Traveling sisters in Asia!

GREEN GROWING THINGS
‘It seems very safe to me to be surrounded by green growing things and water.’ 

- Barbara Kingsolver

Sinds gisteren zitten ze samen in Bangkok. Het is er verschrikkelijk heet. Gevoelstemperatuur vijftig graden. Straten vol chaos. Op de stoep eettentjes met zwetende koks achter de noedels. Ze zijn er samen, de twee oudste zussen. Middelste zus is afgelopen vrijdag in haar uppie helemaal naar Singapore gevlogen. Oudste zus stond haar daar op te wachten op de luchthaven. Jongste zusje en ik brachten haar naar het vliegveld in Düsseldorf. Eerst twee uur rijden naar Roermond vanuit Breda waar we jongste zusje ophaalden van het station. Zij had namelijk in de ochtend nog colleges in Maastricht.  Gedrieën een warme chocomel op de luchthaven in Duitsland. Of we wilden wachten totdat ze haar koffer ingecheckt had. Een immens lange rij. De parkeermeter van de parkeergarage tikte gestaag door. Aangezien wij met tassen vol Hollandse boodschappen, verjaardagscadeaus en brieven voor oudste haar koffer flink hadden gevuld was het eigenlijk wel gepast om dat voor middelste te doen. Midden op de volgende dag, toen wij Koningsdag vierden in het door ons geliefde Amsterdam, kregen we het bericht dat ze samen waren. Fotootjes van de zussen volgden. Heerlijk idee. Wij hadden die ochtend, net als anders op Koningsdag, onze auto in onze oude straat geparkeerd. Gratis parkeren op Koningsdag. Eerst een taartje op het Javaplein en toen slenterend over de vrijmarkt van de Javastraat de Plantage Middenlaan op langs Artis en uiteindelijk de gezellige grachten op. Het werd steeds iets drukker en meer oranje in de hoofdstad. De zon ging flink schijnen. Er verschenen steeds meer volle boten, vol dansende jongelui op luide muziek, op de grachten. Een podium op de Noordermarkt met een coverband. We ontmoetten mijn zus met partner die net uit het Vondelpark kwamen lopen waar het kennelijk niet zo druk was. Samen wat eten op straat. Praten lukt alleen schreeuwend. Nadat zij verder liepen naar het station gingen mijn lief en ik in het zonnetje aan één van de grachten zitten. Ik had een Hongaars tomatenplantje onderweg gekocht van een vrouw die de tomaten daar zo lekker vond. De klimplant komt later in onze nieuw aan te schaffen tuinkas te staan. Af en toe moest ik het plantje diep uit m’n tas halen en wat zonlicht geven. Ook een witte lange zomerjurk van een mooi merk uit Kopenhagen gekocht. Haar man zat in het zonnetje voor hun grachtenpand terwijl zijn vrouw de verkoop deed. ‘Wat een mooie BH heb je aan. Een Marlies Dekkers? vroeg hij mij onbeschaamd. Mijn lief stond een metertje verderop, hoorde het en veroordeelde de brutale opmerking hardop tegen de verkoopster. ‘Wat een rare vent is dat zeg.’ ’Dat is mijn man’ reageerde ze zo luchtig mogelijk. Ik weet zeker dat hij na ons vertrek een flinke veeg uit de pan kreeg van haar, haha. We dronken ook nog samen een kop thee op een terras met een live DJ vlakbij het Muziektheater. Eenmaal weer op de been tegen vier uur kon ik ineens niet meer. Mijn lijf was moe. Ik sleepte mezelf naar de ingang van het Wertheim park. Het park was één van de plekken waar wij in 1995 trouwfoto’s hadden laten nemen. Ik plofte op een zonnig terrasje neer tegenover de ingang. Mijn lief ging onze auto ophalen. Met mijn opgezwollen enkels omhoog zat ik aan een muntthee in de middagzon. Lekker mensen kijken en flarden gesprekken opvangen, van feestvierders die oranje gekleed van of naar het centrum wandelden. 

Een oranjerie, orangerie of wintertuin. Van het Franse oranger: sinaasappelboom, is een gebouw waar men 's winters de kuipplanten bewaart, die 's zomers buiten staan. Een oranjerie werd ooit gebouwd om te kunnen pronken met de dure en exotische planten die uit verre landen en kolonies werden overgebracht. Vanwege het klimaat is het hier (nog) niet mogelijk buitenshuis tropische planten te houden. Deze worden daarom in kuipen geplant, zodat ze in de winterperiode binnen kunnen worden gezet. In Nederland kwam de oranjerie cultuur op gang rond het midden van de zeventiende eeuw. Latere versies van de oranjerie kregen steeds meer ramen op het zuiden en in de winter een kacheltje om de ergste kou tegen te gaan. Onze, net bestelde, oranjerie wordt een combinatie van een tuinkas en een tuinkamer. Overwinterende planten. Zoals een citroenboompje, bramen, framboos, maar ook mijn klimmende tomatenplant die ik op de vrijmarkt in Amsterdam heb gekocht. Ik krijg een courgetteplant van dochter’s schoonmoeder, en ik wil een klimmende paprikaplant. Ik heb onlangs via marktplaats twaalf grote tweedehands terracotta potten, metalen teilen en grote emaille pannen gekocht. De vrouw vroeg of ik een hobbykas ging starten en kwam heel lief met een flinke stapel tuintijdschriften aanzetten. Ik heb inmiddels zaailingen van radijsplantjes in de grote emaille pannen groeien. Na een aantal weken ontkiemden eindelijk mijn tropische passiebloemplantjes! Om ruimte te maken voor onze oranjerie alias tuinkamer in de achtertuin heeft mijn lief van ons tweede terras alle verweerde houten planken verwijderd. Afgelopen zondag heeft hij met de buurman samen de klassieke betonplaten als tuinafscheiding afgebroken en met een diamantzaag in stukjes gezaagd. Alles ligt al aan de straatkant om opgehaald te worden door de tuinman die ons grasveld gaat vervangen. We hebben nu een ruimere en lichtere plek voor de oranjerie gecreëerd. Eén met smalle raampjes, een schuifdeur, een automatische dakraam, het metaal bedekt met zwarte poedercoating. Een regenton ernaast. Ik heb zoveel ideeën voor het interieur van de tuinkamer! In mijn eetbare tuinkas zou ik willen dat alle planten, fruitboompjes, struiken en gewassen nuttig zijn. Eetbaar. Een verwaarloosd stuk terras omgetoverd tot eetbare oranjerie: vol met kruiden, fruit, groente en misschien eetbare bloemen?

My running shoes

O-LIJN
‘You can be a victim of cancer, or a survivor of cancer. It's a mindset.’ 

- Dave Pelzer

Na een lange dag wachten werd ik ein-de-lijk, begin van de avond, door het ziekenhuis gebeld voor een uitslaggesprek. Mijn ongerustheid nam in de loop van de dag steeds een beetje toe. De arts belde godzijdank met goed nieuws. Mijn longen zijn schoon gebleken uit de CT-scan. Wat een heerlijke opluchting voor mij, maar ook voor mijn omgeving! We hadden allemaal even de adem ingehouden. Stel dat..? Mijn lijf is dus ook na een jaar herstel nog steeds schoon. Bewezen met een scan. Hoe langer het duurt hoe minder kans dat het terug komt. Geen garanties natuurlijk, maar ik ben op de goede weg! De volgende ochtend zou ik nogmaals gebeld worden voor een uitslaggesprek met mijn arts over de CT-scan van mijn hals. Ik zat die ochtend in de bioscoop met de deelnemers van mijn vrijwilligerswerk dus ik had mijn telefoon twee uurtjes uit staan. Ben ik gebeld? Weer wachten en onzekerheid… Ondanks dat de belafspraak in de ochtend gepland stond werd ik pas tegen etenstijd gebeld. Volgens mij loopt die afdeling daar helemaal over. Het afnemen van de CT-scans was ook al zo’n chaotisch tafereel. Ook deze uitslag betekende dat mijn hals mooi schoon is. Er was ook geen flubbertje littekenweefsel te zien aan de binnenkant van mijn luchtpijp. Het zag eruit zoals het er na plaatsing van zo’n trachea canule uit hoort te zien. Gelukkig geen gedoe nodig in mijn keel om littekenweefsel weg te branden. Wederom heel goed nieuws! Je kunt je goed voelen en tóch een slechte uitslag krijgen. Andersom kan ook, als je ergens pijn hebt, hoeft dit niet te betekenen dat de ziekte weer terug is. Als kers op de taart was op de CT-scan ook mijn tong te zien - wat ik niet eens wist. Mijn tong is helemaal schoon vertelde de dokter, geen afwijkingen op te zien anders dan het eeltplekje op het getransplanteerde lapje huid dat ontstaan is door het (nog steeds) nachtelijk bijten en knarsetanden van mij. Er is weer een nieuwe 0-lijn. Zo’n opluchting en zorgeloos gevoel!

