Looking out at sea

GEUR VAN PIJNBOMEN 

“A fragrant breeze wandered up from the quiet sea, trailed along the beach, and drifted back to the sea again, wondering where to go next. On a mad impulse it went up to the beach again. It drifted back to sea.” 

― Douglas Adams

Het stadshotelletje dat ik geboekt had lag midden in het oude, autovrije centrum van Kranj. Een Sloveens stadje waar we nog niet eerder geweest waren. Zesduizend jaar geleden gevestigd op een rots bij ongeveer de diepste kloof van Europa. We parkeerden de oude bus bij aankomst onderaan de berg en mijn lief en ik klommen een steile trap omhoog naar het stadshart. In het café kregen we een pasje waar we mee het centrum in konden rijden. We liepen weer terug naar de ondertussen snikhete bus. De twee meiden waren bijna gesmolten. Bij de toegang bleek je een code nodig te hebben, we konden er niet door. Mijn lief zette de bus in z’n achteruit en belde de hoteleigenaar. Met de code reden we snel het knusse marktplein op. We laadden de coolbox en wat persoonlijke dingetjes uit en gingen het hotel binnen. De raampjes en deuren stonden nog wijd open maar er was zoveel bekijks voor de bus vanaf het terras dat ik het aandurfde om hem zo achter te laten op het oude plein. Later reed mijn lief de auto naar de parkeerplaats. Het stadje bleek deze middag uitgestorven. Winkeltjes waren dicht. Alleen wat mensen op een elektrische step scheurden over de pleintjes. We aten ijs op een terras. We dronken verse lemonade op een ander terrasje. Pas toen we heerlijk gegeten hadden bij een op ‘t eerste gezicht sjofel tentje (maar kwam bij Tripadvisor als beste uit de test) kwam de stad tot leven. Toen de zon bijna onderging en het buiten wat afkoelde slenterden wij ook weer wat rond. Winkeltjes waren open. De mensen kwamen uit hun huizen. Muziek klonk uit de cafeetjes. Op een gezellig terrasje op het kerkplein speelden we een kaartspel. Regelmatig hoorden we kerkklokken luiden. De ober vertelde ons dat de twee kerken elk kwartier hun klokken luiden. Na elkaar. Een heerlijk ontspannen vakantiegevoel viel over ons heen. We wandelden in het donker nog door de smalle, schuine straatjes naar de waterval onder de stad en langs de andere kerk terug. Onze vakantie was begonnen. We vielen als een blok in slaap bij de stadse geluiden die door het openstaande raam naar binnen sijpelden. De kelner bij het ontbijt, dezelfde jonge knul als de avond ervoor, vroeg wat voor ei wij bij het ontbijt wilden. Er stonden er vijf op de menukaart genoemd. We konden kiezen uit twee die hij kon maken. Ik moest heimelijk lachen. Een hotelgaste liep naar de keuken om koffie te vragen. Bij niemand van de gasten in de ontbijtzaal was iets ingeschonken. De zeer vriendelijke kelner verontschuldigde zich dat de eieren zo lang duurden. Hij had de gasaansteker niet kunnen vinden. Het kostte me al mijn zelfbeheersing om niet in de lach te schieten. Omwille van de meiden want zij voelden met de jongen mee. Toen iedereen in de ontbijtzaal een ei en iets te drinken had - behalve onze jongste - stapte mijn lief maar op om de kampeerbus weer te halen. We hadden geen haast, nog twee uurtjes rijden voordat we op de camping aan de kust zouden arriveren. De vader van de onfortuinlijke kelner, een grijzende man met een rieten hoedje op die met zijn vrouw lekker van een expresso op het terras zat te genieten, werd door zijn zoon gevraagd voor de bus uit te fietsen. Zo hoefden wij het toegangspasje niet terug te brengen. Charmant familiehotelletje. Een leuke tussenstop op weg naar Kroatië. 

Savudrija - 30 juli 2021

        Yoga class

WAARDERING

“Acceptance doesn't mean resignation; it means understanding that something is what it is and there's got to be a way through it.” 

