The five of us in Sicily this month!

WONDSPRAY

“Remember that your young adult child must live his own life, and that means solving his own problems. If you step in, you short-circuit the process of your child's emerging maturity. Your caring role is to give love, acceptance, encouragement, and guidance WHEN requested. Many parents find this more difficult than stepping in to solve the problem.” 

- Ross Campbell

Op de warme maandagmiddag die volgde op de definitieve verhuizing van jongste kind gilde ik het uit in de tuin. Een huilbui volgde. Kort daarvoor had mijn lief, net thuis van zijn werk, mij weg gebonjourd uit de keuken. Ik had het die eerste weekdag na onze reis he-le-maal gehad. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Mijn lief adviseerde om even iets relaxt te gaan doen. De dag begon eerder met een paar uur gefrustreerd de meeverhuisde printer van middelste dochter aan de praat te krijgen. Ik moest wat belangrijke stukken uitprinten voor een bezoek aan het Juridisch Loket. Ik was dus sowieso wat gespannen. Ik wilde iemand van het printermerk spreken maar dat is tegenwoordig niet meer mogelijk. Ik kon een chat starten. Daar kreeg ik allemaal antwoorden van een robot die niks met mijn internet probleem van de printer te maken hadden. Ik mocht een app downloaden op m’n mobiel maar daar word ik als digibeet nog steeds niet wijzer van. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk haalde ik gefrustreerd onze oude printer uit de garage. Minder mooie printjes, maar het waren tenminste printjes. Na een klein uurtje kreeg ik onverwachts de oplossing via een mail van het printermerk aangereikt. De printer en onze iMac stonden te ver uit elkaar om contact via Bluetooth te maken. Toen ik de printer naar de huiskamer had gesleept was er ineens internetverbinding. Yeah! Op de fiets naar het loket bleek mijn fietsslot gestolen te zijn uit mijn kratje voorop mijn fiets. Jongste had me al gewaarschuwd dat het handvat van mijn stuur afgesneden was toen ze twee dagen daarvoor mijn fiets geleend had. Die van haar stond immers al in Maastricht. Wat een pech. Ik was supergespannen die middag. Het huis, dat jarenlang een druk, gonzend nest was geweest, was leeg. Jongste was begonnen aan haar INKOM week, middelste vierde vakantie met vriendje in Londen, oudste werkte in haar eigen Rotterdamse appartement en mijn lief was gewoon op kantoor. Een verloren gevoel van onwennigheid en gemis. Ik voelde me melancholisch. Tranen brandden in mijn ogen. Ik herken het gevoel van toen ik zelf uit huis ging en me de eerste nachten in slaap huilde. Ik miste mijn moeder en onze poes. Het geborgen gevoel van thuis. Heimwee. Ook wanneer ik als kind uit logeren ging lag ik vaak nog lang wakker in bed totdat de ouders van het meisje zelf ook naar bed gingen. 

Mijn lief stuurde me dus weg uit de keuken en ik besloot de planten in de achtertuin met de gieter te bewateren. Op weg naar de kruidentafel - ik liep op blote voeten - voelde ik een enorme steek aan mijn voet. Ik zag bloed. Ik gilde. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik liet ze lopen. Mijn lief kwam kijken, zag de flinke jaap (eigenlijk een winkelhaak) onder mijn voet en verzorgde de wond met papier van de keukenrol, wondverzorgingspray en pleisters. Voor de hitte van de wond had hij een boterhamzakje met ijsklontjes gevuld en aan mijn teen vastgebonden. Ik lag met mijn voet omhoog en had heel veel medelijden met mezelf. Het uitvliegen van ons jongste kind maakte best onverwacht allerlei gevoelens los en stelde belangrijke vragen. Hoe geef ik deze nieuwe fase vorm? Hoe verandert de band met jongste kuiken als je elkaar minder vaak ziet? Ons nest is helmaal niet leeg, middelste studeert immers weer thuis. Bovendien komt een nieuwe student nog vaak thuis met wasgoed. Ookal is het uit huis gaan voor haar een duidelijke markering naar een zelfstandig leven, ze liet ons vooraf meermalen weten dat ze zenuwachtig was voor de nieuwe fase. Ze is tenslotte pas zeventien Ze zou de drie poezen erg gaan missen. De eerste dag van de introductieweek vond ze niet meteen aansluiting bij de andere nieuwe studenten. Het meisje uit haar klas in Breda dat bij haar logeerde zocht juist contact met een ander meisje uit Breda. Ons kind voelde zich buitengesloten. Haar berichtjes hielpen me helemaal niet om haar los te laten. 

