Sweet Home Alabama - 2002

LIEDJES DIE BARSTEN VAN ENERGIE
“Life, he realized, was much like a song. In the beginning there is mystery, in the end there is confirmation, but it's in the middle where all the emotion resides to make the whole thing worthwhile.” 

- Nicholas Sparks

Mijn moeder en haar vader speelden accordeon. Ik vond het als kind eigenlijk een ontiegelijk ouderwets, in mijn ogen heel lomp, muziekinstrument. In de loop van mijn leven denk ik daar wat meer genuanceerd over. Mijn opa speelde er heel ouderwetse Amsterdamse volksliederen op waarbij hij ook zong. ‘Als de lente komt dan stuur ik jou tulpen uit Amsterdam’. Mijn opa was een Amsterdammer. Mijn moeder erfde zijn keyboard. Zij speelde daar in onze logeerkamer thuis op, met een koptelefoon op haar hoofd. Voor ons vertrek naar The States toen we bij mijn moeder in huis logeerden speelde ze soms ook met ons eenjarige dochtertje op schoot. Fijne herinnering. Deze avond zijn mijn lief en ik bij een optreden van een folkgroep. Ze spelen nostalgische swingfolk. Vanavond genoot ik van maar liefst twee accordeonspelers die met drie andere muzikanten zeer vermakelijk Ierse folk music speelden. Bij sommige liedjes moest ik me inhouden om niet spontaan een dans te doen. Vooral bij de strijdliederen uit Ierse of Britse oorlogen zoals het strijdlied van de Schotse Jacobieten. Zulke liedjes barsten van energie bijna uit hun voegen. Toch was het maar een klein huiskamerconcert voor zo’n dertig man publiek. Gewoon bij ons in het dorp. Ik las hun aankondiging in het plaatselijke kerkblaadje. In de kelder van een cultureel centrum. Er was een muzikant met een doedelzak, hij bespeelde ook een fluit en maakte zelfs authentieke muziek met twee metalen lepels. Ik houd ervan. Ik houd ook erg van een mondharmonica zoals Bruce Springsteen of Thomas Acda speelt, maar dat speelde hij dan weer niet. Toen de bekendste liederen voorbij kwamen zongen we allemaal heel gemoedelijk mee. ‘Whiskey in the jar’ en ‘The wild rover’. Heerlijk. Muziek is een universele taal die we allemaal begrijpen. De combinatie van klanken kunnen ons raken zoals geen uitgesproken of geschreven woord dat kan. Het juiste lied heeft dan ook de kracht om me blij te maken, vanaf de eerste toon. 

