Het leek wel zomer,
toch was het pas eind mei.
Zo'n dag waar van je denkt die gaat niet meer voorbij.
- Rob de Nijs
De klanken brengen me in een flits terug naar mijn jeugd. Naar de stad Groningen waar ik opgegroeid ben. En naar Drenthe waar we twaalf jaar lang een seizoensplek hadden op een boscamping. Ik zie mezelf en mijn vriendinnetje úren lang schommelen en samen hard zingen in de zanderige speeltuin. Soms stonden we rechtop op dezelfde schommel. We zaten net op de lagere school, denk ik. Liedjes uit de jaren’70 zongen wij. Rob de Nijs. Voor de verjaardag van mijn lief had ik twee concertkaarten gekocht. Een jubileumconcert, want Rob is 75 jaar oud geworden. Wij draaiden in het buitenland liedjes van Rob de Nijs in de auto net zoals van Andre Hazes, Guus Meeuwis en De Dijk. Sommige liedjes zijn me mijn hele leven al zo vertrouwd dat ik zelfs het beeld van onze oude radio thuis in de huiskamer op mijn netvlies zie staan. ‘Het werd zomer’ dat uitgebracht werd in 1977 roept dat nostalgische gevoel op. Tranen wellen op als ik de eerste tonen hoor. We zien een oude man op het podium. Een stijve rug. Een spijkerbroek aan. Grijs, kalend haar en een bril op. Zijn beiden handen bevend. Zijn microfoon trilt daardoor alle kanten op. Het is aandoenlijk. Als hij ook een keer een stukje tekst kwijt is en een moment niet meer weet welk lied er gespeeld gaat worden, houd ik me adem in… Dat is helemaal niet nodig. Zijn stem is zo krachtig. Zijn energie ook. Hij heeft humor en kan goed relativeren. Hij staat soms zo dicht bij zijn publiek te zingen! Wij hadden kaartjes voor de derde rij bemachtigd. Een klein zaaltje in Roosendaal. Zó dichtbij en zoveel oogcontact dat het af en toe voelde alsof Rob alleen voor ons aan het zingen was. Ik vraag me af of hij nu, na zoveel decennia in de spotlights, nog steeds zenuwachtig is voordat hij opkomt. Ik lees in een interview dat hij al om uurtje of vijf arriveert bij de schouwburg. Hij mediteert vooraf en kijkt lang naar zichzelf in de spiegel. “En ik zing in. Het is na al die jaren nog steeds: concentratie. Echt bezig zijn met wat diezelfde avond gaat gebeuren. Ik ben dan ook redelijk onaanspreekbaar. Ik kan bijna niet uitleggen aan mensen dat het elke keer een topprestatie is die ik moet neerzetten. Ik zing vaak en graag, op routine inmiddels, maar het mag nooit routine lijken. Mensen moeten voelen dat het op dat moment ontstaat, anders wordt het saai en ongeïnspireerd. Een minuut of vijf voordat ik op moet, sta ik in de coulissen te wachten. Dan doe ik een schietgebedje. Ik moet eventjes mijn zorgen aan de voeten van de Here Jezus leggen zodat ik vrij het podium op kan stappen. Of ik nog onzeker ben? Mijn leven is één grote onzekerheid! Ik weet zo langzamerhand wel dat ik het kan, dat ik bepaalde talenten heb, maar het blijft onzeker. Zo zit ik in elkaar. Omdat ik altijd gehamerd heb op een goede voorstelling. Na het slotapplaus loop ik af en zijg ik neer op een fauteuil en roep: 'Bier!' ” Zo doet hij dat dus. Hij speelt al meer dan dertig jaar met dezelfde band. Dit is niet het eerste concert van Rob de Nijs dat ik bezoek. Veertig jaar geleden, ik denk dat ik acht jaar was, mocht ik mee met een vriendinnetje en haar ouders naar een concert. Irma heette mijn klasgenootje. Ze was enig kind. Ze woonde in een flat in de buurt van het pleintje waar wij aan woonden. Na het concert waar ook Adele Bloemendaal en Mieke Telkamp optraden, en ik meen zelfs Ramses Shaffi, mochten mijn vriendinnetje en ik backstage. Ik zie mezelf nog in een grijze, lange gang wachten bij een gesloten deur. Daarachter zat Rob de Nijs en we kregen na een kort praatje beiden een zwartwit foto waar hij zijn handtekening op zette met een stift. Ik heb de foto nog steeds…! Sommige ballads zong hij in Roosendaal met zoveel emotie. Zoals het lied ’Nu het om haar gaat’. Hij had dit lied twee weken geleden nog gezongen op het afscheid van Frits Spits zijn vrouw. Hij zong deze avond mooie liedjes van zijn nieuwste elpee en natuurlijk ook ‘oude meuk’ zoals hij het zelf noemde. Op een ander moment riep hij ineens ‘Nu gaan we rocken!’ en zong hij zijn grote hits waarbij iedereen ging staan, zingen en dansen. Na een toegift ‘Alles wat ademt’ over wereldvrede eindigde hij het concert met de woorden “Jullie hebben naar een bandje geluisterd…en een zanger.”
