We are told to let our light shine, and if it does, we won't need to tell anybody it does. Lighthouses don't fire cannons to call attention to their shining - they just shine.
- Dwight L. Moody
Zelden beleefden we zo’n warme Eerste Paasdag als dit jaar! Het was de op-één-na warmste Eerste Paasdag. Het uitgebreide Paasontbijt nuttigden we natuurlijk heerlijk in de achtertuin. De holle chocolade eitjes - die we nog steeds elk jaar op verzoek van de kinderen in de tuin verstoppen - lagen in de koelkast te wachten anders waren ze vast gesmolten… De berichten op het nieuws waren dat de stranden vol zouden lopen, dus kozen wij een andere bestemming. Ik had een fietstocht naar België bedacht. De twee meiden thuis, de oudste bracht haar Paasvakantie in Bulgarije en Macedonië door, stonden niet te springen toen ze hoorden van mijn sportieve idee. Toch stapten ze zonder morren op hun fiets op weg naar de rivier de Mark. Met korte broeken en T-shirtjes zonder mouwen vertrokken we. Zonnebrandcrème op onze schouders gesmeerd en onze zonnebrillen op de neus. Waterflesjes en een doosje gewassen druiven in mijn kratje voorop de fiets. We fietsten eerst door het Mastbos naar het begin van de tocht, het Markdal. Het eerste stukje daar was nog wat drukbezocht door wandelende, jonge Bredase gezinnetjes met kinderwagens. Kindjes die op hun fietsje mee mochten. Daarna fietsten we heerlijk langs de kronkelende rivier. Stukjes door het bos, stukken door de platte polder waarin verre kerktorens te zien waren. We passeerden koeien, kleine lammetjes en een ganzenkoppel met maar liefst twaalf baby’s in de rivier. Hoe mooi is Nederland! En de zon bleef maar onophoudelijk schijnen. We gingen de grens over. Soms staken we de rivier over met kleine bruggetjes. Eén keer reden we zelfs door het water naar de overkant. We hebben deze middag zo’n twintig kilometer gefietst schat ik. Het was onverwachts mooi. Thuis kon de zadelpijn weg ebben bij lekkere borrelhapjes op de tuintafel en glazen gevuld met koude drank. Vroeg in de avond sloten we deze Paasdag af met een heerlijke driegangen maaltijd in de tuin. Een verrukkelijke zomerse dag. We genoten er alle vier van. Later in de avond brachten we middelste dochter naar de trein. Ze had Tweede Paasdag een voetbaltoernooi van de universiteit. Jongste dochter had een feestje op Tweede Paasdag. En ik was vergeten vrij te vragen en vierde deze dag dus met twee cliënten. Waarop ik met mijn eerste client wederom naar België ging, maar deze keer met mijn auto. We zaten op een zonnig terras. Nog steeds een Paasgevoel voor mij. Dat gevoel verdween toen ik bij mijn oudste cliënte kwam die twee weken geleden gevallen was met de fiets en sindsdien veel last van haar stuitje had. Ze kon ‘ineens’ niet meer zitten en staan van de pijn. Ze kon deze Paasochtend zelfs niet meer alleen uit bed komen waardoor ze op de alarmknop had moeten drukken… Er was van alles in gang gezet en de huisarts had een spoedopname in een zorghotel ingediend. Ze was deze middag zo moe en zo onrustig. Om haar wat te kalmeren had ik haar onderbenen gemasseerd. Ze genoot. Haar dochter en ik hebben haar daarna in bed geholpen. Toen ik die middag weg ging sliep ze lekker. De dag erna kreeg ik het nieuws dat ze opgenomen was.
Bull’s eye. Een dag in het voorjaar waarop jongste dochter en ik traditiegetrouw samen met z’n tweetjes gaan winkelen. Het is, naast haar verjaardag, de leukste dag van het jaar zegt ze. Daarom hebben we de dag tot een feestdag omgedoopt. Bull’s Eye. Ze telt de dagen af totdat het zover is. Dit jaar blijven we dicht bij huis. We gaan naar Eindhoven. Met de trein. Alles verloopt voorspoedig en zoals altijd slagen we heel goed. Ze had vooraf een lijstje gemaakt waar korte broeken, T-shirts, jurk, lange broek en bikini op stonden. Voor de trein had ik dagkaarten bij Albert Heijn gekocht. Deze zijn niet geldig in de spits, maar dat was ik voor het gemak vergeten. Dus toen we helemaal aan het eind van de middag het station binnen wilden lopen gingen de poortjes niet open. Huh? Dochter had het snel door. We mogen pas weer na de spits reizen. We hadden ineens twee uur te doden. Ik stelde voor om in de nabij gelegen Bijenkorf te struinen. Eerst lekker een parfum opgespoten en toen naar de lippenstiftjes. Ik probeerde een mooie kleur. De dame van MAC maakte vooraf het stiftje mooi schoon met alcohol. Dochterlief wilde dat ook wel. Aangezien ze nauwelijks lippenstift gebruikt was ze uitgeschoten. Van onze andere dochter had ik ooit vernomen dat je dan met een vette lippenbalsem die vlekjes weg kan werken. Ik kwam niet meer bij van het lachen: het kleine uitgeschoten stipje was een grote roze snor geworden. Op een verongelijkt gezicht. Tranen in mijn ogen van het lachen! Ik stuurde een voicemessage naar die dochter van de gouden tip, maar ik kwam niet uit mijn woorden. Ik stikte er bijna in. Het bleek niet om een lippenbalsem te gaan, maar om vaseline! De dame van MAC hielp ons gelukkig uit de brand met een tissue. We liepen door naar de Rituals spulletjes waar we onze handen scrubten. Nog beide nahikkend van het lachen verlieten we de begane grond maar. Boven bleken de pashokjes helemaal verlaten te zijn, terwijl we deze dag toch diverse malen in ellenlange rijen hadden gestaan… Ik stelde voor om een modeshow te doen. Zij zou alle nieuw gekochte kleding uit de tasjes aandoen en ik zou het filmen. Zo hebben we in een klein uur tijd de rest van ons gezin via Whatsapp op de hoogte gebracht van de nieuwe aankopen. We hadden zo’n lol! Weer een warme herinnering aan een onvergetelijke Bull’s Eye!
zondag 28 april 2019
zondag 21 april 2019
Blote pech
Life is a mystery to be lived.