Op de buienradar is te zien dat er weer hevige regenbuien staan aan te komen. Ik bel mijn lief op z’n werk. Hij had me beloofd eind van de middag met me mee te trainen. Naast de zondagochtenden waar jongste dochter en ik in een team, met trainers John en Sandra, in het Mastbos rennen doe ik ook mijn huiswerk. Dochterlief woont doordeweeks in Maastricht dus ik zal het alleen moeten doen. Deze week vier keer drie minuten rennen en tussendoor drie minuten snel wandelen. Toch wel fijn als iemand op de klok meekijkt. Een renrondje waar niet alleen mijn lijf me dankbaar voor is maar ook mijn mind. Hardlopen geeft je namelijk een mentale boost.  Ik hoef me niet te laten afleiden door minuten, snelheid, het aantal kilometers of de hoogte van mijn hartslag, ik gá gewoon. Mijn lief houdt namelijk de stopwatch in de gaten op z’n mobiel.  Mindful running. Het vermogen om met bewuste intentie hard te lopen met lichaam en geest in volledige harmonie. Vrij van afleidingen zoals een stopwatch en met een gelijke balans tussen focus en ontspanning. Heerlijk buiten ons dorp. Weilanden. Afleiding was er tóch wel die middag vlak voor de dreigende regenbuien. Er stonden wat politieauto’s en een auto van een regionale nieuwszender aan de kant van de weg. Manlief fietste met z’n mobiel (met stopwatch) in de hand erlangs en ik rende naast zijn fiets. Een politieman riep iets onverstaanbaars op afstand. Mijn lief reageerde “Goed hè?” en we vervolgden onze weg. Op de terugweg stonden de auto’s er nog en zag ik een politieman met een flinke pas op ons afkomen. Hij vroeg of hij ons op de heenweg ook al niet aangesproken had. Klopt. We verstonden alleen niet wat hij zei. Mijn lief kreeg een reprimande vanwege de telefoon in z’n hand. Dat mag niet op de fiets. Hij sputterde nog wat over de stopwatch maar de agent zei dat als we geen boete wilden dat we nú de mobiel op moesten bergen. Volgende keer maar zijn sporthorloge met stopwatch om. Die eerste stap buiten onze tuin om hard te gaan lopen is de belangrijkste, de rest komt vanzelf. Naar buiten dus. De weilanden of het bos in. Het huiswerkrondje deed ik rechtstreeks vanuit ons huis. Van in de buitenlucht rennen, ondanks een donkere dreigende lucht, krijg je zoveel energie. Ik kies er zo vaak mogelijk voor om op plekken te lopen waar weinig verkeer is en waar de natuur je trakteert op eindeloze weilanden vergezichten of bosrijke begroeiing. Rennen in de natuur. het groen in. Veel mensen raken tijdens het rennen afgeleid, bijvoorbeeld door gedachtes of gevoelens. Je kunt daardoor verstrikt raken in het opstellen van bijvoorbeeld (lange) to-do lijstjes in je hoofd. Dit leidt af van het plezier dat je eigenlijk zou moeten ervaren tijdens je hardlooprondje. Of je nu een kort rondje doet, een uur lang gaat joggen of voor een lekkere intervaltraining kiest: rennen draagt bij aan je mentale gezondheid. Een kwartiertje hardlopen brengt sowieso al meer op dan een kwartier doelloos zappen voor de televisie. Na een chaotische dag kan het zo lekker zijn om tijdens het rennen de kalmte te vinden die je op dat moment nodig hebt. Gewoon genieten van het uitzicht, de wind horen en voelen hoe je voeten contact maken met de aarde. Zo houd je je aandacht bij het hier en nu. Na een rondje hardlopen (huiswerk of de gezamenlijke training) verkeer ik in een gelukzaliger staat van zijn, en trots op mezelf omdat ik het heb gedaan.

First training LoveLife Run!

ONTPLOFTE TELEFOON
‘Over the years, I've given myself a thousand reasons to keep running, but it always comes back to where it started. It comes down to self-satisfaction and a sense of achievement.’

- Steve Prefontaine

Mijn telefoon ontploft! Ping! Ping! Het begon als een normale rustige dinsdagavond. Mijn lief en ik zitten samen op de bank naar onze serie te kijken. De middag voorafgaand had ik besloten om me in te schrijven voor een groot sportevenement in het centrum van Breda. Zoveel mogelijk geld ophalen voor de strijd tegen kanker. Dat is het doel van Move to Fight Cancer. Zwemmers, hardlopers en spinners laten zich sponsoren voor hun prestaties. Ik loop al een tijdje met het idee om het hardlopen (of joggen?) weer proberen op te pakken. Kan ik nog wat kilometers joggen? Jaren geleden ben ik gestopt vanwege blessures aan mijn IS gewrichtje. Ik had destijds nog vergeefs geprobeerd de blessure op te lossen met inlegzooltjes. Helaas. Daarna werd ik ziek. Na mijn herstel zit mijn lijf anders in elkaar. Sneller moe. Minder uithoudingsvermogen. Droge mond bij inspanning. In mijn uppie wil ik het niet opnieuw proberen. Ik zocht een stok achter de deur én begeleiding. Toevallig stond er recent een artikel over de LoveLife Run in de krant. Ze bieden gratis professionele begeleiding aan voor iedereen die de sportieve uitdaging aangaat. Sterker nog, ik mág niet eens meedoen zonder begeleiding. Voor (ex-)kankerpatiënten zijn hun trainingen verplicht. Precies wat ik nodig heb. Geld ophalen voor kankeronderzoek is ongelofelijk belangrijk. Driehonderd mensen per dag krijgen de diagnose kanker. Ik heb zelf mee mogen doen aan twee soorten kankeronderzoek, en mogen profiteren van al het onderzoek dat al gedaan is. Waardoor ik na een half jaar behandeling mag zeggen dat ik genezen ben. Iedereen verdient de best mogelijke kans op herstel. Ik twijfelde nog wel aan het streefbedrag om te doneren, een minimum van driehonderdvijftig euro. Tóch heb ik me ingeschreven. Ons vijftigjarige verjaardagsfeest nog in het geheugen. Met zeventig genodigden hadden we vijf jaar geleden duizend euro op één feestavond opgehaald dat we vervolgens gedoneerd hebben aan een hulporganisatie in de Peruaanse Andes. Twee Nederlandse dames die we daar met ons gezin bezocht hebben. Hun project had een onuitwisbare indruk op ons gemaakt. Ik waagde het erop dat mijn streefbedrag voor kankeronderzoek behaald zou worden. Die gezapige dinsdagavond voor de TV, nadat ik de link voor donaties gedeeld had met een deel van mijn telefooncontacten, stond mijn telefoon roodgloeiend.  ‘Je hebt een donatie ontvangen!’ berichten bleven binnenstromen in mijn mailbox. Ping! Ping! De teller was binnen twintig minuten al over de helft van mijn streefbedrag. Mijn buurman doneerde een uur later precies het bedrag dat nog nodig was voor het streefbedrag. Ik verhoogde het bedrag naar vijfhonderd en één euro. Ook dat werd dezelfde avond gehaald! Magnifiek! We hebben de aflevering op TV niet meer af kunnen kijken. Onze drie dochters hadden meteen ieder een bericht met allerliefste woorden en foto op hun Insta gezet om donaties te vragen. Manlief had de link met collega’s en familie gedeeld. Jongste wilde graag meelopen als steun. Ik heb haar vlak voor ik naar bed ging nog ingeschreven als deelnemer, en ons team aangemaakt. Team ‘madre-niña’ oftewel moeder-dochter. Nu tellen onze ontvangen donaties bij elkaar op. De volgende ochtend stond ons team al over de negenhonderd euro! Halleluja! Ons streefbedrag heb ik weer verhoogd naar duizend euro, en behaald. Donateurs kunnen een berichtje achterlaten op de site voor ons. Zulke warme en oprechte wensen en aanmoedigingen lezen we terug. Ook mysterieuze anonieme geldschieters trouwens… Lieve berichtjes op WhatsApp. Sowieso laten de donaties je hart volstromen. Mensen in onze directe omgeving die zó met ons meegeleefd hebben vorig jaar dat ze nu willen bijdragen aan onderzoek. Het roept al die hartverwarmende gevoelens van toen weer op. Positieve energie. Dankbaarheid. Liefde.

