Als vrouwen samen zijn in een cirkel of een groep, kunnen er grote en diepe dingen gebeuren, dingen komen los op manieren die ik nooit heb zien gebeuren in gemengde groepen.
- Sharyl Whitehawk, medicijnvrouw van de Ojibwe-stam
Liggen en genieten, even tijd vrij maken voor jezelf. Jezelf laten verwennen. Wie wil dat niet? Ik ben naar een meditatie met klankschalen geweest. Het gebruik van klank als helende kracht gaat vele duizenden jaren terug. Bij vele oude culturen was dit een onderdeel van hun geneeswijze. Geluidstrilling werd herkend als een fundamentele natuurkracht. Door ervaring weten ze dat klank de menselijke aura, het geestelijke en fysieke lichaam beïnvloedt. De klanken van de sjamanistische instrumenten hebben een diep werkend effect wat als helend wordt ervaren. De lichaamsenergie wordt in beweging gebracht. Klanken werken ordenend en harmoniserend op ons lichaam waardoor een diepe ontspanning ontstaat en het lichaam in balans komt. Ik vond het weer een ervaring! Er werden ook aroma’s bij gebruikt en ik kreeg het ongelofelijk koud van binnen uit. Later kreeg ik de uitleg dat dát heel goed was, ik ben naar een hogere energieniveau gegaan. Klankschalen worden ook wel zingende schalen genoemd. De klank is bijna magisch, het zingt rond. Soms worden er zelfs magische krachten aan de schalen toegekend die misschien overdreven worden, maar bijzonder blijven ze. Ik hoop dat de klanken mijn lever weer in harmonie brengen, want die heeft het zwaar gehad al die maanden dat ik prednison slikte. De trillingen die de schalen kunnen voortbrengen, werken diep op het lichaam in. Vooral als de schalen tegen het lichaam gehouden worden of erop worden geplaatst – dat deed mijn yogajuf in Breda wel eens. Omdat iedere klankschaal zijn eigen klank heeft, wordt iedereen op zijn eigen manier geraakt. Na de meditatie dronk iedereen zijn flesje water leeg die ook de trillingen van de klanken ontvangen had. Die nacht moest ik wel drie keer naar het toilet: afvalstoffen afvoeren?
Niks is zo eng als naar een nieuwe kapper gaan in een vreemd land waar ze ook nog een andere taal spreken. De eerste keer in México had ik het enorm getroffen, mijn kapper was net verhuisd vanuit Alabama. En heel toevallig uit dezelfde plaats als waar wij gewoond hebben. Hij sprak goed Engels, hij is een Mexicaan, en hij wist vanuit The States hoe hij met mijn dunne, donkerblonde haar moest omgaan. Helaas ging hij net van baan veranderen, maar ik kreeg zijn mobiele nummer en ik zou hem volgen naar zijn nieuwe werkplek. Een maand later hoorde ik van hem dat hij nog geen baan had, maar mijn haar wel thuis wilde kleuren. Dat leek me geen goed idee en dus adviseerde hij mij een goede Wella-kapster. Toen ik in haar zaak zat kreeg ik er weer vertrouwen in. Ik werd door de eigenaresse zelf geholpen en alles zag er keurig verzorgd uit. Buiten het raam zag ik steeds meer geschminkte mensen lopen met zogenaamde wonden. Beetje vreemd vond ik het wel, maar ik ondernam niks. En ineens moest ik met mijn schort en al het zilverpapier in mijn haar naar buiten! Wat bleek? Er was een oefening voor aardbevingen! Ik voelde me wel wat opgelaten daar buiten op de parkeerplaats van het winkelcentrum staande naast mijn kapster, die heel klein was en met al dat zilverpapier in mijn haar. Ambulances, Rode Kruis personeel, slachtoffers en beveiliging, het leek allemaal net echt. Elk jaar op 19 september is er een landelijke oefening voor evacuatie. Op zondagochtend 19 september in het jaar 1985 heel vroeg in de ochtend was er een aardbeving in México Stad - met een kracht van 8,1 op de schaal van Richter. Officieel waren er zo’n 4500 doden, maar er wordt vaker gesproken over 9500. Rond de 100.000 mensen raakten dakloos. Ook de naschok (na 36 uur) had een kracht van 7,5 op de schaal van Richter. Echt heel triest allemaal. Ook op de scholen van de meiden was er op hetzelfde moment een oefening. Ze leerden dat ze onder de tafels moeten zitten als het alarm afgaat, als er een tweede alarm afgaat moeten ze naar buiten rennen. Ook kreeg ik van de schooldirecteur een gidsje om een gezinsnoodplan te schrijven. Daarin wordt geadviseerd noodnummers in je telefoon te registreren (Rode Kruis en brandweer), een zaklamp met batterijen in huis, voorraad eten en water in huis, een eerste hulp doos aanwezig en een enveloppe met je belangrijkste papieren. Er wordt geadviseerd met je gezin af te spreken waar je elkaar treft na de beving. En elk gezinslid moet weten hoe je het gas uitzet in huis, dat is namelijk het eerste wat je moet doen na de beving. Je mag niet naar school bellen als de kinderen daar zijn, er wordt op de radio gemeld wat er gedaan moet worden. Best wel eng allemaal, dat besefte ik wel toen ik daar stond. Maar de kans is reëel. Mark heeft al twee bevinkjes meegemaakt sinds hij hier werkt.
Jeuk, steeds gekriebel op mijn hoofd…. Onze meiden hadden er ook last van. Toen ik bij mijn nieuwe kapster zat pakte ze onverwachts een luis van mijn hoofd. Ik schaamde me dood, maar begreep ook meteen waar die jeuk vandaan kwam. Ze vroeg of ik kinderen had en dat verklaarde meteen de aanwezigheid van luizen. Op de scholen in México is een luizenepidemie! Dat komt doordat het hier alle maanden van het jaar warm is en geen luizencontrole op school. Ik kreeg een naam van luizenshampoo mee en de tip om iedere dag met appelazijn te kammen, met een luizenkam. Thuis meteen de meisjes gecontroleerd en inderdaad…een luizenexplosie! Meteen aan de slag met de shampoo en veel kammen. Zeker twee tot drie weken kammen met de luizenkam, maar ik denk gewoon de hele periode dat we hier wonen… Dat kammen is een uitdaging met dat lange haar van ons, zeker nu de onderkant heel droog is door de felle zon. Dus zijn Inden en Maren een paar dagen na mijn knip- en verfbeurt naar dezelfde kapperszaak geweest om zo’n vijftien centimeter van hun haar af te laten knippen. Eén kapster ging meteen Inden controleren op luizen en terwijl ik met de kapster sta te praten zie ik gewoon een luis vrolijk over Inden’s hoofd lopen. Gelukkig wilden ze het wel knippen en gaan ze er ook discreet mee om. Alles wordt gefluisterd… Maar dit beheerst wel even ons leven op het ogenblik, een obsessie! We kammen elkaar wel drie keer per dag nadat we ons haar ingespoten hebben met appelazijn – dat overigens stinkt. We lijken net aapjes die elkaar ontvlooien…haha! En natuurlijk niet meer met los haar naar school, iedere dag knotten, staartjes of vlechten in. En een vleugje Tea Tree olie achter onze oren… Toen ik het aan Maren’s juf meldde werden de volgende dag alle kindjes gecontroleerd door de schoolverpleegster, ook meteen op tandjes poetsen en nageltjes. Naast deze luizen-epidemie gaat het met mijn gezondheid eigenlijk best goed. Ik ben sinds een maand gestopt met prednison en ben dus helemaal vrij van bijwerkingen. Wat onder andere betekent dat ik bijna negen kilo ben afgevallen. Joepie! Ik gebruik nog wel iedere dag een medicijn dat mijn immuunsysteem een beetje plat legt, want die is te actief. Vanwege dit medicijn moet ik mijn bloed elke vier maanden checken en dat heb ik onlangs hier in Puebla gedaan. De uitslagen stuurde ik door naar mijn arts in Maastricht. Helaas bleek mijn hoeveelheid witte bloedlichaampjes te laag en daarom neem ik tijdelijk minder medicijnen in. Ik ben heel blij dat mijn arts mij op afstand kan blijven begeleiden. En heel dankbaar dat ik geen prednison meer hoef te slikken.