Tijdens de yogales rolden tranen over mijn wangen bij het horen van de muziek. Iedere ouder zal zijn kinderen missen als ze niet meer dagelijks in huis zijn. Dat hoor ik heus wel van vriendinnen. In veel gevallen valt het vertrek van de kinderen samen met de overgang. Naast lichamelijke klachten, zoals opvliegers, slapeloosheid en lusteloosheid, komt de stilte van het huis. Daarnaast is het zo dat wanneer kinderen volwassen worden ze net zo belangrijk voor ons blijven, maar wij worden minder belangrijk voor hen. Zo hoort dat natuurlijk ook te gaan. En natuurlijk hoort rommel en chaos bij hun verhuizingen. Nu het huis weer langzaam als mijn eigen huis begint te voelen met opgeruimde slaapkamers, hal en overloop, onze spullen weer lekker op z’n oude plek liggen, kalmeert mijn onrust ook. Met mijn pijnlijke voet omhoog (het bleek een omhoogstaande spijker te zijn geweest waar ik me aan openhaalde!) blader ik af en toe door het fotoalbum van onze heerlijke eilandenreis met z’n vijfjes. Ik houd zo van foto’s maken, foto’s uitkiezen, een album vullen en teksten erbij schrijven. Een goede afleiding de afgelopen dagen achter de computer. Inmiddels is middelste dochter weer thuis uit Londen. Ze heeft haar rijexamen net gehaald, ze mag haar scriptie inleveren volgende week, en vandaag introductiedag van haar nieuwe studie. Jongste dochter heeft de derde dag van INKOM toch gezellig aansluiting gevonden bij internationale studenten en onze oudste zoekt nog regelmatig contact vanwege bijvoorbeeld keukengerei die ze mist bij recepten en hoe ze dat nou toch moet doen. Ik ben nog nodig. Voor alle veranderingen in het leven geldt dat wennen tijd kost. Ik ga mijn plekje wel vinden. 

Youngest in her student room...

ENERGIENIVEAU

‘‘Jijzelf, net als ieder ander in het hele universum, verdient jouw liefde en genegenheid.’ 

– Boeddha

Op het ene moment voel je je energieker dan op het andere moment. Tijdens onze reis kwam het regelmatig voor dat ik een middagdutje deed. In een tuinstoel met een boek op schoot, op een relaxt ligbedje of lekker onder de parasol op het strand. Nu we een weekje thuis zijn moet ik mijn draai weer vinden. Er wordt veel van me verlangd. Meiden helpen herinneren aan dingen, vragen beantwoorden, meebeslissen en hulp met inpakken van verhuisdozen van jongste telg die nu écht de stad uit gaat verhuizen. Vorig weekend op de heetste dag van de hittegolf met een verhuisbus, thuis ingeladen, naar Maastricht gereden om middelste eruit te verhuizen en jongste erin. Tussendoor moesten de kieren in de oude plankenvloer met pur gevuld worden in verband met een spinneninvasie. Oude vloerbekleding eruit, nieuwe vloerbekleding erin. Keukenkastjes gepoetst en gevuld, wassen gedraaid en gedroogd in de tuin van het studentenhuis. Met een volle verhuiswagen weer terug naar huis. Alle overtollige spullen, fiets en verhuisdozen gingen onze zojuist opgeruimde garage in. De dag erna verhuisde oudste definitief naar Rotterdam met een paar laatste tassen en dozen in haar autootje. Een ritje naar de vuilstort voor ons. Verjaardag van middelste gezellig in een Rotterdams restaurant gevierd. Overvolle dagen. 

De energie in ons huis voelde na thuiskomst even niet meer als de onze. Het oudere echtpaar, dat een paar weken in ons huis leefde om voor de drie katten en de tuin te zorgen, had dingen anders gedaan. Ik voelde dat en ik had er last van. Alle slaapkamerdeuren wekenlang dicht vanwege de katten. De wasdroger gebruiken terwijl de was prima buiten kon drogen. De potplanten op het terras en kruidentafel zijn helaas helemaal uitgedroogd, en ook sommige huiskamerplanten. Het gras trouwens ook. Ze sliepen niet op zolder in ons bed (waar we de matras topper speciaal van weggehaald hadden) maar ze hadden zonder overleg - vanwege de hitte - in de bedden van de meiden geslapen. Hoge energierekening… Gewoon jammer. Vrouwelijke energie gaat over ontvankelijkheid en rust. Mijn hormonen schommelen op het ogenblik juist alle kanten op. Weinig rust in mijn lijf en hoofd. Veel emoties. Opvliegers ook. Een hittegolf eroverheen. Zeer weinig ruimte om een beetje te kunnen lummelen. Mijn lief brengt steeds glazen water, omdat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen. Hij blijft heel geduldig en rustig als de tranen weer opkomen. Ik wil me verbinden met de natuur door haar letterlijk op te zoeken zoals tijdens onze roadtrip: de zon, de zeewind voelen, het zand onder mijn voeten. Hoe meer je buiten bent, hoe meer je het ritme van donker en licht en van de seizoenen ervaart. Net als de natuur heb ik ook mijn eigen ritme. Mijn persoonlijke ritme ben ik alleen even kwijt nu ik weer thuis ben. Ik heb geen studie meer, nog geen houvast van een baan. Gelukkig wel de houvast van mijn yogalessen. Mijn energetische lichaam heeft ook wat heling nodig. Als ik me heel voel kan ik ook naar buiten toe helen. Zachtheid, liefde, geduld, respect naar buiten verspreiden. Mijn lessen en meditaties in de yogaschool geven mij de broodnodige stilte. Wij leven vaak snel. Heilzamer leven is eigenlijk langzamer leven. Tijd voor reflectie, om je leven en je keuzes te overdenken. Die stilte vind ik daar in mijn yogaschool. Mijn rechterhand op m’n hart leggen en mijn ademhaling bewust langzamer maken.