Fijn om in mijn eigen stad Breda mee te mogen doen aan zo'n mooi evenement. Onze Bredase haven als decor. Ik heb dus besloten mijn sportdoel om te rennen nieuw leven in te blazen. Opbouw. Discipline, volharding en structuur zijn daarbij nodig. Als ik mijn sportritme vol wil houden tot eind juni, is luisteren naar mijn lichaam het belangrijkst. Ik was al begonnen met wandelen naar mijn yogalessen. Yoga is heel erg gezond voor lichaam, ziel en geest, maar doet niet zo heel veel voor mijn conditie. In plaats van fietsen was ik geswitcht naar wandelen. Niet alleen vanwege mijn conditie ook om botmassa te kweken. Na de overgang versnelt het proces van botontkalking. Tijdens het helse traject voor mijn lijf ben ik versneld uit de overgang geraakt. Mijn botten worden steeds brozer. Een gezond lichaam is zo belangrijk. Als je actief je botten belast, is dat een belangrijk signaal voor je botten om sterk te blijven. Wandelen en hardlopen dus. Goed zorgen voor je lijf middels beweging is onontbeerlijk. De LoveLife Run is een goede opstap, het nodige kleine duwtje in mijn rug.

Musing over the ocean - Baja California Sur

WACHTEN IS ZWAAR
“The world is come upon me, I used to keep it a long way off, But now I have been run over and I am in the hands of the hospital staff.” 

-  Stevie Smith

‘Dan zullen we meteen een CT-scan van je longen aanvragen’ zei mijn kaak- en halschirurg. Ze zei het best luchtig. Tijdens mijn laatste controle vertelde ik haar dat ik eens in de paar weken het benauwd krijg in mijn luchtpijp. Ter hoogte van de vier littekentjes van de trachea canule met cuff (ballonnetje) die destijds geplaatst was in mijn keelholte. Het voelt dan alsof mijn luchtpijp een beetje dicht knijpt. De opgeblazen cuff zorgde er toen voor dat de luchtweg richting keelholte volledig was afgesloten. De in- en uitademing verliep alleen nog maar via de trachea canule richting mijn longen. Het ballonnetje irriteerde me verschrikkelijk. Ik heb vlak na mijn operatie zoveel gehoest door de irritatie daarvan. Doodvermoeiend. Na tien dagen ademen via het pijpje in mijn keel mocht de ballon er eindelijk uit. Twee artsen in opleiding mochten dat doen, het werd gefilmd voor studenten geneeskunde. Zonder verdoving de vier hechtinkjes eruit, het pijpje er even uit, leeggelopen ballonnetje eraf gehaald, pijpje weer terug en opnieuw hechten met vier hechtingen. Wat een verademing was dat! Ik bleef nog wel ademen via het pijpje, de trachea canule, maar het ballonnetje irriteerde me niet meer. Ik moest gaan proberen zo lang mogelijk een dopje op de uitgang van het pijpje te laten zitten. Als ik dat vierentwintig uur volhield mocht het pijpje er ook uiteindelijk uit. Een paar mislukte pogingen verder ben ik een nacht met vierkanten ogen TV blijven kijken om zo lang mogelijk dat dopje erop te houden. Dat is me gelukt. Ik denk dat mijn benauwdheid in mijn keelpijp met die vier (of eigenlijk acht) hechtingen van de trachea canule te maken heeft. Misschien zit er een flubbertje littekenweefsel aan de binnenkant van mijn keelpijp dat door oedeem soms wat verdikt. Zodoende krijg ik dan een benauwd gevoel ter hoogte van die littekens. De oedeemtherapeute kan oedeem wekelijks wegmasseren dus dat bevestigt mijn idee. Mijn hals- en kaakchirurg wilde het een maand geleden met een cameraatje via mijn neus bekijken, maar het cameraatje kwam maar tot aan mijn stembanden. Dat gevoel van een slangetje door mijn keel riep teveel trauma bij me op. Trauma van de nachtzuster die destijds de sonde opnieuw moest aanleggen en zei dat ze er heel goed in was en maar bleef prikken op mijn stembanden. Ik had geen stem en schopte in bed met mijn benen om haar te laten weten dat ze me pijn deed. Met een cameraatje heeft de zaalarts de sondeslang daarna goed aangebracht. Ik kreeg destijds ook een camera in mijn luchtpijp toen er een korst voor de trachea canule geplakt zat en ik ineens geen adem meer kreeg. Ik liep rood aan, mijn lief rende schreeuwend de gang op. De dienstdoende zaalarts die aan kwam rennen ging ook met een camera naar binnen en ontdekte de korst die ze snel verwijderde. Adem! Zeer traumatische ervaring. Zodoende werkte dat cameraatje nu niet bij mij en moest ik een CT-scan van mijn hals laten maken, en vroeg de arts er ook meteen één voor mijn longen aan. Dat voelde toen in haar behandelkamer als een extraatje, een geruststelling. Inmiddels ben ik er aardig onzeker door geworden.

Mijn afspraak voor de CT-scan midden op de dag moest verplaatst worden. Er was geen verpleegster op de afdeling om een infuus aan te leggen voor het contrastvloeistof. Op een vroege vrijdagochtend, in de spits, moest ik me een half uur voor de CT-scan melden op de afdeling Radiologie. Een andere afdeling als waar ik de PET-scan heb laten maken vooraf aan mijn traject. Middelste dochter ging met me mee. Een uur te vroeg meldde ik me bij de balie, en vertelde ik dat ik een infuus aangelegd moest krijgen. Dat zag de medewerkster in eerste instantie niet in mijn file, maar bij nader inzien wel. Dat gaf me al geen ontspannen gevoel. Meer dan een uur later was ik nog steeds niet opgeroepen voor het aanleggen van een infuus. Ik meldde me weer bij de balie, ze zei dat ik op de lijst stond om opgeroepen te worden. Inmiddels moest ik al aan de beurt zijn voor de CT-scan maar had nog steeds geen infuus… Toen ging de telefoon op de balie. De baliemedewerkster hoorde ik over mij praten. Ze vroeg of ik inmiddels een infuus had. Niet dus. Weer liet ze me wachten, toen er na een kwartier een verpleegkundige uit de gang met behandelkamers kwam lopen schoot ze die aan voor hulp. Zij zou het checken. Toen ze eenmaal terug kwam hoorde ik haar zeggen dat het niet duidelijk in mijn file stond. Ik had al zo’n vermoeden… Tien minuten laten werd ik opgeroepen door haar. Verbazingwekkend snel kreeg ze de naald in mijn dunne ader, die door de chemokuren verhard was geworden. Na weer zo’n twintig minuten in een lege gang verderop te hebben gewacht stuurde ik dochterlief erop uit om navraag te doen bij de balie. Terwijl zij weg was werd ik natuurlijk bij de CT-scan geroepen. Dochter kwam weer terug en mocht mee naar binnen waar ik in de tunnel lag en een infuus met contrastvloeistof aangesloten kreeg. Tijdens de twee scans lag ik in het tunnelapparaat en kreeg flashbacks van de drieëndertig bestralingen waar ik ook in mijn eentje in een soort tunnel lag. Ook met een trui voor de kou over me heen gedrapeerd, net als nu. Tranen vulden als vanzelf mijn ogen. Wat een verdrietige periode was dat. Het strakke gezichtsmasker dat ik zeven weken lang dagelijks op moest en vastgeschroefd werd aan het bedje dat in het apparaat gerold werd. Gecombineerd met de misselijkheid én de angst dat ik met dat masker op moest spugen. Na de CT-scan werd het infuus uit mijn arm gehaald. Ik liep naar de kleedkamer waar ik uithuilde op de schouder van dochterlief. De ontlading. De procedure viel misschien niet mee, maar de emoties die ermee gepaard gingen zaten ook nog hoog. Nu is het weer wachten op de uitslagen. Eén van de allermoeilijkste dingen in zo’n traject. 

