Speeches

Life can only be understood backwards; but it must be lived forwards.
- Soren Kierkegaard

“Hallo familie, welkom! Jullie plek is op nummer 3” staat er op een briefje aan de gesloten deur van de receptie. We hebben net bijna drie uur in de antieke kampeerbus naar dit dorp aan zee gereden. Een mini roadtrip. We zijn gearriveerd op een kleine boerderijcamping. Mijn lief en ik hadden samen lekkere hapjes gekocht voor onderweg. Een relaxt vakantiegevoel overvalt ons. Het is vroeg in de avond wanneer we arriveren op het grasveldje naast de duinen. We maken het bed in de bus op. We trekken onze feestkleding aan. En stappen dan op onze vouwfietsjes naar het feest waar we voor gekomen zijn. Mijn lief stapt terstond weer af. Hij legt ons cadeau, een fles Belgisch bier met een enveloppe, in het gras en zet zijn zadel omhoog. Net als hij weer op zijn zadel zit stap ik af. Mijn zadel staat ook veel te laag! Onze Mexicaanse vrienden hadden laatst op deze fietsjes gereden… Fles weer in het gras gelegd en hoogte aangepast. We rijden net weer weg als we wéér moeten afstappen. Fles weer in het gras gelegd…. Fietsketting eraf. Twee minuten later rijden we eindelijk het grasveldje af en steken we een weg over. We zien een grote opgeblazen Abrahampop staan en stoppen bij de boerderij uit 1903. Hier woont de jarige job, maar het feestje is bij een eettent er pal naast. We hadden makkelijk kunnen lopen! De barbecue staat al aan. We krijgen een Hawaiiaanse bloemenketting om gehangen als we het feestelijke terras opstappen. We vieren het verjaardagsfeestje mee van onze studievriend. Heerlijk buiten. Vijfhonderd meter van het Noord-Hollandse strand. Heel relaxt. Lekker eten. Verjaardagstaart. Halverwege de avond start er een DJ. Wanneer we terug fietsen maar onze kampeerbus is het nóg licht. Deze dag, op midzomernacht, staat de zon loodrecht boven de Kreeftskeerkring. Dat betekent: zomer! Dit is de langste dag van het jaar - ook wel de zonnewende genoemd - waarop de zon het hoogst aan de hemel staat. We worden overspoeld met méér uren daglicht dan op een van de andere 365 dagen. En tegelijkertijd een belangrijk keerpunt in het heelal - de zon neemt immers na dit hoogtepunt weer langzaam af qua zonuren- én in onze emoties en gevoelens. De hemel is werkelijk zilverachtig gekleurd. Een magisch moment op de camping. Het voelt ineens als Scandinavië. We duiken ons bedje in. De volgende ochtend worden we door de zon gewekt. We ontbijten op het grasveldje. Ik trek mijn bikini aan. Een rokje en dan vertrekken we op de fietsjes door de duinen naar het strand - voor mijn eerste kopje thee. Zaterdagkrant erbij. Zonnetje op onze bol. Heel aangenaam… We kuieren wat later langs de kustlijn een stukje verderop. Lekker uitwaaien. Op onze handdoeken dommelen we lekker in. Ik vind dit zó lekker! Lummelen op het strand. Niks doen. Zon op je huid. Rust. Voetjes in het zand. Verkoelende zeewind. ’s Middags lunchen we bij een strandpaviljoen met verse vis en rijden we in bijna drie uur weer terug naar het zuiden. Heerlijk rustig in elkaars gezelschap. Goede muziek aan. Zijraam-oortjes van de hippiebus wijd open. Absoluut voor herhaling vatbaar.

