El Rastro

El Rastro, de bekendste vlooienmarkt van Madrid, wordt gehouden in de smalle straatjes in het centrum die zich op zondagochtend snel vullen met mensen die op zoek zijn naar antiek, boeken of lekker rondneuzen. Zo gingen wij ook op zondagochtend - tamelijk vroeg - met de metro de stad in. We hadden een missie. Vorige week is namelijk ons antiek suikerpotje uit Massachusetts stuk gevallen, dus leek ons een antiek suikerpotje uit Spanje een goed alternatief. De meeste suikerpotjes op de markt waren alleen in een setje te koop: met een melkkannetje, een theepot en eventueel kopjes. En andere suikerpotjes waren te lelijk om aan te schaffen… Buiten op de markt was het vrij druk, maar in de antiekzaakjes in de buurt was het leuk rondneuzen. Zo kwamen we in een pandje waar oude inboedels opgekocht werden, althans het serviesgoed. Alles stond nog in kratten en dozen ingepakt, dus moesten we echt met onze handen in de kratten en elk stuk optillen om te kijken wat eronder lag. En zo kreeg je het gevoel dat je wel eens op een vondst kon stuiten! Zo nu en dan kreeg ik een oude familiefoto in mijn handen of een oud geschreven kaartje… Maar ik vond ook drie oude schalen die ik graag wilde hebben. Een bod heen en weer en daarna vertrokken we met onze aanwinst in de rugzak de markt weer op.

Spanje lijdt ernstig onder de economische recessie. Volgens de laatste cijfers is meer dan 14 % van de werkende bevolking nu werkeloos, dat betekent dat één op de zeven mensen zonder werk zit en een uitkering ontvangt. In januari steeg de werkeloosheid in recordtempo naar het hoogste niveau in twaalf jaar... Ze verwachten dat het percentage nog stijgt naar 20 %... De meeste werkelozen komen uit de bouwsector, maar ook de vastgoedsector heeft het zwaar. We zien het heel dichtbij gebeuren. Onze buurvrouw is makelaar en woont ´voor Spaanse begrippen` op stand. Ze had een mooie Jaguar en een minivan voor de deur staan en een inwonende chica die fulltime voor haar twee kinderen zorgde. Maar eerst verdween de chica een paar maanden geleden en niet lang daarna werden de Jaguar en de minivan ingeruild voor een oude Mercedes en een heel oud tweedehandsje. Vorige week kwam er een vrachtwagentje een partij verhuisdozen afleveren… De volgende stap is dus al gezet, hoe triest. Zo staan er in onze urbanización veel huizen leeg, in ieder blok van vier huizen staat er wel één leeg. In ons blok dus binnenkort ook één… Ondanks de recessie is er in Mark´s fabriek besloten dat er geïnvesteerd gaat worden. Er zal een nieuwe glasoven gebouwd gaan worden, dat is een miljoeneninvestering voor de lange termijn. Er is vertrouwen dat de markt weer zal aantrekken en dat deze fabriek dan klaar zal staan om te produceren. (en geld te verdienen) Een heel positieve insteek dus en de bouw van de oven zal dan ook heel snel plaats gaan vinden. Mark is al erg druk met de voorbereidingen.

Eindelijk zou de antieke kast van Ana en Belén donderdag gebracht gaan worden. Ik heb er speciaal mijn Spaanse les voor laten schieten. Ze zouden er rond een uurtje of twaalf zijn, maar na enen heb ik toch maar eens gebeld. Er was veel verkeer, alles liep uit en ze waren nu onderweg naar ons huis, werd er gezegd. Na een kwartiertje belde Ana dat ze in Alcobendas stond en niet wist hoe ze ons huis moest bereiken. Ze noemde telkens straatnamen waar ik nog nooit van gehoord had. Tja, in mijn beste Spaans heb ik geprobeerd het enigszins uit te leggen, maar ik weet zelf amper de weg daar! Dus na weer een kwartier belde ze nogmaals dat ze bij een winkelcentrum stond met haar camión en of ik haar wilde halen. Nu is dat winkelcentrum maar tien minuutjes rijden bij ons vandaan dus heb ik het verloren vrachtwagentje met drie verdwaalde Spanjaarden erin maar even naar ons huis geloodst. Ik werd thuis enthousiast onthaald door Ana met drie kussen, ik denk dat ze heel opgelucht was, haha! De kast staat nu op zijn plek in de huiskamer (met de antieke schalen van El Rastro erin) en ik ben er zo gelukkig mee. Hij lijkt veel mooier en groter dan toen in die oude, koude antiekschuur van Ana en Belén in de bergen!

