The habit of courtesy, when once required, is almost impossible to get rid of.
- Robert Lynd
In landen in Afrika is het de gewoonte om elkaar niet in het openbaar te kussen of aan te raken. Dat is onfatsoenlijk, dat doe je nu eenmaal niet. Hier in Midden-Amerika wordt juist heel veel gezoend en omhelzingen zijn aan de orde van de dag. Als je elkaar voor het eerst ontmoet krijg je de eerste kus. Zodra je elkaar dan weer ontmoet volgt een omhelzing. We zijn pas een paar weken in México en we kennen nog nauwelijks mensen zou je zeggen, maar we hebben al heel wat kussen en omhelzingen mogen ontvangen! Gelukkig had Paco mij al ingelicht over dit warmbloedige fenomeen. Hij vertelde ook dat als je onverhoopt je arm, schouder of gezicht terug trekt je iemand heel erg in het openbaar kunt beledigen. Ik had de meiden hierover ingelicht, want Nederlanders zijn juist heel terughoudend met het zoenen en aanraken van vreemden. Wat de meiden betreft geven we ze altijd mee niks tegen hun zin te doen. En dat geldt hier natuurlijk net zo, maar vergeet de gewoonten en spontaniteit van dit land niet. En zo komt het dat Anthe haar eerste zoen op haar wang te pakken heeft van de jonge slotenmaker van dit hotel die ze buiten tegenkwam. En ik een zeer uitgebreide omhelzing ontving van juf Nora toen ik terugkwam op school om de rapporten te brengen. Ik merkte dat Juan, de schilder in ons huis niet goed wist hoe hij mij moest begroeten toen ik hem de volgende ochtend weer zag. Om ons uit de brand te helpen stak ik hem de hand uit “¿Qué tal Juan?” Sindsdien schudden we elkaar de hand. Toen we laatst gingen ontbijten met Mark´s collega en zijn vrouw en dochter Isabella werden er ook zoenen uitgewisseld bij de eerste kennismaking en een omhelzing toen we uit elkaar gingen. Mexicanen raken elkaar graag en veel aan, dat hoort bij hun macho-cultuur. Mannen zoenen en omhelzen elkaar ook. Ik vind het heel goed bij de warme (en macho-)cultuur van dit land passen, maar ik kan me ook meteen afvragen wie kus je nu wel en wie kus je niet?
Voor mijn examen dat ik afleg in december moet ik verschillende fotoseries maken. Uiteraard wil ik van de bijzonderheid gebruik maken dat ik in México woon. Eén van de examinatoren adviseerde mij om dicht bij mezelf te blijven. “Maak de foto´s bij wijze van spreken om de hoek bij je huis”, zei hij. En nu we een paar weken hier zijn denk ik mijn onderwerp gevonden te hebben. Wat ik hier allemaal niet zie in de laadbak van auto´s en vrachtwagentjes! Laatst zag ik een groot Mariabeeld in een klein vrachtwagentje waarvan de achterbak van hout in elkaar getimmerd was. Ook stak er een man over met een steekkarretje volgeladen met terracotta potten en pannen. Op weg naar school zag ik een oude Volkswagen kever met een rolstoel achterop gebonden. Afgelopen week heb ik een heel grote boom in een achterbak gezien en een fiets met een enorm grote, ronde rieten mand achterop vol broodjes. Ik zag schattige vrachtwagentjes gevuld met allemaal knalroze lege waterflessen, groene watermeloenen of simpelweg gevuld met opeengestapelde mensen! De vrachtwagentjes zijn over het algemeen klein – zoiets als van de SiSi-reclame – en dan met een zelfgetimmerde laadbak. Typisch van hier denk ik, en zeker de achtergronden die je op straat ziet. De muren zijn hier in de mooiste kleuren geschilderd vaak met reclames die je toeschreeuwen in allerlei felle kleuren.
