Singelloop

Het verschil waarop we aandacht geven is het verschil tussen au en wow.
- Isaac Shapiro

Op mijn fiets reed ik op zondagochtend redelijk vroeg voor een zondag naar het centrum. Breda ontwaakte. Mensen van dweilorkesten liepen in groepjes richting het centrum. Trommels met riemen op hun buik gedragen. Vrijwilligers op straat die de wegen aan het afzetten waren met hekken en linten. Wat een organisatie! Ik kreeg er steeds meer zin in. Een opgewonden gevoel. Het herfstzonnetje scheen al uitbundig. Er was iets groots gaande... Met meer dan 18.000 deelnemers werd het deelnemersrecord dit jaar verbroken. Er waren 35 muziekgroepen en één DJ langs de weg. Meer dan 80.000 toeschouwers. Ik deed mee aan de Singelloop. Het jaarlijks sportevenement in het eerste weekend van oktober. Met mijn hardloopgroepje deden we de vijf kilometer loop. Voor het eerst deed ik mee mét een hardloopvereniging. Wat is dat leuk! T-shirts van onze vereniging. Samen opwarmen voor de wedstrijd. Samen starten in hetzelfde startvak. Samen een beetje zenuwachtig. Omgeroepen worden door de luidsprekers. Opgewacht worden door je trainer en medelopers. Het delen van ieders hardlooptijden. Achteraf verzamelen in een caféetje op de Markt. Lekker wat drinken met elkaar. Gezelligheid. Uitzicht op het parcours. Toejuichen van andere lopers van onze vereniging. Sámen.

Vroeger hebben wij met ons jonge gezinnetje meerdere jaren meegedaan aan de Singelloop namens de Montessori school. De familieloop. Ook toen werden we trouwens omgeroepen door de luidsprekers. We liepen met de babyjogger waarin kleine Maren met een rood kabouterjasje zat. Dat trok aandacht! We stonden zelfs met een grote foto in de regionale krant. Eén keer heb ik met oudste dochter meegelopen. Jaren geleden. Mark heeft zelf regelmatig meegelopen aan de Singelloop waarbij ik hem dan toejuichte ergens langs het parcours. Nu juichte hij míj toe. Op verschillende plekken werd ik aangemoedigd door Inden en Mark. Na een paar kilometer liep ik eindelijk redelijk in m’n uppie op mijn eigen tempo. Wat een drukte bij zo’n start van de wedstrijd. Ook onderweg hoorde ik mijn twee grootste fans naar me roepen vanaf de zijlijn. Telefoontjes in de hand voor filmpjes en foto’s. Toeschouwers waren soms bijna net zo enthousiast. Ik voelde me verre van alleen. Twee avonden in de week lopen we normaliter samen door het Mastbos. Sinds afgelopen week moeten we van de trainer op de atletiekbaan trainen. Het is te vroeg donker in het bos. Onveilig. De baan ligt aan de rand van het bos. Toch vind ik het stukken minder leuk op de baan. Het enige voordeel dat ik zie is dat we onze techniek verbeteren en de tijd. Ik mis nu al de routes over de bloeiende heide, de gortdroge zandpaden, het nieuwe frisgroene blad in het voorjaar, de herten en het genot van een natuurlijk parcours in het bos. Sinds een week lopen we in het felle licht van lantaarnpalen. Wel in elk weertype, dat wel. Ik heb mijn tijd verbeterd op de vijf kilometer en dat geeft ook wel een kleine kick. Inden en Maren hebben beloofd volgend jaar de Singelloop mee te doen. We gaan met mijn hardloopgroepje in december weer een volgende wedstrijd lopen. In de nacht. Met lichtjes. Zevenenhalve kilometer bosloop. Daar denk ik dan maar aan op de ongezellige atletiekbaan.