Geleefd worden

Je moet een zekere mate van zelfbewustzijn hebben om je leven op de juiste manier te leiden.
-Chögyam Trungpa

Het gevoel om geleefd te worden in plaats van zelf te leven, dat overkomt iedereen wel eens. Zo vlak voor de verhuizing heb ik dat gevoel heel sterk. Het is dan zo makkelijk om op de automatische piloot te leven. Er gebeurt iets en je reageert, geen moment van overweging. Ik laat het allemaal op me af komen. Ik heb de puf niet om actief dingen op te pakken. Ik wacht tot er een reactie van mij gevraagd wordt. Bijvoorbeeld van het verhuisbedrijf, dat zijn er eigenlijk twee. Eentje in Nederland, die regelt hier het inpakken, de papieren van de ambassade, de luchtvracht en het verschepen van de zeecontainer. En eentje in México, deze regelt dat onze spullen het land in mogen en willen ons nieuwe adres hebben om alles te regelen rondom het vervoer vanaf de haven aan de Golf van México tot aan ons huis in het binnenland, gelegen op een hoogvlakte van 2300 meter. Er komt vanzelf een mail van deze bedrijven dat ze weer iets nodig hebben of ze vragen na of ik iets al geregeld heb wat ze destijds gevraagd hebben…. Zoals arbeidscontracten, verzekeringsvormen, copies van visa en paspoorten, etc. De dingen overkomen me gewoon, ik heb de teugels niet echt in eigen hand. En tóch komen we steeds stapjes vooruit. Mark heeft een geweldig huis gevonden, we hebben de schoolkeuze gemaakt voor de meisjes, Mark heeft binnenkort zijn lease-auto daar, we hebben een hotel in Breda als we in juni ons huis uitgaan, we hebben een plekje voor onze auto en fietsen de komende twee jaar in Nederland geregeld, we hebben toestemming van de KLM de poezen in de passagiersruimte van het vliegtuig mee te nemen, we hebben twee makelaars die kijkers voor de verhuur van ons huis regelen, we hebben poezenreistassen aangeschaft, we hebben vliegtickets voor 5 juli, we hebben een geweldige trampoline gekocht, we hebben ons afscheidsfeest geregeld, ik heb een Nederlandse vrouw in Puebla leren kennen via Facebook die al mijn vragen kan beantwoorden, we hebben zelfs een poezenoppas voor als we in augustus op vakantie gaan naar het strand aan de Grote Oceaan. Maar we hebben ook zoveel niet geregeld! En dat soort dingen schieten af en toe door mijn hoofd. Heel vermoeiend. Lijstjes, ik overleef door het schrijven van lijstjes, en door geleefd te worden….

Scholing is heel erg belangrijk, dat geldt voor alle kinderen. Wereldwijd. In México hebben we een zeer goed aangeschreven school voor onze meiden gevonden. Ze moeten de week voordat ze starten een gesprekje voeren op school in het Spaans en Engels over hoe ver ze zijn met wiskunde en misschien ook wat andere vakken. Dit gesprek geldt als een toets en volgens de school hoeven ze zich daar echt geen zorgen over te maken. Ze worden sowieso geplaatst. Lekker makkelijk en zorgeloos. Alhoewel de schoolkeuze natuurlijk wel best moeilijk was. Plaatsing op de scholen hier in Breda na onze terugkomst is helemaal niet zorgeloos…. Het gymnasium heeft al aangegeven dat ze geen garantie geven dat ze Anthe weer aannemen na twee jaar weg geweest te zijn. Misschien dat Anthe wat testjes moet doen voor Latijn of Nederlands, vakken die ze niet meer krijgt in México. Ondertussen ben ik er achter gekomen dat een verhuisleerling nooit geweigerd mag worden. Ook Inden’s lyceum gaf deze week aan dat ze als verhuisleerling mogelijk wat testjes moet doen om toegelaten te worden. Ze heeft dus niet meegedaan aan de loting voor dit schooljaar. Het is niet nodig om nu ingeloot te worden zodat ze over twee jaar een plaats heeft. Nu is er in Breda een kleine internationale school, dus als het allemaal te ingewikkeld wordt kunnen we ze hun opleiding af laten maken op deze school. Maar alle twee de meiden willen graag bij hun vriendinnen terug op school. Er is een mogelijkheid om ze toch Nederlands (en Latijn) te laten volgen in México en dat is via de Wereldschool. Via internet krijgen ze les in die vakken en blijven ze op het niveau van hun school in Nederland. Dat kost ze ongeveer twee uur per week – naast hun gewone huiswerk natuurlijk. Allemaal beslissingen die genomen moeten worden! Anthe ’s juffen Latijn en Nederlands hebben al toegezegd dat ze haar via Skype en mail willen begeleiden met haar literatuurlijst, ze krijgt lesboeken mee. Wat is wijsheid? Hoe zelfbewust moet je zijn om de juiste beslissingen te nemen?

