Life is meaningless only if we allow it to be. Each of us has the power to give life meaning, to make our time and our bodies and our words into instruments of love and hope.
- Tom Head
Het geeft veel voldoening om betekenisvol bezig te zijn. En sinds onze jongste dit schooljaar fulltime naar school gaat, ze was iedere woensdag vrij, en de aanbouw van ons huis sinds de herfst helemaal afgerond is was ik op zoek naar iets zinvols om toe te voegen in mijn leven. Ik heb geprobeerd mijn bijdrage in de uitvaartbranche te leveren, maar daar bleek uit verschillende sollicitatiegesprekken dat mijn beschikbare uren niet toereikend zijn. En dus had ik mijn zinnen gezet op het Nederlandse Rode Kruis in Breda. Een open sollicitatie en een gesprek volgden snel en sinds kort werk ik dus op de afdeling Fondsenwerving. Wat een timing had ik met mijn toenadering, want de directeur was hard op zoek naar commerciële input! Ik werk aan een project om geld in te zamelen via basisscholen. De leerlingen gaan badeendjes verkopen en verdienen daarmee geld voor school én voor het Nederlandse Rode Kruis. De actie eindigt met een heuse eendjesrace in het water! Mijn taak is om een aantal Bredase basisscholen mee te laten doen. Ik vind het heel leuk om voor zo’n grote organisatie met zulke mooie doelen te werken. Mijn bijdrage doet er écht toe.
Een goede gezondheid is een groot goed, maar meestal besef je dat niet als je gezond bent. De laatste twee á drie maanden twijfelde ik steeds meer aan de gezondheid van mijn ogen. Ik kon steeds slechter diepte zien, mijn oogspieren waren snel moe waardoor ik dubbel ging zien, lezen werd steeds moeilijker en één ooglid ging iets hangen. Van de ene oogarts werd ik naar de andere doorgestuurd. En veel oogonderzoeken verder werd ik met spoed naar een neuroloog doorgestuurd. De diagnose is inmiddels gesteld, ik heb een zeldzame auto-immuunziekte die zich uit in ernstige spierzwakte. In mijn geval van mijn oogspieren. Het was een spannende tijd met veel twijfel en ongerustheid waarin verschillende scenario’s de revue passeerden. Ik heb wat tijd in het ziekenhuis door gebracht voor onder andere twee CT-scans van mijn hersenen en borstkas (waar ik kotsmisselijk werd van de contrastvloeistof via een infuus), bezoek aan de neuroloog en bloedafname. En ik ben meteen na de diagnose met medicijnen gestart in een nog lage dosis, maar deze dosis is ondertussen al verdubbeld. Mark was direct met het eerste vliegtuig vanuit The States naar huis gevlogen toen hij hoorde dat ik met spoed naar een neuroloog moest. Hij is heel lief met alle ziekenhuisbezoeken mee geweest. Na de diagnose hebben we het droevige nieuws aan onze meiden verteld. Toch staat ons leven niet op z’n kop, alles gaat eigenlijk gewoon door. Ik moet mezelf goed in acht nemen: stress, koorts, vermoeidheid en verlaagde weerstand maken de toestand erger. Voorlopig zal ik nog veel in het ziekenhuis te vinden zijn voor nieuwe uitslagen en het afstellen van de medicijnen. Iedereen is zo lief en vol medeleven. Het warmt je hart wanneer je zoveel welgemeende reacties krijgt….ook van ver over de grens…
Er zijn deze dagen Open Dagen op de middelbare scholen in Breda. En omdat Inden volgend jaar moet kiezen naar welke school ze wil zijn we ons een beetje aan het oriënteren. We hebben onlangs aan wat scholen een bezoek gebracht om de sfeer te proeven, om te horen wat ze aan te bieden hebben en waar ze zich in onderscheiden. En natuurlijk kijken we om ons heen wat voor kinderen en leerkrachten er rond lopen, of de kantine en de klaslokalen Inden aanspreken en ze bedenkt ondertussen of ze de afstand niet te ver fietsen vindt vanaf ons huis… Allemaal nieuwe ervaringen voor ons, want Anthe ging destijds vanaf haar basisschool in Madrid naar een aangewezen middelbare school in Breda. Een juf van de Montessorischool had voor ons bemiddeld en Anthe mocht zonder voorgesprek of toets naar het Stedelijk Gymnasium. Alles gebeurde zonder na te denken, het liep gewoon zo. We hadden niet de mogelijkheid om steeds over te vliegen voor schoolbezoeken of intake-gesprekken. Extra leuk is het nu om eens rond te neuzen in scholen in de buurt. Ook Anthe kijkt rond en besluit dat ze haar school nog steeds de leukste vindt, gelukkig!
