Negatieve boodschap

There is no distance too far between friends, for friendship gives wings to the heart.

Ruim vier jaar geleden kwam Anthe vanuit Spanje op een nieuwe school, het Stedelijk Gymnasium in Breda. Ze was elf jaar en kende er helemaal niemand. Een school met zo’n zevenhonderd scholieren, en ze kwam van een schooltje in Madrid met net iets meer dan honderd leerlingen… Ze vond op school een vriendin, die later haar beste hartsvriendin zou  worden. Anthe verliet deze school echter na drie jaar om in México verder te studeren en haar vriendinnetje besloot het vierde jaar uitwisselingsstudent te worden…in México! Lekker dicht bij Anthe. We zouden het vriendinnetje de eerste zomer mee op onze rondreis door Guatemala en Belize nemen, maar omdat haar visum niet rond was moesten we zonder haar reizen. Dat was de eerste teleurstelling. Nu zou het vriendinnetje na ruim drie maanden in México deze week met de bus van Morelia naar Puebla reizen om met ons een lang weekend naar de hoofdstad te gaan en Sinterklaastradities met ons te vieren. Helaas mocht ze niet alleen met de bus reizen van de organisatie. Dat verbaasde me niet eens, want ze woont in de meest gevaarlijke staat van México: Michoacán. Onlangs nog in het nieuws geweest vanwege tientallen lijken die ze daar gevonden hebben als gevolg van verschillende drugsgangs die daar actief zijn. Maar omdat de tijd begon te dringen, de afspraken gingen allemaal op z’n Mexicaans en dus op het laatste moment, hebben we op een avond heel laat vliegtickets voor haar gezocht. Ze heeft al eerder in haar uppie van de hoofdstad naar Morelia gevlogen, dus dat leek ons geen probleem. Wij zouden op haar wachten op de luchthaven en we zouden haar uiteraard ook weer weg brengen. Dat werd twee dagen voor de vlucht ook afgewezen -  ondanks een geruststellende mail van Mark aan de gouverneur van de organisatie. Eigenlijk mocht ze alleen vanaf de deur opgehaald worden, daar kwam op het neer. Nu woont ze zo’n vier uur rijden van ons vandaan en we hadden dit weekend drie dagen Mexico Stad gepland en die halve dag reizen ging van onze tijd in Mexico Stad af. En dan heb ik het nog niets eens over het feit dat iedereen ons afraadt om door Michoacán  te reizen vanwege de gevaren. Maar ons gevoel won van ons verstand. Het zou anders wéér op een teleurstelling uitlopen voor Anthe en haar vriendin. Zodoende brengen we het weekend in de hoofdstad samen door, lekker de toerist uit hangen met elkaar. Daarna nemen we haar mee naar huis om haar een weekje te verwennen met het snoepen van banketstaaf en taaitaai, het pepernoten bakken, het eten van zuurkool met Unoxworst en het vieren van Pakjesavond met ons. Een week later zullen we haar weer naar huis brengen en we combineren dat ritje met een bezoek aan de Monarchvlinders die ondertussen al met miljoenen gearriveerd zijn uit Canada.

