Vampier eiland

As soon as the fear approaches near, attack and destroy it.
- Chanakya

Vroeg in de ochtend komt Inden slaperig uit haar hut. Ik sta met een studente biologie te praten. Ze vertrekt deze vroege ochtend van het eilandje na zes maanden stage. Inden wijst een klein wondje aan op haar vinger. Er is een klein hapje uit. Raar. Misschien open gehaald aan een spijker van het het bed? De studente vermoedt iets anders en haalt haar vriend erbij. Hij woont al wat langer in Suriname. Ze besluiten dat dit niet het werk is van een vampier vleermuis. Dan zouden er meerdere hapjes moeten zijn en opgedroogd bloed rondom de hapjes. De vleermuis spuit nameling anti-stolling in het wondje waardoor het bloed blijft stromen. De studenten zijn nog niet op de boot gestapt of we ontdekken nog meer hapjes! Op haar arm en op haar hoofd. Opgedroogd bloed ook. De beheerder van het kamp bevestigt ons vermoeden. Vampier vleermuizen. De avond ervoor hadden we notabene nog met de studenten staan kijken naar een dunne, bruine boomslang die langzaam een vleermuis verstikte. De beheerder maakt de wondjes schoon met waterstofperoxide. Ik denk aan hondsdolheid. De tetanusprik. We zijn naar de zendelingenpost Djoemoe gevaren. Daar dachten we dat Inden´s inenting voor Perú destijds nog geldig zou zijn. Eenmaal in Paramaribo bleek trouwens van niet. Alleen in de gaten houden of ze geen koorts zou krijgen was hun advies. De volgende nacht op het eiland wisselen we van bedden. Iedereen checkt voor het slapen gaan zijn klamboe zorgvuldig op gaten. Inden en ik slapen in een ander hutje. Die nacht wordt Mark wakker omdat hij iets aan zijn teen voelt. Hij checkt de klamboe met een zaklamp. Anthe is ook wakker. Ze is nét gebeten in haar arm. Door haar klamboe heen! Maren hoorde de vampier vleermuizen al vliegen door de hut, geeft ze toe. Inden en ik horen ook ieder het gefladder van een vleermuis. We zeggen echter niks tegen elkaar. Die nacht slapen we nauwelijks. De angst voor vampier vleermuizen houdt ons behoorlijk in de greep.

Apiapaati – 28 juli 2015

Geen foto´s

Every flower is a soul blossoming in nature.
- Gerard de Nerval

Als we aan wal stappen van het diepst gelegen kamp in het regenwoud van onze reis, zie ik de teleurstelling op ieders gezicht. Kleine donkere hutjes met een dak van bladeren en een klein deurtje. Op het eerste gezicht gammele bedden. Het beddengoed is schoon. Boven elk bed hangt een klamboe met gaten. De toiletten in een naburig gebouwtje spoel je door met een emmer bruin rivierwater. Later horen we van biologie stagaires dat dit écht een resort is met zelfs een keuken, een WC-pot en een douche. Eerst gaan we in dit kamp ons wasgoed doen. Vooral de zweterige kleding die we vanmorgen droegen tijdens een jungle toer van drie uur. We lenen een knalrode plastic teil van een mevrouw waar we ons wasgoed en wat zeep in doen. Het uitspoelen doen we bij de rivier zoals alle Surinamers dat doen. Elk dorp in dit gedeelte van Suriname, waar de Saramakaners wonen, heeft een betonnen en soms houten trap naar de Suriname rivier. We zien daar de vrouwen altijd de was doen. Z wassen zich ook daar met hun geruite rok in het water en ontbloot bovenlijf. Blote donkere kindjes spelen er meestal om heen. Het mooiste plaatje schoot ik in mijn hoofd, in dorpje Gunsi, toen een oudere vrouw met bloot bovenlijf en op blote voeten naar de rivier liep met een teil vol wasgoed op haar hoofd. Een doek om haar haar geknoopt. Het regende keihard! Wij waren nét voor de bui uit onze boot gestapt en schuilden onder een afdakje. Zo typisch dat het deze mensen zo dicht bij de natuur niet deert of het regent. Ook tijdens een wandeltocht naar de Ananasberg had ik een prachtige foto willen maken. We kwamen in het oerwoud twee dames tegen op hun blote voeten. Op weg naar hun kostgrondje. Een teil op hun hoofd. Geruite doek om hun mddel en natuurlijk niks erboven. Het miezerde. Het bladgroen van de jungle glom prachtig. Mooi licht. Geen foto. Foto´s nemen mag écht niet van deze Saramarkanen. Vroeger gevluchtte slaven. Ze denken dat hun ziel gestolen wordt. Heel jammer natuurlijk. Je kunt de woede van een heel dorp op je hals halen als je het ongevraagd tóch doet. Dus laat ik het maar...

