Unsolved mysterie

To achieve great things, two things are needed; a plan, and not quite enough time.

- Leonard Bernstein

Wanhopig. Verdrietig. Leeg. Ook dankbaar voor alle hulp van buren. Zo voelden we ons afgelopen dinsdag. Zo wanhopig en schuldig voelde ik me ook toen ik als klein meisje op mijn zilveren armbandje viel. Het door mijn moeder als kind gedragen zilveren armbandje met bedeltjes eraan. Het voelde voor mij als een waardevol erfstuk uit de familie. Al heel snel viel ik er op toen ik op straat struikelde. De kwetsbare pootjes van het zilveren haantje bogen om en ook brak het dekseltje van het kleine bekertje af. Ik heb het maandenlang niet tegen mijn moeder durven zeggen die er natuurlijk altijd zo zuinig op geweest was. Zo’n groot kinderlijk schuldgevoel. Ik heb het armbandje sindsdien ook nooit meer gedragen. Als de dood dat er iets mee zou gebeuren. Ik bewaarde het zorgvuldig in het originele, met fluweel gevoerde juwelendoosje. Soms keek ik ernaar als ik de sieraden van mijn oma en moeder aan het bewonderen was. Totdat middelste dochter voor haar tiende verjaardag een armbandje vroeg. Ik heb het zilveren armbandje met verbogen bedeltjes laten restaureren. Wat ouderwetse bedeltjes laten verwijderen en een nieuwe bedeltje in de vorm van een zilveren puzzelstukje eraan toegevoegd. Ook dochterlief heeft het sieraad van haar oma niet vaak gedragen. Het ligt goed opgeborgen in een doos met belangrijke items. Maandagavond voelde ik dezelfde wanhoop van vroeger weer. Jongste dochter stuurde een ‘appje van haar volleybal training. ‘Ik moet huilen’ schreef ze. Ze was aan het trainen op de speelweide in ons dorp. Nog geen week ervoor vertelde onze zestienjarige dochter dat ze wilde stoppen met nep gouden sieraden dragen, ze wilde op écht goud overstappen. Ik stelde voor een ringetje van mij uit te kiezen van toen ik jong was. Ze koos een schattig wit- en geelgouden ringetje die ik zo’n dertig jaar geleden van mijn lief gekregen had. Ik droeg hem decennia lang om mijn wijsvinger. Ze heeft het ringetje nog geen week gedragen toen ze tijdens de volleybaltraining de ring in haar zak stopte en halverwege de training erachter kwam dat ze hem verloren was. Het hele team heeft een line-up gedaan, maar helaas niets gevonden. Mijn lief en ik sprongen meteen op de fiets om een paar minuten later mee te zoeken. De trainster bleef ook wat langer. Helaas zonder resultaat. Ondanks dat mijn lief nog terug ging om een riek te halen. Dochter dacht hardop dat we met een metaaldetector meer kans van slagen zouden hebben. Ik twijfelde niet en zette de vraag in onze buurt ‘app. Twee buurmannen reageerden dat ze zo’n detector hadden. De eerste bleek een speelgoed apparaat te hebben die wel ijzer maar geen goud detecteert. De andere buurman had een professionele. We oefenden met mijn gouden ring. Het werkte. Een verhuisde buurman is beheerder van de dorpswei en ik vroeg hem de sleutel van het toegangshek. De volgende dag stond hij ons op te wachten. Ik trok mijn schoenen uit en gebruikte m’n Uggs als herkenningspunt van de banen over het grasveld die we controleerden met de detector. Heel nauwkeurig. De detector ging meerdere keren af met een hoge piep dat betekent dat hij goud of zilver gedetecteerd heeft. Dan vielen we op onze knieën om te zoeken met onze handen. Zonder resultaat… Dochterlief had er hoofdpijn van. Zo rot. Het is een mysterie waar dat ringetje gebleven is. De trainster heeft het aan alle trainers doorgegeven mocht iemand tóch het ringetje met emotionele waarde vinden. Het lijkt wel karma in mijn familie… Ook de gouden ring met maansteen van mijn overleden moeder die ze regelmatig gedragen had ben ik kwijt geraakt. In Mexico toen we een aantal weken in een luxe hotel verbleven tijdens de overzeese verhuizing terug naar Nederland. Verdwenen uit mijn toilettas die in de badkamer stond…  Oudste dochter draagt gelukkig nog wel steeds met plezier het gouden ringetje met mijn initialen erin die ik voor mijn tiende verjaardag van mijn ouders kreeg. Ookal verdwijnen of breken er met enige regelmaat familiesieraden, het heeft geen zin om er lang bij stil te staan. Jezelf te pijnigen. Het zijn de sieraden die verdwijnen niet de herinneringen. 