- Michael J. Fox 

Een week vol afscheid. Grote dingen die veranderen, mensen die uit je leven vertrekken. Woelige perioden in mijn leven. Ik heb geleerd om met afscheid nemen om te gaan. Door het gewoonweg vaak te doen. Vaak verhuisd. Vaak afscheid genomen. Van vrienden, van huizen en van familie. Alles verandert, niets blijft hetzelfde. Alles stroomt. Pantha rei ouden menei. De Griekse filosofische gedachte. Alles om ons heen verandert, wij worden daarmee geconfronteerd en veranderen daarin mee. Of we dat willen of niet. Deze gedachte heeft mijn afscheid afgelopen week, van alle zes mijn senioren cliënten, naar mijn idee wat makkelijker gemaakt. Het is wat het is. Ik had mijn ontslag vanwege het verlaten van mijn kwetsbare senioren jarenlang steeds uitgesteld. Bang om mijn cliënten teleur te stellen. Heel lastig was het voor mij om zo’n besluit te nemen. Niemand is onvervangbaar. Ik natuurlijk ook niet. Daarnaast heb ik ook gewoon veel doorzettingsvermogen. Schouders eronder en … door. Vaak over mijn onvrede heen gestapt. Yoga heeft me steeds goed geholpen met gedachtenkracht. Intenties. Eindelijk vorige maand de moed gevonden om ontslag te nemen. Er bestaat geen zachte manier om mijn vertrek bij mijn clientèle aan te kondigen. Zij bleken na het delen van het (in mijn ogen) slechte nieuws allemaal toch minder kwetsbaar dan ze aan de buitenkant lijken. Wijzer ook. Sommige heb ik het nieuws diverse keren opnieuw moeten vertellen omdat ze het gewoonweg vergeten waren. Ze hebben allemaal begrip voor mijn situatie. Advies dat ik aan mijn gezondheid moet denken. Stress maakt je op lange termijn ziek.  Dat het soms gewoon zo is omdat het zo is. Ze vinden allemaal dat je gezin en echtgenoot belangrijker zijn dan je werk. Zo lief, ontroerend en begripvol. Zes weken geleden had ik dus ontslag genomen. Middels een persoonlijk afgegeven brief. Ruim op tijd om rustig van mijn cliënten afscheid te nemen. Rustig de tijd om vervangers voor mij te vinden. Ik was heel relaxt op het moment suprême. Ik kon mijn mannetje staan. Ik wist waar ik het voor deed. Voor mezelf. Voor harmonie in mijn leven. Voor mijn gezondheid die er onder leed. Mantelzorgers zoals ik willen steun en waardering. En precies dát heb ik nooit van mijn werkgever gekregen. Ik voelde me niet gehoord door het team op kantoor. Mijn cliënten daarentegen droegen mij op handen. Zij zijn altijd zo lief en dankbaar geweest. Hun familieleden ook. Het is heel jammer dat ik bij sommige collega’s op kantoor altijd wantrouwen gevoeld heb. Net té vaak de boodschap gekregen dat ik net zo goed kon gaan. Nu ik het eindelijk écht heb gedaan voel ik me zo bevrijd. Op de drempel van een nieuwe fase in mijn leven. Hoe ze op kantoor met mijn opvolging en mijn vertrek omgaan, door het wekenlang te negeren, bevestigt mijn keuze om te vertrekken. Ik heb een deugdelijke beslissing genomen. Ik voel me zo licht. 