Wie heeft er wel eens voorin in een begrafenisauto gereden met een kist achterin? En wie heeft wel eens het as uit de crematieoven gezien zonder dat het vermalen en gezeefd is? Wie heeft wel eens een bolletje edelmetaal gezien dat na de crematie overblijft van een sieraad? En wie wist dat al die bolletjes opgespaard worden door een goed doel? En wie heeft wel eens daadwerkelijk de kist met bloemen erop de oven in zien schuiven? Ik heb een ochtend doorgebracht op een begraafplaats en het daarbij gelegen crematorium. Als we terug komen uit México en ik mijn fotovakopleiding heb afgerond wil ik graag als uitvaartfotografe werken. Daarom heb ik mijn vrije opdracht, een serie van vijf foto’s, op de begraafplaats uitgevoerd. Mijn oorspronkelijke plan was een uitvaart fotograferen, via een kennis zou ik horen wanneer ik een keer mee kon lopen. Maar dat is op niets uitgelopen, dus wilde ik vijf beroepen portretteren op de begraafplaats. En dat was zo inspirerend! Iedereen was zo gastvrij, meedenkend en behulpzaam. Van de chauffeur (kom je voorin zitten?) tot de crematoriummedewerker (wil je een kist de oven in zien gaan?) tot de koffiemevrouw (wil je een broodje, een kop thee of iets fris?). Het is een wereld op zich daar achter de schermen van een begraafplaats en crematorium. Mensen werken er met veel bezieling en willen iets bijdragen aan het afscheid van een geliefde. En het is echt niet zo dat er niet gelachen wordt – misschien juist wel….

Inden is met haar schoolvoetbalteam kampioen geworden in het zonovergoten NACstadion!

Roerige maand

Er gebeuren elke dag goede dingen. We moeten ze alleen zien.
- Anne Wilson Schaef

Splash, splash…dat zijn mijn voetstappen in de grote regenplassen in het natte bos. Nadat ik de meisjes op school heb afgezet zet ik mijn fiets tegen een boom in het bos en ga mijn rondje hardlopen. Het is zo vroeg dat er werkelijk nog niemand is, alleen tientallen naaktslakken. Ik loop een paar keer door een spinnenweb. Ik hoor alleen vogels fluiten en wat kikkers kwaken in de kreek. De frisse, net uitgekomen boomblaadjes steken knalgroen af tegen de donkere modderpaden met zwarte regenplassen. Dit is echt genieten. Splash splash, mijn schoenen zijn nat en blubberig. Maar dat kan me niets schelen. De laatste twee weken had ik op asfalt gelopen zodat Anthe en Maren mee konden skeeleren tijdens hun schoolvakantie. Maar er gaat toch niets boven een net ontwakend bos in de lente na een nacht met fikse regenbuien. De keer erna steekt er zelfs een hert over het pad. Door twee keer per week hard te lopen en een keer per week naar een yogaklas te gaan heb ik het gevoel dat ik mijn lichaam, die aan het afkicken is van prednison, goed doe. Ondertussen zit ik op 5 mg per dag en dat is zo’n kleine hoeveelheid dat mijn eigen bijnierschors weer getriggerd zal worden om zelf te gaan werken. Van mijn behandelend arts mag ik voorlopig niet verder zakken met de dosis, maar ik voel me hier al goed bij. Nu nog al die aangekomen kilo’s kwijt raken en dat doe ik door bewust te eten. De eerste twee kilo ben ik al kwijt en ik krijg reacties uit mijn omgeving dat mijn typische “vollemaansgezicht” of “hamsterwangen” minder worden.

