Let the flicker of your soul turn into a flame.
Water is in Afrika een schaars goed, zeker drinkbaar water. Als we in grote plaatsen inkopen doen slaan we een grote voorraad water in. We zorgen altijd dat we zo´n drie á vier 5L flessen bij ons hebben. Ook hebben we een 40L tank achter in de auto met een kraantje achter op de auto. Toen we uit de Namib woestijn vertrokken was het einde van onze watervoorraad in zicht... We hadden al een keer een keteltje water gekookt en af laten koelen, maar dat schoot niet op. Wij drinken met ons gezin zo´n vijf liter water per dag. Het was de volgende dag een feestdag, Day of the Hero, dus alle winkels onderweg zouden gesloten zijn. Toen ik onze uitdaging aan de boer uitlegde bleek zijn water getest te zijn en goed drinkbaar! We hebben al onze lege flessen gevuld en zijn met een goed gevoel de volgende dag op pad gegaan.
Op weg naar Zuid-Afrika hebben we een paar dagen gekampeerd bij een ravijn, The Fish River Canyon. Deze ravijn is na de Grand Canyon in The States de grootste ravijn van de wereld. En inderdaad...deze ravijn roept wel wat emoties op. Bij mij vooral angst! De ravijn is vijfhonderd meter diep en vooral heel steil. Ik had al moeite met de parkeerdraai van onze auto voor mijn gevoel vlákbij de afgrond... En dan de meisjes die (voor mijn gevoel) heel dicht bij het randje stonden, en dan óók nog steentjes gingen gooien... Pfff! Maar het is een prachtig uitzicht en de wandeling die we maakten naar een Hikers Point was heel spannend. Op dat punt aangekomen - gelegen op een bergkam - vertrok er net een groep wandelaars voor een tocht van vijf dagen door de ravijn. We werden helemaal aangestoken door hun enthousiasme: wij willen ook zo´n avontuurlijke wandeltocht maken! Anthe wilde eigenlijk wel meteen vertrekken om vijf nachten in de buitenlucht te slapen en dierensporen te volgen langs het water. We zullen een paar jaar moeten wachten totdat Maren wat groter is, maar het is zéker een goede reden om Namibië nog eens te bezoeken!
Nu het einde van onze reis nadert kijken we af en toe terug naar de hoogtepunten van onze vakantie. Wat was de leukste camping van de vakantie? Dat is zonder twijfel Ngepi Camp - vlak over de grens naar Namibië – gelegen aan de Okavango rivier waar de nijlpaarden voor onze tent voorbij zwommen! En de douches, toiletten en zelfs een ligbad uniek gelegen waren! Wat was het allerleukste wat we gedaan hebben deze vakantie? Daar waren we het unaniem over eens; de bezoeken aan Etosha Wildlife Park. De stoet olifanten die we aanschouwd hebben en de twee leeuwenhelden die de waterplaats bezet hielden waardoor honderden dieren stonden te wachten. En wat was het méést onvergetelijke moment van deze vakantie? Dat was voor iedereen hetzelfde moment: Inden´s verjaardagstaart met het swingende verjaardagslied. En wat was het minst leuke moment...? Dat was het moment niet lang voor zonsondergang, dat we onze autoband verloren in het water - midden in Moremi National Park!
Op onze laatste vakantiedag in Namibië hebben we een warm waterbron bezocht in Ai Ais. We hadden geen idee wat we zouden moeten verwachten. Maar er komt daar dus water met een temperatuur van zo´n 65 graden uit de diepte van de aarde sijpelen. Ze hebben er baden mee gevuld en daar hebben wij als theezakjes in gedobberd. Eerst in de binnenbaden die als een spa ingericht waren en waar ik een heerlijke voetenmassage heb gekregen... En daarna nog úren buiten gezwommen in een groot, bijzonder warm zwembad. Het was prachtig gelegen tussen de bergen - een heerlijk plekje voor een laatste luierdag van onze vakantie. We hadden toen namelijk nog twee reisdagen door Zuid-Afrika voor de boeg. We hebben afgelopen nacht nog in het Zuidelijke deel van de Kalahari-woestijn geslapen, waar een aap supersnel ons verse brood uit de proviandlade te pakken had! De meisjes hebben het heel goed gedaan op de reisdagen. Ze hebben een speelgoedkoffer achter de bank liggen die gevuld is met veel boeken, spelletjes, papier en stiften. Ze hebben MP3-spelers mee en als ze uitgekeken raken op de inhoud van de koffer mogen ze een DVDtje kijken. Dat vinden ze een feestje, en wij ook! Vannacht slapen we in het vliegtuig op weg naar huis – waar zullen we aan terug denken?
Johannesburg, 30 augustus 2009
zondag 30 augustus 2009
woensdag 26 augustus 2009
Namib woestijn
Sinds we in de Namib woestijn zijn halen we ons hart weer op. Aan de kust was het vochtig, mistig en koud. En hier in de woestijn is het heerlijk warm en zonnig en zelfs ´s nachts is het verrassend warm! We zien veel struisen, springbokjes en gemsbokken in het veld en horen ´s nachts de hyena´s huilen buiten de camping. We leven weer in de buitenlucht en genieten daarvan. Meiden spelen weer in hun bikini op de camping, we koken lekker op de braai, wassen af naast de tent, eten weer uit onze proviandlade en douchen met op-hout-verwarmd water. Elke camping in Namibië is een feest - in Botswana trouwens ook.
Toen we deze kant op kwamen, reden we door een verrassend mooie omgeving. Prachtig glooiende heuvels die later overgingen in grove donkere bergen en we reden door een mooi ravijn. We merkten aan alles dat hier miljoenen jaren geleden een oceaan was geweest en dat we over de bodem van die oceaan reden... Overal uitgesleten rotsen door een kolkende waterstroom en randen op de toppen van de bergen tot waar het water gestaan heeft. Bijzonder! Net zo bijzonder was het moment dat we in de woestijn langs het gehuchtje Solitaire reden en daar een bakkerijtje ontdekten die ongelofelijk lekkere, verse appeltaart serveerde. Zaten we daar in de woestijn met een enorme punt voor ons en een beker warme chocomel!