“Pfff, ik zweet helemaal!” roepen we zuchtend tegelijk tegen elkaar. Het is bijna dertig graden buiten en alle tuindeuren hadden de hele dag dicht moeten blijven. Jongste dochter en ik hadden het bíjna voor elkaar toen het weer helemaal mis ging. Iets vroeger op de ochtend schroef ik alle dopjes in de kattenkennel die we vanuit Mexico in het vliegtuig hadden gebruikt voor onze twee katten. De andere kattentas stond al klaar op de tuintafel. Het is elk jaar een enorme onderneming om onze drie katten te laten vaccineren. De avond ervoor hadden we ze op tijd binnen in huis. Soms moeten we ze ook nog lokken met kattensnoepjes. Ik had op de tuindeuren en keukendeur grote vellen papier gehangen dat de deuren dicht moesten blijven in verband met het dierenartsbezoek. Op zo’n warme dag als deze werden de katten daar heel onrustig van. Normaalgesproken lopen ze in en uit. Ik zelf voelde me ook érg opgesloten met alle deuren dicht. Ik ontdekte bij toeval nog een wijd openstaand slaapkamerraam waar de katten uit hadden kunnen ontsnappen, maar dat was godzijdank niet gebeurd. Een moment voor vertrek pakten we de oude gestreepte poes op om in de kattentas te proppen. Het lukte in één keer en zonder gevecht. Het grijze poesje had ik van de trap opgepakt en in de kennel met deurtje gestopt. Het grijze katertje moest er nog bij. Dat ging mis. Terwijl dochter en ik zitten te stoeien met het openstaande deurtje en de kater, glipt zijn zusje eruit. In de chaos van dat moment - dochter en ik gillen allebei - schiet de kater ook los en lopen ze beiden hard weg. Naar boven. Natuurlijk verstoppen ze zich in het verste hoekjes onder een bed. Zodra we ze alledrie gekooid hebben zet ik alvast de deuren van mijn auto tegen elkaar open. Snikheet in de auto. Ik heb geen airconditioning. Ramen wijd open. We rijden naar de dierenarts met angstig miauwende poezen op de achterbank en op schoot. Als we aanbellen bij de kliniek horen we dat we nog even buiten moeten wachten in verband met coronamaatregelen. Daar staan we dan pal in de zon. Vrachtwagens razen langs. Katten bang. Heel blij dat we eindelijk de rustige wachtkamer binnen mogen. Met de poezen blijkt alles goed qua gezondheid en gewicht. Prikjes erin en afrekenen. Over een jaar mogen we dit ritueel weer herhalen.

   New staircase!

GEDRAG VAN EEN 'KAREN'

“In times of great stress or adversity, it's always best to keep busy, to plow your anger and your energy into something positive.” 