We hebben heel wat te stellen met de bureaucratie hier. Op de school van de kinderen zijn we al heel wat keertjes geweest en we krijgen bij elk bezoek een ander verhaal te horen over de toelatingseisen van de kinderen. Toen we hier de allereerste keer waren in januari van dit jaar, was de toelating volgens hen een eitje. Kinderen moesten een kort gesprekje in het Engels en Spaans houden, maar dat was voor de vorm. Nu bleek uit de laatste gesprekken dat Inden en Anthe een flink examen moeten doen. Inden en Maren hebben vorige week ook een examen van 1,5 uur gedaan. Vóór het examen bleken hun rapporten niet rechtsgeldig te zijn, want ze zijn in het Nederlands en er staan geen cijfers op. Dat hadden ze uiteraard tijdens één van de eerdere gesprekken door kunnen geven, want nu zijn we reeds hier. De school in Breda is dicht voor de zomervakantie. Gelukkig heb ik één van de directrices op haar vakantieadres kunnen bereiken en zij zal spoedig een vertaling maken en dit opsturen via DHL. Heel fijn! De geboortebewijzen moest ik afgelopen week op school brengen. Ik verwachtte het ergste…een officiële vertaling ofzo, maar dat is tot nu toe nog uitgebleven. Maar ik heb nog geen officiële inschrijving gedaan, dat is pas na de examens aan de orde! Het toppunt van bureaucratie is echter de aansluiting van gas in ons huis. Maxigas heeft een monopolie-positie hier en dat merkten we toen we een afspraak hadden op hun kantoor. Alles draait daar om politiek, contacten en geld. Het controleren van onze installatie moet volgens het meisje achter het bureau twintig dagen duren. We storten daar ter plekke in, ook de mevrouw die ons begeleidt en dat laat ze goed merken. Wat een theatrale vrouw! Ze heeft twee mobieltjes en probeert iedereen te bellen die maar enige invloed heeft binnen dit bedrijf. De verhuurder van ons huis gaat zich er ook mee bemoeien en heeft een kennis hoog in de boom bij Maxigas benaderd. Dit tumult vindt plaats met zoveel mimiek, gefluister en in supersnel Spaans gesproken dat ik er geen snars van snap. Als iedereen buiten staat te bellen en ik alleen met het meisje aan haar bureau zit zegt ze dat het niet moeilijk is een nieuw contract af te sluiten, maar dat het een politiek spel is. Het maakt me een beetje angstig, hoe lang zou het duren voordat we gas hebben?
woensdag 25 juli 2012
dinsdag 17 juli 2012
Volle concentratie
You've gotta dance like there's nobody watching,
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it is heaven on earth.
- William W. Purkey
Met twee handen aan het stuur, volle concentratie, radio uit en de drie meiden achterin die meekijken naar de winkel die we zoeken. We zijn op pad voor kattenvoer... De grote doorgaande wegen zijn driebaans waarvan de rechterbaan voor geparkeerde auto's is en voor gekleurde personenbusjes die overal stoppen om mensen in en uit te laten. De andere twee banen zitten vol diepe gaten in het asfalt die je moet proberen te omzeilen, want die zijn zo diep dat kan niet goed zijn voor je auto. Die gaten zie je trouwens niet meer tijdens een tropische regenbui, doodeng. De stoplichten zitten overal verstopt. Soms hangen ze zichtbaar boven de weg zoals in Amerika, maar vaker nog zitten ze verstopt achter groen van bomen. Het lijkt wel een spelletje "zoek de stoplichten". Bij de stoplichten op grote kruispunten verkopen mensen bloemen, speelgoed of ijs. Vaak bedelt er iemand in een rolstoel of met één arm. Ook zien we regelmatig een clown met vuur jongleren tijdens het wachten. Verder is er in Puebla een spoorlijn die veel wegen kruist, natuurlijk zonder hefbomen of knipperende lichten. Ik vind het doodeng om daar over te steken met de auto, hoe weet je nu of de trein eraan komt? En dan vergeet ik nog de enorme verkeersdrempels te noemen die je nauwelijks ziet omdat de geel-zwarte verf allang is verbleekt. Mark had ons de weg gewezen naar de winkel, maar hij had zich vergist achteraf. Dat maakte het heel avontuurlijk, want ineens reden we tussen een soort kleurige marktkraampjes met veel mensen en muziek. Daar word ik altijd heel blij van, dus heb ik mijn auto heel brutaal op een vaag veldje geparkeerd (dat zou papa nooit doen, mam) en hebben we onze waardevolle spulletjes eruit gehaald en zijn we op pad gegaan. We hebben ook kattenvoer gekocht, dus missie geslaagd. Een high-five met z'n allen en toen zijn we naar ons huis gereden. Met ons nieuw aangeschafte routewijzer, dat dan weer wel.