Vandaag is het Valentijnsdag. Precies zes jaar geleden, toen Valentijnsdag óók op een maandag viel, was ik ’s avonds laat thuis gekomen van een bijeenkomst van borstvoedende moeders. Maren was net iets meer dan vijf weekjes oud en voordat we gingen slapen voedde ik haar nog even op het grote bed. Toen de telefoon zo laat nog ging schrokken Mark en ik - en helemaal toen mijn zus door het (toen nog bestaande) antwoordapparaat riep dat we de telefoon per se moesten opnemen. Mijn moeder had een hersenbloeding gekregen. Mark en ik (en Maren in de Maxi-Cosi) scheurden over de snelweg door de sneeuwbuien naar het nieuwe ziekenhuis in Hoofddorp. Toen we arriveerden was ze helaas al overleden. Valentijnsdag heeft toen voor ons een andere betekenis gekregen. Dit jaar voelt het echter dichterbij dan anders, omdat haar sterfdag voor het eerst weer op een maandag valt. Maar ook omdat ik net als mijn moeder een bezoek aan de neuroloog moest brengen. Automatisch gaan je gedachten dan ook terug naar háár onzekerheid en vragen bij de neuroloog.
maandag 14 februari 2011
woensdag 2 februari 2011
Integriteit
Mijn oprechte verzoek aan jou is liefde en vriendelijkheid te geven, of je nu een religie aanhangt of niet.
- Dalai Lama
Het woord integriteit betekent zoiets als zuiverheid. Het is een belangrijke eigenschap en zelfs een ingrediënt tot geluk volgens experts. Integer zijn betekent niet alleen dat anderen je oprecht vinden, maar ook dat je jezelf in de spiegel kunt aankijken. Uiteindelijk heeft integriteit mij een flinke storm in een glas water bewerkstelligd. Er was steeds een gevoel van twijfel en ik bleef zoeken naar antwoorden… En toen las ik op een reizigersforum een verhaal dat wel eens op het reisbureautje van onze geboekte trips naar het regenwoud en het Incarijk kon slaan. Ik las over dragers die uit het zicht van de weegschaal meer mochten dragen op hun rug dan de Peruaanse overheid toestaat, die als laatsten de restanten van het avondmaal mogen opeten en die pas als allerlaatsten mogen gaan slapen als de laatste wandelaars eindelijk in hun tentjes kruipen. Deze Peruaanse boeren die als bijverdiensten drager zijn op het Incapad worden uitgebuit door verkeerde reisorganisaties. Dit willen we uiteraard niet in stand houden door er aan mee te werken. Ik heb dus verschillende reizigersfora bezocht, met verschillende Peru-reizigers contact gehad (heel leuk!) en ik heb zelfs contact gezocht met de ambassade in Lima. Uiteindelijk heb ik ons reisbureau geconfronteerd met mijn twijfels… En zij hebben eerlijk geantwoord en onze twijfels weggenomen. We hebben de boeking officieel gemaakt door een bedrag aan te betalen en nu is de twijfel weg en we hebben toch onze integriteit behouden. Dat staat netjes, toch?