Ik kijk door een gordijntje van een klein huisje om te zien of hier de uitvaart plaatsvindt. Inderdaad herken ik iemand en glip ik naar binnen. De uitvaartbegeleider legt net uit dat we allemaal plaats gaan nemen in de zaal. Een heel klein zaaltje. Ik heb nog nooit zo’n kleine ruimte gezien om afscheid te nemen van een overledene. De kist staat in het midden. Een prachtig boeket van veldbloemen er boven op. Er staan nog geen dertig stoelen in een kring erom heen. Ik zie mijn collega en neem naast haar plaats. We nemen afscheid van onze 90-jarige cliënt. De rechercheur. Elke donderdagmiddag ging ik bij hem langs en gingen we samen de deur uit. Naar het stadspark, naar het tuincentrum, vaak naar de Asterdplas om een rondje te wandelen en soms alleen een rondje door het winkelcentrum om op een terrasje samen wat te drinken. De laatste keertjes was hij soms te moe om te wandelen en zaten we heerlijk op zijn balkon. Onze benen samen op hetzelfde krukje gelegd en lekker kletsen over zijn leven. De onderduikers op de boerderij van zijn vader tijdens de oorlog, zijn lange carrière bij de politie, zijn vrouw en de reizen die zij samen gemaakt hebben. Ik heb van hem geleerd. Hij was zo open en vriendelijk tegen een ieder. Zo gul met Kerstpakketjes van Rituals voor iedereen. Tegen de mensen in een dagopvang waar we eens gingen kijken maakte hij prachtig sociaal contact met de aanwezigen. Ik verraste hem met taart toen hij in dezelfde week negentig werd als dat ik vijftig werd. Dat vond hij prachtig! Na een hersenbloeding is hij ingeslapen. Zijn dochter had me al laten weten dat de laatste periode uit zijn actieve leven ik zijn leven verrijkt heb. Hij was dol op mij. Tijdens twee speeches wordt mijn naam genoemd. Dat raakt me. Ik ben blij dat ik wat heb kunnen betekenen voor hem en besef dat het leven gevierd moet worden. Het leven kan zo afgelopen zijn. De meeste van onze vrienden zijn in dezelfde leeftijd als wij. En zo lijkt het alsof we ineens allemaal vijfentwintig jaar getrouwd zijn. En allemaal vijftig geworden zijn. Zelf hebben we onze verjaardagen vorige maand met een groot feest gevierd. Onze zilveren bruiloft vieren we volgende zomer een maand lang in Colombia. Met onze drie meiden rondreizen. Gelukkig viert iedereen zijn feestje anders. Ik vind dat heel leuk om te zien en om mee te maken. Zo hadden we afgelopen weekend drie feesten. Zelfs twee feesten op één avond. Hoe gaan we dat aanpakken? Zonder vrienden teleur te stellen. Mijn lief naar het feest van zijn vriend, en ik naar het feest van mijn vriendin? Dat vind ik niet zo gezellig. Dus splitsen we de avond op. We gaan eerst naar het feest in onze stad. Een tuinfeest. En het is prachtig weer. Lekkere hapjes. Een gitarist. Onze dochter als fotografe. Een speech. Alles er op en eraan. Toch gaan we halverwege weg. Op naar Bergen op Zoom. Wederom een tuinfeest. We vallen precies binnen als de speech begint. We worden genoemd, met name onze hippiebus. We feliciteren. We kletsen wat. We drinken wat. Ik kan zelfs nog een stukje verjaardagstaart scoren. Als de nieuwe dag begonnen is rijden we weer naar huis. Moe van het vieren.

Wildkamperen

The wilderness holds answers to questions we have not yet learned to ask.
- Nancy Wynne Newhall

