Magical moments

Christmas gives us the opportunity to pause and reflect on the important things around us - a time when we can look back on the year that has passed and prepare for the year ahead.
- David Cameron

Achter de glazen deur van het restaurant staat ze me op te wachten. We omhelzen elkaar. Als we achter elkaar aan door het restaurant lopen valt me weer op hoe klein ze is. Ik neem me voor om geen hakken te dragen als ik haar weer zie. Wanneer zie ik haar eigenlijk weer? Dat is de grote vraag. De reden dat we bij ‘onze’ openhaard, op de grens van Brabant en Zeeland, hebben afgesproken is haar vertrek. Mijn lieve vriendin vertrekt binnenkort voor een aantal jaren naar Suriname. Naar Paramaribo. We kennen elkaar zo’n tien jaar. Uit de tijd dat we samen in Spanje woonden. In de loop van de tijd is ze me steeds dierbaarder geworden. We wonen het grootste gedeelte van onze vriendschap in verschillende landen. Ik denk, nu ik erover nadenk, dat we alleen het laatste jaar samen in Nederland hebben gewoond. In dat jaar ontmoetten we elkaar steeds bij deze gezellige openhaard. Wij hebben eigenlijk een Skype-relatie die hoogtepunten beleeft tijdens onze bezoekjes. Bijvoorbeeld als één van ons Nederland bezoekt of als we elkaar in het buitenland opzoeken. Zoals een aantal jaren terug toen ik haar met Inden in haar woonplaats Boedapest opzocht. Of dat we dit jaar samen een paar nachten een bed deelden in Berlijn. Ik ga ik haar ook zéker opzoeken in Paramaribo. De stad waar ik vorige zomer een tijd heb vertoefd. In de auto op weg naar haar laat ik een paar traantjes. Ik houd niet van afscheid nemen en dat doen we dus ook niet. We praten urenlang bij de warme openhaard op de bank. We beginnen de ochtend met warme chocomel, latte macchiato en gebakjes. We eindigen halverwege de middag met belegde broodjes, thee en chocolade truffels – de laatsten raken we niet eens aan zo druk hebben we het. We raken nooit uitgepraat. Onze gesprekken gaan nooit over koetjes en kalfjes. We relativeren, houden elkaar een spiegel voor en luisteren veel naar elkaar. We lachen ook. We wisselen afscheidscadeautjes uit en zeggen in de hal van het restaurant gedag. Zonder tranen. We zien elkaar weer. Toen ik Mark vooraf vertelde dat ik behoorlijk opzag tegen mijn afscheid van haar benadrukte hij het nog. ‘Jij gaat haar opzoeken in Paramaribo. Jij gaat daar naartoe.’ Dat troost mij. Ik ben blij voor haar dat ze haar man gaat vergezellen in dit warme land. Ik voel ook haar gemis omdat ze drie van haar vier kinderen achter laat in Holland. Ze is iets ouder dan ik en loopt een aantal jaren voor op mij. Ook nu weer. Ik denk dat ik in dezelfde situatie als zij zal zijn als wij weer vertrekken naar het buitenland. Ook wij zullen twee (of drie) dochters achterlaten. Zij is zoals vaker mijn voorbeeld. Ik wens haar een geweldige tijd in Suriname toe. En veel Skype-uurtjes samen!

Het is nu de gezellige tijd om vrienden weer te zien. Samen te zijn. Ik merk dat mensen deze maand contact opnemen om elkaar nog even te zien voor het nieuwe jaar aanbreekt. En dan heb je vrouwen om je heen van wie je energie krijgt, vrouwen die je gewoon helemaal prima vindt en vrouwen die, na contact met jou, voor jouw gevoel als een dracula energie uit je hebben gezogen. Ik ken een aantal van deze dracula’s. Ze hebben een toxische uitwerking op me. Ik voel me na contact met hen als een leeggelopen ballon Als ik met hen in contact kom, levert het me stress op. Ik weet dat het aan mij ligt, ik moet duidelijk grenzen stellen. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik houd er ook niet van om confrontaties aan te gaan. Ik verplaats me (te) veel in de ander. Heel nobel en lief allemaal, maar laten we eerlijk zijn: ik kom steeds verder bij mezelf vandaan te staan. Toen ik na de bevalling van ons eerste kindje lag te luisteren naar de kraamverhalen van de visite die aan mijn kraambed zat was ik intens teleurgesteld. Ik verwachtte dat men nu naar míjn verhaal zou luisteren. ‘Nu luister ik nóg naar andermans bevallingsverhalen!’ huilde ik bij Mark uit. Oprah heeft ooit al gezegd: ‘You teach people how to treat you’ Dat is precies wat ik destijds fout deed en soms nog doe. Wat ik voel, is even belangrijk als wat iemand anders voelt. Een jaar geleden kon ik in deze Kerstperiode bijna niemands verhaal aanhoren. Ik had geen energie in mijn lijf. Dit jaar zijn er nog maar een paar die me echt leeg zuigen. Die toxische mensen dagen me in zekere zin ook uit. Ik leer voorzichtig ‘nee’ te zeggen.