Ik geniet ook altijd zo van straatmuzikanten. Ik kan daar echt de tijd voor nemen (zeker tijdens onze reizen) om lang naar te luisteren. Vaak tot ergernis van mijn reisgenoten. Dezelfde vibe van straatmuzikanten voelde ik vanavond ook - zij speelden al meer dan twintig jaar samen. Het plezier spatte er vanaf en dat is besmettelijk. Tijdens onze reizen hebben wij onvergetelijke optredens gezien. In Ljubljana speelde zo’n groep rondtrekkende jonge hippies met weinig geld die elkaar nauwelijks kenden en zij vroegen tussen hun optredens door ook naar een slaapplaats voor de nacht. Ik vind dat zigeunerachtige superromantisch. In de Franse havenstad La Rochelle stond een flink grote groep jongelui uit verschillende landen op een kade te zingen. Ze hadden echt plezier met elkaar. Dan baal ik gewoon dat we weer verder gaan. In dit geval moesten we naar het station lopen om onze oudste dochter en haar boyfriend van de trein uit Bordeaux op te halen, wat natuurlijk een heerlijk weerzien was. Een half jaar terug waren mijn lief en ik bij één van de eerste live concerten in een Ierse pub in Killarney. Iedereen in de bar zong luidkeels mee, wij ook. We waren er na alle lockdown’s aan toe zeg maar. Mijn lief en ik hadden een glas Guinness beer gedeeld: we werden wat losser. We zochten steeds snel de lyrics op onze mobiel op. Een ander concert - van zo’n twintig jaar geleden - waar ik echt heel warme herinneringen aan heb was in het zuidelijke Alabama. Ik had een advertentie in een plaatselijk krantje zien staan. W.C. Handy music festival. De setting: niet ver van ons huis in Florence in een oude mansion, zo’n wit immens groot plantation house. Het was die zaterdagmiddag verstikkend heet en we zaten met een groep luisteraars op de patio waar het nog enigszins koel was. De mannen speelden ontroerende jazz en blues songs. Onze twee dochters (toen vier en twee jaar oud) dansten voor ons op de muziek. Midden in de groep toehoorders. Eén van de bandleden vroeg of ze misschien op de wasbordjes mee wilden spelen. Dat deden onze twee ‘missy’s’. Daarna kregen ze een warm applaus. Onvergetelijke ambiance! Een andere fijne herinnering heb ik aan een live optreden in de Cubaanse stad Trinidad. Daar speelden sowieso op elke hoek wel een paar mensen live muziek. Het was een broeierige, warme avond zoals alle avonden daar. We sliepen in een prachtig antiek huis in de stad. In de avond slenterden mijn lief en ik naar een groot plein in het oude hart. Er speelde een Cubaanse band met geweldige, opzwepende salsa muziek. Mijn lief en ik hadden toevallig destijds wekelijks salsa lessen in mijn Mexicaanse sportschool waar ik ook zumba les had. Natuurlijk gingen die avond onze voetjes van de vloer. Ik heb die avond genoten. De muziek, het plein, de vibe, de romige piña colada’s, mijn heupen bewogen steeds zwieriger. In Krka National Park in Kroatië, waar het overigens óók snikheet was, deden we een tour met een modern busje met koele airconditioning. We wilden ons eigen Volkswagenbusje op de kampeerplaats laten staan, maar het zou ook te warm zijn geweest om daarin rond te rijden. Voor de lunch werden we afgezet bij een eeuwenoude watermolen middenin het nationaal park. Zij hadden een terras dat echt uniek was. Het koele water uit één van de vele watervallen stroomde over het terras. De tafelpoten stonden in het verkoelende water. Gympies en sokken uit en lekker onze oververhitte voeten laten verfrissen. Ondertussen kregen we schalen met dun gesneden ham, stukjes worst, stukjes stokbrood en vers fruit geserveerd. Aan een tafeltje naast ons zaten vier oude, gepensioneerde heren te kaarten. Ineens pakte één van hen een gitaar tevoorschijn en speelde uit zijn hart. Ze zongen alle vier mee. Niemand verstond het maar iedereen genoot. Zij zelf nog het meest. 

Little Salvador

BLAASONTSTEKING
‘Hoe meer er gebeurt, hoe minder ik meemaak.’

- Nicolien Mizee

Alledrie onze meiden waren thuis op de warme zaterdag voor Pasen. We lunchten aan de eettafel in de tuin. De zon scheen uitbundig. We waren allemaal bij elkaar vanwege de Paasdagen die we samen gingen vieren en omdat onze jongste een prom dress wilde aanschaffen voor het grote bal voor examenkandidaten. Na haar examens - maar voor de examenuitslag - is er een groots schoolbal georganiseerd. Wij wilden allemaal mee op zoek naar dé jurk. Haar oudere zussen hadden destijds een knalrode en een zwarte galajurk gedragen. Nu ging ons laatste kuikentje een prom dress uitkiezen. We leefden allemaal mee. In mijn ooghoek zag ik ons grijze katertje om de paar minuten in de tuin een gat graven, twee tellen erboven zitten en weer met zand dichtgooien. Zo verplaatste hij zich zenuwachtig tussen de fruitbomen. Ik herkende het gedrag: blaasontsteking. Als een kat niet kan plassen kan hij spoedig overlijden omdat zijn nieren hem vergiftigen. Ik belde onze dierenarts die geen dienst had dit lange Paasweekend. Ik moest het dierenziekenhuis in Waalwijk bellen. Ik twijfelde even vanwege de prom dress, maar de gedachte dat hij misschien niet kan plassen nú, deed me beslissen meteen te bellen. Ik kreeg te horen waar ik bang voor was. We moesten zo snel mogelijk met de kater naar de dierenarts komen. Ik hoorde de meiden kreunen van teleurstelling… daar ging het middagje shoppen voor een feestjurk. In plaats daarvan reden we met z’n vijven naar Waalwijk. Kat in de tas op schoot. Gelukkig was zijn blaas leeg anders had hij een katheter gemoeten.… Hij kon nog plassen. De dierendokter zei dat we vroegtijds zijn klachten opgemerkt hadden. Hij had een beginnende blaasontsteking. De derde al in zijn korte leventje. Precies een week eerder had hij net een tiendaagse antibioticum kuur afgerond. Hij plaste toen nauwelijks nog. En de kleine druppeltjes die hij kon plassen waren helemaal donkerrood van het bloed… Er volgde een medicijnenkuur met twee keer per dag een tablet in zijn bekje wat telkens weer leidde tot een gevecht, want hij spuugde de pil achter elkaar weer uit. Mijn decolleté en handen zaten die dagen onder de kattenkrabbels en littekens. Alleen onze jongste dochter kon Salvador over haar bovenbenen vouwen en de pil er zo in mikken. Naast de pillen kreeg hij een vloeibaar pijnstillertje dat we over een theelepeltje natvoer deden. 

