Enamorada

Estoy enamorado (Escuchame bien)

Te lo quiero confesar (Yo te lo queria decir)
- Wisin & Yandel

Met beiden benen in Breda. Ondanks dat Mark al vanaf maart in México woont blijf ik met beiden benen op Bredase grond. En nu is dat plots veranderd. Er is ineens een omslag gekomen. Hoe komt dat? Mark is onlangs huizen gaan bekijken in Puebla en haar omgeving. Hij werd er niet vrolijk van. Hij vond het zo moeilijk om huizen te bekijken die het allemaal niet zijn - waar je geen fijn gevoel bij hebt. Hij belde me bij elk bezoek aan een woning en hij smeekte bijna of ik naar hem toe wilde vliegen. Hij zag de huizenjacht niet zitten. En ineens belde hij dat hij voor een groot gietijzeren hek van een hacienda stond te wachten. Het was er heel groen en hij was via een straat met kinderkopjes naar boven gereden. Dat klonk heel erg goed! In plaats van foto’s met een toestelletje vroeg ik hem de foto’s met zijn telefoon te maken, dan konden we direct mee kijken. En zo stond ik met de meiden achter ons computerscherm naar de foto’s te kijken terwijl Mark alles beschreef. In 1540 was daar een koloniale graanplantage met een grote boerderij en een watermolen aan een riviertje. Er staat nog steeds een sfeervol hotel waar veel getrouwd wordt en op de plaats waar de boerderij stond staan nu zes vrijstaande huizen. De omgeving ziet er geweldig groen uit! Mark vindt het huis wat donker en koel van binnen vanwege al die bomen en planten die er omheen groeien waaronder palmbomen, cederbomen en eucalyptus. De meiden en ik waren zo opgewonden over dit huis dat we samen dansten op Spaanstalige rumbamuziek tot we er moe bij neervielen. De meiden zijn enthousiast en voor het eerst hoor ik Maren zeggen dat ze niet kan wachten om naar México te gaan. Ook Inden is positief. We zijn verliefd...op een huis in México! Het toeval wil dat Mark de volgende dag met een andere makelaar wéér voor ditzelfde gietijzeren hek stond…het moet kennelijk zo zijn. En dus heeft Mark een optie gedaan op het huis in het oerwoud. En het huis is voor ons!

Zo’n 45 kilometer buiten Puebla, onze toekomstige woonplaats, staat de werkende vulkaan Popocatépetl. Je kunt hem heel goed zien vanuit de stad. Popocatépetl is een actieve vulkaan en met 5452 meter hoogte de op een na hoogste berg van México. De vulkaan is onlangs agressiever geworden. Hij spuwt nu rotsblokken, as en stoom. Popocatépetl is een Indiaans woord voor "Rokende Berg". Door de Mexicanen wordt de vulkaan ook wel liefkozend Popo genoemd. Volgens de Azteekse mythologie was Popocatépetl een krijger die verliefd was op Iztaccíhuatl. En Iztaccíhuatl’s vader beloofde dat Popocatépetl met haar mocht trouwen nadat hij zou terugkeren van een oorlog in Oaxaca. Omdat Iztaccíhuatls vader ervan uitging dat hij toch niet levend zou terugkeren, vertelde hij zijn dochter dat Popocatépetl was overleden. Ze overleed aan haar verdriet. Nadat Popocatépetl was teruggekeerd en zag dat zijn geliefde was overleden, stierf ook hij van verdriet. De goden veranderden hen daarna in de berg Iztaccíhuatl (slapende vrouw) en de vulkaan Popocatépetl. Popo is redelijk eenvoudig te beklimmen, maar het grootste deel van de klim is fijne vulkaanas. Naar boven duurt zes uur en terug een uur. Het lijkt ons heel avontuurlijk om dat eens te doen. De eerste Spaanse beklimming van de berg vond plaats in 1519, om zwavel te winnen die de Spanjaarden nodig hadden voor hun vuurwapens. De 16e eeuwse kloosters op de hellingen van Popo - die kort na de komst van de Spanjaarden werden gebouwd - staan op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Op 21 december 1994 begon de vulkaan gas en as uit te stoten, dat door de wind tot 25 kilometer van de berg werd geblazen. Dorpen in de buurt moesten geëvacueerd worden en wetenschappers begonnen de vulkaan in de gaten te houden met het oog op eventuele uitbarstingen. In december 2000 werden duizenden mensen geëvacueerd vanwege de waarschuwingen van de wetenschappers. En nu is afgelopen week de waarschuwingscode van 2 naar 3 gegaan… (van de 7) Er is er een toename van lava gemeten. Maar er is geen reden voor paniek. Het as kun je van je auto vegen en ramen en deuren moeten gesloten blijven. Dorpen binnen een straal van vijftien kilometer moeten rekening houden met een evacuatie. Het Rode Kruis heeft mondkapjes uitgedeeld en er mag geen groente van het land gegeten worden. Maar Mark’s hotel, én onze nieuwe huis, zijn daar veel verder vandaan.