- Osho
Eenmaal uitgekleed doen we de locker op slot. We hebben beide een hammam handdoek over onze arm geslagen. We hebben ook ieder een badjas aangetrokken. Het blauwe rubberen bandje met de chip doen we in een plastic tasje - gevuld met een waterflesje en een tijdschrift - dat we bij ons dragen gedurende de dag. Zodra ik mijn slippers aan heb en een stap wil zetten breekt het rubbertje bij mijn tenen af. Ik dacht dat Havaianas flipflops niet stuk te krijgen waren, maar klaarblijkelijk dus wel. De rest van de dag schuif ik voorzichtig met mijn linkervoet met slipper over de vloer. Wanneer ik het vergeet en een normale stap doe schiet meteen het rubbertje weer uit het gat. We zijn in een grote sauna gelegen in de bossen rondom Soest. Het gebouw heeft meerdere verdiepingen en buiten hebben ze diverse zwembaden en sauna cabines. We vinden het nogal overwhelming. Toch hebben we een heerlijke dag in rustgevende sauna’s en dobberend in warme zwembaden. We kletsen veel. We lunchen lang en uitgebreid in het restaurant. We rekenen af met het blauwe rubberen bandje met chip. Het laatste ritueel dat we samen doen is een relaxte opgieting. Vorige keer dat we dat deden was er een grote Vikingman met lang haar en een ruiten rokje. Deze keer is het een sportieve jonge vrouw. Ze doet het heel sierlijk met de zwaaiende handdoeken en omdat we deze keer weten wat me moeten verwachten zit ik er heel relaxt bij. Ook zij gebruikt drie etherische oliën. Grove den, lavendel en rode sinaasappel. Heerlijk! Daarna moeten we naar buiten en onder een koude douche gaan staan en zelfs een ijskoud dompelbad nemen, maar dat laatste slaan we lekker over. Helemaal aan het eind van de middag lopen we naar de kleedkamer. Ik kleed me om in een relaxte joggingbroek en T-shirt met vestje. Mijn zus belt even met thuis en het blijkt dat ze nog makkelijk anderhalf uur kan blijven. Ik heb ondertussen een beetje haastig alles in mijn weekendtas gemikt. Mijn kapotte slippers in een vuilnisbakje gepropt. Bij de receptie staat zo’n lange rij om het rubberen bandje af te rekenen dat we afspreken dat mijn zus dat later doet. Ze zal me een ‘tikkie’ sturen. Ze loopt nog even mee naar de auto waar we tassen met tijdschriften uitwisselen. Zodra ze terug naar het saunagebouw loopt sta ik met mijn auto bij de hefboom en merk dat ik geen uitrijdmuntje heb, omdat we natuurlijk niet afgerekend hebben… Mijn zus rent al naar binnen en ik stap uit mijn auto en loop er achter aan. Mét muntje rijd ik de poort uit en in een uur ben ik thuis. Daar zie ik dat ik háár hammam handdoek ook in mijn tas gepropt heb. Oeps! Ik stuur een voicemessage dat ik haar handdoek heb en hoop dat ze niet te lang gezocht heeft. En dat ze sowieso in de natte sauna’s kon, want daar heb je geen handdoek bij nodig… Later hoor ik dat ze wél lang gezocht heeft, en ook de receptie haar verlies gemeld had. Ze had gelukkig nog een klein handdoekje mee en daardoor had ze nog wel kunnen genieten van de sauna. De kapotte slipper, het uitrijden zonder muntje, het per abuis meenemen van de verkeerde handdoek… Het is zó typerend. Elk saunabezoek beleven we gekke dingen. We laten echter nooit de moed niet zakken. We blijven elkaar vrolijk samen ontmoeten, in sauna’s.
Mijn eerste ontmoeting met Veda is wel tien jaar geleden en was bijzonder. Zij maakte indruk op mij. Voor mij stond een kleine, frêle wereldse dame. Krachtig en zacht tegelijkertijd. Zij gaf les op mijn yogaschool in Breda. Volgens mij viel ze in voor een les van mijn Amerikaanse juf. Sprankelende, ondeugende ogen en als je een tijdje bij haar bent, voel je dat zij veel wijsheid te delen heeft vanuit haar eigen ervaring. Ze woont negen maanden per jaar in Costa Rica in een community in de jungle en de andere drie maanden reist ze door Europa. Zij ziet haar werk als een levensopgave, iets waarmee ze kan helpen de wereld in positieve zin te veranderen. Ze vertelt dat de haast in Nederland haar opvalt, dat wij altijd onderweg zijn. Zoals ik dat ook herkende toen ik uit Mexico kwam. Uiteindelijk zijn we in ons leven allemaal op weg naar hetzelfde. Waarom die haast? In Midden-Amerika kennen ze dat niet. Morgen gaat de zon toch ook weer op? De intentie van haar workshops is altijd lichaam en geest met elkaar te verbinden en de geest te kalmeren. Het leren loslaten en focussen op het aanwezig zijn in het hier en nu. En blokkades opheffen zodat de levensenergie vrij kan stromen. Veda laat met haar persoonlijkheid goed zien dat actief en passief bij elkaar horen. Yin en yang zitten beide in ons en we hebben zelf de mogelijkheid dit in evenwicht te brengen. Het is zelfs van groot belang voor een gelukkig en gezond bestaan. We vergeten vaak dat wij écht rust en ontspanning nodig hebben. We weten ook niet meer hoe en waar we die kunnen vinden. De prikkels om ons heen zijn massaal aanwezig. Waar is de rust? Waar is de stilte? Veda heeft mij deze week tijdens haar workshop weer in contact gebracht met dat rustige, stille stukje van mijzelf. Dat deel, waarvan ik soms denk dat ik het niet heb. Tijd met haar is echt een cadeau. Een reis naar jezelf, waarin je kunt ontdekken wat echte liefde voor jezelf is. Het laatste deel van haar workshop gebruikten we een bolster en dekens om ons lichaam tijdens de yogahouding te ondersteunen. De focus ligt dan op de adem, het loslaten van spanning en emoties die opgeslagen zijn in ons lichaam. Je geest kalmeert en zo kwamen in een meditatieve staat van diepe ontspanning. Na die twee uur yoga ben ik heel rustig door het donker naar huis gefietst. Ik heb thuis de lichten uitgedaan en de computer uitgezet. En ben heel rustig naar bed gegaan. Ik viel als een blok in slaap.