Sommige katten zijn erg gevoelig voor blaasontstekingen. Als katten eenmaal een blaasontsteking hebben gehad, blijven ze een tijd extra vatbaar voor een terugkerende infectie. Eén van de redenen waarom katten gevoelig zijn voor ontstekingen aan de blaas is dat ze van nature geneigd zijn om heel weinig water te drinken en daardoor niet veel plassen. Hierdoor krijgen bacteriën, die via de plasbuis de blaas binnendringen, veel meer kans zich te vermeerderen. Daarnaast is stress funest voor zo’n beestje. Het territorium delen met verschillende katten, zoals bij ons thuis, kan zo’n stressfactor zijn. Stress is voor elke kat heel vervelend en kan allerlei verschillende klachten geven waaronder dus blaasontsteking. Er zijn natuurlijk ook blaasontstekingen die ontstaan door een medische reden zoals blaasgruis/stenen, verkeerde voeding, poliepen of andere afwijkingen in de blaas. Ik heb met de dierenarts afgesproken dat we bij de volgende blaasontsteking een echo laten maken  zodat we medische oorzaken kunnen uitsluiten. Het is natuurlijk belangrijk voor Salvador om de eventuele oorzaak van stress te achterhalen en die weg te nemen. Katten kunnen veel stress hebben van elkaar. Ze moeten binnen hetzelfde huishouden elkaar kunnen ontlopen als ze dat willen. Een veilig plekje op een kast helpt bijvoorbeeld goed. Dat heb ik meteen gemaakt door over een oude kartonnen doos een T-shirt van mij te trekken. De ronde opening die ik in de doos geknipt had precies achter halskraag. Dat Salvador achter onze oude kat aanrent (en niet bang lijkt) is volgens de arts een reactie van hem om van zijn onrustige angstgevoel af te komen. Toen het destijds niet boterde tussen onze oude poes en de twee nieuwkomers kocht ik een verstuiver met hormonenolie die de katten een rustig gevoel moesten geven. Helaas werkte dat niet in ons kattenhuishouden. Wanneer dieren (dit geldt trouwens ook voor mensen) hun plas lang ophouden, wordt de urine meer geconcentreerd en door het niet legen van de blaas kunnen bacteriën zich vermenigvuldigen. Daarom is het belangrijk dat het plassen, oftewel het naar de kattenbak gaan, zo aantrekkelijk mogelijk gemaakt wordt. En daar zit dus nóg een stressfactor voor Salvador. Zo’n twee maanden geleden kocht ik twee nieuwe, praktische kattenbakken die een dubbele bodem hebben waar de door-vocht-uiteengevallen zaagselpellets door het rooster in de bak eronder vallen. De kattenbak blijft dus veel langer schoon. Helaas vond Salvador de zaagselkorrels helemaal niks, het klapdeurtje vond hij ook te spannend. Dus heb ik weer het oude kattengrit voor hem gekocht en de deurtjes van de twee bakken verwijderd. Gelukkig waren we snel klaar in het dierenziekenhuis en hebben we Salvador lekker thuis afgezet. Wij zijn met z'n vijven alsnog naar de winkel met feestjurken gereden. In de auto vertelde jongste kind dat ze het aller-allerliefst een effen paarse galajurk wilde, en daar hing hij: een prachtige, goed passende paarsglanzende strapless galajurk. Een paar nieuwe zilveren hakjes vonden we erbij en zelfs een klein tasje van parelkraaltjes voor haar mobiel konden we scoren. Ze voelde zich geweldig. Ons kleinste kuikentje is klaar voor het schoolbal met muziek en dans.