Ik gil het uit. Gatsie! En nog koud ook! Mijn neef springt pal naast de houten boot in het donkere water van het meer. Tussen de groene waterplantjes. Hij schrikt er zelf ook van. Vooral omdat we een bord vlakbij hadden zien staan met de waarschuwing dat er ringslangen op het asfaltdek kunnen zonnen. Er zijn hier dus ringslangen! Hij klimt zeiknat weer in de boot. Middelste dochter en ik proberen te roeien. Veel planten hangen aan de grote, zware houten roeispanen. Ze zitten in een metalen ring gevangen, maar bij ons vliegen ze er ook wel eens uit. Samen roeien gaat niet. We varen rondjes en we gaan sowieso niet de kant op die we willen. Mijn zus probeert het. Zij komt een flink stuk vooruit. Ondertussen hebben diezelfde neef en zijn vriendje een emmer gevonden op de boot. Lollig. Ze vullen hem met water en kieperen hem over ons heen. Onze middelste dochter hadden we diezelfde ochtend opgehaald van het vliegveld. Ze was een weekje naar Engeland geweest. Naar een Mexicaanse vriend van haar. Eén van haar daar aangeschafte leesboeken had ze mee op de boot. ‘Verstop hem onder je T-shirt’ zegt ze tegen ons jongste neefje. Dat het boek uit Engeland komt maakt indruk op hem en hij neemt zijn taak uiterst serieus. Ons doel was naar het vlonder te varen die midden op het meer drijft en waar je heus op kunt overnachten met je tentje. We komen niet dichterbij dan een meter. Wij hebben geen roeikwaliteiten. We gaan weer terug op weg naar de steiger waar we vandaan komen. We zitten halverwege de afstand vast in het riet en dan neem ik het maar weer een stuk over. Het kost je wel wat kracht uit de armen maar ik krijg de roeiboot, tegen de stroom in, in de buurt van de steiger. De volgende boothuurders staan al te wachten. Een serieuze zaak om aan te leggen dus. Aangezien ik hem niet pal aan de steiger krijg - maar wel per ongeluk aan een ander verborgen steigertje tussen het riet - roepen de volgende huurders dat het prima is zo. Zij lopen naar het kleine steigertje, pakken het touw aan en zo kunnen we ontsnappen uit die rotboot. Het jonge gezin dat staat te trappelen om erin te stappen vraagt of het leuk is. ‘Enig!’ antwoord ik een beetje sarcastisch. Mijn zus stelt voor om de volgende dag nóg een keer die boot voor een uur te huren. Dat kon gelukkig uiteindelijk niet… We hebben verschrikkelijk gelachen, maar we kwamen allemaal kletsnat, of op z’n minst met een zeiknatte korte broek en schoenen, van die boot af. Bij de tent en ons kampeerautootje gaan we het vuur aanmaken. De boswachter had hout gehakt voor ons. Mijn zus had het droog kunnen houden gedurende regenachtige, voorafgaande nacht. Op het vuur maken we zelf brood. Later ook worstjes en kippenvleugeltjes. We zitten aan twee aan elkaar geschoven campingtafeltjes. Grote salade op tafel. Reuzeleuk en gezellig. Wanneer we eind van de avond allemaal met onze stoelen rondom het vuur zitten blijkt jongste neefje een heel oeuvre van oude Hazes liedjes uit z’n hoofd te kunnen zingen. In z’n uppie. Uit volle borst. Later zetten wij als gezin ook wat liedjes in zoals ‘Paradise by the dashboard light’ van Meat Loaf en ‘Shallow’ van Bradley Cooper en Lady Gaga. Wederom een heerlijke avond in het natuurschoon. Mooie herinnering. Dit was al ons vierde jaar dat we meedoen met ‘Uit je tent festival’ waarbij we wild kamperen in de provincie Flevoland. Elk