Nokvorst

"Een moeilijke tijd creëert geen helden. Het is tijdens moeilijke tijden, dat we de held in ons ontdekken."

 - Bob Riley

‘Je weet wat ik ga doen, toch?’ vraagt de dame heel vriendelijk aan me. Ze heeft een plastic schort om, plastic handschoentjes aan en een doorzichtig plastic masker op. Ze geeft me een papieren zakdoekje aan als ik mijn autodeur open in de corona teststraat. Drie dagen ervoor werd ik vlak voor ik wilde gaan koken gebeld door mijn werk. Mijn bejaarde client, waar ik om de dag kom, is door een met covid-19 besmette zorgmedewerkster geholpen. Ze heeft hem een week eerder bijgestaan met douchen, aankleden en zijn steunkousen aantrekken. Binnen anderhalve meter dus en zonder mondkapje. Ik was die bewuste ochtend ook wat later in hetzelfde huis. Meneer moet na dit nieuws meteen in thuisquarantaine en ik mag hem daarom niet bezoeken. Ik ga de volgende ochtend nog wel even langs om hem een belegd broodje van de bakker voor zijn lunch te brengen. Ik blijf halverwege de trap staan. Heb mijn mondkapje vanzelfsprekend op en een plastic handschoentje aan om zijn bankpas aan te nemen. Zolang ik geen klachten heb mag ik blijven werken bij mijn andere cliënten. Ik heb echter beginnende keelpijn die vrijdagochtend. Wanneer ik zaterdagochtend weer met keelpijn opsta bel ik naar mijn werk. Ik moet een coronatest laten doen. Wij mogen met kwetsbare senioren geen risico’s nemen natuurlijk. Ik bel het speciale nummer voor zorgmedewerkers en een half uur later heb ik een afspraak voor zondagochtend om kwart over acht. In de tussentijd mag ik niet naar buiten en moet ik natuurlijk anderhalve meter afstand houden van mijn huisgenoten. Afspraken worden afgezegd. Ik heb die nacht slecht geslapen. Ik kleed me heel stilletjes aan, eet mijn ontbijt, poets mijn tanden en stap in de auto. Mijn lief wil graag mee. Beiden een mondkapje op, hij zit achterin. Raampje op een kier. We rijden in het donker weg. Het regent. Het is doodstil op straat. De teststraat bij het NAC stadion gaat nét open. Ons autootje is tweede in de rij. We zien de GGD-medewerkers aan komen lopen. Ik heb de e-mail met de QR code, mijn sofinummer en mijn loonstrookje op mijn telefoon mee om te tonen dat ik in de zorg werk. Het gaat allemaal heel vlot en gestroomlijnd. Voor ik het weet sta ik al met mijn autodeur open bij de dame die me een zakdoekje aanbiedt om mijn neus te snuiten. Vervolgens staat ze met een houten stokje klaar om mijn keel te schrapen. Ik heb nauwelijks tijd om zenuwachtig te worden. Ik kokhals en dan heeft ze alweer ze alweer een ander staafje om in mijn neusgat te prikken. Met een foldertje word ik naar huis gestuurd. Mondkapje weer op. Een diepe zucht om de spanning los te laten zorgt ervoor dat mijn brillenglazen meteen beslaan. Het is nog heel vroeg. Een waterig zonnetje doet hard z’n best door te breken. Na een lange, saaie zondag lees ik de volgende ochtend de uitslag. Ik heb geen corona. Mijn lijstje met alle contacten van de afgelopen dagen kan ik weg gooien. Ik ga gewoon naar mijn werk alsof er niks gebeurd is. Alleen een nulmeting, een schone lei.

