op een soort uitgedroogd maanlandschap terecht. Grote diepe scheuren in grijze brokken kalksteen. Geen aarde. Geen bomen. Wel een enorme kale heuvel van kalksteen. Zo’n driehonderd miljoen jaar geleden ontstaan. Er zijn wat droge struiken. Veel bloemen dat wel. Dus ook veel vlinders. Er schijnen ook hazen en vossen te leven. Eigenlijk een heel onwerkelijke omgeving. Het wordt steeds warmer dus we zien af van de klim naar de top van de kale heuvel. Veel bochtige weggetjes in de auto op weg naar het Zuiden. Mijn lief rijdt pittig door maar door de kuilen in de weg word ik giechelig. We lijken net twee coureurs. Mijn lief met twee handen stevig aan het stuur behendig de bochten nemend, ik als bijrijder ernaast mee bewegend met elke bocht. We trillen op onze stoelen door de slechte vering in het kleine Volkswagentje en de gaten in het asfalt. Alleen onze helmen missen nog aan het plaatje van het circuit. Als mijn lief op volle snelheid het grint naast de weg inscheurt, omdat er iemand vlak achter ons rijdt, gier ik het uit van het lachen. Door de hoge snelheid zagen we het greppeltje niet. We schieten omhoog in onze stoelen. Hij kon niet vooraf afremmen vanwege die auto vlak achter ons. We wippen nog harder op en neer op onze zetels. Het landschap verandert van steen naar superfris groen. Een vervallen kasteel her en der tussen de lage muurtjes van opgestapelde keien. Er ontstaan bergen en prachtige bossen. We slapen in een superchique hotel uit 1743 pal aan de mooie baai van Bantry. Overal bootjes. Eilandjes. Er schijnen zelfs zeehonden te zwemmen in de baai. De volgende ochtend na het ontbijt op onze hotelkamer laten we ons verwennen in de bijbehorende spa. Een massage. Een hot tub op een terras met uitzicht over de baai. Veel aandacht voor ons. Volgens mij zijn wij de enige gasten? Superontspannen vertrekken we rond het middaguur om over de Ring of Kerry te rijden. Ook meteen een deel van de Wild Atlantic Highway - wereld’s langste kustroute - die voor een deel samen vallen. De ring is een spectaculaire autoroute over het schiereiland Iveragh. Eén van de mooiste routes van Europa. Langs de kustlijn en dwars door het National Park Killarney. Drie prachtige spiegelgladde bergmeren omringd door grote zwerfkeien. Verstopt tussen groene heuvels waar heel veel schaapjes op grazen. Onderweg in de buurt van Kenmare stoppen we bij het schattigste chocolade winkeltje ooit. Onze warme chocolademelk wordt ter plekke vers gemaakt van cacao. Ook wat chocolade voor onderweg meegenomen natuurlijk. Mijn lief schiet onderweg soms spontaan een klein zijweggetje in waardoor we via de meest smalle, glooiende en engste paadjes de waterkant van de Atlantische Oceaan bereiken. Een avontuur! 

Killarney - 9 september 2021

Cliffs of Moher, Ireland

REISAVONTUREN

“May your adventures bring you closer together, even as they take you far away from home.” 

- Trenton Lee Stewart

Spontaan kozen we onderweg voor een afslag waarvan we dachten dat het zou kunnen betekenen dat we de omgekeerde route zouden wandelen.  Dat bleek ook echt zo te zijn. Goede beslissing. Niet achter de grote meute aan die natuurlijk vanuit het visitor center zouden vertrekken. We volgden kleine kronkelige landweggetjes over de landtong tot we bij een boerderij voor een habbekrats ons autootje mochten parkeren. Een kwartiertje later staan we op het eindpunt van de beroemde klifwandeling. Bij Hag’s Head. De rotsformatie lijkt op een uitkijkende vrouw over zee. Het zuidelijkste puntje van de klippen. We lopen een prachtig wandelpad langs de majestueuze klippen van Moher. Geweldige uitzichten. We hebben het vandaag ontiegelijk getroffen met het Ierse weer. Volop zon en bijna vijfentwintig graden. Uitzonderlijk! Zeker omdat we de dag ervoor in hevige regen en volop in de mist de diamantheuvel probeerden te beklimmen. Met een doorweekte broek en beslagen brillenglazen klommen we over de natte treden van leisteen. Keiharde wind rondom mijn oren, dat deed gewoon pijn. De laatste etappe van de wandeling in het Connemara National Park waaiden we zowat uit onze klepperende regenjassen. Vanwege de wisselende, soms heftige weersomstandigheden zijn er weinig wandelaars die echt naar de top kunnen.  Wij dus jammer genoeg ook niet. Er stond een waarschuwingsbord dat we bij mist, regen of harde wind moesten omkeren. Helaas hadden wij zelfs alledrie de genoemde weersomstandigheden. Een dag later lopen wij ineens op een zonovergoten ochtend pal langs de beroemde loodrechte klippen van Moher. Soms wel héél dichtbij de afgrond… We genoten volop. Het uitzicht was werkelijk adembenemend. Twee keer kreeg ik een beetje last van hoogtevrees…. Na ruim een uur komen we in de buurt van het visitor center, het wordt drukker op het uitgesleten paadje. We kopen onderweg een ijskoude icetea en lemonade en daar staat ook een flesje zonnebrand voor de gasten. Heel verstandig. We smeren ons in en keren dan om op weg naar het eindpunt te lopen. We houden nog een pauze op een spectaculair stuk uitstekend leisteen - ruim tweehonderd meter boven de Atlantische Oceaan. Uniek en spannend! Na deze sensationele trip parkeren we ons autootje bij een verscholen, schattig wit strandje in een mooie baai. De rest van de dag genieten we van de exceptionele, Ierse zon. Aan het strand. Later met ijs en een boek bij een andere baai. Wat een onvergetelijke reisavonturen!