Celebrating my 55th Birthday!

CELEBRATING MY LIFE IN GRATITUDE
“Most of what we think will make us happy never really gives us lasting Happiness. Material things, rewards, fame, recognition, money and having a circle of ‘yes’ folks (those who are hanging around you only because they believe they can benefit from you)…these can all make you happy, but only momentarily. They only give you fleeting moments of Happiness. Too much of these, in fact, can leave you feeling drained or suffocated or incomplete. That’s when you start searching for true Happiness. And true Happiness lies only in celebrating what is, in the now. You find it by dropping all your craving, the wants, the desires. It lies in living each moment fully, in gratitude for what you have, with people who complete you, who make you come alive!” 

- AVIS Viswanathan

De deurklopper rammelt. Mijn beste vriendin staat voor de deur. Met een vrolijke bos bloemen en een presentje. Ik ben blij dat ze zo vroeg is. We zetten thee, geven elkaar een verjaardagscadeau, want haar eigen verjaardagsfeestje moest ze afzeggen. Zo kunnen we samen kort praten, want praten is even nodig. We zijn er voor elkaar. Ookal wonen we ver uit elkaar. Dan horen we de klopper weer. Een vriendin uit Breda, op de fiets. Gezellig. We schenken thee. Ik maak ondertussen een cadeautje open. Er wordt op het raam getikt. Een andere vriendin uit de buurt van Utrecht, zwaait voor het raam. Ze heeft meerdere files meegepakt, en later blijkt dat nog twee vriendinnen uit die buurt vast stonden op de snelweg. Gauw een kop thee en van een stukje taart genieten, mijn verjaardagsgevoel begint toe te nemen. Wederom de klopper… Ik wilde mijn verjaardag dit jaar in eerste instantie niet vieren. Ik vierde het nauwelijks voordat ik ziek werd. Sowieso nooit op een doordeweekse dag. Eigenlijk vierde ik het alleen groots als er een mijlpaal te vieren was. Nu heb ik inmiddels geleerd dat je álles mag vieren, klein en groot. Juist ook kleine momenten. Dus ondanks dat het een doordeweekse dag was, dat we net geland waren uit Mexico met een jetlag had ik tóch twee taarten bij de banketbakker besteld, een bananenbrood gebakken en snacks in huis gehaald. Ik ben vijfenvijftig geworden en dat is een mooi getal. In mijn geval ben ik dankbaar dat ik dat heb mogen vieren. Met zeven vriendinnetjes die mij verschrikkelijk verwenden met verjaardagscadeautjes en aandacht. Ze vulden de thermoskan met heet water als hij weer leeg was. Ze sneden de taart wanneer er weer iemand binnen kwam. Ze openden de deur als ik midden in mijn gesprek zat, stalden de uitgepakte cadeaus en kaarten op de kast uit en hefden hun champagneglas om met mij te toasten op gezondheid, vriendschap en het leven. Wat een lieve schatten, zulke mooie vrouwen die ik koester! Inmiddels waren twee dochters die dag thuis gekomen. Mijn verjaardagsdiner hadden we uitgesteld naar de avond erna. Later bleek dat we het nóg een dag moesten uitstellen. We werden plots verwacht op een gezellig en waardevol diner bij onze buurman. Ze hadden als gezin uitgebreid gekookt voor ons. Onze drie meiden (oudste vanuit Vietnam!) en mijn lief zongen mij wakker op de ochtend na mijn verjaardag. Als vanouds cadeautjes op het grote bed. Dit was de eerste verjaardag van ons gezin waarbij oudste dochter er niet in levende lijve bij was, maar wel live in beeld. Hoe bijzonder en fijn dat zoiets kan. De wereld wordt steeds kleiner. We gingen Vietnamees uit eten terwijl oudste in Vietnam aan het reizen was. Zo voelden we ons dichter bij elkaar. 

Er komt dit jaar nog een gezinsverjaardag aan waarbij zelfs TWEE dochters aan de andere kant van de wereld wonen…. Hopelijk kunnen we dan toch vanwege grote tijdsverschillen gezamenlijk beeldbellen om te zingen en een beetje te vieren met elkaar. Terwijl mijn lief en ik vorige week in Mexico aan het vakantie vieren waren hoorde onze jongste dochter dat ze ingeloot is om een half jaar in Australië te studeren.  In juli vertrekt ze al. Twee dochters helemaal aan de andere kant van de wereld! Die twee relatief dichtbij elkaar maar toch nog een kleine acht uur vliegen van elkaar. Wat zit er toch in het bloed dat door onze aderen stroomt? De reislust, het lef, de zucht naar avontuur en de moed die al aanwezig was bij de overgrootouders van onze drie dochters. Vier generaties reizende vrouwen! Ook middelste dochter had namelijk haar uitzending destijds naar Oklahoma rond. Met haar Amerikaanse paspoort was dat niet eens zo moeilijk. Toelating op de universiteit was rond, en toen doolde er ineens een virus rond, een epidemie die de wereld op z’n kop zette. Ook haar wereldje, de uitwisseling ging helaas niet door. Al vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw tot nu, bijna honderd jaar emigrerende vrouwen in mijn vrouwelijke familielijn. Bijna een eeuw! Het meest bijzonder is misschien wel dat ze al-le-maal naar de andere kant van de wereld verhuizen. Om specifiek te zijn naar één continent, Oceanië. Mijn grootmoeder met echtgenoot en hun dochters naar Indonesië, mijn oudste dochter naar Singapore (officieel Azië, grens Oceanië) en jongste dochter binnenkort naar Australië. De enige uitzondering zijn wij. Als gezin emigreerden wij ook diverse keren (en re-immigreerden) maar nooit naar dát continent. Alhoewel je nooit weet wat wij nog in petto hebben. Eind van het jaar hopen wij ook iets te horen over een eventuele uitzending. Dan zonder kinderen. 

Wedding couple!

MEXICAN WEDDING

‘There's a big difference between falling in love with someone and falling in love with someone and getting married. Usually, after you get married, you fall in love with the person even more.’

- Dave Grohle

Mijn vriendin wacht ons op bij de busterminal in Puebla. We hadden een luxe, fijne rit van drie uur door de bergen. In een express lounge bus. Uitzicht op vulkaan Popo die flinke aswolken uit ademde. De route was die we zelf ook altijd reden van Puebla naar de hoofdstad om logées of onszelf van en naar het vliegveld te brengen. Ook hebben we in Mexico Stad eens een paar dagen gelogeerd met een Nederlands vriendinnetje van onze oudste die een uitwisseling van middelbare school had gedaan. En natuurlijk werd de komst van Sinterklaas in de hoofdstad in een grote luxe tuin gevierd, met de Nederlandse vereniging. Ook heb ik voor mijn eindexamen een goed doel fotografisch vastgelegd in de gevaarlijkste criminele wijk van de stad. Tepito. Er opereren verschillende bendes en op de markten worden voornamelijk gestolen of anderszins illegale waren verkocht. Ik liep daar in m’n uppie met mijn dure spiegelreflex camera over de markt. Verschillende bekende boksers en worstelaars zijn uit Tepito afkomstig, dat zegt wel wat. Koen, een Nederlandse jonge bakker maakte en verkocht stroopwafels en volkoren brood via luxe bakkerijen en op evenementen. Van de opbrengst ving hij straatjongeren op en had hij een gaarkeuken waarvoor dagelijks mensen in een megalange rij stonden. Ik draaide een dag mee met mijn camera. Ik fotografeerde de jeugd in de opvang, het geweldige antieke pand, de lange rij en de vrijwilligers achter de pannen. Ook stond ik ‘s avonds laat nog met Koen verse wafels in te pakken. We zijn deze dagen te gast in het prachtige ouderlijk huis van onze vriend. Negentig jaar geleden gebouwd door zijn vader voor zijn moeder. Een geweldig huis met antieke tegelvloeren en gietijzeren raamkozijnen en balkondeuren. Midden in het hart van Puebla, onze stad. We gaan vrijwel meteen uit eten op het grote plein. Overal ligt as. Op straat, op de terrassen, het waait in mijn oog.  Popo is erg aktief. Ik hou van Popo! We gaan de volgende ochtend uitgebreid ontbijten in wederom een geweldig pand met muurschilderingen. Traditioneel met pikant klaargemaakte eieren, verse jus d’orange, tamales en mierzoete churros. Ik kan absoluut geen pikant voedsel meer verdragen dus kies een yoghurt met tropisch fruit in plaats van ei. We wandelen nog wat over de antiekmarkt Los Zapos waar we vroeger ook vaak kwamen. Rond lunchtijd komt de huiskapster voor mijn vriendin en mij. Ik had al fotootjes uitgezocht voor m’n kapsel. Ik mag als eerste. Daarna de moeder van de bruid. We zien er prachtig uit. Na vieren kleden we ons om in onze feestelijke outfits. Ook onze mannen. Vriendin in een glanzende, knalblauwe avondjurk met strass steentjes, ik in mijn koffiebruine jumpsuit met oudroze hoge hakken eronder. Ik had er een kittige clutch bij gekocht. Later zou blijken dat ik de enige vrouwelijke gast met een broek aan zou zijn. Mijn lief in een hip, Italiaans gesneden lichtblauw kostuum en onze vriend in een chique zwart kostuum. We zijn er klaar voor, en we hadden er veel zin in!