vrijdag 28 september 2012
zaterdag 22 september 2012
El grito
"What is life? It is the flash of a firefly in the night. It is the breath of a buffalo in the wintertime. It is the little shadow which runs across the grass and loses itself in the sunset."
- Eagle Chief (Letakos-Lesa) Pawnee
Honderden kinderen staan op een soort schoolplein of eigenlijk is het een basketbalveld van asfalt. Ze zijn allemaal in rood, wit en groen gekleed. Of ze dragen kleding uit de serie “Kleine huis op de Prairie” met geborduurde witte blouses boven lange, gekleurde rokken. De jongens dragen cowboylaarzen met een sombrero waarbij ze een grote zwarte snor boven hun lip geplakt hebben. Het leukste vind ik de Latijns-Amerikaanse gekleurde kleden die de vrouwen en kinderen met een touw om hun middel hebben gebonden zoals de indianen dat deden. Hun haar in lange, zwarte vlechten. We vieren 202 jaar vrijheid van de Spaanse overheersing die driehonderd jaar duurde. Na een saluut met je hand op de borst wordt de vrijheid ingeluid met El Grito de Independencia, de schreeuw “Viva México!”. Dat wordt deze ochtend op school door de directeur gedaan en dat wordt ook in elke gemeente door de burgemeester gedaan op het grote plein van elke stad of dorp. Ik vond El Grito overdonderend. Alle kinderen hadden een vlag in hun handen gekregen, een soort fanfare stond in het midden en de directeur en zijn naasten stonden op het balkon. Zodra de man “Viva México!” riep ging iedereen uit z’n dak door te zwaaien, te springen en dezelfde kreet te roepen. Ik krijg van zulke grote emoties altijd tranen in mijn ogen. Ik heb de ceremonie op de school van Maren bijgewoond, maar ook op de andere twee scholen was een ceremonie. Eerlijk gezegd denk ik dat op alle scholen in México op deze dag een ceremonie gehouden werd - alhoewel misschien niet zo uitgebreid als deze met een grote, swingende fanfareband. (zie ons fotoalbum) Het weekend dat erop volgde waren er overal feestelijkheden. Wij zijn naar het buurtdorp Cholula geweest waar zo’n 3000 verkopers aanwezig waren aan de voet van de grootste Maya-tempel van México. Daar werd ook een oud ritueel uitgevoerd door vijf Voladores. Toen er lang geleden een grote droogte was in de buurt van Veracruz zijn vijf mannen erop uitgestuurd een lange paal mee terug te nemen uit het bos. Vier van de mannen werden met veren uitgedost zodat ze er uit zagen als vogels. Ze vlogen met een touw langzaam naar beneden van de hoge paal en beeldden hiermee de elementen zon, wind, aarde en water uit. De vijfde man stelde de verticale richting voor, het centrum van het universum. Ze voerden dit ritueel uit voor de god Xipe Totec, god van landbouw en lente, om de regen en de vruchtbaarheid van de grond terug te laten keren. Mooi om zulke spirituele rituelen uitgevoerd te zien. We hebben ook lekker over de markt geslenterd en wat leuke dingetjes gekocht en bijna op tijd voor de enorme regenbui zijn we naar de auto gerend. Zondag hebben we in de hoofdstad van onze staat, Puebla dus, een enorme optocht bekeken. Overal waar ze trots op zijn kwam langs in het defilé. En dan moet je denken aan militairen van toen en nu, politie in alle uitvoeringen, universiteiten vanuit de hele staat en sportclubs. En tussendoor veel swingende fanfares. (zie ons fotoalbum) Wij vonden het heel leuk om mee te maken. Het publiek is zo trots en ze roepen allerlei kreten of strooien confetti over de stoet.
Voor het loket op een zonnig plein vol wachtende mensen stond ik me een beetje onwennig af te vragen wat ik nu precies moest doen. De meneer achter het loket was erg aardig en toen ik mijn verblijfsvergunning als onderpand had afgegeven mocht ik het gebouw naar binnen. De aardige meneer kwam achter me aan rennen met een collega die me de weg zou wijzen. En dat was wel nodig! Honderden bureautjes met computers waar mensen achter werkten en overal rondom die bureautjes wachtende mensen. Waar moest ik beginnen? De meneer nam me mee en we eindigden bij een mevrouw die beweerde dat ik met alle rapporten, geboortebewijzen, verblijfsvergunningen en uitschrijfbewijzen niet op dit kantoor moest zijn. Nou, ik wist niet veel hier, maar dat ik op dit kantoor moest zijn dat wist ik zeker! Dus liepen de meneer en ik weer weg en staken we een plein over (waar ging ik in godsnaam naartoe?) en daar liepen we één van de bijgebouwen binnen. Weer allemaal bureautjes met computers kwamen in zicht, ik snapte er niks van. De meneer legde mijn situatie uit aan iemand en tenslotte knikte de mevrouw dat ik inderdaad hier moest zijn voor de inschrijving op Colegio Americano. Na heel lang wachten in deze mierenhoop, “ze zijn me toch niet vergeten?”, werd ik geholpen. Er bleek van alles fout aan mijn meegebrachte formulieren. Als eerste waren de verblijfsvergunningen fout, want er moest “estudiante” op staan en nu stond er “visitante” op. Dat kan niet waar zijn! Ook bleken er meer papieren nodig te zijn. Ik droop dus weer af, terug naar het loket met de aardige meneer. Mijn ingeleverde document was niet te vinden in alle kaartenbakken totdat de aardige meneer me in het vizier kreeg. “Is alles gelukt mevrouw?” “Helaas niet helemaal, ik moet weer terugkomen. Waar is mijn document?” “Die draag ik hier op mijn hart, mevrouw!” En toen haalde hij mijn kaartje uit zijn borstzak. Alle collega’s lachen natuurlijk! De week erop stak hij zijn hand al uit het loket toen hij me aan zag komen lopen. “ Que tal? Je ogen hebben de mooie kleur van de zee… “ Weer hield hij mijn kaartje dicht bij zich in plaats van in de houten bakken. Helaas mocht de charme van deze meneer niet baten wat betreft de inschrijving, want ik ben wéér weg gestuurd. Naast dat de verblijfsvergunningen niet goed zijn, moet op het geboortebewijs van de meiden een apostille van het Nederlands Consulaat. En dat doen ze niet in México op de ambassade, nee dat moet in Nederland uitgevoerd worden. De delegatie van Mark’s bedrijf beweert echter dat de verblijfsvergunningen goed zijn zoals ze zijn. Ze vechten het maar uit, wij hebben ons voorgenomen ons er niet meer druk over te maken. Wel jammer dat de meiden dus nog steeds niet geregistreerd zijn op school.
