“Summer afternoon—summer afternoon; to me those have always been the two most beautiful words in the English language.”
― Henry James
“Ik kon me nèt inhouden om geen enorme kras op zijn bus te maken”, grapt mijn vriendin als ze terugkomt van de parkeerplaats. Ze is nog steeds geïrriteerd. “Ik hoop dat die parasol zo meteen op hém waait!” wens ik hardop als ik al twee keer achter onze weggewaaide parasol aangerend ben. We zitten op het strand en ik heb nog steeds hartkloppingen. Een half uurtje eerder reden mijn vriendin en ik beiden dapper met onze oude Volkswagen busjes een kleine parkeerplaats in een Zeeuws dorpje op. Eén van onze bussen kon niet goed de draai maken om in te parkeren. We vroegen een Belgische meneer of hij zijn bus even op het plekje ernaast wilt zetten zodat we ruimte hadden om de draai te maken. Hij had er geen zin in. Met heel veel bombarie maakte hij ons dat duidelijk. We besluiten het anders te doen. De brede bus van mijn vriendin gaat op de enige ruimere parkeerplaats staan en ik zal de mijne heel stoer achteruit op een krap plaatsje verderop parkeren. Er zijn twee oudere mannen op het bekende geluid van onze oude Volkswagen af gekomen. Ze helpen me enorm met aanwijzingen tijdens het tien keer insteken in het smalle straatje. Ik moet met de voorkant van de bus steeds een stukje de struiken inrijden. Mijn vriendin en de kinderen staan me van achter te dirigeren zodat ik geen auto’s raak. Zonder stuurbekrachtiging hang ik met mijn hele gewicht op het grote stuur om hem ietsepietsie in te draaien. Wanneer ons campertje eenmaal geparkeerd staat gutst het zweet met straaltjes over mijn rug en voorhoofd. Ik hoor van onze dochter dat het Belgische stel enorm veel kritiek geuit heeft op ons. “Loslaten!” zeggen we tegen elkaar. De twee oude heren beloven me dat ze onze bus goed in de gaten zullen houden vanaf hun balkonnetje. Fijn! We hebben namelijk de nacht ervoor op een boerderijcamping geslapen en hij staat vol met spullen. Zo blijkt maar weer dat niets voor niets is. Door de aanvaring met de Belgen heb ik twee lieve oppasjes voor de hippiebus. Dit akkefietje heeft wel de toon gezet voor de rest van de ochtend. Als de gehuurde parasol wegwaait en ik gillend over het strand ren om de mensen te waarschuwen die precies in de route van de vliegende parasol zitten besef ik dat ik nog in mijn onderbroek loop. Ik lach erom, onze meiden schamen zich dood. Een tijdje later waait ons kleine strandparasolletje ook weg. Ik ren er weer achteraan. Ik ben te laat. Een man heeft een bekertje koffie over zijn arm gekregen. Ik stamel excuses en ren verder om de parasol te vangen. We twijfelen of dit de Belgen van de parkeerplaats zijn... Karma? Niet veel later loopt de ongelukkige man naar het strandpaviljoen. Mijn vriendin vermoedt dat hij naar de EHBO loopt. Ik loop er gauw achteraan om te kijken of ik iets kan doen. “Heeft ze haar onderbroek nou nog steeds aan?” Komisch tafereeltje. De man bleek goddank alleen geschrokken te zijn. Na al deze consternatie bleek de dag zich uit te rollen tot een heerlijk lome stranddag met een goed boek, wat beachball aan de waterkant, een terrasje en zwemmen. Wanneer we gebruind weer op huis aan gaan zwaai ik hartelijk vanuit de bus naar de twee oude heertjes op hun balkon. De dag ervoor waren we met onze echtgenotes tot in de avond op het Zeeuwse strand gebleven. Eerder mochten we de camping niet op... Alle strandcampings waren al vol. Dit campinkje had een soort reserveplekjes voor ons: pas in de avond arriveren en de volgende ochtend voor negen uur weer wegrijden. Prima, onze mannen moesten de volgende ochtend toch saampjes heel vroeg terug om te werken. Het is sowieso een cadeau om zó spontaan twee tropische stranddagen te beleven.