Deze week schoot ik in alle haast, vroeg in de ochtend, een paar legergroene slippertjes aan en sprong op m’n fiets naar de yogaschool. Na de les bleef ik nog even hangen om te praten en toen ik eindelijk naar de kast liep om m’n slippers te pakken lagen er alleen nog legergroene versleten, oude (nep)Havaianas slippertjes. Ze waren ook nog eens een maat te klein. Ik deelde mijn vondst met de eigenaar van de yogaschool. Hij haalde z’n schouders op en zei dat het wel weer goed zou komen. Ik fietste naar huis met die oude te kleine slippers. Thuis ‘appte ik wat yogavriendinnen of zij toevallig vanmorgen de verkeerde slippers aangetrokken hadden. Niemand. Ik mailde de eigenaar dat hij misschien de overige dames uit de les van vanmorgen kon vragen wie er per ongeluk de onjuiste slippertjes had aangetrokken. Geen reactie van hem. Eind van de middag zie ik plots tot mijn grote verbazing mijn eigen originele Havaianas in de bijkeuken liggen! Hoe kan dat nou? Ik deel mijn verwarring met middelste dochter en zij legt uit dat die oude versleten slippertjes van haar oudste zus zijn geweest. Oh nee, wat een afgang! M’n hoofd zit vol watten. De overgang én de verhuizingen van onze dochters slaan keihard toe. Ik ben nog helemaal niet geland thuis. Ik zweef. Hoezo vreugde en energie uit de menopauze halen?? Hoezo van het één naar het ander veranderen? Er gebeurt in deze levensfase gewoon heel veel. Dochters die hun plekjes vinden en uitvliegen. Mijn zoektocht naar een passende baan. Ik wil er nu nog helemaal niet zijn voor de buitenwereld. Ik ben in mezelf gekeerd. Een zachtere blik op de wereld. Ik kan het nog niet aan om open te staan voor anderen, of wereldproblemen. Al mijn aandacht gaat nu even uit naar ons kleine gezinnetje, mijn lief en mezelf. Lege nest syndroom? Eerder heimwee naar onze fijne, zorgeloze eilandenrondreis. 

Waiting for bus to Catania Airport - Sicily

MESSINA

“A good traveler has no fixed plans and is not intent on arriving.” 

-  Lao Tzu

We hebben de oversteek gemaakt met een snelle veerboot naar Sicilië.  De boot werd omhoog getild en beweegt als een soort catamaran op twee peilers over het water. Anderhalf uur duurt de vaart, over volle zee. Er was onweer voorspeld dus ik vond het best spannend. Het bleef gelukkig bij wat gerommel in de bergen. We zijn nu dus weer in Sicilië. Aan de andere kant van de kade zien we de kust van het vaste land van Italië. De Straat van Messina is maar een smal stukje van enkele kilometers zeewater tussen eiland Sicilië en het vaste land van Italië. We lopen een klein stukje over de kade van havenstad Messina om bij ons hip gerestaureerde B&B aan te komen. We laten de zware backpack’s daar achter en lopen naar het plein met de beroemde dom. Messina was vroeger de hoofdstad van Sicilië. Veel geschiedenis. Prachtige oude gebouwen gebouwd rond 1600. Een indrukwekkende haven. Er liggen twee enorme cruiseschepen aangemeerd. De stad loopt vol met Amerikanen. Er is een hoge luchtvochtigheid, we zweten als otters. We willen wat drinken op een vol terras, maar de chaos is daar groot. Om te beginnen serveren ze geen lunch, want er is geen kok vandaag. Ze serveren somehow ook geen thee, geen warme chocomel en geen ice-tea. De meiden drinken een caffe-freddo, mijn lief een cola. Ik laat het erbij, drink straks wel weer uit onze grote waterfles. We bestellen een brioche col tuppo, een typisch Siciliaanse zoetigheid. Wanneer dat maar niet gebracht wordt - de manager is het overzicht van zijn terras helemaal kwijt en deelt dat met z’n bedienend personeel op z’n Italiaans met een hoop geschreeuw, gezucht en druk gezwaai met z’n armen - wil mijn lief binnen de rekening betalen. Opnieuw chaos over die brioche, er wordt bij gasten aan andere tafeltjes gevraagd naar die brioche. Ik krijg de kans niet om te zeggen dat wij hem wél besteld hebben, maar nooit ontvangen hebben en ook niet meer willen. We stappen maar op. Messina heeft brede straten, grote pleinen en veel statige hoge huizen met luiken, smeedijzeren balkons en prachtige hoge houten deuren. Rijkdom. Heel anders dan de andere stadjes waar wij geweest zijn met hun supersmalle steegjes waar geen enkele auto door past behalve een oldtimer als een Fiat 500 of het schattige typisch Italiaanse driewielertje Piaggio. Beiden een Italiaans icoon. We bezoeken de eeuwenoude dom welke een mooi beschilderd houten plafond heeft, blijven staan voor de astronomische klok en klimmen de trappen op naar de Santuario di Montalto en Tempio Volivo di Christo Re vanwaar we prachtig uitzicht hebben over de stad en de Straat van Messina. We lunchen in een traditioneel eetcafé waar we meer dan een uur op ons eten mogen wachten, maar de verse pasta en risotto is zo heerlijk en het wachten waard. We horen af en toe gedonder in de verte en in de avond zien we ook af en toe een lichtflits. Geen noodweer zoals voorspeld is. De dag erna hebben we een bus rechtstreeks naar de luchthaven in Catania gereserveerd, treintickets waren online niet meer te vinden. Relaxt laten we ons anderhalf uur door de bergen met tig bergtunnels rijden. Voor ons een nieuwe route. Lekker.