Jolanda reisde zo’n vijftien jaar geleden met haar vriend Titus door Peru, hun voornamelijk reisdoel was het Amazone regenwoud. Maar onderweg in Cuzco zagen zij veel straatkinderen fruit verkopen, schoenen poetsen, of bedelen en zij werden geraakt door de slechte omstandigheden waarin deze kinderen leefden. Jolanda gaf in Nederland alles op en keerde terug om vijf kinderen te adopteren. Wat een vrouw! Titus kwam later en in 1998 hebben zij in een 17e eeuws koloniaal pand een hotel opgezet en hebben ondertussen twaalf kinderen in huis genomen. Ze wonen nog steeds aan de achterkant van dit grote huis waar nu ook hun eigen twee dochtertjes wonen. Ook hebben ze vier restaurants geopend waar straatkinderen gratis kunnen eten. Daarnaast heeft ze nog 23 straatkinderen ondergebracht bij twee andere adoptiegezinnen. Verder hebben ze nog twee hotels erbij geopend, een wasserij en een bakkerij waar volkoren brood gebakken wordt voor de hotelgasten en straatkinderen – terwijl volkorenbrood nauwelijks verkrijgbaar is in Peru! Ze bieden zo’n 600 weeskinderen warme douches, medische zorg, tandheelkundige zorg, hulp bij huiswerk en sportlessen aan. En wij mogen daar vele keertjes slapen (haar hotel is vaak volgeboekt!) tijdens onze tochten door Peru. Heel praktisch voor ons, want Cuzco is de centrale plaats waar we steeds terug keren om weer een nieuwe trip te ondernemen. Jolanda is altijd op zoek naar maillots en ondergoed voor deze kindjes en dus zullen wij met liefde ruimte maken in onze bagage om zoveel mogelijk hiervan mee te nemen voor haar weeskinderen…
Bagage… Mark dacht een paar maanden geleden al na over wat nu de beste manier zou zijn om je bagage bij je te dragen in Peru. We verblijven op zoveel bestemmingen en we bewegen ons met het openbaar vervoer. In tegenstelling tot onze reis door Zuidelijk Afrika waar alles geriefelijk achter in de truck lag. Openbaar vervoer betekent binnenlandse vluchten vanuit Lima, trein door het Andes, oude Hippie-bus naar Amazone regenwoud en taxi’s en bussen naar de dorpen in de buurt. En we lopen heel wat af daar. We besluiten om grote rugzakken te gaan gebruiken en wel van het merk Lowe Alpine. En daar komen dan ineens grote bedragen om de hoek kijken, want we hebben alle vijf een rugzak nodig en daarbij ook nog een dagrugzakje voor trips. Via marktplaats.nl heb ik allemaal biedingen gedaan en uiteindelijk hebben we twee super rugzakken gekocht mét regenhoezen en extra bijbehorende tassen. Ook een sportieve lichtgewicht dagtoer-rugzak heb ik gescoord en dat allemaal voor een prikkie! Het is leuk om met zulke voorbereidingen bezig te zijn. Anthe en Inden dragen de wat kleinere rugzakken van mijn moeder en Harm die zij gebruikten tijdens hun wereldreizen. Mijn lievelingszaak Sissy-Boy had laatst een magazijnleegverkoop in Beverwijk en ook daar heb ik mijn slag geslagen: lichtgewicht regenjassen voor ons alle vijf voor in het regenwoud, witte (tegen de muggen!) dunne lange mouwen shirts voor in de jungle en veel T-shirts die we in Peru gaan achterlaten. Iemand die Jolanda in Peru een warm hart toedraagt heeft al vier tassen vol met maillots en kinderondergoed klaarstaan om aan ons mee te geven voor Cuzco…. Over een paar maanden maar eens nadenken over hoe dit allemaal in te delen in onze bagage zodat we alles mee kunnen nemen in het vliegtuig.