Wie komt er wel eens op het dak van een huis? Sinterklaas natuurlijk. En onze schoorsteenveger ook. In onze slaapkamer op zolder kwamen bruine vochtplekken tevoorschijn onder de schoorsteen. Van buiten konden we zien dat de voegen van de schoorstenen er slecht uitzagen. Er miste ook een steentje ergens. Ik had voor de zomer een offerte aangevraagd bij een voegersbedrijf voor gevelonderhoud en we schrokken enorm van de prijs. Er zat ook de huur van een hoogwerker in verwerkt. De schoorsteenveger kwam onlangs langs voor de jaarlijkse schoonmaakbeurt en hij kende mensen die het voor ons wilden doen voor een vriendschappelijk prijsje. Zo kwamen diezelfde week nog een paar stoere knapen aan de deur. Ze klommen vloeiend als freerunners over ons dak. Ze hadden daarbij helaas wel een antieke dakpan laten sneuvelen. Er was veel werk aan de winkel zagen ze. Ook waren ze vertrokken en vergeten één dakpan netjes terug te leggen. Een van de kerels moest op zaterdagavond daarom onverhoopt van zijn camping terugkomen vanwege de voorspelde regen. Ze begonnen een paar weken later aan de klus. Onze buurman deed ondertussen ook mee aan de opdracht. Het zag er eigenlijk nóg slechter uit dan de mannen dachten. Het zink moest bij een schoorsteen vervangen worden. Ze hadden met de hogedrukspuit de drie schoorstenen gereinigd. De ramen en tuin lagen vol modder, stof en gruis van het dak. Niemand had er aan gedacht dat het reinigen bij ons huis, vijfentachtig jaar oud, een kleurverschil zou kunnen opleveren. Het viel uiteindelijk gelukkig mee. Het bleek dat geen van de drie werkmannen kon voegen zoals ons huis gevoegd is. Namelijk met een terug gehouden voeg. Ze voegden de schoorstenen dus met een snijvoeg dat er wel degelijk anders uitziet. Oók op die grote hoogte. Samen afgesproken dat ze de zijde van de schoorsteen aan de lange kant van ons huis niet zouden voegen. Om het verschil in aanzicht zo klein mogelijk te houden. De hele klus kwam mij allemaal een beetje chaotisch over. Niet zo goed voorbereid misschien? Ze deden het allemaal naast hun dagelijks werk. Ze kwamen op de gekste tijden werken. Een dakpan hoorde ik luidruchtig over het dak glijden en kapot vallen naast het huis… Ze hadden wel veel plezier en lol met elkaar. Ze waren supervriendelijk tegen mij. Ik verzorgde ze met kopjes koffie en blikjes cola. Ik zorgde voor elektriciteit en luisterde beleefd naar hun verhalen met Brabantse tongval, waar ik soms de helft niet van verstond. Op onze schoorsteen is een gaasrooster tegen kauwennesten geplaatst. De nokvorst hebben ze opgevuld met pasta zodat er geen regen meer door kan lekken. Na ruim anderhalve week met rommelige werktijden en regen was de klus geklaard. Alleen nog een keer bij droog weer impregneren. De stoere knakkers verzekerden ons dat ze goed werk hadden geleverd, want zo zeiden ze met een glimlach ‘de bevriende schoorsteenveger zou hun werkresultaat volgend jaar bekijken’.

Verdelger

"Gardens are not made by singing 'Oh, how beautiful' and sitting in the shade."

 - Rudyard Kipling

Onze buurman houdt van leuke, nieuwe gadgets. Deze zomer had hij voor zijn vader, die zijn tuin onderhoudt, een elektrische onkruidbrander gekocht. Buurman vond het machtig mooi. Zonder te bukken en zonder gif verdween het onkruid van de oprit. Enthousiast legde hij zijn oude vader uit hoe de gadget werkte. Zijn vader bleef toch liever bij zijn oude vertrouwde methode, zo’n keiharde borstel op een steel. Ikzelf heb van zo’n harde veger nooit het voordeel gezien. Ik hark alleen maar de voegen tussen de tegels vandaan. Chemische onkruidverdelgers zijn een ‘no go’  in onze tuin met poezen en terugkerende padden. De padden eten namelijk van het onkruid en drinken regenwater uit de tuin. Dus kniel ik elk voorjaar op mijn knieën en trek met mijn blote handen de plukjes gras en onkruid uit het terras. Ik moet toegeven: het wordt ook een soort verslaving. Regelmatig zit ik relaxt op mijn tuinstoel, zie wat hoger onkruid groeien en kan het niet laten dat met wortel en al eruit te trekken. Zo ben ik de hele zomer eigenlijk bezig om onkruid te spotten. Mijn lief was nog wel een keer voorzichtig over de gadget van de buurman begonnen, maar daar moest ik niks van weten. Laatst hadden ze dus een elektrische onkruidbrander bij de Aldi in de aanbieding… Ik nam hem toch maar mee. Je hoeft de duurzame brander maar enkele seconden op het onkruid te richten waardoor het onkruid uitdroogt en uiteindelijk afsterft. Heel efficiënt dus. Bij het met de hand verwijderen blijven er vaak sporen van het onkruid achter die ervoor zorgen dat het onkruid weer terugkeert. Dat zie ik wekelijks gebeuren. Vechten tegen de bierkaai. Onkruid kan juist definitief verwijderd worden na enkele behandelingen met een onkruidverbrander. Zeggen ze. Dat je geen chemische verdelger gebruikt vind ik het meest waardevolle pluspunt. En een elektrische heeft dan natuurlijk als voordeel boven een gasbrander dat je niet met gaspatronen of -flessen hoeft te zeulen. De eerste keer was pas een week na mijn aankoop vanwege de regen. Hij mag niet gebruikt worden bij nat weer. Je zag eigenlijk niet veel gebeuren. Ik voelde warmte bij mijn voeten. En soms zag ik iets een beetje gevaarlijk oranje oplichten. Het hielp wel. Nu de zomer al bijna voorbij is en nieuwe klussen liggen te wachten zoals de dakplataan terugsnoeien naar zes kale stompen en de beukenhagen een metertje terugsnoeien ben ik weer begonnen. Een mooie warme, droge dag. Drie klusjesmannen op het dak. Ik beneden in de achtertuin met de duurzame en ecologische onkruidbrander.