Ons eerste poststukje op de mat is het tijdschrift van Vereniging Eigen Huis. Ik had liever iets spannenders dan dit gezien, maar het geeft aan dat de post bezorgd wordt in ons nieuwe huis. We hebben namelijk geen brievenbus.... De post wordt bij het hek afgegeven aan de portier en ik vermoed dat hij het rondbrengt bij de vijf huizen achter het hek. Onlangs had ik een dag culturele voorlichting van Paco, een gepensioneerde Mexicaan die veel zaken gedaan heeft over de hele wereld. Hij vertelde mij over de gebruiken en de geschiedenis van dit land. Ik had maar een vraag aan hem en die kon hij niet beantwoorden! Hoe ziet hier een brievenbus eruit en waar kopen wij postzegels? Hij wist het niet. Niemand gebruikt een brievenbus, want post komt toch niet aan. Hmmm, raar. Je moet soms toch wel eens iets versturen?, vroeg ik radeloos. Heb jij dan geen scanner?, was zijn antwoord. Alles wat zakelijk is wordt dus gescand of per FedEx of UPS verstuurd. Ik ben heel ouderwets of noem het een romanticus, maar er gaat toch niets boven een handgeschreven verjaardagskaart of een lange brief op je deurmat? Op Paco's advies ben ik maar eens gaan googlen - direct toen ik weer op de hotelkamer was. Het is ongelofelijk...maar er is in deze grote stad maar één postkantoor, gelegen in het historische centrum. Ik zal hem zeker eens bezoeken, maar ik vermoed dat het een postkantoortje is voor toeristen om hun vakantiekaartjes te posten.
Zondag hebben we door het historisch centrum van Puebla geslenterd, ik en de meisjes. Mark is voor een week naar The States vertrokken om klanten te bezoeken. De avond vooraf aan de zondagsmarkt heb ik met Mark proef gereden. Op die bewuste zondagochtend heb ik de auto geparkeerd in een parkeergarage vlakbij de grote kathedraal. Natuurlijk begreep ik niet meteen hoe het werkte, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Je stapt dus bij de ingang uit je auto, de meneer parkeert de auto. Bij het ophalen betaal je eerst bij de kassa, daarna wordt je auto opgehaald en voorgereden. Je geeft die meneer een fooi (dat zag ik toevallig een ander doen) en dan stap je allemaal ter plekke in en rijd je weg. Zo makkelijk ging het van de week niet toen iemand anders mijn auto voor het hotel had geparkeerd op een helling... Toen ik de auto wilde wegrijden schokte hij iedere keer een stukje naar voren zodat ik zowat op een andere auto zat. De auto is een automaat en van die handrem (bij je voet?!?) begreep ik niet veel. Net als van de Spaanse teksten die steeds in mijn schermpje verschenen. Meiden waren niet blij achterin, dus ben ik de auto uitgestapt en heb ik iemand uit het hotel gevraagd mijn auto eruit te rijden. Een afgang. Ze kennen me er toch al, want laatst had ik op een avond de voordeur op het slot gedaan. De volgende ochtend liep ik via de schuifdeuren de tuin in naar het ontbijt. Eenmaal terug kon ik de voordeur niet in en de schuifpui had ik ook gesloten.... Weer moest iemand van het hotel mij uit mijn benarde positie bevrijden. Over bevrijden gesproken..van de week zat er ineens een grote groene salamander in de badkuip van ons huis!
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it is heaven on earth.
