Weven

Going to Peru is, well, if you ever have an opportunity in your life to go there, you should do it because it is absolutely mind boggling.
-Dean Stockwell

In Peru hebben we zoveel heldere kleuren gezien dat we het niet allemaal meer kunnen herinneren. Gelukkig hebben we ons dikke fotoalbum in huis en daar staan alle kleuren in! En nu we in het grijze Holland naar de reisfoto’s kijken vallen de levendige kleuren nog meer op. Toen we afgelopen zomer in Peru het vrijwilligersproject van Jolanda en Simone hadden bezocht in de hoge bergen rondom de Heilige Vallei zagen we vrouwen weven. We hebben een werkelijk prachtige foto’s van een mevrouw die in de bergen, in de gure wind, zit te weven op de koude grond terwijl ze op haar kudde alpaca’s en schaapjes past. Ze draagt kleding in krachtige kleuren en draagt zo’n typisch Peruaanse lampenkap op haar hoofd. En nu… zijn zulke vrouwen – maar in een ander dorp dan die wij bezochten - voor ons een groot bedsprei aan het weven van alpacawol. We hebben zelf de kleuren en de maten doorgegeven. De dames hebben eerst de alpacawol gekocht en gekleurd (met natuurlijke kleurstoffen) en zijn daarna gestart. Meerdere vrouwen tegelijk werken aan ons sprei en deze bezigheid duurt een paar maanden. Zo ondersteunen wij meerdere gezinnen daar in de hoge bergen waar de meeste mannen drager zijn op het Incapad. Heel speciaal is dat Simone steeds een fotootje voor ons maakt van de vrouwen – wevend aan ons sprei!

Je milt (zo groot als een vuist) wordt steeds kleiner als je ouder wordt. De milt speelt een rol in je afweersysteem door onder andere de vorming van antilichamen. En als je problemen met je milt hebt heb je meestal een verzwakt afweersysteem en een laag bloedsuikergehalte (en verhoogde kans op diabetes). Ik leg meteen een link naar mijn auto-immuunziekte. Doordat ik altijd zo moe ben en daardoor vaak naar snelle energie grijp – dat is meestal chocolade en koek - en daar juist weer een dip van krijg wil ik deze cyclus doorbreken. Dat ga ik doen met hulp van een heel lieve acupuncturiste op advies van mijn yogajuf. Ilona heeft naast acupunctuur ook voedingsleer gestudeerd en Chinese kruidengeneeswijze. Uit een gesprek met haar en het beeld van mijn tong blijkt mijn milt in zijn functie gestoord te zijn, vandaar de behoefte aan suikers de hele dag. Ook het snel moe zijn van mijn armen en benen en zelfs het slapende gevoel daarin wordt daarmee verklaard. Normaal is je energie in evenwicht; als je gezond bent zijn Yin en Yang in balans. Nu kreeg ik dus een naaldje in mijn voet geprikt om mij te helpen om opnieuw de balans te vinden. Ik heb veel vertrouwen in acupunctuur, omdat ik tijdens mijn laatste zwangerschap ook twee keer in de week acupunctuur had. Ik had deze zwangerschap niet gespuugd terwijl ik de twee zwangerschappen ervoor regelmatig in het ziekenhuis lag vanwege het oneindig vaak spugen. Deze extreme zwangerschapsmisselijkheid is trouwens ook een beeld dat hoort bij de milt die uit balans is! Alles valt op z’n plek lijkt het. Mijn actieve bijdrage is dat ik moet stoppen met chocola als tussendoortje. Het alternatief dat Ilona aanbiedt voor een stukje chocola is een rijstewafel met halvajam…aarrgh!

Mijn yogajuf wilde me wel steunen in mijn gevecht tegen de suikers en deed tijdens de les een meditatie van een half uur. Je komt dan in een toestand tussen bewust en bijna slaap, dus bijna in je onderbewustzijn waarin je bijvoorbeeld droomt. Sigmund Freud stelt dat dromen 'een kijkje in het onderbewuste' is. In die toestand stuur je drie keer een voornemen/boodschap het universum in. Onbewust wordt dit opgeslagen in je geheugen. Veel mensen geloven daar helemaal niet in, maar ik voel me deze dagen toch gesterkt in mijn worsteling tegen de snelle suikers. Nu neem ik ook elke dag een beetje stevia in mijn eerste kopje thee van de dag. Stevia is een zoetstof uit een kruidenplantje dat in Zuid-Amerika groeit. In Nederland is het nog steeds als zoetmiddel verboden. Wel kun je het kopen om te gebruiken voor een gezonde huid, maar wie checkt of je het per ongeluk in je thee hebt laten vallen? Ik heb het zelf uit Peru meegenomen. En doordat stevia dertig keer sterker is dan suiker lijkt het of je de rest van de dag minder behoefte hebt aan zoet. Een leuke bijwerking van minder suikers (chocola en koek) tot je nemen is dat je afvalt. De weegschaal is het bewijs.