Na een enorme vertraging van 4 uur is Mark uiteindelijk vertrokken vanuit México naar Nederland. Er wilde één vliegtuigmotor niet starten… Zaterdagavond stonden we om half negen toch nog op het station om hem op te halen ondanks alle vertragingen vanwege de grote treinbotsing in Amsterdam. Wat een reis! We gaan aankomende week met z’n vijven naar Parijs om een gezellige tijd samen door te brengen. Tenslotte gaan we Europa twee jaar verlaten en deze hoofdstad hebben de meiden nooit bezocht en stond wel op hun lijstje. Ook gaan we op Koninginnedag onze oude spulletjes verkopen. Met een verhuizing voor de boeg is het altijd praktisch om van je troep af te komen zoals oude kinderboeken, spelletjes en oud servies. En zo lekker Hollands…

Ambacht

Je denkt jouw gedachten, voelt jouw gevoelens, ervaart jouw ervaringen, nooit die van een ander. Alles wat je denkt, doet, ziet, ben je zelf.
- Cheri Huber

Ambachtelijke producten dragen zweet en liefde in zich. Persoonlijke vakbekwaamheid speelt ook een rol. Ambachtelijk betekent ook dat iets op een traditionele manier gemaakt wordt. Voor school moest ik zo’n ambachtelijk beroep op de foto nemen en daarna de man of vrouw stoer en trots geposeerd in zijn of haar werkomgeving. Anthe tipte mij op de bouwvakkers bij ons in de buurt. En dus ging ik, na een leuke modefotoshoot met Anthe op straat, op weg naar de bouwvakkers. Ik zag een grote bouwplaats in de zon gelegen en gevuld met hardwerkende betonijzervlechters met van die gekleurde helmen op. Van de bouwopzichter kreeg ik toestemming om de bouwplaats op te gaan. Weliswaar met zo’n helmpje die ik zelf ergens vandaan mocht vissen, er lagen er immers genoeg. Eerst moest ik een zelfgemaakte steile houten trap af naar beneden, ik voelde hun ogen priemen in mijn rug. Met een te grote helm op mijn hoofd en voorzichtig manoeuvrerend met mijn voeten over de betonijzeren draden die over de betonnen vloer lagen liep ik richting de mannen. Ze werkten allemaal heel goed met me mee, ze poseerden gewillig. Naarmate de tijd verstreek werden ze steeds vrijer. De opzichter maakte zelfs met zijn telefoontje een foto van mij. En er kwam een man op me af die me een beetje oneerbaar voorstel deed. Hij vroeg of ik mee wilde in zijn hoge hijskraan voor een mooie overzichtsfoto… Ik dacht meteen aan het hoge liftje bij de kerk die gerenoveerd werd, dus ik heb netjes bedankt. Als afscheid wilden de mannen graag met mij op de foto… Ik zal de foto afdrukken op papier om op te hangen in de bouwkeet. Ik kreeg de indruk dat ze niet vaak vrouwen over de vloer kregen daar!