De 10 km-wedstrijd waar ik al lang voor train wordt vanwege de hitte naar de vroege ochtend verplaatst. Gelukkig niet afgelast… Wel een heel verstandig besluit. Het is namelijk snikheet ook al was er de nacht ervoor gigantisch onweer. Voor het eerst in mijn leven loop ik een wedstrijd van 10 kilometer. Mijn lief is mijn haas tijdens de wedstrijd. Vooraf word ik een beetje zenuwachtig of ik het wel ga halen. Zo’n grote afstand, de verzengende hitte en iedereen rent zo hard. Ik heb het gehaald. Vergeleken bij mijn trainingen heb ik ook nog snel gelopen! En dat op straatklinkers terwijl ik altijd in het bos train (en heel soms op het strand). Ik heb er wel een enorme blaar onder mijn voet aan overgehouden, maar ook een heerlijk voldaan gevoel.
dinsdag 30 mei 2017
dinsdag 23 mei 2017
To surrender
Mijn yogajuf, afkomstig uit Pennsylvania, is een priesters dochter. Dat is vermoedelijk de reden waarom ze zo goed mensen kan inspireren met haar mooie verhalen. Zij kan een saaie doordeweekse ochtend meer kleur geven. Zij leeft vanuit haar inspiratie en geeft positieve aandacht. Ze ziet het grotere plaatje. Ze heeft een bepaalde aantrekkingskracht omdat ze de dingen doet waarvan ze houdt. Soms verrast ze ons met een cadeautje. Zoals laatst op Ibiza. Ze las die week meerdere gedichten voor waarvan één van Nelson Mandela. Een tekst dat een leidraad is geworden in haar leven. Zij draagt deze boodschap inderdaad vaak uit tijdens haar lessen. Dit gedicht van Mandela heeft mij op een bepaalde manier vrijheid gegeven. Ik hóef andermans problemen niet op te lossen. Daar leren ze namelijk niks van. Dat heeft niets met ‘niet houden van’ te maken. Alleen met houden van jezelf, én van de ander.
To surrender
To surrender means not to be protective of others.
It’s to let our loved ones face their own reality, the consequences of their own decisions.
To surrender means to stop trying to control others.
It’s to use my energy to become what I dream I can be.
To surrender is not to regret the past.
It’s to grow and live in the present.
To surrender is to stop denying.
It’s to become more accepting of reality.
To surrender does not mean to stop caring.
It means I can’t do it for someone else.
To surrender means I cannot enable any longer.
It means I have to allow others to feel their own consequences.
To surrender means to stop being in the middle of the arranging of events.
It’s to allow others to plan happenings.
To surrender is to be unwilling to adjust my schedule to everyone else’s.
It’s to take full responsibility for me.
To surrender is to fear less and give up guilt and inadequacy.
It’s to love both myself and others.
- Nelson Mandela
To surrender
To surrender means not to be protective of others.
It’s to let our loved ones face their own reality, the consequences of their own decisions.
To surrender means to stop trying to control others.
It’s to use my energy to become what I dream I can be.
To surrender is not to regret the past.
It’s to grow and live in the present.
To surrender is to stop denying.
It’s to become more accepting of reality.
To surrender does not mean to stop caring.
It means I can’t do it for someone else.
To surrender means I cannot enable any longer.
It means I have to allow others to feel their own consequences.
To surrender means to stop being in the middle of the arranging of events.
It’s to allow others to plan happenings.
To surrender is to be unwilling to adjust my schedule to everyone else’s.
It’s to take full responsibility for me.
To surrender is to fear less and give up guilt and inadequacy.
It’s to love both myself and others.
- Nelson Mandela
dinsdag 16 mei 2017
Ibiza vibe
In de stilte hoor je de fluisteringen van je hart.