Splash! Splash! Mijn hardloopschoenen zijn doorweekt. We zijn deze zondagochtend te laat wakker geworden om vroeg te gaan hardlopen in het bos. Het is de warmste nacht sinds 1901 geweest. We hebben de hele nacht de ventilator aan laten staan. Rond het middaguur lopen we langs de weilanden te zweten. Ik draag een heel kort broekje en een piepklein hemdje. Een band om mijn middel met een flesje water op mijn rug. Zo klam en warm… Mijn lief is sinds lange tijd weer eens mee. Hij kan blijkbaar toch niet leven zonder hard te lopen. We zien de donkere wolken en nog geen tien minuten later valt er een zwoele zomerse regenbui. Dikke druppels. Onweer rommelt vanuit het bos. We zijn kletsnat. We lopen te soppen in onze schoenen. Ondanks het onweer gedonder lopen we ook een aantal kilometers door het bos. Het ruikt naar mijn jeugd. Zompige, zanderige bospaadjes. Nat groen. Ik heb het gevoel dat er kilo’s zand aan mijn schoenen blijven hangen. De regen is ondertussen gestopt. Een waterig zonnetje probeert te schijnen. We zijn helemaal niemand tegen gekomen in het bos. Of toch wel. Een man in een regenponcho schuilde voor de regen onder een dikke boom. Eigenlijk is het heerlijk om zo doornat door de drassige natuur te rennen. Alleen jammer van al die muggenbulten…
dinsdag 29 mei 2018
dinsdag 22 mei 2018
Nostalgie
Ik ben blij dat je hier bent
Blij dat je hier bent
- Bløf
De eettafel in de achterkamer is ineens verschrikkelijk leeg. Zo zonder al die uitgeprinte proefexamens van middelste dochter. Zonder al die samenvattingen met stukken tekst die highlighted zijn. Haar slaapkamer die de laatste maand ontploft was met lesboeken, stapels papieren, literaire boeken en een computer pontificaal op haar bureau. Als ik de slaapkamerdeur opende zat ze met haar bureaustoel omgedraaid en benen op haar bed geleund te leren, soms over haar bureau gebogen en soms op haar bed met haar rug tegen de muur geleund. Soms was het muisstil achter haar deur en soms hoorde je haar breeduit praten om alles in haar hoofd nogmaals te herhalen. Het zit erop. Haar examens voor haar International Baccalaureate Diploma zijn afgerond. Het heeft nogal wat teweeg gebracht in ons gezin. Voor haar. En voor ons. Papa en mama, twee afgestudeerde chemici, werden logischerwijs om hulp gevraagd. Het begon allemaal met het inleveren van verschillende belangrijke chemistry papers die meetelden voor het examen. Het bedenken van experimenten waarbij onze hulp werd gevraagd en vervolgens het nakijken van de verslagen van biologie en scheikunde. Zo zat ik de ene dag met dochterlief een goed experiment te bedenken en weken later in het weekend met haar het eenduidige verslag door te lopen. Papa heeft de laatste weken bijna elk vrij uur besteed aan examenopgaven en uitleg van scheikundige en wiskundige onderwerpen. Het is voor ons beiden meer dan dertig jaar geleden dat we afstudeerden van het atheneum. Ik moest soms heel diep graven…. Toch heb ik wel meegekeken met haar examensommen. Maar eerlijk is eerlijk…papa heeft net als dochterlief zijn ziel en zaligheid er aan gegeven. Hij nam een middag vrij. Hij nam nogmaals een ochtend vrij. Zij stond supervroeg op. Ik kocht Valdispert tabletten en rolletjes druivensuiker. Nu is het voorbij. Een nostalgisch gevoel. Ik zal haar niet meer zien blokken aan de eettafel. Ze gaat namelijk studeren in een andere stad. Geen rondslingerende boeken en schriften meer. Haar laatste lesdag is geweest. Haar Prom Night is voorbij. Haar laatste examen is achter de rug. Haar boeken zijn ingeleverd. Haar zomer is begonnen. Meteen na haar laatste examen (scheikunde!) heeft ze met een vriendin alle schoolboeken opgehaald van huis en ingeleverd op school. Daarna een middag in het park om de vrijheid te vieren. Een dansfestival in de stad. Op dit moment logeert ze met vriendinnen in een huisje in Zeeland. Ze verdient het. Ze heeft keihard gewerkt. Ze was moe. Ze was op momenten gespannen. Soms teleurgesteld. Soms wild enthousiast. Soms een traan. Het zit erop. In juli horen we de uitslag. De punten die belangrijk zijn voor de toelating op de universiteit. Ondertussen vertrekt ze binnenkort in haar uppie naar Mexico. Ze heeft alle logeeradresjes geregeld. Ze gaat zelfs met een groep Mexicaanse vrienden een reisje maken naar Veracruz, aan de Golf van Mexico. Deze zomer wordt ze achttien. Nostalgie.
Met de armen om elkaars schouders geslagen loop ik met onze oudste dochter in het Zeeuwse zonnetje richting het strand. Slippertjes aan. Blote schouders en benen. We hebben ieder een oortje in met de zeer toepasselijke muziek van Bløf. “Zoutelande” Precíes de badplaats waar we nu zijn. Jongste dochter loopt met papa voorop. Ze hebben de twee vouwfietsjes mee om de volle strandtassen aan te hangen. We staan drie dagen op een boerderijcamping een kilometer buiten Zoutelande. Een dag eerder zijn we in Zeeland aangekomen. Het weer was toen minder zonnig en dus namen we onze vlieger mee naar het strand. De wind kwam met vlagen. Het was niet makkelijk om de vlieger hoog te houden. Al doende kregen we de kunst steeds beter onder de knie. Je moet de vlieger, volgens de beschrijving, besturen als een fiets. We deden ons best. De een had ‘the hang of it’ sneller te pakken dan de ander. Ik rende voornamelijk ín de vlieger, raakte in gevecht met de vlieger of in de knoop met de twee lange touwen. We vierden die zaterdagmiddag het Pinksterweekend op een zonnig terras van het strandpaviljoen. Na de warme zondag op het strand nam ik voor het eerst in Nederland een buitendouche. Dat vind ik persoonlijk het meest ultieme reis- of zomergevoel! Buiten douchen. Wanneer je dan omhoog kijkt zie je de toppen van de bomen. De lucht. Meestal een knalblauwe lucht. Ik heb van diverse buitendouches mogen genieten. In Namibië in een woestijn toen we met de Defender door zuidelijk Afrika trokken. Diezelfde reis kampeerden we ook aan een rivier waar veel nijlpaarden en krokodillen verbleven. Precies op de grens tussen Botswana en Namibië. Daar hebben we zó verschrikkelijk avontuurlijk gedoucht! Uitkijkend op de nijlpaarden in het water. Of in een douche waar een gifgroene slang gevaarlijk aan een tak boven de toiletpot hing. Op schiereiland San Pedro hadden we zelfs een eígen buitendouche bij ons Belizaans strandhuisje. Ook op het eiland Cres in Kroatië hadden we buitendouches op de camping. Absoluut het ultieme zomergevoel. Nu dus ook in Zoutelande, op de boerderijcamping! Van onder de warme douche vandaan zag ik het dak van ons Volkswagen campertje uitsteken. De eerste keer dit jaar dat we met onze antieke bus weer op stap zijn gegaan. Met een gereviseerde motor die als nieuw rijdt. Een koppeling die niet meer zwabbert en nieuwe schuifraampjes. Middelste dochter was deze keer niet mee. Ze is met schoolvriendinnen naar Zeeland vertrokken. Zij gaat in juli weer een paar weken met ons mee. Dan gaat oudste dochter juist weer niet mee. Zij reist op dat moment via Singapore, Maleisië en Bali naar haar nieuwe studentenkamertje in Seoul. Onze bus vol herinneringen. Al zijn we soms niet meer met z’n vijfjes compleet, sowieso is de schuifdeur vol met reisfoto’s en herinneringen van ons gehele gezin beplakt.