Zeer recent waren mijn lief en ik vijfentwintig jaar samen. Als verrassing had hij de dinsdag vrij genomen – voor een lunch met ons tweetjes. Saampjes hebben we de meiden naar school gebracht, daarna samen in het park een uurtje gesport. Kort daarna heeft hij me afgezet bij mijn yogaklasje. Mark had ondertussen mijn auto bij de garage gezet voor een beurt en daarna zouden we vóór onze lunch ‘even’ het Nederlandse boekenpakket van de Wereldschool ophalen bij de loods van UPS. Ze hadden namelijk al twee keer aan onze poort gestaan, maar wij hebben geen bel en dus zijn ze weer vertrokken met het pakket. We hebben er anderhalf uur over gedaan om UPS te vinden! Het was een verschrikkelijke rit door achterstandswijken waar de wegen bijna onbegaanbaar waren door de kuilen. Er hingen daar spandoeken op straat met kreten over het slechte onderhoud van de weg. Ik was zo blij dat ik niet alleen was! Het ergste vonden we nog dat we een keer een vrouw naar de weg vroegen met het logo van UPS in ons hand. Zij stuurde ons gewoon de straat uit, terwijl wij toen pal voor de ingang van de loods stonden! Maar goed, uiteindelijk hadden we nog net een uurtje over voor een lekker visrestaurantje. Snel naar de meiden om ons rondje langs de scholen te rijden. Ook nog even langs een X-ray lab waar Inden gebitsfoto’s had laten maken voor de orthodontist. Toen we net thuis waren belde de garage dat mijn auto opgehaald kon worden. Daar gingen we weer. Daarna belde Anthe dat ze opgehaald kon worden bij een restaurant in de stad waar ze een verjaardag vierde van een vriendinnetje. Eenmaal thuis konden we meteen gaan koken en tafel dekken... Helemaal in het water gevallen Mark’s lieve ideetje om lekker relaxed samen te zijn. En toch was het een leuke dag samen. Ookal hoopte ik nog heimelijk dat we saampjes naar het centrum konden gaan voor wellicht een museumbezoekje en een terrasje?
- Eagle Chief (Letakos-Lesa) Pawnee
Honderden kinderen staan op een soort schoolplein of eigenlijk is het een basketbalveld van asfalt. Ze zijn allemaal in rood, wit en groen gekleed. Of ze dragen kleding uit de serie “Kleine huis op de Prairie” met geborduurde witte blouses boven lange, gekleurde rokken. De jongens dragen cowboylaarzen met een sombrero waarbij ze een grote zwarte snor boven hun lip geplakt hebben. Het leukste vind ik de Latijns-Amerikaanse gekleurde kleden die de vrouwen en kinderen met een touw om hun middel hebben gebonden zoals de indianen dat deden. Hun haar in lange, zwarte vlechten. We vieren 202 jaar vrijheid van de Spaanse overheersing die driehonderd jaar duurde. Na een saluut met je hand op de borst wordt de vrijheid ingeluid met El Grito de Independencia, de schreeuw “Viva México!”. Dat wordt deze ochtend op school door de directeur gedaan en dat wordt ook in elke gemeente door de burgemeester gedaan op het grote plein van elke stad of dorp. Ik vond El Grito overdonderend. Alle kinderen hadden een vlag in hun handen gekregen, een soort fanfare stond in het midden en de directeur en zijn naasten stonden op het balkon. Zodra de man “Viva México!” riep ging iedereen uit z’n dak door te zwaaien, te springen en dezelfde kreet te roepen. Ik krijg van zulke grote emoties altijd tranen in mijn ogen. Ik heb de ceremonie op de school van Maren bijgewoond, maar ook op de andere twee scholen was een ceremonie. Eerlijk gezegd denk ik dat op alle scholen in México op deze dag een ceremonie gehouden werd - alhoewel misschien niet zo uitgebreid als deze met een grote, swingende fanfareband. (zie ons fotoalbum) Het weekend dat erop volgde waren er overal feestelijkheden. Wij zijn naar het buurtdorp Cholula geweest waar zo’n 3000 verkopers aanwezig waren aan de voet van de grootste Maya-tempel van México. Daar werd ook een oud ritueel uitgevoerd door vijf Voladores. Toen er lang geleden een grote droogte was in de buurt van Veracruz zijn vijf mannen erop uitgestuurd een lange paal mee terug te nemen uit het bos. Vier van de mannen werden met veren uitgedost zodat ze er uit zagen als vogels. Ze vlogen met een touw langzaam naar beneden van de hoge paal en beeldden hiermee de elementen zon, wind, aarde en water uit. De vijfde man stelde de verticale richting voor, het centrum van het universum. Ze voerden dit ritueel uit voor de god Xipe Totec, god van landbouw en lente, om de regen en de vruchtbaarheid van de grond terug te laten keren. Mooi om zulke spirituele rituelen uitgevoerd te zien. We hebben ook lekker over de markt geslenterd en wat leuke dingetjes gekocht en bijna op tijd voor de enorme regenbui zijn we naar de auto gerend. Zondag hebben we in de hoofdstad van onze staat, Puebla dus, een enorme optocht bekeken. Overal waar ze trots op zijn kwam langs in het defilé. En dan moet je denken aan militairen van toen en nu, politie in alle uitvoeringen, universiteiten vanuit de hele staat en sportclubs. En tussendoor veel swingende fanfares. (zie ons fotoalbum) Wij vonden het heel leuk om mee te maken. Het publiek is zo trots en ze roepen allerlei kreten of strooien confetti over de stoet.