In Sesriem stonden we om 5 uur – vóór zonsopgang! – voor het toegangshek om naar Sossusvlei te rijden. Sossusvlei ligt in de woestijn en heeft prachtige rode duinen. Uiteraard zijn de kleuren het mooist bij zonsopgang . Daarom stonden we een nachtje op een camping binnen het Naukluft National Park, zodat we een uur voorsprong hadden om bij de duinen te komen. We reden helemaal door tot het eind waar alleen nog 4x4´s mochten rijden vanwege het rulle zand. Toen we de auto aan de kant hadden gezet volgden we onze ingeving en klommen zomaar wat duinen op. Welk plekje is het beste om de zonsopgang te zien? En toen zagen we opeens de Dead Valley, die we herkenden van de kaft van de Lonely Planet! Een vallei met wit zand waar alleen maar dode bomen in staan, prachtig contrast met de rode duinen! (zie ons fotoalbum) We genoten van ons ontbijt, de stilte, het licht en de schaduwen. Toen we terug liepen zagen we groepen mensen aan komen lopen om ook de Dead Valley te betreden...
We hebben in dit gebied ook nog gelogeerd op een kleine camping gelegen bij een kokerboombos. Op een ochtend trokken we met de boer, zijn hond en zijn antieke 4WD truck zijn land in, dat gelegen is tussen de bergen. Een heel ruig stuk land waar bergzebra´s, klipspringers en luipaarden leven, maar waar vooral veel kokerbomen groeien. (zie ons fotoalbum) Deze bomen zijn beschermd in Namibië, want ze groeien alleen als hun omgeving helemaal in evenwicht is. Ze groeien heel langzaam, maar ze worden heel oud – zo´n vijfhonderd jaar! Op dit stuk land groeien wel zo´n tweeduizend kokerbomen, maar de boer wil het geheim houden om de natuur te beschermen. Het was heel bijzonder om hiervan te mogen genieten... Die middag zwommen we in de Tsauchab-rivier vlakbij de camping. Een waterbron van zo´n vijf meter diep waar Mark heel stoer in sprong en wij later allevijf in zwommen!
Het wonder van de bomen is dat ze groeien in stilstand, hun buitengewoon evenwicht tussen dynamiek en onbewegelijkheid.
Paul de Wispelaere
Fish River Canyon – 26 augustus 2009
Toen we deze kant op kwamen, reden we door een verrassend mooie omgeving. Prachtig glooiende heuvels die later overgingen in grove donkere bergen en we reden door een mooi ravijn. We merkten aan alles dat hier miljoenen jaren geleden een oceaan was geweest en dat we over de bodem van die oceaan reden... Overal uitgesleten rotsen door een kolkende waterstroom en randen op de toppen van de bergen tot waar het water gestaan heeft. Bijzonder! Net zo bijzonder was het moment dat we in de woestijn langs het gehuchtje Solitaire reden en daar een bakkerijtje ontdekten die ongelofelijk lekkere, verse appeltaart serveerde. Zaten we daar in de woestijn met een enorme punt voor ons en een beker warme chocomel!
In Sesriem stonden we om 5 uur – vóór zonsopgang! – voor het toegangshek om naar Sossusvlei te rijden. Sossusvlei ligt in de woestijn en heeft prachtige rode duinen. Uiteraard zijn de kleuren het mooist bij zonsopgang . Daarom stonden we een nachtje op een camping binnen het Naukluft National Park, zodat we een uur voorsprong hadden om bij de duinen te komen. We reden helemaal door tot het eind waar alleen nog 4x4´s mochten rijden vanwege het rulle zand. Toen we de auto aan de kant hadden gezet volgden we onze ingeving en klommen zomaar wat duinen op. Welk plekje is het beste om de zonsopgang te zien? En toen zagen we opeens de Dead Valley, die we herkenden van de kaft van de Lonely Planet! Een vallei met wit zand waar alleen maar dode bomen in staan, prachtig contrast met de rode duinen! (zie ons fotoalbum) We genoten van ons ontbijt, de stilte, het licht en de schaduwen. Toen we terug liepen zagen we groepen mensen aan komen lopen om ook de Dead Valley te betreden...
We hebben in dit gebied ook nog gelogeerd op een kleine camping gelegen bij een kokerboombos. Op een ochtend trokken we met de boer, zijn hond en zijn antieke 4WD truck zijn land in, dat gelegen is tussen de bergen. Een heel ruig stuk land waar bergzebra´s, klipspringers en luipaarden leven, maar waar vooral veel kokerbomen groeien. (zie ons fotoalbum) Deze bomen zijn beschermd in Namibië, want ze groeien alleen als hun omgeving helemaal in evenwicht is. Ze groeien heel langzaam, maar ze worden heel oud – zo´n vijfhonderd jaar! Op dit stuk land groeien wel zo´n tweeduizend kokerbomen, maar de boer wil het geheim houden om de natuur te beschermen. Het was heel bijzonder om hiervan te mogen genieten... Die middag zwommen we in de Tsauchab-rivier vlakbij de camping. Een waterbron van zo´n vijf meter diep waar Mark heel stoer in sprong en wij later allevijf in zwommen!
Het wonder van de bomen is dat ze groeien in stilstand, hun buitengewoon evenwicht tussen dynamiek en onbewegelijkheid.
Paul de Wispelaere
Fish River Canyon – 26 augustus 2009
zaterdag 22 augustus 2009
De kust
We hebben Noord-Namibië verlaten en dat betekent dat we de hitte en de grote, wilde dieren achter ons gelaten hebben. En dat voelt toch een beetje als een afscheid. Tweederde van onze reis kwamen we in aanraking met wilde dieren in Zuid-Afrika, Botswana en Noord-Namibië. Dat zal vanaf nu niet meer gebeuren, nu we steeds meer gaan afzakken naar het Zuiden.
Reizen betekent onderweg veel beleven, foto´s maken en reisverhalen maken. Alle avonturen schrijf ik op in mijn schrift - ik blog alleen de grote lijnen van de reis. Zo kochten wij in Etosha het fotoboek van Tippi, het blanke meisje dat hier tot haar tiende jaar opgroeide in Namibië en met veel halfwilde dieren vriendschappen sloot. Haar ouders waren natuurfotografen (voornamelijk van meerkatten) en woonden een tijd lang in de Kalahari-woestijn. Ze hebben schitterende foto´s van Tippi gemaakt met dieren. We herkennen veel van de foto´s en haar verhalen. Nu we hier een tijdje rondreizen met onze drie meiden en flink wat foto´s van ze hebben gemaakt, lijkt het wel of we zelf drie Tippi´s hebben! We hebben zulke mooie foto´s van ze in Namibië, en sommige zelfs close-up (net als Tippi) met halftamme dieren....