Apiapaati – 26 juli 2015

Robinson Crusoë

On earth there is no heaven, but there are pieces of it.
- Jules Renard

Op een eenvoudig terras van onze houten cabaña in dorpje Lobi Lafu kijk ik uit op de Suriname rivier. Veel vogels en vlinders. Achter het houten toilethokje zit een gekleurde papagaai en een best grote groen-gele hagedis. We zitten in het tropisch regenwoud van Boven-Suriname. Gisteravond zijn we op de lange, smalle boot gestapt nadat de kapitein geld geleend had om een jerrycan benzine te kopen. De zon ging al onder in het bedrijvige Atjonie. Het water werd steeds zwarter. Kort voor ons vertrek begon het te regenen. Onze backpack´s in de regenhoezen op de boot. Wij in de regen. De korjaal gleed razendsnel en behendig door het water. Langs de groene oevers en langs de rivierversnellingen. Ik vond het doodeng. Die rivierversnelingen. De rest van ons gezin genoot. Net een ritje in de achtbaan. De volgende dag voeren we naar een Robinson Crusoë achtig eilandje waar we zwommen en picknickten. De plek was heel bijzonder omdat overal kale boomstammen uit het water van stuwmeer Blommestein staken. Dode bomen. Het kleurcontrast was spannend. Rood zand, groene jungle en blauw water met vaak zwartgekleurde rechtopstaande boomstammen. Nóg mystieker werd het toen de lucht zich vulde met mist waar later een regenbui uit ontstond. De kapitein en gids Ahmed bleven ondanks de regen onverstoord doorgaan met vissen. Op Surinaamse piranha´s. Kok Ricas zou er die avond soep van koken. Voor ons. Door de mist en regen, de vreemde verlaten omgeving, de ritselende geluiden uit het groen achter ons en het zicht op ons lege bootje wekte een Robinson Crusoë gevoel op. De versgevangen vis droeg daar ook aan bij. Ontdekkingsreizigers. Bijna alleen op de wereld. Avontuur.