Op een warme avond komen we weer aan in Eindhoven. Warm maar gelukkig niet zo’n hoge luchtvochtigheid als in Italië. We hebben wekenlang énorm gezweten, en enorm veel water gedronken. De honeymoon voelt als een maandenlange rondreis. Zoveel gezien, zoveel gereisd, zo lekker gegeten met elkaar en zoveel avonturen beleefd samen. Het is zo’n soort reis geworden die je niet meer snel vergeet. Zoveel indrukken. Zo’n reis zoals wij ook vijf weken door Afrika met een Defender hebben gereisd of zes weken met backpack’s en openbaar vervoer door Peru en Bolivia. Ook deze drieëneenhalve week reisden we met trein, bus en ferry, en backpack’s op onze rug. Steeds kort vooraf we verder zouden reizen kocht ik pas tickets voor transport. Rekening houdend met de plek ‘willen we hier zo lang mogelijk blijven?’ en dan eind van de dag pas een ferry of willen we juist vroeg op de nieuwe plek arriveren? Zo leefden we in het moment. We stopten met hollen. We namen de tijd ergens voor. Geuren, kleuren, geluiden, smaken: we lieten de omgeving op ons inwerken. Hoe verleidelijk het ook is om alle natuurparken van Sicilië te bezoeken wanneer je er toch bent, met een selectie geniet je er meer van. Ook het ontdekken van een eiland of een stad bepaalden we in het nu. Onderweg er naartoe zocht ik via Tripadvisor de leukste bezienswaardigheden op in de buurt en daarmee maakten we ons plan. Heel vrij. Ik had de hotels, Airbnb en B&B’s van deze rondreis een half jaar geleden al gepland en dat gaf mij nu een extra dimensie. Ik beleefde dezelfde verrassing als mijn gezin. Heerlijk! Alles klopte, de plekjes voor overnachtingen waren stuk voor stuk uniek en gaaf. Prima gelegen voor dagtrips. Vaak had ik al ophalen/wegbrengen geregeld met de eigenaar. Soms een taxi laten reserveren. Eén keer een huurautootje voor vier dagen. Het is zorgeloos en heerlijk rondtrekken met elkaar wanneer alles goed geregeld is. Het was écht een eersterangs reisavontuur. Nu mag ik nog van duizenden foto’s - dat krijg je als drie meiden en eega ook mooi fotograferen - een reisalbum maken. Heel veel zin in! De teksten van deze reisblogjes worden gebruikt en al mijn aantekeningen uit mijn reisdagboek. Tijdens onze reis maakte me dat extra bewust van onze ervaringen. Nu eenmaal weer thuis hoef ik alleen maar door m’n reisdagboek te bladeren om weer even dat fijne gevoel op te roepen. Mijn volgende reis door herinneringen.

Messina | 11 augustus 2022

Lipari island - Aeolian sea

HAGEDIS
“We are like islands in the sea, separate on the surface but connected in the deep.” 

- William James

Op de allerlaatste dag van ons verblijf in het meest luxueus hotel van onze hele reis laten we onze backpack’s bij de receptie staan zodat we nog een dag in de watten gelegd kunnen worden en van de heerlijke infinity pool - met uniek uitzicht over de Eolische eilanden - kunnen genieten. Pas eind van de dag zullen we de ferry naar eiland Lipari pakken. Ik lig naast middelste dochter te lezen wanneer er plots een hagedis uit de palmboom in het zwembad valt. Hij zwemt naar de rand om eruit te klimmen. Dat lukt hem niet. We zien het arme diertje zinken naar de bodem. Hij verdrinkt. Ik plons erin en met m’n bovenstukje dat lag te drogen pak ik haar uit het water. Ik laat haar op mijn drijfnatte bikinistukje onder de palmboom rusten. Ze ademt nog. Van schrik heeft zij haar staart laten vallen, een trucje dat niet alleen sommige hagedissen, maar ook gekko’s en salamanders beheersen. Op die manier ontsnappen deze dieren uit de greep van een natuurlijke vijand. Dat een hagedis niet doodbloedt als hij zijn staart kwijtraakt, is om dezelfde reden dat wij niet doodbloeden als we een wondje hebben: het bloed stolt en de wond wordt geheeld. Sommige hagedissen kunnen zelfs hun staart weer laten aangroeien. Oudste dochter hoort een Brits koppel naast haar over de hectische situatie praten. ‘It seems like she saved him, he made it.” Tristania, zoals de meiden haar doopten, klimt na zo’n twintig minuten de palmboom weer in. Ze bereikt normaalgesproken een leeftijd van negen jaar. Dat zal Tristania niet halen. De vrouwtjes zoals Tristania hebben een olijfgroene rug met twee witte of gele lengtestrepen aan haar flanken. Niet veel later zit het beestje naast mijn ligbedje precies aan de rand van het zwembad. Als ik weer kijk ligt ze wederom op de bodem van het zwembad. Ze heeft er zelf een eind aan gemaakt.  Wanneer middelste wil zwemmen licht ik het personeel in. Er komt een werkman die het beestje met een net aan zo’n lange stok uit het water haalt. Inmiddels heeft wat nieuwsgierig restaurant- en barpersoneel zich verzameld rond een Italiaanse gaste die het beestje uit het net pakt. Ze probeert nog iets van cpr met haar vinger maar de hagedis is natuurlijk gewoon dood. Een kelner uit het restaurant graaft met een lepel een grafje in een stukje tuin. We staan met een groepje hotelgasten en personeel toe te kijken. Een gast merkt op dat het nu een funeral is. Wanneer we niet veel later glaasjes water met verse citroen en munt uitgereikt krijgen proosten wij met z’n vijfjes op Tristania. 