Voor het loket op een zonnig plein vol wachtende mensen stond ik me een beetje onwennig af te vragen wat ik nu precies moest doen. De meneer achter het loket was erg aardig en toen ik mijn verblijfsvergunning als onderpand had afgegeven mocht ik het gebouw naar binnen. De aardige meneer kwam achter me aan rennen met een collega die me de weg zou wijzen. En dat was wel nodig! Honderden bureautjes met computers waar mensen achter werkten en overal rondom die bureautjes wachtende mensen. Waar moest ik beginnen? De meneer nam me mee en we eindigden bij een mevrouw die beweerde dat ik met alle rapporten, geboortebewijzen, verblijfsvergunningen en uitschrijfbewijzen niet op dit kantoor moest zijn. Nou, ik wist niet veel hier, maar dat ik op dit kantoor moest zijn dat wist ik zeker! Dus liepen de meneer en ik weer weg en staken we een plein over (waar ging ik in godsnaam naartoe?) en daar liepen we één van de bijgebouwen binnen. Weer allemaal bureautjes met computers kwamen in zicht, ik snapte er niks van. De meneer legde mijn situatie uit aan iemand en tenslotte knikte de mevrouw dat ik inderdaad hier moest zijn voor de inschrijving op Colegio Americano. Na heel lang wachten in deze mierenhoop, “ze zijn me toch niet vergeten?”, werd ik geholpen. Er bleek van alles fout aan mijn meegebrachte formulieren. Als eerste waren de verblijfsvergunningen fout, want er moest “estudiante” op staan en nu stond er “visitante” op. Dat kan niet waar zijn! Ook bleken er meer papieren nodig te zijn. Ik droop dus weer af, terug naar het loket met de aardige meneer. Mijn ingeleverde document was niet te vinden in alle kaartenbakken totdat de aardige meneer me in het vizier kreeg. “Is alles gelukt mevrouw?” “Helaas niet helemaal, ik moet weer terugkomen. Waar is mijn document?” “Die draag ik hier op mijn hart, mevrouw!” En toen haalde hij mijn kaartje uit zijn borstzak. Alle collega’s lachen natuurlijk! De week erop stak hij zijn hand al uit het loket toen hij me aan zag komen lopen. “ Que tal? Je ogen hebben de mooie kleur van de zee… “ Weer hield hij mijn kaartje dicht bij zich in plaats van in de houten bakken. Helaas mocht de charme van deze meneer niet baten wat betreft de inschrijving, want ik ben wéér weg gestuurd. Naast dat de verblijfsvergunningen niet goed zijn, moet op het geboortebewijs van de meiden een apostille van het Nederlands Consulaat. En dat doen ze niet in México op de ambassade, nee dat moet in Nederland uitgevoerd worden. De delegatie van Mark’s bedrijf beweert echter dat de verblijfsvergunningen goed zijn zoals ze zijn. Ze vechten het maar uit, wij hebben ons voorgenomen ons er niet meer druk over te maken. Wel jammer dat de meiden dus nog steeds niet geregistreerd zijn op school.
Zeer recent waren mijn lief en ik vijfentwintig jaar samen. Als verrassing had hij de dinsdag vrij genomen – voor een lunch met ons tweetjes. Saampjes hebben we de meiden naar school gebracht, daarna samen in het park een uurtje gesport. Kort daarna heeft hij me afgezet bij mijn yogaklasje. Mark had ondertussen mijn auto bij de garage gezet voor een beurt en daarna zouden we vóór onze lunch ‘even’ het Nederlandse boekenpakket van de Wereldschool ophalen bij de loods van UPS. Ze hadden namelijk al twee keer aan onze poort gestaan, maar wij hebben geen bel en dus zijn ze weer vertrokken met het pakket. We hebben er anderhalf uur over gedaan om UPS te vinden! Het was een verschrikkelijke rit door achterstandswijken waar de wegen bijna onbegaanbaar waren door de kuilen. Er hingen daar spandoeken op straat met kreten over het slechte onderhoud van de weg. Ik was zo blij dat ik niet alleen was! Het ergste vonden we nog dat we een keer een vrouw naar de weg vroegen met het logo van UPS in ons hand. Zij stuurde ons gewoon de straat uit, terwijl wij toen pal voor de ingang van de loods stonden! Maar goed, uiteindelijk hadden we nog net een uurtje over voor een lekker visrestaurantje. Snel naar de meiden om ons rondje langs de scholen te rijden. Ook nog even langs een X-ray lab waar Inden gebitsfoto’s had laten maken voor de orthodontist. Toen we net thuis waren belde de garage dat mijn auto opgehaald kon worden. Daar gingen we weer. Daarna belde Anthe dat ze opgehaald kon worden bij een restaurant in de stad waar ze een verjaardag vierde van een vriendinnetje. Eenmaal thuis konden we meteen gaan koken en tafel dekken... Helemaal in het water gevallen Mark’s lieve ideetje om lekker relaxed samen te zijn. En toch was het een leuke dag samen. Ookal hoopte ik nog heimelijk dat we saampjes naar het centrum konden gaan voor wellicht een museumbezoekje en een terrasje?
donderdag 13 september 2012
Gelukkig genieten
De schoonheid der aarde is niet te koop; zij behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt, en haar weet te genieten.
- Henry Bordeaux
Geniet je wel genoeg? Dat is een vraag om over na te denken. We genieten allemaal op onze eigen manier van het leven. Ik geloof dat mijn antwoord afhangt van de stemming waar ik in verkeer. Ik kan heel erg genieten van een boterham met hagelslag, lang onder de douche staan, onder schone lakens van mijn bedje kruipen of harde muziek draaien in de auto. Maar ik geloof niet dat ik ergens van geniet als ik niet in de stemming ben. Of zorgen deze dingen er juist voor dat ik in een goede stemming kom? Een grappig verhaal van de meiden, een uurtje lezen in een goed boek, een knuffel van de poes, een stukje chocolade bij mijn thee of een heerlijke koek? Ik kan hier bijvoorbeeld heel erg genieten van het uitzicht op de levende vulkaan Popo. Tegenwoordig krijgt hij bijna elke nacht een verse laag sneeuw en dat blinkt zo mooi in het ochtendlicht afgezet tegen die knalblauwe lucht. Een kadootje. Maar dit uitzicht kan me ook melancholisch maken, zeker als ik moe ben. Geniet ik er wel genoeg van? Geniet ik genoeg van het Mexicaanse zonnetje, de luxe van ons huis en alles wat ik hier om me heen zie? Ik zie zoveel fotomomentjes! Ik weet wel dat ik meer geniet als de meiden en Mark thuis zijn, ik geniet van hun aanwezigheid. Je geniet van het leven als je op de één of andere manier bewust bezig bent met het moment, zeggen ze. Dus ben ik op zoek gegaan naar een yogaklasje en heb er eentje gevonden. We doen yogahoudingen, relaxatie met aroma en een kleine hoofdmassage, ademhaling bij stromend water, met een gong waarbij een mooie wens het universum in wordt gestuurd eindigen we elke les met een kopje thee... De yogadocente is ook aromatherapeute en masseert. Kleine geluksmomentjes. Ook heb ik wat leuke plekjes in de natuur ontdekt in onze staat Puebla om samen heen te gaan. Watervallen bezoeken, paard rijden, bergwandelingen maken of verblijven in een spa. De tijd glipt tussen onze vingers door. Onze zintuigen werken hier volop met nieuwe smaken, geuren en geluiden. Dat maakt ons ook moe van alle te verwerken nieuwe indrukken. Mark werkt al een half jaar in México en wij zijn hier ook al twee maanden. En ondanks dat we moe zijn proberen we volop te genieten.