Lobi Lafu – 24 juli 2015

Vreemde vogels

Life is really simple, but we insist on making it complicated.
- Confucius

Een intercontinentale verhuizing staat qua stress factor op een gedeelde eerste plaats met een echtscheiding en het verlies van een geliefde. Dat ervaar ik zelf niet zo extreem, maar het is zeker verschrikkelijk opwindend. Vier dagen lang liepen er zes verhuismannen in ons huis. Overal waren ze aan het inpakken. Je kon niks laten liggen, alles wat ze vonden pakten ze in. Ook weer niet trouwens. Na het inpakken vond ik steevast spulletjes die ze dan kennelijk niet wilden inpakken. Vreemde vogels zijn het. De verhuismannnen. De broodtrommel in de keuken, daar hadden ze geen zin in. Of ochtendjassen aan de deur. Of een knutseldoos van de meiden met verfpotjes. In elke ruimte lieten ze iets achter. Toen ze voor de laatste keer vanaf ons huis met een pick up truck naar boven reden, waar hun vrachtwagentje stond geparkeerd, waarmee ze dan weer naar de grote verhuiswagen reden, vond ik verstopt achter een gesloten douchedeur een oud melkkrukje. Het krukje dat normaalgesproken in de huiskamer stond. Ik rende naar buiten met het houten krukje in mijn hand. ¨Deze moet ook nog mee!¨ schreeuwde ik naar de mannen in de laadbak. Het bubbeltjesplastic was zeker op ofzo. Waarom verstoppen ze nu zomaar een kruk? Vreemde vogels. Onze spulletjes die we de komende zes weken nodig hebben, als we als zigeuners zonder een vaste plek leven, hadden we gelukkig vooraf al apart gelegd. Zo ook onze backpack´s voor Suriname. Dat was voor mij eigenlijk de grootste stressfactor. Hebben we alles goed voorbereid? Zijn we niks vergeten om apart te leggen voor Nederland? Voor onze rondreis? De andere stressfactor was dat de verhuismannen erg veel haast hadden. Ze raffelden het inpakken af. Ik zag dat ze de hoeken van onze tafels en kasten niet beschermden. Onze schilderijen en canvasfoto´s werden niet beschermd. Daar werd ik zenuwachtig van. Hoe vinden we straks in Nederland onze inboedel terug? Ik liet ze de tweede dag zien dat ik bezorgd was en dat ik het beter ingepakt wilde hebben. Dat vonden die vreemde vogels maar niks. Dus liep ik de overige dagen steeds te zeuren over de hoekjes van de kasten en de tafels. Vermoeiend voor mij. Vermoeiend voor hen. In nood hebben we elkaar tóch weer gevonden. Dat gebeurde toen ik de laatste ochtend onze hippiebus had opgehaald bij de monteur. Ze waren onder de indruk. Ik ben nog even weg geweest met de bus om karakteristieke Mexicaanse foto´s te maken. Ook heb ik de laatste schoolrapporten opgehaald met onze glimmende bus die veel aandacht trok in de stad. Eenmaal geparkeerd en wachtend voor zijn laatste ritje in México had de hippiebus geen zin meer. Hij brak. Letterlijk. Ik hoorde een metalen stukje afbreken en op de straatstenen vallen. Het gaspedaal was er mee gestopt… Op weg naar de verhuiswagen gaf onze hippiebus er de brui aan. De verhuismannen voelden met me mee. Ze hebben een sleepwagen voor me geregeld. Ze zijn blijven wachten bij de bus totdat hij weg gesleept werd. Ondertussen hebben ze mij op een taxi gezet. We waardeerden elkaar weer. Ik heb met mijn eigen ogen gezien dat ons hippiebusje met riemen vastgebonden in de verhuiswagen stond. Klaar voor zijn nieuwe avontuur in Europa. Ook óns nieuwe avontuur. In de haven bleek een aantal stukken niet meer in de zeecontainer te passen. Stress. Nu eerst naar Suriname en Tobago. Ons wellicht laatste Caribische avontuur!

Daar stonden we op zaterdagochtend. Heel erg vroeg. Ontredderd. Op een andere terminal dan anders. Een Mexicaanse luchtvaartmaatschappij. Wat een rommeltje. Geen duidelijke rijen. Iedereen opgewonden. Wij ook. We waren aan de late kant en ik was vergeten de uitgeprinte tickets mee te nemen. Eenmaal aan de balie bleek alles een catastrofe! Verschrikkelijk karma! Geen ´esta´ aangevraagd om The States binnen te komen. Een verlopen paspoort. We zijn weer beteuterd terug naar Puebla gereden met onze onaangeraakte backpack´s achterin de auto. In het weekend is de ambassade natuurlijk gesloten in Mexico Stad . In een hotel gewacht tot maandag en ondertussen enorm duimend voor een nood-paspoort. En veel nadenken over alternatieve vluchten en het verschuiven van trips en hotels. Fingers crossed. Op de ambassade bleken we met een noodpaspoort niet via The States te kunnen vliegen. De medewerkster wilde vooraf aan de aanvraag eerst ons nieuwe, alternatieve vluchtschema zien. Het reisbureautje en de secretaresse van Mark hebben die maandagochtend supersnel nieuwe vluchten geboekt. Een paar uur later stonden we buiten met een geldig tijdelijk paspoort. Vier dagen na onze oorspronkelijke vertrekdatum staan we weer op de luchthaven, maar we slaan deze keer Miami over. Daarvoor in de plaats vliegen we via Bogotá en Curacao. Op de terugweg een dag in Aruba. Reizen is altijd een avontuur. Deze keer wat meer.