Nieuwe studenten hebben het zwaar. Zonder gala en examenfeesten hun diploma op zak gekregen. Zonder sociale introductieweek starten met je nieuwe studie. Nauwelijks contact met de andere eerstejaars. Nauwelijks fysiek aanwezig in het universiteitsgebouw. Onze oudste heeft amper een idee wie haar medestudenten zijn. Wel wordt er geacht samen te werken in projecten…op gepaste afstand natuurlijk. Tweede dochter kent haar studiegenoten wel, maar ziet ze spaarzaam. Er wordt niks sociaals georganiseerd vanwege corona regels en teamsporten komen maar net van de grond. Met online colleges besteedt ze heel erg veel tijd alleen op haar kamertje. Geen zinderend studentenleven… Ons nichtje is dit semester in Breda haar studie gestart. Ze heeft precies één ochtend in de week praktijk op school. Ze kent eigenlijk niemand van haar studie. Ze heeft amper feeling met de studie. Hoe kan dat ook anders? En hoe houd je het dan vol? Op kamers bij een hospita. Voor de zomer waren mijn lief en ik hartstochtelijk doende een studentenhuis te kopen. Ik had een studentenflat te koop gezien op tien minuten fietsen van ons huis. Hoe praktisch als er eens een kraan zou lekken of een deur zou klemmen. Het huis werd al bewoond door drie studentes. Jammer voor ons nichtje. Voor ons juist wel fijn om zo rustig op te starten. Ze kozen sowieso onderling hun medebewoonsters. Met ons kleine hypotheekje waren we aan het rondkijken naar creatieve manieren van beleggen. Dit studentenhuis leek mij het einde. Het huis had drie ruime, lichte slaapkamers, een gezamenlijke huiskamer en ze hielden het goed bij. Breda is sinds een jaar een internationale universiteitsstad. Er is echter een tekort aan studentenhuisvesting. Bredanaars worden gestimuleerd een student in huis te nemen. De gemeente wil geen studentenhuizen in rustige woonwijken. Zo worden nagelnieuwe studentencomplexen gebouwd om de jongelui een beetje te verenigen. Ze geven nauwelijks verhuurvergunningen af. De eigenaresse van het studentenhuis waar wij onze pijlen op gericht hadden had een vergunning en ze beloofde dat ze zonder problemen een verlenging zou regelen voor de komende vijf jaar. Het duurde maar, en duurde maar. Tussendoor hadden we wel contact. Plots kregen we een telefoontje dat het huis aan een belegger verkocht was. Binnen twee dagen verkocht. Ik was even verbouwereerd. Teleurgesteld. Ook boos op de makelaar, want wij hadden toch zeker ook nog een bod mogen uitbrengen als een huis onder bod staat? We gingen op zomervakantie en hebben het van ons af kunnen zetten. Een ander appartement of huis kopen voor dit doel is hier vrijwel onmogelijk. Onlangs reden we langs ‘ons’ studentenhuis. Het bord ‘Te koop’ hangt nog steeds aan het raam. Ik gok dat de eigenaresse tot nu toe helemáál geen verlenging heeft kunnen regelen… 

Ritual and ceremony

"Ritual and ceremony are powerful bonding tools. They result in a sense of community, a feeling of unity far beyond what you might expect."