- Rosalinda Weel
Het begon allemaal heel spannend voor mij. Aanbellen en kijken wie er open doet. De twee vrouwen waarmee ik naar Ibiza reis blijken twee leuke, aardige vijftigers. Eenmaal aangekomen in de Spaanse villa wordt het nog spannender. Ik ontmoet namelijk alle andere vrouwen die deze week, net als ik, een yoga retreat geboekt hebben. Een week leven volgens yogische normen en waarden, zuiver eten en elke dag yoga doen. We ontmoeten elkaar bij een welkomstdiner aan een lange tafel. We zijn met negentien studenten en twee yoga docenten. Ik weet nog niet wat ik van al deze vrouwen (en één man) moet vinden. Mijn hoofd zit vol indrukken en die eerste nacht met twee onbekende vrouwen in mijn kamer slaap ik amper… Gelukkig ziet het er de volgende ochtend allemaal veel vriendelijker uit. Kleine gesprekjes aan de ontbijttafel stellen me gerust. De eerst yogales van drie uur begint met een voorstelrondje. Waarom zijn we hier? Stuk voor stuk hebben we onze eigen menselijke redenen om hier te zijn. De lessen in de buitenlucht zijn een feestje. Veel vogels. Het geruis van de zeewind door de palmbomen. De stralen van de zon zijn warm en koesterend. Insecten zoemen en een zeer aangename temperatuur. We hebben heerlijke, ontspannen lessen. Ademhalingsoefeningen, yoga in paren, drukpuntmassage, meditatie en klassieke yoga oefeningen. Een aantal keer tijdens deze dagen rollen de tranen van geluk over mijn wangen tijdens de ontspanning. Alles is in harmonie. Ik ontmoet zoveel mooie vrouwen hier op dit zonnige eiland. Ieder heeft zijn eigen levensverhaal, zijn eigen pad gelopen. Met mijn twee kamergenotes wissel ik zóveel vertrouwelijkheden uit dat ze al snel meer als zussen dan yogamaatjes voelen. Yoga is een heel intiem pad. Het belangrijkste is dat je zelf de weg ontdekt. We gaan alle middagen met z’n drietjes met ons huurautootje op avontuur. We verkennen strandjes, baaien, Ibiza-Stad en restaurantjes. Wat een levensenergie doe ik hier op! De Braziliaanse kokkin in de villa is zó uit de hemel gevallen. Dana bereidt met veel liefde de lekkerste vegetarische lunches voor ons. Daarnaast blijft er ook nog tijd over voor mijn leesboeken. Ik heb hier werkelijk niks te klagen.
“Hello, I am David.” “Hello David!” antwoorden we in koor. We zitten in een schuin aflopend steegje op wankelende, oude barkrukken die op scheve stoeptegels staan. Aan de witte muur is een eenvoudige plank getimmerd waar onze bellen gevuld met sangría op staan. We zijn in de historische citadel van Ibiza-Stad. We spelen een AA meeting na. Hilarisch! Van het lachen valt er soms iemand van zijn barkruk af. David is de barkeeper uit Sardinië. Hij is een tikkeltje aangeschoten. Net als het stel uit Londen. Een kwartier eerder liepen we door de smalle straatjes naar beneden. Ik moest nodig plassen en had het lef om in dit piepkleine barretje te vragen of ik naar de WC mocht. Daar was de toon eigenlijk meteen gezet. David zei “Nee.” Toen ik terug van het toilet kwam stonden er drie grote glazen klaar gevuld met sangría. Het was pas halverwege de middag… Er hing een echte Ibiza vibe aan de bar. Eén stoel op het mini-terrasje was bezet door het skelet Osvaldo. David leek het een leuk idee om de voorbijgangers te informeren over hoe goed zijn sangría smaakte. Dat leverde komische tafereeltjes op. We kregen ook om de beurt een houten pepervaatje in onze handen gedrukt die diende als microfoon. Dan speelden we de welkomstceremonie van een AA meeting na. Niet te filmen! David die overal op de wereld gewoond had (o.a. op Cuba en in Latijns-Amerika) kreeg spontaan zin om salsa te dansen. We draaiden de muziek van Enrique Iglesias via een iPhone. David bleek een zeer goede salsadanser te zijn. Nog één maal geplast (na zoveel sangría wel handig) en toen toch maar weer eens verder geslenterd. Deze middag zal ik niet gauw vergeten.