Er stijgt een hoop geroezemoes op uit het publiek. De spreker deze avond, Dr. Javier Hernandez, vertelt ons dat we bloot gesteld worden aan veel ongezonde invloeden zoals de straling van de TV, de computer, je mobiele telefoon aan je oor en je laptop op schoot. Eigenlijk weten we het allemaal al lang, maar om het nogmaals van een arts te horen doet ons schrikken. Zeker als hij zegt dat WiFi-straling ons ziek kan maken. Denk aan slaapstoornissen, hoofdpijn en op langere termijn kanker, Alzheimer en Parkinson. Heel tegenstrijdig, want wij proberen thuis een zo sterk mogelijk WiFi-signaal te hebben zodat we in alle kamers kunnen internetten. Maar datzelfde sterke WiFi-signaal is dus ongezond. Dr. Hernandez adviseert ons zoveel mogelijk met kabels te werken en WiFi uit te zetten op je tablet of telefoon als je het niet nodig hebt. In Amerika heb je zelfs al weer - heel modern - openbare ruimten die vrij zijn van WiFi en dat wordt dan aangegeven met bordjes. Sinds kort zetten wij WiFi dus ’s nachts uit in huis. Hij vertelt ons ook dat wanneer we hier douchen in México, dat we aan schadelijke stofjes en metalen bloot gesteld worden. Ik voel me niet aangesproken. Wij drinken thuis tenslotte water uit de fles en ik drink geen water uit de douche. Maar nee, hij heeft het erover dat er uit het hete douchewater damp ontstaat en we zo tijdens het douchen die gevaarlijke stofjes zoals chloor en tachtig andere ongezonde stofjes inademen. Hij adviseert met lauwwarm water te douchen. Dat is sowieso meer kalmerend en gezonder voor je haar en je huid…dat weten we allemaal. En we weten ook dat water in plastic flesjes niet warm mag worden, omdat de weekmakers uit het plastic vrij komen in het water. Maar dat is hier in de Mexicaanse zon altijd een uitdaging. Mijn auto stikt van de waterflesjes die nog niet helemaal leeg zijn! Uiteindelijk eindigt het betoog van dr. Hernandez met het risico van het eten van ons dagelijks voedsel. Hij laat ons filmpjes zien waarbij een kind in de tijd geobserveerd wordt dat suiker gegeten heeft. Het rustige kind dweilt na een uur over de grond en slaat zijn moeder. Een zelfde experiment wordt met een ander kindje van een jaar of zes uitgevoerd. Hij krijgt rode kleurstof te eten wat toegevoegd is aan een bakje appelmoes. Nog geen uur later gooit hij de legoblokjes door de kamer en trapt onrustig met zijn benen tegen een stoel. Wat een gif geven wij onze kindjes te eten! Volgens de dokter heeft ongezonde voeding invloed op overgevoelige kinderen en vergroot de kans op astma of autisme en op langere termijn zelfs op kanker of reuma. Uiteraard kan een vervelend kind ook gewoon te weinig suiker in zijn bloed hebben, dan moet het kind even iets eten en trekt het bij. Dr. Hernandez vertelt echter óók dat schimmels, pollen en huismijt invloed op ons gestel hebben. Denk aan vergeetachtigheid, hoofdpijn, niet de juiste woorden kunnen vinden, vermoeidheid en concentratieproblemen. Bij mensen die er gevoelig voor zijn kunnen zelfs astma of allergische reacties ontstaan. Kinderen en ouderen zijn het meest kwetsbaar. Tegelijkertijd vertelt hij mede over de giftige stoffen in ons parfum, scheercrème, talkpoeder en schoonmaakmiddelen. Hoe maken we dan ons huis vrij van huisstofmijt en schimmels? Ik ben overdonderd van al dit waardeloze nieuws. Maar net zoals met zoveel dingen haal ik er de informatie uit waar ik zelf iets mee kan. Iets positiefs en opbouwends. De rest van zijn behoorlijk negatieve boodschap laat ik achter me.

Een onverteld verhaal

If cats looked like frogs we'd realize what nasty, cruel little bastards they are. Style. That's what people remember.