Vorige week is er een indianenstam ontdekt in Peru. Er zijn foto’s van ze gemaakt vanuit een vliegtuigje. Het gaat om zo’n 40 mensen die in het Amazone regenwoud wonen, waarschijnlijk een afsplitsing van een andere stam. Ze hebben nog nooit contact gehad met mensen buiten het regenwoud. En dat moet natuurlijk ook zo blijven. De foto’s zijn van bovenaf genomen en hun locatie blijft geheim, maar kun je je dat in deze tijd nog voorstellen? Hun voortbestaan wordt helaas bedreigd door illegale houtkap. In Brazilië vreest men dat ze door de houtkap Peru uit worden gedreven - Brazilië in - waardoor conflicten tussen groepen kunnen ontstaan. Deze nieuw ontdekte indianen zijn met rood pigment beschilderd, dragen pijl en boog en op de foto zie je een mand met geplukte papaja’s en cassavewortels uit hun moestuin. Er zijn nog veel meer niet ontdekte indianenstammen op de wereld waarvan het grootste deel in het Amazone regenwoud woont. Wie weet…aankomende zomer…?!?
Tussentijds gaan Mark en ik aankomend weekend met z’n tweetjes logeren in een leuk hotelletje in Utrecht. De hotelbon was een geschenk van de aannemer toen alles afgelopen zomer opgeleverd was. Er is wel een middag afgesnoept door Maren, want zij kwam afgelopen week thuis van zwemles met een grote ballon…ze mag zaterdag afzwemmen!
- Dalai Lama
Het woord integriteit betekent zoiets als zuiverheid. Het is een belangrijke eigenschap en zelfs een ingrediënt tot geluk volgens experts. Integer zijn betekent niet alleen dat anderen je oprecht vinden, maar ook dat je jezelf in de spiegel kunt aankijken. Uiteindelijk heeft integriteit mij een flinke storm in een glas water bewerkstelligd. Er was steeds een gevoel van twijfel en ik bleef zoeken naar antwoorden… En toen las ik op een reizigersforum een verhaal dat wel eens op het reisbureautje van onze geboekte trips naar het regenwoud en het Incarijk kon slaan. Ik las over dragers die uit het zicht van de weegschaal meer mochten dragen op hun rug dan de Peruaanse overheid toestaat, die als laatsten de restanten van het avondmaal mogen opeten en die pas als allerlaatsten mogen gaan slapen als de laatste wandelaars eindelijk in hun tentjes kruipen. Deze Peruaanse boeren die als bijverdiensten drager zijn op het Incapad worden uitgebuit door verkeerde reisorganisaties. Dit willen we uiteraard niet in stand houden door er aan mee te werken. Ik heb dus verschillende reizigersfora bezocht, met verschillende Peru-reizigers contact gehad (heel leuk!) en ik heb zelfs contact gezocht met de ambassade in Lima. Uiteindelijk heb ik ons reisbureau geconfronteerd met mijn twijfels… En zij hebben eerlijk geantwoord en onze twijfels weggenomen. We hebben de boeking officieel gemaakt door een bedrag aan te betalen en nu is de twijfel weg en we hebben toch onze integriteit behouden. Dat staat netjes, toch?
Jolanda reisde zo’n vijftien jaar geleden met haar vriend Titus door Peru, hun voornamelijk reisdoel was het Amazone regenwoud. Maar onderweg in Cuzco zagen zij veel straatkinderen fruit verkopen, schoenen poetsen, of bedelen en zij werden geraakt door de slechte omstandigheden waarin deze kinderen leefden. Jolanda gaf in Nederland alles op en keerde terug om vijf kinderen te adopteren. Wat een vrouw! Titus kwam later en in 1998 hebben zij in een 17e eeuws koloniaal pand een hotel opgezet en hebben ondertussen twaalf kinderen in huis genomen. Ze wonen nog steeds aan de achterkant van dit grote huis waar nu ook hun eigen twee dochtertjes wonen. Ook hebben ze vier restaurants geopend waar straatkinderen gratis kunnen eten. Daarnaast heeft ze nog 23 straatkinderen ondergebracht bij twee andere adoptiegezinnen. Verder hebben ze nog twee hotels erbij geopend, een wasserij en een bakkerij waar volkoren brood gebakken