jaar hebben we geweldig weer. Altijd in korte broek en altijd zwemmen en bootje varen. Vaak ook een bijzondere herinnering aan overgehouden. Die keer dat wilde paarden onze rubberen bootje als drinkbak gebruikten en later met alle benen erin stonden zodat we hem nadien weg konden gooien.. Of vorig jaar…toen we met twee gezinnen precies één closetrolletje hadden en onze neef hem ook nog onverhoopt in de WCpot liet vallen… Volgend jaar willen we een ander kampeerplekje gaan zoeken. Misschien neemt mijn lief dan zijn gitaar mee. We kijken er nu al naar uit.

Zo’n twee weken geleden begon het….. Het onweerde die avonden veel. Het was ook plotseling tropisch warm geworden. Op een avond zette er een flinke wind op, de lucht werd heel donker en daarna begon er een flinke regenbui met flitsen en knallen. Tóen begon de jeuk in mijn hals. We hadden het allemaal thuis, die jeuk. Met drie katten in huis dachten we natuurlijk meteen aan vlooien. Met flinke warmte kunnen de larven van vlooien die in je bankstel of vloerkleed liggen spontaan uitkomen. Verschillende vlooienmiddeltjes gekocht voor kittens en volwassen katten. Ook een spuitbus met gif die je op je vloerkleden en bankstellen kunt spuiten en die de larven doodt. De katten gekamd, maar we zagen geen vlooien…. De jeuk in mijn nek spreidde zich echter verder uit. Bultjes op mijn schouders, rond mijn oksels en aan de binnenkant van mijn armen. Onze jongste kind vertelde dat op school ook heel veel kinderen diezelfde jeuk hadden… Allemaal kattenvlooien? Tijdens een burenborrel in onze tuin hadden we het erover… Bedwantsen? Kattenvlooien? Een buurvrouw had het antwoord. In de eikenbomen verderop in ons straatje zitten meerdere grote processierupsennesten! De overlast door de eikenprocessierups neemt nu immense vormen aan. Processierupsen zijn in feite de larven van nachtvlinders. Zij overwinteren voornamelijk in eikenbomen. De rupsen bewegen zich achter elkaar voort in lange rijen alsof ze een soort processie lopen. Vandaar ook de term ‘processierupsen’. De processierupsen zien we alleen in de maanden mei, juni en juli. De wind neemt de duizenden zo niet miljoenen haartjes mee in de wind en die komen in je haar terecht of op je schouders. Tot honderd meter van het nest vandaan. Ze veroorzaken een branderige jeuk. Hoe meer je krabt hoe erger de jeuk. Helaas. Zo lang die haartjes in je kleding zitten blijft het jeuken. Je kleding wassen op 60 graden is het advies. Dat kan alleen eigenlijk niet met onze meeste kleding. Jezelf douchen en goed afspoelen, niet boenen. Je haar goed uitborstelen. Ramen dicht natuurlijk. Handig met tropische hitte. En met een plakbandje proberen de minuscule haartjes te verwijderen…. Vandaar dat de jeuk bij iedereen thuis op dezelfde dag begon. Namelijk de dag van de heftige wind vooraf aan de onweersbuien! Ik heb natuurlijk de gemeente een bericht gestuurd of ze de nesten willen verwijderen. Dat gaan ze zeker doen. Mensen durven hun eigen tuin niet meer in, scholen mijden bepaalde sportparken, mensen vragen volop medische adviezen, bestrijdingsbedrijven kunnen het werk niet meer aan. Die rupsen worden natuurlijk op een dag nachtvlinders. Dat proces is in juli voltooid. Maar die haartjes van de lege nesten kunnen nog jaren problemen veroorzaken… De jeukbulten blijven zo’n twee weken jeuken. Volhouden dus!