Our VW camper in the spotlights

IN THE SPOTLIGHTS

“Laurel: I don't need a ring or a license, or a spectacular white dress. It's not marriage so much, or at all really, that matters. It's the promise. It's the knowing someone wants me to be part of his life. Someone loves me, that I'm the one for him. That's not just enough, it's everything.” 

― Nora Roberts

De regen sloeg hard tegen de zolderramen toen ik wakker werd. Regen zou heel jammer zijn voor het bruidspaar vandaag. Ze hebben immers drie keer hun trouwfeest moeten verzetten vanwege het virus. Hoe zuur zou het dan zijn dat het precies vandaag zo hard regent en stormt? Na mijn yogales maak ik me gereed en stap in onze antieke VW bus die al een paar dagen voor de deur staat. Vooraf de buitenkant schoongemaakt en het chroom mooi opgepoetst met schoonmaakazijn. De tank met benzine gevuld. Mijn lief had het fietsenrek eraf gehaald voor de gelegenheid. Veel fotogenieker. Onze kampeerspullen uit de achterklep gehaald, gezellige schapenvachtjes op de zittingen. Tros ballonnen. Ik had eerder al nieuwe wieldoppen via internet gekocht. Eerst haal ik de bruidegom op met zijn twee zoontjes. De fotograaf is al binnen om wat fotootjes te schieten. Ik krijg twee bosjes met gekleurde linten om aan de spiegels van de bus te hangen. Daarna wordt er een fotoshoot met de jochies en hun papa bij onze Volkswagen bus gedaan. Het waait maar het blijft droog. Vervolgens rijden we naar het ouderlijk huis van de bruid. Bekend terrein voor mij, ik zag de moeder van de bruid wekelijks. Ik nam één van mijn cliënten elke vrijdagmiddag mee naar haar, de kapster. Ik bleef dan gezellig een kop thee drinken. Ik parkeer de bus voor haar deur en de bruid komt traditiegetrouw de trap af in de hal. Binnen in de huiskamer wordt er met familie en wat vriendinnen geproost met limoncello. Na wat foto’s van het bruidspaar voor het huis en in de bus rijden we naar oma in het verzorgingstehuis, binnenin het oude stadshart van Breda. Ik parkeer de bus pal voor de voordeur.  Oma geniet van haar kleindochter in een prachtige witte bruidsjapon. Toch gaat helaas ook heel veel langs haar heen. Oma vindt de oude bus prachtig. De fotograaf stapt bij mij voor in de bus, we gaan met het gezinnetje de binnenstad afstruinen voor mooie fotolocaties. Ondanks de slechte weersvoorspellingen blijft het de hele dag gelukkig droog. De storm heeft de regenwolken verdreven. Mooi licht om te fotograferen. Wat een geluk! Ik parkeer midden op het kasteelplein,  wurm me door fotogenieke, oude smalle eenrichtingsstraatjes en parkeer vaak clandestien op de stoep. Alles lukt. Ons charmante busje in the spotlights. 