- Lee Iacocca 

Ik moet goed opletten dat ik van ergernis geen zuurpruim van middelbare leeftijd word. Onze dochters noemen mij al een ‘Karen’ op z’n Amerikaans. ‘Karen’ staat voor het stereotype van een onuitstaanbare vrouw van middelbare leeftijd – wit van huidskleur, normaal gesproken met een vlotte korte blonde coupe – die op hoge poten de manager wenst te spreken wanneer een dienstverlener geen rode loper heeft uitgerold voor haar. Ze belichaamt ook de betweterige en chronisch ontevreden feeks. Er zijn de laatste tijd behoorlijk wat dingen in mijn leven waar ik me aan erger. Laat ik als voorbeeld de aanleg van het glasvezel kabelnet in onze straat noemen. Een flink aantal maanden terug kwam er een nette jongeman aan de deur die me uitgelegde waar de glasvezel ons huis binnen kan komen. Ik moest toestemming geven voor de aanleg van de glasvezel kabel die ons in de toekomst van snelle internet kan voorzien. Een aantal maanden geleden kwam er een team Oost-Europese mannen in de straat graven. De kabel voor maar liefst vier huizen werd onder onze, vorig jaar nieuw aangelegde, oprit gelegd. Het was zóveel opgerolde kabel onder het pad dat er een tegel gevaarlijk uitstak. Ik had daarop een klacht ingediend bij de gemeente. Een typische ‘Karen’ actie van mij natuurlijk. Een paar weken geleden belde de gemeenteambtenaar met de vraag of het probleem al opgelost was. Er was niks veranderd, sterker nog de uitstekende tegel was ondertussen gebarsten in tweeën. De ambtenaar beloofde mij dat hij er weer achteraan zou gaan. En zo stonden er vorige week, onaangekondigd, een paar mannen met een heuse graafmachine voor de deur. Mijn lief en ik waren aan het werk. Ze hadden onze oprit weer open gegraven en de glasvezel kabel er tussen uit getrokken. De graafmachine kwam er aan te pas toen ze naast de oprit onze parkeerplaats met grint onder de beukenboom stonden af te graven. Ze klopten bij ons aan de deur en vroeg onze middelste dochter om toestemming. Zij belde daarop heel wijs haar vader en hij gaf geen toestemming, omdat wij niet thuis waren en de man zo gebrekkig Nederlands sprak dat mijn lief er weinig van begreep. De buurman die op het tumult af kwam hadden ze uitgelegd dat de glasvezel kabel te kort was en dat ze niet onder de tuin door konden schieten naar het huis. De kabel moest ingegraven worden. In ónze tuin! Onze tuin die we twee maanden geleden helemaal opnieuw aangelegd hebben. No way dat onze tuin open gegraven gaat worden. Daar had buurman ook een vermoeden van en had dit met de mannen gedeeld. Het moest tóch gebeuren hadden ze gezegd, anders kregen onze huizen geen glasvezel kabel. Dus in de toekomst geen supersnelle internet. Toen ik thuis kwam zag ik dat alle grond om de oude boom omgewoeld was en dat het grint nergens meer te bekennen was. Het was een grote, zanderige bende. De ‘Karen’ in mij kwam naar boven borrelen. Ik heb een brief aan de gemeente geschreven én aan het glasvezel bedrijf. In de tussentijd heb ik geprobeerd wat grint terug te harken uit het zand. Ik wilde ook gras zaaien, maar dat is niet zinvol. Het bedrijf moet alles op een nader te bepalen moment namelijk wéér open graven om het te verlengen naar de vier huizen. Regen zal zorgen dat het grint weer een beetje aan het oppervlak zichtbaar wordt. Toen er van de week een Belgische auto op de omgewoelde plek onder de beukenboom geparkeerd stond - waar bovendien een ‘niet parkeren' bord aan de boomstam hangt - stapte ik als een echte ‘Karen’ naar buiten. De gespannen jongeman was aan het bellen terwijl hij maar heen en weer ijsbeerde voor zijn auto. Ik vroeg hem of dat zijn auto was. Hij antwoordde mij dat hij mij onbeleefd vond, omdat ik zijn telefoongesprek interrumpeerde. Ik zei dat het onbeleefd was dat zijn auto in mijn tuin geparkeerd stond. Hij zat dik in de problemen hoorde ik, hij moest gerustgesteld worden. De politie zat achter hem aan. Zijn telefoonnummers werden getraced. Ik vermoed dat hij in drugs handelt. Omdat de Belg me negeerde vroeg ik nogmaals wat luider of dit zijn auto was. Hij antwoordde van niet en zei dat ik onfatsoenlijk was. Ik zei hetzelfde over het parkeren van zijn auto. Hij zei tegen zijn gesprekspartner door de telefoon dat er iemand mee zat te luisteren, ik bleef namelijk bij zijn auto staan, en dat hij moest neerleggen. Ik liep daarop naar binnen. Binnen een paar minuten was hij in zijn auto gesprongen en weg gereden. De volgende ochtend heel vroeg heb ik twee palen bij het grint in de grond getikt en een stuk rubberen boomband er tegenaan geniet. Daar ook twee felgekleurde vlaggetjes van een verjaardagsslinger aan geniet zodat niemand het over het hoofd kan zien. Ik wil niet dat daar geparkeerd wordt. De aarde moet herstellen. De regen moet het grint weer tevoorschijn toveren. En ik moet broodnodig afstand van de situatie nemen.

De onzekerheid maakt me onrustig. Je hebt tegenwoordig meer rust als je gewoon thuis blijft dan op vakantie gaat. Wij willen over anderhalve week gaan rijden met onze oude kampeerbus. Ik ben al maanden gevaccineerd met Pfizer. Mijn lief is bij vertrek meer dan twee weken volledig ingeënt met Moderna. Jongste wil zich niet laten vaccineren. Middelste heeft bij de grens van Slovenië net tweeëntwintig dagen haar eerste vaccinatie Pfizer. Voor sommige landen is dat voldoende, maar Slovenië wil ook een negatieve pcr test van haar zien. In dat geval zou de tien dagen in quarantaine komen te vervallen…. Daarom houd ik de kleurenkaart nauwlettend in de gaten. Landen kunnen naar aanleiding van de nieuwe kaart van gezondheidsdienst ECDC besluiten om de regels aan te passen.  Ze kunnen bijvoorbeeld strengere voorwaarden stellen aan Nederlanders die vakantie willen komen vieren. De gekleurde coronakaart wordt wekelijks aangepast op donderdag. We hebben nog één donderdag te gaan. Ik word stikchagrijnig van die spanning.    

 Rain burst - high water in the ditch

WOLKBREUK

“I thought that once I got to this city nothing could ever catch up with me because I could remake my life daily. Once that had made me feel infinite. Now I was certain I would never learn. Being remade was the same thing as being constantly undone.” 