Zodra we aankomen zien we het bruidspaar in het zachte late middaglicht poseren bij de  hacienda. Zyan ziet er prachtig uit in een witte trouwjurk. Haar toekomstige vrouw Di draagt een mooi wit pak. Een mooi koppel. De ruimte waar de ceremonie plaatsvindt is prachtig met oude dikke muren en openingen voor licht erin. Er speelt een saxofonist. Er zijn zoveel gasten dat meer dan de helft buiten staat. Hun trouw speeches zijn zo persoonlijk en emotioneel dat Zyan het niet eens kan uitspreken. Tranen. Tijdens de receptie zien we best veel bekenden. Familieleden van onze vrienden, hun ouders, kinderen en broers. Mijn oude yogamaatje. Het grappige is dat je meteen de draad  oppakt, net alsof wij niet jaren geleden zijn vertrokken. Tijdens het diner, in een grote openlucht zaal, zaten wij met onze vrienden en wat familieleden aan tafel. Veelal werd in Spaans gesproken, zodra ik naar Engels kon switchen deed ik dat. Het bruidspaar had superlieve kaartjes laten drukken met liefdevolle persoonlijke woorden, welke op ons bord lagen. Een getekend ingelijst portretje wees ons de plekken aan. Veel fotografen en veel foto’s en films werden gemaakt. Tijdens het eten trad een geweldig drietal op met trompet, saxofoon en toetsenbord. We konden de uitgeprinte foto’s kopen. Heerlijk, daar houd ik van! Daarna barstte het feest los op de dansvloer. De DJ draaide voornamelijk salsa, een enkel Engelstalig lied. Mijn lief en ik hebben in Puebla ooit salsa lessen gevolgd. Door goed om ons heen te kijken werd de choreografie weer afgestofd en konden we aan de slag. Voordat de slofjes voor de dansende dames op hakken werden uitgedeeld had ik mijn hakjes al ingewisseld voor slippers. Het was een typisch Mexicaans feest met veel alcoholische drank. Op dit feest in uitgedeelde thermosbekers met je naam erop. Niemand zag wat je dronk. Het bruidspaar kon op deze manier sober blijven, een idee van de weddingplanner. Ik dronk alleen water. En veel! Eerst tijdens het diner waarvan de gangen vaak te pikant waren voor mij. Daarna vanwege het dansen, lachen en praten. Continue een droge mond, continue water drinken. Er was een booth waar we gekke foto’s maakten met props en vrienden. Tegen twaalven stapten de bruidjes beiden op een stoel op de dansvloer. Ieder een fles wodka in de hand. In een polonaise dansten eerst alle vrouwen voor een slok in hun mond langs de stoelen, daarna alle mannen. De sfeer werd steeds uitbundiger. Rond een uurtje of één stapten wij op. Moe maar voldaan. Tijdens het ontbijt met familie de volgende ochtend hoorden we dat het feestje tot vier uur duurde. Deze Mexicaanse familie weet hoe ze een onvergetelijk feestje moeten bouwen!

Puebla - 24 maart 2024

Lovely vacation!

HEB HET LEVEN LIEF

‘Heb het leven lief boven alles in de wereld… heb het lief, en bekommer je niet om de logica, nee, bekommer je niet om de logica; alleen dan zal je de zin van het leven begrijpen’

 – Fjodor Dostojevski

De ochtend begint bewolkt vandaag. Gisteravond vond ik het zelfs gewoon koud. De Uber chauffeur van de andere dag zou ons vandaag naar Playa Chileno brengen, volgens Marisol het mooiste strand hier in de buurt. Je kunt walvissen onder water horen communiceren als het geboorteseizoen aangebroken is in deze baai. Dat seizoen eindigt in maart dus daarvoor zijn we net te laat vermoed ik. We hebben trouwens al eens in dit land onder water walvissen horen zingen. Ze klonken zó dichtbij maar boven water zag je niks. Onvergetelijk! Dat was tijdens een Kerstvakantie die we in Puerto Vallarte doorbrachten. Op een compleet verlaten strand ergens in de jungle waar je alleen met een auto kon komen. Wij hadden destijds natuurlijk een auto. Daar vlakbij zagen we op de parkeerplaats van een ander strand, vlak voor zonsondergang, walvissen zwemmen en spuiten voor de kust. We wilden na een middag strand net terug naar het hotel rijden. Je hoorde het geluid van de blowholes zo dichtbij. Prachtig. Het idee dat wij daar ter plekke ook zwommen! Marisol vertelde ook dat ze op Playa Chileno drie keer een zeeschildpad had ontmoet. Daar word ik zo blij van. Het is vandaag echter een bewolkte dag dus dat strandbezoek stellen we nog maar even uit. Ik had gelezen van een strandtentje Zipper’s dat pal aan het strand gelegen is, waar je kunt ontbijten, lunchen en dineren. Het ligt aan surfstrand Cabo Azul en eigenlijk voor ons net te ver om te lopen. Dus…we huren fietsen! Het worden crossfietsen. Prima. In het dorp zijn nog veilige fietspaden aangegeven. Wel vreemd dat fietsers in beiden richtingen op hetzelfde fietspad fietsen, aan één kant van de autoweg. Buiten het dorp stopt het fietspad abrupt. Heel creatief switchen we naar een soort voetpad, een malecon, zoiets als een boulevard maar niet perse langs het strand. Gelukkig is het niet druk met voetgangers. Soms is er helemaal niks langs de autoweg en dan fietsen we langs de parkeerplaatsen van een stripe met winkels of onder de weg door naar een woonwijkje. Het is een kwestie van creatief en veilig denken. Zo lekker om te fietsen met dit weer.  Na een half uur komen we aan waar we willen zijn. De zon piept inmiddels steeds even door het wolkendek. Gekleurde surfplanken aan de houten wand getimmerd. We zetten de fietsen vast aan een hek en lopen de strandtent binnen. Zo zie je ze hier niet veel in Baja California Sur. Maar wíj zien ze wel graag zo. Lekker tapas delen onder de zon en beiden een groot glas koude lemonada erbij. Surfers op de golven. Hiernaast ligt een surfschool. Op het zand voor ons krijgt iemand les op het droge. Live muziek van een man met een gitaar. Ik geniet van de vibe. Spirit of surfing. Later fietsen we weer veilig terug, leveren de fietsen in en na afgekoeld te zijn op onze hotelkamer lopen we nog even met onze strandstoeltjes naar ons eigen strand Bahía de Palmas.