De Carnavalsvakantie van twee dagen is goed begonnen voor onze meisjes. Alledrie hadden ze na het feest op school een vriendinnetje mee naar huis. (Twee van de zes meiden pasten niet eens in mijn auto, dus reden met de buurvrouw mee!) Anthe was samen met haar vriendin als rapper verkleed, Inden in de stijl van Mama Mia en Maren natúúrlijk als een roze prinses - zie ons fotoalbum. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn heel goed. We gaan maandag met een groepje van school naar de rivier Manzanares waar de kinderen goed kunnen klimmen en in het water kunnen spelen, picknickmand mee en we vermaken ons prima in het zonnetje!

Una primavera precos

Het heeft afgelopen tijd flink gesneeuwd in de bergen buiten Madrid. (wat een prachtig uitzicht geeft op de bergen!) Afgelopen zondag zag het er vanachter onze ramen heel zonnig uit en dus besloten we voor een wandeling de bergen in te trekken. We hadden alleen onze snowboots mee en verder geen skikleding, we dachten aan een zonnige wandeling…. Maar hoe hoger we met de auto klommen hoe meer sneeuw er lag en toen we eenmaal wilden parkeren (op 1800 meter hoogte) sloeg de ijsregen in ons gezicht! Hier waren we niet op gekleed en hier hadden we ook geen zin in, dus binnen vijf minuten klommen we de auto weer in. Voorzichtig en langzaam zijn we terug gereden. Eenmaal onder aan de berg zijn we een wandelpad buiten het dorp Alameda del Valle opgegaan en dat was beter vertoeven. We hadden een thermoskan warme chocomel mee en genoten van het landelijk sfeertje: besneeuwde bergen om ons heen, Spaanse koeien met hun wintervacht op de weilanden en overal nog restjes sneeuw…

Vorige week werd Mark ´s ochtends vroeg gebeld dat er ´s nachts ingebroken was in de fabriek. Hij heeft al heel wat ellende op de fabriek meegemaakt - zoals stakingen van zijn personeel, elektriciteitsuitval, eeuwige problemen met de oven en de staking van Spaanse vrachtwagenchauffeurs - maar een inbraak stond nog niet op dat lijstje… De politie is bijna de hele dag bezig geweest met sporenonderzoek, bewijsmateriaal verzamelen en kijken wat er gestolen zou zijn. Heel vreemd is dat alle laptops nog op de bureau´s aanwezig waren, maar veel archiefkasten opengebroken waren. En het alarm is die nacht niet afgegaan… Volgens de politie waren er die nacht nog een aantal inbraken en waren de inbrekers op zoek naar contant geld en niet naar spullen van waarde… Mark mocht al die tijd dat de politie bezig was niet op zijn kamer, dus het was vooral allemaal heel onpraktisch. Uiteindelijk bleek dat er alleen maar 7 euro en een paar centen uit een lade is verdwenen en veel schade aangericht is aan deuren en kasten. Mark ging van de week naar kantoor met een hamer en een paar doosjes spijkers om de deur van zijn kantoor te repareren…de Spaanse manier duurde hem te lang, haha!

Nu het mooie voorjaarsweer sinds een paar dagen weer begonnen is en we genieten van het zonnetje (ramen open, meiden huiswerk buiten maken, poes na een lange winter weer buiten, op het deck een boek lezen, volle terrasjes!), herinneren we ons ineens weer levendig waarom we 2,5 jaar geleden besloten om in Spanje te gaan wonen. We halen energie uit de zonnestraaltjes en gaan weer plannen maken om te reizen. Er staan weer wat schoolvakanties op stapel en we hebben besloten om tot de zomer wat meer met onze tent er op uit te trekken. De omgeving van Cádiz willen we tijdens Semana Santa in april ontdekken, en in mei denken we aan een tweede bezoek aan buurland Portugal… We zijn ons bewust van de eindigheid van ons verblijf in Madrid en daarom genieten we volop van de vrije tijd met ons gezin. Door er op uit te trekken en te genieten van het Spaanse landschap, het Spaanse zonnetje en de Spaanse keuken kiezen we bewust weer voor een beetje avontuur – zoals morgen als we naar El Rastro gaan in de stad!