Met tranen in haar ogen stond ze op het schoolplein voor me. “Iedereen heeft zijn feestkleding onder zijn sportoutfit aan, we moeten eerst naar huis...” Maren was uitgenodigd voor het verjaardagsfeest van klasgenootje Elias - net zoals de rest van de klas, en alle ouders. Ze wilde niet te laat komen, maar de timing was erg slecht. Er was een oudervergadering van Maren’s klas gaande waar ik voor uitgenodigd was, Inden en Anthe moesten nog opgehaald worden van school. Ik wilde Maren mee laten rijden met klasgenootje Fernanda, maar dat mislukte vanwege haar missende feestkleding. De vergadering heb ik maar laten schieten en ik belde Mark of hij mij uit de brand kon helpen. Het adres van de speeltuin stond namelijk niet in mijn routewijzer….en ik was al meerdere keren de mist ingegaan met het ophalen van onze meiden bij een vriendinnetje! Mark heeft via een collega achterhaald waar de speeltuin was en ik had ondertussen Anthe en Inden opgehaald van school. Maren had zich supersnel thuis omgekleed en toen naar het feest. En wát voor een feest! Ze hadden de speeltuin afgehuurd, er was een DJ met geweldige dansmuziek, een discotent met lampen en schuim, er werden ballonnen en hippe brillen uitgedeeld, er waren twee fotografen ingehuurd en die foto’s waren daar te koop. Ze hadden een grote opblaasbare bal waar de kinderen in konden rollen met personeel erbij. En er was heel veel te eten. Ik nam plaats aan een tafel met schoolmoeders en heb me er in mijn beste Spaans ingestort. De vrouwen waren heel aardig en lieten me allerlei Mexicaanse gerechten proeven. Sommigen spraken zelfs een woordje Engels. Ik vermaakte me prima en heb wat mailadressen en telefoonnummers uitgewisseld. Normaal zie ik nooit ouders, omdat ze óf met de auto naar school komen óf ze sturen de hulp in huis. Maren’s juf kwam ook nog op het feest langs, zij komt uit Maryland, en we konden het goed vinden. Na een lange middag en twee piñata’s kapot geslagen te hebben (Maren mocht ook slaan) en een stukje van een énorme verjaardagstaart gegeten te hebben zijn we naar huis gegaan. Maren kwam meerdere keertjes tijdens het feest naar me toe rennen dat ze dit feest nooit had willen missen (waar even sprake van was) en dat ze hoopte dat alle feesten in México zo waren. Helaas moest ik haar bij het laatste uit de droom helpen; dit schijnt een uitzonderlijk feest geweest te zijn dat eigenlijk nooit voorkomt.
In een dorp zo’n drie kwartier rijden van onze stad strompelden we veel te laat de kerk binnen, we namen plaats op het achterste bankje. Helemaal voor in de kerk werd net de mis afgesloten voor Andy. We mochten meteen poseren met haar op een plechtige foto. Andy is vijftien jaar, droeg een heel nette witte jurk van zijde en had een soort bruidsboeket in haar handen. Wij hadden de eer uitgenodigd te zijn op haar “Mis quinces años” - vrij vertaald als “My 15th”. Het is een traditioneel en formeel feest voor elk 15-jarig meisje in Latijns-Amerika. Historisch gezien was een meisje op deze leeftijd huwbaar, vruchtbaar en kreeg de verantwoordelijkheden van een volwassen vrouw. Soms wordt er al jaren voor zo’n feest gespaard, zoals in dit geval. Mark’s secretaresse is namelijk een alleenstaande moeder. De viering begint altijd met een kerkdienst, gevolgd door een receptie met eten en muziek én een zelfverzonnen choreografie van de jarige job. Zo’n feest bestaat werkelijk uit één en al tradities! Normaal gesproken heeft ze zeven vriendinnen die haar escorteren en zeven jongens. Deze dragen allemaal baljurken en smokings. Tijdens dit feest had Andy geen vriendinnen en vrienden, maar tijdens haar officiële dans die ze begon met haar peetvader werd ze steeds afgetikt door ooms en neven. Een andere traditie is dat ze haar pop uit haar kindertijd (die dezelfde jurk als zij draagt) overdraagt aan een nichtje of jongere zus. In ruil daarvoor krijgt ze een boeket bloemen - als gebaar dat haar kindertijd voorbij is. Zo ook de choreografie die Andy verzonnen had. Ze danste in haar uppie een heel sensuele dans voor al het publiek in de feestzaal. (Best ongemakkelijk om naar zo’n meisje te kijken van net vijftien jaar…) Een andere traditie is dat de 15-jarige hoge hakken draagt die haar aangedaan worden door haar vader of ander mannelijk familielid. Zodra ze deze schoenen draagt wordt de wals gestart die ze danst met haar vader – in dit geval haar peetvader. Na de dans werd het champagneglas geheven voor Andy. Dit feest was niet helemaal volgens de oude tradities (ook omdat ze geen vader heeft), maar het was wel heel speciaal. Gelukkig hadden wij ons vlák voor ons vertrek naar de kerk omgekleed in nette kleding. Mark stond namelijk in zijn spijkerbroek klaar, maar ik had een tip gekregen van een afspraakje dat ik vlak ervoor had. Het feest was heel bijzonder met lekker eten, een chocoladefondue, fotografen, een heerlijke taart en goede dansmuziek. Anthe’s nieuwe vriendinnen uit de klas zijn allemaal al zestien jaar en daar hebben we geluk mee, want bij elk feest hoort een nieuwe jurk…
- Henry Bordeaux
Geniet je wel genoeg? Dat is een vraag om over na te denken. We genieten allemaal op onze eigen manier van het leven. Ik geloof dat mijn antwoord afhangt van de stemming waar ik in verkeer. Ik kan heel erg genieten van een boterham met hagelslag, lang onder de douche staan, onder schone lakens van mijn bedje kruipen of harde muziek draaien in de auto. Maar ik geloof niet dat ik ergens van geniet als ik niet in de stemming ben. Of zorgen deze dingen er juist voor dat ik in een goede stemming kom? Een grappig verhaal van de meiden, een uurtje lezen in een goed boek, een knuffel van de poes, een stukje chocolade bij mijn thee of een heerlijke koek? Ik kan hier bijvoorbeeld heel erg genieten van het uitzicht op de levende vulkaan Popo. Tegenwoordig krijgt hij bijna elke nacht een verse laag sneeuw en dat blinkt zo mooi in het ochtendlicht afgezet tegen die knalblauwe lucht. Een kadootje. Maar dit uitzicht kan me ook melancholisch maken, zeker als ik moe ben. Geniet ik er wel genoeg van? Geniet ik genoeg van het Mexicaanse zonnetje, de luxe van ons huis en alles wat ik hier om me heen zie? Ik zie zoveel fotomomentjes! Ik weet wel dat ik meer geniet als de meiden en Mark thuis zijn, ik geniet van hun aanwezigheid. Je geniet van het leven als je op de één of andere manier bewust bezig bent met het moment, zeggen ze. Dus ben ik op zoek gegaan naar een yogaklasje en heb er eentje gevonden. We doen yogahoudingen, relaxatie met aroma en een kleine hoofdmassage, ademhaling bij stromend water, met een gong waarbij een mooie wens het universum in wordt gestuurd eindigen we elke les met een kopje thee... De yogadocente is ook aromatherapeute en masseert. Kleine geluksmomentjes. Ook heb ik wat leuke plekjes in de natuur ontdekt in onze staat Puebla om samen heen te gaan. Watervallen bezoeken, paard rijden, bergwandelingen maken of verblijven in een spa. De tijd glipt tussen onze vingers door. Onze zintuigen werken hier volop met nieuwe smaken, geuren en geluiden. Dat maakt ons ook moe van alle te verwerken nieuwe indrukken. Mark werkt al een half jaar in México en wij zijn hier ook al twee maanden. En ondanks dat we moe zijn proberen we volop te genieten.