Vandaag brengt Julio ons naar Playa Chileno. We rijden een half uurtje door een ruig woestijnachtig natuurlandschap van gebergten, met warm rood zand en ontelbaar veel cactussen. De aankomst bij het strand voelt heel vakantieachtig aan. Een houten steiger brengt ons naar de baai. Het eerste dat opvalt zijn alle boten in de azuurblauwe baai. Tropische muziek wordt door de aanlandige wind meegenomen. Lekker sfeertje hier. Mensen zwemmen allemaal in zee. De baai wordt aan beiden kanten afgesloten met een rotspartij. Veel parasols op het strand. We zwemmen. Ik snorkel maar de gekleurde vissen zwemmen te diep en het water is eigenlijk te zanderig. Ik kan het niet scherp zien en helaas niet diep genoeg duiken. Ik zit een tijd in de branding waar de golfjes zachtjes op het strand aankomen. Genieten. Heel anders dan ‘ons’ strand met hoge golven en vaak wind. Ineens hoor ik het Amerikaanse gezin naast ons, uit Seattle, ‘Whale!’ roepen. Ik spring onmiddelijk op uit m’n strandstoel en ren naar ze toe aan de waterkant. Ik zie het meteen. Een megagrote zwarte staartvin steekt uit het water, wit spattend water eromheen van de klap. Wauw! Het is een vrolijke walvis denk ik, hij blijft maar spelen in het water. Volgens sommige onderzoekers ‘springen’ walvissen om hun prooi te verdoven of af te schrikken, zodat ze makkelijker te vangen zijn. Het kan ook een vorm van communicatie zijn. Of toch een manier van spelen. De grijze walvissen baren hier een jong in het warme water en zwemmen eind maart met jong weer terug. Hoe fantastisch dat wij dat zo laat in het seizoen nog mogen mee maken! 

San José del Cabo - 20 maart 2024

Amazing beach in Mexico!

MEXICO
 ‘I took a trip down to Mexico. It kind of changed my perspective on life a little bit’. 

- Derick Favors

We worden via een ontvangst achter een hoog houten tafeltje - waarbij diverse keren gevraagd wordt of we een voedselallergie hebben en of we vanavond iets te vieren hebben die we telkens met nee beantwoorden - naar een klein tafeltje langs een ondiep verlicht zwembad gebracht. Wederom worden dezelfde vragen gesteld met dezelfde antwoorden waarna Julio zichzelf en zijn collega voorstelt. Zij zullen voor ons klaar staan deze avond. Er speelt een live DJ die heerlijke jaren tachtig muziek in een nieuw jasje draait. Ontieglijk veel brandende kaarzen om ons heen. Sfeervol. Het restaurant is half open en half overdekt. Wij zitten in het openlucht gedeelte. Een halve meter achter mijn stoel danst een slanke dame met een strakke witte jurk en een waaier in haar hand. Zij fungeert als entertainment denken wij. De beiden obers brengen ons diverse gangen. Tussendoor staan de obers, chique zwart gekleed, in groepjes te kletsen. Iets te veel personeel aanwezig. Er komen een aantal danseressen in het zwembad dansen en houden een vuurstok met vlammen vast. Ze dragen alleen glimmende goudkleurige bikini’s. Ze stappen het water uit en dansen tussen de tafeltjes. Dat lijkt ons heel koud, want mijn lief - met alleen een Tshirt en lange broek aan - heeft het zelfs koud. Er is een kille zeebries. Ik had zelf gelukkig bij vertrek uit ons hotel snel een overhemd met lange mouwen mee gegrist. Bij onze laatste gang komt een jongeman met z’n gitaar zittend op een kruk spelen. We hadden geen idee waar we zouden gaan eten toen we rond etenstijd door een straat zwalkten op zoek naar een gezellig restaurantje. Dit restaurantje zag er gezellig uit. Misschien had de mogelijkheid van valid parking buiten ons een hint moeten geven? We twijfelden over een dessert. We vroegen onze toegewijde obers de iPad met het online menu te brengen. Eén blik op de kaart zei ons al genoeg. Omgerekend twintig euro per toetje durfden ze te vragen. We besloten thuis in ons boutique hotel een kop thee met een stuk chocola te nemen. Het Mexicaanse eten is nog steeds zo lekker als wij dat destijds vonden. Quesadillas, nachos, tostadas en ceviche. Frijoles, warme vers gebakken taco’s of verse guacemole als bijgerecht. De prijzen zijn hier in San José echter over de top. Deze dagen in het zonnige strandplaatsje genieten we dagelijks van verse koude limonades. Ondanks dat we niet kunnen ontkennen dat de prijzen voor het eten en drinken hier uit de bocht gevlogen zijn. Volgens Marisol, de eigenaresse van ons schattige en hippe boutiquehotel, komt dat door de komst van ladingen Amerikaanse toeristen. Daar stikt het hier van. Vliegtuigen uit het zuiden van Noord-Amerika vliegen af en aan. De grote all-inclusive resorts pal aan de witte stranden zitten vol met deze luidruchtige wezens. Bruiloften worden gevierd op het strand. Overal zijn vlotte makelaars die time-sharing aanbieden. Eind van de middag als het zonlicht zacht wordt komen de Amerikanen, met al hun gratis cocktails op, bravoure maken in de hoge golven van de zee. Heel vermakelijk om naar te kijken. We hebben zonnebrillen, petten en slippers in de witte, bruisende golfkoppen zien verdwijnen. Jammer dat ze met hun korte vakanties de prijzen hier zo opdrijven. Omgerekend twintig euro voor een dessert vinden wij écht te gortig, hier in Mexico. Wij weten beter. Dit zijn verre van Mexicaanse prijzen. Het kon onze dag natuurlijk niet verpesten. We lachen erom. Vroeg in de middag had Marisol ons met haar auto bij een knus publiek strandje afgezet. Eigenlijk gelegen in een dure exclusieve wijk met miljoenenvilla’s tegen een groene, bloemrijke heuvel aangebouwd. Sea view. Grootste gedeelte is van Amerikaanse eigenaren, legde Marisol uit. Deze zondag waren er voornamelijk locals op het strandje. Buiten flink wat pelikanen die vis uit de zee vingen geen Amerikaanse toerist gezien. Marisol leende ons een coolbox, parasol, grote strandlakens en strandstoeltjes uit. In de baai waren geen hoge golven waardoor rustig zwemmen en snorkelen mogelijk was. Een heerlijk volmaakte vakantiedag ookal eindigde de dag voor ons zonder overpriced toetje.

Ons hotelletje ligt nog geen honderd meter van het strand. Een groot wit strand aan een aquablauwe oceaan. Superschoon, want schildpadden leggen hier hun eieren. De golven zijn superhoog. Vroeger hielden wij als gezin hiervan. Adrenaline. Zóveel plezier dat het soms misschien niet helemaal veilig was.  Nu hoeft het voor mij niet meer zo. Er is onderstroom en er wappert een rode vlag op het strand. Tot mijn knieën in de zee is voldoende. Ik ben mijn onbezorgdheid ergens kwijt geraakt. Niks is onmogelijk weet ik, dus ik neem geen risico’s. We ontspannen op het witte zand. Lezend of enkele overmoedige anderen observerend die wél willen zwemmen, genietend van het geluid van de rollende golven en van de grote pelikanen (ze kunnen wel veertien kilo zwaar worden) die recht naar beneden duiken en met hun diepe lepelachtige snavel een vis scheppen die we vervolgens door hun dunne keel zien glijden. 

San José del Cabo - 18 maart 2024

Sunny beach at San Jose del Cabo

A TRIP DOWN MEMORY LANE 

“Vacation is an opportunity to embrace your true self, whether that means finding rest and relaxation, pursuing personal growth, or simply enjoying life's pleasures.” 