- Osho
Eenmaal uitgekleed doen we de locker op slot. We hebben beide een hammam handdoek over onze arm geslagen. We hebben ook ieder een badjas aangetrokken. Het blauwe rubberen bandje met de chip doen we in een plastic tasje - gevuld met een waterflesje en een tijdschrift - dat we bij ons dragen gedurende de dag. Zodra ik mijn slippers aan heb en een stap wil zetten breekt het rubbertje bij mijn tenen af. Ik dacht dat Havaianas flipflops niet stuk te krijgen waren, maar klaarblijkelijk dus wel. De rest van de dag schuif ik voorzichtig met mijn linkervoet met slipper over de vloer. Wanneer ik het vergeet en een normale stap doe schiet meteen het rubbertje weer uit het gat. We zijn in een grote sauna gelegen in de bossen rondom Soest. Het gebouw heeft meerdere verdiepingen en buiten hebben ze diverse zwembaden en sauna cabines. We vinden het nogal overwhelming. Toch hebben we een heerlijke dag in rustgevende sauna’s en dobberend in warme zwembaden. We kletsen veel. We lunchen lang en uitgebreid in het restaurant. We rekenen af met het blauwe rubberen bandje met chip. Het laatste ritueel dat we samen doen is een relaxte opgieting. Vorige keer dat we dat deden was er een grote Vikingman met lang haar en een ruiten rokje. Deze keer is het een sportieve jonge vrouw. Ze doet het heel sierlijk met de zwaaiende handdoeken en omdat we deze keer weten wat me moeten verwachten zit ik er heel relaxt bij. Ook zij gebruikt drie etherische oliën. Grove den, lavendel en rode sinaasappel. Heerlijk! Daarna moeten we naar buiten en onder een koude douche gaan staan en zelfs een ijskoud dompelbad nemen, maar dat laatste slaan we lekker over. Helemaal aan het eind van de middag lopen we naar de kleedkamer. Ik kleed me om in een relaxte joggingbroek en T-shirt met vestje. Mijn zus belt even met thuis en het blijkt dat ze nog makkelijk anderhalf uur kan blijven. Ik heb ondertussen een beetje haastig alles in mijn weekendtas gemikt. Mijn kapotte slippers in een vuilnisbakje gepropt. Bij de receptie staat zo’n lange rij om het rubberen bandje af te rekenen dat we afspreken dat mijn zus dat later doet. Ze zal me een ‘tikkie’ sturen. Ze loopt nog even mee naar de auto waar we tassen met tijdschriften uitwisselen. Zodra ze terug naar het saunagebouw loopt sta ik met mijn auto bij de hefboom en merk dat ik geen uitrijdmuntje heb, omdat we natuurlijk niet afgerekend hebben… Mijn zus rent al naar binnen en ik stap uit mijn auto en loop er achter aan. Mét muntje rijd ik de poort uit en in een uur ben ik thuis. Daar zie ik dat ik háár hammam handdoek ook in mijn tas gepropt heb. Oeps! Ik stuur een voicemessage dat ik haar handdoek heb en hoop dat ze niet te lang gezocht heeft. En dat ze sowieso in de natte sauna’s kon, want daar heb je geen handdoek bij nodig… Later hoor ik dat ze wél lang gezocht heeft, en ook de receptie haar verlies gemeld had. Ze had gelukkig nog een klein handdoekje mee en daardoor had ze nog wel kunnen genieten van de sauna. De kapotte slipper, het uitrijden zonder muntje, het per abuis meenemen van de verkeerde handdoek… Het is zó typerend. Elk saunabezoek beleven we gekke dingen. We laten echter nooit de moed niet zakken. We blijven elkaar vrolijk samen ontmoeten, in sauna’s.
Mijn eerste ontmoeting met Veda is wel tien jaar geleden en was bijzonder. Zij maakte indruk op mij. Voor mij stond een kleine, frêle wereldse dame. Krachtig en zacht tegelijkertijd. Zij gaf les op mijn yogaschool in Breda. Volgens mij viel ze in voor een les van mijn Amerikaanse juf. Sprankelende, ondeugende ogen en als je een tijdje bij haar bent, voel je dat zij veel wijsheid te delen heeft vanuit haar eigen ervaring. Ze woont negen maanden per jaar in Costa Rica in een community in de jungle en de andere drie maanden reist ze door Europa. Zij ziet haar werk als een levensopgave, iets waarmee ze kan helpen de wereld in positieve zin te veranderen. Ze vertelt dat de haast in Nederland haar opvalt, dat wij altijd onderweg zijn. Zoals ik dat ook herkende toen ik uit Mexico kwam. Uiteindelijk zijn we in ons leven allemaal op weg naar hetzelfde. Waarom die haast? In Midden-Amerika kennen ze dat niet. Morgen gaat de zon toch ook weer op? De intentie van haar workshops is altijd lichaam en geest met elkaar te verbinden en de geest te kalmeren. Het leren loslaten en focussen op het aanwezig zijn in het hier en nu. En blokkades opheffen zodat de levensenergie vrij kan stromen. Veda laat met haar persoonlijkheid goed zien dat actief en passief bij elkaar horen. Yin en yang zitten beide in ons en we hebben zelf de mogelijkheid dit in evenwicht te brengen. Het is zelfs van groot belang voor een gelukkig en gezond bestaan. We vergeten vaak dat wij écht rust en ontspanning nodig hebben. We weten ook niet meer hoe en waar we die kunnen vinden. De prikkels om ons heen zijn massaal aanwezig. Waar is de rust? Waar is de stilte? Veda heeft mij deze week tijdens haar workshop weer in contact gebracht met dat rustige, stille stukje van mijzelf. Dat deel, waarvan ik soms denk dat ik het niet heb. Tijd met haar is echt een cadeau. Een reis naar jezelf, waarin je kunt ontdekken wat echte liefde voor jezelf is. Het laatste deel van haar workshop gebruikten we een bolster en dekens om ons lichaam tijdens de yogahouding te ondersteunen. De focus ligt dan op de adem, het loslaten van spanning en emoties die opgeslagen zijn in ons lichaam. Je geest kalmeert en zo kwamen in een meditatieve staat van diepe ontspanning. Na die twee uur yoga ben ik heel rustig door het donker naar huis gefietst. Ik heb thuis de lichten uitgedaan en de computer uitgezet. En ben heel rustig naar bed gegaan. Ik viel als een blok in slaap.
zondag 14 april 2019
Zorg
“For the two of us, home isn’t a place. It is a person. And we are finally home.”