Mijn vrije, zonnige dag volgepropt met voorbereidingen voor de verbouwing van ons huis. Het plan begon eigenlijk met de aankoop van een mooi, dik futureproof verbouw tijdschrift. Ik haalde er allemaal mooie duurzame ideeën uit. Inspiratie! Een belangrijk onderdeel van de verbouwing is het isoleren van de vloer op de eerste verdieping. Warmte isolatie voeren we uiteraard uit met de producten van de Franse werkgever van mijn lief. Die beslissing was het snelst genomen. Geluidsisolatie was al een moeilijkere beslissing. Veel onderzoek gedaan en uiteindelijk bleek dat de PVC vloer niet direct op onze houten plankenvloer gelegd kon worden vanwege de beweging in de planken. Nu komen er dikke platen als ondervloer welke meteen tien decibel reduceren van het geluid. Dat scheelt ons veel werk. De keuze van de vloer was moeilijk en ook weer niet. Ik wist dat ik een duurzame vissengraat vloer wilde. Met smalle planken, of repen zoals dat heet met PVC. De kleur kan eigenlijk alleen gekozen worden door de stalen mee naar huis te nemen en in huis te leggen. Enorm zware platen werden naar huis gesleept. Diverse keren, want ik ga nooit over een nacht ijs. Een beetje onderhandelen en de beslissing viel op het bedrijf bij ons in het dorp. De gietvloeren in de badkamer en douchecel waren ook een uitdaging. Diverse offertes waarvan één bedrijf het aandurfde. Helaas alleen de badkamer. Kleurenstalen halen en brengen. Piet, onze aannemer start de eerste week van mei met slopen. Wij slopen zelf daaraan vooraf het trappengat en de tegelvloer in de badkamer. De traploper moet heel voorzichtig van de trap gedemonteerd worden, want er is bijna niemand meer die zo’n ouderwets ding weer terug kan plaatsen. Ik houd alle moodboards, offertes, afspraken en beslissingen bij in een mooi schrift met harde kaft. Zo houd ik overzicht, én zin!

Huurcontract

Don't worry about making waves simply by being yourself. The moon does it all the time.