- Shabira Banu Hussain Sumbhaniya

Op Schiphol lopen mijn lief en ik, zoals altijd na de paspoortcontrole, naar de grote boeken- en tijdschriftenwinkel. Een feestje. Eerst even een korte stop onderweg voor mij bij de duty free om een lekkere, chique parfum op te spuiten en een luxe handcrème op te smeren. Nog zeeën van tijd voordat we bij de gate moeten zijn om achterkanten van boekenkaften te lezen, inspiratie op te doen voor nieuwe aankopen in de ‘boeken top tien’ en door luxe tijdschriften te bladeren. Mijn lief en ik kozen deze keer allebei een leesboek, rekenden af en stopten het nieuwe boek in onze handbagage. In het vliegtuig opende ik het boek om mezelf de komende tien uur te vermaken. De samenvatting op de flap aan de binnenkant deed bij mij geen belletje rinkelen. Toch riepen de woorden op de bladzijden beelden op. Flarden leek ik mij te herinneren, maar ook weer niet. Wat ik las las ik zeker niet voor de eerste keer. Het gekke was dat ik me niet kon herinneren wat de lijn van het verhaal was… Ik voelde wel dat ik het gelezen had, maar ik had werkelijk geen idee van de afloop. Heel verwarrend, net zoals een déjà vu.  Ik besloot naar de uitgiftedatum te kijken. De eerste druk was in maart een jaar geleden. Dat zou kunnen verklaren waarom ik me het verhaal niet aktief herinner. Het zou dan mijn eerste boek geweest zijn dat ik ging lezen na mijn behandelingen. Ik was doodmoe, had geen concentratie of puf om lang te lezen. Ik hield het daarom voornamelijk bij tijdschriften. Korte artikelen lezen, en weer weg leggen. De literaire thrillers van Esther Verhoef heb ik allemaal in de boekenkast staan. Vermoedelijk heb ik dit boek daarom vorig jaar tóch gekocht, of gekregen. Het zegt wel iets over mijn mentale toestand destijds… Heel is niet hetzelfde als hersteld. Ik was geheeld zei de arts, maar ik was nog lang niet hersteld. Wat beter is bepaal je beter zelf. Beter was ik nog lang niet, zoveel is nu wel duidelijk. Ik heb het boek helemaal niet opgeslagen en onthouden. Ik lees het boek weer met veel plezier tijdens de lange vlucht in het vliegtuig naar Mexico, naast het hotelzwembad in de hoofdstad in afwachting van onze volgende vlucht en ook op het witte strand van schiereiland Baja California waar we een week samen zullen verblijven. Het deel van Mexico waar we nooit eerder geweest zijn. Prachtige zandstranden om relaxt boeken en tijdschriften te lezen.

Lopend door de hoofdstad op zoek naar een restaurantje om te ontbijten, komen herinneringen aan ons leven daar weer terug. Komende zomer zijn we negen jaar terug in Nederland. Waar is de tijd gebleven? We zijn één keer in die tijd terug geweest naar Puebla voor de bruiloft van mijn vriendin Susana. Dit keer reizen we terug voor de bruiloft van haar dochter. Tijdens de drie jaar dat wij in Puebla woonden waren wij bij de bruiloft van Luis, de stiefzoon van Susana. Hij trouwde met Lucy, een yogamaatje van mij. Ook waren we toen bij de bruiloft van Ana, Susana’s stiefdochter die normaliter in Spanje woont maar haar bruiloft in Puebla wilde vieren. Stuk voor stuk onvergetelijke feesten. Voordat we naar deze bijzondere bruiloft gaan verblijven we een week in San José del Cabo. Een badplaatsje aan de Golf van California. Volgens Amerikanen met de mooiste relaxte stranden van Midden Amerika. De eerste oja! momenten in de hoofdstad, als we de luchthaven uitlopen, zijn de scheve stoeptegels, megahoge stoepranden en het kapotte asfalt. De straten die nooit plat zijn, alles is een helling. De gele uitgedroogde grasvelden net zoals het gras in onze tuin destijds. Zó droog dat als er regen viel de grond zo gortdroog was dat het het regenwater niet eens kon opnemen. Ik zie de tankwagens met grote slurf weer die het groen op alle rotondes en openbare parken bijna dagelijks water geven. De mensen vroeg in de ochtend met een bezem in de hand. Het typische straatbeeld met de kleine soort ‘pop up’ restaurantjes met een parasol op straat met daaronder een gammel tafeltje beplakt met felgekleurd zeil en een paar plastic krukjes. Er is in die bijna tien jaar dat wij nu weg zijn bijna niks veranderd. Gelukkig het heerlijke eten ook niet, a trip down memory lane!

San José del Cabo - 15 maart 2024

My loving and supporting family - January 2024

HET LEVEN IS VOELBAAR
“You need to spend time crawling alone through shadows to truly appreciate what it is to stand in the sun.” 

- Shaun Hick

Een vol jaar is mijn lijf genezen. Vier seizoenen lang is mijn lijf weer gezond als een hoentje. Het is precies twaalf maanden nadat de arts in het ziekenhuis mij het goede nieuws bracht. Het nieuws waar we zo lang naar verlangden, maar ineens toch zo onverwachts kwam. Gewoon bij een routine controle afspraak legde ze het op tafel. We konden het ook niet meteen geloven. ‘Hoe weet u dat dan? Moeten er geen scans ofzo gemaakt worden?’ vroeg mijn lief. Wij wilden toch het liefst door resultaten van een onderzoek zwart op wit zien dat je écht genezen bent. ‘We hebben er alles aan gedaan wat we kunnen, een scan voegt niks toe’ lichtte de arts toe. Mijn lief en ik waren eigenlijk flabbergasted. Na een half jaar in een absurde rollercoaster te hebben gezeten eindigt de rit zo? Dit nieuws moest bezinken. In de auto terug naar huis gingen we het gesprek nog een keer na. ‘Zei ze echt dat ik genezen ben?’ Zó moeilijk om op dat moment - na zo’n zware weg - te geloven dat alles echt voorbij was. Een half jaar na de operatie. Zes weken na de laatste bestraling. Een kort maar hevig traject waar door de artsen nooit vooruit gekeken werd. We leefden in het nu. Een half jaar lang draaide ons leven om het Erasmus ziekenhuis. Daniel den Hoed kliniek. Nu, een jaar na het goede nieuws gesprek, is het nieuws uiteraard bezonken. We geloven het. We wéten het. Er zijn wat controles overheen gegaan. Ik ben mijn lotgenoot Cees een paar maanden na het goede nieuws gesprek verloren. Dat ik er nog ben en me heel goed voel bewijst dat ik inderdaad schoon ben. Nu kijken we als gezin terug op een bijna onwerkelijke, angstige en zeer emotionele periode. Terugkijkend zien we pas de zwaarte, wat het van ons vroeg en wat destijds onze realiteit was. Nu pas hebben we de afstand en ruimte om erop terug te kijken en de betekenis ervan te zien. We vierden de mijlpaal als gezin met een mooie taart van de patisserie en vrienden die ons lief zijn en nu in een erg kwetsbare periode zitten. Samen stilstaan bij het leven doormiddel van een klein gebaar als samen thee drinken, een hapje zoetigheid en mooie gesprekken met onze kinderen aan tafel. Allemaal student die door het leven al (te) vroeg wijs geworden zijn. 