Blij dat je hier bent
- Bløf
De eettafel in de achterkamer is ineens verschrikkelijk leeg. Zo zonder al die uitgeprinte proefexamens van middelste dochter. Zonder al die samenvattingen met stukken tekst die highlighted zijn. Haar slaapkamer die de laatste maand ontploft was met lesboeken, stapels papieren, literaire boeken en een computer pontificaal op haar bureau. Als ik de slaapkamerdeur opende zat ze met haar bureaustoel omgedraaid en benen op haar bed geleund te leren, soms over haar bureau gebogen en soms op haar bed met haar rug tegen de muur geleund. Soms was het muisstil achter haar deur en soms hoorde je haar breeduit praten om alles in haar hoofd nogmaals te herhalen. Het zit erop. Haar examens voor haar International Baccalaureate Diploma zijn afgerond. Het heeft nogal wat teweeg gebracht in ons gezin. Voor haar. En voor ons. Papa en mama, twee afgestudeerde chemici, werden logischerwijs om hulp gevraagd. Het begon allemaal met het inleveren van verschillende belangrijke chemistry papers die meetelden voor het examen. Het bedenken van experimenten waarbij onze hulp werd gevraagd en vervolgens het nakijken van de verslagen van biologie en scheikunde. Zo zat ik de ene dag met dochterlief een goed experiment te bedenken en weken later in het weekend met haar het eenduidige verslag door te lopen. Papa heeft de laatste weken bijna elk vrij uur besteed aan examenopgaven en uitleg van scheikundige en wiskundige onderwerpen. Het is voor ons beiden meer dan dertig jaar geleden dat we afstudeerden van het atheneum. Ik moest soms heel diep graven…. Toch heb ik wel meegekeken met haar examensommen. Maar eerlijk is eerlijk…papa heeft net als dochterlief zijn ziel en zaligheid er aan gegeven. Hij nam een middag vrij. Hij nam nogmaals een ochtend vrij. Zij stond supervroeg op. Ik kocht Valdispert tabletten en rolletjes druivensuiker. Nu is het voorbij. Een nostalgisch gevoel. Ik zal haar niet meer zien blokken aan de eettafel. Ze gaat namelijk studeren in een andere stad. Geen rondslingerende boeken en schriften meer. Haar laatste lesdag is geweest. Haar Prom Night is voorbij. Haar laatste examen is achter de rug. Haar boeken zijn ingeleverd. Haar zomer is begonnen. Meteen na haar laatste examen (scheikunde!) heeft ze met een vriendin alle schoolboeken opgehaald van huis en ingeleverd op school. Daarna een middag in het park om de vrijheid te vieren. Een dansfestival in de stad. Op dit moment logeert ze met vriendinnen in een huisje in Zeeland. Ze verdient het. Ze heeft keihard gewerkt. Ze was moe. Ze was op momenten gespannen. Soms teleurgesteld. Soms wild enthousiast. Soms een traan. Het zit erop. In juli horen we de uitslag. De punten die belangrijk zijn voor de toelating op de universiteit. Ondertussen vertrekt ze binnenkort in haar uppie naar Mexico. Ze heeft alle logeeradresjes geregeld. Ze gaat zelfs met een groep Mexicaanse vrienden een reisje maken naar Veracruz, aan de Golf van Mexico. Deze zomer wordt ze achttien. Nostalgie.
Met de armen om elkaars schouders geslagen loop ik met onze oudste dochter in het Zeeuwse zonnetje richting het strand. Slippertjes aan. Blote schouders en benen. We hebben ieder een oortje in met de zeer toepasselijke muziek van Bløf. “Zoutelande” Precíes de badplaats waar we nu zijn. Jongste dochter loopt met papa voorop. Ze hebben de twee vouwfietsjes mee om de volle strandtassen aan te hangen. We staan drie dagen op een boerderijcamping een kilometer buiten Zoutelande. Een dag eerder zijn we in Zeeland aangekomen. Het weer was toen minder zonnig en dus namen we onze vlieger mee naar het strand. De wind kwam met vlagen. Het was niet makkelijk om de vlieger hoog te houden. Al doende kregen we de kunst steeds beter onder de knie. Je moet de vlieger, volgens de beschrijving, besturen als een fiets. We deden ons best. De een had ‘the hang of it’ sneller te pakken dan de ander. Ik rende voornamelijk ín de vlieger, raakte in gevecht met de vlieger of in de knoop met de twee lange touwen. We vierden die zaterdagmiddag het Pinksterweekend op een zonnig terras van het strandpaviljoen. Na de warme zondag op het strand nam ik voor het eerst in Nederland een buitendouche. Dat vind ik persoonlijk het meest ultieme reis- of zomergevoel! Buiten douchen. Wanneer je dan omhoog kijkt zie je de toppen van de bomen. De lucht. Meestal een knalblauwe lucht. Ik heb van diverse buitendouches mogen genieten. In Namibië in een woestijn toen we met de Defender door zuidelijk Afrika trokken. Diezelfde reis kampeerden we ook aan een rivier waar veel nijlpaarden en krokodillen verbleven. Precies op de grens tussen Botswana en Namibië. Daar hebben we zó verschrikkelijk avontuurlijk gedoucht! Uitkijkend op de nijlpaarden in het water. Of in een douche waar een gifgroene slang gevaarlijk aan een tak boven de toiletpot hing. Op schiereiland San Pedro hadden we zelfs een eígen buitendouche bij ons Belizaans strandhuisje. Ook op het eiland Cres in Kroatië hadden we buitendouches op de camping. Absoluut het ultieme zomergevoel. Nu dus ook in Zoutelande, op de boerderijcamping! Van onder de warme douche vandaan zag ik het dak van ons Volkswagen campertje uitsteken. De eerste keer dit jaar dat we met onze antieke bus weer op stap zijn gegaan. Met een gereviseerde motor die als nieuw rijdt. Een koppeling die niet meer zwabbert en nieuwe schuifraampjes. Middelste dochter was deze keer niet mee. Ze is met schoolvriendinnen naar Zeeland vertrokken. Zij gaat in juli weer een paar weken met ons mee. Dan gaat oudste dochter juist weer niet mee. Zij reist op dat moment via Singapore, Maleisië en Bali naar haar nieuwe studentenkamertje in Seoul. Onze bus vol herinneringen. Al zijn we soms niet meer met z’n vijfjes compleet, sowieso is de schuifdeur vol met reisfoto’s en herinneringen van ons gehele gezin beplakt.
dinsdag 15 mei 2018
True beauty
The true beauty of music is that it connects people. It carries a message, and we, the musicians, are the messengers.
- Roy Ayers
Als we aankomen met onze fietsen in het drukke centrum lezen we een berichtje op de telefoon dat onze vrienden waar we mee af hebben gesproken naar huis zijn gegaan. Het Bredase Jazz Festival is vandaag weer los gebarsten. Jaarlijks komen er naar schatting 250.000 bezoekers op af. Mijn lief en ik lopen dus saampjes naar de Grote Markt en vinden warempel twee lege stoeltjes op een terrasje. We bestellen wat en genieten een uurtje van de muziek op een groot podium. We hebben namelijk nóg een afspraak met twee andere mensen. Oók zij sturen een berichtje dat ze onverhoopt niet naar de stad komen. Je zou bijna denken dat we niet gezellig genoeg zijn om een avondje mee door te brengen! We staan op en lopen naar het podium waar we vanavond eigenlijk voor gekomen zijn. De Amerikaanse jazz band Tuba Skinny. Zij laten het originele New Orleans geluid horen. Met een wasbordje, een grote sousaphone en een geweldige zangeres. Magnifiek! Ze toeren door Europa en kunnen zodoende aanhaken op dit swingende Brabantse festival. De grootste van Europa. Hun blues muziek, en vooral het wasbordje, bracht me terug naar Alabama waar wij een half jaar gewoond hebben. Wij hebben daar in de zomer een onvergetelijk concert bezocht in zo’n groot southern mansion. Snikheet natuurlijk. In de patio viel het nog enigszins mee door een zuchtje wind. Een blues band speelde werkelijk de sterren van de hemel. De ambiance was natuurlijk perfect. We werden door de muziek gegrepen. Onze dochters, toen nog peuter en kleuter, werden gevraagd op de wasbordjes te spelen. De oudste kon zich niet meer inhouden en danste er op los. Het optreden eindigde met een wervelend applaus en de band bedankte ons danseresje voor haar show. Ik had een week voor het Bredase Jazz Festival het programma doorgenomen met een client van mij. Deze meneer was tot voor kort een gevierd jazz pianist en reisde met de band, die zijn naam droeg, de hele wereld over. Helaas kan hij sinds een paar maanden door een ongelukkige val uit zijn bed zijn linkerhand niet meer gebruiken. Met als heel droevig gevolg dat hij niet meer piano kan spelen. Zijn piano staat te verstoffen in de huiskamer. Natuurlijk kent hij bijna elke jazz band die op het programma staat. De meeste muzikanten zelfs persoonlijk. Samen hebben we dus vooraf een keus gemaakt welke optredens in Breda écht de moeite waard zouden zijn. En hij had gelijk.