Port d'es Torrent, 11 mei 2017
- Rosalinda Weel
Het begon allemaal heel spannend voor mij. Aanbellen en kijken wie er open doet. De twee vrouwen waarmee ik naar Ibiza reis blijken twee leuke, aardige vijftigers. Eenmaal aangekomen in de Spaanse villa wordt het nog spannender. Ik ontmoet namelijk alle andere vrouwen die deze week, net als ik, een yoga retreat geboekt hebben. Een week leven volgens yogische normen en waarden, zuiver eten en elke dag yoga doen. We ontmoeten elkaar bij een welkomstdiner aan een lange tafel. We zijn met negentien studenten en twee yoga docenten. Ik weet nog niet wat ik van al deze vrouwen (en één man) moet vinden. Mijn hoofd zit vol indrukken en die eerste nacht met twee onbekende vrouwen in mijn kamer slaap ik amper… Gelukkig ziet het er de volgende ochtend allemaal veel vriendelijker uit. Kleine gesprekjes aan de ontbijttafel stellen me gerust. De eerst yogales van drie uur begint met een voorstelrondje. Waarom zijn we hier? Stuk voor stuk hebben we onze eigen menselijke redenen om hier te zijn. De lessen in de buitenlucht zijn een feestje. Veel vogels. Het geruis van de zeewind door de palmbomen. De stralen van de zon zijn warm en koesterend. Insecten zoemen en een zeer aangename temperatuur. We hebben heerlijke, ontspannen lessen. Ademhalingsoefeningen, yoga in paren, drukpuntmassage, meditatie en klassieke yoga oefeningen. Een aantal keer tijdens deze dagen rollen de tranen van geluk over mijn wangen tijdens de ontspanning. Alles is in harmonie. Ik ontmoet zoveel mooie vrouwen hier op dit zonnige eiland. Ieder heeft zijn eigen levensverhaal, zijn eigen pad gelopen. Met mijn twee kamergenotes wissel ik zóveel vertrouwelijkheden uit dat ze al snel meer als zussen dan yogamaatjes voelen. Yoga is een heel intiem pad. Het belangrijkste is dat je zelf de weg ontdekt. We gaan alle middagen met z’n drietjes met ons huurautootje op avontuur. We verkennen strandjes, baaien, Ibiza-Stad en restaurantjes. Wat een levensenergie doe ik hier op! De Braziliaanse kokkin in de villa is zó uit de hemel gevallen. Dana bereidt met veel liefde de lekkerste vegetarische lunches voor ons. Daarnaast blijft er ook nog tijd over voor mijn leesboeken. Ik heb hier werkelijk niks te klagen.
“Hello, I am David.” “Hello David!” antwoorden we in koor. We zitten in een schuin aflopend steegje op wankelende, oude barkrukken die op scheve stoeptegels staan. Aan de witte muur is een eenvoudige plank getimmerd waar onze bellen gevuld met sangría op staan. We zijn in de historische citadel van Ibiza-Stad. We spelen een AA meeting na. Hilarisch! Van het lachen valt er soms iemand van zijn barkruk af. David is de barkeeper uit Sardinië. Hij is een tikkeltje aangeschoten. Net als het stel uit Londen. Een kwartier eerder liepen we door de smalle straatjes naar beneden. Ik moest nodig plassen en had het lef om in dit piepkleine barretje te vragen of ik naar de WC mocht. Daar was de toon eigenlijk meteen gezet. David zei “Nee.” Toen ik terug van het toilet kwam stonden er drie grote glazen klaar gevuld met sangría. Het was pas halverwege de middag… Er hing een echte Ibiza vibe aan de bar. Eén stoel op het mini-terrasje was bezet door het skelet Osvaldo. David leek het een leuk idee om de voorbijgangers te informeren over hoe goed zijn sangría smaakte. Dat leverde komische tafereeltjes op. We kregen ook om de beurt een houten pepervaatje in onze handen gedrukt die diende als microfoon. Dan speelden we de welkomstceremonie van een AA meeting na. Niet te filmen! David die overal op de wereld gewoond had (o.a. op Cuba en in Latijns-Amerika) kreeg spontaan zin om salsa te dansen. We draaiden de muziek van Enrique Iglesias via een iPhone. David bleek een zeer goede salsadanser te zijn. Nog één maal geplast (na zoveel sangría wel handig) en toen toch maar weer eens verder geslenterd. Deze middag zal ik niet gauw vergeten.
Port d'es Torrent, 11 mei 2017
dinsdag 9 mei 2017
Beladen moment
The generation which lived through the Second World War is disappearing. Post-war generations see Europe's great achievements - liberty, peace and prosperity - as a given.