Met tranen in haar ogen stond ze op het schoolplein voor me. “Iedereen heeft zijn feestkleding onder zijn sportoutfit aan, we moeten eerst naar huis...” Maren was uitgenodigd voor het verjaardagsfeest van klasgenootje Elias - net zoals de rest van de klas, en alle ouders. Ze wilde niet te laat komen, maar de timing was erg slecht. Er was een oudervergadering van Maren’s klas gaande waar ik voor uitgenodigd was, Inden en Anthe moesten nog opgehaald worden van school. Ik wilde Maren mee laten rijden met klasgenootje Fernanda, maar dat mislukte vanwege haar missende feestkleding. De vergadering heb ik maar laten schieten en ik belde Mark of hij mij uit de brand kon helpen. Het adres van de speeltuin stond namelijk niet in mijn routewijzer….en ik was al meerdere keren de mist ingegaan met het ophalen van onze meiden bij een vriendinnetje! Mark heeft via een collega achterhaald waar de speeltuin was en ik had ondertussen Anthe en Inden opgehaald van school. Maren had zich supersnel thuis omgekleed en toen naar het feest. En wát voor een feest! Ze hadden de speeltuin afgehuurd, er was een DJ met geweldige dansmuziek, een discotent met lampen en schuim, er werden ballonnen en hippe brillen uitgedeeld, er waren twee fotografen ingehuurd en die foto’s waren daar te koop. Ze hadden een grote opblaasbare bal waar de kinderen in konden rollen met personeel erbij. En er was heel veel te eten. Ik nam plaats aan een tafel met schoolmoeders en heb me er in mijn beste Spaans ingestort. De vrouwen waren heel aardig en lieten me allerlei Mexicaanse gerechten proeven. Sommigen spraken zelfs een woordje Engels. Ik vermaakte me prima en heb wat mailadressen en telefoonnummers uitgewisseld. Normaal zie ik nooit ouders, omdat ze óf met de auto naar school komen óf ze sturen de hulp in huis. Maren’s juf kwam ook nog op het feest langs, zij komt uit Maryland, en we konden het goed vinden. Na een lange middag en twee piñata’s kapot geslagen te hebben (Maren mocht ook slaan) en een stukje van een énorme verjaardagstaart gegeten te hebben zijn we naar huis gegaan. Maren kwam meerdere keertjes tijdens het feest naar me toe rennen dat ze dit feest nooit had willen missen (waar even sprake van was) en dat ze hoopte dat alle feesten in México zo waren. Helaas moest ik haar bij het laatste uit de droom helpen; dit schijnt een uitzonderlijk feest geweest te zijn dat eigenlijk nooit voorkomt.
In een dorp zo’n drie kwartier rijden van onze stad strompelden we veel te laat de kerk binnen, we namen plaats op het achterste bankje. Helemaal voor in de kerk werd net de mis afgesloten voor Andy. We mochten meteen poseren met haar op een plechtige foto. Andy is vijftien jaar, droeg een heel nette witte jurk van zijde en had een soort bruidsboeket in haar handen. Wij hadden de eer uitgenodigd te zijn op haar “Mis quinces años” - vrij vertaald als “My 15th”. Het is een traditioneel en formeel feest voor elk 15-jarig meisje in Latijns-Amerika. Historisch gezien was een meisje op deze leeftijd huwbaar, vruchtbaar en kreeg de verantwoordelijkheden van een volwassen vrouw. Soms wordt er al jaren voor zo’n feest gespaard, zoals in dit geval. Mark’s secretaresse is namelijk een alleenstaande moeder. De viering begint altijd met een kerkdienst, gevolgd door een receptie met eten en muziek én een zelfverzonnen choreografie van de jarige job. Zo’n feest bestaat werkelijk uit één en al tradities! Normaal gesproken heeft ze zeven vriendinnen die haar escorteren en zeven jongens. Deze dragen allemaal baljurken en smokings. Tijdens dit feest had Andy geen vriendinnen en vrienden, maar tijdens haar officiële dans die ze begon met haar peetvader werd ze steeds afgetikt door ooms en neven. Een andere traditie is dat ze haar pop uit haar kindertijd (die dezelfde jurk als zij draagt) overdraagt aan een nichtje of jongere zus. In ruil daarvoor krijgt ze een boeket bloemen - als gebaar dat haar kindertijd voorbij is. Zo ook de choreografie die Andy verzonnen had. Ze danste in haar uppie een heel sensuele dans voor al het publiek in de feestzaal. (Best ongemakkelijk om naar zo’n meisje te kijken van net vijftien jaar…) Een andere traditie is dat de 15-jarige hoge hakken draagt die haar aangedaan worden door haar vader of ander mannelijk familielid. Zodra ze deze schoenen draagt wordt de wals gestart die ze danst met haar vader – in dit geval haar peetvader. Na de dans werd het champagneglas geheven voor Andy. Dit feest was niet helemaal volgens de oude tradities (ook omdat ze geen vader heeft), maar het was wel heel speciaal. Gelukkig hadden wij ons vlák voor ons vertrek naar de kerk omgekleed in nette kleding. Mark stond namelijk in zijn spijkerbroek klaar, maar ik had een tip gekregen van een afspraakje dat ik vlak ervoor had. Het feest was heel bijzonder met lekker eten, een chocoladefondue, fotografen, een heerlijke taart en goede dansmuziek. Anthe’s nieuwe vriendinnen uit de klas zijn allemaal al zestien jaar en daar hebben we geluk mee, want bij elk feest hoort een nieuwe jurk…
woensdag 5 september 2012
Geduld
The keys to patience are acceptance and faith. Accept things as they are, and look realistically at the world around you. Have faith in yourself and in the direction you have chosen.