Een yoga vriendin was laatst wild enthousiast over de workshop van yoga lerares Nicki uit Israel. De workshop droeg de naam ‘Divine Interconnection. The path of yoga wakens the self.’
Mijn interesse was gewekt. De eigenaresse van mijn yoga school is Amerikaanse en ik denk dat dat mede een reden is waarom er zoveel internationale gastdocenten welkom zijn. Lerares Nicki heeft een eigen vorm van yoga ontwikkeld. Aruna yoga. Het is een yogabeoefening die alle vormen van yoga omvat inclusief hatha, vinyasa en kundalini. Je leert het huidige moment te verwelkomen en je oordeel op te schorten. Dat vind ik een mooie theorie. Het biedt ook een manier om de fluctuatie van de geest tot stilstand te brengen door een waarnemer te worden. Haar vorm van yoga brengt ook zelf-heling. Nicki’s zus is mede daardoor genezen van uitbehandelde longkanker… Het uitgangspunt is de filosofie dat er maar één realiteit is. Dit kan de waarheid, God, Godheid, schepping of de natuur genoemd worden. Toen ik ruim op tijd de grote zaal in kwam lopen bleken we vooraf een kwartier te mediteren. Ik zag mijn juf naast Nicky met ogen dicht in lotushouding zitten, maar ik was niet ingelicht over het mediteren. Ik keek dus lekker om me heen, praatte een beetje met mijn buurvrouw en bestudeerde de intrigerende, fijngebouwde gastdocente die zo mooi in het wit gekleed was. Later bleek ze een enorm krachtige energie te bezitten! Het is volgens haar niet nodig om flexibel of zelfs fysiek in staat te zijn om aruna yoga te doen. Ik maakte me deze avond dus geen zorgen om mijn zeer pijnlijke pols en flinke pijn in mijn onderrug. Inderdaad lag de nadruk niet op lichamelijke houdingen, maar meer op teksten van de gebeden en liederen, haar luide boodschap om ballast kwijt te raken en meditatie. We mochten intenties zachtjes fluisterend uitspreken. Ballast die je kwijt wilde mocht je in een zogenaamd vuur in het midden gooien. Het doel was om je open te stellen voor emotionele blokkades. Deze blokkades worden tijdens de les vrijgegeven met behulp van yoga en meditatie. Ik voelde me heel welkom met mijn lichamelijke pijntjes. Omdat er een flinke vleug kundalini yoga in haar workshop zat betekende dat er vooral veel herhalingen in kleine oefeningen zat. Zwaar! Trillende benen die in de lucht steken of schouders die bijna uit elkaar ploffen van het op en neer bewegen van je armen. Toch noemen ze deze vorm yoga bodiless-yoga… Zelfs als je alleen bij sessies aanwezig bent, zonder deel te nemen aan de fysieke activiteit, zul je je genezend vermogen openen. Ik hoop dat het waar is, want mijn huisarts heeft me vandaag nog voorgeschreven dat ik voor de pijn meerdere keren per dag twee paracetamolletjes mag innemen. Ik draag een polsband ter ondersteuning. Mijn rugpijn is volgens mijn huisarts gelukkig geen hernia en ook geen bekkeninstabiliteit. Ondertussen heb ik mijn eerste naaldje voor rugpijn alweer laten zetten (in mijn bovenlip) door mijn vriendin, de acupuncturiste. Samen met de intense yoga workshop en een omhelzing van Nicki herself hoop ik er het beste van. Maar eerlijk is eerlijk: dagen na mijn ontmoeting met Nicki is mijn rugpijn écht verminderd!
- Roy Ayers
Als we aankomen met onze fietsen in het drukke centrum lezen we een berichtje op de telefoon dat onze vrienden waar we mee af hebben gesproken naar huis zijn gegaan. Het Bredase Jazz Festival is vandaag weer los gebarsten. Jaarlijks komen er naar schatting 250.000 bezoekers op af. Mijn lief en ik lopen dus saampjes naar de Grote Markt en vinden warempel twee lege stoeltjes op een terrasje. We bestellen wat en genieten een uurtje van de muziek op een groot podium. We hebben namelijk nóg een afspraak met twee andere mensen. Oók zij sturen een berichtje dat ze onverhoopt niet naar de stad komen. Je zou bijna denken dat we niet gezellig genoeg zijn om een avondje mee door te brengen! We staan op en lopen naar het podium waar we vanavond eigenlijk voor gekomen zijn. De Amerikaanse jazz band Tuba Skinny. Zij laten het originele New Orleans geluid horen. Met een wasbordje, een grote sousaphone en een geweldige zangeres. Magnifiek! Ze toeren door Europa en kunnen zodoende aanhaken op dit swingende Brabantse festival. De grootste van Europa. Hun blues muziek, en vooral het wasbordje, bracht me terug naar Alabama waar wij een half jaar gewoond hebben. Wij hebben daar in de zomer een onvergetelijk concert bezocht in zo’n groot southern mansion. Snikheet natuurlijk. In de patio viel het nog enigszins mee door een zuchtje wind. Een blues band speelde werkelijk de sterren van de hemel. De ambiance was natuurlijk perfect. We werden door de muziek gegrepen. Onze dochters, toen nog peuter en kleuter, werden gevraagd op de wasbordjes te spelen. De oudste kon zich niet meer inhouden en danste er op los. Het optreden eindigde met een wervelend applaus en de band bedankte ons danseresje voor haar show. Ik had een week voor het Bredase Jazz Festival het programma doorgenomen met een client van mij. Deze meneer was tot voor kort een gevierd jazz pianist en reisde met de band, die zijn naam droeg, de hele wereld over. Helaas kan hij sinds een paar maanden door een ongelukkige val uit zijn bed zijn linkerhand niet meer gebruiken. Met als heel droevig gevolg dat hij niet meer piano kan spelen. Zijn piano staat te verstoffen in de huiskamer. Natuurlijk kent hij bijna elke jazz band die op het programma staat. De meeste muzikanten zelfs persoonlijk. Samen hebben we dus vooraf een keus gemaakt welke optredens in Breda écht de moeite waard zouden zijn. En hij had gelijk.