Strand Valle Muria op eiland Lipari, waar we inmiddels verblijven, is prachtig omgeven met hoge, steile kliffen. Een oogverblindende baai met een strandje van kleine donkergrijze keitjes. Het is een steile vijftien-minuten-lange downhill walk. Er is niks te koop dus veel water, lunch, twee parasols en een zonnefactor mee. Zonnehoedjes op en gympen aan. Het pad naar beneden naar het strandje start als een paadje van cement, maar wordt al snel een hobbelig zandpad met grote keien. Langs hoog gras, bloemen en cactussen. Uitzicht op het knalblauwe water in de baai. Wanneer we zwemmen in zee komt er nog een Italiaans gezin met vijf mensen op het strand. Ze zetten hun twee parasols pal naast de onze. Zo’n groot leeg strand, en dan zo dicht naast ons? We verplaatsen onze parasols een heel stuk opzij. Wanneer we in de middag weer zwemmen wordt mijn lief gestoken op zijn arm door een klein kwalletje met lila binnenkantje. Het prikt enorm. Nog geen vijf minuten later wordt oudste dochter maar liefst drie keer op haar benen gestoken! We schieten allemaal het water uit. De dochter van de opdringerige strandbuurtjes komt ons heel lief te hulp met crème tegen kwallenbeten van medusa’s. We lezen en slapen nog even in de schaduw van onze parasols en beginnen dan aan de steile klim terug. Ik heb er ontieglijk veel moeite mee. Hijgen, zweten, ademnood en zelfs vlagen misselijkheid. De meiden en m’n lief wapperen geduldig met hun zonnehoedjes om me af te laten koelen. Slokjes water. Stukje lopen en weer zitten in een zuchtje zeewind. Bijna boven ben ik echt beroerd. Hoofd voorover tussen mijn knieën. Lauw water in mijn nek. Middelste dochter voelt zich inmiddels ook niet meer lekker. Nino, de eigenaar van het hotel komt ons weer ophalen met zijn bus. Rust. Het begint net een beetje te druppelen. Regen. Vroeg in de avond laten we ons naar het levendige havenstadje Lipari brengen. Bewolkt en een zeewind. Echt heerlijke temperatuur van nog net geen dertig graden. We shoppen wat voor souvenirs en gaan lekker uit eten. Dit was onze laatste avontuurlijke stranddag aan de Eolische zee. Morgen gaan we met de ferry terug naar Sicilië.

Lipari | 9 augustus 2022

On our way to Stromboli!

VULKAANUITBARSTING
‘Every volcano is a powerful illustration of God's character. He is a Vesuvius of goodness, life, and energy.’

- Reinhard Bonnke

Er was blijdschap toen het ons gelukt was. Een night tour naar de grootste actieve vulkaan van Europa. Riserva Naturale Orientata Isola di Stromboli e Strombolicchio. Mijn lief wilde absoluut niet een dag doorbrengen op een overvolle boot met zo’n honderd drukke Italianen. Een verplichte snorkeltrip tussendoor, vechten om een zitplek en een verplicht verblijf in dorpjes waar de boot zou aanleggen. We moesten op zoek naar een simpele avondtoer zonder opsmuk. Om zes uur in de middag zou onze boot vertrekken vanuit de haven op eiland Vulcano. Dat werd iets later. Zo’n veertig man op een boot met capaciteit voor honderd. Iedereen had ruim plek boven op het dek. De zeewind in onze haren. We haalden nog zo’n veertig passagiers op van eiland Lipari en we lieten zo’n twintig feestelijk gekleedde mensen achter op eiland Panarea waar ze tot middernacht gingen dineren en feesten. Wij voeren door naar vulkaaneiland Stromboli. Zonsondergang op de varende boot. Vulkaan Stromboli prachtig afgetekend tegen de horizon met om de paar minuten een uitgepuft wolkje erboven. We maakten foto’s. We kregen twee uur de tijd om te eten in het dorpje aan de voet van de vulkaan en om tien uur terug aan boord, dan zou het spektakel beginnen. We hadden er zo’n zin in. Lekker gegeten, een potje gekaart en zelfs tijd voor dessert. Bij het bakkertje ernaast namen we marsepein bolletjes bedekt met pistachenootjes voor onderweg mee. De boot voer zo’n tien minuten door het gifzwarte zeewater in het donker toen we lava uit één van de kraters zagen spuien. De motor werd stil gezet. Indrukwekkend zicht. Af en toe zagen we uit een andere krater gloeiende lavabommen als vuurwerk ver omhoog schieten. Spectaculair. Hij deed zijn bijnaam eer aan, de vuurtoren van de zee. Ondanks mijn voorbereidingen hoe je een lava spuwende krater in de nacht goed fotografeert - met extreem hoge ISO waarde en panoramalens - kreeg ik het beeld niet scherp op de sterk deinende golven. Gelukkig lukte het oudste dochter wel met haar geavanceerde mobiel. We genoten van het uitzicht. Iedereen op het dek was stil, of fluisterde. Ik heb me nog nooit zo dicht bij moeder Aarde gevoeld. Wat een energie. Haar magna spoot ze met grote druk naar buiten. Ik raakte er geemotioneerd van. Wat een adembenemend natuurgeweld. Ineens ging de derde krater tekeer. Veel en hoog brandend rood en oranje lava werd eruit geperst. Wauw! Wat een sensationele show! Oudste legde het ook nog eens vast op beeld. Mijn hart ging tekeer. De kapitein riep ‘Bellissimo!’ en kort daarna voeren we verder in de donkere nacht. Ik bleef nog een tijdje tevergeefs achterom kijken. Naar Sciara del Fuoco. Litteken van de brand. Boven ons een volle sterrenhemel. Zo’n honderdvijftig miljard sterren. Het sterrenstelsel waarvan de sterren vele lichtjaren bij ons vandaan zijn. Er waren zeker zeven vallende sterren. Ik zag er zelf twee. Bij de eerste deed ik een wens. Kort daarna was dat moment dat de derde krater in vuur en vlam stond. Mijn wens kwam uit. In Mexico woonden wij drie jaar aan de voet van de levende vulkaan Popocatepetl. Soms een prachtige sneeuwkraag. Soms donkere wolken uit de krater, as in de stad of aardbevingen. Nachtelijke erupties met lava. Waarschuwingen voor evacuatie voor de dichterbij gelegen dorpen. Nooit brandende lava live van dichtbij mogen zien. Wat een mooie memorabele avond in de ruige natuur van deze vulkaaneilanden. 