- William W. Purkey
Met twee handen aan het stuur, volle concentratie, radio uit en de drie meiden achterin die meekijken naar de winkel die we zoeken. We zijn op pad voor kattenvoer... De grote doorgaande wegen zijn driebaans waarvan de rechterbaan voor geparkeerde auto's is en voor gekleurde personenbusjes die overal stoppen om mensen in en uit te laten. De andere twee banen zitten vol diepe gaten in het asfalt die je moet proberen te omzeilen, want die zijn zo diep dat kan niet goed zijn voor je auto. Die gaten zie je trouwens niet meer tijdens een tropische regenbui, doodeng. De stoplichten zitten overal verstopt. Soms hangen ze zichtbaar boven de weg zoals in Amerika, maar vaker nog zitten ze verstopt achter groen van bomen. Het lijkt wel een spelletje "zoek de stoplichten". Bij de stoplichten op grote kruispunten verkopen mensen bloemen, speelgoed of ijs. Vaak bedelt er iemand in een rolstoel of met één arm. Ook zien we regelmatig een clown met vuur jongleren tijdens het wachten. Verder is er in Puebla een spoorlijn die veel wegen kruist, natuurlijk zonder hefbomen of knipperende lichten. Ik vind het doodeng om daar over te steken met de auto, hoe weet je nu of de trein eraan komt? En dan vergeet ik nog de enorme verkeersdrempels te noemen die je nauwelijks ziet omdat de geel-zwarte verf allang is verbleekt. Mark had ons de weg gewezen naar de winkel, maar hij had zich vergist achteraf. Dat maakte het heel avontuurlijk, want ineens reden we tussen een soort kleurige marktkraampjes met veel mensen en muziek. Daar word ik altijd heel blij van, dus heb ik mijn auto heel brutaal op een vaag veldje geparkeerd (dat zou papa nooit doen, mam) en hebben we onze waardevolle spulletjes eruit gehaald en zijn we op pad gegaan. We hebben ook kattenvoer gekocht, dus missie geslaagd. Een high-five met z'n allen en toen zijn we naar ons huis gereden. Met ons nieuw aangeschafte routewijzer, dat dan weer wel.
Ons eerste poststukje op de mat is het tijdschrift van Vereniging Eigen Huis. Ik had liever iets spannenders dan dit gezien, maar het geeft aan dat de post bezorgd wordt in ons nieuwe huis. We hebben namelijk geen brievenbus.... De post wordt bij het hek afgegeven aan de portier en ik vermoed dat hij het rondbrengt bij de vijf huizen achter het hek. Onlangs had ik een dag culturele voorlichting van Paco, een gepensioneerde Mexicaan die veel zaken gedaan heeft over de hele wereld. Hij vertelde mij over de gebruiken en de geschiedenis van dit land. Ik had maar een vraag aan hem en die kon hij niet beantwoorden! Hoe ziet hier een brievenbus eruit en waar kopen wij postzegels? Hij wist het niet. Niemand gebruikt een brievenbus, want post komt toch niet aan. Hmmm, raar. Je moet soms toch wel eens iets versturen?, vroeg ik radeloos. Heb jij dan geen scanner?, was zijn antwoord. Alles wat zakelijk is wordt dus gescand of per FedEx of UPS verstuurd. Ik ben heel ouderwets of noem het een romanticus, maar er gaat toch niets boven een handgeschreven verjaardagskaart of een lange brief op je deurmat? Op Paco's advies ben ik maar eens gaan googlen - direct toen ik weer op de hotelkamer was. Het is ongelofelijk...maar er is in deze grote stad maar één postkantoor, gelegen in het historische centrum. Ik zal hem zeker eens bezoeken, maar ik vermoed dat het een postkantoortje is voor toeristen om hun vakantiekaartjes te posten.
Zondag hebben we door het historisch centrum van Puebla geslenterd, ik en de meisjes. Mark is voor een week naar The States vertrokken om klanten te bezoeken. De avond vooraf aan de zondagsmarkt heb ik met Mark proef gereden. Op die bewuste zondagochtend heb ik de auto geparkeerd in een parkeergarage vlakbij de grote kathedraal. Natuurlijk begreep ik niet meteen hoe het werkte, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Je stapt dus bij de ingang uit je auto, de meneer parkeert de auto. Bij het ophalen betaal je eerst bij de kassa, daarna wordt je auto opgehaald en voorgereden. Je geeft die meneer een fooi (dat zag ik toevallig een ander doen) en dan stap je allemaal ter plekke in en rijd je weg. Zo makkelijk ging het van de week niet toen iemand anders mijn auto voor het hotel had geparkeerd op een helling... Toen ik de auto wilde wegrijden schokte hij iedere keer een stukje naar voren zodat ik zowat op een andere auto zat. De auto is een automaat en van die handrem (bij je voet?!?) begreep ik niet veel. Net als van de Spaanse teksten die steeds in mijn schermpje verschenen. Meiden waren niet blij achterin, dus ben ik de auto uitgestapt en heb ik iemand uit het hotel gevraagd mijn auto eruit te rijden. Een afgang. Ze kennen me er toch al, want laatst had ik op een avond de voordeur op het slot gedaan. De volgende ochtend liep ik via de schuifdeuren de tuin in naar het ontbijt. Eenmaal terug kon ik de voordeur niet in en de schuifpui had ik ook gesloten.... Weer moest iemand van het hotel mij uit mijn benarde positie bevrijden. Over bevrijden gesproken..van de week zat er ineens een grote groene salamander in de badkuip van ons huis!
zondag 8 juli 2012
Boem...knal!