Ik denk af en toe terug aan onze eigen trouwdag in de maand oktober. Begon ook met regen. Niet tijdens de fotoshoot gelukkig, maar wel vlak ervoor. De straten van Amsterdam waren nat. We staken de Sarphatistraat over waarvan de trambanen glad en nat waren. Voor het Amstelhotel klom ik met de hulp van mijn lief op de stenen rand van de brug over de Amstel, daar is op foto’s terug te zien hoe zwart de rand van m’n witte jurk al was. Ik balanceer over het randje van een stadsfontein op het Frederiksplein en we gaan het Wertheimpark in. Ons gehuurde, oude Kevertje reed ons daarna naar de Magere Brug over de Amstel waar we wederom in de nattigheid leuke bruidsfoto’s maken. Later blijkt de onderkant van mijn jurk werkelijk pikzwart te zijn geworden.  Ook de jurk van deze bruid wordt vuil, maar haar lieve moeder sopt met een sponsje haar jurk weer helemaal wit. Ook de witte overhemden van de jongens blijken (fruit)vlekken te hebben. De goed voorbereide bruid had de overhemdjes dubbel gekocht dus oma helpt snel met omkleden. Na een broodje, een kop thee en een hoop gedoe met honderd tassen die naar hotels, de feestlocatie, logeeradressen van de jongens en wel (of juist niet) in onze bus mee moeten, vertrekken we naar het oude theatertje in de binnenstad. De trouwlocatie. Alle gasten zijn daar al aanwezig en mogen buiten gaan staan om het bruidspaar te verwelkomen met bellenblaas. Wij wachten geduldig om de hoek in de VW bus op een seintje dat we mogen gaan rijden. Ik rijd het verboden-in-te-rijden smalle straatje in en jahoor daar staat iedereen te juichen. Ik toeter wat met de schorre claxon. De bruidegom schuift de deur open en het jonge gezinnetje springt eruit. Gejuich. Er worden nog wat groepsfoto’s gemaakt op straat en dan gaat het feestgedruis naar binnen. Ik manoeuvreer de bus heel voorzichtig achteruit het straatje weer uit en parkeer ergens een heel stuk van het theater vandaan. Ik loop weer terug en heb maar tien minuten van de officiële ceremonie gemist. Daar zitten ze vooraan op een Chesterfield bank, luisterend naar de ambtenaar die een leuk verhaaltje houdt. Ik zie de fotograaf rondrennen om foto’s te maken. Naar het balkon, weer terug, toch weer naar boven. Ik benijd haar niet. Je kunt het maar één keer goed doen. Bruiloften fotograferen is een stress klus. Omdat ik als chauffeur ook steeds op de fotolocaties aanwezig was maakte ik ook wat fotootjes met m’n telefoon. Ook filmpjes voor het bruidspaar. Tegenwoordig stuurt de fotograaf de beelden digitaal. Zeventwintig jaar geleden kregen mijn lief en ik na een aantal weken een groot album met zwarte pagina’s waar de mooiste foto’s van de reeks reeds ingeplakt waren. Geen negatieven, niks. Bijbestellen via de fotograaf. In ons album zaten ook foto’s waar we niet perse blij mee waren. Trucfoto’s waar we dubbel opstonden, of nog erger…wij als bruidspaar ín het bruidsboeket afgebeeld. Toen ons oude fotoalbum bijna zeven jaar terug helemaal verfomfaaid uit de zeecontainer van de Mexicaanse verhuizing tevoorschijn kwam twijfelde ik geen moment. Van het verzekeringsgeld kocht ik in Duitsland een prachtig wit fotoalbum met een bewerkte kaft van leder. Ik haalde alleen de mooiste foto’s uit het verkreukte album en plakte de allermooiste foto’s in het nieuwe album precies zoals ik het wilde. Sindsdien hebben wij een prachtig naturel trouwalbum mooi opgeborgen in een kartonnen doos. De avond dat het kersverse bruidspaar aan het feesten was in het theatertje bladerde ik voor old times sake nog eens door ons eigen trouwalbum. Heel tevreden. 

At Noordwijk Beach!

ZONNIG STRAND
‘In the sweetness of friendship let there be laughter, and sharing of pleasures. For in the dew of little things the heart finds its morning and is refreshed.’ 