Deprimerende gevoelens....

Ben je altijd bezig te komen, waar je zijn wilt, dan vergeet je om te zijn waar je bent.
- Thijs Launspach

Nu een maand later, zijn we niet eens zo heel veel verder gekomen. Met de introductie van de kleine kittens aan onze bijna tien jaar oude poes. Ze eten niet tegelijkertijd. Ze slapen in een ander deel van het huis. Ze kunnen niet eens in dezelfde ruimte zijn. Het ligt niet aan de kittens. Of misschien juist wel. Zij zijn spontaan, speels en zien nergens gevaar in. Ze huppelen gewoon op de poes af alsof ze hun vriendin is. Niet dus. Mevrouw wil met respect behandeld worden. Ze krijgen dus een snauw. Blazen. Het kan erger, ze kúnnen vechten. Wij zorgen ervoor dat dat niet gebeurt. Bijtijds vangen we zo’n kleintje weg bij de poes of we houden de schuifdeuren gesloten. Het heeft allemaal met geur en territorium te maken. Ik vind het zenuwslopend. Katten zijn vaak heel gelukkig in hun eentje. Zij voelen niet de ‘noodzaak’ voor een nieuwe metgezel. Onze lieve, oude kater viel begin januari weg en er viel een heel groot gat in ons huishouden. Wij meenden dat ook te zien bij onze poes. Nu twijfel ik er enorm aan of we dat wel goed gezien hebben… Sommige katten kunnen gemakkelijk met een nieuwkomer leven. Andere zullen nooit met elkaar overweg kunnen of zullen naast elkaar leven in een ongemakkelijke wapenstilstand. Daar lijkt het bij ons nu op af te stevenen. De kittens zijn reeds een maand in huis. Er kan natuurlijk nog van alles veranderen. Althans, dat houdt de meneer van de dierenspeciaalzaak en de online kattengedragstherapeuten me voor. Als er geen competitie is voor eten (en dat is er niet) of veilige slaapplaatsen (is er ook niet) zullen katten elkaar accepteren en uiteindelijk zelfs een band met elkaar opbouwen. Op dit moment moeten we de poes echter naar binnen lokken in de avond met een bordje voer. Ze wantrouwt ons. Soms gebeurt het dat ze dus een nacht buiten op de deurmat slaapt bij de voordeur. Dan komt ze gelukkig wel in de ochtend snel mee naar binnen. En ze is bijzonder vergevingsgezind. Ze kan na een uur helemaal vergeten zijn dat ik haar naar binnen gelokt heb of haar de nacht in de achterkamer en keuken achtergelaten heb. Ze is meestal erg blij me te zien. Als ik thuis kom gaat ze op het tuinpad op haar rug liggen en mij allerliefst aankijken. Ze laat zich graag aaien. Soms slaapt ze een nachtje op ons bed en is ze zielsgelukkig als ik haar met mijn slaperige hoofd knuffel. Hoewel het misschien lijkt of het aan de keus van de kat ligt, of katten wel of niet met elkaar overweg kunnen, maakt de manier waarop de kittens in huis aan de poes geïntroduceerd worden wel degelijk het verschil. Tussen een succes of mislukking. Daarom is een voorzichtige introductie en superlangzame aanpak nodig om overdreven reacties te voorkomen. Wij hebben de kittens eerst anderhalve week apart in een slaapkamer gehouden. De poes daar laten ruiken als de kittens weg waren. De állereerste ontmoeting was echter met z’n drieën… Ze zag er eentje, schrok ervan, maar toen de tweede aan kwam spurten was ze in angst. Misschien is het daar fout gegaan? Volgens gedragstherapeuten kun je het na twee dagen weer opnieuw proberen. Zo modderen we al een maand aan met geplande ontmoetinkjes en ze omslachtig bij elkaar uit het zicht houden. Ik ben er onderhand wel klaar mee. Het kan weken duren voordat ze elkaar tolereren, en maanden voordat ze ontspannen kunnen zijn in elkaars aanwezigheid. Hoeveel geduld moet ik nog opbrengen voor een wapenstilstand?