Laatste hobbels

Elke keer dat we denken dat dingen zeker zijn, ligt er precies daar, op dat moment onzekerheid op de loer.
- Ajahn Chah

‘De ene hobbel is nog niet genomen of de Ram ziet zich alweer voor de volgende geplaatst.’ Dat lees ik in een horoscoop voor deze week. In een tijdschrift die mijn zus vers uit Nederland heeft meegenomen. Het is waar. Een week vol hobbels en uitdagingen. Het is de laatste week voordat de verhuizers voor de deur staan. Mijn zus is hier voor een weekje met haar drie kinderen. Een huis vol gezelligheid. We maken uitstapjes, maar in mijn achterhoofd speelt zich de lijst af die ik nog moet voltooien. Ik kom nu in een fase waarin ik ’s nachts ineens bedenk dat ik vooral iets níet moet vergeten. Dus lukt uitslapen niet in deze eerste vakantieweek. Dat lukt trouwens sowieso niet met zes kinderen in huis waarvan er drie een jetlag hebben. We hebben al heel wat hobbels genomen. Mijn Jeepje had ik bijvoorbeeld al verkocht aan een kleine dealer bij ons in de straat. De man liet het toe dat ik er nog een paar weken in mocht rijden. Blij. Voordeel was dat het financieel verlies vergoed zou worden als onkosten voor de intercontinentale verhuizing. Helaas hoorden we ná de verkoop dat het verschil juist weer niet vergoed werd. Ik bedacht me dat ik dan nog zou proberen mijn auto op straat te verkopen. Voor een hogere prijs. Ik kocht een stift en schreef dollar tekens en mijn telefoonnummer op de autoruiten. Te weinig tijd. We nemen ons verlies. De volgende hobbel diende zich alweer aan. Onze hippie bus moest op het nippertje nog overgeschreven worden op onze naam. Om dat te doen moest de bus door een technische keuring heen. De camper moest dus technisch helemaal gereviseerd zijn. Monteur Tolentino heeft heel hard gewerkt, maar heeft flink wat extra tijd nodig. Tegen de tijd dat we de keuring konden laten uitvoeren waren alle keuringsstations gesloten. De stations stappen precies nú over op een ander systeem. Wat een pech! De bus kan volgende week écht niet door de douane als hij niet op onze naam staat. De hobbel is uiteindelijk genomen door met écht alle autopapieren die we maar konden vinden naar het kantoor te gaan. Gelukt. Opgelucht. Welke hobbels liggen er nog meer in het verschiet?

Terwijl er zes verhuismannen staan in te pakken met meters rollen papier, de muchacha nog zoveel mogelijk wassen probeert te draaien én te drogen voordat de wasmachine opgehaald wordt, zit ik hier op mijn vertrouwde plekje achter mijn iMac. Het huis staat op zijn kop. We hebben een kamer ingericht met grote koffers voor de oversteek. Een hotel in Puebla, een hotel in Breda. Zo zullen we zes weken moeten overbruggen, levend uit een koffer. Als zigeuners. Tussendoor gaan we godzijdank drie weken op reis. Met backpack’s die al ingepakt staan te wachten. In de jungle en aan paradijselijke stranden zullen we de verhuisbesogne vast snel vergeten. Dat lukte ook afgelopen weekend toen we met mijn zus en haar kinderen een weekend door onze staat Puebla reisden. Op het nippertje voor ons vertrek. Een indrukwekkende opgegraven antieke stad leidde goed af. Cantona. Er hebben 2000 jaar lang indianenstammen gewoond. Een enorme stad met piramides en geplaveide straatjes. Vooral de straatjes maakt deze plek uniek. Zoveel tempels heb ik nog nooit tezamen gezien. Achter elke piramide zagen we weer een andere opdoemen! (zie ons fotoalbum) Na een prachtige autorit door de bergen overnachten we in cabañas bij een waterval. Net buiten Zacatlán, een schattig stadje op een bergkam gebouwd met mysterieuze mist die opdoemt vanuit een bergspleet. De volgende ochtend rijden we te paard (met acht paarden én een ezel) door diezelfde mysterieuze mist door een vallei met oude opgestapelde stenen van miljoenen jaren oud. In specifieke vormen gesleten door de mist. Een ritueel. We mochten door een spleetje tussen de opgestapelde stenen kruipen om ons oude leven achter ons laten en een wens te doen voor een nieuwe start. Een mooie tocht om niet te vergeten. Op de valreep. Net voor ons vertrek uit ons zo geliefde México. Net zoals het bezoek aan de warmwaterbron. Een balneario, wederom in een bergspleet gelegen. Baden met verschillende temperaturen natuurlijk verwarmd water. Allemaal bijzondere plekken. Waar we niet eerder geweest waren. Nieuwe herinneringen gemaakt. Op het nippertje. Dé bevestiging dat we eigenlijk meer tijd hadden willen hebben hier in México….