- Scott Stabile

Na online hospiteren bij haar toekomstige kamergenoten krijgt middelste dochter een telefoonnummer van de pandjesbaas in Maastricht. Ze is dolblij dat ze uitgekozen is om de studentenkamer te mogen huren. Bijna alle kamers in Maastricht worden gemeubileerd aangeboden. Onze dochter heeft al drie jaar een eigen kamer met meubeltjes die ze natuurlijk graag mee wilt nemen. Ook huurt ze de kamer per 1 juli terwijl de meeste kamers per 1 april al gehuurd moeten worden. De verhuurder is bijzonder kortaf door de telefoon. Hij doet niks met WhatsApp. Ze moet perse bellen en vervolgens moet ze bij hem langskomen. In Maastricht. Vanuit Middelburg. Bijna een halve dag reizen. Hij moedigt ook aan om niet te lang te wachten, want dat ze door de andere kamerbewoners was uitgekozen is wat hém betreft niks waard. Hij vervroegt de tijd van de afspraak waardoor er door ons die bewuste middag flink gehaast moest worden. Mijn lief nam een vrije middag. Ik racete vanaf mijn laatste client snel naar huis. Dochterlief was eind van de ochtend al vanaf Middelburg met de trein naar Breda gekomen. In de auto vroegen we ons af wat we daar eigenlijk gingen doen. Geen van de aardige meiden in het studentenhuis was die vrijdag laat in de middag thuis. Ze kon ze niet ontmoeten. Ze mocht van de verhuurder nog geen contract ondertekenen. Dat was een latere stap in het proces waar ze nogmaals voor naar Maastricht moest komen, zei hij. Onze dochter kreeg eigenlijk een beetje angst voor de arrogante pandjesbaas. Mijn lief en ik werden vooral heel nieuwsgierig naar dit bazige mannetje. We stonden op tijd voor de deur van zijn kantoor. Hij vroeg voor welk adres we kwamen. Zo liet hij doorschemeren dat hij meerdere studentenhuizen bezat. ‘Misschien heb ik wel een sleutel’ reageerde hij dominant toen we ernaar vroegen. Niet veel later liet hij ons binnen in het sterk verouderde, maar schone huis. De voorkamer op de begane grond zou voor onze dochter zijn. Een lichte fijne kamer konden we zien door de deuropening. Natuurlijk had dochterlief online al kamerfoto’s van de andere bewoonsters ontvangen. Door de keuken kwam je in een megagrote tuin die, naast een groot terras met tuintafel en stoelen, veel fruitbomen bevatte. Appels, peren en pruimen. Alles mocht ze plukken als het zover was. De fietsen gingen door de hal en de keuken naar de fietsenstalling in de achtertuin. Boven was een badkamer met een wastafel en douche. Schoon. De vibe in het huis was ondanks de aanwezigheid van die vervelende man heel goed. Een sfeervolle straat. Het beste was misschien wel dat ze maar tien minuten hoeft te fietsen naar het Vrijthof of naar het station. En maar acht minuten naar de faculteit waar ze straks hopelijk dagelijks mag vertoeven. Terug in zijn kantoor liet hij weten dat het pas menens werd als ze twee keer de maandhuur als borg had overgemaakt. Ondanks dat ze net zestig euro contant betaald had voor de administratie. ‘De kachel moet toch roken’ zei hij. Zijn advies was de borg nog dezelfde dag over te maken, want anders kon hij toch nog iemand anders erin zetten. Het was pas écht 100% definitief als ze het huurcontract had ondertekend liet hij ook nog weten. Dat contract stuurde hij niet op, daarvoor moest ze nogmaals afreizen naar Maastricht. Dochter werd er bloednerveus van. De man had een verschrikkelijk negatieve energie om zich heen. Je zou niks met hem te maken willen hebben. Volgens de andere meiden in het huis heb je gelukkig verder ook niks met hem te doen. We lieten hem achter in z’n kantoor en parkeerden de Tesla in de oplader onder het Vrijthof.  De zon scheen. Het grote plein deed een beetje verlaten aan vergeleken met toen we er ooit eerder waren. Geen volle terrassen. Geen muziek. Wel veel studenten op straat. Geweldig leuke winkels en veel (gesloten) restaurantjes. Er stonden gelukkig twee foodtrucks op het Vrijthof waar we iets te eten konden kopen en toen slenterden we richting de Maas. Haar toekomstige huis staat aan de andere kant van de brug. Dochterlief genoot van de sfeer. Net Middelburg maar dan vele malen groter, zei ze. Een gezellig studentensfeertje. Hopelijk kan ze daar een fantastisch vrij en actief studentenleven hebben. Zoals het eigenlijk hoort. Haar laatste studiejaar.