De laatste weken voordat de grote schoolvakantie begint zijn elk jaar weer beredruk. En elk jaar neem ik me voor me niet gek te laten maken door die drukte rondom de kinderen. En dan heb ik het over sportdagen, juffenverjaardagen, kinderverjaardagen, musical, sporttoernooien, afscheidsfeestjes, klassenborrels, dansoptredens en dit jaar ook nog schoolkamp. De weekends tot juli zijn al bijna volgeboekt in de agenda met toernooien, optredens, generale repetities en feestjes. En ik probeer er zo weinig mogelijk meer bij te schrijven, maar dat lukt mij maar heel matig. Tussendoor heb ik zo’n twee keer per week een afspraak en komt er een makelaar met kijkers door ons huis. Dat betekent dat ik alle kamers op moet ruimen, de badkamer moet poetsen en het hele huis moet stofzuigen. Tussendoor probeer ik in mijn hoofd onze verhuizing een beetje voor te bereiden. Wat gaat er met de zeevracht mee, wat gaat er met de luchtvracht mee en wat gaat er mee in koffers naar ons hotel. Over een maand staan de verhuizers voor de deur. En daarna de klussers; er wordt een muur gestukt, de openhaard wordt afgemaakt, de houten vloer in de huiskamer wordt compleet geschuurd en geolied en ik ga zelf wat muren en deurposten schilderen. Mijn eigen schooljaar loopt ook ten einde en de schoolopdrachten worden steeds groter en intensiever. Ik moet bijvoorbeeld deze maand een presentatie houden over twee tentoonstellingen die ik onlangs heb bezocht in Antwerpen en Amsterdam. Ik draag bijna ons hele huishouden alleen, buiten tafeldekken en afruimen, en ik merk dat ik moet oppassen om me niet gek te laten maken. Alles komt goed, zolang ik alles maar ergens opschrijf. Mijn hoofd begint een beetje op een zeef te lijken…

Voetbal. Ik heb er normaal gesproken niks mee. Behalve als er een feestje aan vast hangt zoals een WK of EK, of… als onze eigen dochter mee speelt. Inden speelt sinds een jaar meidenvoetbal en het is een leuk team. Ze trainen eens per week en doen mee aan een voetbaltoernooi elke zaterdag. Nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om naar een voetbalwedstrijd te kijken. Mark reed voor zijn vertrek naar México meestal mee naar de wedstrijden en floot zo nu en dan als scheidsrechter. Maar dit jaar doet Inden ook mee aan het schoolvoetbaltoernooi. Veel kinderen uit groep 7 en 8 van basisscholen in Breda doen mee. Ze trainen in de lunchpauzes met een schoolvader. Het Montessori-meidenteam speelde afgelopen vrijdagavond de halve finale en die hebben ze gewonnen! Echt geweldig! Ze speelden goed en toen de scheidsrechter floot als signaal dat de wedstrijd afgelopen was ging het dak eraf. Dan moet ik toch een paar traantjes wegpinken…. Ze hebben een heel enthousiaste coach, Steven, die zó zijn best doet. In de schoolvakantie traint hij nog even extra met ze op een veldje in de buurt. Of hij stuurt een mailtje met de volgende tekst:
Hallo meiden en aanhang,
Nog steeds word ik wakker met een trots gevoel!
Trots dat ik jullie coach mag zijn!
Coach van zo'n prachtig 10-tal!
Ook als ik zoiets lees voel ik mijn tranen al bijna opwellen… Misschien is dat ook omdat het voor Inden zo’n spetterend afscheid is van haar basisschooltijd. Afscheid van haar klasgenoten voordat we naar México vertrekken. Ik kan het niet helpen, ik word er melancholisch van. Inden heeft met wat vriendinnen afgelopen weekend een groot spandoek gemaakt op een laken om op het schoolplein te hangen. Ze nodigen iedereen uit om naar de finalewedstrijd in het stadion te komen – het echte NAC-stadion! Wat een belevenis!