- Stephanie Perkins
In een ander bos dan ik gewend ben stap ik uit de auto. Ik ben opgehaald door een loopmaatje en we gaan vanavond een wedstrijd lopen. Ik loop heel weinig wedstrijden, maar deze is op de vaste trainingsavond en ik heb me voor een kleine afstand ingeschreven. Onze vorige trainer, die in opleiding is, wilde heel graag dat we mee zouden doen. Hij is met zijn scriptie bezig en wilde als afronding een tabel met onze officiële wedstrijdtijden. En het allerliefst zou hij persoonlijke records gebroken zien worden! Ik eet vooraf niet warm, maar neem een bakje soja met noten, een gebakken ei en een cup-a-soup. Voor na de wedstrijd heb ik een eierkoek mee. Het is mooi zonnig weer, maar met een straffe koude wind. Ik heb ons clubshirt aangetrokken, maar met een t-shirt met lange mouwen eronder. En een lange hardloopbroek. Ik heb ook mijn nieuwe sportsteunzolen in mijn hardloopschoenen gedaan. Een paar dagen eerder had ik er acht kilometer op gerend en was mijn sok opgestroopt in mijn schoen. Met als gevolg een énorme blaar! Ik had toen op de terugweg al mijn sok uitgetrokken, want het deed zo’n zeer. Thuis was het vel van de blaar open gereten door het rennen. Pijnlijk! Ik had er voor de wedstrijd een blarenpleister opgedaan in de hoop dat de pijn mee zou vallen. Er zijn deze mooie avond in het bos meer lopers die gehoor hebben gegeven aan de oproep van mijn vorige trainer in opleiding. We halen ons startnummer op en met wat veiligheidsspeldjes zet ik mijn nummer vast op mijn buik. Het is een heel kleinschalige wedstrijd. Er doen maar net iets meer dan driehonderd deelnemers mee. Dat wist ik vooraf, want vorig jaar heb ik de tien kilometer mee gelopen. Dat was enorm afzien voor mij. Ik liep samen met een loopmaatje en de laatste twee kilometer hield ik haar niet meer bij. Zij ging versnellen en ik had mijn energie niet goed verdeeld. Ik ging juist steeds langzamer. Als één-na-laatste kwam ik over de finish. Een fietser van de organisatie met zo’n lichtgevend geel jasje aan fietste naast me om me naar de finish te begeleiden. Ik werd omgeroepen en alle lopers van mijn vereniging moedigden me langs de lijn aan. Dat wilde ik het liefst niet nog een keer meemaken. Daarom viel mijn keuze deze keer op de vijf kilometer. En dat bleek een juiste keuze. Ik eindigde deze keer als 34e vrouw over de finish. En…ik heb een persoonlijk record gelopen! Mét mijn pijnlijke blaar! De trainer schreef later in de groeps’app dat hij na zijn afstuderen een taart mee zou nemen naar de training en dat diegene die een PR (persoonlijk record) hadden gelopen een extra stuk taart kregen. Lucky me! Maar dat was niet het enige waar ik trots op was. Ik had namelijk die dag eindelijk eens wat tijd besteed aan mijn sporthorloge. Ik heb hem al meer dan een jaar geleden van mijn lief gekregen voor mijn verjaardag. Er hoort een app op je telefoon bij waar je de gelopen parcours op terug kunt zien en je gelopen tijden. Als digibeet had ik nooit de moeite genomen om dat uit te zoeken. Ook snapte ik nog niet hoe je de instellingen kon wijzigen. Met de hulp van een YouTube filmpje, de online handleiding en een vragenforum heb ik mijn persoonlijke instellingen kunnen invoeren en heb ik hem via Bluetooth verbonden met mijn telefoontje. Gisteravond, na het synchroniseren, zag ik dus voor het eerst een mooi gekleurd plaatje van de gelopen ronde en mijn tijden ernaast. Zoals mijn loopmaatjes al jaren doen heb ik voor het eerst mijn resultaten online kunnen delen met ze. Trots!
We zitten op zijn kleine balkonnetje. Het zonnescherm naar beneden. Buiten het balkonnetje staat best een straffe aprilwind, maar zo naast elkaar in de voorjaarszon is het goed te doen. We leggen allebei onze voeten op hetzelfde krukje voor ons. Een paar dagen voordat ik vijftig werd, vierde hij zijn negentigste verjaardag. Op mijn verjaardag werkte ik bij deze oud-politierechercheur en stond ik voor de deur met twee zoete gebakjes. Om onze gezamenlijke mijlpalen te vieren. Dat vond hij fantastisch! Deze middag heeft hij mij een serieus verhaal te vertellen. Hij dacht namelijk dat zijn tijd op deze aarde erop zat… Hij werd onlangs midden in de nacht wakker met een enorme bloedneus. Met twee handen in de vorm van een kommetje onder zijn neus liep hij door het donker naar de badkamer. Hij probeerde de bloeding te stoppen maar toen dat niet lukte drukte hij toch maar op de alarmknop om zijn pols. Een kwartier later stond er een ambulance voor de deur. Het bloedvat stopte maar niet met bloeden dus ik geloof dat ze het uiteindelijk dichtgebrand hebben. Eerst dacht ik dat hij een waanidee had. Hij heeft helaas een vorm van Alzheimer waar waanideeën bij horen. Toen ik opstond om in zijn slaapkamer te kijken zag ik alle sporen van bloeddruppels op de vloerbedekking. Hij voelde zich eigenlijk al een paar weken niet goed in zijn hoofd. Hij vond het heel vervelend om tegen mij te klagen, maar het leek of zijn hoofd vol watten zat. Nu was dat gevoel weg, zei hij. Ik stelde voor om in m’n uppie even wat boodschappen voor hem te doen. Dat vond hij zo vervelend voor mij. Ik legde hem uit dat het mij om hém gaat en als ik hem op deze manier kan helpen ben ik ook tevreden. Meestal maken we namelijk uitstapjes naar een meer, het oude centrum van Breda, een tuincentrum, het stadspark of het meubelplein. Hij was geroerd, zijn ogen glansden in het warme licht. Hoe kan het dat een cliënt zo geëmotioneerd kan zijn door het doen van een klein gebaar zoals wat boodschapjes doen voor hem?