Deze eilandenreis langs drie verschillende zeeën is onze tweede honeymoon. Tijdens onze eerste honeymoon in 1995 reisden we af naar Egypte. Eerst een indrukwekkende cruise over de Nijl en daarna leren duiken in badplaats Hurghada. Terug vlogen we via Caïro en daar ging het mis. Ik had heel voorzichtig de zes waardevolle, volgeschoten fotorolletjes in mijn nieuwe zwartleren rugzakje - gekocht in Luxor - gestopt. Op de luchthaven in Caïro moest de handbagage door een scan. Een Duitse toerist had dezelfde lederen rugtas gekocht… In het vliegtuig opende ik m’n rugtas en er kwam een zelfgebreid vest uit. Zo ook een Duitstalig reisboekje over Egypte. Ik klampte de stewardess aan en zij ging terug naar de incheck hal om daar de tas hopelijk weer terug te verwisselen. Ik stierf duizend doden door angst. Ik zag haar uiteindelijk door het raampje met lege handen teruglopen. Zó erg! We hadden vertraging en toen ben ik zelf ook tevergeefs naar ‘gevonden voorwerpen’ gerend. Ik was er thuis in Amsterdam drie weken écht kapot van. Ik sliep slecht en zocht in de nacht naar oplossingen. Een fax naar het hotel waar het Amerikaanse stel nog verbleef dat op het cruiseschip foto’s van ons had gemaakt. Na weken geduld kwam er eindelijk een enveloppe via de luchtpost met wat foto’s waar we samen aan de eettafel met ze aten of waar wij ergens op de achtergrond stonden. Zó blij mee met die paar schamele foto’s en wat plaatjes die ik uit een reisgids had geknipt. Deze honeymoon is gelukkig heel anders. Onze drie meiden staan stil bij ons jubileum en maken stiekem romantische foto’s van mijn lief en mij samen. Ook veel gezamenlijke gezinsfoto’s. Ik ben er zo blij mee! Deze dagen op eiland Salina verblijven we in een zeer romantisch boutique familiehotel. Een eeuwenoud traditioneel pand met heel hoge plafonds van oude kastanjehouten balken, witte tadelakt muren, antieke meubels en mooie terracotta tegelvloeren. Alles is met aandacht en smaak ingericht. Een geweldige tropische tuin met oude bomen, zitjes en een kruidentuin. De infinity pool met uitzicht op de knalblauwe zee, eiland Panarea en vulkaan Stromboli maakt het plaatje af. Stilte en rust wordt gewaardeerd. Er ligt een handgeschreven brief op ons houten bureau met felicitaties voor ons trouwjubileum en daarom twee drankjes cadeau. Zo attent! 

Salina | 6 augustus 2022

Sunset at Vulcano island

EILANDEN ARCHIPEL
‘A lot of people believe Italian food is tasty because there are a lot of ingredients. But they don't understand that the reason why it's tasty is because there are less ingredients than in any other cuisine.’