- Khalil Gibran

Ergens begin van dit jaar hadden we een weekendje weg met oude vrienden bedacht. We kennen elkaar dit jaar al vijfendertig jaar. Dat was overigens niet de reden van ons gezamenlijk weekendje weg. April leek zo ver weg toen we boekten, en ook zo heerlijk voorjaar-achtig… We kozen optimistisch een strandlocatie tussen beiden woonplaatsen in. Op de bewuste zaterdag zagen we, eenmaal in Zandvoort aangekomen, echter overal sneeuw op de daken van huizen, sneeuw in de duinpannen… Na twee weken lang een warm lentezonnetje in onze achtertuin, vertrokken wij deze bewuste zaterdagochtend terwijl het net twee graden boven nul was. Tijdens een gezamenlijke lunch in een geweldig strandtentje pal aan zee, waar de zon tóch uitbundig scheen en de tafeltjes uitnodigend buiten neergezet waren, voelde het meteen als een korte vakantie. We hadden ten tijde van de boeking ook optimistisch een tour op vier E-choppers gereserveerd. Door de duinen. Emissieloos en geruisloos door de natuur. Drie uur lang. Een ijzige wind langs de ijskoude, besneeuwde duinpannen deed onze handen echter bevriezen aan het stuur ookal hadden we ons alle vier goed voorbereid met handschoenen. De dames zelfs lekker een gebreide muts op ons hoofd. Je zit stil op die elektrische chopper met een koude wind langs je gezicht. Mijn lippen bevroren bijna. Bij een stoplicht probeerde ik wat te zeggen maar ik kreeg geen beweging in mijn lippen! Toch was de route om te genieten. Muisstil door het landschap langs de Hollandse kust. Een heel andere ervaring dan met een auto of een motor. Heel veel wilde herten zagen we van dichtbij toen we richting Noordwijk tuften. In Noordwijk móesten we even afstappen om in het zonnetje, op een lekker beschut terras in een duinpan, onze handen en lijf op te warmen met warme chocomel. Ik vond het best spannend om op zo’n zwaar ding, die best hard gaat, te rijden. Ik durfde de heenweg niet harder dan vijfentwintig kilometer per uur. Het remmen vond ik vooral eng. De achteruit spiegels stonden zo ver uit elkaar dat ik bang was een lantaarnpaal langs de weg te raken. Bochten waren ook eng met zo’n zwaar stuur. Op de terugweg via Zandvoort naar Hillegom kreeg ik steeds meer vertrouwen, wat erg goed uitkwam, want we hadden ze drie uur gehuurd en de tijd begon te dringen. In volle vaart reden we met z’n viertjes achter elkaar naar de verhuurder. Mijn lief was de hekkensluiter, heel zorgzaam keek hij op mij toe of het wel allemaal oké ging. 

Ik heb één keer in m’n leven op een brommer gereden. De nieuwe brommer van m’n moeder. Een witte Tomos. Op de één of andere manier ging ik op een glad houten bruggetje onderuit. De stuurbekrachtiging was na de val kapot, ook mijn nieuwe Levi’s die ik van mijn weinige kleedgeld had gekocht, een flink bloedende snee in mijn knie en op mijn spierwitte spijkerjasje zat zo’n grote olievlek dat het er natuurlijk nooit meer uitging. Ik was een arme student, de val was een groot fiasco. Misschien was het dat angstgevoel dat ik deze middag niet helemaal voluit durfde te rijden. Toch heb ik enorm genoten van dit avontuur; rond zwerven door de prachtige duinen en het oude bos van Vogelenzang. Het was een gebied dat mijn lief en ik goed kennen, omdat wij vroeger in de zomer op de fiets van Hoofddorp, de woonplaats van mijn moeder, naar Zandvoort gingen om lekker op het strand te zijn. Ik herinner me een zomermiddag dat op de fietsband van mijn lief een bobbel zo groot als een ei verscheen. Een klapband stond te gebeuren. We belden aan bij één van de kapitale villa’s in Aerdenhout en vroegen om draad en naald. We naaiden de buitenband zo goed mogelijk als dat ging weer dicht zodat de binnenband niet kon klappen en zetten onze fietstocht naar het strand natuurlijk weer voort. We leverden de vier E-choppers nét op tijd weer in. In het hotel hebben mijn lief en ik eerst onze verkleumde voeten opgewarmd onder de hete douche. Ik had een splinternieuw, hip boutique hotel in het centrum van Zandvoort gereserveerd. Echt een modieus ingericht hotelletje met een fantastische douche. Die avond genoten we van een jarenlange vriendschap. Een reünie terwijl we smulden van het diner in een klein gezellig restaurantje. Herinneringen kwamen voorbij. Als achttienjarige leerden we onze vriend op de universiteit kennen - twee jaar daarna zijn vriendin, nu vrouw. Nu, als volwassenen en op één of andere manier geslaagd keken we terug op ons leven. De volgende ochtend kozen we voor een ontbijtbuffet in een doorsnee hotel van een grote keten. Bijna twee uur samen zitten ontbijten en bijpraten. Onze oude universitair docenten van vroeger kwamen nog even ter sprake. Door het raam zagen we regen uit dichtgepakte donkere wolken naar beneden vallen boven zee. Toch stapten mijn lief en ik na afscheid van onze vrienden dapper het strand op en maakten een heerlijke strandwandeling van een paar uur. De zon loste de donkere wolken op en op de helft van onze wandeling klommen we de duinen in hebben heerlijk uit de wind, volop in de zon, in een duinpan mijn jas uitgespreid als een kleed. Lekker op onze rug hebben we onze ogen gesloten. Een cadeautje! Pure rust, golven in de verte, het geluid van zeemeeuwen boven ons en de zon die ons aangenaam verwarmde via onze huid. Ultiem voorjaarsgevoel. Daarna wandelden we op ons gemakje weer terug langs de waterkant. Nog even op een zonovergoten terras achter glas samen wat gedronken ter afsluiting. Het was een heerlijk weekendje aan zee, een korte vakantie eigenlijk. Onverwachts zonnig. Onze batterij is weer opgeladen. 