Spanish Point - 7 september 2021

Clonmacnoise

TRAVELING THROUGH IRELAND

I have wandered all my life, and I have also traveled; the difference between the two being this, that we wander for distraction, but we travel for fulfillment.’

- Hilaire Belloc

Saampjes lopen we tussen indrukwekkende graven met grote, eeuwenoude Keltische kruizen erop. Mijn lief en ik lopen in een zeer oud, ommuurd Keltisch stadje dat rondom een klooster gebouwd werd rond het jaar 450. Binnen de muren ruïnes van kerkjes, torens en graven. De houten huizen zijn natuurlijk verdwenen. Er was destijds verschrikkelijk veel kennis aanwezig. Het stadje floreerde tussen de zevende en twaalfde eeuw. Veroverd door de Vikings en daarna Engelsen. En nu zeer fotogeniek. Mooi licht. Grijze oude, afgebrokkelde stenen gebouwen in felgroene, glooiende grasvelden gelegen. Nu een pelgrimsoord. We gooien een muntje voor geluk. Ik leg er nog een kiezelsteentje bij. De paus is hier ook tientallen jaren geleden geweest. Indrukwekkende plek. Het ligt op de weg tussen Dublin aan de Oostkust en Galway aan de Westkust. Weilanden met oneindig veel schaapjes en zo nu en dan een ruïne van een kasteel. Deze ochtend hebben we eerst een zonnige strandwandeling aan de Ierse zee gemaakt. We hebben te uitgebreid ontbeten in Dublin dus een warme chocomel met een chocolaatje rond lunchtijd hier in Clonmacnoise is meer dan genoeg. Samen genieten. Eind van de middag zijn we in het hippieachtige Galway gearriveerd. Het regent zachtjes. Zoals het Ierland betaamt. We ploffen op een terras. De middag ervoor wilden we naar Newgrange, genoteerd op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Drie eeuwenoude ondergrondse Keltisch ganggraven van zeer beroemde koningen. Een mythe over een koning die in een zwaan veranderde. Vandaag de dag broedt er nog steeds een groep wilde zwanen…. Helaas hadden we vanwege covid vooraf entreekaartjes moeten kopen - ookal waren de graven die ruim drieduizend jaar voor Christus aangelegd zijn alleen van buitenaf te bezichtigen. We zijn niet voor één gat te vangen en krijgen de gouden tip om door te rijden naar een plek waar we de grafheuvel ook goed kunnen bezichtigen. Door het Ierse landschap over smalle kronkelweggetjes, waar we natuurlijk links moeten houden, rijden we langs een meter hoge begroeide muurtjes en komen we op de ‘illegale’ plek aan. We spieken over een muurtje heen. We zien de grafheuvel en de oude keien die de heuvel omringen. Wanneer we ons alleen wanen klim ik via mijn lief op een muurtje en heb prachtig zicht op de zigzag patronen en spiralen op de bewerkte ingangssteen. Geen zwanen. Een snelle foto en gauw weer met beiden benen op de grond. Met z’n tweetjes rijden we in ons ieniemienie Volkswagentje onwennig aan de linkerkant naar ons hotel, een begroeid oud landhuis in Dublin. We zijn een goed team blijkt onderweg. Gemaakt voor avontuur. Een andere dynamiek dan reizen met onze jonge meiden maar zeker niet minder gezellig. 