- Stephanie Perkins
In een ander bos dan ik gewend ben stap ik uit de auto. Ik ben opgehaald door een loopmaatje en we gaan vanavond een wedstrijd lopen. Ik loop heel weinig wedstrijden, maar deze is op de vaste trainingsavond en ik heb me voor een kleine afstand ingeschreven. Onze vorige trainer, die in opleiding is, wilde heel graag dat we mee zouden doen. Hij is met zijn scriptie bezig en wilde als afronding een tabel met onze officiële wedstrijdtijden. En het allerliefst zou hij persoonlijke records gebroken zien worden! Ik eet vooraf niet warm, maar neem een bakje soja met noten, een gebakken ei en een cup-a-soup. Voor na de wedstrijd heb ik een eierkoek mee. Het is mooi zonnig weer, maar met een straffe koude wind. Ik heb ons clubshirt aangetrokken, maar met een t-shirt met lange mouwen eronder. En een lange hardloopbroek. Ik heb ook mijn nieuwe sportsteunzolen in mijn hardloopschoenen gedaan. Een paar dagen eerder had ik er acht kilometer op gerend en was mijn sok opgestroopt in mijn schoen. Met als gevolg een énorme blaar! Ik had toen op de terugweg al mijn sok uitgetrokken, want het deed zo’n zeer. Thuis was het vel van de blaar open gereten door het rennen. Pijnlijk! Ik had er voor de wedstrijd een blarenpleister opgedaan in de hoop dat de pijn mee zou vallen. Er zijn deze mooie avond in het bos meer lopers die gehoor hebben gegeven aan de oproep van mijn vorige trainer in opleiding. We halen ons startnummer op en met wat veiligheidsspeldjes zet ik mijn nummer vast op mijn buik. Het is een heel kleinschalige wedstrijd. Er doen maar net iets meer dan driehonderd deelnemers mee. Dat wist ik vooraf, want vorig jaar heb ik de tien kilometer mee gelopen. Dat was enorm afzien voor mij. Ik liep samen met een loopmaatje en de laatste twee kilometer hield ik haar niet meer bij. Zij ging versnellen en ik had mijn energie niet goed verdeeld. Ik ging juist steeds langzamer. Als één-na-laatste kwam ik over de finish. Een fietser van de organisatie met zo’n lichtgevend geel jasje aan fietste naast me om me naar de finish te begeleiden. Ik werd omgeroepen en alle lopers van mijn vereniging moedigden me langs de lijn aan. Dat wilde ik het liefst niet nog een keer meemaken. Daarom viel mijn keuze deze keer op de vijf kilometer. En dat bleek een juiste keuze. Ik eindigde deze keer als 34e vrouw over de finish. En…ik heb een persoonlijk record gelopen! Mét mijn pijnlijke blaar! De trainer schreef later in de groeps’app dat hij na zijn afstuderen een taart mee zou nemen naar de training en dat diegene die een PR (persoonlijk record) hadden gelopen een extra stuk taart kregen. Lucky me! Maar dat was niet het enige waar ik trots op was. Ik had namelijk die dag eindelijk eens wat tijd besteed aan mijn sporthorloge. Ik heb hem al meer dan een jaar geleden van mijn lief gekregen voor mijn verjaardag. Er hoort een app op je telefoon bij waar je de gelopen parcours op terug kunt zien en je gelopen tijden. Als digibeet had ik nooit de moeite genomen om dat uit te zoeken. Ook snapte ik nog niet hoe je de instellingen kon wijzigen. Met de hulp van een YouTube filmpje, de online handleiding en een vragenforum heb ik mijn persoonlijke instellingen kunnen invoeren en heb ik hem via Bluetooth verbonden met mijn telefoontje. Gisteravond, na het synchroniseren, zag ik dus voor het eerst een mooi gekleurd plaatje van de gelopen ronde en mijn tijden ernaast. Zoals mijn loopmaatjes al jaren doen heb ik voor het eerst mijn resultaten online kunnen delen met ze. Trots!
We zitten op zijn kleine balkonnetje. Het zonnescherm naar beneden. Buiten het balkonnetje staat best een straffe aprilwind, maar zo naast elkaar in de voorjaarszon is het goed te doen. We leggen allebei onze voeten op hetzelfde krukje voor ons. Een paar dagen voordat ik vijftig werd, vierde hij zijn negentigste verjaardag. Op mijn verjaardag werkte ik bij deze oud-politierechercheur en stond ik voor de deur met twee zoete gebakjes. Om onze gezamenlijke mijlpalen te vieren. Dat vond hij fantastisch! Deze middag heeft hij mij een serieus verhaal te vertellen. Hij dacht namelijk dat zijn tijd op deze aarde erop zat… Hij werd onlangs midden in de nacht wakker met een enorme bloedneus. Met twee handen in de vorm van een kommetje onder zijn neus liep hij door het donker naar de badkamer. Hij probeerde de bloeding te stoppen maar toen dat niet lukte drukte hij toch maar op de alarmknop om zijn pols. Een kwartier later stond er een ambulance voor de deur. Het bloedvat stopte maar niet met bloeden dus ik geloof dat ze het uiteindelijk dichtgebrand hebben. Eerst dacht ik dat hij een waanidee had. Hij heeft helaas een vorm van Alzheimer waar waanideeën bij horen. Toen ik opstond om in zijn slaapkamer te kijken zag ik alle sporen van bloeddruppels op de vloerbedekking. Hij voelde zich eigenlijk al een paar weken niet goed in zijn hoofd. Hij vond het heel vervelend om tegen mij te klagen, maar het leek of zijn hoofd vol watten zat. Nu was dat gevoel weg, zei hij. Ik stelde voor om in m’n uppie even wat boodschappen voor hem te doen. Dat vond hij zo vervelend voor mij. Ik legde hem uit dat het mij om hém gaat en als ik hem op deze manier kan helpen ben ik ook tevreden. Meestal maken we namelijk uitstapjes naar een meer, het oude centrum van Breda, een tuincentrum, het stadspark of het meubelplein. Hij was geroerd, zijn ogen glansden in het warme licht. Hoe kan het dat een cliënt zo geëmotioneerd kan zijn door het doen van een klein gebaar zoals wat boodschapjes doen voor hem?
zondag 7 april 2019
Soja
“Our mothers were largely silent about what happened to them as they passed through this midlife change. But a new generation of women has already started to break the wall of silence.”