Just because everything is different doesn´t mean anything has changed.
- Irene Peter
Boem!, hoorden we. Gevolgd door een harde knal van een ontplofte autoband. Wat een slechte timing: één dag voor onze verhuizing naar México! Ik zat met de drie meiden in de auto op weg naar Utrecht om de gezondheidsverklaringen van onze poezen te legaliseren. Toen ik flink gas gaf om het stoplicht te halen ging er een Engelse bus naar links op een plek waar dat helemaal niet mag en kan. Ik moest in een seconde beslissen of ik de bus zou rammen, een lantaarnpaal of er proberen tussendoor te laveren. Maar daarvoor moest ik wel op een vluchtheuvel knallen met vijftig kilometer per uur. Dat laatste heb ik gedaan waarbij de voorband ontplofte. We waren allevier ongedeerd. De Engelsman was bang zijn baan te verliezen en wilde de politie er buiten houden. Ik heb me dus af laten kopen voor honderdvijftig euro (om de band te verwisselen) en hij heeft het thuiskomertje eronder gezet. Het ongeluk gebeurde vlak voor de deur van mijn vriendin. Ze bood – als een ware beste vriendin – haar auto aan om naar Utrecht te rijden. Na een kopje Beschermengel-thee zijn we weer op pad gegaan, in haar auto mét open dak! Na de papieren van de katten geregeld te hebben gingen we zwemmen met mijn vriendinnen die ik nog ken uit Madrid. Ik was daar zo lekker ontspannen dat ik gewoon vergat dat we de volgende dag emigreerden. Die avond heb ik onze auto geschorst uit de wegenbelasting heb hem met het thuiskomertje in de boerderijschuur gezet waar hij de komende twee jaar blijft staan.
Overweldigend. Ik kan geen ander woord bedenken. Ons ontvangst en eerste indrukken in México zijn overweldigend. Met de poezen is alles goed gegaan. Natuurlijk waren ze bang in de taxi naar Schiphol en zenuwachtig maar heel afwachtend in alle drukte van de vertrekhal. Na aankomst in Ciudad de México kwamen ze als eerste van de bagageband. We zagen ze in de aankomsthal staan met stewardessen en kinderen om hun kennels heen verzameld. De eerste nacht sliepen we op de luchthaven met de poezen op onze kamer. En de volgende ochtend reden we met Mark´s stoere nieuwe auto én een busje voor onze dertien koffers en twee kennels naar Puebla. Overweldigend luxe is ons hotel waar we de komende twee weken verblijven. Sorry voor alle zoete superlatieven, maar dit hotel is zo´n feestje. Twee luxe kamers met tropische tuin, zwembaden erbij en de hele dag drinken en lekkers in de lobby. Ze kwamen zelfs chocolaatjes brengen aan onze deur! Er is een werelds buffet in het restaurant en bovenop dat alles een badkamer vol aroma miniproducten…haha!
Ons nieuwe huis is net een sprookjeskasteel met trappen, gangen, grote kasten, hallen en veel kamers. We hebben balzalen als slaapkamers, allemaal met een eigen badkamer en inloopkast. De badkamer van Mark en mij slaat echt alles: de ruimte is enorm groot en gevuld met een ronde Jacuzzi met kiezelsteentjes eromheen, een gescheiden douchecel en toilet en twee wastafels. Deze badkamer is gelegen aan een inloopkast zo groot als een slaapkamer. En dááraan vast zit natuurlijk onze slaapkamer met balkon waarin ons bed ineens overkomt als een klein ledikantje… De tuin is tropisch groen met palmbomen, bananenbomen, tropisch gekleurde bloemen, een fontein, veel grasvelden en een buitenkeuken met een patio. Gelegen aan een snelstromende rivier. Nu ik dit allemaal heb beschreven zal ik dat verder niet meer doen, want zo´n hemels en bekoorlijk verhaal wordt natuurlijk oersaai. Het enige dat ik nog wil zeggen is dat dit huis is gelegen in de Méxicaanse staat Puebla. Een mooi gebied in het midden van het land waar de charme van de natuur, het beste klimaat, geschiedenis, cultuur en de warmte van deze mensen samensmelt. Wat dankbaar voelen wij ons om hier te mogen wonen. De natuur is hier zo divers. Er zijn gebieden met bergen, half-woestijn, vulkanen (de stad is omringd door besneeuwde vulkanen!), bossen, valleien, meren en rivieren, zelfs grotten en watervallen. De meiden vinden het hier heel mooi en alles is ze tot nu toe mee gevallen en vooral dáárvan worden Mark en ik heel gelukkig.