- Ralph Marston
“Goedemorgen, u bent deze week toch al een keer geweest?” Of deze “Hallo mevrouw, u heeft toch reeds met onze directeur gesproken?” Bij Telmex kent het personeel me en dat is geen goed teken. De laatste keer hoefde ik niet eens mijn abonneenummer door te geven, ze konden mijn gegevens direct vinden in de computer! Ik ben op 21 juli voor het eerst dit kantoor ingelopen om internet, telefoon en televisie te regelen. Toen was ik nog blij en onbevreesd. Ik was die zonnige zaterdagochtend samen met Mark en een relocator. Het leek alsof het allemaal zo gepiept zou zijn – wat zijn we voor de domme gehouden! Er zijn ondertussen verschillende Telmexmannen langs geweest. Een enkele keer wilden ze binnen aan het werk, maar meestal stonden ze allemaal gebogen over een put voor onze deur. In die put ligt de bedrading van internet. Eerst was er geen plaats meer voor onze aansluiting, later bleek het niet te werken en is het kastje vernieuwd. Een kleine week later liepen er Telmexmannen rond ons huis en het toppunt was toen ik de poort op een middag uitreed en er allemaal Telmexmannen hoog in de telegraafpalen hingen! Een vrachtwagentje eronder geparkeerd met allemaal katrollen met dikke kabels. Volgens mij werd toen alles vervangen. Ik praat nu over een tijdsbestek van meerdere weken en telkens ging ik met lood in mijn schoenen weer terug naar dat Telmexkantoor om uitleg te vragen, want hoe hard er ook gewerkt werd…internet hadden we niet! Ik was dat kantoor en die enkele parkeerplaatsen voor hun deur zó zat. Maar na iedere keer weer een dag gewacht te hebben en weer teleurgesteld te zijn trok ik toch maar weer de stoute schoenen aan om boos te worden daar, of teleurgesteld, of erg vriendelijk en begripvol…. Niets hielp. Mark is ook nog na vijf weken aanmodderen langs geweest bij Telmex. Er werd beloofd dat dezelfde dag alles zou werken - natuurlijk niet! Toen Mark eind van die dag op hoge poten terug ging om verhaal te halen, zei de mevrouw dat ze hem nét wilde bellen. Het ging namelijk nog een week duren, er was ergens een kabel geknapt. Túúrlijk hebben we overwogen om over te stappen naar een andere leverancier, maar dan hebben we traag internet en daar hebben we geen zin in. Ondertussen reden we zo nu en dan naar een Italian Coffee Company of een VIPS om wat te eten en ondertussen mail te checken, de meiden hun Facebook bij te houden en ik een blog te plaatsen. Eigenlijk net vakantie… Maar ineens onverwacht stond Telmex aan de deur en hebben ze de klus afgemaakt: we zijn online!
Onlangs hebben we op alle drie de scholen een voorlichting voor ouders gekregen. Wij zijn in Nederland gewend dat zo’n avond gaat over de koers van de school, de plaats van het kind binnen de school, speciale gelegenheden voor het komende schooljaar, de vraag naar ouders voor ouderraden, voorstellen nieuwe leerkrachten of de aankoop van nieuwe leermiddelen, dat soort dingen. Deze avonden op Colegio Americano worden echter alleen besteed aan het bespreken van strafpunten. Op welke manieren kun je een falta krijgen? En wat zijn de gevolgen van een verzameling falta’s? Waar kunnen de ouders het overzicht van falta’s terugzien? Om te beginnen hebben onze kinderen elk al zo’n zeven falta’s, omdat we een dag naar de hoofdstad moesten om onze verblijfsvergunningen op te halen. Voor elk gemiste uur hebben ze een falta gekregen! Ondanks dat ik vooraf een brief met uitleg heb geschreven, ondanks dat de meiden met die brief naar de administratie en hun mentor zijn geweest en ondanks dat ze achteraf binnen 48 uur van elke leraar een handtekening hebben gehaald. Deze falta’s blijven dit hele bimester staan. Falta’s krijg je ook als je te laat komt bij de les (dat kan ook midden op de dag zijn), als je je uniform niet draagt, als je je schoolspullen niet mee hebt, als je iets in je locker bewaart dat niet onder leermiddelen valt of als je de les verstoort, je huiswerk niet gemaakt hebt, je telefoon gebruikt tijdens de les, noem maar op! In Maren’s klas mogen de kindjes niet eens gapen… De gevolgen van falta’s kunnen groot zijn. Om te beginnen nablijven op vrijdagmiddag, heb je veel falta’s dan moet je op zaterdagochtend terugkomen. Je mag niet mee naar schoolreisjes, je mag niet aanwezig zijn bij de ceremonie op het eind van het schooljaar, je krijgt een officiële registratie en een brief van de directeur en de ergste straf…je mag geen examen doen! We zaten met kromme tenen te luisteren, wat is dit voor ouderwets en achterhaald gedoe met al die regels? Na een tijdje luisteren in het leslokaaltje tijdens een gigantische onweersbui en bij elke dia hopen dat er een ander onderwerp aangeboord zou worden werd het Mark te veel. Hij móest er wat van zeggen… Zoveel aandacht voor negativiteit…is dat echt nodig? Dat blijkt dus inderdaad écht nodig volgens de juf en de ouders in de klas. Sommige oudere kinderen blijven bijvoorbeeld liever in de cafetaría zitten dan terug naar de les te gaan. We gaan het eens aankijken dit schooljaar, maar we hebben wel heel veel moeite met deze – overdreven, ouderwetse, overbodige, strenge - regeltjes. De eerste brief aan school is al onderweg over de falta’s van onze dochters. Een verblijfsvergunning ophalen bij een officiële instantie is toch een uitzondering voor het verkrijgen van strafpunten?
Heb je wel eens hardgelopen op een hoogte van 2300 meter met een stralend zonnetje erbij, uitzicht op een besneeuwde vulkaan van vijf kilometer hoog met een rookpluimpje erboven en een temperatuur van zo’n vijfentwintig graden? Dat klinkt lekker, maar is heel erg zwaar! Ik heb dat met Inden en Mark gedaan, Maren skeelerde met ons mee. De eerste keer dat Mark en ik buiten gingen hardlopen in México deden we dat in onze buurt. En dat is helemaal niet te doen. Kinderkopjes waar je je enkels makkelijk verzwikt en veel te steile straten. Buiten de wijk rijdt veel verkeer en loop je in de uitlaatgassen. Maar deze zondag hadden we een aangelegd park ontdekt waar een rondje van anderhalve kilometer uitgezet was. De route en de omgeving was helemaal goed. Onze conditie is echter op deze hoogte helemaal niks waard… Maar we geven niet op, voorlopig gaan we elke zondag sporten in dit park. Al is het alleen al voor een schoon gewassen auto voor een paar peso, een plastic beker vers geperste jus d’orange en een bak vers gesneden fruit tegenover de ingang.
Nadat haar visum al twee dagen verlopen was heeft Inden tóch na vier pogingen haar verblijfsvergunning!