 - Del Suggs

Ik moest echt wel even loskomen van de bubbel waarin ik leefde. Ergens heel ver weg. De bubbel van het spirituele festival. Tijdens de closing ceremony werd er al genoemd dat we na moesten gaan denken over wat we mee wilden nemen naar het échte leven. Ons eigen leven. Toen ik na vier dagen wegreed van het festivalterrein,  in m’n uppie in onze oude Volkswagenbus, begon ik daar direct mee. Mijn vriendin en ik werden beiden gefilmd rijdend in onze oude bussen. Twee stoere vrouwen achter het stuur. Waarschijnlijk beelden voor de laatste scene van de documentaire die gemaakt wordt als promotiemateriaal… Er was zoveel met me gebeurd deze vier dagen. Een reis naar binnen. Emoties. Tranen. Helderheid. Verdriet. Dankbaarheid. Liefde. Zelfconnectie. Inzichten. Zoveel nieuwe ervaringen! Ik ben bij prachtige concerten geweest. Een concert waarbij we ons eigen lied maakten. Een mooi geleide meditatie waarna een ieder tegelijkertijd met gesloten ogen moest zingen wat hij of zij tijdens de meditatie zag. Een geweldige zangeres die daar een geheel van maakte door prachtig klassiek er doorheen te zingen waarbij de tranen over mijn wangen biggelden. Ik vermoed bij ons allemaal. Het raakte mijn ziel. Er is tijdens die dagen zoveel vertrouwelijks en intiems gedeeld met elkaar. Ik ben veel dichter bij mijn gevoel gekomen. Ook de eerste week thuis zaten mijn tranen hoog. Het resoneerde nog lang na…. Ik had daar een massage van een mooie jonge vrouw die heldervoelend is en zij vertelde mij wat ze voelde. Haar massage paste ze daar op aan. Zo helend. Ik heb ook veel praktische inspiratie opgedaan uit de drie vegan maaltijden per dag. Na onze zomervakantie was ik een beetje begonnen met minder brood en aardappelen en juist meer peulvruchten en soepen klaar te maken. Hun heerlijke vegan recepten moedigden mij aan hiermee door te gaan. Na thuiskomst had ik meteen een liter havermelk gekocht en chai thee om hun niet te versmaden Chai Latte van de strandbar na te bootsen. 

Lol hadden we ook natuurlijk. Ik heb daar verschrikkelijk gelachen met m’n vriendin. Ik zat op een smal wiebelig bankje vroeg in de avond te eten en tegenover mij zaten mijn vriendin en een vrijwilligster van het festival. Er speelde iemand muziek op de achtergrond. Ik vertelde hun een ervaring van mij op Texel toen ik met mijn vriendinnetje aan het liften was destijds - we waren zestien jaar. We werden vanuit een auto met open deur bedreigd met een pistool. Ik ging zo op in mijn verhaal dat toen ik vertelde dat ik terugdeinsde ik dat ook deed op het onstabiele bankje. Het bankje wankelde, ik verloor mijn evenwicht en daar lag ik. Op de grond. Met een hoop kabaal, want mijn tasje met bestek en plastic serviesgoed viel ook mee op de grond. Iedereen keek naar me. Ik bleef rustig zitten. De vrijwilligster stond galant op om mij een hand te geven, maar toen ik mijn schoudertas optilde viel alles er pardoes uit. Zij riep al proestend keihard iets over een maandverband, maar het was een lichtblauw papieren mondkapje! Ik heb er een flinke blauwe plek op mijn bil aan overgehouden. Ik heb ook tot tranen toe gelachen toen mijn vriendin en ik thee wilden zetten bij onze bussen en we geen water bij ons hadden. Ik bietste bij de buurman in een pipowagen wat water uit zijn jerrycan. Hij liep heel attent met me mee naar de bus van mijn vriendin. Daar stond de waterkoker. Zij zat binnen. Het gordijntje voor de open geschoven deur was zorgvuldig gesloten. Ineens hoorde ik mijn naam van achter het gordijntje fluisteren. ‘Anja… Ik zit even op m’n WC…’ fluisterde ze zacht. Ik kwam niet meer bij! De buurman trouwens ook niet. Zij zelf ook niet. De hele middag schoten we opnieuw in de lach om dat onhandige incident. En nóg kan ik er om lachen. Minder lachwekkend waren de splinters in mijn voeten. Van het bosbaden vermoed ik. Vieze voeten met zwart eelt op mijn hielen. Ik stelde notabene zélf voor om vier dagen op blote voeten te lopen. Een suggestie van mijn Mexicaanse yogajuf om te blijven aarden daar. Soms zulke koude voeten van het natte gras of blubber… De inrichting van het festival bestond uit tenten met veel dekens, kleedjes en kussentjes. Ik had mijn schapenvacht natuurlijk mee om samen op te zitten tijdens ceremonies en concerten. Ook mijn yogadekentje om warm om me heen te slaan. Vroeg in de ochtend en in de avond kon het nog best fris zijn. Om diezelfde reden had ik ook mijn comfy, dik gebreide Mexicaanse vest met houtje-touwtje sluiting mee. Elke tipitent, yurt, grote tent en hang out op het strand was vergeven van de kleedjes, schapenvachtjes, matrassen en kussens in bonte kleuren. Toch mocht het allemaal niet baten tegen muggenbulten. Ik kwam zelfs thuis met een enorm grote dazenbult op mijn onderbeen… 