Temazcal

Het paradijs herkennen we pas als zodanig wanneer we eruit verdreven zijn.
- Hermann Hesse

Liggend op een rieten matje naast het bergmeer besef ik dat dit mijn beste afscheid is van México. Ik lig tussen twee vriendinnetjes in, elk een schaaltje met sinaasappelmootjes naast ons. We zijn met z'n drietjes te gast voor een Temazcal ritueel. (zie ons fotoalbum) Het is een spirituele ceremonie. Afkomstig van Maya en Azteek indianen uit het oude México. Door middel van zang en gebed symboliseren we de stadia van het leven. In een kleine ronde hut van klei en stenen, die de baarmoeder van Moeder Aarde symboliseert, zitten we in ons bikini met sjamaan Pablo en zijn assistente Mari Carmen in een cirkel. In het midden een gat in de grond met hete vulkaanstenen die buiten van het vuur komen. Er wordt telkens water overheen gegoten en ik zweet me een hoedje. Genezing, herstel en harmonie vinden is ons doel. Elk van ons heeft een muziekinstrument ontvangen en als de sjamaan zingt voor Moeder Aarde of Grootvader Wind, maken we gezamenlijk de muziek erbij. Het is binnen pikkedonker, bloedheet en vochtig. Het is een uitstekende manier om het oude achter je te laten en herboren te worden met een nieuw doel. Opnieuw beginnen met een schoon en gezond lichaam met een open en nieuwe geest. Is dat niet mooi? Op het punt dat ik mijn oude leven in México zal achterlaten en mijn nieuwe leven zal starten in Nederland? Mijn beste afscheid van México! Temazcal is ook een reiniging van toxines en regenereert de organen. Dit mystieke ritueel bevrijd je van stress en geeft balans. Voordat ik door het kleine gat op handen en knieën de Temazcal in klim word ik eerst gereinigd met wierook. We krijgen elk een bosje met medicinale takjes en bloemetjes mee naar binnen. Je openstaande poriën nemen deze medicinale kruiden op. Eigenlijk een soort homeopathie? De zuivering laat ons toe om ons bewustzijn te verhogen en het bereiken van een zekere mate van harmonie met onszelf, anderen en het universum. De intentie is zeker prachtig! We hebben vier rondes gedaan. Aarde (het lichaam gesymboliseerd door de Temazcal), wind (levensenergie gesymboliseerd door de aromatische stoom), water (bloed, vocht en emoties) en vuur (de geest gesymboliseerd door de hete stenen). Elke ronde zingt de sjamaan en worden we gevraagd persoonlijke dankwoorden uit te spreken. Ik kan mijn vriendinnen niet zien. Teveel stoom en donkerte. Het is een erg intiem proces. Na elke ronde worden er nieuwe bloedhete vulkaanstenen op de stapel gelegd. Elke ronde wordt gelukkig verfrissend beëindigd. Er wordt een keer een plons lauw water over ons heen gegooid, een keer koud water over ons gezicht gesprenkeld en een keer delen we koude thee uit een halve kokosnootschil met elkaar. Het deurtje gaat altijd even open na een ronde. Dat vind ik erg fijn. De hut is te laag voor mij waardoor ik heel lang opgepropt zit en na zo’n donkere, hete, vochtige en zeer emotionele periode is het verrúkkelijk om even frisse adem te halen en het licht te zien. De ambiance rondom de Temazcal is heel mooi. Uitzicht op bergen. Aan een bergmeer gelegen. Zoveel rust. Stilte en harmonie. Na dit ritueel ben ik thuis echter behoorlijk beroerd geworden. Hoofdpijn, warm en koud sensaties, doodmoe en kotsmisselijk. Dat kan erbij horen. Het ritueel heeft kennelijk zijn werk gedaan. Schoon, gereinigd en kilo’s afgevallen ga ik aan een nieuwe fase in mijn leven beginnen.