‘Hee, hoe gaat het nu met je?’ vraagt hij. Mijn antwoord is niet zo positief. ‘De pijn is weer erger geworden. Ik begrijp zelf niet goed waar het vandaan komt en dus pieker ik me suf.’ Dit kniezen uit zich bij mij voornamelijk in snoepen. Koekjes, chocola, taartjes. Vanwege de pijn die uitstraalt in mijn linkerbil kan ik niet meer langer dan een kwartiertje zitten. Ik kan het nog íets uitstellen door op mijn rechterbil te leunen, maar na verloop van tijd moet ik gaan bewegen. Bingewatchen is dus onmogelijk voor mij. Dat is natuurlijk het minst erge… Het ergste is dat ik tot voor kort nog maar vijf kilometer mocht rennen van de fysiotherapeut en sinds vandaag zelfs moet stoppen moet hardlopen. Ik liep twee keer per week tussen de acht en elf kilometer door het Mastbos. Afstand lopen verergert mijn klachten. De aanhechting van een pees aan mijn linker heupbot is geblesseerd. Mijn bilspieren blijken onderontwikkeld te zijn. Nou, dat verwacht je niet van een hardloper toch? Dus wel! Juist bij hardlopen worden de bilspieren helemaal niet getraind. Ik moet nu dus bilspier versterkende oefeningen doen. Ik vóel dat mijn spieren daar heel slap zijn. Ik kan maar weinig herhalingen doen liggend op mijn zij. Bilspieren vangen de klappen van je botten op tijdens het hardlopen en helpen dat je bij elke stap snel stabiliteit vindt. Ik voelde de pijn al langere tijd tijdens het hardlopen, maar het trok toch ook weer weg. Nu niet meer. Sterker nog, als ik gewoon wandel op straat voel ik het ook. Ik kom nu zo’n maand of twee bij de fysiotherapeut en hij behandelt mij met shock wave therapy op drie punten op mijn heup. Zeer pijnlijke vier minuten! Daarnaast zit mijn onderrug elke week weer opnieuw vast. Het bindweefsel én de spieren. Massage van bindweefsel doet zoveel pijn. Hij kraakt ook meestal wat botjes onder in mijn rug. Ik baal zo van mijn blessure, dat ik van de weeromstuit ben gaan snoepen. Ik heb geen weerstand meer om mezelf halt toe te roepen. Ik heb een schuldgevoel, omdat ik minder beweeg zou ik juist minder moeten gaan eten. Ik krijg er ongelukkige gevoelens van. Psycholoog Launspach schreef: ‘Geef jezelf vooral toestemming om voor je welzijn te kiezen. Dat cadeau gun ik iedereen: jezelf regelmatig rust gunnen en voorrang geven.’ Daar moet ik wat mee gaan doen, voor mijn welzijn kiezen...

Jarig!