- Jan Peter Balkenende
Hoe vredig en harmonieus ligt ons huis in ons rustige dorpstraatje! Dat is heel vroeger wel anders geweest. De rust. Ons doodlopende straatje was voorheen namelijk de drukke rijksweg van Antwerpen naar Amsterdam. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren onze huizen zelfs tussen de vuurlinies van de Engelsen en Duitsers komen te liggen. De meeste bewoners waren gevlucht. Zo ook de hoofdbewoner van óns huis. Het verhaal gaat dat hij gevlucht is om niet mee te hoeven vechten in de oorlog. Deze officier van de marechaussee heeft voor zijn vrouw wel zijn sabel in huis achtergelaten. Als bescherming. Hoe romantisch... Zijn initialen zijn vlak onder het handvat gegraveerd. Het is in onze straat destijds flink tekeer gegaan. Dat is nog steeds te zien aan de kogelgaten in de voorgevel van ons huis. De marechaussee vrouw heeft de oorlog gelukkig overleefd. Over hem is mij niks bekend. Zij heeft het zwaard achtergelaten voor de nieuwe bewoners van dit huis. En zo wil het geschieden dat ons huis nog steeds beschermd wordt door dit vooroorlogse wapen. Het bijzondere sabel staat in onze kelder. Ook de jaren dat we ons huis verhuurden hebben wij het op zijn plek laten staan om het zijn werk te kunnen doen waar het voor achtergelaten is. Ik vertelde dit verhaal onlangs aan mijn nieuwe buurvrouw en zij en haar man werden geraakt door deze vertelling. Zelf werd ik dáárdoor opnieuw betoverd door dit hartstochtelijke verhaal.
Buurman Jan geeft ons straatje een nóg sprookjesachtiger tintje. Zijn vader Gijs had een tuindersbedrijf aan het eind van onze straat. In 1940 heeft hij daar de Fransen op zijn terrein gehad. Zij kwamen Princenhage en Breda te hulp tegen de razzia door de Duitsers. Zijn erf was overstroomd met vluchtelingen, toen de Bredase bevolking wegtrok voor de naderende Duitsers. Zijn zoon Jan is precies dáár op dat erf geboren. Op de bevrijdingsdag van Princenhage, 29 oktober 1944. 's Morgens om 6 uur, onder een zeildoek over de loopgraaf die vader Gijs achter de boerderij gegraven had: 13 meter lang en een paar meter diep. Zó diep, dat er telkens pakken stro en takkenbossen naar binnen moesten worden gesleept, zodat de kraamvrouw niet in het grondwater weg zou zakken. Vader Gijs ging op zijn fiets met tuinslangbanden er op uit om hulp te halen voor de bevalling. De granaten vlogen om zijn oren en hij kwam zonder kraamhulp thuis. Het kind was toen al gehaald door de buurvrouw, een verpleegster, en zelf ook in haar laatste maand. Een half uur later kwamen de Poolse bevrijders op het erf. Zij zagen een stevig heuveltje en de Poolse commandant dacht dat het een mooi strategisch punt zou zijn van waaruit zijn kanon de weg zou kunnen bestrijken. In de loopgraaf hoorde men een geweldig geraas van de tank en vader Gijs kwam naar buiten. Hij zwaaide met zijn armen. De Polen konden niet geloven dat daar in de grond net een kindje was geboren en al gauw kwamen er drie Poolse officieren kijken. Daar lag baby Jan. In een veilingkistje. Het duurde toen niet lang meer voordat een wagen het erf op kwam rijden waaruit de Polen hun goede gaven voor dit kind van de vrijheid gingen uitladen. Blikken corned beef, koffie, thee, chocolade en wat al niet meer. Oorlogsverhalen hebben vaak een flinke vleug romantiek. We zijn onlangs met ons gezin naar de musical ‘Soldaat van Oranje’ geweest. Romantisch en heldhaftig. Prachtige voorstelling! Mijn opa kreeg in Londen (net als de soldaat van Oranje) een bronzen kruis van koningin Wilhelmina overhandigd na een spannende overtocht met de onderzeeër O24 die nog niet klaar was. Mijn oma daarentegen werd telkens Den Helder uit gezet (omdat mijn opa in Engeland verbleef) en bleef daar stug terugkeren. Ze woonde stiekem met twee dochters in haar dichtgetimmerde huis. Ze kregen geen voedselbonnen vanwege hun illegaliteit en moesten zelf de boer op om eten te vergaren. Dodenherdenking in mijn kindertijd was een happening. We waren vaak in Haarlem bij mijn opa en oma thuis, want mijn oma was jarig op deze dag. Als de feestelijke advocaatjes met slagroom op tafel stonden ging de televisie aan. Een huiskamer vol familie van mijn moeder. Ik zat dan tijdens de twee minuten stilte op mijn knieën bij het raam om te controleren of de bussen en auto’s wel respectvol op het plein stopten. Tot nu toe een beladen moment…
- Jan Peter Balkenende