Trip

Can you sing with all the mountains?

Can you paint with all the colors of the wind?

 - Judy Kuhn

Alleen lig ik in de hippiebus onrustig te woelen. Er is een mug in de bus die me mateloos irriteert. Ik heb de achterklep dicht deze nacht vanwege de verwachtte regen. Heel onwennig, want dat doen we eigenlijk nooit. Mijn hart gaat onrustig tekeer. Ik ben absurd wakker. De uren ervoor heb ik meegedaan aan een cacaoceremonie. Dit eeuwenoude ritueel, afkomstig uit Midden- en Zuid-Amerika, wordt gezien als de ultieme hartopener en brengt een hele bups voordelen met zich mee. Mijn vriendin en ik grapten giechelig de hele middag dat we flink gingen trippen die avond. Beiden nooit eerder aan zo’n ceremonie mee gedaan. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten. Behalve misschien dat een cacaoceremonie een positieve, helende ceremonie is die je kan verbinden met je intuïtie en je hart opent. De ceremonieleider was een charismatische man met lang haar, hoedje op en een gitaar op schoot. Zijn vriendin zong ook mee. Spontaan speelde een violiste ook mee. Prachtig. We zongen gezamenlijk mantra’s om moeder aarde te eren.  Ik kreeg een flashback van de liederen die ik vroeger zong in een klein kerkje toen ik een jonge tiener was. Ik ging daar zonder ouders of vriendinnen heen. Ik vond het een heerlijk gevoel om daar samen te zingen. Ik had op mijn kamertje zelfs een cassettebandje vol christelijke liedjes van Elly & Rikkert.... De verbinding en geborgenheid die ik voelde deze avond deed me terug naar die kindertijd gaan. We kregen allemaal een bekertje uitgereikt met chocolademelk van rauwe cacao. We zongen een mantra met het woord Namaste terwijl we iemand (die we uiteraard niet kenden) diep in de ogen moesten kijken. Sommige aanwezigen stonden op om te dansen. Na de ceremonie gingen mijn vriendin en ik in de hottub die naast het meertje stond. Onder de blote hemel. Daarna gingen we lekker warm en loom ieder in onze eigen kampeerbus slapen. Dachten we. Mooi niet. De volgende ochtend bleek dat we allebei nauwelijks een oog dicht gedaan hadden.... Een dag later kwam de ceremonieleider toevallig bij ons aan de ontbijttafel zitten. Ik complimenteerde hem eerst met de mooie ceremonie en vertelde toen mijn ervaring van niet kunnen slapen. Dat klopte als een bus volgens hem. Stofjes in de cacao zorgen ervoor dat je bloedvaten verwijden en dat je heel helder wordt. Een gevoel van euforie en het boost je creativiteit. De stofjes in de cacao veroorzaken een explosie aan dopamine en serotonine in je hersenen. Het hoge magnesiumgehalte is goed voor je hart, en cacao bestrijdt mogelijk infecties in het lichaam. Hij zei aan de ontbijttafel dat we eigenlijk beter hadden kunnen gaan dansen of bij het kampvuur op het strandje muziek hadden kunnen gaan maken. Hij bedankte me wel dat ik het weer onder zijn aandacht bracht. Hij ging er zonder meer van uit dat alle bezoekers dat ondertussen wel wisten. Dat zal best, behalve die twee groentjes die voor het eerst meededen!