Happiness is being content with what you have, living in freedom and liberty, having a good family life and good friends.
- Divyanka Tripathi

“Happy Birthday to you. Happy Birthday to you.” wordt er door vijfendertig familieleden gezongen aan een lange tafel onder de parasols. Ons oudste kind wordt verrast door een heel erg roze verjaardagstaart. Met brandende kaarsjes erin. Voor alle anderen staat er gebak en ijs op een tafeltje met schoteltjes en vorkjes. We werden deze bloedhete middag in Soest ontvangen met een goed koud glas champagne. We hebben dus al een gezellige borrel achter de rug en er is flink gezwommen deze zonovergoten middag. Een balletje getrapt op het grasveld of met veel vertier iemand in het water geduwd. Uiteraard hoorde daar met een Zuid-Afrikaanse gastheer een braai bij met veel goed vlees. We zijn aan de toetjes toe. Ons kind, de jarige job, heeft de heerlijke roze taart helemaal voor zichzelf gekregen. Natuurlijk mogen we allemaal een stukje mee eten. De datum prikken voor de eerste ‘neven- en nichtendag’ met vijfendertig familieleden was niet makkelijk. Toen wij de enige waren die 1 juni een vraagteken op de datumprikker hadden ingevuld vanwege de eenentwintigste verjaardag van ons kind werden we overgehaald door de beloofde verjaardagstaart. De belofte werd ingelost. Omdat er ook wat Afrikaners aanwezig waren op de ‘neven- nichtendag’ zetten wij als gezin spontaan het beetje gospelachtige lied in dat we in Namibië ooit geleerd hebben. “May the light of the lord shine on you, Happy Birthday to you”. Een vrolijke boel. Voor ons eindigt de avond na de grote groepsfoto voor het zwembad. Volgende ochtend, op de daadwerkelijke eenentwintigste geboortedag van onze dochter, zongen we natuurlijk nogmaals traditioneel aan haar bed. Cadeautjes op het grote bed. Een versierde huiskamer én tuin. De heetste 2 juni ooit! We eten haar lievelingstaart in de tuin en zij blaast de kaarsjes uit. Zoals we dat altijd doen mag zij het restaurant uitkiezen. Steevast kiest ze een sushi restaurant en zo zitten we op een drijvend terras in onze strandjurkjes en mijn lief in z’n korte broek. Een zwoel windje. Veel mensen in de stad vanwege het jaarlijkse jazz festival. We proosten met tropische cocktails. Op haar volwassenheid. Op het afronden van haar studie deze maand en op haar nieuwe carrière bij een groot accountantskantoor. We proosten ook op eenentwintig jaar ouderschap van mijn lief en mij.

Mijn familie. Mijn familie van vaders kant is niet voorbeeldig. Ook niet echt harmonieus te noemen. Ingewikkeld eerder. Mijn moeders kant wel. Zij had twee lieve zussen. Daar ga ik nu ook nog heel fijn mee om. Haar ouders, mijn opa en oma, kwamen regelmatig langs en bleven altijd logeren toen ze met hun VW kevertje over de Afsluitdijk naar Groningen kwamen rijden. Ik wachtte altijd buiten op ons plein totdat ik het typische geluidje van de Volkswagen in de verte hoorde. Voor mijn gevoel had mijn oma altijd twee chocolade repen verstopt in de zak van haar keukenschort. Ook nam ze telkens twee babypopjes mee, voor mijn zusje en mij. Ze breidde en haakte er ook altijd kleertjes bij of naaide dekentjes in een schattig slaapmandje. Een keer heeft mijn opa een heel poppenhuis met twee verdiepingen voor mij getimmerd. Een heus piepklein toiletje en douche erin geknutseld van een rode en blauwe punaise en klei. Mijn oma naaide de gordijntjes en het beddengoed. Zo natuurlijk als dat contact met die kant van de familie altijd verliep, zo onnatuurlijk waren de relaties aan mijn vaders kant. Toch herinner ik me ook mijn opa die op zijn motor uit Santpoort naar het hoge Noorden reed. Hij zei altijd dat wij daar achter kranten geplakt zaten… Mijn opa, die in mijn herinnering altijd een pak droeg, kon een goocheltruc met een dubbeltje die in zijn mouw verdween. En wij kregen altijd een koetjesreep van hem en hij vulde onze hand met wat centjes als zakgeld. Mijn vader heeft een periode in een kindertehuis gewoond, omdat zijn moeder te ziek was om voor de kinderen te zorgen. Hij had, eenmaal piepjong getrouwd met mijn moeder, regelmatig langdurig ruzie met zijn vader, zijn zus of een van zijn broers. Altijd met iemand in onmin. Ingewikkelde relaties. Mijn neef die in Zuid-Afrika geboren en getogen is woont nu in Soest. In een prachtige villa met zwembad. Zijn tuin grenst aan een prachtig bos. Toen zijn ouders in 1972 emigreerden naar Zuid-Afrika zouden mijn ouders ze vergezellen. De visa’s waren al aangevraagd. Het pasfotootje voor mijn visum heb ik nog steeds. Ik was toen drie jaar… Mijn moeder durfde op het allerlaatste moment niet mee. Koudwatervrees. Heimwee. Deze neef dus wilde graag de eerste ‘neven- en nichtendag’ organiseren in zijn achtertuin met zwembad. Hij wilde het zonder, zoals hij zelf schreef, gedonder van onze ouders. Mijn ouders leven niet meer. Mijn oudste oom en tante uit Zuid-Afrika wonen op dit moment bij mijn neef en zijn man in de villa. Ik ken mijn neven en nichten eigenlijk nauwelijks. Toch is het wel vertrouwd, omdat hun namen wel altijd genoemd werden binnen ons gezin vroeger. We dragen ook bijna allemaal dezelfde achternaam. En op deze dag herkennen we écht wel de trekjes in elkaars gezichten. Mijn neef had de week voorafgaand toevallig een tas met foto’s en brieven ontvangen van onze jongste oom, het jongste broertje van mijn vader, die helaas al jong overleden was. Er zaten oude, handgeschreven brieven in van mijn opa. En oude foto’s van mijn vader en moeder samen. “Jeetje, wat had jij een knappe vader zeg!” zegt mijn neef vanuit de grond van zijn hart. Dat klopt ook wel. Altijd hordes vrouwen om hem heen. Mijn ouders zijn veel te snel en te jong getrouwd. En weer gescheiden. Een ieder van ons heeft op deze eerste ‘neven- en nichtendag’ zijn eigen familiegeschiedenis mee te dragen. De levensstroom loopt van voorouders, overgrootouders, grootouders, ouders naar kinderen en kleinkinderen. Iedereen heeft zijn eigen plaats. Ondanks dat het voor mij bijna half-vreemden waren delen wij wél gezamenlijk dezelfde opa en oma. En onze ouders kwamen uit hetzelfde gezin waarbij hun moeder veel te jong overleed aan kanker en hun vader lange tijd twee banen had om in de medicijnen van zijn vrouw te kunnen voorzien. Je familiegeschiedenis bepaalt samen met de ervaringen uit je huidig eigen leven hoe je naar de wereld en naar anderen kijkt. Best interessant om zo eens je licht op je familieleden te laten schijnen.