- Irene Peter
Boem!, hoorden we. Gevolgd door een harde knal van een ontplofte autoband. Wat een slechte timing: één dag voor onze verhuizing naar México! Ik zat met de drie meiden in de auto op weg naar Utrecht om de gezondheidsverklaringen van onze poezen te legaliseren. Toen ik flink gas gaf om het stoplicht te halen ging er een Engelse bus naar links op een plek waar dat helemaal niet mag en kan. Ik moest in een seconde beslissen of ik de bus zou rammen, een lantaarnpaal of er proberen tussendoor te laveren. Maar daarvoor moest ik wel op een vluchtheuvel knallen met vijftig kilometer per uur. Dat laatste heb ik gedaan waarbij de voorband ontplofte. We waren allevier ongedeerd. De Engelsman was bang zijn baan te verliezen en wilde de politie er buiten houden. Ik heb me dus af laten kopen voor honderdvijftig euro (om de band te verwisselen) en hij heeft het thuiskomertje eronder gezet. Het ongeluk gebeurde vlak voor de deur van mijn vriendin. Ze bood – als een ware beste vriendin – haar auto aan om naar Utrecht te rijden. Na een kopje Beschermengel-thee zijn we weer op pad gegaan, in haar auto mét open dak! Na de papieren van de katten geregeld te hebben gingen we zwemmen met mijn vriendinnen die ik nog ken uit Madrid. Ik was daar zo lekker ontspannen dat ik gewoon vergat dat we de volgende dag emigreerden. Die avond heb ik onze auto geschorst uit de wegenbelasting heb hem met het thuiskomertje in de boerderijschuur gezet waar hij de komende twee jaar blijft staan.
Overweldigend. Ik kan geen ander woord bedenken. Ons ontvangst en eerste indrukken in México zijn overweldigend. Met de poezen is alles goed gegaan. Natuurlijk waren ze bang in de taxi naar Schiphol en zenuwachtig maar heel afwachtend in alle drukte van de vertrekhal. Na aankomst in Ciudad de México kwamen ze als eerste van de bagageband. We zagen ze in de aankomsthal staan met stewardessen en kinderen om hun kennels heen verzameld. De eerste nacht sliepen we op de luchthaven met de poezen op onze kamer. En de volgende ochtend reden we met Mark´s stoere nieuwe auto én een busje voor onze dertien koffers en twee kennels naar Puebla. Overweldigend luxe is ons hotel waar we de komende twee weken verblijven. Sorry voor alle zoete superlatieven, maar dit hotel is zo´n feestje. Twee luxe kamers met tropische tuin, zwembaden erbij en de hele dag drinken en lekkers in de lobby. Ze kwamen zelfs chocolaatjes brengen aan onze deur! Er is een werelds buffet in het restaurant en bovenop dat alles een badkamer vol aroma miniproducten…haha!
Ons nieuwe huis is net een sprookjeskasteel met trappen, gangen, grote kasten, hallen en veel kamers. We hebben balzalen als slaapkamers, allemaal met een eigen badkamer en inloopkast. De badkamer van Mark en mij slaat echt alles: de ruimte is enorm groot en gevuld met een ronde Jacuzzi met kiezelsteentjes eromheen, een gescheiden douchecel en toilet en twee wastafels. Deze badkamer is gelegen aan een inloopkast zo groot als een slaapkamer. En dááraan vast zit natuurlijk onze slaapkamer met balkon waarin ons bed ineens overkomt als een klein ledikantje… De tuin is tropisch groen met palmbomen, bananenbomen, tropisch gekleurde bloemen, een fontein, veel grasvelden en een buitenkeuken met een patio. Gelegen aan een snelstromende rivier. Nu ik dit allemaal heb beschreven zal ik dat verder niet meer doen, want zo´n hemels en bekoorlijk verhaal wordt natuurlijk oersaai. Het enige dat ik nog wil zeggen is dat dit huis is gelegen in de Méxicaanse staat Puebla. Een mooi gebied in het midden van het land waar de charme van de natuur, het beste klimaat, geschiedenis, cultuur en de warmte van deze mensen samensmelt. Wat dankbaar voelen wij ons om hier te mogen wonen. De natuur is hier zo divers. Er zijn gebieden met bergen, half-woestijn, vulkanen (de stad is omringd door besneeuwde vulkanen!), bossen, valleien, meren en rivieren, zelfs grotten en watervallen. De meiden vinden het hier heel mooi en alles is ze tot nu toe mee gevallen en vooral dáárvan worden Mark en ik heel gelukkig.