Onderweg door Damaraland - op weg naar de kust - zijn we gestopt bij de Brandberg om een flink stuk met een gids door een ravijn te wandelen en te klimmen om een vijfduizend jaar oude rots-schildering te bekijken. (zie ons fotoalbum) We genoten van de wandeling, The White Lady vonden we minder interessant. Haha! Damaraland is het enige gebied in Namibië waar zwarte neushoorns, giraffen, zebra´s, bokken en olifanten echt vrij los lopen, dus niet in een reservaat of natuurpark. We hebben onderweg ook een bezoek gebracht aan een zeehonden-reservaat in Cape Cross waar duizenden pelsrobben op de kust liggen. De kleintjes drinken een jaar bij hun moeder, dus dat was schattig om te zien. Toch had ik geen goed gevoel bij de plek wetende dat iedere ochtend een flink aantal afgeslacht worden voor hun vlees en vacht...
We logeren drie nachten in het stadje Swakop aan de kust. We slapen voor het eerst tijdens deze vakantie niet in onze tenten en dat is maar goed ook! Elke avond trekt er hier een vochtige mist op en dan wordt het heel koud en spookachtig. Niet prettig om dan aan het strand te kamperen. We slapen zelfs binnen met onze skibroeken en fleecevesten aan... Vandaag zijn we met een catamaran de zee op geweest. We hebben dolfijnen, een grote walvis en veel zeehonden gezien. Er kwam zelfs een zeehond de boot op klimmen! Het was héél erg koud op zee, maar toen het zonnetje eenmaal doorbrak, de verse oesters op tafel kwamen en de champagne ontkurkt werd zag het leven er weer zonnig uit. Haha! Morgenochtend gaan we weer het binnenland in, we gaan naar de Sossusvlei. Een heel speciaal plekje in Namibië in de Naukluft-woestijn. Gisteren hebben we in de duinen buiten Swakop wat tijd doorgebracht - de meiden vonden het heerlijk! (zie ons fotoalbum)
Swakopmund, 22 augustus 2009
Reizen betekent onderweg veel beleven, foto´s maken en reisverhalen maken. Alle avonturen schrijf ik op in mijn schrift - ik blog alleen de grote lijnen van de reis. Zo kochten wij in Etosha het fotoboek van Tippi, het blanke meisje dat hier tot haar tiende jaar opgroeide in Namibië en met veel halfwilde dieren vriendschappen sloot. Haar ouders waren natuurfotografen (voornamelijk van meerkatten) en woonden een tijd lang in de Kalahari-woestijn. Ze hebben schitterende foto´s van Tippi gemaakt met dieren. We herkennen veel van de foto´s en haar verhalen. Nu we hier een tijdje rondreizen met onze drie meiden en flink wat foto´s van ze hebben gemaakt, lijkt het wel of we zelf drie Tippi´s hebben! We hebben zulke mooie foto´s van ze in Namibië, en sommige zelfs close-up (net als Tippi) met halftamme dieren....
Onderweg door Damaraland - op weg naar de kust - zijn we gestopt bij de Brandberg om een flink stuk met een gids door een ravijn te wandelen en te klimmen om een vijfduizend jaar oude rots-schildering te bekijken. (zie ons fotoalbum) We genoten van de wandeling, The White Lady vonden we minder interessant. Haha! Damaraland is het enige gebied in Namibië waar zwarte neushoorns, giraffen, zebra´s, bokken en olifanten echt vrij los lopen, dus niet in een reservaat of natuurpark. We hebben onderweg ook een bezoek gebracht aan een zeehonden-reservaat in Cape Cross waar duizenden pelsrobben op de kust liggen. De kleintjes drinken een jaar bij hun moeder, dus dat was schattig om te zien. Toch had ik geen goed gevoel bij de plek wetende dat iedere ochtend een flink aantal afgeslacht worden voor hun vlees en vacht...
We logeren drie nachten in het stadje Swakop aan de kust. We slapen voor het eerst tijdens deze vakantie niet in onze tenten en dat is maar goed ook! Elke avond trekt er hier een vochtige mist op en dan wordt het heel koud en spookachtig. Niet prettig om dan aan het strand te kamperen. We slapen zelfs binnen met onze skibroeken en fleecevesten aan... Vandaag zijn we met een catamaran de zee op geweest. We hebben dolfijnen, een grote walvis en veel zeehonden gezien. Er kwam zelfs een zeehond de boot op klimmen! Het was héél erg koud op zee, maar toen het zonnetje eenmaal doorbrak, de verse oesters op tafel kwamen en de champagne ontkurkt werd zag het leven er weer zonnig uit. Haha! Morgenochtend gaan we weer het binnenland in, we gaan naar de Sossusvlei. Een heel speciaal plekje in Namibië in de Naukluft-woestijn. Gisteren hebben we in de duinen buiten Swakop wat tijd doorgebracht - de meiden vonden het heerlijk! (zie ons fotoalbum)
Swakopmund, 22 augustus 2009
Laatste dagen in Etosha
Wanneer woorden de stilte verbergen, luister dan naar de stilte en niet naar de woorden.
Ray Grigg
De allerlaatste dagen in Etosha brachten we door aan de Zuidelijke kant van het park. Na de eerste vier dagen in Etosha grotendeels in de auto te hebben doorgebracht met waterplaatsen bezoeken wilden we ook eens een hele dag lekker niet in de auto. Vooral op deze camping buiten Etosha was het heerlijk vertoeven, want er was overal groen, vers, sappig gras! Wat een verademing na zoveel dagen stof happen. We hebben op onze vrije dag alle stoffige bagage op het gras gezet, auto schoon gemaakt, een was gedaan, alle potjes en blikjes uit de proviandlade afgenomen met een natte doek en heerlijk vaak gedouched. We voelden ons allemaal een stuk lekkerder zonder stoflaag...haha!
Inden´s negende verjaardag vierden we ook op deze camping. We hadden de dag ervoor een verjaardagstaart geregeld in de keuken, want er zijn helemaal geen winkels in de buurt. Toen Inden wakker gezongen werd zag ze eerst de versierde truck met slingers en ballonnen. Na het kadootjes uitpakken gingen we heel feestelijk ontbijten op het terras van het restaurant. En daar wachtte Inden een grote verrassing... Na het ontbijt en nog meer kadootjes kwam het personeel zingend uit de keuken: Happy, happy Birthday! May the Lord shine a light on you! Ze droegen een grote verjaardagstaart voor Inden, het swingde de pan uit! De taart was natuurlijk veel te groot voor ons vijfjes, dus hebben we gedeeld met al het personeel. Een heel speciaal Afrikaanse verjaardag voor Inden. (En ze heeft haar verjaardag al in zoveel landen gevierd...)