Een yoga vriendin was laatst wild enthousiast over de workshop van yoga lerares Nicki uit Israel. De workshop droeg de naam ‘Divine Interconnection. The path of yoga wakens the self.’
Mijn interesse was gewekt. De eigenaresse van mijn yoga school is Amerikaanse en ik denk dat dat mede een reden is waarom er zoveel internationale gastdocenten welkom zijn. Lerares Nicki heeft een eigen vorm van yoga ontwikkeld. Aruna yoga. Het is een yogabeoefening die alle vormen van yoga omvat inclusief hatha, vinyasa en kundalini. Je leert het huidige moment te verwelkomen en je oordeel op te schorten. Dat vind ik een mooie theorie. Het biedt ook een manier om de fluctuatie van de geest tot stilstand te brengen door een waarnemer te worden. Haar vorm van yoga brengt ook zelf-heling. Nicki’s zus is mede daardoor genezen van uitbehandelde longkanker… Het uitgangspunt is de filosofie dat er maar één realiteit is. Dit kan de waarheid, God, Godheid, schepping of de natuur genoemd worden. Toen ik ruim op tijd de grote zaal in kwam lopen bleken we vooraf een kwartier te mediteren. Ik zag mijn juf naast Nicky met ogen dicht in lotushouding zitten, maar ik was niet ingelicht over het mediteren. Ik keek dus lekker om me heen, praatte een beetje met mijn buurvrouw en bestudeerde de intrigerende, fijngebouwde gastdocente die zo mooi in het wit gekleed was. Later bleek ze een enorm krachtige energie te bezitten! Het is volgens haar niet nodig om flexibel of zelfs fysiek in staat te zijn om aruna yoga te doen. Ik maakte me deze avond dus geen zorgen om mijn zeer pijnlijke pols en flinke pijn in mijn onderrug. Inderdaad lag de nadruk niet op lichamelijke houdingen, maar meer op teksten van de gebeden en liederen, haar luide boodschap om ballast kwijt te raken en meditatie. We mochten intenties zachtjes fluisterend uitspreken. Ballast die je kwijt wilde mocht je in een zogenaamd vuur in het midden gooien. Het doel was om je open te stellen voor emotionele blokkades. Deze blokkades worden tijdens de les vrijgegeven met behulp van yoga en meditatie. Ik voelde me heel welkom met mijn lichamelijke pijntjes. Omdat er een flinke vleug kundalini yoga in haar workshop zat betekende dat er vooral veel herhalingen in kleine oefeningen zat. Zwaar! Trillende benen die in de lucht steken of schouders die bijna uit elkaar ploffen van het op en neer bewegen van je armen. Toch noemen ze deze vorm yoga bodiless-yoga… Zelfs als je alleen bij sessies aanwezig bent, zonder deel te nemen aan de fysieke activiteit, zul je je genezend vermogen openen. Ik hoop dat het waar is, want mijn huisarts heeft me vandaag nog voorgeschreven dat ik voor de pijn meerdere keren per dag twee paracetamolletjes mag innemen. Ik draag een polsband ter ondersteuning. Mijn rugpijn is volgens mijn huisarts gelukkig geen hernia en ook geen bekkeninstabiliteit. Ondertussen heb ik mijn eerste naaldje voor rugpijn alweer laten zetten (in mijn bovenlip) door mijn vriendin, de acupuncturiste. Samen met de intense yoga workshop en een omhelzing van Nicki herself hoop ik er het beste van. Maar eerlijk is eerlijk: dagen na mijn ontmoeting met Nicki is mijn rugpijn écht verminderd!
dinsdag 8 mei 2018
Eén Poolse oud-strijder
Het is goed dat we herdenken. Uit eerbied voor degenen die overleden zijn of slachtoffer van geweld zijn geweest. Vanwege de onschuld van de slachtoffers. Omdat het niet nog eens mag gebeuren. Om ervan te leren.
- Ben Nijhuis
Er verzamelen zich honderden mensen rondom het Bredase monument ‘de Vlucht’. Voor mij, mijn eega en dus ook voor onze kinderen de eerste keer in ons leven dat we tijdens Dodenherdenking bij een oorlogsmonument aanwezig zijn. Voor de gelegenheid had ik vier oranje rozen gekocht. Met elk een oranje lintje. Het eerste dat ons jongste kind in mijn oor sist, nadat ze in het park om zich heen gekeken heeft, is “We zijn de enigen die een bloem meegenomen hebben!”. Het lijkt inderdaad zo. In het gras liggen echter vele kransen te wachten om eerbiedig neergelegd te worden voor het monument. Er zijn zeer weinig veteranen, maar dat is misschien ook logisch gezien het feit dat de oorlog al bijna vijfenzeventig jaar geleden geëindigd is. Er zijn wel opvallend veel jongeren. Kinderen van een basisschool en veel jonge padvindertjes. Een leerlinge van de school van onze jongste leest een gedicht voor. Natuurlijk houdt onze burgemeester een mooie voordracht over het thema van dit jaar ‘Geef vrijheid door’. Er volgt een taptoe en veel bloemenkransen worden gelegd voor de burgers en militairen die zijn omgekomen. Er is nog precies één oude, Poolse bevrijder aanwezig. Heel voorzichtig wordt er voor hem geklapt. Dat raakt me. Breda is namelijk bevrijd door de Polen. Samen met de Canadezen. Beiden volksliederen worden gespeeld. Hun vlaggen wapperen ook trots in de wind. Tijdens de twee minuten stilte zie ik jongeren die op picknick kleden aan het relaxen waren opstaan om hun eer te betuigen. Respectvol. Pas vanaf 1988 vinden plaatselijke herdenkingen - net zoals de Nationale Herdenking op de Dam - plaats om 20 uur en wordt deze herdenking ook op televisie uitgezonden. De eerste plaatselijke herdenkingen in 1945 vonden plaats met stille tochten naar plaatsen waar mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog gefusilleerd zijn. Zoals op de Waalsdorpervlakte bij Den Haag, in de Kennemerduinen en bij kamp Vught. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog leven we in Nederland in vrede en vrijheid. Tóch gaat er geen dag voorbij zonder dat ergens in de wereld een oorlog woedt… Nadat alle kransen gelegd zijn in het Bredase park is er ruimte voor het publiek om bloemen te leggen. Ook wij lopen naar voren om onze rozen neer te leggen. Gelukkig voor onze jongste zijn we niet helemaal de enigen… Sinds een paar maanden heb ik een Joodse cliënt die de verschrikkingen in Auschwitz als kind overleefde. Zijn persoonlijke, gruwelijke verhalen deel ik thuis met mijn gezin. Dit jaar staan we in ons gezin meer dan ooit stil bij de Holocaust. Mijn cliënt, een lieve meneer, vindt dat besef fijn. Zodat we ervan leren. Omdat het niet nog eens mag gebeuren.