Om acht uur ‘s avonds kan ik niet meer. Ik ben op. Dat klinkt heel raar voor een groot bruiloftsfeest met driehonderd gasten. Zo vroeg. We hebben ondertussen uren gedanst, gegeten en gefeest. In México begint het grote feest meteen na de kerkdienst. Halverwege de dag eigenlijk. Voordat de lunch begint word je eerst ontvangen met een drankje en een hapje. Na de warme lunch met een optreden van mariachi’s begint het dansfeest. De muziek start. De gasten van mijn vriendin gaan helemaal los. Mexicanen zijn feestbeesten. Wij als nuchtere Hollanders zouden op ons horloge kijken en denken dat het nog te vroeg is voor een feest. De zon schijnt nog volop. Hier denkt men dat niet. Dit was ons tweede bruiloftsfeest in México en twee keer ging het er zo aan toe. Om zes uur ’s middags keken Mark en ik elkaar aan omdat het voelde alsof er al bijna een nieuwe dag aanbrak. Om acht uur waren we zo goed als geradbraakt. We hadden leuke gasten aan tafel, er was goede muziek. We hebben samen veel gedanst. Ik nog veel meer met de moeder van mijn vriendin. Ze is al in de zeventig. Ze is piepklein. Ze komt tot ver onder mijn schouders. Maar dansen dat ze kan! Ze vindt elk lied geweldig en gaat nooit meer zitten als je eenmaal met haar op de dansvloer staat! Ik vind het prachtig om te zien. Zoveel levenslust! Haar heupen wiegen flexibel. Haar voeten bewegen snel en op de maat. Ze laat zich gaan. Ze is alleen gekomen. Dat deert haar niet. Ze danst er heerlijk op los. Op hoge hakken!

Mijn huis, mijn tuin...

Mijn huis, mijn tuin, mijn appelboom… zij zijn ook blij met mij.
- Marijtje van der Horst