Parijs

April in Paris, chestnuts in blossom, holiday tables under the trees.
- E. Y. Harburg

Net over de Belgische grens op weg naar de Franse lichtstad sloten we die vroege ochtend aan in de file rondom Antwerpen. Na zeker een uur in de file reden we in één keer door naar Parijs. Ik had op een reisforum gelezen dat je de auto gratis bij een Formule 1 hotel kon parkeren in een voorstad van Parijs en daarna de metro kon pakken naar het centrum. Nou dat was kennelijk oud nieuws, er stond nu een groot hek om die parkeerplaats! Uiteindelijk hebben we de auto geparkeerd onder de ons zeer bekende Carrefour-supermarkt. En inderdaad, we waren met de metro snel bij de Sacre Coeur. Op steenworp afstand van de Sacre Coeur was ons appartementje dat we voor drie dagen gehuurd hadden van een Parijzenaar. Op de lange trappen naar de Sacre Coeur gebeurde het echter; ik viel die middag twee keer. De tweede keer zelfs met mijn camera in de hand. Een paar blauwe plekken en een beschadiging op de lensdop waren het gevolg. En het ergste…de lens stelde niet meer automatisch scherp. Ik baalde énorm, want ik had Inden een haarscherpe foto voor de Eiffeltoren beloofd voor op een canvas. En voor school heb ik een dubbelportret en cover voor LINDA. als opdrachten staan. Wat een domper en slechte timing zo’n kapotte lens! Na de wandeling door de basiliek zag ik echter ineens dat ik met mijn vinger door de val een knopje verschoven had. Niks aan de hand dus met de lens! Die drie dagen in Parijs heb ik dus lekker opgelucht foto’s gemaakt!

Een bezoek aan de Eiffeltoren was voor de meiden hun hoogtepunt van deze reis. Ze hadden alle drie verwachtingen. Maren dacht dat ze met handen en voeten naar boven moest klimmen! Inden dacht dat de toren grijs was en Anthe dacht dat ze vanaf de grond met de lift naar boven werd gebracht. Het was heel leuk om met z’n vijven de trappen te beklimmen en uiteindelijk de lift naar de top te nemen. De plek waar decennia lang al met champagne geproost wordt, nu ook. De meiden waren onder de indruk van deze bijna 125 jaar oude toren. Voor de toren hebben we nog een leuke fotoshoot gedaan. (zie ons fotoalbum) En natuurlijk een stadswandeling langs Arc de Triumph, Champs Elysees waar we bij de Swatch winkel horloges gekocht hebben, Place de Concorde, Palace Royal, langs de Seine en het museum Louvre. Een bezoek aan de Notre Dame waar net een kerkdienst begon en uiteindelijk Quartier Latin waar we deze dag afsloten in een Grieks restaurantje. Parijs is romantisch. We hebben zoveel bruidjes gezien! Bij een bruidsreportage vroeg ik of ik een paar foto’s mee mocht schieten vanwege een foto-opdracht voor school, en dat mocht. In de metro, op straat en in de stationnetjes maken muzikanten sfeervolle muziek. De schilders op straat in Montmartre maken de sfeer ongedwongen, de vele basilieken en de bomen in bloei maken deze stad romantisch. Tot grote verrassing van Mark hebben we daar in Parijs zijn verjaardag gevierd met kadootjes op het bed en Franse taart.

Het was Mark’s laatste dag in Nederland, Koninginnedag. We stonden al heel vroeg in het park om een goed plekje te bemachtigen voor onze verkoop. En dat was gelukt – vlakbij de ingang, de carrousel en de frietverkoop. Het was ongelofelijk druk die dag en we hadden zonnig mooi weer. Onze spulletjes waren voornamelijk kinderboeken, kinderspelletjes en speelgoed. Bijna alles ging weg onder de prijs van een euro. Inden wilde een waardevol stuk speelgoed van haar zelf voor vijf euro verkopen. Toen Mark even alleen de kraam moest bemannen verkocht hij echter haar pronkstuk voor het luttele bedrag van vijftig cent! Het kopertje zal een gat in de lucht hebben gesprongen. Inden kwam net terug en zag het meisje nog heel blij weglopen met haar Polly’s Pocket apparaat. Maar wat hebben we veel verhandeld die dag en wat was onze garage nadien leeg! De kinderen kwamen in het park hun vriendinnetjes tegen en hadden uiteraard goedkope spulletjes gescoord, voornamelijk boeken gelukkig. Alhoewel Maren dolgelukkig met een knuffelpoesje terug kwam zonder batterij en zonder dekseltje voor de batterij met bovendien…maar één oog.! Hoe gaan we dat ding straks weer onopvallend laten verdwijnen?? Al met al was het een leuke, gezellige dag met een goede netto opbrengst van wel € 70 en vooral een heel opgeruimd gevoel.