― Terry Pratchett

 “ It is a miracle!” en mijn vriendin slaat verschrikt haar handen voor haar mond. Eigenlijk reageert iedereen zo aan wie ik het verhaal vertel. Op de middag voor mijn vertrek naar Nederland, als ik met Anthe terug kom van de winkel, doet Inden de voordeur open. Haar gezicht is helemaal behuild. “Je raadt nooit wat er is gebeurd!” roept ze. Alles schiet door mijn hoofd. Ze hebben een tuinman binnen gelaten toen ze een uurtje alleen in huis waren? Maar ik heb het helemaal mis. “Woester is thuis!” roept ze. Ik kan het niet geloven. “Is het écht waar? Waar is hij dan?” roep ik terug en kan mijn tranen niet bedwingen. Ik ren naar de keuken en daar zit hij, gebogen over zijn etensbakje. Na meer dan elf weken uit huis zit daar ineens onze oude kater, in onze eigen keuken! Zijn vacht ziet er glanzend en schoon uit. Zijn ogen staan helder, maar hij is wel tweeënhalve kilo verloren. Zijn heupjes steken uit zijn grijze vacht. Het is echt ongelofelijk; hij is gewoon weer thuis. Na al die weken roepen en zoeken. Na al die weken met zijn foto op de posters, verspreid door onze buurt, is hij zelf naar huis gelopen. Zijn voetkussentjes zijn versleten. Wat is er met hem gebeurd? Hij kan het niet vertellen. We gissen er naar. Hij is verdwaald geraakt, iemand heeft hem in huis genomen of hij is opgesloten geweest … Net zoals onze andere poes die de week ervoor ook ineens een nacht niet thuis kwam. De volgende middag ging ik zoeken en roepen in ons straatje. Ik hoorde een miauw als antwoord, heel ver weg. Ik kon het niet plaatsen, maar kreeg wel steeds antwoord als ik riep. Ik rende terug naar huis en riep de meiden naar buiten. “Goed luisteren en dan kunnen we haar vinden!” We vonden haar in een rommelhok van de huisbaas, met de deur gesloten. Het arme beestje heeft 24 uur opgesloten gezeten. Haar reactie, als Woester na elf weken ineens weer opduikt, is niet aardig. Maar wel begrijpelijk. Ze heeft hem verschrikkelijk gemist. Ze ging altijd mee als ik overal aan het roepen was. Ze is heel boos op hem. Ze blaast als hij toenadering zoekt of mept hem met haar poot op zijn kop. Hij wil het goed maken, maar ze heeft tijd nodig.  En als ik vanuit Nederland er naar vraag hoor ik dat ze weer vriendjes zijn. Ze heeft het hem vergeven en ze slapen weer samen op een bed. Hij krijgt weer de laatste hapjes van haar bordje als ze om zes uur eten krijgen. Ik haal voor Woester een middeltje tegen vlooien bij de dierenwinkel, waar ik maanden geleden ook stond maar toen maar één flesje kon bestellen. Dat was zo’n pijnlijk moment en nu kan ik er gelukkig weer gewoon twee bestellen. Woester kreeg deze week ook zijn jaarlijkse check up en vaccinaties voor zijn dierenpaspoort. Hij kreeg speciaal kattenvoer mee naar huis voor katten die moeten herstellen na een operatie. Woessie is veranderd en toch ook weer niet. Hij is net zo aanhalig en nieuwsgierig als altijd, maar hij draagt nu een verhaal bij zich. Hij heeft moeten overleven om ons terug te vinden en dat voel je als naar hem kijkt.

Sinterklaas u bent cool! staat er op het briefje in Maren’s schoen. Nadat we eerst het weekoverzicht van het Sinterklaas Journaal gekeken hebben op uitzendinggemist.nl gaan we onze schoenen zetten. Maren wordt bijna negen jaar en is nog steeds een goedgelovige. De enige reden dat dát nog steeds zo is, is omdat er hier niemand is die haar uit de droom helpt. En daar genieten wij in ons gezin allemaal enorm van. Ik heb een dikke speelgoedgids uit Nederland meegenomen en die wordt helemaal uitgespit. Toch maakt Anthe zich een beetje zorgen en vraagt wanneer we het Maren gaan uitleggen. Dat wordt waarschijnlijk aankomende zomer, dat zou het minst pijnlijke moment moeten zijn. Alhoewel Mark vindt dat we nog wel een jaar kunnen wachten… En zo komt het dat de volgende ochtend als de meiden hun marsepeinen varkenskopjes van V&D uit hun schoen gehaald hebben - met een piepklein berichtje van een Pietje erbij - Maren helemaal voorover gebogen in de open haard staat te roepen: “Dankjewel, Zwarte Piet!”  Ook zingen we gezellig ouderwetse Sinterklaasliedjes in de auto, ze zingt ze zelfs in haar uppie voor de openhaard. Als je zo groot bent heb je zelfs inspiratie om zelf een nieuw lied te schrijven en dat heeft ze dus gedaan. Het lied en een foto van haarzelf heeft ze in haar zomersandaaltje gestopt. Die combinatie ziet er dan toch een tikkeltje vreemd uit…

Stilte

Stilte is een stukje hemel dat afdaalt naar de hemel.
- Ernest Pschirai

     