- Gino d’Acampi

Je verandert door wat je eet. Hier op Sicilië en de Eolische eilanden eten we de beroemde smaakvolle tomaatjes. Elke dag kleine, rauwe tomaatjes mee naar het strand. Tomaten in de maaltijden die mijn lief hier kookt. Tomaten van Sicilië zitten bomvol levendige vulkaanenergie. Ze groeien in de energie van de vulkaan Etna of één van de vulkaaneilanden. Afgekoelde lava – na enige eeuwen van verwering – is zeer vruchtbaar en voedingrijk en is daarom goed te gebruiken als landbouwgrond. Deze tomaatjes zingen van het leven. We bewaren ze buiten de koelkast anders verdwijnt al het leven eruit. Als je groente en fruit in de koelkast bewaart is volgens kok en healer Erika Tangari het verhaal meteen afgelopen. Weg smaak, weg poëzie. Mijn lief kookt met aandacht. Dat proeven onze kinderen hier, en thuis. Ook in de keukens van onze huisjes kookt hij de sterren van de hemel. Je verandert door wat je eet. Wij eten hier regelmatig avondmaaltijden buiten de deur. Italiaanse, pure en simpele ingrediënten.  En af en toe is het ook heerlijk om in onze gehuurde huisjes te eten. Gewoon lekker met nauwelijks kleding aan onze warme lijven. In een Siciliaanse keuken met balkondeuren wijd open, op een balkon aan zee in een hippiedorp of aan een tuintafel op een vulkaaneilandje. Mijn lief haalt in de ochtend de groenten voor de salades en/of pastasauzen. Hij laat Parmezaanse kaas raspen. Lokaal fruit neemt hij ook mee. Elke dag eten we heerlijke perzikken of pruimen in de yoghurt. Meloen en zoete overheerlijke tomaatjes nemen we mee naar het strand. Voedsel helpt je weer in verbinding te komen met je lichaam. Thuis eet ik weinig vers fruit alleen blauwe bessen en granaatappelpitjes - die ik trouwens in de koelkast bewaar - en in mijn ontbijtyoghurt doe. Soms kiwi of ananas. Geen lokaal fruit helaas… Vers en ongekoelde groenten en fruit op hun hoogtepunt vol met leven brengen je naar een hogere frequentie, één van overvloed en liefde. Hier op de eilanden doen we het goed. Levend voedsel van een lokale plant, niks ingevroren of gekoeld. Eenvoudig leven en puur voedsel. Liters water drinken we dagelijks, onze huid ziet er gezond en gebruind uit. We lopen en zwemmen veel. Een gezonde flow in deze prachtige, gezonde omgeving van eilandjes in de zee. 

Al meteen bij aankomst in ons schattige huisje met tuin op het vulkaaneilandje Vulcano horen we van de eigenaar dat de levende vulkaan van het eiland sinds zijn laatste eruptie in 2019 niet te beklimmen is. Hij is aktief en het is verboden om naar boven te gaan. Dat is even slikken. We draaien ons hoofd vanaf het terras naar de vulkaan en zien een wolk stoom uit de krater bewegen. Logisch. Pas later beseffen we dat dit óók betekent dat de warme modderbaden gesloten zijn. Teleurstellend. Dit waren de voornaamste redenen om naar dit Eolische eilandje te gaan. Eerder op de middag toen we in twee ritjes opgehaald werden uit de haven met een stokoude, half verroeste Fiat Panda, met imperial op het dak, roken we meteen zwavelgas. De geur van rotte eieren. Je went er gelukkig heel snel aan. Dezelfde middag lopen we in een paar minuten naar La Baia Negra, stranden van zwart fijn zand - afkomstig van lava - en kristalhelder warm zeewater. We spelen heel lang met een balletje in de Eolische zee. Onze zwarte voeten van het strand douchen we lekker schoon onder de buitendouche in de tuin. De volgende ochtend lopen we naar het strand Spiaggia Acque Calde. In een andere baai. Baia di Ponente. Hier vindt een bijzonder fenomeen plaats. Een bijwerking van de levende vulkaan. De zeebodem vertoont karakteristieke ‘fumaroles’. Emissies van zwavelgas uit de aardbodem. Bubbels komen in de zee om je heen naar boven uit de zeebodem onder je voeten. Onze middelste merkte het als eerste op. Ze gilde, ze vond het eng. We zagen ze ineens overal: kleine gasexplosies in het warme water. Het maakt de watertemperatuur warmer en de zwemervaring meer relaxt and jacuzzi-like. Mijn lief ontdekte een grote fontein van gasbubbels waar we op af zwommen. Er was echter een lijn met oranje boeien om heen gehangen. Een badmeester hield het in de gaten. Het stonk aanzienlijk. We zagen overal gas uit de bodem ontsnappen. Heel spannend eigenlijk… Vanuit het zeewater zagen we de schuldige krater op de achterond stoer wolkjes puffen. Terug liepen we langs de afgesloten witte, weldadige modderbaden. Het modder borrelde van de hitte. Heel eng. Het was afgezet en houten bordjes waarschuwden voor gevaar. Een Amerikaanse toerist was een paar weken terug tóch er overheen geklommen, had zijn voet in de modderpoel gestoken en verbrand. Hij bleef staan kijken en kreeg toen een spat met zwavel in zijn oog dat op de Eerste Hulp verzorgd moest worden. Best gevaarlijk dus. Wij liepen veilig naar huis. Om in onze koele tuin te lunchen onder een afdakje in plaats van onder een parasol. Lekker even de hitte afspoelen onder de buitendouche. Helemaal prima. Voor een spectulaire zonsondergang op schiereilandje Vulcanello liepen we in een half uur een heuvel op. We keken uit op het eilanden archipel in de Eolische zee. Van die eilanden bezoeken we er de komende tijd maar liefst vier. 

Vulcano | 3 augustus 2022

Honeymoon 25 years - Cefalù

A BRIGHTER WORLD
“But it seemed to him the world was brighter, more intense, more alive than he had remembered. Colours were more vibrant, shimmering; the scents of ordinary things, wet pavement, bricks in sunlight, unripe peaches, felt layered and dizzyingly complex.” 