― Trisha Posner
Tien keer gedurende de nacht zwetend wakker worden alsof het hartje zomer is. Je voeten voor verkoeling buiten het dekbed steken. Als dat niet voldoende helpt het dekbed van je afslaan om het een kwartiertje later weer terug te grijpen om over je te-snel-afgekoelde rug te slaan. Al wekenlang had ik doorbroken nachten. ‘Hoe lang gaat dit nog duren?’ vroeg ik me wanhopig af. Op de yoga school deed ik mijn beklag en daardoor kreeg ik dé gouden tip. Soja. Soja bevat namelijk isoflavonen, ook wel fyto-oestrogenen. Bij vrouwen in de overgang kan soja helpen de oestrogeenwaarden in het bloed hoger te houden waardoor klachten als nachtzweten en opvliegers verminderen. Dus sloeg ik bekers soja (plantaardig alternatief voor yoghurt) in voor een bakje in de ochtend, én een bakje bij de lunch. Alle voedingsmiddelen hebben positieve en negatieve eigenschappen. Het voordeel van soja is dus absoluut het wegvangen van nachtelijk zweten en dagelijkse opvliegers. Het zou echter niet eerlijk zijn om alleen maar de voordelen van soja op te noemen. De eiwitten van soja in combinatie met de koolhydraten maken het namelijk lastig te verteren… Zeker als je daar gevoelig voor bent… En daar liep ik na een paar weken dus ook tegen aan. Mijn buik zwol op als een luchtballon! Nu neem ik om de dag alleen een kom soja kwark bij mijn ontbijt en heb ik geen overgangsklachten meer en kan ik weer naar het toilet. Gelukkig maar, want soja bevat relatief veel magnesium, waardoor stress vermindert en je lichaam beter kan ontgiften. En onderzoek leert ons ook dat soja kan beschermen tegen onder meer vormen van borstkanker, dikke-darmkanker (en prostaat kanker). Allemaal mooie dingen voor je lijf. Daarentegen bevat soja helaas ook hoge concentraties van het sporenelement mangaan. Een lage dosis mangaan is belangrijk voor het lichaam, maar het gehalte in soja is - bij veel gebruik - te hoog. Soja bevat namelijk bijna tweehonderd maal zoveel mangaan dan in moedermelk te vinden is. Naast mijn vertraagde stoelgang was dat nóg een reden om te minderen met soja.
Toen ik met mijn acupuncturiste de goede resultaten van mijn nieuwe voedingspatroon deelde waarschuwde ze me voor twee dingen. Allereerst wordt veel soja genetisch gemanipuleerd. Daar heb ik dus wel even een google-search aan gewijd. Het merk dat ik gebruik (Alpro) is gelukkig niet genetisch gemanipuleerd. Hun controlesysteem is gebaseerd op een lange samenwerking met leveranciers. Iedere schakel in de productielijn en elke individuele lading sojabonen is traceerbaar en identificeerbaar van bij de boer tot in de winkel. Bovendien betaalt Alpro een extra premie voor de aankoop van sojabonen die vrij zijn van genetische manipulatie. Hiermee willen zij hun rol waarmaken als pionier op het vlak van natuurlijke, plantaardige voeding die duurzaam is voor mens en planeet. Dieren worden daarentegen vaak wél gevoed met genetisch gemanipuleerd soja en zo krijgen we via de dieren alsnog zulk soja binnen. Je zou daarom voor biologisch vlees kunnen kiezen? Een ander vervelend ding is dat er enorme hoeveelheden oerbossen op onze planeet gekapt worden om aan de vraag naar soja te kunnen voldoen. Dit is echter niet alleen voor menselijke consumptie, ook voor dierlijke. Nóg een reden om te minderen met vlees? Ook zei mijn acupuncturiste dat als je kiest voor een sojaproduct, je dan voor gefermenteerde sojaproducten zou moeten kiezen. Gefermenteerde sojaproducten zijn namelijk voorverteerd door bacteriën en daardoor beter voor onze Westerse darmen. Mijn merk soja is gefermenteerd bleek uit mijn persoonlijke, kleine onderzoekje. Overigens is soja één van de vier goedkope basisgrondstoffen die door de industrie buitensporig veel en ongemerkt in ons eten worden verwerkt. Naast soja zijn graan, mais en melk ook veelgebruikte stoffen die als additief worden gebruikt. De wet verplicht vermelding van genetisch gemodificeerde gewassen pas bij een percentage hoger dan 0,9%. Handig om te weten als je bewust met voeding bezig bent.
― Trisha Posner
Tien keer gedurende de nacht zwetend wakker worden alsof het hartje zomer is. Je voeten voor verkoeling buiten het dekbed steken. Als dat niet voldoende helpt het dekbed van je afslaan om het een kwartiertje later weer terug te grijpen om over je te-snel-afgekoelde rug te slaan. Al wekenlang had ik doorbroken nachten. ‘Hoe lang gaat dit nog duren?’ vroeg ik me wanhopig af. Op de yoga school deed ik mijn beklag en daardoor kreeg ik dé gouden tip. Soja. Soja bevat namelijk isoflavonen, ook wel fyto-oestrogenen. Bij vrouwen in de overgang kan soja helpen de oestrogeenwaarden in het bloed hoger te houden waardoor klachten als nachtzweten en opvliegers verminderen. Dus sloeg ik bekers soja (plantaardig alternatief voor yoghurt) in voor een bakje in de ochtend, én een bakje bij de lunch. Alle voedingsmiddelen hebben positieve en negatieve eigenschappen. Het voordeel van soja is dus absoluut het wegvangen van nachtelijk zweten en dagelijkse opvliegers. Het zou echter niet eerlijk zijn om alleen maar de voordelen van soja op te noemen. De eiwitten van soja in combinatie met de koolhydraten maken het namelijk lastig te verteren… Zeker als je daar gevoelig voor bent… En daar liep ik na een paar weken dus ook tegen aan. Mijn buik zwol op als een luchtballon! Nu neem ik om de dag alleen een kom soja kwark bij mijn ontbijt en heb ik geen overgangsklachten meer en kan ik weer naar het toilet. Gelukkig maar, want soja bevat relatief veel magnesium, waardoor stress vermindert en je lichaam beter kan ontgiften. En onderzoek leert ons ook dat soja kan beschermen tegen onder meer vormen van borstkanker, dikke-darmkanker (en prostaat kanker). Allemaal mooie dingen voor je lijf. Daarentegen bevat soja helaas ook hoge concentraties van het sporenelement mangaan. Een lage dosis mangaan is belangrijk voor het lichaam, maar het gehalte in soja is - bij veel gebruik - te hoog. Soja bevat namelijk bijna tweehonderd maal zoveel mangaan dan in moedermelk te vinden is. Naast mijn vertraagde stoelgang was dat nóg een reden om te minderen met soja.