wordt voor de hotelgasten en straatkinderen – terwijl volkorenbrood nauwelijks verkrijgbaar is in Peru! Ze bieden zo’n 600 weeskinderen warme douches, medische zorg, tandheelkundige zorg, hulp bij huiswerk en sportlessen aan. En wij mogen daar vele keertjes slapen (haar hotel is vaak volgeboekt!) tijdens onze tochten door Peru. Heel praktisch voor ons, want Cuzco is de centrale plaats waar we steeds terug keren om weer een nieuwe trip te ondernemen. Jolanda is altijd op zoek naar maillots en ondergoed voor deze kindjes en dus zullen wij met liefde ruimte maken in onze bagage om zoveel mogelijk hiervan mee te nemen voor haar weeskinderen…
Bagage… Mark dacht een paar maanden geleden al na over wat nu de beste manier zou zijn om je bagage bij je te dragen in Peru. We verblijven op zoveel bestemmingen en we bewegen ons met het openbaar vervoer. In tegenstelling tot onze reis door Zuidelijk Afrika waar alles geriefelijk achter in de truck lag. Openbaar vervoer betekent binnenlandse vluchten vanuit Lima, trein door het Andes, oude Hippie-bus naar Amazone regenwoud en taxi’s en bussen naar de dorpen in de buurt. En we lopen heel wat af daar. We besluiten om grote rugzakken te gaan gebruiken en wel van het merk Lowe Alpine. En daar komen dan ineens grote bedragen om de hoek kijken, want we hebben alle vijf een rugzak nodig en daarbij ook nog een dagrugzakje voor trips. Via marktplaats.nl heb ik allemaal biedingen gedaan en uiteindelijk hebben we twee super rugzakken gekocht mét regenhoezen en extra bijbehorende tassen. Ook een sportieve lichtgewicht dagtoer-rugzak heb ik gescoord en dat allemaal voor een prikkie! Het is leuk om met zulke voorbereidingen bezig te zijn. Anthe en Inden dragen de wat kleinere rugzakken van mijn moeder en Harm die zij gebruikten tijdens hun wereldreizen. Mijn lievelingszaak Sissy-Boy had laatst een magazijnleegverkoop in Beverwijk en ook daar heb ik mijn slag geslagen: lichtgewicht regenjassen voor ons alle vijf voor in het regenwoud, witte (tegen de muggen!) dunne lange mouwen shirts voor in de jungle en veel T-shirts die we in Peru gaan achterlaten. Iemand die Jolanda in Peru een warm hart toedraagt heeft al vier tassen vol met maillots en kinderondergoed klaarstaan om aan ons mee te geven voor Cuzco…. Over een paar maanden maar eens nadenken over hoe dit allemaal in te delen in onze bagage zodat we alles mee kunnen nemen in het vliegtuig.
Vorige week is er een indianenstam ontdekt in Peru. Er zijn foto’s van ze gemaakt vanuit een vliegtuigje. Het gaat om zo’n 40 mensen die in het Amazone regenwoud wonen, waarschijnlijk een afsplitsing van een andere stam. Ze hebben nog nooit contact gehad met mensen buiten het regenwoud. En dat moet natuurlijk ook zo blijven. De foto’s zijn van bovenaf genomen en hun locatie blijft geheim, maar kun je je dat in deze tijd nog voorstellen? Hun voortbestaan wordt helaas bedreigd door illegale houtkap. In Brazilië vreest men dat ze door de houtkap Peru uit worden gedreven - Brazilië in - waardoor conflicten tussen groepen kunnen ontstaan. Deze nieuw ontdekte indianen zijn met rood pigment beschilderd, dragen pijl en boog en op de foto zie je een mand met geplukte papaja’s en cassavewortels uit hun moestuin. Er zijn nog veel meer niet ontdekte indianenstammen op de wereld waarvan het grootste deel in het Amazone regenwoud woont. Wie weet…aankomende zomer…?!?
Tussentijds gaan Mark en ik aankomend weekend met z’n tweetjes logeren in een leuk hotelletje in Utrecht. De hotelbon was een geschenk van de aannemer toen alles afgelopen zomer opgeleverd was. Er is wel een middag afgesnoept door Maren, want zij kwam afgelopen week thuis van zwemles met een grote ballon…ze mag zaterdag afzwemmen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