Ir de marcha

Uitgaan… Zaterdagavond hadden we onze oppas ingeschakeld en ze bleef een nachtje slapen, dus we hoefden niet op de klok te kijken. We gingen met een ander Nederlands stel uit eten bij een bekend Thais restaurant in de stad. Wij konden toevallig voor de deur parkeren, maar het restaurant had ook een service om de auto voor jou te parkeren. Daarom stond de hele straat vol dubbel geparkeerde auto´s… Wat trouwens vrij normaal is in het centrum, dan schuif je je mobiel nummer onder je ruitenwisser of je zet de auto niet op de handrem. In het ene geval belt de bestuurder die eruit wil jou op en in het andere geval schuiven ze je auto een stukje vooruit… De sfeer in het restaurant was heel Thais met grote Boeddha-beelden, een watervalletje langs de trap, ramen waarachter een Thaise omgeving getoond werd via een filmpje, en de serveersters liepen in authentieke kleding. Het eten was ook prima, geloof ik… Ik heb de rare tik dat ik in gezelschap nauwelijks iets eet, en zeker niet van het eten geniet… Ik ben dan drukker met het gezelschap en het gesprek, dan met wat er op mijn bord ligt… Daar heeft Mark gelukkig geen last van! Het enige waar ik dan wel van kan genieten is het dessert, daar focus ik al mijn aandacht op. Haha! Na het eten zijn Mark en ik samen nog met de metro de uitgaanswijk Chueca ingegaan en daar zijn we beland in een leuk barretje. Uiteindelijk waren we tegen 3 uur ´s nachts weer thuis. Leuk om zo nu en dan eens saampjes Madrid in te gaan.

Woensdagochtend ging ik naar de verjaardag van Loes en aansluitend gingen we lunchen met een groepje vrouwen. We kozen voor een Orientaals restaurant in La Moraleja, vlakbij ons huis. En wie zaten er aan het tafeltje naast ons te lunchen? Rafael van der Vaart met zijn vrouw Sylvie. Na twee jaar in Madrid gewoond te hebben kom ik eíndelijk ook eens een bekende voetballer tegen, haha! Uiteraard heb ik zijn handtekening gekregen waarmee ik mijn voetballiefhebbende neefjes in Nederland blij gemaakt heb. Overigens zou ik hem zelf niet herkend hebben, hij is best klein van stuk, maar zijn vrouw wél. Zij is precies zoals ze in de bladen afgebeeld staat, die ik natuurlijk ook alleen bij de (beugel)tandarts lees, haha! Die avond ben ik ook nog naar de bioscoop geweest met weer een andere groep vrouwen… Mark gaat volgende week uit met wat mannen...

Voor het afgelopen weekend was noodweer voor Portugal en Spanje voorspeld; windstoten tot wel 130 km/uur en véél neerslag zou er vallen. Tijdens ons nachtelijk uitje hadden we daar gelukkig nog niks van gemerkt (ik droeg alleen een vest), maar toen we zondagochtend wakker werden regende het. Regen die later in de ochtend overging in natte sneeuw en daarna in dikke vlokken met doorsnee van wel twee centimeter! Het bleef sneeuwen tot halverwege de middag en uiteindelijk lag er een aardig pak sneeuw in Madrid. Inden en Maren hebben nog een tijdje in hun skipak buiten gespeeld met de slee… Ondertussen waren Mark en ik in de keuken een grote varkenspoot aan het voorbereiden om dunne plakjes Jamón Ibérico van te snijden. Deze poot lag al meer dan een jaar op Mark´s werk - ooit kado gedaan door een leverancier. En nu vond Mark het tijd om hem mee naar huis te nemen. Het is iets typisch Spaans en we wilden ooit nog wel eens zo´n ding in huis halen – je moet alles een keer geprobeerd hebben, nietwaar? Inden (vanaf haar vierde al vegetariër) en Anthe wilden het niet eten, maar wij drietjes hebben er heerlijk van gegeten. En zullen dat de komende weken ook blijven doen, zo´n groot ding is het!

De meeste andere prachtige dingen in het leven komen met z´n tweeën of drieën, bij dozijnen of honderden tegelijk. Rozen, sterren, zonsondergangen, regenbogen, broers en zusjes, tantes en neven, vrienden en kornuiten te over – maar slechts één moeder in de hele wereld. (Kate Douglas Wiggin)

Het is volgende week vier jaar geleden dat we mijn moeder plotseling moesten missen…