- Ralph Marston
“Goedemorgen, u bent deze week toch al een keer geweest?” Of deze “Hallo mevrouw, u heeft toch reeds met onze directeur gesproken?” Bij Telmex kent het personeel me en dat is geen goed teken. De laatste keer hoefde ik niet eens mijn abonneenummer door te geven, ze konden mijn gegevens direct vinden in de computer! Ik ben op 21 juli voor het eerst dit kantoor ingelopen om internet, telefoon en televisie te regelen. Toen was ik nog blij en onbevreesd. Ik was die zonnige zaterdagochtend samen met Mark en een relocator. Het leek alsof het allemaal zo gepiept zou zijn – wat zijn we voor de domme gehouden! Er zijn ondertussen verschillende Telmexmannen langs geweest. Een enkele keer wilden ze binnen aan het werk, maar meestal stonden ze allemaal gebogen over een put voor onze deur. In die put ligt de bedrading van internet. Eerst was er geen plaats meer voor onze aansluiting, later bleek het niet te werken en is het kastje vernieuwd. Een kleine week later liepen er Telmexmannen rond ons huis en het toppunt was toen ik de poort op een middag uitreed en er allemaal Telmexmannen hoog in de telegraafpalen hingen! Een vrachtwagentje eronder geparkeerd met allemaal katrollen met dikke kabels. Volgens mij werd toen alles vervangen. Ik praat nu over een tijdsbestek van meerdere weken en telkens ging ik met lood in mijn schoenen weer terug naar dat Telmexkantoor om uitleg te vragen, want hoe hard er ook gewerkt werd…internet hadden we niet! Ik was dat kantoor en die enkele parkeerplaatsen voor hun deur zó zat. Maar na iedere keer weer een dag gewacht te hebben en weer teleurgesteld te zijn trok ik toch maar weer de stoute schoenen aan om boos te worden daar, of teleurgesteld, of erg vriendelijk en begripvol…. Niets hielp. Mark is ook nog na vijf weken aanmodderen langs geweest bij Telmex. Er werd beloofd dat dezelfde dag alles zou werken - natuurlijk niet! Toen Mark eind van die dag op hoge poten terug ging om verhaal te halen, zei de mevrouw dat ze hem nét wilde bellen. Het ging namelijk nog een week duren, er was ergens een kabel geknapt. Túúrlijk hebben we overwogen om over te stappen naar een andere leverancier, maar dan hebben we traag internet en daar hebben we geen zin in. Ondertussen reden we zo nu en dan naar een Italian Coffee Company of een VIPS om wat te eten en ondertussen mail te checken, de meiden hun Facebook bij te houden en ik een blog te plaatsen. Eigenlijk net vakantie… Maar ineens onverwacht stond Telmex aan de deur en hebben ze de klus afgemaakt: we zijn online!
Onlangs hebben we op alle drie de scholen een voorlichting voor ouders gekregen. Wij zijn in Nederland gewend dat zo’n avond gaat over de koers van de school, de plaats van het kind binnen de school, speciale gelegenheden voor het komende schooljaar, de vraag naar ouders voor ouderraden, voorstellen nieuwe leerkrachten of de aankoop van nieuwe leermiddelen, dat soort dingen. Deze avonden op Colegio Americano worden echter alleen besteed aan het bespreken van strafpunten. Op welke manieren kun je een falta krijgen? En wat zijn de gevolgen van een verzameling falta’s? Waar kunnen de ouders het overzicht van falta’s terugzien? Om te beginnen hebben onze kinderen elk al zo’n zeven falta’s, omdat we een dag naar de hoofdstad moesten om onze verblijfsvergunningen op te halen. Voor elk gemiste uur hebben ze een falta gekregen! Ondanks dat ik vooraf een brief met uitleg heb geschreven, ondanks dat de meiden met die brief naar de administratie en hun mentor zijn geweest en ondanks dat ze achteraf binnen 48 uur van elke leraar een handtekening hebben gehaald. Deze falta’s blijven dit hele bimester staan. Falta’s krijg je ook als je te laat komt bij de les (dat kan ook midden op de dag zijn), als je je uniform niet draagt, als je je schoolspullen niet mee hebt, als je iets in je locker bewaart dat niet onder leermiddelen valt of als je de les verstoort, je huiswerk niet gemaakt hebt, je telefoon gebruikt tijdens de les, noem maar op! In Maren’s klas mogen de kindjes niet eens gapen… De gevolgen van falta’s kunnen groot zijn. Om te beginnen nablijven op vrijdagmiddag, heb je veel falta’s dan moet je op zaterdagochtend terugkomen. Je mag niet mee naar schoolreisjes, je mag niet aanwezig zijn bij de ceremonie op het eind van het schooljaar, je krijgt een officiële registratie en een brief van de directeur en de ergste straf…je mag geen examen doen! We zaten met kromme tenen te luisteren, wat is dit voor ouderwets en achterhaald gedoe met al die regels? Na een tijdje luisteren in het leslokaaltje tijdens een gigantische onweersbui en bij elke dia hopen dat er een ander onderwerp aangeboord zou worden werd het Mark te veel. Hij móest er wat van zeggen… Zoveel aandacht voor negativiteit…is dat echt nodig? Dat blijkt dus inderdaad écht nodig volgens de juf en de ouders in de klas. Sommige oudere kinderen blijven bijvoorbeeld liever in de cafetaría zitten dan terug naar de les te gaan. We gaan het eens aankijken dit schooljaar, maar we hebben wel heel veel moeite met deze – overdreven, ouderwetse, overbodige, strenge - regeltjes. De eerste brief aan school is al onderweg over de falta’s van onze dochters. Een verblijfsvergunning ophalen bij een officiële instantie is toch een uitzondering voor het verkrijgen van strafpunten?
Heb je wel eens hardgelopen op een hoogte van 2300 meter met een stralend zonnetje erbij, uitzicht op een besneeuwde vulkaan van vijf kilometer hoog met een rookpluimpje erboven en een temperatuur van zo’n vijfentwintig graden? Dat klinkt lekker, maar is heel erg zwaar! Ik heb dat met Inden en Mark gedaan, Maren skeelerde met ons mee. De eerste keer dat Mark en ik buiten gingen hardlopen in México deden we dat in onze buurt. En dat is helemaal niet te doen. Kinderkopjes waar je je enkels makkelijk verzwikt en veel te steile straten. Buiten de wijk rijdt veel verkeer en loop je in de uitlaatgassen. Maar deze zondag hadden we een aangelegd park ontdekt waar een rondje van anderhalve kilometer uitgezet was. De route en de omgeving was helemaal goed. Onze conditie is echter op deze hoogte helemaal niks waard… Maar we geven niet op, voorlopig gaan we elke zondag sporten in dit park. Al is het alleen al voor een schoon gewassen auto voor een paar peso, een plastic beker vers geperste jus d’orange en een bak vers gesneden fruit tegenover de ingang.
Nadat haar visum al twee dagen verlopen was heeft Inden tóch na vier pogingen haar verblijfsvergunning!
Abonneren op:
Posts (Atom)