Toen ik met mijn acupuncturiste de goede resultaten van mijn nieuwe voedingspatroon deelde waarschuwde ze me voor twee dingen. Allereerst wordt veel soja genetisch gemanipuleerd. Daar heb ik dus wel even een google-search aan gewijd. Het merk dat ik gebruik (Alpro) is gelukkig niet genetisch gemanipuleerd. Hun controlesysteem is gebaseerd op een lange samenwerking met leveranciers. Iedere schakel in de productielijn en elke individuele lading sojabonen is traceerbaar en identificeerbaar van bij de boer tot in de winkel. Bovendien betaalt Alpro een extra premie voor de aankoop van sojabonen die vrij zijn van genetische manipulatie. Hiermee willen zij hun rol waarmaken als pionier op het vlak van natuurlijke, plantaardige voeding die duurzaam is voor mens en planeet. Dieren worden daarentegen vaak wél gevoed met genetisch gemanipuleerd soja en zo krijgen we via de dieren alsnog zulk soja binnen. Je zou daarom voor biologisch vlees kunnen kiezen? Een ander vervelend ding is dat er enorme hoeveelheden oerbossen op onze planeet gekapt worden om aan de vraag naar soja te kunnen voldoen. Dit is echter niet alleen voor menselijke consumptie, ook voor dierlijke. Nóg een reden om te minderen met vlees? Ook zei mijn acupuncturiste dat als je kiest voor een sojaproduct, je dan voor gefermenteerde sojaproducten zou moeten kiezen. Gefermenteerde sojaproducten zijn namelijk voorverteerd door bacteriën en daardoor beter voor onze Westerse darmen. Mijn merk soja is gefermenteerd bleek uit mijn persoonlijke, kleine onderzoekje. Overigens is soja één van de vier goedkope basisgrondstoffen die door de industrie buitensporig veel en ongemerkt in ons eten worden verwerkt. Naast soja zijn graan, mais en melk ook veelgebruikte stoffen die als additief worden gebruikt. De wet verplicht vermelding van genetisch gemodificeerde gewassen pas bij een percentage hoger dan 0,9%. Handig om te weten als je bewust met voeding bezig bent.
maandag 1 april 2019
Zen voelen
When you say nothing, do nothing, be nothing, then you are a lighthouse. Nobody can wreck near you. This is the one thing in life you have to do. Spread the light. Be the lighthouse.
- Yogi Bhajan
Als ik voor haar deur sta doet ze zingend open. Ik ben bang dat ze misschien in de war is. Denkt ze dat ik vandáág jarig ben? Als ik vrolijk achter haar aan door de hal dans laat ze supertrots een grote bos bloemen op de salontafel zien. In de bekende, grote doos van ‘topbloemen’. Wat een verrassing! Haar dochters hebben deze bos bloemen bij haar thuis laten afleveren. Voor mijn verjaardag, de dag erna. Ik neem haar deze ochtend mee naar een banketbakker waar ik ons op een taartje trakteer. Als ik haar een verhaal wil vertellen, niet te hard zodat niet alle andere klanten het horen, verstaat ze er niks van. Haar gehoorapparaatjes doen het zo slecht de laatste tijd. Ze wordt steeds vaker verdrietig van haar achteruitgang. Ze vergeet steeds meer, raakt de kluts soms kwijt. Een gevoel van eenzaamheid steekt steeds vaker de kop op. Ik herken het nog van mijn oma. Alzheimer is een rotziekte. Ze is zo blij en trots dat ze aan mijn mijlpaal gedacht heeft. ‘Nu hoor je erbij!’ zegt ze blij. Zelf tweeënnegentig jaar oud. Aan onze kinderen zie ik hoe snel het leven gaat. Hoe snel míjn leven gaat. Ze staan alledrie mooi in het leven. Dat doen ze zelf. Ik ben er natuurlijk apetrots op. Ik kan soms gewoon niet geloven dat het mijn dochters zijn die zo krachtig en succesvol in het leven staan. Zelf ben ik niet meer zo ambitieus als toen ik hun leeftijd had. Ik kijk uit naar wat er gaat komen. Meer tijd voor mijn lief en mij. Sowieso meer tijd voor mij. Heerlijk. Soms maken we stiekem plannetjes om naar het buitenland te verhuizen, soms om daar een huis te kopen of deeltijds te huren. Ik denk niet dat het echt gaat gebeuren. Dromen. Ik kijk vooral uit naar mooie reizen. Wat meer langdurige, avontuurlijke reizen. Langer dan een maand. Met zon. Dat lijkt me nou echt heerlijk!
We zitten op een randje van het grote standbeeld van Johannes Hun. Op ’t Oude Stadsplein in het historische centrum van de Gouden stad Praag. We zijn zelfs heel stout óver de zware ketting, die tussen de paaltjes hangt, heen gestapt om er plaats te nemen. Het voorjaarszonnetje doet heel hard zijn best. Er zitten veel toeristen gewoon midden op het plein. Op de grond. Mijn lief kreeg daar trek in iets hartigs. Het is inderdaad borreltijd en we hebben straks een afspraak met vrienden die hier wonen. Mijn lief koopt daarom een stuk warme, gerookte ham bij een standje op het plein. Hij krijgt er twee zuurdesem boterhammen bij. Ik koop een flesje water. Ik houd niet zo van bonken vlees, en helemaal geen varkensvlees. Voor de gezelligheid prik ik een stukje mee. Er komt een bedelaar voorbij die we een flink stuk ham geven en een halve boterham. Hij neemt het dankbaar aan, maar vraagt terloops toch ook nog om een financieel bijdrage. Pas later begrijp ik dat we 450 CZK (17 euro) betaalden voor dat vette stuk vlees! Mijn lief is er zó misselijk van dat we kort daarna kauwgom moet kopen. Als we onze vrienden ontmoeten bij zonsondergang, in een chique restaurant aan de Moldau rivier, is zijn misselijkheid gelukkig gezakt. Alleen een sterk verhaal over een bonk varkensvlees bleef nog over. We eten gezamenlijk een heerlijk 3-gangen menu met uitzicht op de verlichtte Karelsbrug. We vieren eigenlijk vijf jaar vriendschap, ook al doen we dat niet bewust. We delen deze avond vooral veel ervaringen. Twee expat-gezinnen met hardwerkende vaders van respectievelijk vier en drie puberdochters. We delen ook onze blik op de toekomst en voorzichtige toekomstplannetjes. Een gezellige, veel te korte avond. De volgende dag in Praag brengen we voornamelijk door in een luxe spa. Gelegen in de gewelven onder een mooi pand uit 1517. Een persoonlijke, zeer stijlvolle wellness ruimte met veel kaarsjes en Boeddha beelden. En prachtig houtbewerkte deuren en bedden uit Azië. Heel zen. We genieten van de sauna, het zwembad, de ligbedjes, de champagne en uiteindelijk de gezamenlijke massage van een vol uur. Door twee Balinese dames die voortreffelijk kunnen masseren met heerlijk ruikende etherische olie, die we eerder zelf mochten uitkiezen. Als herboren staan we eind van de middag weer buiten in de zon. We eten heel relaxt tapas in een knusse restauranttuin, lopen voor de laatste keer heel zen over de volle Karelsbrug naar de metro. Morgenochtend vliegen we in ruim een uur terug naar huis.