Haar werk is prachtig, ze houdt exposities, ze staat zo nu en dan in de landelijke krant, verzint ludieke fotoreportages met roodharigen of bruidjes in zee en zet veel bekende Nederlanders op de foto. Ook ik ben zo’n zeven jaar geleden door haar geportretteerd, met dikke buik. En Maren is, toen ze vier dagen oud was, door haar gefotografeerd bij ons thuis. Ze heet Melanie en ze werkt nu 15 jaar als fotograaf. Ik bezocht haar op de expositie ter gelegenheid van haar jubileum. Ik mocht haar die middag interviewen voor mijn opdracht voor de fotovakschool. We hadden een leuk gesprek samen, en met haar man, en nadien maakten we een foto van ons samen voor haar geëxposeerde werk. Een mooi plaatje om te gebruiken voor mijn presentatie. Ik had mijn camera mee en er liepen voldoende fotografen rond die een fotootje wilden maken. Wat er toen gebeurde? Een spiegeltje in mijn spiegelreflexcamera viel niet terug! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een slechte timing! Sta je daar met een bekende fotograaf te poseren notabene op haar foto-expositie en dan stopt je camera ermee! Mijn eerste hulp hielp niet meteen, maar toen Melanie het apparaat in haar handen nam en de lens eraf schroefde was hij weer opgekalefaterd. Pfff, ik kon wel door de grond zakken!

Wat een held die man van mij! (Morgen is hij 16 jaar mijn man.) Hij is tóch de marathon van Amsterdam gaan lopen ondanks zijn blessure. En hij heeft hem uitgelopen, op zijn karakter. Het hele gezin ging mee om hem aan te moedigen en hem op te vangen bij de finish. We hebben hem een paar keer zien lopen onderweg (zie ons fotoalbum) en bij de laatste lange 500 meters hebben we hem flink aangemoedigd. Meiden vonden het maar niks dat ik zo hard liep te gillen naar hem, maar Mark genoot ervan en merkte ons op en daar ging het om.

Ergenisjes

Onze eigen gebreken ergeren ons het meest bij anderen.
- Otto Kimmig

De buitenschilder…. is een graag geziene gast in vele drukke huishoudens, denk ik. Een paar seizoenen lang houd je nog vol dat je het zelf gaat doen en dat zelf doen heel veel geld bespaart, maar het weer zit nooit mee en het komt eigenlijk nooit goed uit. Met mooi weer wil je leuke dingen ondernemen met het gezin en met slecht weer kun je niet schilderen buiten. Bovendien heb je een stellage nodig, lange trappen en uiteraard potten met verf van de juiste kleur. Wij maken nooit tijd om die deze laatste dingen te regelen dus hoe kunnen we dan ooit beginnen met de buitenboel schilderen? Bovendien, na mijn schilderervaringen vorige zomer op de ladder waarbij ik naar beneden stortte, had ik me voorgenomen nooit meer te schilderen op een lange trap. Nu gingen de buren voor de zomer een huisschilder bestellen dus liftten wij mee op hun contacten. Er kwamen verschillende schilders langs om het houtwerk te bekijken en we namen een beslissing. De man moest zijn klus na de zomer iedere keer uitstellen vanwege de vele regen, maar uiteindelijk zijn er twee schilders gestart. Wat een inbreuk op je privacy! Ze duiken overal achter het raam op waar ik net zit te bellen, werken, Skypen, strijken, lezen of zelfs plassen. Alle deuren en ramen moeten openstaan en ze lopen maar door het huis te banjeren, zelfs in onze slaapkamer! Ook ruik je binnen de sigarettenrook door de open ramen… De peuken liggen verdwaald in de tuin samen met weggewaaide boterhamzakjes en plastic bekertjes. Visioenen van de verbouwing doemen weer op. Ik houd me vast aan het idee dat het allemaal prachtig wordt en dat we dan járen geen schilder meer nodig hebben. Ik heb me voorgenomen niet steeds koffie voor ze te zetten, geen slappe praatjes met ze te houden en ze eerlijk te zeggen als het werk beter kan…. Dit allemaal na mijn ervaringen van vorig jaar met al die werklui over de vloer. En mijn laatste voornemen ging dus fout. Een enkele keer lukte het me om een verbeterpunt aan te wijzen, maar het de meest opvallende kreeg ik niet over mijn lippen: zakken in de gelakte voordeur… Hopende dat ze het zelf zouden opmerken stapte ik op mijn fiets, maar toen ik thuiskwam zaten de zakken er nog steeds en de schilders waren weg. Ik besloot Mark in te schakelen. Hij liet de heren vanuit Italië telefonisch weten dat de voordeur er niet uit zag. Een week later belden ze dat ze langs zouden komen om de deur te herstellen. Ik piepte nog door de telefoon dat het misschien te vroeg zou zijn; de dikke zakken zijn misschien nog niet uitgehard? Maar toen ik die bewuste dag thuis kwam zag ik het meteen…het is nog erger geworden! Geschuurde stof en rimpels zitten in de nieuwe verf en de zakken zitten er nog onder…. Wat nu? Mark werkte die dag thuis, maar het was hem niet opgevallen…. Nog één keer zullen ze terugkomen. We nemen ons voor: de volgende keer schilderen we ons huis zelf!