Die dag zijn we voor de allerlaatste keer Etosha in gereden. We bezochten de camping aan de Zuidkant en werden door de bewaker naar de receptie gestuurd, want volgens hem was er nog wel een vrij plekje voor die avond. Bij de receptie waren ze niet blij met onze aanpak, maar we konden een ´special site´ krijgen - zonder elektriciteit - maar met de volle prijs. Maar tóch een plekje! Die dag hebben we doorgebracht bij de drinkplaats naast de lodge en bij het zwembad. We hebben de zonsondergang gezien, terwijl de giraf en de zebra´s uit het bijna goudkleurige water dronken... Onvergetelijk! In het donker met de meisjes nog twee zwarte neushoorns gezien en toen hebben we Inden´s verjaardag afgesloten met geroosterde marshmallows. De volgende ochtend om zes uur ben ik nog even gaan kijken, maar was de waterplaats leeg en ben ik weer gauw terug mijn warme bedje in gekropen.
Hier in dit gedeelte van Afrika wonen meerdere stammen. We hebben veel Herero-dames gezien (en gefotografeerd) met prachtig gekleurde jurken aan en mooi gestijfde shawls op hun hoofd. (zie ons fotoalbum) We hebben de Novamba-stam ontmoet, zij wonen hier vooral rondom Etosha. Maren heeft een traditioneel rokje gekregen van ons, een zuurstokroze!, en die draagt ze werkelijk iedere dag. We krijgen zoveel complimenten van de Ovamba-dames over de rok! Ze hebben er allemaal zo één voor bruiloften en feesten en vinden het zo leuk dat onze blonde, blanke Maren met hún rokje loopt. De mensen zijn trots op hun stam, heel bijzonder. En nu hebben we onlangs in Outjo de Himba-dames ontmoet. Deze stam leeft helemaal in het Noorden van Namibië. De dames zijn heel traditioneel gekleed met rode modder op hun huid en in hun haar en ze dragen hun haar opgestoken - veel meer dan dat dragen ze niet... Mark zag ze het eerst in de supermarkt en later hebben we in het dorp kralen bandjes bij ze gekocht, in ruil voor wat foto´s.
Een hoogtepunt waar de meiden erg naar uit keken was een bezoek aan een cheetah-farm onderweg , waar ze cheetah´s mochten aaien en voeren. En dat bleek ook echt een hoogtepunt te zijn. (zie ons fotoalbum) Er waren twee grote cheetah´s en een baby van vier maanden. Eerst was het een beetje wennen en aftasten, maar daarna werd er flink geknuffeld. Maren voelde zich heel zeker en aaide ook de grote cheetah, zelfs op momenten dat Mark en ik niet eens opletten. Het voeren van de halfwilde cheetah´s vanaf een rijdende truck was indrukwekkend, met grote stukken vlees die gegooid werden. Toen we de volgende ochtend om 7 uur vertrokken en langs de farm reden stond daar een giraf die geregeld ´s ochtends even langs de boerderij kwam lopen. We stapten uit de auto, toen hij ons besnuffeld had door het raam, om hem te voeren met oud brood, appels en bananen. Geweldig om zo´n enorm beest uit de natuur aan te raken!
Swakop, 20 augustus 2009
Ray Grigg
De allerlaatste dagen in Etosha brachten we door aan de Zuidelijke kant van het park. Na de eerste vier dagen in Etosha grotendeels in de auto te hebben doorgebracht met waterplaatsen bezoeken wilden we ook eens een hele dag lekker niet in de auto. Vooral op deze camping buiten Etosha was het heerlijk vertoeven, want er was overal groen, vers, sappig gras! Wat een verademing na zoveel dagen stof happen. We hebben op onze vrije dag alle stoffige bagage op het gras gezet, auto schoon gemaakt, een was gedaan, alle potjes en blikjes uit de proviandlade afgenomen met een natte doek en heerlijk vaak gedouched. We voelden ons allemaal een stuk lekkerder zonder stoflaag...haha!
Inden´s negende verjaardag vierden we ook op deze camping. We hadden de dag ervoor een verjaardagstaart geregeld in de keuken, want er zijn helemaal geen winkels in de buurt. Toen Inden wakker gezongen werd zag ze eerst de versierde truck met slingers en ballonnen. Na het kadootjes uitpakken gingen we heel feestelijk ontbijten op het terras van het restaurant. En daar wachtte Inden een grote verrassing... Na het ontbijt en nog meer kadootjes kwam het personeel zingend uit de keuken: Happy, happy Birthday! May the Lord shine a light on you! Ze droegen een grote verjaardagstaart voor Inden, het swingde de pan uit! De taart was natuurlijk veel te groot voor ons vijfjes, dus hebben we gedeeld met al het personeel. Een heel speciaal Afrikaanse verjaardag voor Inden. (En ze heeft haar verjaardag al in zoveel landen gevierd...)
Die dag zijn we voor de allerlaatste keer Etosha in gereden. We bezochten de camping aan de Zuidkant en werden door de bewaker naar de receptie gestuurd, want volgens hem was er nog wel een vrij plekje voor die avond. Bij de receptie waren ze niet blij met onze aanpak, maar we konden een ´special site´ krijgen - zonder elektriciteit - maar met de volle prijs. Maar tóch een plekje! Die dag hebben we doorgebracht bij de drinkplaats naast de lodge en bij het zwembad. We hebben de zonsondergang gezien, terwijl de giraf en de zebra´s uit het bijna goudkleurige water dronken... Onvergetelijk! In het donker met de meisjes nog twee zwarte neushoorns gezien en toen hebben we Inden´s verjaardag afgesloten met geroosterde marshmallows. De volgende ochtend om zes uur ben ik nog even gaan kijken, maar was de waterplaats leeg en ben ik weer gauw terug mijn warme bedje in gekropen.
Hier in dit gedeelte van Afrika wonen meerdere stammen. We hebben veel Herero-dames gezien (en gefotografeerd) met prachtig gekleurde jurken aan en mooi gestijfde shawls op hun hoofd. (zie ons fotoalbum) We hebben de Novamba-stam ontmoet, zij wonen hier vooral rondom Etosha. Maren heeft een traditioneel rokje gekregen van ons, een zuurstokroze!, en die draagt ze werkelijk iedere dag. We krijgen zoveel complimenten van de Ovamba-dames over de rok! Ze hebben er allemaal zo één voor bruiloften en feesten en vinden het zo leuk dat onze blonde, blanke Maren met hún rokje loopt. De mensen zijn trots op hun stam, heel bijzonder. En nu hebben we onlangs in Outjo de Himba-dames ontmoet. Deze stam leeft helemaal in het Noorden van Namibië. De dames zijn heel traditioneel gekleed met rode modder op hun huid en in hun haar en ze dragen hun haar opgestoken - veel meer dan dat dragen ze niet... Mark zag ze het eerst in de supermarkt en later hebben we in het dorp kralen bandjes bij ze gekocht, in ruil voor wat foto´s.