- Steven Price

Naast snorkelen, om me heen turen en lezen is er nog iets waar ik erg van kan genieten aan zee. Dus kopen we op een avond in het charmante dorp Cefalù een soort luchtbedje. Om te dobberen op zee. Dat kan alleen wanneer je al wat zongebruind bent anders verbrand je levend door de weerkaatsing van het UV licht. Vanuit ons Mamma Mia huisje aan de kust is het tien minuutjes lopen door het woonwijkje naar een piepklein schattig klein baaitje. Een pareltje. Een supersteile trap naar beneden. Aangelegd door het resort dat er pal boven ligt. Spiaggia Kalura. De linkerhelft is voor hun gasten, de rechterhelft voor de badgasten uit de buurt. Dat zijn wij. Een kiezelstrandje gelegen tussen steile rotsen. We zetten twee parasols vast met een stapel keien. Ook in dit huis ligt een parasol voor ons gebruik. Voor de kust steken wat grillige rotsen uit het water. Het krioelt daar van de gekleurde vissen. Niet een paar, maar wel honderd vissen zwemmen in diverse scholen. We zwemmen er gewoon tussen. Er zijn natuurlijke poortjes tussen rotsen waar we doorheen zwemmen. Ik compleet met flippers en snorkel achter de meisjes aan. De meiden filmen alles onder water met een GoPro. Daarbij zwemmen ze heel diep of hangen ze op hun kop, vooral de jongste heeft daar een handje van. Ze heeft vroeger aan wedstrijdzwemmen gedaan en voelt zich als een vis in het lauwe water van de Tyrreense zee. Geen snorkel maar gewoon adem inhouden. Geen flippers maar gewoon blote voetjes. Sommige Italiaanse stoere knullen duiken of springen van een hoge rots in de zee. Wanneer ik helemaal senang op onze nieuwe gadget in de golven dobber hangt er ineens een kind aan m’n benen en niet veel later ook één aan m’n hoofdkussentje. Zo genieten we nog een tijdje met z’n drieën als een soort zeester op de deinende golven. Dit strandje komt heel langzaam eind van de middag in de slagschaduw van de steile rotswand te liggen. Heerlijk vertoeven. Zeilschepen gaan voor anker in het baaitje. Hier in Cefalù worden uitgebroedde zeeschildpadjes in zee uitgezet zoals wij dat zelf in San Agustinillo in Mexico op het strand ook mochten doen. Bij zonsondergang in een National Park mochten we de paar-centimeter-grote zwarte lederschildpadjes uit een knalroze teil tillen. Elk van ons zette er een paar op onze hand en bij de waterkant op het witte strand. Ze liepen zelf heel moedig en snel de golven in. Ze wisten dat ze daar moesten zijn. Sommigen spoelden net zo snel weer terug op het strand, zij kregen een herkansing. Anderen zouden spoedig ten prooi kunnen vallen aan zeevogels, grote vissen of krabben. Eenmaal volwassen, het zijn de grootste zeeschildpadden ter wereld, hebben ze alleen nog de haai en orka als vijand. Onze meiden gaven de baby schildpadjes stuk voor stuk een naam. Hier in de Tyrreense zee heb ik al snorkelend doorzichtige kwalletjes gezien, typisch voer voor lederschildpadden. Ze leven normaliter op volle zee, maar mijn hart zou een sprongetje maken wanneer ik één dezer dagen een Italiaanse zeeschildpad tegen zou komen. 

We worden wakker bij het geluid van aanspoelende golven door de openstaande luiken. Mijn lief doet vroeg boodschappen. Ik dek de tafel. We ontbijten op het balkonnetje met uitzicht op de bootjes in de haven. Na het opruimen van de ontbijtboel pakken we de twee strandtassen in. Inmiddels onze ochtendroutine. Ik kan mijn duikbril niet vinden. Iedereen zoekt mee. Geen duikbril. We gaan onze gang van gister na. Mijn duikbril legde ik eenmaal uit zee steeds op een rots op het strand. Het zou toch niet? We lopen naar het strand. Geen achtergelaten snorkel. Ik word er melancholisch van. Mijn duikbril waar ik al jaren veel avonturen mee onder water beleef. Over de hele wereld en de laatste jaren in Europa. Samen ontdekten we de onderwaterwereld. Misschien wel mijn grootste hobby. Mijn lief gaat heel attent weer terug en zoekt ons Mamma Mia huisje tegen de steile rots nog eens grondig door. Hij surft op internet op zoek naar een goede kwaliteit duikbril.  Zonder dat ik het weet loopt hij naar het dorp maar de winkel is gesloten. Eind van de middag gaat hij naar het station om onze oudste op te halen in Palermo. Hij haalt meteen een nieuwe snorkel voor me. Vanuit de trein stuurt hij een fotootje ‘Maak kennis met je nieuwe vriend’. Laat in de avond lopen we elkaar allemaal tegemoet in het gezellige hippiedorp Cefalù. We eten gelato op het plein bij de dom, een vertrouwde hereniging van ons complete gezin. De tweede helft van onze honeymoon is begonnen. De volgende ochtend wachten we in zee allemaal in spanning af. Is het een kwalitatief goede duikbril? Zéker! Oudste dochter snorkelt er ook mee. Met haar zusjes ontdekte ze een knalrode zeester in een smalle spleet waar ze met z’n drieën doorheen durfden te zwemmen. It is a brighter world now. 

Cefalù | 1 augustus 2022