Een doos vol liefde...

“Pause, breathe, and lift, undefined, what is possible. Let the feeling of celebration come upon you, even if you do not comprehend cerebral reasons to justify it. For from that center, it will generate its own, able to carry you, until the original ones manifest, from that very portal you chose to fashion, unrestricted.”
― Tom Althouse

Vol adrenaline komen we diep in de nacht thuis. Mijn lief en ik kunnen écht nog niet slapen. De beplakte doos met foto’s uit de Andes in Peru staat lonkend op tafel…. Helemaal gevuld met enveloppen. Felicitaties. Donaties. We zetten een kop relaxing tea, kijken elkaar aan…”Zullen we?” En dan trekt mijn lief de doos naar zich toe en begint de eerste enveloppe te openen. Het blijkt een doos vol liefde! Allemaal lieve woorden op mooie kaarten… En allemaal donaties voor ons goede doel in Peru. Het voelt precies als toen we na de bruiloft samen de enveloppes openden op het grote bed. We leggen alle briefjes op een stapel. En daarna tellen we over de negenhonderd euro! We leggen zelf de rest bij tot het mooie bedrag van duizend euro. Op onze felicitaties aan Simone van de Peruaanse stichting Por Eso! krijgen we een (zoals ze zelf schrijft) HEEL blije reactie. Ze had net koffie voor het team gemaakt en had meteen ons nieuws met het team gedeeld. Voor hen is het zó motiverend om te horen wat voor een prachtige initiatieven er bestaan. Daarna gingen ze allemaal weer naar de dorpen. Sommige bouwen daar kassen met de families en anderen geven les aan de leraren en leerlingen op school. Zo leuk dat we zélf de mensen van de stichting ontmoet hebben en één van de dorpen waar ze werken bezocht hebben. De ochtend na ons feest ontbijten er veel mensen aan onze lange tafel. Mijn lief, ik en onze Mexicaanse vrienden vertrekken eind van de ochtend naar het Belgische Brugge. Voor onze verjaardag hadden we, naast een gulle schenking, een hotelovernachting van ze gekregen. Midden in het oude centrum. We keuvelen daar wat met z’n viertjes en genieten ondertussen na van het feest. We zitten op zonnige terrasjes, kopen Belgische bonbons en eten verschrikkelijk lekker op een buitenterras. We lachen wat af. Ik plof die avond doodmoe van alle aandacht en gezelschap als een blok in slaap. De volgende ochtend zitten mijn lief en ik oneindig lang in het warme hotelbad. We bespreken steeds leuke herinneringen aan het feest. Hoe we hebben gelachen. Hoe lekker de hapjes waren. Hoe gezellig de bar was. Hoe lief en aardig iedereen tegen ons was. Dat het café precies de juiste grootte had. Hoe fantastisch gul de donaties waren voor ons goede doel. Hoe gezellig iedereen het met elkaar had. Hoe heerlijk er gedanst werd. Hoe blij we zijn met de feestfoto’s. Hoe fijn het was om met allemaal te proosten op de liefde, vriendschap en het leven. Hoe goed de muziek was die DJ Bart draaide. Ik voelde me heel gelukkig in dat warme bad in Brugge. Met mijn lief. En in de hotelkamer ernaast de aanwezigheid van onze verschrikkelijk lieve vrienden. We ontbijten nog zeer uitgebreid met elkaar in het hotel. Goede gesprekken. Plezier. Uiteindelijk nemen we afscheid, in Brugge. Zij reizen nog een weekje door België. Ik ga thuis lekker in mijn joggingbroek achter de computer naar de feestfoto’s kijken. Allemaal blije mensen op de foto’s. Mijn hart verwarmt. Zó wilden wij onze mijlpaal vieren. Omringd door de mensen die we liefhebben. We hebben deze avond en nacht ons leven gevierd. Onvergetelijk. Zeker ook door de foto’s die ik in een mooi album zal plakken. Deze herinnering blijft voor eeuwig. Van mijn Mexicaanse vriendin krijg ik een lieve kaart uit België dat ze nooit zullen vergeten dat ze dit met ons hebben mogen vieren. Dat is wederzijds. Dankbaarheid.

Een nadeel van mijn werk in de zorg is dat feestdagen gewoon werkdagen zijn en dat je dus niet automatisch vrij bent. Zo kwam het dat ik dit jaar tot nu toe de feestdagen die op doordeweekse dagen vielen gewoon gewerkt had. Gewoon onoplettendheid. Daarom ben ik na Pasen eens goed in mijn agenda gaan kijken en heb ik bewust wat vrije dagen opgenomen. Hemelvaartsdag was ik vrij. Net als onze meiden en mijn lief. Wat gaan we doen? De weersvoorspellingen waren maar zo-zo dus we hadden een bezoek aan de oudste stad van Nederland bedacht. Dordrecht. Food festival. Hoe dichter bij de dag kwam hoe beter de weersvoorspellingen werden. Woensdagmiddag besloten we spontaan de plannen om te gooien en naar het strand te gaan. De plek waar we allemaal enorm kunnen genieten. Scheveningen. Een strandwandeling. Voetbal mee. Schoenen uit. Balletje schieten. Beetje rustig kletsen. Aandacht voor elkaar. Een visje op de boulevard. En ik neem ook altijd een paar handdoeken mee om lekker op neer te ploffen op het zand. Zo kwam het dat we Hemelvaartsdag oudste dochter oppikten van de Erasmus waar ze in een groepje aan haar thesis werkte. Met ons complete gezin zochten we de zon op. Heerlijk. We ploften op de handdoeken lekker dicht bij elkaar. De zon warmde ons op. We kletsten en lachten wat af. Heel ontspannen. Op onze rug of onze buik. Ogen gesloten. Ik hoorde de plannen voor de zomer nog een keer langsgaan. Reisjes naar verre vrienden. Oudste naar Berlijn. Middelste naar Londen. Jongste naar Amsterdam. Allemaal om hun Mexicaanse vrienden te ontmoeten. Laatste examen voor oudste. Afstudeerdatum. Rijlessen. Middelste heeft sollicitaties voor een zomerbaan. Jongste heeft een laatste proefwerkweek. We fantaseren ook over Noorwegen. Ze gaan allemaal mee. We zetten de trend relaxt voort bij een strandpaviljoen waar we lekker buiten eten. Eenmaal thuis voeg ik de daad bij het woord. Ik reserveer maar meteen twee keer een oversteek van Kopenhagen naar Oslo en terug van Oslo naar Frederikshaven. Twee nachten op een groot cruiseschip… Over zes weekjes vertrekken we al!