Een hoogtepunt waar de meiden erg naar uit keken was een bezoek aan een cheetah-farm onderweg , waar ze cheetah´s mochten aaien en voeren. En dat bleek ook echt een hoogtepunt te zijn. (zie ons fotoalbum) Er waren twee grote cheetah´s en een baby van vier maanden. Eerst was het een beetje wennen en aftasten, maar daarna werd er flink geknuffeld. Maren voelde zich heel zeker en aaide ook de grote cheetah, zelfs op momenten dat Mark en ik niet eens opletten. Het voeren van de halfwilde cheetah´s vanaf een rijdende truck was indrukwekkend, met grote stukken vlees die gegooid werden. Toen we de volgende ochtend om 7 uur vertrokken en langs de farm reden stond daar een giraf die geregeld ´s ochtends even langs de boerderij kwam lopen. We stapten uit de auto, toen hij ons besnuffeld had door het raam, om hem te voeren met oud brood, appels en bananen. Geweldig om zo´n enorm beest uit de natuur aan te raken!
Swakop, 20 augustus 2009
woensdag 19 augustus 2009
Etosha
Het woord Etosha betekent ¨grote witte plek ¨ en dat verwijst naar de enorm grote zoutpan in Etosha National Park. Etosha is geweldig met zoveel drinkplaatsen voor de dieren. Het is qua natuur heel anders dan Moremi en absoluut minder avontuurlijk, maar de dieren...er zijn er zóveel! Er zijn campings en lodges in Etosha, maar die moeten maanden van te voren gereserveerd worden. Dat is mij niet gelukt, dus wij hebben een camping buiten bij de Oostelijke ingang geboekt gevolgd door een camping buiten de Zuidelijke ingang. En het plan dat we hadden was dat we even op de camping zouden kijken, als we in Etosha waren, of we iemand zo aardig konden vinden om een campingplaats met ons te delen. De eerste dag vonden we meteen zo iemand en dat is dan het grote voordeel van een Defender met daktenten, we konden meteen blijven – we hebben net als een slak ons huisje bij ons!
We hebben die middag gezwommen bij de lodge, al het stof afgespoeld en de hitte van die dag. Na het avondeten liepen we naar de verlichtte waterplaats om te wachten op dieren die een slokje kwamen drinken. We zagen die avond met de kinderen wat herten en een zwarte neushoorn. Een heel spannende ervaring om met z´n allen muisstil te wachten met een verrekijker in de hand of er voorzichtig een dier aan komt schuifelen. Toen de meiden sliepen zijn Mark en ik een dessert gaan eten in de lodge en daarna liepen we samen nog even naar de verlichtte waterplaats, we zagen toen vier hyena´s. De volgende ochtend vroeg zijn Inden en ik meteen in ons pyama naar de waterplaats gelopen, maar er was geen enkel dier te zien...
Onze eerste dagen in Etosha aan de Oostkant waren heel bijzonder. We hebben van alles vooral grote aantallen gezien: veel giraffen, veel leeuwen, veel springbokken, gemsbokken, kudu´s en wildebeesten, veel struisvogels, veel zebra´s en vooral veel olifanten. Dat moment was net een scene uit de Disney-klassieker Junglebook. We hadden net een tijdje naar twee leeuwinnetjes gekeken toen Mark wat oiifanten richting de waterplaats zag lopen. We keerden meteen de auto om op ze op te wachten bij de drinkplaats. En jahoor, daar kwam een lange rij olifanten aan stampen...zo´n zestig stuks, groot en klein. Ze zongen alleen niet zoals in de film, haha! We hebben wel een uur staan kijken hoe ze dronken, badderden, speelden, knuffelden en zich onder het zand gooiden. Onvergetelijk!
Op de laatste dag aan de Oostkant wilden we in een dorpje vlakbij geld pinnen en boodschapjes doen voor de volgende drie dagen aan de Zuidkant van Etosha. Je moet namelijk helemaal zelfvoorzienend zijn qua eten, benzine en water in Etosha. Het was een heel klein, arm dorpje zonder bank en met een halflege supermarkt. Er stormden meteen wat jongetjes op ons af toen we parkeerden. Toen we de lege supermarkt zagen vroeg de verkoper ons een brood te kopen voor de jongens, ze hadden honger. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Toen we terug naar de camping reden kwamen we erachter dat we zelf nog maar één oud brood hebben voor ons gezin voor de komende vier dagen en we dus ons vrijwel laatste brood aan de jongens doneerden!
Op de dag dat we Etosha doorkruisten van Oost naar Zuid kwamen we bij een waterplaats honderden, misschien wel duizenden dieren tegen wachtend op hun slokje water. Ze durfden niet bij de waterplaats te komen, want er lagen twee grote mannetjesleeuwen te zonnen. De koningen van het dierenrijk waakten om de beurt of er niemand in de buurt kwam. Alle zebra´s, kudu´s, gemsbokken, springbokjes en struis stonden zenuwachtig te wachten – de wetten der natuur! Die middag hebben we in de lodge bij de Zuidelijke ingang lekker gezwommen en geluierd tot we eind van de middag naar de waterplaats liepen en daar meerdere giraffen, bokken en zelfs een grote olifant zagen in het mooie licht van de ondergaande zon. Precies op tijd reden we de gate uit.
Een dag doorbrengen inn Etosha betekent naast het genieten van de natuur ook dat je haar aanvoelt als touw, enorm droge handen hebt, voetzolen met kloven hebt en overal zand vindt. Als we de achterdeur open doen van de Defender vinden we alle koffers met een laagje zand en al ons eten in de proviandlade is bedekt met een wit laagje. Gelukkig waren we hier al op voorbereid en hadden we vuilniszakken voor al onze kleding mee, een dikke pot handcrême en een nog grotere pot antiklit voor ons haar – dan voelt het zo lekker om na het gamen te zwemmen of te douchen... Onze vesten ruiken alle dagen naar verbrand hout, omdat we iedere dag koken op de braai en Mark en ik ons ´s avonds laat nog warmen aan het smeulende vuur. En al deze geuren, kleuren en indrukken maken onze Afrika-ervaring compleet....