Onze allereerste vaatwasmachine was héél erg smal. Ik wilde er heel graag een en de ruimte in de oude keuken in ons Bredase huis liet maar een heel klein vaatwassertje toe. Het was de oude eikenhouten keuken van de vorige bewoonster waar we de keukenkastjes groen van hadden geverfd. Ik was heel blij met het toen hippe RVS vaatwassertje. Er pasten geen pannen in. Een piepklein bestekbakje op de bodem. Sowieso was hij heel snel vol met een jong gezin van vijf. Acht jaar geleden hebben wij een nieuwe keuken laten plaatsen toen we een grote aanbouw aan ons huis lieten plaatsen. Een volwaardige afwasmachine werd ingebouwd. Wat een ruimte! Omdat we het fornuis en de combi-oven van het Italiaanse merk Boretti hadden gekocht besloten we ook de vaatwasser van dit merk te kopen. Al gauw kwamen de eerste mankementen… Allereerst braken de wieltjes van het onderstel regelmatig af. Wat een ergernis als je weer een wieltje over de keukenvloer hoorde rollen, of tussen de deur klem zat. Toen we terugkwamen uit Mexico heb ik nog een kostbaar setje nieuwe wieltjes gekocht, maar al snel waren deze nieuwe wieltjes ook lam. Daarnaast was de veer uit het klepje gesprongen waar het wastabletje in moet. Ons tabletje lieten we altijd tussen het bestek vallen. Natuurlijk zaten de sproeiarmen ook zo nu en dan verstopt met piepkleine stukjes eierschil of draadjes van iets vaags groen. Dat pulkte ik er dan met een keukenmesje weer uit. Een paar weken geleden kwam er geen water meer in de vaatwasser. Dat kan volgens de gebruiksaanwijzing van alles zijn, wat mijn lief vervolgens allemaal gecheckt heeft. Loodgieters uit de buurt wilden voor onze Italiaanse vaatwasser niet langs komen, want de onderdelen waren zeer moeilijk verkrijgbaar. Dan maar een Boretti monteur uit Amsterdam die alleen al voor het voorrijden negentig euro durfde te vragen, en daarna zestien euro per tien minuten. De machine markeerde zóveel dat het niet loonde om te repareren. Boretti garandeert dat hun vaatwassers langer dan acht jaar meegaan en zodoende kregen wij korting op de nieuwe vaatwasser. De voorrijkosten en de extra tijd hoefden wij niet te betalen. We hadden écht geluk, want twee weken erna was de periode verstreken! Al heel kort daarop beseften we dat we helemaal geen geluk hadden. Boretti heeft er maar liefst tweeënhalve week over gedaan om de nieuwe vaatwasser te plaatsen. Al die tijd deden we drie keer per dag een vaat met de hand. De hele dag een vol aanrecht om naar te kijken. Mijn lief en onze meiden hebben écht hun steentje bij moeten dragen, want door artritis in mijn pols is juist afwassen zeer pijnlijk. Maar.…voorlopig staat er weer een praktische afwashulp in de keuken!
- Ben Nijhuis
Er verzamelen zich honderden mensen rondom het Bredase monument ‘de Vlucht’. Voor mij, mijn eega en dus ook voor onze kinderen de eerste keer in ons leven dat we tijdens Dodenherdenking bij een oorlogsmonument aanwezig zijn. Voor de gelegenheid had ik vier oranje rozen gekocht. Met elk een oranje lintje. Het eerste dat ons jongste kind in mijn oor sist, nadat ze in het park om zich heen gekeken heeft, is “We zijn de enigen die een bloem meegenomen hebben!”. Het lijkt inderdaad zo. In het gras liggen echter vele kransen te wachten om eerbiedig neergelegd te worden voor het monument. Er zijn zeer weinig veteranen, maar dat is misschien ook logisch gezien het feit dat de oorlog al bijna vijfenzeventig jaar geleden geëindigd is. Er zijn wel opvallend veel jongeren. Kinderen van een basisschool en veel jonge padvindertjes. Een leerlinge van de school van onze jongste leest een gedicht voor. Natuurlijk houdt onze burgemeester een mooie voordracht over het thema van dit jaar ‘Geef vrijheid door’. Er volgt een taptoe en veel bloemenkransen worden gelegd voor de burgers en militairen die zijn omgekomen. Er is nog precies één oude, Poolse bevrijder aanwezig. Heel voorzichtig wordt er voor hem geklapt. Dat raakt me. Breda is namelijk bevrijd door de Polen. Samen met de Canadezen. Beiden volksliederen worden gespeeld. Hun vlaggen wapperen ook trots in de wind. Tijdens de twee minuten stilte zie ik jongeren die op picknick kleden aan het relaxen waren opstaan om hun eer te betuigen. Respectvol. Pas vanaf 1988 vinden plaatselijke herdenkingen - net zoals de Nationale Herdenking op de Dam - plaats om 20 uur en wordt deze herdenking ook op televisie uitgezonden. De eerste plaatselijke herdenkingen in 1945 vonden plaats met stille tochten naar plaatsen waar mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog gefusilleerd zijn. Zoals op de Waalsdorpervlakte bij Den Haag, in de Kennemerduinen en bij kamp Vught. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog leven we in Nederland in vrede en vrijheid. Tóch gaat er geen dag voorbij zonder dat ergens in de wereld een oorlog woedt… Nadat alle kransen gelegd zijn in het Bredase park is er ruimte voor het publiek om bloemen te leggen. Ook wij lopen naar voren om onze rozen neer te leggen. Gelukkig voor onze jongste zijn we niet helemaal de enigen… Sinds een paar maanden heb ik een Joodse cliënt die de verschrikkingen in Auschwitz als kind overleefde. Zijn persoonlijke, gruwelijke verhalen deel ik thuis met mijn gezin. Dit jaar staan we in ons gezin meer dan ooit stil bij de Holocaust. Mijn cliënt, een lieve meneer, vindt dat besef fijn. Zodat we ervan leren. Omdat het niet nog eens mag gebeuren.