De Herfstdagen zijn prachtig begonnen. We zijn een paar middagen naar een zwemmeertje geweest om vitamientjes uit de zon op te doen die we zo gemist hebben. En de laatste dag van het warme weekend was de Singelloop … Er werd gewaarschuwd vooraf veel water te drinken, luchtige kleding te dragen en er waren extra waterpunten tijdens de route geplaatst. Ook extra EHBO-punten werden ingezet, maar dat hebben wij allemaal niet nodig gehad. Anthe en ik deden mee aan de eerste wedstrijd: de 5 kilometer. We hebben allebei goed gelopen, ik heb 1,5 minuut langzamer gelopen dan Anthe. En we hebben afgesproken volgend jaar écht samen de 10 kilometer te lopen. In de middag liep Mark de halve marathon toen het heel warm was, maar hij heeft goed gelopen en zijn blessure viel tijdens de wedstrijd mee. Toen we vlak daarna met z’n vijfjes (en een groep van school) starten voor de familieloop van 4,6 kilometer kon Mark niet meer lopen. Vlak na het startschot stapte hij eruit…zijn voet en enkel deden teveel zeer. Maar we zijn allemaal zeer tevreden over onze prestaties! (zie ons fotoalbum) Er waren deze dag meer dan 11.000 lopers en elke loper heeft een kwartje bijgedragen aan het Nederlands Rode Kruis in Breda, want wij waren het gekozen Goede Doel van dit jaar! Daarnaast waren er drie snackwagens waarvan de opbrengst ook naar het Rode Kruis ging. Ik ben heel benieuwd wat het resultaat is geworden!

En dan toch nog even over duurzaamheid en het staartje van ons afvalverhaal. Nu we een week netjes het afval gescheiden hadden volgens de stickers op de vuilnisbak - waar we door de schilder op gewezen waren – kwam Mark deze week met de vuilnisbak terug gelopen met een grote gele kaart in zijn hand. Een waarschuwing: of we volgende keer geen restafval bij het groente-, fruit- en tuinafval willen doen. Nou ja! Ik heb meteen de gemeente gebeld voor opheldering en de medewerkster stuurt me binnenkort twee nieuwe stickers toe die op de rand van de gescheiden bakken geplakt moeten worden. De vorige bewoonster van ons huis, nota bene een heel intelligente vrouw!, heeft de stickers er verkeerd opgeplakt! Dus de gemeente scheidt wél alles in de vuilniswagens en ze delen dus ook gele kaarten uit als er een keer iets fout gaat. Geruststellende gedachte! Nu was het onderwerp afvalcontainer toch al actueel bij ons thuis sinds we aan twee kanten nieuwe buren hebben. We moesten de laatste weken regelmatig na het ophalen van het vuil onze eigen bak terug zoeken in de straat. Dat heeft de mevrouw bij de gemeente ook meteen opgelost door een nieuwe leesbare sticker mee te sturen met ons huisnummer op. Eind goed al goed.

Mark staat voor een enorm dilemma… Zijn wens is om nog éénmaal een marathon te lopen in zijn leven. Zo’n 13 jaar geleden was hij er helemaal klaar voor. Hij was goed getraind, was net papa geworden en zat lekker in zijn vel. Hij zou de marathon van New York gaan lopen, maar een voetbalwedstrijd gooide roet in het eten. Hij moest de marathon laten schieten. Sinds hij uit Peru terug is heeft hij een goede conditie en in Peru was hij vijf kilo afgevallen, dus een mooi moment om de training op te pakken. Hij had zich al lang geleden optimistisch ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Deze vindt plaatst in oktober. Nu hij een paar keer per week flinke afstanden loopt van tientallen kilometers heeft zijn voet het af laten weten…hielspoor. Een blessure die alleen over gaat met langdurige rust. Hij staat voor een groot dilemma: doorzetten en in oktober zijn laatste kunstje vertonen of verstandig stoppen met de training en wellicht zijn droom over een jaar (of twee) weer oppakken? Wat is wijsheid? En iedereen heeft er een mening over, maar hij moet het zélf beslissen. Ik trainde laatst weer op een ochtend heel vroeg in het bos voor de Singelloop en het herfstbos maakte wéér zo’n indruk op me – volgende keer neem ik mijn camera mee! Prachtige lichtbundels vielen in het bos, vogelgeluiden, een eekhoorn stak over met een noot in z’n bekje en ontzaglijk veel prachtige spinnenwebben vol dauw waar het zonlicht langs de tere webdraden scheen en dan die verlatenheid in het bos…