Etosha, 17 augustus 2009
We hebben die middag gezwommen bij de lodge, al het stof afgespoeld en de hitte van die dag. Na het avondeten liepen we naar de verlichtte waterplaats om te wachten op dieren die een slokje kwamen drinken. We zagen die avond met de kinderen wat herten en een zwarte neushoorn. Een heel spannende ervaring om met z´n allen muisstil te wachten met een verrekijker in de hand of er voorzichtig een dier aan komt schuifelen. Toen de meiden sliepen zijn Mark en ik een dessert gaan eten in de lodge en daarna liepen we samen nog even naar de verlichtte waterplaats, we zagen toen vier hyena´s. De volgende ochtend vroeg zijn Inden en ik meteen in ons pyama naar de waterplaats gelopen, maar er was geen enkel dier te zien...
Onze eerste dagen in Etosha aan de Oostkant waren heel bijzonder. We hebben van alles vooral grote aantallen gezien: veel giraffen, veel leeuwen, veel springbokken, gemsbokken, kudu´s en wildebeesten, veel struisvogels, veel zebra´s en vooral veel olifanten. Dat moment was net een scene uit de Disney-klassieker Junglebook. We hadden net een tijdje naar twee leeuwinnetjes gekeken toen Mark wat oiifanten richting de waterplaats zag lopen. We keerden meteen de auto om op ze op te wachten bij de drinkplaats. En jahoor, daar kwam een lange rij olifanten aan stampen...zo´n zestig stuks, groot en klein. Ze zongen alleen niet zoals in de film, haha! We hebben wel een uur staan kijken hoe ze dronken, badderden, speelden, knuffelden en zich onder het zand gooiden. Onvergetelijk!
Op de laatste dag aan de Oostkant wilden we in een dorpje vlakbij geld pinnen en boodschapjes doen voor de volgende drie dagen aan de Zuidkant van Etosha. Je moet namelijk helemaal zelfvoorzienend zijn qua eten, benzine en water in Etosha. Het was een heel klein, arm dorpje zonder bank en met een halflege supermarkt. Er stormden meteen wat jongetjes op ons af toen we parkeerden. Toen we de lege supermarkt zagen vroeg de verkoper ons een brood te kopen voor de jongens, ze hadden honger. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Toen we terug naar de camping reden kwamen we erachter dat we zelf nog maar één oud brood hebben voor ons gezin voor de komende vier dagen en we dus ons vrijwel laatste brood aan de jongens doneerden!
Op de dag dat we Etosha doorkruisten van Oost naar Zuid kwamen we bij een waterplaats honderden, misschien wel duizenden dieren tegen wachtend op hun slokje water. Ze durfden niet bij de waterplaats te komen, want er lagen twee grote mannetjesleeuwen te zonnen. De koningen van het dierenrijk waakten om de beurt of er niemand in de buurt kwam. Alle zebra´s, kudu´s, gemsbokken, springbokjes en struis stonden zenuwachtig te wachten – de wetten der natuur! Die middag hebben we in de lodge bij de Zuidelijke ingang lekker gezwommen en geluierd tot we eind van de middag naar de waterplaats liepen en daar meerdere giraffen, bokken en zelfs een grote olifant zagen in het mooie licht van de ondergaande zon. Precies op tijd reden we de gate uit.
Een dag doorbrengen inn Etosha betekent naast het genieten van de natuur ook dat je haar aanvoelt als touw, enorm droge handen hebt, voetzolen met kloven hebt en overal zand vindt. Als we de achterdeur open doen van de Defender vinden we alle koffers met een laagje zand en al ons eten in de proviandlade is bedekt met een wit laagje. Gelukkig waren we hier al op voorbereid en hadden we vuilniszakken voor al onze kleding mee, een dikke pot handcrême en een nog grotere pot antiklit voor ons haar – dan voelt het zo lekker om na het gamen te zwemmen of te douchen... Onze vesten ruiken alle dagen naar verbrand hout, omdat we iedere dag koken op de braai en Mark en ik ons ´s avonds laat nog warmen aan het smeulende vuur. En al deze geuren, kleuren en indrukken maken onze Afrika-ervaring compleet....
Etosha, 17 augustus 2009
woensdag 12 augustus 2009
Op weg naar Namibië
It is not about the moments that you breathe, but the moments that take your breath away.
De dag na het avontuur in Moremi National Park moesten we naar de garage in Maun om een nieuwe autoband te kopen, want het bleek dat we vanaf de eerste dag al op ons reservewiel reden en die was heel slecht. En er werd ons uitgelegd dat het olielampje altijd gaat branden als we door diep water gereden hebben. Ook hebben we alle banden op laten pompen, want in het rulle zand van Moremi hadden we die wat leeg laten lopen – dat rijdt makkelijker. Diezelfde ochtend hebben we Namibian dollars gekocht bij de bank (lange rijen), boodschappen gedaan, getankt en een was gedaan, want de volgende dag zouden we naar Popa Falls rijden, net over de grens in Namibië. De rest van de dag hebben we aan het zwembad gelounged van Sedia hotel. We logeerden achter het hotel in de bush aan de rivier. ´s Nachts hadden we weer een bewaker naast onze auto, die de hele nacht bij ons kampvuur gezeten heeft. Hij vertelde dat de nacht ervoor een nijlpaard uit de rivier gelopen was, richting de camping.
De reis naar Popa Falls begon heel goed, we vertrokken iets na zeven uur in de ochtend – na een heerlijke warme douche - het zou een reis van zo´n zeven uur worden. Na zo´n zestig kilometer hoorden we naast het regelmatig blikkerig getik wat we sinds de nieuwe band hoorden ineens een hard geluid. Auto snel aan de kant gezet en Mark is onder de auto gekropen. Er was een stofkap los getrild bij een achterwiel. Mark heeft hem helemaal los gewrikt, want de andere waren we sowieso al verloren ontdekten we. Daarna hebben we onze reis vervolgd die nog regelmatig onderbroken werd door road blocks vanwege controle op allerlei koeienziekten. Onderweg zagen we ontzettend veel mensen langs de weg lopen. Ze droegen soms prachtige Afrikaanse kleding met mooie shawls om hun hoofd gewikkeld, kinderen in doeken op hun rug, zware tassen, hout of zakken met meel of rijst op hun hoofd. Ik probeerde foto´s te maken, maar we reden meestal te hard of ze liepenhelaas aan de verkeerde kant van de weg.