maandag 2 juli 2012
Zilte tranen
Ik wil de zon zijn die je tranen droogt.
- Marc Andries
De kadotafel raakte zo vol dat er ook kadootjes op de grond moesten staan. Afscheidskadootjes van lieve mensen om ons heen. Het had zéker niet gehoeven en iedereen vond het moeilijk om iets te geven aan mensen die ver weg verhuizen en hun spulletjes al over zee gestuurd hebben, maar het doet ons wel goed. Vooral de meisjes. De aanwezigheid van al deze lieve mensen was al ruim voldoende natuurlijk (vooral mijn vriendinnen uit verre landen), maar het geeft een warm gevoel om al die lieve woorden op de wenskaarten en onze canvassen te lezen. We zullen iedereen missen! Maren haar vriendinnetjes hadden voor haar een dansje voorbereid wat heel aandoenlijk was en Anthe kreeg een lange fotohanger gevuld met allemaal vriendinnenfoto´s. Ik kreeg een canvas ook vol met vriendinnenfoto´s en Maren kreeg van haar vriendje een lief fotolijstje…. Alle foto´s die gemaakt zijn deze dag komen in een afscheidsboek met de lieve kaarten erbij – een mooie herinnering aan deze unieke en zonnige dag gevuld met de warmte van vrienden en familie, een lach en een enkele zilte traan… Tijdens de lange vliegreis zullen we vast allemaal terug denken aan deze middag – al is het alleen al vanwege de tijdschriften en doosjes drop en chocola die we kregen voor in het vliegtuig!
De oogarts wilde nog héél even naar mijn ogen kijken voordat ik voor de komende twee jaar de deur dicht zou trekken. Heb jij geen leesbril nodig op jouw leeftijd? vroeg ze. Nee, was mijn antwoord, ik zie alles nog best. Toch maar even meten dan, zei ze weer en toen voelde ik me binnen een paar minuten tien jaar ouder! Ik heb dus een leesbril nodig met een cylinder. En daarnaast moet de sterkte van mijn gewone bril verdubbeld worden. En ik heb nét sinds een paar weken een nieuwe bril… Snel met de recepten naar de brillenwinkel gegaan en ik heb daar twee paar nieuwe glazen gekocht en ook maar meteen een zonnenbril en een leesbril. Gelukkig is alles net klaar voor ons vertrek. De professor in Maasstricht had ik ook onlangs bezocht en hij gaf het goede bericht dat ik over twee maanden mag stoppen met prednison! Dat is natuurlijk geweldig nieuws. Ik ben al vijf kilo afgevallen sinds ik mag afbouwen met die medicijnen en ik voel me steeds meer mezelf. Nu alleen veel minder chaotisch en verstrooid worden, en dan komt het allemaal goed.
Tranen hebben gevloeid, zoveel! Elke groep 8 op de basisschool neemt afscheid aan het eind van het schooljaar. Inden deed dat door een groots gala waarbij de kinderen van groep 8 met een origineel transportmiddel bij de rode loper aankomen. Inden kwam met haar vriendin en vriend in een oude vierkantige Volvo aangereden die helemaal opgepimpt was met bloemen, tape, ballonnen en grasmatjes. Eerst kwam de heer in zwart pak uit de achterklep stappen en daarna de twee dames. Helemaal geweldig! (zie ons fotoalbum) Na een avondje swingen kwam het moment van afscheid met veel, heel veel tranen. De dag erop kwamen dezelfde kinderen en nog wat anderen (zo´n zestig denk ik) dansen op het verjaardagsfeest van Inden en haar vriendin. Na een heel leuke avond met meermalen het musical-lied aangevraagd en welwillend door de DJ gedraaid en na een kusjesdans kwam toch het definitieve afscheidsmoment… Nogmaals veel verdriet, omhelzingen, een laatste woordje en nóg een omhelzing. Het was een warme avond, dus de ouders stonden rustig in de voortuin een wijntje te drinken terwijl de kinderen achter afscheid namen. De basisschoolperiode is nu echt afgesloten. Voor Inden breekt een spannende schoolperiode in México aan – net als voor Anthe en Maren.