 “Vanaf 16 november is het park open” zegt de man ferm. De grote lege parkeerplaats die dag deed ons al wat vermoeden. “Zijn er dan helemáál geen Monarchvlinders?” We zijn in het Sanctuario Piedra Herrera.  Volgens de man komen ze op dat moment in kleine groepjes binnen vliegen vanuit Canada. Hij heeft die ochtend beneden aan de berg, bij de ingang van het park, een eenzame Monarchvlinder zien vliegen. Op internet las ik echter dat het park vanaf 1 november open gaat en dat de miljoenen vlinders vanaf Día de los Muertos arriveren uit Canada. De bevolking hier gelooft dat deze oranje vlinders de zielen van de overledenen met zich meedragen op hun vleugels. We vieren Día de los Muertos dit jaar in het authentieke dorp Valle de Bravo, gelegen aan de oever van een groot bergmeer. Toen we aan kwamen rijden uit de bergen leek het even of we bij een groot Italiaans meer aankwamen: waterskiërs, zeilboten, parasailing en motorboten op het water. We bezoeken onze eerste dag in dit dorp de begraafplaats waar elk graf versierd is met oranje bloemen. (zie ons fotoalbum) De graven zijn op deze begraafplaats vaak een bergje modder en paden zijn hier ook niet aangelegd. Veel blubberiger en armoediger dan de begraafplaatsen in Atlixco en Puebla. Het kleine stadje herbergt deze dagen een muziekfestival, Festival van de Zielen. En we zien een aantal ofrenda’s ; mooi met bloemen en foto’s versierde offertafels ter nagedachtenis van de overledene. Twee herdenkingsoptochten trekken die dag ook voorbij. De volgende dag hadden we een bezoek aan de Monarchvlinders gepland, maar dit natuurwonder laat zich niet afdwingen. En zeker niet op zo’n lange afstand. We rijden dan maar langs een grote waterval, Cascada del Molino. En tijdens onze wandeling door het herfstige bos, langs de rivier, zien we tóch een afzonderlijke Monarchvlinder voorbij komen… De rest van de dag relaxen we aan het zwembad en laten we ons verwennen met een massage.

Alleen in stilte vind je rust. Op mijn oude yogaschool in Breda vind ik even rust. De laatste drie weken zijn bijzonder turbulent en intens te noemen. Wederom ben ik in Nederland voor een flitsbezoek, alhoewel minder ‘flits’ dan de vorige keer. De vorige keer was pas een week ervoor…. Ik blijf dit keer een week en logeer op verschillende logeeradressen. Een week gevuld met een mooi afscheid, met weerzien en met veel familie. Ik zoek zo nu en dan stilte op om diep te voelen en om rust te vinden. Tussendoor doe ik boodschappen bij AH, schep ik drop bij het Kruidvat, schuifel ik door de HEMA, drink ik veel koppen thee en glazen Nutricia Chocomel en struin ik door mijn eigen vertrouwde boekenwinkel. Aan het eind van deze week breng ik zelfs een bezoek aan ons eigen huis dat nu twee maanden leeg staat. Het staat er zo vertrouwd bij, maar ook zo leeg en stil. Het was in september vies achter gelaten door de huurders, maar door tussenkomst van mijn vriendin en de makelaar is alles opgepoetst. En dat kan ik nu met mijn eigen ogen zien. Het huis is brandschoon en zó eigen. De geuren en de lichtinval door de glas-in-lood ramen. De oude beukenboom voor de deur in al zijn herfstkleuren en glorie. Toch is het heerlijk om weer naar huis te gaan, naar México. Waar Mark weer op de luchthaven op me staat te wachten en waar ik nogmaals door de Mexicaanse douane loop. Dit keer geen controle van mijn koffers waardoor ik voor de tweede keer in nog geen drie weken tijd, een halve kilo pitjeskaas mee kan smokkelen.

Smokkelen

Voor wie dankbaar is wordt alles een geschenk, omdat hij weet dat hij absoluut nergens recht op heeft.