We kwamen vroeg in de middag aan in Popa Falls en de camping voldoet aan al onze verwachtingen! We hebben een prachtige grote plek aan de rivier waar we meteen nijlpaarden zagen en iets later een olifant aan de oever van de overkant. We hebben ´s avonds voor de eerste keer niet zelf gekookt, maar in het restaurant gegeten . En toen de meiden lekker lagen te slapen, zaten Mark en ik samen aan het kampvuur met een vers kopje thee. Ik zat ineens niet zo lekker meer toen ik geschuifel hoorde in de bosjes. Voetstappen kwamen steeds dichterbij... Ik ging gauw in de auto zitten, maar Mark vroeg om een zaklamp. Hij inspecteerde de bosjes en kwam erachter dat het twee otters waren die langs wandelden! In de rivier hoorden we de hele avond en nacht gebrul van nijlpaarden. We slapen nu met alle ramen en deuren open van de tent (alleen de horren dicht), dus worden we ´s ochtends gewekt door het zonlicht en het geluid van honderden vogels. De rivier is ´s ochtends bedekt met geheimzinnige dampen boven het water. Prachtige plek!
De tocht met de komores was mooi. De natuur is hier prachtig in de uitlopers van de Delta. Mannen van een stam hier vlakbij de camping duwden ons met een stok langs de nijlpaarden en door een moeras waar veel veel vis en dus ook veel krokodillen te vinden zijn. De krokodillen zijn hier zo´n vijf meter lang en in de loop van de tijd zijn er al wat vissers in het moeras verdwenen door de hapgrage kaken van een krok. Op de terugweg hebben we twee baby krokjes gezien. Wat vooral indruk maakte, naast de gapende nijlpaarden, was de geweldige zonsondergang in complete stilte met alleen het geluid van de stok in het water en wat roepende vogels.
We hebben een wandeling gemaakt met een gids van een dichtbijzijnde stam die ons zijn dorp liet zien. Dat was heel leerzaam en interessant. Deze mensen hun leven wordt enorm beinvloed door het regenseizoen en het droge seizoen. Hun koeien worden iedere avond verzameld, gemolken en vast gezet in het regenseizoen, maar in het droge seizoen mogen de koeien overal lopen om te grazen en geven ze nauwelijks melk. In het regenseizoen kunnen ze de oogst van andere boeren verwoesten of aangevallen worden door krokodillen vanwege het hoge water en worden daarom vast gezet. We hebben gezien wat ze verbouwen en eten zoals mais, pompoenen en gerst. De vrouwen vlechten manden die ze kunnen verkopen. De kinderen moeten iedere dag twee kilometer lopen naar school en weer terug. We hadden stickers en pennen meegenomen voor de kinderen en dat werd dankbaar in ontvangst genomen! Hun huizen worden gemaakt van de aarde uit termietenheuvels en een dak van stro, ieder jaar is het nodig om het huis opnieuw te bouwen.
Op deze camping hebben we vier dagen door gebracht en voor het eerst hebben de tenten al die dagen uitgestaan, omdat we geen auto hebben gereden. Mark en ik hebben een flink stuk in onze boeken gelezen op het houten dek of aan de rivier op onze plek. En we hadden steeds een verrekijker in de buurt, want we zagen aan de overkant van de rivier grote herten, zwijnen, kudu´s en olifanten water drinken. De nijlpaarden die in de buurt kwamen badderen werden goed bekeken en ook zagen we een leguaan op onze plek door de struiken lopen! Zelfs op het koninklijk openlucht toilet met uitzicht op de rivier konden we de nijlpaarden in de gaten houden. (later zat er een knalgroene slang in de boom naast het toilet!) De meiden hebben in zo´n openlucht badkamer in een zinken bad gezeten, terwijl we de nijlpaarden wat verderop óók zagen badderen!
Rundu – 12 augustus 2009
De dag na het avontuur in Moremi National Park moesten we naar de garage in Maun om een nieuwe autoband te kopen, want het bleek dat we vanaf de eerste dag al op ons reservewiel reden en die was heel slecht. En er werd ons uitgelegd dat het olielampje altijd gaat branden als we door diep water gereden hebben. Ook hebben we alle banden op laten pompen, want in het rulle zand van Moremi hadden we die wat leeg laten lopen – dat rijdt makkelijker. Diezelfde ochtend hebben we Namibian dollars gekocht bij de bank (lange rijen), boodschappen gedaan, getankt en een was gedaan, want de volgende dag zouden we naar Popa Falls rijden, net over de grens in Namibië. De rest van de dag hebben we aan het zwembad gelounged van Sedia hotel. We logeerden achter het hotel in de bush aan de rivier. ´s Nachts hadden we weer een bewaker naast onze auto, die de hele nacht bij ons kampvuur gezeten heeft. Hij vertelde dat de nacht ervoor een nijlpaard uit de rivier gelopen was, richting de camping.
De reis naar Popa Falls begon heel goed, we vertrokken iets na zeven uur in de ochtend – na een heerlijke warme douche - het zou een reis van zo´n zeven uur worden. Na zo´n zestig kilometer hoorden we naast het regelmatig blikkerig getik wat we sinds de nieuwe band hoorden ineens een hard geluid. Auto snel aan de kant gezet en Mark is onder de auto gekropen. Er was een stofkap los getrild bij een achterwiel. Mark heeft hem helemaal los gewrikt, want de andere waren we sowieso al verloren ontdekten we. Daarna hebben we onze reis vervolgd die nog regelmatig onderbroken werd door road blocks vanwege controle op allerlei koeienziekten. Onderweg zagen we ontzettend veel mensen langs de weg lopen. Ze droegen soms prachtige Afrikaanse kleding met mooie shawls om hun hoofd gewikkeld, kinderen in doeken op hun rug, zware tassen, hout of zakken met meel of rijst op hun hoofd. Ik probeerde foto´s te maken, maar we reden meestal te hard of ze liepenhelaas aan de verkeerde kant van de weg.
We kwamen vroeg in de middag aan in Popa Falls en de camping voldoet aan al onze verwachtingen! We hebben een prachtige grote plek aan de rivier waar we meteen nijlpaarden zagen en iets later een olifant aan de oever van de overkant. We hebben ´s avonds voor de eerste keer niet zelf gekookt, maar in het restaurant gegeten . En toen de meiden lekker lagen te slapen, zaten Mark en ik samen aan het kampvuur met een vers kopje thee. Ik zat ineens niet zo lekker meer toen ik geschuifel hoorde in de bosjes. Voetstappen kwamen steeds dichterbij... Ik ging gauw in de auto zitten, maar Mark vroeg om een zaklamp. Hij inspecteerde de bosjes en kwam erachter dat het twee otters waren die langs wandelden! In de rivier hoorden we de hele avond en nacht gebrul van nijlpaarden. We slapen nu met alle ramen en deuren open van de tent (alleen de horren dicht), dus worden we ´s ochtends gewekt door het zonlicht en het geluid van honderden vogels. De rivier is ´s ochtends bedekt met geheimzinnige dampen boven het water. Prachtige plek!