Ik zit in de regen. In m’n uppie. Zonder jas. Zonder schoenen. Mijn benen onder de opgedroogde modder. Mijn armen ook trouwens. Op een boomstronk in het bos. Even daarvoor ging het hard waaien en tuurde ik in stilte lang naar de boomtoppen. In de verte zie ik het contour van een blote man. We zitten niet te mediteren. We nemen waar. De geluiden van het bos. De wind. De regen. De vogels. Het kraken van bomen. Het ruizen van de blaadjes hoog aan de bomen. De diertjes die over de grond kruipen. Ik doe mee aan een workshop bosbaden. Bij een boswandeling wandel je meestal vrij snel en let je niet echt op je omgeving. Tijdens een bosbad vertraag je dus heel bewust en neem je de omgeving op alle mogelijke manieren waar. Ruik de bladeren en de bosgrond, luister naar de vogelgeluiden, voel de boomschors, pak een handje bosgrond en je kunt ook gewoon ergens gaan liggen. Op blote voeten gaan we deze ochtend het bos in. Dat was nog niet zo indrukwekkend, want mijn vriendin en ik hadden voorgenomen alle vier festivaldagen op blote voeten te lopen. We moesten telefoons en horloges achterlaten op de camping.  Eerst smeren we ons aan de rand van een vennetje in met modder. Onze zeepgeur moet weg. Armen, benen. Sommige smeren hun gezicht vol. We mogen door het gras rollen, ons haar erin schrobben. Ik doe mijn hoed af en ga op m’n rug liggen in het gras. We lopen met vossenpasjes (zonder te kraken) door het bos. We mogen eigenlijk niet omlaag naar onze voeten kijken, ‘want dat doen bosdieren ook niet’. Mijn vriendin stapt met haar blote voet prompt op een naaktslak. Ik had al veel slakken waargenomen dus ik spiekte toch af en toe naar beneden. Wanneer we in het bos in een cirkel zitten legt Janneke, de gids uit dat we het best op onze blote kont kunnen gaan zitten. Huid droogt sneller dan kleding. Ik houd mijn lange hippierok lekker aan en vindt gelukkig een plekje op een omgevallen boomstronk. Enkelen trekken inderdaad hun slip uit om op de natte bosgrond te zitten. We verspreiden ons allemaal met vossenpasjes. Janneke stelt voor dat wie écht ultiem wil bosbaden zijn kleding uit doet. Er werd ons gevraagd om iets terug te geven aan de aarde. Als je moet kun je plassen op je plekje, anders kwat spugen. Een jonge moeder laat gekolfde moedermelk achter. Na een tijdje helemaal alleen bosbaden worden we gelokt met het afgesproken pauwengeluid en lopen we daar ieder doodstil op af. We moeten ook iets meenemen voor in het kampvuurtje of op het altaar. Ik neem een broos takje met zaaddoosjes mee. In een sharing circle delen we één voor één onze ervaringen. Ik woon al vele jaren naast een groot bos, ik kom er wekelijks om hard te lopen. Zó bosbaden als Janneke me geleerd heeft had ik nooit eerder gedaan!

Wouwse Plantage - 6 september 2020

Het grote fijne zomerfestival

Love and compassion are necessities not luxuries. Without them humanity can not survive.