- Dietrich Bonhoeffer

In het stralende herfstzonnetje zit ik op Schiphol, op mijn vrijwel lege grote koffer, te wachten op mijn zus in haar auto. Vergis ik me nu of rijden er alleen maar bussen en taxi’s langs? Op het moment dat ik opgestaan ben om me toch maar te verplaatsen naar een openbare weg hoor ik een schor toetertje… mijn zus haar Fiatje! Ik zit net bij haar in de auto, we moeten invoegen in een lange rij auto’s, als iemand er op wijst dat er rook onder de motorkap vandaan komt. Een kokende motor! Met een plastic glas gebietst van de DeliFrance en gevuld met water van de bloemist op Schiphol Plaza kom ik terug lopen. Eén glas blijkt niet genoeg. Mijn zus komt later met een literfles water en alles lijkt weer goed. Ik ben voor een flitsbezoek in Nederland en combineer dat natuurlijk met een bezoekje aan de HEMA, V&D en een geweldige boekenwinkel in Zwolle. Deze boekenwinkel is gelegen in een grote, oude kerk en voorzien van een restaurantje. Wat een feest!  Ik haal mijn boekenlijstje en die van de meiden uit de tas en neem er lekker de tijd voor. Ik ben zo blij als een kind. De mensen zijn allemaal zo aardig voor me op deze mooie herfstdag, zo behulpzaam. Ik maak overal op straat praatjes met iedereen, en het is geen probleem als ik mijn loeizware tassen op een terrasje bij een oudere meneer laat staan om binnen even een lunch te bestellen. Of mijn volle tassen even achter de kassa laat stallen bij een winkel. Een vriendelijke meneer wilde zelfs zijn auto voor me halen om mij en mijn aankopen naar het station te brengen! Alleraardigst sla ik zijn goedhartige aanbod af en zeul zelf door een laagje herfstblaadjes op straat naar het station. Wij kennen geen herfst hier in Puebla, dus ik geniet van het mooie herfstlicht. Niet veel dagen later op Schiphol blijkt mijn koffer te zwaar te zijn bij het inchecken. Ik haal een tas met zware leesboeken er uit en loop dan met twee stuks zware handbagage (tijdschriften en boeken) en een met drop gevulde schoudertas weer uit de vertrekhal om op het treinstation voor Inden haar favoriete kaasbroodjes van de HEMA te kopen. Snel weer terug naar de paspoortcontrole en de juiste gate. Ik ben verrast maar blij dat ik al mijn handbagage zomaar mee krijg het vliegtuig in. Tot ik na de vlucht bíjna bij de deur ben om de aankomsthal in México te verlaten, ik kan Mark al zien staan wachten op mij. Er komt een geurhond aan en loopt zo op mijn kaasbroodjes af. De douaneambtenaar vraagt me of ik vlees of kaas bij me heb. “Hmm, nee niet dat ik weet…” reageer ik naïef en inwendig baal ik al. De hond blijft maar bij mijn tas staan en uiteindelijk moet ik toegeven en grist de vrouw mijn verse kaas- en saucijzenbroodjes uit mijn handen. Ik kijk Mark beteuterd aan door de glazen deur. Meteen daarna mag ik ondanks de groene controleknop tóch mijn koffer op een tafel leggen om te openen. Ik heb een stuk pitjeskaas en doosje frikadellen in mijn koffer…. De douaneambtenaar zoekt en graait in mijn spullen: pepernoten, chocoladeletters, taaitaai en zelfs een banketstaaf vist ze eruit. “Allemaal koek”, zeg ik, “en koek mag wel.” Daar kan ze niks tegen in brengen en sluit mijn koffer. Opgelucht loop ik naar Mark, ik heb de kaas en frikadellen México in gesmokkeld!

Mark was een beetje uit zijn doen toen hij mij met een beker Starbucks warme chocolademelk op kwam halen in de hoofdstad. Hij was op weg naar de luchthaven aangehouden door een corrupte agent. Ik hoor de verhalen regelmatig op het schoolplein. Agenten die vlak voor de lunch of het avondeten wat extra geld nodig hebben en mensen aanhouden onder een vals voorwendsel. Je geeft je rijbewijs af voor controle en dan hebben ze je klem. Ze hebben je rijbewijs. In Puebla drukken ze je na zo’n valse aanklacht meestal een boekje in je hand, die je niet moet lezen. Nee, op de achterste bladzijde stop je je geld om van die vent af te komen. Ze hebben ook wel eens een Ray-Ban zonnebril geaccepteerd… Mark werd beticht van door rood licht rijden, wat hij werkelijk niet gedaan had. Hij werd aangehouden, ging in discussie, maar dat win je nooit. Uiteindelijk vroeg hij hoeveel de schade was en of hij op het politiebureau moest betalen. Dat hoefde natuurlijk niet, als hij zijn rijbewijs terug wilde kon hij direct 800 pesos betalen (vijftig euro) aan de diender. Mark had alleen 1000 pesos te geven. Dat was geen probleem. Zijn collega diender kon uit zijn zak wel even 200 pesos terug betalen….