In de lange gang hoor ik onze kinderen in het Engels en Spaans praten en lol maken. Op een vanzelfsprekende manier. Ik hoor natuurlijk niet anders de laatste jaren. Alhoewel ik me Maren ook wel hakkelend in het Engels op de achterbank van mijn Jeep herinner… Zeven jaar oud en zomaar in México op een school neergezet. En toch. Nu, tijdens hun afscheidsfeest, besef ik ineens dat het best speciaal is dat ze zo vlot hun talen spreken. Een cadeautje eigenlijk. Ze gillen, lachen, maken grappen en reageren snel op grappen. Hét kenmerk van goede beheersing van een vreemde taal. Onze tuin was vandaag gevuld met Mexicaanse vrienden. Veertig vriendjes en vriendinnetjes waren uitgenodigd voor ons tuinfeest. Het feest is nu eigenlijk al drieënhalf uur geleden afgelopen. Dit is ook México. Ze komen makkelijk twee uur te laat op een feestje en ze gaan net zo makkelijk drie uur later dan afgesproken naar huis. Er staat op dit moment nog een laatste groepje bij de diashow te kletsen. Van drie jaar lang hadden we vriendenfoto’s verzameld en in een diashow gepropt. Inden’s vrienden hadden een filmpje voor haar gemaakt. Een grote plastic poster met daarop een collage van hun leukste groepsfoto’s hoorde daar ook bij. Allemaal herinneringen. Zelf hadden onze dochters elk een canvas geschilderd die de rest van de middag volgeschreven werd met lieve berichtjes. De hele dag heeft de zon geschenen. Best bijzonder in het regenseizoen. Vier lange, gedekte tafels. De buitenkeuken diende als buffettafel. Een zonovergoten jungle tuin. Muziek. Gelach. Dansen. Lekker eten. Zoals altijd met grotere groepen had ik teveel eten gemaakt. Deze keer ben ik zelfs alle gehaktballetjes en hotdogs in de koelkast vergeten. Ik geef waarschijnlijk niet voldoende feestjes om dat goed in te leren schatten. Geen regelmaat. Alhoewel…regelmaat eigenlijk wel. Bij elke verhuizing organiseren we een groot afscheidsfeest. Eens in de paar jaar dus. Drie leeftijdsgroepen op één feest ging verbazingwekkend goed. Maren speelde met haar vriendinnetjes, sprong veel op de trampoline. Anthe zát vooral met haar vrienden aan tafel. Inden danste, liep rond en at met haar vrienden. De muziek stond hard aan. Spaans- en Engelstalig. Een waterballonnen gevecht dat overging in elkaar nat gooien met koud water. Gegil, gelach en plezier. (zie ons fotoalbum) In onze jungle tuin. De fontein stond aan. Wat waardeerde ik onze tropische tuin. Vandaag meer dan ooit! Allemaal blije kinderen en jongelui. Het verschil in leeftijd was leuk om te aanschouwen. De bijna-studenten die mijmerden over hun toekomst aan verschillende internationale universiteiten. De pubers die spontaan dansten met elkaar, stoeiden en veel lachten. De meisjes die ook zo graag groot willen zijn, maar jongens nog wel stom vinden. Mark en ik hebben alles aanschouwd. Tussen de drank aanvullen, het eten voorbereiden en het vuil opruimen. Uiteindelijk is iedereen vertrokken. Een laatste kus, een laatste traan. Adíos!

“Mañana, mañana!” Waar hebben we dat toch vaker gehoord? In México leven de mensen heel cyclisch. Dat betekent dat ze leven met de eeuwenoude gedachte dat morgen wéér de zon op komt en dat er dus weer een nieuwe dag begint. Dat ze morgen gewoon verder kunnen gaan met wat ze deze dag niet af hebben gekregen. Dat kan een heel mooie levenshouding zijn. Soms kan ik er alleen niet tegen. Ik heb het natuurlijk over de opknapbeurt van onze hippie bus. Op zich heeft de bus een heel goed karma. We vonden de bus op een heel gunstig moment toen we nét besloten hadden er toch voor te gaan. We hadden dezelfde dag een monteur gevonden die het project wel zag zitten. En wat voor een monteur! Tolentino heeft een groot netwerk. Hij heeft overal mannetjes voor. Hij kan alle antieke onderdelen vinden. Hij heeft er absoluut een neus voor. Haast heeft hij echter niet. Een paar weekjes voordat de deuren van de zeecontainer sluiten worden wij een beetje onrustig. Onze bus moet mee in de container. De nieuwe motor zit er in, maar werkt nog niet naar behoren. De nieuwe lak zit er nog niet op. De nieuwe bekleding zit op alle stoelen, maar die stoelen zitten er nog niet in. Alle details liggen te wachten om gemonteerd te worden. Denk aan nieuwe chromen spiegels, een nieuwe tent, nieuwe lampen, nieuwe banden en wieldoppen. Tolentino heeft zelfs het originele logo gevonden voor achterop de auto. “Mañana, mañana!” is standaard zijn antwoord als we vragen wanneer de motor het doet, wanneer we de keuring kunnen laten uitvoeren of wanneer het interieur af is. Aankomend weekend zou de antieke camper klaar moeten zijn. Ik kan zijn antwoord al dromen… “Mañana, señora! Mañana!”