Praag - 31 maart 2019
- Yogi Bhajan
Als ik voor haar deur sta doet ze zingend open. Ik ben bang dat ze misschien in de war is. Denkt ze dat ik vandáág jarig ben? Als ik vrolijk achter haar aan door de hal dans laat ze supertrots een grote bos bloemen op de salontafel zien. In de bekende, grote doos van ‘topbloemen’. Wat een verrassing! Haar dochters hebben deze bos bloemen bij haar thuis laten afleveren. Voor mijn verjaardag, de dag erna. Ik neem haar deze ochtend mee naar een banketbakker waar ik ons op een taartje trakteer. Als ik haar een verhaal wil vertellen, niet te hard zodat niet alle andere klanten het horen, verstaat ze er niks van. Haar gehoorapparaatjes doen het zo slecht de laatste tijd. Ze wordt steeds vaker verdrietig van haar achteruitgang. Ze vergeet steeds meer, raakt de kluts soms kwijt. Een gevoel van eenzaamheid steekt steeds vaker de kop op. Ik herken het nog van mijn oma. Alzheimer is een rotziekte. Ze is zo blij en trots dat ze aan mijn mijlpaal gedacht heeft. ‘Nu hoor je erbij!’ zegt ze blij. Zelf tweeënnegentig jaar oud. Aan onze kinderen zie ik hoe snel het leven gaat. Hoe snel míjn leven gaat. Ze staan alledrie mooi in het leven. Dat doen ze zelf. Ik ben er natuurlijk apetrots op. Ik kan soms gewoon niet geloven dat het mijn dochters zijn die zo krachtig en succesvol in het leven staan. Zelf ben ik niet meer zo ambitieus als toen ik hun leeftijd had. Ik kijk uit naar wat er gaat komen. Meer tijd voor mijn lief en mij. Sowieso meer tijd voor mij. Heerlijk. Soms maken we stiekem plannetjes om naar het buitenland te verhuizen, soms om daar een huis te kopen of deeltijds te huren. Ik denk niet dat het echt gaat gebeuren. Dromen. Ik kijk vooral uit naar mooie reizen. Wat meer langdurige, avontuurlijke reizen. Langer dan een maand. Met zon. Dat lijkt me nou echt heerlijk!
We zitten op een randje van het grote standbeeld van Johannes Hun. Op ’t Oude Stadsplein in het historische centrum van de Gouden stad Praag. We zijn zelfs heel stout óver de zware ketting, die tussen de paaltjes hangt, heen gestapt om er plaats te nemen. Het voorjaarszonnetje doet heel hard zijn best. Er zitten veel toeristen gewoon midden op het plein. Op de grond. Mijn lief kreeg daar trek in iets hartigs. Het is inderdaad borreltijd en we hebben straks een afspraak met vrienden die hier wonen. Mijn lief koopt daarom een stuk warme, gerookte ham bij een standje op het plein. Hij krijgt er twee zuurdesem boterhammen bij. Ik koop een flesje water. Ik houd niet zo van bonken vlees, en helemaal geen varkensvlees. Voor de gezelligheid prik ik een stukje mee. Er komt een bedelaar voorbij die we een flink stuk ham geven en een halve boterham. Hij neemt het dankbaar aan, maar vraagt terloops toch ook nog om een financieel bijdrage. Pas later begrijp ik dat we 450 CZK (17 euro) betaalden voor dat vette stuk vlees! Mijn lief is er zó misselijk van dat we kort daarna kauwgom moet kopen. Als we onze vrienden ontmoeten bij zonsondergang, in een chique restaurant aan de Moldau rivier, is zijn misselijkheid gelukkig gezakt. Alleen een sterk verhaal over een bonk varkensvlees bleef nog over. We eten gezamenlijk een heerlijk 3-gangen menu met uitzicht op de verlichtte Karelsbrug. We vieren eigenlijk vijf jaar vriendschap, ook al doen we dat niet bewust. We delen deze avond vooral veel ervaringen. Twee expat-gezinnen met hardwerkende vaders van respectievelijk vier en drie puberdochters. We delen ook onze blik op de toekomst en voorzichtige toekomstplannetjes. Een gezellige, veel te korte avond. De volgende dag in Praag brengen we voornamelijk door in een luxe spa. Gelegen in de gewelven onder een mooi pand uit 1517. Een persoonlijke, zeer stijlvolle wellness ruimte met veel kaarsjes en Boeddha beelden. En prachtig houtbewerkte deuren en bedden uit Azië. Heel zen. We genieten van de sauna, het zwembad, de ligbedjes, de champagne en uiteindelijk de gezamenlijke massage van een vol uur. Door twee Balinese dames die voortreffelijk kunnen masseren met heerlijk ruikende etherische olie, die we eerder zelf mochten uitkiezen. Als herboren staan we eind van de middag weer buiten in de zon. We eten heel relaxt tapas in een knusse restauranttuin, lopen voor de laatste keer heel zen over de volle Karelsbrug naar de metro. Morgenochtend vliegen we in ruim een uur terug naar huis.
Praag - 31 maart 2019
Abonneren op:
Posts (Atom)