Enjoying the sun at Beestenmarkt, Delft

DELFT

‘Few will have the greatness to bend history itself; but each of us can work to change a small portion of events, and in the total; of all those acts will be written the history of this generation.’ 

- Robert Kennedy

In het museumwinkeltje op de Voldersgracht in het historische Delft struin ik wat rond en vind ik een pakketje briefpapier. Ik ben dol op briefpapier! Ik schrijf al vanaf het moment dat ik kán schrijven brieven aan mijn vriendinnetje waar ik twaalf fijne zomers mee op de camping in Drenthe doorbracht. Wij waren drie jaar oud toen dat jaarlijkse kampeeravontuur begon. In de jaren erna kwamen er nog vele penvriendinnetjes bij. Vanuit Amerika heb ik ook drie jaar lang paginalange brieven naar mijn moeder en vriendinnen geschreven. En na onze verhuizing terug naar Nederland gingen mijn brieven de andere kant overzee, naar mijn vriendinnen in Massachusetts. Nog steeds stuur ik met een Amerikaanse vriendin elke december een gezellige brief heen en weer. En de brieven die ik ontvang bewaar ik allemaal. Zo kreeg ik deze verjaardag van mijn campingvriendinnetje die ik dit jaar trouwens vijftig jaar ken, een doosje toegestuurd gevuld met enveloppen met mijn eigen - met vulpen geschreven - brieven. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen, maar de oudste die ik zag dateert van 1978…ik was 9 jaar oud. Postcodes bestonden nog niet. Ik schrijf trouwens tot op de dag van vandaag met vulpen. Ik heb een vriendin die ik ken van zwangerschapsyoga van onze oudste (dus een vriendschap van vierentwintig jaar) met wie ik ouderwets brieven schrijf sinds ons verblijf in The States. Zij zat met haar gezin met twee kleintjes op 11 september in het vliegtuig op weg naar ons toen het vliegtuig omkeerde naar Schiphol vanwege de aanslag in 2001. Tot op de dag van vandaag schrijven wij handgeschreven brieven. In Delft heb ik dus weer mooi briefpapier gescoord, helemaal blij mee. Het mooie Delft, de stad ademt Johannes Vermeer. Zijn meesterwerken als ‘Het straatje’, ‘Het melkmeisje’ en ‘Meisje met de parel’…de wereld waarin hij leefde bestaat nog helemaal. Zelfs de locatie ‘het straatje’, aan de Vlamingstraat is recentelijk bekend geworden en daar zijn wij natuurlijk even langs gelopen. Een wandeling in de voetstappen van Vermeer. Delft heeft in die eeuwen amper iets ingeleverd van zijn oude luister. Het is nog steeds een netwerk van vele grachtjes en heel veel markten waarvan de Beestenmarkt en Markt - met de Nieuwe Kerk waar de koninklijke familie begraven ligt - het meest fenomaal zijn.  We zitten deze middag regelmatig op een zonnig terras te genieten. 