Afgelopen maandag is de nieuwe maan weer aan de hemel verschenen en dat betekent dat er weer krachtige golven van energie onze kant op gaan. De nieuwe maan staat in het dynamische en ongeremde teken Ram. Ik ben een Ram. Voor mijn verjaardag kreeg ik een edelstenenmix voor ‘wellness water’. De stenenmix deed ik in een karaf en liet ik tijdens de laatste volle maan in de nacht op de tuintafel staan. Om ze met maanlicht op te laden met energie. Nu vul ik dagelijks de karaf met water over de edelstenen waarin amethist, bergkristal en rozenkwarts zit. Zo brengen ze mijn yin en yang in evenwicht. Ze zorgen voor een vloeiende afwisseling tussen activiteit en rust. Door het water te drinken harmoniseert je hartslag en ademhalingsritme. Ook je waarnemingsvermogen wordt gestimuleerd door de energie uit deze edelstenen. Van mijn yogajuf uit Mexico heb ik ook eens zo’n setje edelstenen gekregen. Deze liggen nog steeds vlakbij ons bed. De nieuwe maan staat dus in het teken van Ram. Ram is het eerste teken van de dierenriem, wat de tijd voor nieuwe ingevingen veelbelovend maakt. Vooral met de krachtige energie die je kunt krijgen van déze nieuwe maan is het belangrijk om goed te blijven luisteren naar je lichaam. Stappen die je nu zet kunnen veel waard zijn. Goed nadenken over je gedachten, je woorden en de keuzes die je op dit moment maakt. Zorg ervoor dat ze in overeenstemming zijn met wat je wilt aantrekken. Je intentie. Zo’n bewustzijn geldt eigenlijk natuurlijk altijd al. Vooral genieten dus van de nieuwe energieën die we zullen voelen. De kracht die je voelt kan je zoveel verder brengen. Happy new moon!

Historie!

History is a gallery of pictures in which there are few originals and many copies.

- Alex de Tocqueville

Op de zaterdagochtend voor Pasen staat er in de buurt‘app dat handhaving in ons straatje geweest is. Twee buren hebben een waarschuwing gekregen onder de ruitenwisser van hun auto. Deze auto’s stonden gewoon voor hun deur geparkeerd. Naast de geasfalteerde weg. Niets aan de hand. Ons doodlopende straatje is geasfalteerd en afgebakend met twee rijen kasseien. Erlangs is een stukje niemandsland van zo’n twee meter tot aan onze voortuinen. De meesten van ons hebben dat stukje bestraat. Of grint gestrooid om de auto’s op te parkeren. Dat bestraten van onze opritten tot aan de geasfalteerde weg is nooit in overleg met de gemeente gegaan. Onlangs heeft een buurman bij de gemeente een verzoek ingediend om de grond te kopen. Volgens handhaving deze zaterdagochtend mogen we niet op ons grint parkeren. Dat is namelijk op het kadaster een groenstrook. We moeten dus óp de weg parkeren. Als we dat zouden doen in ons smalle straatje, kan er geen auto meer doorheen. Met alle gevolgen van dien. Op deze zaterdagochtend staan vrijwel alle buren op straat. Tumult. Iedereen is een beetje opgewonden. Wat gaat er gebeuren? Moet iedereen zijn oprit opbreken om terug te keren naar de oorspronkelijke staat van het kadaster? Krijgen we wekelijks parkeerboetes uitgedeeld? Parkeren we op de weg? Grote consternatie. Onze auto was niet beboet, omdat de dames van handhaving hadden aangenomen dat onze oprit - en grint onder de beukenboom - onze eigen grond was. Lucky us! De gemeente antwoordt op de vraag van de buurman dat de strook historische grond is en om die reden niet te koop is. De reep langs de weg blijft gemeentegrond. De kasseien en de tweehonderd jaar oude, monumentale beukenboom zijn dus historisch. In gedachten bedank ik de oude mevrouw Siemens, de vorige bewoonster van ons huis. Zij had ooit tegen de kap van onze boom gevochten in de rechtbank. Zij was oorspronkelijk een Maastrichtse juriste die samen met Max Moszcowicz senior gestudeerd had. Zij schreven elkaar tweewekelijks brieven toen ik twintig jaar geleden bij mevrouw Siemens op bezoek kwam. Zij was goed op de hoogte van de geschiedschrijving van ons straatje. 