Onze allereerste vaatwasmachine was héél erg smal. Ik wilde er heel graag een en de ruimte in de oude keuken in ons Bredase huis liet maar een heel klein vaatwassertje toe. Het was de oude eikenhouten keuken van de vorige bewoonster waar we de keukenkastjes groen van hadden geverfd. Ik was heel blij met het toen hippe RVS vaatwassertje. Er pasten geen pannen in. Een piepklein bestekbakje op de bodem. Sowieso was hij heel snel vol met een jong gezin van vijf. Acht jaar geleden hebben wij een nieuwe keuken laten plaatsen toen we een grote aanbouw aan ons huis lieten plaatsen. Een volwaardige afwasmachine werd ingebouwd. Wat een ruimte! Omdat we het fornuis en de combi-oven van het Italiaanse merk Boretti hadden gekocht besloten we ook de vaatwasser van dit merk te kopen. Al gauw kwamen de eerste mankementen… Allereerst braken de wieltjes van het onderstel regelmatig af. Wat een ergernis als je weer een wieltje over de keukenvloer hoorde rollen, of tussen de deur klem zat. Toen we terugkwamen uit Mexico heb ik nog een kostbaar setje nieuwe wieltjes gekocht, maar al snel waren deze nieuwe wieltjes ook lam. Daarnaast was de veer uit het klepje gesprongen waar het wastabletje in moet. Ons tabletje lieten we altijd tussen het bestek vallen. Natuurlijk zaten de sproeiarmen ook zo nu en dan verstopt met piepkleine stukjes eierschil of draadjes van iets vaags groen. Dat pulkte ik er dan met een keukenmesje weer uit. Een paar weken geleden kwam er geen water meer in de vaatwasser. Dat kan volgens de gebruiksaanwijzing van alles zijn, wat mijn lief vervolgens allemaal gecheckt heeft. Loodgieters uit de buurt wilden voor onze Italiaanse vaatwasser niet langs komen, want de onderdelen waren zeer moeilijk verkrijgbaar. Dan maar een Boretti monteur uit Amsterdam die alleen al voor het voorrijden negentig euro durfde te vragen, en daarna zestien euro per tien minuten. De machine markeerde zóveel dat het niet loonde om te repareren. Boretti garandeert dat hun vaatwassers langer dan acht jaar meegaan en zodoende kregen wij korting op de nieuwe vaatwasser. De voorrijkosten en de extra tijd hoefden wij niet te betalen. We hadden écht geluk, want twee weken erna was de periode verstreken! Al heel kort daarop beseften we dat we helemaal geen geluk hadden. Boretti heeft er maar liefst tweeënhalve week over gedaan om de nieuwe vaatwasser te plaatsen. Al die tijd deden we drie keer per dag een vaat met de hand. De hele dag een vol aanrecht om naar te kijken. Mijn lief en onze meiden hebben écht hun steentje bij moeten dragen, want door artritis in mijn pols is juist afwassen zeer pijnlijk. Maar.…voorlopig staat er weer een praktische afwashulp in de keuken!
dinsdag 1 mei 2018
Zotte lentedag
“People parted, years passed, they met again - and the meeting proved no reunion, offered no warm memories, only the acid knowledge that time had passed and things weren't as bright or attractive as they had been.”
― Jacqueline Susann
Toen onze drie meisjes nog jong waren gingen we op Koninginnedag met oranje kleding en glimmende prinsessenkroontjes in hun haar de straat op. Vlaggetjes geschminkt op hun wangen. Heel veel vroeger zelfs met zelfgemaakte kartonnen kroontjes op hun hoofd. Een feestdag met een koninklijk tintje. Zelf heb ik al heel lang een oranje corduroy colbert in de kast hangen. Een bijpassende oranje hoed met een lichtgevende bloem en een oranje shawl wachten in een rieten mand op die ene koninklijke feestdag per jaar. (Alhoewel die mand ook vol ligt met knaloranje T-shirts en toeters voor de voetbalwedstrijden waar Oranje mag voetballen…) Juist in het buitenland is er nog een sterker Oranjegevoel dan thuis in Nederland. Vooral in Madrid werd Koninginnedag zéér uitgebreid gevierd op het Hollandse basisschooltje aldaar. Daar, maar ook meerdere keertjes in het Valkenberg park in Breda, hebben we op een kleedje onze koopwaar zoals uitgelezen kinderboeken, speelgoed waar ze op uitgekeken waren en zoete meidenfilms op DVD aan de man gebracht. Onze eerste Koningsdagviering (en niet Koninginnedag!) in Breda gingen de jongste twee, in vol ornaat met oranje Tshirts, met ons mee naar het Valkenberg park. For old times sake. Struinen over de vrijmarkt. Ik had alleen geen zin meer in mijn oranje colbertje. Al slenterend kregen we alle vier hetzelfde gevoel. Deze periode is voorbij. Geen glorie. Onze meiden zijn niet meer op zoek naar goedkope kinderboeken, tweedehands kindermerkkleding of speelgoed. Er werd op de vrijmarkt eigenlijk alleen maar meuk voor jonge kinderen aangeboden. En foodtrucks en live muziek natuurlijk. Zelf heb ik nog drie leesboeken op de kop kunnen tikken, maar dat ging met veel moeite. Er werden nog wel leuke, creatieve spelletjes gedaan zoals eieren gooien, vier droge biscuits in twee minuten opeten of op de foto met een gevangen tamme kip die gewoonlijk vrij rond loopt in het Valkenberg park. Vroeger gingen we met onze kleuters naar een spelletjes circuit bij ons in het dorp - waar op een dorpsweitje spelletjes als zaklopen en kegels omgooien werd gedaan. Een stempelkaartje en een glas limonade erbij. Die periode is dus voorbij. Onze Koningsdag in Valkenberg park was er vooral één van voorbije glorie. Thuis hebben we natuurlijk wél oranje tompoucen gegeten. Geen idee hoe we volgend jaar Koningsdag in Breda kunnen vieren. Alhoewel, ik hoorde van het ‘Helden van Oranje’ concert - een nieuw feestje in Breda op Koningsnacht. Voor mijn lief en mij. Zoiets als dat wij heel lang geleden samen naar het Amsterdamse centrum fietsten voor de viering van Koninginnenacht…. Voor de meiden zou 538Koningsdag misschien een feestelijk tintje kunnen geven?
Er loeit keihard een alarm door de fietsenstalling van het Bredase treinstation. “Mam, dat heb jij gedaan!” hoor ik onze jongste dochter op een verwijtende toon zeggen. “Er stond toch op de deur dat het een nooduitgang was mét een alarm!” voegt ze er nog even toe. Kort daarvoor zag ik dat de medewerker van de fietsenstalling mijn fiets met houten krat weer verveeld uit het rek trok en hem op een verhoogde fietsenstalling plaatste. Schuldbewust liep ik toch maar even naar hem toe. Hij legde uit dat mijn fiets niet zo half in het gangpad mocht blijven staan vanwege voorschriften van de brandweer. Dit soort gedoe zal toch niet de trend van de rest van de dag worden…? We zijn namelijk op weg naar de internationale trein. Jongste kind heeft twee weken schoolvakantie en wij gaan samen leuke dingen doen. Haar zussen zijn immers keihard aan het studeren. Vandaag gaan we een dag in België doorbrengen. Shoppen in Antwerpen. Sinds twee weken rijdt er een rechtstreekse trein vanuit onze stad in een half uur naar het centrum van Antwerpen. Zodra je uit het prachtige station stapt loop je zo het winkelhart van Antwerpen binnen. Dochterlief en ik hebben ook samen in de meivakantie eens gewinkeld in het Duitse Aachen. Dat beviel toen ook zo goed, en nu weer. We slagen zo goed voor haar! Zwierige zomerjurkjes, stoere korte broeken, vele T-shirts en zelfs een heel leuke bikini! Ook ik slaag voor een stoer legergroen overhemdjasje, een bloemig zomerjurkje en, ik kan het bijna niet geloven, maar óók voor een bikini. Ik had de hoop opgegeven maar onverwachts lopen we toch aan het eind van de middag bij een leuk boetiekje binnen die de leuke naam Banana Moon draagt. Dochterlief duikt mee het krappe pashokje in en helpt me de meest ingewikkeld geknoopte bovenstukjes te ontrafelen. Tegenwoordig is het mode dat er vele touwtjes over de rug lopen. Een hoop lol en veel geduld later sta ik zeer tevreden bij de kassa af te rekenen. Dat Belgische taaltje is zo charmant. De verkoopster heeft het heel lief over ‘zot’ en ‘kuisen’ en zeggen overal ‘ke’ achter. “Wilt u er een taske bij of gaat het zo mee in het dooske?” Natuurlijk word je hongerig van winkelen en is een versgebakken warme Luikse wafel nodig om die honger te stillen. Ons meiske wentelt zich in mijn overvloedige aandacht voor haar. We hebben pas in de avond de trein terug gereserveerd en dus zoeken we nog een frietkot voor verse Vlaamse friet, maar die vinden we niet in de buurt van het station. Dan maar een heerlijke maaltijd in een eetcafeetje. Een tafeltje aan het raam, want ik ben dol op mensen begluren. Of zoals dochterlief zegt ‘mensen stalken’.