- Stephanie Danler 

Drie jaar heeft ze op de campus gewoond in Middelburg. Wie had kunnen vermoeden dat ze de helft van haar studententijd nauwelijks ergens heen mocht? Dat studentenborrels, sportfestiviteiten of avondjes uit verboden zouden worden? Ze heeft haar studie netjes binnen drie jaar afgerond, maar bij studeren hoort óók jezelf ontwikkelen op andere vlakken. Veel uitgaan, wijzer worden, nieuwe vrienden maken, verliefd worden en lol maken. Vrijheid. Ze zou een half jaar naar Oklahoma uitgewisseld worden om daar een boeiend hoofdvak te volgen. Helaas ging dat op het laatste moment door corona niet door. Ze heeft uiteindelijk andere vakken uitgekozen die online in Middelburg werden gegeven. Veel minder interessant, en zeker veel minder spannend. Met haar behaalde diploma mag ze haar Master aan de universiteit in Maastricht doen. Deze zomer leken de corona maatregelen bijna afgeroomd tot niks. Alleen nog een anderhalve meter samenleving. Alles is weer beperkt open. Ze heeft een kamer gehuurd in een studentenhuis. Met drie andere meiden. De introductieweek gaat half augustus door. Dit studiejaar gaat ze alles inhalen wat ze de laatste anderhalf jaar heeft moeten missen. Afgelopen weekend hebben we haar op één dag verhuisd van Middelburg naar Maastricht. Met een grote gehuurde bus hebben we haar hele inboedel verhuisd. Ik moest alle afstanden rijden vanwege mijn rijbewijs BE… De door mijn lief gebouwde keuken heeft ze netjes achtergelaten voor de volgende student die in haar kamer komt wonen. Een badkamermeubel en poef heeft ze achtergelaten in de common room waar het doorverkocht kan worden aan nieuwe studenten. Halverwege de dag was de door haar speciaal nieuw aangeschafte IKEA kast helemaal uit elkaar gehaald, dat ding paste helaas niet in de lift. De gaatjes in de muur waren gevuld met gips, haar sleutelbos was ingeleverd, de bus zat helemaal volgestouwd en toen reden we met belegde bolletjes en veel water richting het verre Zuiden. Met z’n drietjes op de bank voorin. Ons kind gezellig in ons midden. Een groot deel reden we door België. Ik kreeg er wel een vakantiegevoel van. Helemaal bezweet kwamen we aan in haar nieuwe woonplaats. Onderweg gedachten over waar de afgelopen drie jaar eigenlijk waren gebleven? Hoe fijn ze het tóch gehad had in Zeeland. We strompelden na de autorit met onze stijve heupen en ruggen de hoge bus uit. Ik werd er giechelig van. Eerst weer schoonmaken, de IKEA kast weer helemaal in elkaar zetten - wat best een uitdaging was - en toen de rest uitpakken. Rond etenstijd waren we al een flink eind op weg. Wel helemaal plakkerig en bezweet. Het was een broeierige dag. We moesten nog wat dozen uitpakken en mijn lief werd gevraagd om met de boor wat boekenplanken en spiegels op te hangen. Haar fiets was ook meegebracht in de grote bus. Haar koelkastje paste zelfs in de keuken van haar nieuwe huis. Ook haar combi-oven mocht in de gezamenlijke keuken geplaatst worden. Ze was zeer tevreden over haar nieuwe woonplek. Het was haar erg meegevallen. Wij waren ook zeer content maar hongerig toen we begin van de avond haar kamer op slot draaiden. In hevige regen en onweer reisden we het lange stuk terug naar huis. Ze heeft haar bijbaantje in Breda opgezegd. Ze zal niet elk weekend meer thuiskomen. Haar treinreis naar huis zal wat langer duren. Dit is écht een stapje meer loslaten. Voor haar en voor ons. Zij gaat een meer zelfstandig leven leiden in Maastricht. Wij zullen haar minder zien, minder samen eten en minder betrokken zijn bij haar dagelijkse avonturen. Een heel natuurlijk proces. Ze heeft er zoveel zin in! Studeren in cafeetjes. Colleges op de uni. Andere studenten ontmoeten. Eerst nog samen met ons gezin ruim twee weken op reis. Onze vakantie speciaal omgegooid en verkort zodat ze bij de introductieweek aanwezig kan zijn. Haar állerlaatste studiejaar. Onze állerlaatste zomervakantie met kinderen. Jongste dochter heeft al aangegeven dat ze volgend jaar, na haar examens, met haar vrienden op reis gaat. Drie kleine meisjes zijn groot geworden. Waar is de tijd gebleven?