Hoe vredig en harmonieus ligt ons huis in ons rustige dorpstraatje! Dat is heel vroeger wel anders geweest. De rust. Ons doodlopende straatje was voorheen namelijk de drukke rijksweg van Antwerpen naar Amsterdam. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren onze huizen zelfs tussen de vuurlinies van de Engelsen en Duitsers komen te liggen. De meeste bewoners waren gevlucht. Zo ook de hoofdbewoner van óns huis. Het verhaal gaat dat hij gevlucht is om niet mee te hoeven vechten in de oorlog. Deze officier van de marechaussee heeft voor zijn vrouw wel zijn sabel in huis achtergelaten. Als bescherming. Hoe romantisch... Zijn initialen zijn vlak onder het handvat gegraveerd. Het is in onze straat destijds flink tekeer gegaan. Dat is nog steeds te zien aan de kogelgaten in de voorgevel van ons huis. De marechaussee vrouw heeft de oorlog gelukkig overleefd. Over hem is mij niks bekend. Zij heeft het zwaard achtergelaten voor de nieuwe bewoners van dit huis. En zo wil het geschieden dat ons huis nog steeds beschermd wordt door dit vooroorlogse wapen. Het bijzondere sabel staat in onze kelder. Ook de jaren dat we ons huis verhuurden hebben wij het op zijn plek laten staan om het zijn werk te kunnen doen waar het voor achtergelaten is. Ik vertelde dit verhaal onlangs aan mijn nieuwe buurvrouw en zij en haar man werden geraakt door deze vertelling. Zelf werd ik dáárdoor opnieuw betoverd door dit hartstochtelijke verhaal.
Buurman Jan geeft ons straatje een nóg sprookjesachtiger tintje. Zijn vader Gijs had een tuindersbedrijf aan het eind van onze straat. In 1940 heeft hij daar de Fransen op zijn terrein gehad. Zij kwamen Princenhage en Breda te hulp tegen de razzia door de Duitsers. Zijn erf was overstroomd met vluchtelingen, toen de Bredase bevolking wegtrok voor de naderende Duitsers. Zijn zoon Jan is precies dáár op dat erf geboren. Op de bevrijdingsdag van Princenhage, 29 oktober 1944. 's Morgens om 6 uur, onder een zeildoek over de loopgraaf die vader Gijs achter de boerderij gegraven had: 13 meter lang en een paar meter diep. Zó diep, dat er telkens pakken stro en takkenbossen naar binnen moesten worden gesleept, zodat de kraamvrouw niet in het grondwater weg zou zakken. Vader Gijs ging op zijn fiets met tuinslangbanden er op uit om hulp te halen voor de bevalling. De granaten vlogen om zijn oren en hij kwam zonder kraamhulp thuis. Het kind was toen al gehaald door de buurvrouw, een verpleegster, en zelf ook in haar laatste maand. Een half uur later kwamen de Poolse bevrijders op het erf. Zij zagen een stevig heuveltje en de Poolse commandant dacht dat het een mooi strategisch punt zou zijn van waaruit zijn kanon de weg zou kunnen bestrijken. In de loopgraaf hoorde men een geweldig geraas van de tank en vader Gijs kwam naar buiten. Hij zwaaide met zijn armen. De Polen konden niet geloven dat daar in de grond net een kindje was geboren en al gauw kwamen er drie Poolse officieren kijken. Daar lag baby Jan. In een veilingkistje. Het duurde toen niet lang meer voordat een wagen het erf op kwam rijden waaruit de Polen hun goede gaven voor dit kind van de vrijheid gingen uitladen. Blikken corned beef, koffie, thee, chocolade en wat al niet meer. Oorlogsverhalen hebben vaak een flinke vleug romantiek. We zijn onlangs met ons gezin naar de musical ‘Soldaat van Oranje’ geweest. Romantisch en heldhaftig. Prachtige voorstelling! Mijn opa kreeg in Londen (net als de soldaat van Oranje) een bronzen kruis van koningin Wilhelmina overhandigd na een spannende overtocht met de onderzeeër O24 die nog niet klaar was. Mijn oma daarentegen werd telkens Den Helder uit gezet (omdat mijn opa in Engeland verbleef) en bleef daar stug terugkeren. Ze woonde stiekem met twee dochters in haar dichtgetimmerde huis. Ze kregen geen voedselbonnen vanwege hun illegaliteit en moesten zelf de boer op om eten te vergaren. Dodenherdenking in mijn kindertijd was een happening. We waren vaak in Haarlem bij mijn opa en oma thuis, want mijn oma was jarig op deze dag. Als de feestelijke advocaatjes met slagroom op tafel stonden ging de televisie aan. Een huiskamer vol familie van mijn moeder. Ik zat dan tijdens de twee minuten stilte op mijn knieën bij het raam om te controleren of de bussen en auto’s wel respectvol op het plein stopten. Tot nu toe een beladen moment…
dinsdag 2 mei 2017
Zout proeven in de lucht
Zittend op het Texel`s strand
speel ik gedachteloos met het rulle zand
terwijl de indrukken hier opgedaan
in een visioen aan mij voorbij gaan.