- Dalai Lama

De hele vloer van de hippiebus staat propvol met gevulde shoppers, een heuse koffer, een weekendtas, een doos met planten en nog wat rugzakken en schoudertassen her en der verspreid. Alle spullen die middelste dochter na de lockdown mee naar huis had genomen moeten vandaag weer terug. Ik heb voor ons vertrek nog even hardgelopen in het heerlijke, nazomerse bos. Middelste dochter gaat deze zondag voor de derde (en laatste?) keer verhuizen naar haar studentenkamer in Middelburg. We rijden door enorme regenbuien. We slepen alles naar boven en als alles gedumpt is op haar kamer, waar ik haar kiepraam nog even op de valreep sloop, lopen we naar het marktplein voor een warme lunch. Mijn eega eet de eerste Zeeuwse mosselen. Na het eten leidt dochterlief ons rond langs de abdij gebouwd rond elfhonderd en de oude haven. We lopen langs prachtige panden uit de zestiende eeuw. Van rijke handelaren in tot-slaaf-gemaakten. Middelburg heeft meer dan twaalfhonderd monumenten. Dochter wandelt met ons door de historie. Vooral veel gebouwen uit de Gouden eeuw zijn bewaard gebleven. Grote pakhuizen, imposante herenhuizen, kinderkopjes en kleine steegjes. Elk huis heeft een naam. Door het stadspark slenteren we weer terug naar haar flat. We nemen beneden afscheid. Kind gaat opruimen, herinrichten en landen in haar kamer. Wij rijden met de lege bus naar het Zeeuwse strand. De zon breekt door en ondanks de harde wind is het heerlijk op het strand. We liggen nog even lekker met onze ogen gesloten op ons rug op het warme zand. Op weg naar huis krijgen we een fotootje van dochterlief met een wijd openstaand raam. Gelukkig! Met het sleuteltje van haar vriendin die ook in dezelfde flat woont kon ze tóch het raam, dat ik per ongeluk op slot gedrukt had en zij geen sleutel van heeft, weer openen. Frisse lucht in haar ruime studentenkamer. Het stormt enorm onderweg. Twee handen aan het stuur van onze hoge kampeerbus. Thuis halen we Chinese loempia’s voor mijn zus en haar gezin. Ons nichtje komt in Breda studeren en heeft vandaag intrek genomen op haar gehuurde zolderkamer. Ze hebben de hele dag geklust. Voor het eerst sinds Kerstmis - vanwege de lockdown - zien we elkaar pas weer. Op gepaste afstand natuurlijk. Na een flink stuk appeltaart als toetje rijden zij dat lange stuk naar Friesland terug. Het is even heerlijk stil in huis. Totdat jongste dochter thuis komt van haar bijbaantje in het bosrestaurant…

Deze bijzondere reis begon al toen ik vooraf gevraagd werd door de natuurcamping om de natuur zo weinig mogelijk te belasten. Om alleen biologisch afbreekbare verzorgingsproducten zoals shampoo, tandpasta en zonnebrand te gebruiken. Er mag geen zonnebrand in het zwemmeertje terecht komen vanwege de kwaliteit van het water en de waterplanten. Dat vind ik mooi. Ze gebruiken daar dus alleen biologisch afbreekbaar afwasmiddel. En schoonmaakmiddelen. Dus heb ik een zeepje in een kartonnen doosje aangeschaft om mijn haar te wassen. En tandpastapoeder voor op mijn tandenborstel. Best leuk om zo kennis te maken met zulke natuurlijke producten. Ook werd ik gevraagd mijn yogamatje, extra dekentje en schapenvacht mee te nemen voor tijdens de concerten. Dat klinkt relaxt. Ook mijn eigen bord, bestek en beker vanwege het coronavirus natuurlijk. Kledinghangers vol hippiejurken en yogabroeken hangen in de bus. Ook mijn bikini is mee. Voor een eventuele ochtendduik? Ik ben op een vierdaags zomerfestival. Samen met een vriendin. En ieder met onze eigen oude Volkswagen kampeerbus. Daar komt wel een beetje schuldgevoel om de hoek kijken. Er werd namelijk gevraagd zoveel mogelijk met elkaar mee te rijden of met de trein te komen… We slapen ieder in onze eigen bus vanwege social distance, dát is ook belangrijk. Er is een heel vol programma opgesteld. Veel yoga en mediteren natuurlijk. Maar ook dansen en massages. Gezamenlijk eten. Avondconcerten. Veel workshops zoals djembé of om te leren luisteren. Ook een heuse cacao ceremonie. Ik kan me soms wat nerveus voelen om me open te stellen in een groep, om kwetsbaar te zijn of mijn plek in een groep te vinden. Ik kijk gewoon per activiteit of het wat voor mij zal zijn. Persoonlijke ontwikkeling versterkt je zelfgevoel en maakt je rotsvast. Dat is heel fijn in de tijd waarin we leven. De aarde verhoogt haar frequentie en dat heeft direct invloed op ons mensen. Als we niet met haar mee gaan, voelen we ons steeds meer vastgelopen. Als we meegaan stijgen we hoger dan ooit tevoren. 

Wouwse plantage - 3 september 2020