En nog steeds blijf ik iedere maand 5 mg prednison afbouwen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer. Soms heb ik ernstige griepachtige verschijnselen en soms zijn de afkickverschijnselen een stuk minder. De laatste vermindering betekende duizeligheid en er komt altijd moeheid om de hoek kijken. Maar door de bank genomen voel ik me iedere maand beter omdat de bijwerkingen van prednison afnemen. In de loop van de maanden veranderden ook de bijwerkingen. De onrust, slapeloosheid en zweetaanvallen zijn verdwenen, ik heb gewoon weer koude voeten elke avond voordat ik in bed stap. Nieuw is bijvoorbeeld de haargroei op mijn rug, buik en wangen. Allemaal kleine, witte babyhaartjes…net Dolfje Weerwolfje! Ook de gewichtstoename blijft een rol spelen ook al ben ik weer gaan hardlopen twee keer in de week. Mijn conditie is heel slecht en ik kom niet verder dan vijf kilometer – ik moet meestal zelfs lopen onderweg. Door de extra kilo’s die ik meezeul heb ik ook een kleine blessure opgelopen. Met mijn nieuwe schoenen die speciaal opgemeten zijn wordt de blessure wel iets minder pijnlijk, maar ik loop zeker niet lekker. Mijn loopmaatje wees me erop dat ik in deze situatie misschien niet het uiterste van mezelf moet vragen. Mijn lichaam protesteert duidelijk tijdens het hardlopen en wellicht houdt dit ook mijn herstel tegen van het afkicken. Ik was aan het trainen voor de Ladiesrun (tien kilometer) in juni, maar nu houd ik het voorlopig maar even bij rustig joggen in mijn eigen tempo. Af en toe is het zo moeilijk om met je eigen beperkingen geconfronteerd te worden…

Bij deze uitzending naar México komen zorgjes om de hoek kijken. Tijdens de eerste twee uitzendingen waren de kinderen beduidend kleiner. De eerste keer verhuisden we naar Massachusetts en toen was Anthe anderhalf jaar oud. Ik was zwanger van Inden. Schoolkeuze speelde geen rol. Anthe ging toen ze eenmaal drie jaar was naar een preschool waar Mark heel vroeg in de ochtend voor in de rij moest staan om haar in te schrijven. Hij kwam in het donker uren te vroeg aan bij het schooltje en hij bleek nog één van de laatste te zijn! Haar eerste schooldag vergeet ik nooit meer, want die ochtend werden de Twin Towers aangevallen. Onze vrienden uit Nederland die op dat moment naar ons toe vlogen moesten terugkeren naar Schiphol. Toen we verhuisden naar Alabama hadden we een heel gelovige preschool gevonden waar we allebei de meiden heen brachten. Ik weet nog dat Mark en ik onze doopgegevens moesten laten zien tijdens een kennismakingsgesprek om aan te tonen dat we gelovig waren! Onze uitzending naar Spanje ging echter heel makkelijk wat scholen betreft. Het Nederlandse basisschooltje was heel klein, maar voor Anthe en Inden was er een plekje. Later ook voor Maren toen ze als driejarige naar school mocht. Deze keer zijn de meiden een stuk groter en willen de twee oudsten een stem in hun schoolkeuze. Anthe wil heel graag naar American High School - waar ze een klas wil overdoen zodat ze weer bij leeftijdsgenootjes in de klas komt. Inden kan geen keuze maken tussen American High School, een Duitse school en een kleine Spaans- en Engelstalige Montessorischool. Wij willen ze eigenlijk alle drie op dezelfde school zodat ze steun hebben aan elkaar. Zorgen maak ik me ook een beetje over onze terugkeer. Anthe wil dolgraag terug naar haar oude school. Maar ondanks dat ze daadwerkelijk maar één schooljaar mist willen ze geen garanties geven over haar terugkomst. Inden’s school doet aan inloting en dus hebben we Inden onlangs ingeschreven en horen we eind mei of ze daadwerkelijk ingeloot is zodat ze in 2014 kan instromen in de derde klas. Alleen voor Maren is alles duidelijk. Zij is in 2014 gewoon welkom in groep 7 op de Montessori.

Vrienden

Alleen onze vrienden kunnen ons met liefde voorhouden wat we hebben gezegd en gedaan. We hebben allemaal ware vrienden nodig.
- Anne Wilson Schaef