Als dan de avond dringt
de zon goud geel in de Noordzee zinkt
zee en land verkleuren in een gouden gloed
besef ik, hier te vertoeven dat is goed.
- DdJ
“Mevrouw, mevrouw! U heeft geen broek aan!” We kijken en lachen vanuit onze hippiebus naar twee dames die naast ons op de dijk geparkeerd staan. Eén dame heeft inderdaad haar broek uitgedaan. Ze loopt op blote voeten en in een spierwitte, grote oma onderbroek rond te dartelen. Ze moet zelf ook lachen. We zijn net terug van een excursie over ’t Wad en zitten allemaal tot onze knieën onder het zwarte slik. Ieder van ons heeft zijn vieze rubberlaarzen uitgetrokken. Jongste en ik ook onze blubber regenbroek. We stinken naar vis, oesters en slik. Maar het was het dubbel en dwars waard. Hans, de bebaarde gids, heeft veel verteld over de Wadden. Ondertussen liepen we achter hem aan over de zeebodem. Geen tijd te verliezen, want met de Noordwester wind van vandaag zou het water sneller stijgen. Jongste zat al binnen enkele minuten muurvast in het slik. Ze kon niet meer voor- of achteruit. Haar papa en gids Hans hebben haar gelukkig kunnen redden. De gouden tip is om als een schaatser te glijden over de voedselrijke zeebodem. Of door de geulen te lopen. Bij eb wordt een uitgebreid stelsel van geulen afgewisseld door drooggevallen zandplaten. Hans was gretig om ons zoveel mogelijk uit te leggen zodat we al luisterend soms toch dieper wegzakten dan we wilden. Lachen dus. We liepen door een geul richting Vlieland en zagen ondertussen de Brandaris op Terschelling. Door de verrekijker van Hans zagen we ook zeehondjes zonnen. Ik begrijp na vandaag heel goed dat dit gebied op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. De wondere wereld van de Wadden. Zoveel trekvogels, oesters, krabben, piertjes, garnalen, mosselen en vissen die hier wonen! Hier waar het lage zeewater soms heel warm is en soms juist ijskoud. Of bij veel wind heel zout en bij sommige stromingen juist weer heel zoet is. Welke bijzondere dieren gedijen hier goed bij? Elke dag, nee elke minuut, is het hier anders onder invloed van eb en vloed. De laatste wildernis van Nederland.
“Mèhèhè!” gilt het Texels lammetje luid. Jongste kind schrikt er een beetje van. Een wollig lammetje zit op haar schoot. Vandaag zijn er twee zwarte lammetjes geboren op de boerderij die we bezoeken. De meiden hadden er erg naar uit gekeken om lammetjes te knuffelen. Dit eiland stikt van de lammetjes. Meer schapen dan mensen op Texel. We zijn telkens opnieuw vertederd als we lammetjes zien slapen of huppelen door de wei. Op de laatste dag, op weg naar de pont, stoppen we bij een schapenboerderij. De achtste generatie schapenhouders. Ik vind dat indrukwekkend. Er zijn ook kuikentjes en geitjes om te knuffelen. Twee kleine kalfjes worden ook graag geaaid. Buiten laat de boer trots zien hoe hij dagelijks met hulp van drie honden de honderden schapen bij elkaar brengt. De meiden vinden dit bezoek het leukste dat we gedaan hebben op Texel. Alhoewel ze het lopen door het slik van de zeebodem ook hilarisch vonden. Zelf vond ik ons bezoek aan national park De Slufter ook erg mooi. De allerfijnste momenten vond ik echter de dagelijkse leesuurtjes in de zon, uit de wind, met een kop thee of hete chocola erbij. De zonsondergangen op het strand waren cadeautjes. Zelfs de vloerverwarming in het douchehok op de camping kon mij bekoren!