Vanaf 1810 werd er op bevel van de Franse keizer Napoleon Bonaparte gewerkt aan de steenweg van Parijs naar Amsterdam via Antwerpen, Breda en Utrecht. Zo’n Napoleonsweg is een verharde weg oorspronkelijk gepland door het Franse leger om snel militaire troepen en materieel te kunnen verplaatsen en dus meestal kaarsrecht is aangelegd. Dit in tegenstelling tot oudere in de loop van vele eeuwen 'natuurlijk' gevormde wegen die, vaak het drogere terrein volgend, slingerend in het landschap liggen. De Napoleonsweg van Parijs naar Amsterdam was in 1813 gereed. Deze werd onder meer door Spaanse krijgsgevangenen aangelegd. De weg werd met kasseien verhard in een tijd dat verharde wegen nog een zeldzaamheid waren. De Rijsbergse Weg - waar zo’n honderd jaar later ons huis aan gebouwd zou worden - is zo’n Napoleonsweg. De Napoleonswegen zijn vaak georiënteerd op kerktorens en zijn altijd beplant met zware eiken of beuken. Zo’n typische oude beuk staat dankzij mevrouw Siemens haar vechtlust nog voor onze deur. De andere beuken zijn helaas gesneuveld. Een zoom met de twee rijtjes kasseien voor de deur herinnert aan de Napoleonsweg. De eigenschappen van deze zogenaamde oude rijkswegen worden tegenwoordig veel sterker gewaardeerd. Onze twee-eeuwen-oude boom staat bijvoorbeeld op een lijst van bijzonder waardevolle bomen van de gemeente en wordt elk jaar gecontroleerd of hij nog gezond is. Geen verkoop van de historische grond voor onze deur dus… Ons buurtje was twee eeuwen geleden een concentratie van huizen, herbergen en boerde­rijen aan een belangrijk verkeerspunt. Een vijfsprong met de bijbehorende drukte. Het was een belangrijke pleisterplaats waar de paarden verzorgd, geroskamd, konden worden. De jongste Roskam, als laatste in een reeks herbergen, staat nog steeds parmantig aan het verkeerspunt, dat inmiddels een rotonde is. Het pand wordt op dit moment gerestaureerd. Nadat de Rijsbergseweg - zoals onze straat op het eerste koopcontract uit 1934 genoemd werd - in de jaren ’70 omgelegd werd, werd ons straatje doodlopend. Het kreeg de passende naam Roskam. Vernoemd naar de herberg de Oude Roskam dat destijds aan de Rijsbergse Weg lag. Verbinding met historie!

Explosie aan energiemomentjes

Spring is the time of plans and projects.

- Leo Tolstoy

Een explosie in de tuin! De fruitbomen in onze achtertuin staan volop in bloei. Prachtige witte bloesem van pruimen, kersen en peren. Maar dat is nog niks bij de fontein aan roze bloemen van de oude magnolia in de voortuin! De voortuin ligt verder helemaal open. We hebben de buxushagen er allemaal uitgehaald. Nu eerst een maand wachten totdat de verroeste plantenbakken geleverd worden. Dan gaan we vakken met planten vullen. Als de zon schijnt heb ik zo’n zin om de tuin aan te pakken. Dan maar in de achtertuin aan de slag. Biologische mest voor de fruitbomen gestrooid. Kippenmest voor de hortensiastruiken. Bemeste tuinaarde in de border verdeeld. In de garage vond ik nog een restant mestkorrels voor het grasveld. Eerst even maaien en dan korrels strooien. De tuinsproeier eroverheen. In de tuinslang is tijdens de winter een scheurtje gekomen zie ik aan een omhoog staande straal. Plakband helpt niet meer. Op mijn lijstje staat dus een nieuwe tuinslag én een nieuwe tuintafel. De oude tafel van steigerhout valt na ruim tien jaar echt uit elkaar. Tuinkussens op maat voor de zithoek had ik al besteld. Jammer dat we niet meer spontaan naar een tuincentrum kunnen fietsen, of misschien toch beter. Ik heb een bestelling voor ons gazon daar klaar laten leggen met kalk, mest en extra graszaad. Wat die krachtige zonnestralen toch met me doen! Het zijn korte explosies van energiemomenten. Vanmorgen ben ik nog met een vriendin en een kleed naar een vennetje op de heide gewandeld en hebben we uren in de stilte, in de warme ochtendzon naast elkaar bij het water gezeten. Wat een rust. Echt genieten. Kopje thee erbij. Haar hond sprong af en toe in het water. Rolde door het hoge gras, rende achter een dennenappel aan of kauwde op een stukje hout. We hoefden niet op de tijd te letten. Kalmte. Tegengesteld aan de kauwen uit de oude beukenboom voor onze deur. Ze vliegen ijverig af en aan met takken. Een nieuw nest moet er gebouwd worden op de gerenoveerde schoorsteen. Volgens mij ligt de helft daarvan op onze oprit. Wat een bende, ik moet er zo om lachen! Ook heel ijverig had ik met middelste dochter vier winkelafspraken gemaakt in de stad. Eerst de parfumerie waar ik nog steeds een Kerstcadeaubon van had liggen. Veel aandacht bij de keuze van allerlei nagelverzorgingsproducten. Ik had ook een uur gereserveerd in m’n uppie in één van mijn lievelingskledingzaken. Private shopping. Ik heb twee setjes uitgekozen na heel veel passen in een pashokje. Een soort beloning voor de afgelopen maanden. Een aardige medewerkster die alleen mij hielp met extra maten van boven halen, kleurcombinaties en kledingadvies. Ik werd daar opgehaald door middelste dochter om naar de HEMA te gaan, maar we hadden tijd over en liepen langs een kleding outlet waar we eind van de middag een afspraak hadden. We vroegen of we meteen terecht konden en hadden grote schik met z’n tweetjes in de hele winkel. Met een tas vol kleding wandelden we naar de HEMA aan de overkant. Oeps, niet goed naar de mail gekeken… De begintijd bleek de eindtijd te zijn. Wat dom. We waren dus te laat. Gelukkig werkt middelste dochter daar als weekendhulp en mochten we tóch naar binnen. Moe maar voldaan zaten we daarna met ijs en ijskoffie op een trap uit te rusten in het middagzonnetje. Ik ben het niet meer gewend. Ik ben sowieso geen shopper. Het afgelopen jaar sporadisch in de stad geweest. Het zullen de lentekriebels geweest zijn. Met een kast vol nieuwe kleding en een tuin vol plannen kan de lente voor mij exploderen!