Het leek erop dat iedereen het te druk had om mijn verjaardag met mij te vieren… Mijn lief was die ochtend nog in Parijs, dus we deden geen kadootjes op het grote bed. Hij kon ook geen slingers ophangen de avond ervoor en de meiden moesten allemaal naar school, dus geen feestelijkheden vroeg in de ochtend. Een gezamenlijke lunch zat er ook niet in, want de oudste had tot laat in de middag les. Een gezellig verjaardagsdiner met ons hele gezin ging ook niet lukken, want voetbaltraining kwam er tussendoor. Verwachtingen had ik dus niet. Hoe blij verrast kun je dan zijn als je terug komt van hardlopen in het bos en je man zit op de bank met een enorme bos bloemen, mijn schoonzus had een mooie bos af laten leveren aan de deur en een vriendinnetje was langs gefietst om een bos tulpen achter te laten in mijn gieter naast het huis? Anthe had het eerste uur vrij en had als verrassing een taart gemaakt en Inden had slingers opgehangen – weliswaar op anderhalve meter hoogte...maar leuk! En toen werd ik ook nog op het schoolplein toegezongen door moeders! ’s Middags kreeg ik bezoek in de tuin en uiteindelijk zijn vrienden gezellig blijven eten! Tegen alle verwachtingen in ben ik buitengewoon verwend met kadootjes en aandacht en heb ik me verschrikkelijk jarig gevoeld!

De laatste weken begin ik me heel langzaam weer wat meer expat voelen. Ik ben bezig met de voorbereidingen voor ons afscheidsfeest in juni. Ik heb uitnodigingen verstuurd en het lijkt erop dat mijn verre vriendinnen uit Rwanda, Brazilië en Hongarije naar ons afscheid komen! Zo ook vriendinnen die ik nog ken uit Madrid, die nu ook in Nederland wonen. Dus het wordt naast een afscheid ook een reünie. Ik vind het heel erg leuk om iedereen weer samen te zien. En speciaal is het dat mijn verre vriendinnen net als wij ook de zomer van 2014 gepland hebben om weer terug te keren naar Nederland. Laatst heb ik mijn vriendin uit Sydney weer gezien. En onlangs hadden we ook een gezellige dag met twee gezinnen die we nog kennen uit Madrid. Het is toch fijn om te beseffen dat vriendschappen grote afstanden kunnen overbruggen! Door al die afspraakjes wordt er meer gesproken over “expat-dingetjes” en begint onze uitzending naar México voor mij te leven. Het verhuisbedrijf heeft me laten weten dat we niks aan voedingswaren mogen verschepen, dus heb ik voor Mark kilo’s hagelslag klaar gezet voor zijn komende vluchten naar México. Bij zijn laatste vlucht moest hij zijn koffer openen op de luchthaven, maar hij mocht tóch de vijf pakken hagelslag meenemen! We zijn ook boekenlijstjes aan het maken van Nederlandstalige (kinder)boeken die we willen downloaden op onze e-readers. En bij de aankoop van nieuwe zomerkleding wanen we ons alvast in México met kleurige hemdjes, gympies en Tshirts. Het begint heel langzaam door te dringen dat we over een paar maanden in Puebla wonen.

De tweede verdieping van de Eiffeltoren heeft een restaurant met een spectaculair uitzicht op Parijs. Tijdens zijn week thuis had Mark daar een etentje met klanten. Nu hij toch in Europa was kon hij ook wel even een tussenstop in Parijs maken moet zijn baas gedacht hebben. Er was een hotelletje voor hem geboekt en Mark zou de ochtend na het belangrijke diner de eerste trein naar huis nemen, want dat was mijn verjaardag! Na het diner bleek echter dat Mark’s hotelkamer vergeven was aan een ander en er was rond dat nachtelijke uur geen andere hotelkamer meer beschikbaar. Er was op dat moment een belangrijke industriebeurs in Parijs en ook de hotels rond het vliegveld waren volgeboekt. Voor niks een ritje in de taxi naar de luchthaven gemaakt. Zijn opties waren dus slapen onder een Parijse brug of op het station wachten op de eerste trein… Hij koos voor het laatste, maar ook daar werd hij weg gestuurd – het station werd schoon gemaakt. Toen hij nogmaals bij een hotelletje in de buurt van het station aanbelde om te vragen of hij in de lobby mocht wachten werd hij wéér weg gestuurd. Na Mark’s aanbod om voor de stoel in de lobby te betalen werd hij terug geroepen en mocht hij (voor €30) tot 6 uur daar zitten om wat weg te dommelen. Hij was in ieder geval van de straat! Dit verhaal doet me denken aan zijn zoektocht naar een slaapplaats op de luchthaven van Barcelona tijdens een zomer, zo’n vier jaar geleden. Hij had zijn laatste vlucht naar Madrid gemist na een weekendbezoek aan onze camping aan de kust. Ook daar werd hij van elk bankje weg gestuurd en moest hij de prille uurtjes overbruggen, slapend op de grond, tot de eerste vroege vlucht naar Madrid…