― Jacqueline Susann
Toen onze drie meisjes nog jong waren gingen we op Koninginnedag met oranje kleding en glimmende prinsessenkroontjes in hun haar de straat op. Vlaggetjes geschminkt op hun wangen. Heel veel vroeger zelfs met zelfgemaakte kartonnen kroontjes op hun hoofd. Een feestdag met een koninklijk tintje. Zelf heb ik al heel lang een oranje corduroy colbert in de kast hangen. Een bijpassende oranje hoed met een lichtgevende bloem en een oranje shawl wachten in een rieten mand op die ene koninklijke feestdag per jaar. (Alhoewel die mand ook vol ligt met knaloranje T-shirts en toeters voor de voetbalwedstrijden waar Oranje mag voetballen…) Juist in het buitenland is er nog een sterker Oranjegevoel dan thuis in Nederland. Vooral in Madrid werd Koninginnedag zéér uitgebreid gevierd op het Hollandse basisschooltje aldaar. Daar, maar ook meerdere keertjes in het Valkenberg park in Breda, hebben we op een kleedje onze koopwaar zoals uitgelezen kinderboeken, speelgoed waar ze op uitgekeken waren en zoete meidenfilms op DVD aan de man gebracht. Onze eerste Koningsdagviering (en niet Koninginnedag!) in Breda gingen de jongste twee, in vol ornaat met oranje Tshirts, met ons mee naar het Valkenberg park. For old times sake. Struinen over de vrijmarkt. Ik had alleen geen zin meer in mijn oranje colbertje. Al slenterend kregen we alle vier hetzelfde gevoel. Deze periode is voorbij. Geen glorie. Onze meiden zijn niet meer op zoek naar goedkope kinderboeken, tweedehands kindermerkkleding of speelgoed. Er werd op de vrijmarkt eigenlijk alleen maar meuk voor jonge kinderen aangeboden. En foodtrucks en live muziek natuurlijk. Zelf heb ik nog drie leesboeken op de kop kunnen tikken, maar dat ging met veel moeite. Er werden nog wel leuke, creatieve spelletjes gedaan zoals eieren gooien, vier droge biscuits in twee minuten opeten of op de foto met een gevangen tamme kip die gewoonlijk vrij rond loopt in het Valkenberg park. Vroeger gingen we met onze kleuters naar een spelletjes circuit bij ons in het dorp - waar op een dorpsweitje spelletjes als zaklopen en kegels omgooien werd gedaan. Een stempelkaartje en een glas limonade erbij. Die periode is dus voorbij. Onze Koningsdag in Valkenberg park was er vooral één van voorbije glorie. Thuis hebben we natuurlijk wél oranje tompoucen gegeten. Geen idee hoe we volgend jaar Koningsdag in Breda kunnen vieren. Alhoewel, ik hoorde van het ‘Helden van Oranje’ concert - een nieuw feestje in Breda op Koningsnacht. Voor mijn lief en mij. Zoiets als dat wij heel lang geleden samen naar het Amsterdamse centrum fietsten voor de viering van Koninginnenacht…. Voor de meiden zou 538Koningsdag misschien een feestelijk tintje kunnen geven?
Er loeit keihard een alarm door de fietsenstalling van het Bredase treinstation. “Mam, dat heb jij gedaan!” hoor ik onze jongste dochter op een verwijtende toon zeggen. “Er stond toch op de deur dat het een nooduitgang was mét een alarm!” voegt ze er nog even toe. Kort daarvoor zag ik dat de medewerker van de fietsenstalling mijn fiets met houten krat weer verveeld uit het rek trok en hem op een verhoogde fietsenstalling plaatste. Schuldbewust liep ik toch maar even naar hem toe. Hij legde uit dat mijn fiets niet zo half in het gangpad mocht blijven staan vanwege voorschriften van de brandweer. Dit soort gedoe zal toch niet de trend van de rest van de dag worden…? We zijn namelijk op weg naar de internationale trein. Jongste kind heeft twee weken schoolvakantie en wij gaan samen leuke dingen doen. Haar zussen zijn immers keihard aan het studeren. Vandaag gaan we een dag in België doorbrengen. Shoppen in Antwerpen. Sinds twee weken rijdt er een rechtstreekse trein vanuit onze stad in een half uur naar het centrum van Antwerpen. Zodra je uit het prachtige station stapt loop je zo het winkelhart van Antwerpen binnen. Dochterlief en ik hebben ook samen in de meivakantie eens gewinkeld in het Duitse Aachen. Dat beviel toen ook zo goed, en nu weer. We slagen zo goed voor haar! Zwierige zomerjurkjes, stoere korte broeken, vele T-shirts en zelfs een heel leuke bikini! Ook ik slaag voor een stoer legergroen overhemdjasje, een bloemig zomerjurkje en, ik kan het bijna niet geloven, maar óók voor een bikini. Ik had de hoop opgegeven maar onverwachts lopen we toch aan het eind van de middag bij een leuk boetiekje binnen die de leuke naam Banana Moon draagt. Dochterlief duikt mee het krappe pashokje in en helpt me de meest ingewikkeld geknoopte bovenstukjes te ontrafelen. Tegenwoordig is het mode dat er vele touwtjes over de rug lopen. Een hoop lol en veel geduld later sta ik zeer tevreden bij de kassa af te rekenen. Dat Belgische taaltje is zo charmant. De verkoopster heeft het heel lief over ‘zot’ en ‘kuisen’ en zeggen overal ‘ke’ achter. “Wilt u er een taske bij of gaat het zo mee in het dooske?” Natuurlijk word je hongerig van winkelen en is een versgebakken warme Luikse wafel nodig om die honger te stillen. Ons meiske wentelt zich in mijn overvloedige aandacht voor haar. We hebben pas in de avond de trein terug gereserveerd en dus zoeken we nog een frietkot voor verse Vlaamse friet, maar die vinden we niet in de buurt van het station. Dan maar een heerlijke maaltijd in een eetcafeetje. Een tafeltje aan het raam, want ik ben dol op mensen begluren. Of zoals dochterlief zegt ‘mensen stalken’.
Abonneren op:
Posts (Atom)