De afsluiting van de maand maart ‘March for Me’ bestond uit een bezoek aan een onbekende kapsalon. Ik heb bijna vijfentwintig jaar lang mijn haar geverfd. De laatste jaren had ik zelfs elke vier weken een afspraak bij mijn kapper. Afwisselend werd de ene maand mijn hele haar geverfd en de andere maand alleen de uitgroei. Het was een soort verslaving geworden. Geen haar op mijn hoofd dacht er aan om te stoppen! Zo’n vier jaar geleden vond ik het tijd om een einde te maken aan dat eeuwige controleren van mijn haarscheiding hoeveel grijs er al uitgegroeid was. Met hulp van mijn trouwe kapper had ik het lef gevonden om af te kicken. Nu kom ik nog maar een enkele keer per jaar bij de kapper. Mijn bezoek aan de onbekende kapsalon betekende het allerlaatste stukje uitgroei eraf te laten knippen. Ik mocht eerst even op een bankje wachten zodat ik de kat uit de boom kon kijken. Een grote kapsalon met veel kapsters en veel in- en uitlopende klanten. Eerst mocht ik voor de spiegel uitleggen wat ik wilde (een knipbeurt) en daarna mocht ik in een massagestoel plaatsnemen en werd mijn haar heerlijk uitgebreid en langzaam gemasseerd en gewassen. Ik kreeg een masker die doorgekamd moest worden en een tijdje onder een kapje mocht intrekken en toen werd alles opnieuw uitgespoeld. Het kon mij niet lang genoeg duren. Na het knippen wilde de kapster het mooi drogen, want dan pas was goed te zien wat ze geknipt had. Ze vond mijn grijze haar mooi natuurlijk uitgegroeid. Mijn haar voelde gezond en zacht. Grijs is normaliter vaak veel droger (en soms stugger) dan normaal naar. Haar collega kapster vond het heel bijzonder dat er aan de voorkant bij mij een witte lok zit en achter alles donkerder gekleurd is. Dat had ze nooit eerder gezien. Ik wel. De moeder van mijn moeder had ook zo’n lichte lok op dezelfde plek. Zij droeg haar grijze, kortgeknipte en gewatergolfde lokken onder een bijna onzichtbaar haarnetje. Waarschijnlijk sliep ze er ook mee. Zoals dat toentertijd hoorde. Zoals je tegenwoordig je grijze haar best lang mag dragen.