- Marc Andries
De kadotafel raakte zo vol dat er ook kadootjes op de grond moesten staan. Afscheidskadootjes van lieve mensen om ons heen. Het had zéker niet gehoeven en iedereen vond het moeilijk om iets te geven aan mensen die ver weg verhuizen en hun spulletjes al over zee gestuurd hebben, maar het doet ons wel goed. Vooral de meisjes. De aanwezigheid van al deze lieve mensen was al ruim voldoende natuurlijk (vooral mijn vriendinnen uit verre landen), maar het geeft een warm gevoel om al die lieve woorden op de wenskaarten en onze canvassen te lezen. We zullen iedereen missen! Maren haar vriendinnetjes hadden voor haar een dansje voorbereid wat heel aandoenlijk was en Anthe kreeg een lange fotohanger gevuld met allemaal vriendinnenfoto´s. Ik kreeg een canvas ook vol met vriendinnenfoto´s en Maren kreeg van haar vriendje een lief fotolijstje…. Alle foto´s die gemaakt zijn deze dag komen in een afscheidsboek met de lieve kaarten erbij – een mooie herinnering aan deze unieke en zonnige dag gevuld met de warmte van vrienden en familie, een lach en een enkele zilte traan… Tijdens de lange vliegreis zullen we vast allemaal terug denken aan deze middag – al is het alleen al vanwege de tijdschriften en doosjes drop en chocola die we kregen voor in het vliegtuig!
De oogarts wilde nog héél even naar mijn ogen kijken voordat ik voor de komende twee jaar de deur dicht zou trekken. Heb jij geen leesbril nodig op jouw leeftijd? vroeg ze. Nee, was mijn antwoord, ik zie alles nog best. Toch maar even meten dan, zei ze weer en toen voelde ik me binnen een paar minuten tien jaar ouder! Ik heb dus een leesbril nodig met een cylinder. En daarnaast moet de sterkte van mijn gewone bril verdubbeld worden. En ik heb nét sinds een paar weken een nieuwe bril… Snel met de recepten naar de brillenwinkel gegaan en ik heb daar twee paar nieuwe glazen gekocht en ook maar meteen een zonnenbril en een leesbril. Gelukkig is alles net klaar voor ons vertrek. De professor in Maasstricht had ik ook onlangs bezocht en hij gaf het goede bericht dat ik over twee maanden mag stoppen met prednison! Dat is natuurlijk geweldig nieuws. Ik ben al vijf kilo afgevallen sinds ik mag afbouwen met die medicijnen en ik voel me steeds meer mezelf. Nu alleen veel minder chaotisch en verstrooid worden, en dan komt het allemaal goed.
Tranen hebben gevloeid, zoveel! Elke groep 8 op de basisschool neemt afscheid aan het eind van het schooljaar. Inden deed dat door een groots gala waarbij de kinderen van groep 8 met een origineel transportmiddel bij de rode loper aankomen. Inden kwam met haar vriendin en vriend in een oude vierkantige Volvo aangereden die helemaal opgepimpt was met bloemen, tape, ballonnen en grasmatjes. Eerst kwam de heer in zwart pak uit de achterklep stappen en daarna de twee dames. Helemaal geweldig! (zie ons fotoalbum) Na een avondje swingen kwam het moment van afscheid met veel, heel veel tranen. De dag erop kwamen dezelfde kinderen en nog wat anderen (zo´n zestig denk ik) dansen op het verjaardagsfeest van Inden en haar vriendin. Na een heel leuke avond met meermalen het musical-lied aangevraagd en welwillend door de DJ gedraaid en na een kusjesdans kwam toch het definitieve afscheidsmoment… Nogmaals veel verdriet, omhelzingen, een laatste woordje en nóg een omhelzing. Het was een warme avond, dus de ouders stonden rustig in de voortuin een wijntje te drinken terwijl de kinderen achter afscheid namen. De basisschoolperiode is nu echt afgesloten. Voor Inden breekt een spannende schoolperiode in México aan – net als voor Anthe en Maren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