Een slechter moment om ermee te stoppen was er volgens mij niet. Na de zweterige verhuizing waarbij we vele uren in de warme bus hadden gezeten. Stoffig, bezweet en doodmoe waren we thuis wel toe aan een ontspannende douche. Een broeierige zaterdagavond half elf… Middelste dochter ging eerst. Schrok zich dood. De douche bleef ijskoud! Mijn lief had het geprobeerd op te lossen. Op Google wat tips van anderen gevonden en toegepast. Helaas. IJskoud. Wel de reden van het niet opwarmende water gevonden. Ik deed een kattenwasje aan de wastafel voor ik het bed instapte. Manlief en verhuisde kind stapten ieder stoer onder de verkwikkende ijsdouche. Zondagochtend appte de vrouw van de loodgieter ons terug dat ze foto’s van de foutmelding wilde zien. Er was echter helemaal geen foutmelding. De CV deed het prima, alleen geen warm water uit de kraan. Middelste dochter moest zondag werken dus stapte wederom onder de frisse douche. Jongste dochter ook. Afzien. Ik loop altijd hard op zondagochtend. Een tijdje gewacht op de reactie van de loodgieter. Toch maar gaan hardlopen. Thuis mezelf opgepept om onder de koude douche te springen. Na een paar minuten bleek dat er warm water uit kwam! Wat een geluk! Voordat we moesten vertrekken naar vrienden begon het te regenen. Steeds harder. Het water kon niet meer wegstromen. Onweer. Wind, een wolkbreuk. Zóveel water binnen een half uur dat de greppel voor ons huis - die al twintig jaar leeg staat (en die ik graag gevuld zou willen zien) tot z’n nok gevuld was met regenwater! Prachtig gezicht, net Giethoorn! Een zeldzame hoosbui. Zoiets komt eigenlijk maar eens in de honderd jaar voor. Het toilet begon te gorgelen. Het riool was kennelijk overbelast…. Lekkage in een slaapkamer. We hebben het een tijdje aangezien en zijn toen toch maar op blote voeten met opgerolde pijpen, schoenen en een handdoek in de hand naar de auto gewaad. De auto was aan het opladen en de stekker hing gewoon in het diepe water. Code geel. Wát een wolkbreuk! 

Enjoying lunch on hotel terrace!

LET THE RAIN KISS YOU

Like a welcome summer rain, humor may suddenly cleanse and cool the earth, the air and you. 