We struinen over de grachten en dan duik ik een antiekzaakje in. Een zeer vriendelijke opa en oma begroeten me. Mijn lief staat buiten in het zonnetje te wachten. De oude mevrouw maakt een praatje met me. Ik bekijk ondertussen de snuisterijen. Uiteraard staat er veel Delfstblauw porselein tussen. En dan valt mijn oog op een oude wereldkaart. Ingelijst met een prachtige, mosgroene passe-partout. Ik mag van de oude meneer de lijst van de wand halen. Ik tuur naar de kleine lettertjes. Moeilijk te ontcijferen met mijn zonnebril op. Ik roep mijn lief naar binnen. De kaart blijkt uit januari 1841 te zijn. De oude meneer vertelt iets over koperplaten en drukpers. Diepdruk wordt dat genoemd. Door de geschiedenis heen wordt dat vooral gebruikt voor het reproduceren van afbeeldingen. Zoals de naam al zegt, ligt bij diepdruk het af te drukken beeld dieper in de drukvorm. Die drukvorm is meestal een zachte metalen plaat, zoals koper. Voor een ets wrijft de kunstenaar een koperen plaat in met was. Hij brengt de tekening aan door de was op sommige plaatsen weg te schrapen. Vervolgens dompelt hij de plaat onder in een bad met zuur, zodat er diepere groeven ontstaan. De drukker brengt inkt aan op de drukplaat en slaat ze daarna af, waardoor er enkel in de groeven inkt achterblijft. Het papier wordt nu met grote kracht tegen de drukplaat geperst en neemt de inkt op. Voilá een prent. Een nadeel bij diepdruk is dat je van één drukplaat slechts een beperkt aantal afdrukken kan maken. Hoe leuk is het dan dat wij zo’n antieke wereldafbeelding van honderdtachtig jaar oud, uit Londen, in huis kunnen halen? Mijn vader was offset drukker dus het verhaal spreekt mij aan. We besluiten het klassieke werk te kopen. Het winkeltje ligt aan de Verwersdijk niet ver van de Nieuwe kerk. De oude meneer legt uit dat de oudste huizen van Delft rondom de kerk staan. Zijn vrouw had een historisch onderzoek laten doen aan het huis en de schatting was dat het uit de zestiende eeuw afstamt. Naast hun huis is een steeg waarlangs de paarden naar achter werden gebracht. Zoals wij tegenwoordig onze fiets achter in de schuur zetten. Prachtige glas-in-lood ramen. Ik geniet van zo’n relaxt bezoekje. Zoals ik van de hele dag geniet eigenlijk. Mijn lief en ik waren ooit één keer eerder in Delft geweest. Dat moet zo’n vijfentwintig jaar geleden zijn geweest toen we meededen aan een drakenbootrace op de Rotte in Rotterdam. Met een team van zijn werkgever. Volgens de eeuwenoude Chinese traditie streden teams in die race in echte drakenboten om de eerste plek. Aangevoerd door het luide tromgeroffel en de aanmoedigingen van het publiek vanaf de oevers, peddelden de teams zich naar de finish. Het was een groot spektakel herinner ik me. Water, boten met mensen in vrolijke kleuren T-shirts, teamspirit, competitie, buitenlucht en muziek. Het eten werd verzorgd door het bedrijf. Na deze gezellige dag gingen we met een jongeman mee die in Delft met zijn vriendin in een nieuwbouwhuis pal aan een gracht woonde. Daar sloten we de zonnige dag af. Deze middag in Delft sloten wij samen af met een portie bitterballen op het grote, zonnige terras op de Beestenmarkt waar we onze date ontmoetten om later lekker samen in een restaurantje op hetzelfde plein te gaan eten.