Onlangs had ik de controle die na één jaar hoort plaats te vinden en daar slaagde ik met vlag en wimpel voor. Met de ervaren ogen van de arts die mij destijds opereerde is alles goed gecheckt. Fijn om weer gerust gesteld te worden. Al ben ik steeds minder onzeker. Ik heb meer rust terug gevonden. Het is niet meer nodig steeds in de spiegel mijn tong te inspecteren. Bij twijfel fotootjes naar de arts te sturen om te vragen om feedback. Ik vertrouw weer op mijn lijf dat ik signalen krijg mocht het nodig zijn. Ik heb een levensbedreigende en zeldzame ziekte gehad en ik weet nu dat de dood geen vijand is. De dood is wat ons mens maakt. Het besef dat het leven eindig is. Ik denk dat ik het afgelopen jaar een ander mens geworden ben. Het doel van het leven is liefde en schoonheid halen uit alles wat op je pad komt. Deze les krijg ik steeds bij yogalessen voorgeschoteld. Ik heb zoveel liefde gevoeld toen ik in mijn ziekteproces zat. Mijn gezin en ik wéten dat alles in dit leven vergankelijk is. Alles. Elke vriendschap, iedere liefde, elke emotie, je gezonde lijf. Alles valt uiteindelijk uit elkaar. Verandering is de enige constante factor in ons leven. Daar écht vrede mee kunnen hebben betekent een gevoel van vrijheid en veiligheid dat uit jezelf komt. Niets kan mij breken. Dat gevoel heb ik eraan overgehouden. Bruce Feiler schreef in de bestseller ‘Life Is in The Transitions’ dat het leven vooral voelbaar is tijdens een grote verschuiving. Zoals een scheiding, een nieuwe baan, een geboorte van een kind, het verliezen van een dierbare of een levensbedreigende ziekte. We houden ons vast aan het idee dat zoiets groots een transitie is naar een nieuwe levensfase. Wanneer we onszelf daar doorheen worstelen ontdekken we pas waar het leven om draait. Maar eigenlijk is geen dag, geen uur en zelfs geen minuut hetzelfde. Je lichaam is vandaag ook helemaal anders dan gisteren. Een visie die tijdens mijn yogalessen wordt gedeeld. Het is dus eigenlijk helemaal niet zo dat het leven zich alleen tijdens grote veranderingen ontvouwt. Het leven ontvouwt zich gewoon elke dag, in elk uur en in elke minuut. Ons leven stond helemaal op z’n kop na mijn diagnose. Inderdaad merkten we door in het nu te leven, we konden niet anders, dat bijna elke minuut alles weer anders kon zijn. Na de heling is een nieuwe levensfase voor mij ontstaan. Na het goede nieuws gesprek. Een levensfase met regelmatige controles en vooral wachten op spannende uitslagen. Alles kan zo weer uit elkaar vallen. Eentje waarin gebleken is dat stabiliteit en een gevoel van veiligheid een illusie is. Ik had een allerliefste echtgenoot, drie volwassen dochters die stevig in het leven stonden, een goed salaris van mijn lief elke maand, een net afgeronde studie ergotherapie, een bijna afbetaald koophuis, geld op de spaarrekening, wat sollicitaties voor een nieuwe baan en een geweldige kampeerbus voor de deur. Allemaal zekerheden dácht ik. Maar het leven is zo ongelooflijk onvoorspelbaar gebleken. Welke zekerheid biedt een huis, studie of geld op je bank eigenlijk? Net als in het eeuwenoude geschrift, de Bhagavad Gita, geschreven staat ben je pas écht veilig en geborgen als je iets in jezelf vindt wat onaantastbaar en onbreekbaar is. Ook al verandert alles om je heen, al stort je hele wereld in, jij weet wie je bent en wat je waard bent. Vertrouwen in jezelf. Een vol jaar is mijn lijf nu gezond en het leven is meer dan ooit voelbaar. 

Connection!

M'N BUURTJE
“We have hundreds of virtual ‘friends’ but no one we can ask to feed the cat. We are a lot more free than our grandparents were, but also more disconnected.”

- Esther Perel

Verbinding - op een soort onuitgesproken, vanzelfsprekende manier - met mensen met wie je niet meer deelt dan het straatje waarin we wonen, maakt mij blij. Wij wonen inmiddels meer dan twintig jaar in dit doodlopende straatje aan de rand van de stad. We hebben de oude besjes zien verdwijnen uit hun vooroorlogse woningen en hun huizen ingenomen zien worden door jonge dertigers. Nu we met elkaar iets droevigs hebben meegemaakt, namelijk het verlies van onze graag geziene buurvrouw, is er nog meer gemeenschapszin dan vroeger. Ons buurtje kreeg het trieste nieuws via een warm liefdevol bericht van haar man in onze buurt’app. Een paar dagen nadat wij zelf het tragische nieuws te horen kregen via haar dochter. Oprechte reacties stroomden binnen in de groeps’app. Hartverwarmend. In ons verleden van woonplekjes hebben wij hier het grootste vangnet van behulpzame buurtbewoners. We delen in die twee decennia ook al heel wat met elkaar. Een buurvrouw sliep een nacht in ons huis toen mijn moeder plots overleed en mijn lief, pasgeboren jongste en ik halsoverkop in de nacht naar het ziekenhuis moesten. Zelfde buurvrouw sliep een paar weken eerder ook bij ons toen jongste, tijdens het acht uur journaal, zich aankondigde en in het ziekenhuis geboren werd. Toen één van onze piepkleine kittens ontsnapt was liep de halve buurt, na een klein berichtje in de buurt’app, op straat te roepen en te zoeken. Hartverwarmend. Onze directe buren hebben zelfs eens drie weken lang in de ochtend de achterdeur geopend en vroeg in de avond de tuindeur gesloten en katten gevoerd, omdat we tot vertrek nog steeds geen kattenoppas hadden kunnen vinden. Een noodoplossing. Privé kreeg ik ook meelevende berichtjes van buurvrouwen die graag met me over het treurige nieuws wilden praten. Ik was niet alleen. Ik werd omringd door leden van onze kleine buurtgemeenschap die elkaar opvingen en elkaar nodig hadden, en vertrouwden. Mijn lief werd gebeld door een verhuisde buurman. Iedereen was geschokt en wilde iets kwijt. Verbondenheid is een verworvenheid, een reeks vaardigheden die we in het moderne leven bijna zijn kwijtgeraakt. Terwijl de meeste mensen wel massa’s losse contacten via social media onderhouden. Mijn weggevallen lieve buurvrouw alias vriendin verstond als geen ander de kunst van het contact leggen. Ze was intelligent, zachtaardig en zeer sociaal. Op de jaarlijkse buurtbarbecues en bingo avondjes liep ik uit gemak nog wel eens naar dezelfde bekende buurtjes om een gesprekje aan te knopen. Tegen de nieuwe onbekenden knikte ik aardig en beleefd. Niet perse op zoek naar een vluchtig gesprekje of om kennis te maken. Ik heb de pech namen en gezichten na kennismaking niet eenvoudig te kunnen onthouden. Laat staan de auto’s die erbij horen. Met als gevolg dat ik nooit weet welke auto’s bij m’n straatgenoten horen. Meestal reageer ik dus niet op langsrijdende auto’s langs ons huis. Ookal is het een doodlopend straatje met zo’n zestien huizen. Mijn sociaalvaardige buurvrouw kon ik áltijd om hulp vragen op zo’n borrel, barbecue, bingo of oliebollen borrel op de oprit bij de buren waar ik weer eens geen clou had met wie ik stond te praten. Zij wist bijna altijd de namen, het huis waar ze woonden of bij wie ze hoorden. In mijn ogen een gave. 

Voor mijn huis zie ik ze langslopen, wandelen of fietsen. De weduwe met haar hondje die nu een vriend heeft. De oude buurman aan het eind van de straat die vroeger boer was en altijd iets voor je kan ritselen of dat nou beukenboompjes, een grote pompoen of brandhout is. Hij staat altijd klaar om te helpen snoeien of boompjes te planten. Zijn vrouw is een tijd geleden gevallen. Een blauw oog en beurse plekken. Er komt buurtzorg aan de deur. De kapster in de vrijstaande woning verderop die van alle roddels op de hoogte is. Het stel van om de hoek. Met pensioen. Zij geeft workshops in de schuur van hun tuin om stukjes met groen te maken. Zij hebben geen contact met hun zoon meer en missen hun kleinkind. De buren een paar huizen verderop die net opa en oma zijn geworden en tegenwoordig trots achter een kinderwagen lopen. Ik zwaai meestal alleen maar als er echt oogcontact is. Ik maak hoogstens een vluchtig praatje als ik zelf op straat loop of in onze tuin werk, toch hou ik op een bepaalde manier van ze. Het is vertrouwd om ze te zien. Ze horen bij mijn woonplek. Het meeste contact heb ik met de oude garde die er al langer wonen. Kopjes thee samen of een nieuwe aanbouw of aangelegde tuin bewonderen. Even stoppen op de fiets als je ze op straat ziet. Af en toe een gezellig avondje, een etentje en contact via WhatsApp. Tijdens het afscheid van mijn lieve buuf waar legio mensen hun respect kwamen tonen waren ook heel veel buren, zelfs oude buren. Ik dacht: in deze buurt wil ik wonen. In deze wereld wil ik leven. Vol medeleven. Verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik denk ook vaak aan mijn buurman die weduwnaar is geworden. Een Fransman die nu alleen woont in zijn veel te grote en stille huis. Voelt hij zich op een basaal niveau veilig in ons straatje? Voelt hij zich hier nog thuis en geborgen?  Voelt ons buurtje ook als zíjn buurtje?