- Langston Hughes 

Een énorme knal volgde op een lichtflits. Ik gilde en deed instinctief mijn handen over mijn oren. Alle drie onze kinderen, schoonzoon en mijn lief schrokken ook - al was het iets minder heftig misschien. De hotelober grinnikte een beetje en zei dat ze dit aan de kust wel vaker meemaakten. Wij waren flink onder de indruk. Misschien ook omdat we op het terras allemaal aan de feestelijke cocktails zaten. Met schunnige namen als ‘pornstar’ of ‘sex on the beach’. Geproost op het behaalde diploma van oudste dochter. Verschrikkelijk gelachen. Wellicht ook door de zenuwen van die knal? In de avond bleek het om de gevaarlijkste soort bliksem in zee te gaan. Zaterdagmiddag in Scheveningen. De bliksem had een ontzettend hoog ampère, tien keer zoveel als een normale blikseminslag. Daarna begon het bizar hard te regenen. Heel kort ervoor zaten we nog met z’n allen met slippertjes en hemdjes op het zonnige terras. Zeemeeuwen vlogen laag over. We verschoven de terrastafeltjes, toen de lucht begon te kleuren, onder een tentdoek. Een paar minuten daarna hoorden we die superknal gevolgd door een plensbui. De dag ervoor waren we gearriveerd in het splinternieuwe, luxe hotel pal aan het strand. Een upgraded kamer voor mijn lief en mij met zicht op stranden en zee. De kinderen hadden twee kamers met zicht op de plezierjachthaven. Zeilboten voeren langzaam voorbij. We slenterden die warme middag langs de strandpaviljoens - die allemaal weer gezellig open waren - tot we een geschikte plek vonden om iets kouds te drinken. Die avond arriveerden oudste dochter en haar vriend ook en aten we gezellig op het strand bij een drukbezocht strandpaviljoen. Een DJ was dansmuziek aan het draaien. Het nachtleven ging van het slot. Die avond werd er flink gevierd dat om twaalf uur de mondkapjes niet meer gedragen hoefden te worden. We genoten van de vibe. Een enorm zomers vakantiegevoel. De volgende ochtend ontbeten we in het restaurant zónder mondkapjes. Verrassend hoe snel dat went! Een lange, zonovergoten strandwandeling volgde. Op de topfloor was een mooie infinity pool waar we gingen zwemmen. Daar ook weer verschrikkelijk gelachen. Ook de sauna’s waren open. Wel met authentieke regels dus zónder badkleding. De kinderen sloegen beleefd over. Hun vader keek Max Verstappen op de hotelkamer. Ik ging alleen. Heerlijk. Toen de sauna helemaal leeg was heb ik ze gewenkt uit het zwembad en hebben we met z’n allen een paar rondjes in badkleding gedaan. Turkse en Finse sauna. Die avond aten we bestelde pizza’s op handdoeken op het strand. Ondergaande koperen zon. Surfers in zee. Een topgevoel. Heel relaxt. Een summer vibe! De laatste hoteldag was het bijna dertig graden. De ultieme stranddag waar ik zó naar snakte! Mijn lief wandelde die ochtend voor het ontbijt over het strand naar The Eye op de pier. Ik liep tegelijkertijd hard over de boulevard naar dezelfde reuzenrad en terug. Daarna een gezellig ontbijt met z’n allen en na een wandeling langs het zeewater ploften we op onze handdoeken op het strand. De zee bracht verkoeling en vertier op deze hete zomerdag. Loom. Ookal was de kleur van de Noordzee niet zo mooi, hij werd door mij geassocieerd met gevoelens van kalmte en vrede. Een milde, meditatieve staat. Net zoals het geluid van de wuivende golven. Ik heb met middelste dochter gezwommen in de hoge golven van de koude zee. Ik heb me de afgelopen dagen, met ons grote gezin, zó opgeladen aan het magische strand. 

We zitten in de verlenging. Van onze verbouwingsstrijd. De verbouwing die vóór ons strandweekend klaar zou zijn. Nu de vloer wel gelegd is, maar niet afgewerkt, voelt het voor mij niet af. Al helemaal niet omdat wij het zélf moeten afwerken met plakplinten en een trapprofiel. Ik heb op mijn vrije dag alles uitgezocht in de bouwmarkt. Bijna alle benodigdheden zijn in huis. Nu de tijd nog. We zitten in de verlenging na een verbouwing die al acht weken duurt. Het had nu klaar moeten zijn. Ik heb weekends en mijn vrije dagen weer volgepland met sociale activiteiten. Ook omdat dat het toevallig weer mag vanwege de Covid-maatregelen. Tijd inplannen voor verbouwingsactiviteiten is dus een issue geworden. Van de week sleepte ik wat geschilderde canvasdoeken van middelste kind van zolder naar beneden. Ze stonden daar tijdelijk omdat haar slaapkamer leeg moest. Ze schoven zo tussen mijn vingers door, stuiterden over de nieuw geverfde trap naar beneden. Recht op de lambrisering af. Verf sprong van de traptreden af en ook van de net geschilderde houten panelen. Zelfs een deuk bleef er achter. Ik baalde enorm. Toen ook nog bleek dat de aangeschafte trapprofiel aan de verticale kant te kort is om de hele rand van de traptrede te bedekken baalde ik helemaal. Het gevolg is namelijk dat ik nóg een deeltje van de trap moet schilderen. Nog erger was dat de zeer prijzige pot trapverf, die anti-slip en stootvast is, omgevallen was in de garage. Toen ik mijn fiets wilde pakken om naar de yogales te gaan zag ik een grote witte plas op de betonvloer liggen… Het dure verfblik was helemaal leeg gelopen. Veel tijd besteed aan het opruimen van de gemorste verf. Balen. Ik baal van de verlenging. Ik baal dat juist die rottige, kleine klusjes de meeste tijd in beslag nemen. Ik baal dat ik nauwelijks tijd meer heb hiervoor. Ik baal zo dat die verbouwing nóg net niet klaar is.