De Koog – 27 april 2017
speel ik gedachteloos met het rulle zand
terwijl de indrukken hier opgedaan
in een visioen aan mij voorbij gaan.
Als dan de avond dringt
de zon goud geel in de Noordzee zinkt
zee en land verkleuren in een gouden gloed
besef ik, hier te vertoeven dat is goed.
- DdJ
“Mevrouw, mevrouw! U heeft geen broek aan!” We kijken en lachen vanuit onze hippiebus naar twee dames die naast ons op de dijk geparkeerd staan. Eén dame heeft inderdaad haar broek uitgedaan. Ze loopt op blote voeten en in een spierwitte, grote oma onderbroek rond te dartelen. Ze moet zelf ook lachen. We zijn net terug van een excursie over ’t Wad en zitten allemaal tot onze knieën onder het zwarte slik. Ieder van ons heeft zijn vieze rubberlaarzen uitgetrokken. Jongste en ik ook onze blubber regenbroek. We stinken naar vis, oesters en slik. Maar het was het dubbel en dwars waard. Hans, de bebaarde gids, heeft veel verteld over de Wadden. Ondertussen liepen we achter hem aan over de zeebodem. Geen tijd te verliezen, want met de Noordwester wind van vandaag zou het water sneller stijgen. Jongste zat al binnen enkele minuten muurvast in het slik. Ze kon niet meer voor- of achteruit. Haar papa en gids Hans hebben haar gelukkig kunnen redden. De gouden tip is om als een schaatser te glijden over de voedselrijke zeebodem. Of door de geulen te lopen. Bij eb wordt een uitgebreid stelsel van geulen afgewisseld door drooggevallen zandplaten. Hans was gretig om ons zoveel mogelijk uit te leggen zodat we al luisterend soms toch dieper wegzakten dan we wilden. Lachen dus. We liepen door een geul richting Vlieland en zagen ondertussen de Brandaris op Terschelling. Door de verrekijker van Hans zagen we ook zeehondjes zonnen. Ik begrijp na vandaag heel goed dat dit gebied op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. De wondere wereld van de Wadden. Zoveel trekvogels, oesters, krabben, piertjes, garnalen, mosselen en vissen die hier wonen! Hier waar het lage zeewater soms heel warm is en soms juist ijskoud. Of bij veel wind heel zout en bij sommige stromingen juist weer heel zoet is. Welke bijzondere dieren gedijen hier goed bij? Elke dag, nee elke minuut, is het hier anders onder invloed van eb en vloed. De laatste wildernis van Nederland.
“Mèhèhè!” gilt het Texels lammetje luid. Jongste kind schrikt er een beetje van. Een wollig lammetje zit op haar schoot. Vandaag zijn er twee zwarte lammetjes geboren op de boerderij die we bezoeken. De meiden hadden er erg naar uit gekeken om lammetjes te knuffelen. Dit eiland stikt van de lammetjes. Meer schapen dan mensen op Texel. We zijn telkens opnieuw vertederd als we lammetjes zien slapen of huppelen door de wei. Op de laatste dag, op weg naar de pont, stoppen we bij een schapenboerderij. De achtste generatie schapenhouders. Ik vind dat indrukwekkend. Er zijn ook kuikentjes en geitjes om te knuffelen. Twee kleine kalfjes worden ook graag geaaid. Buiten laat de boer trots zien hoe hij dagelijks met hulp van drie honden de honderden schapen bij elkaar brengt. De meiden vinden dit bezoek het leukste dat we gedaan hebben op Texel. Alhoewel ze het lopen door het slik van de zeebodem ook hilarisch vonden. Zelf vond ik ons bezoek aan national park De Slufter ook erg mooi. De allerfijnste momenten vond ik echter de dagelijkse leesuurtjes in de zon, uit de wind, met een kop thee of hete chocola erbij. De zonsondergangen op het strand waren cadeautjes. Zelfs de vloerverwarming in het douchehok op de camping kon mij bekoren!
De Koog – 27 april 2017
Abonneren op:
Posts (Atom)