Galway - 5 september 2021

Sweet memory of Croatia!

IERSE DROOMREIS

“In Ireland, you go to someone's house, and she asks you if you want a cup of tea. You say no, thank you, you're really just fine. She asks if you're sure. You say of course you're sure, really, you don't need a thing. Except they pronounce it ting. You don't need a ting. Well, she says then, I was going to get myself some anyway, so it would be no trouble. Ah, you say, well, if you were going to get yourself some, I wouldn't mind a spot of tea, at that, so long as it's no trouble and I can give you a hand in the kitchen. Then you go through the whole thing all over again until you both end up in the kitchen drinking tea and chatting. 

In America, someone asks you if you want a cup of tea, you say no, and then you don't get any damned tea. I liked the Irish way better.” 

― C.E. Murphy

Deze zomer voelt eindeloos lang voor mij. Geen zwoele zomer helaas. Na een - voor ons doen korte, maar zonovergoten - reis met de oude kampeerbus naar Kroatië ben ik nog een paar weken lang vrij voordat mijn studie in Utrecht begint. We hebben inmiddels zes zomers een lange reis met onze romantische hippiebus gemaakt. Zes heerlijke rondreizen waar soms drie, soms twee van onze meiden met ons meegingen. Een paar keer sloot de oudste later aan. Toch was de antieke bus niet het eerste waar ik aan dacht toen mijn lief en ik besloten samen deze zomer nog een reisje te maken. We dachten aan een vliegreis binnen Europa. Daar ter plekke een actieve roadtrip dat wel. Vanwege de beperkte lengte van dit reisje leek een eiland het meest geschikt. Ik zocht naar een kant-en-klare trip maar die bleek niet meer aangeboden te worden. Van een ander reisbureau kreeg ik hetzelfde teleurstellende antwoord. Na zoveel landenreizen uitgestippeld te hebben ben ik natuurlijk zélf een roadtrip gaan plannen. Door spectaculair Ierland. Een eiland waar we niet makkelijk met onze oude Volkswagen kunnen komen, maar die wél op ons lijstje staat. Beste reistijd blijkt september. Ruige kusten en weelderige groene landschappen. Adembenemende kliffen en indrukwekkende kustroutes. Hoewel Ierland klein is heeft het ontzettend veel bezienswaardigheden. Met een klein huurautootje gaan mijn lief en ik samen ruim een week op avontuur. Van eenvoudige tot superluxe slaapplaatsen. Uit twee reisboeken heb ik hoogtepunten gehaald die ons aanspreken. Zo had ik een ruige overzeese boottocht gevonden naar een piepklein eilandje dat alleen uit kliffen bestaat. Boven op die kliffen staat een eeuwenoud klooster. Uit het bootje klimmen kan met ruige zee al een avontuur zijn. Daarna zeshonderd treden steil naar boven klimmen over meestal natte leistenen. Er is tijdens het zes uur verblijf op het eiland geen toilet. Terug weer over die steile, gladde treden. Grote hoogten. Het lijkt me grandioos spannend. Niet wijselijk ook. Ik heb namelijk hoogtevrees. Ik moet best vaak plassen. Naar boven klimmen kost mij altijd uitzonderlijke veel moeite. En ik moet vaak erg mijn best doen om diepte zien. Ik bekijk een veiligheidsfilmpje waarin een opmerking gemaakt wordt over een traumahelikopter die ingezet moet worden als er toch onverhoopt iets aan de hand is. Ik ken mezelf een beetje; ik kan overmoedig worden. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Mijn lief zegt na het zien van het filmpje dat we dit maar beter kunnen overslaan. In plaats daarvan heb ik, heel veilig, een luxe spa geboekt. Mijn wens is al heel lang om paard te rijden langs de ruige, Ierse kust. Ook langs de Schotse kust trouwens. Dus dat gaan we samen doen. Ter afsluiting tea and Irish scones. Ik heb zin in oude kastelen waar het Ierse platteland mee bezaaid is. Ik heb zin in opzwepende bandjes die live folkmusic spelen in een pub. Mijn lief is daar dol op. Ik heb zin in de volksverhalen, het Keltische erfgoed. De Ierse mythologie. Hun humor en hun geweldige accent natuurlijk. Ook hoop ik van hun goudkleurige stranden te mogen genieten. Ik heb in ieder geval mijn bikini en korte broek hoopvol ingepakt. Naast mijn wandelschoenen en regenjas. Koffer ingecheckt. Céad mile fáilte - honderdduizend maal welkom. In het Gaelic, of Iers!