De tocht met de komores was mooi. De natuur is hier prachtig in de uitlopers van de Delta. Mannen van een stam hier vlakbij de camping duwden ons met een stok langs de nijlpaarden en door een moeras waar veel veel vis en dus ook veel krokodillen te vinden zijn. De krokodillen zijn hier zo´n vijf meter lang en in de loop van de tijd zijn er al wat vissers in het moeras verdwenen door de hapgrage kaken van een krok. Op de terugweg hebben we twee baby krokjes gezien. Wat vooral indruk maakte, naast de gapende nijlpaarden, was de geweldige zonsondergang in complete stilte met alleen het geluid van de stok in het water en wat roepende vogels.
We hebben een wandeling gemaakt met een gids van een dichtbijzijnde stam die ons zijn dorp liet zien. Dat was heel leerzaam en interessant. Deze mensen hun leven wordt enorm beinvloed door het regenseizoen en het droge seizoen. Hun koeien worden iedere avond verzameld, gemolken en vast gezet in het regenseizoen, maar in het droge seizoen mogen de koeien overal lopen om te grazen en geven ze nauwelijks melk. In het regenseizoen kunnen ze de oogst van andere boeren verwoesten of aangevallen worden door krokodillen vanwege het hoge water en worden daarom vast gezet. We hebben gezien wat ze verbouwen en eten zoals mais, pompoenen en gerst. De vrouwen vlechten manden die ze kunnen verkopen. De kinderen moeten iedere dag twee kilometer lopen naar school en weer terug. We hadden stickers en pennen meegenomen voor de kinderen en dat werd dankbaar in ontvangst genomen! Hun huizen worden gemaakt van de aarde uit termietenheuvels en een dak van stro, ieder jaar is het nodig om het huis opnieuw te bouwen.
Op deze camping hebben we vier dagen door gebracht en voor het eerst hebben de tenten al die dagen uitgestaan, omdat we geen auto hebben gereden. Mark en ik hebben een flink stuk in onze boeken gelezen op het houten dek of aan de rivier op onze plek. En we hadden steeds een verrekijker in de buurt, want we zagen aan de overkant van de rivier grote herten, zwijnen, kudu´s en olifanten water drinken. De nijlpaarden die in de buurt kwamen badderen werden goed bekeken en ook zagen we een leguaan op onze plek door de struiken lopen! Zelfs op het koninklijk openlucht toilet met uitzicht op de rivier konden we de nijlpaarden in de gaten houden. (later zat er een knalgroene slang in de boom naast het toilet!) De meiden hebben in zo´n openlucht badkamer in een zinken bad gezeten, terwijl we de nijlpaarden wat verderop óók zagen badderen!
Rundu – 12 augustus 2009
Botswana
Wat je op dit ogenblik ziet en hoort is slechts een droom.
-Don Miguel Ruiz
We hebben een prachtige dag gehad in het Nxai Pans National Park waar we onze eerste olifant gespot hebben! In het park hebben we de indrukwekkende zoutpannen bezocht waar we ook de eerste struisvogel tegenkwamen. De zoutpannen zijn nog best gevaarlijk, omdat je de tracks van andere auto´s moet volgen anders raak je verdwaald. Het park was alleen met 4WD bereikbaar, zo´n 30 km over rulle zandwegen en daarna in het park was je helemaal op jezelf. Dat gaf mij een beetje een onbehaaglijk gevoel...vinden we de uitgang voor zonsondergang? Dat was heel goed gelukt vroeg in de middag en daarna reden we helemaal alleen – zelfs de ingang was onbemand – naar Makgadikgadi Pans. En die ervaring vergeten we nooit meer. De zon ging al een beetje onder en we reden door het gele hoge gras, het was warm en het licht was warm geel. En daar zagen we ze...zebra´s. Eerst een paar, toen tientallen en het hield niet over. Honderden liepen er om de auto heen! Een écht “Out of Africa” gevoel.
Botswana heeft ons hart gestolen. Het licht is hier prachtig, de zonsopgang en ondergang werkelijk adembenemend... De natuur en de dieren zijn bijzonder en maken veel indruk. De mensen zijn zo vriendelijk in Afrika. Iedereen staat voor je klaar en een gesprek (hoe kort ook) zal nooit beginnen zonder eerst te vragen hoe het met je gaat. Als we de weg vragen bij de benzinepomp rijdt er iemand een stukje voor. We voelen ons helemaal niet onveilig. De campings waar we kamperen worden ´s nachts bewaakt. Op de camping in Francistown zat de bewaker ´s nachts tegen een boom met een klein radiootje – vlak naast onze auto. De rust en de ruimte in dit land zijn enorm, en miljoenen sterren aan de hemel, miljoenen... Eigenlijk heeft Botswana teveel te bieden voor de paar weken dat wij hier zijn.
We moeten dus keuzes maken en dat doen we ook, nu we in Maun zijn. We zijn in het enorme gebied dat Okavanga Delta heet. Een gebied dat in vier delen opgedeeld kan worden. We hebben te weinig tijd en budget (je kunt ook met vliegtuigjes naar luxe lodges in de Delta vliegen!) om alle vier delen te zien. Vanaf de volgende camping in Popa Falls gaan we een deel ontdekken met een mokoro (boot uit een boomstam) over de rivier waar krokodillen en nijlpaarden zijn. En voor nu hadden we besloten om een deel met onze truck over land te doen. Het is heel spannend, want de gate is alleen met 4WD te bereiken en eenmaal in het park moet je je weg vinden via GPS coordinaten of kompas.... Er wordt zelfs geadviseerd om in konvooi te rijden.
Ons bezoek aan Moremi Wildlife was park was dan ook één groot AVONTUUR! In elke zin van het woord. We zagen prachtige dieren en ook veel. (zie ons fotoalbum) Bij een waterplaats zagen we een groep zebra´s water drinken, terwijl er een nijlpaard aan het dobberen was en een groep herten rustig stond te grazen. Verderop zagen we een grote groep giraffen die om onze auto liepen en af en toe wat graasden of dronken. In het water verderop waren nijlpaarden hard aan het splashen in het water, en een groep bavianen zat op wat boomstronken. Nog wat verderop hadden we een angstige ervaring... Er stond een kudde olifanten met baby´s van de bomen te eten en wij filmden een stukje. En toen...had papa-olifant er genoeg van – hij trompetterde een paar keer , wapperde met zijn grote oren en kwam recht op onze auto af lopen! Om precies te zijn, op Anthe´s raam. Anthe fotografeerde gewoon door, terwijl ik riep dat alle ramen dicht moesten. Mark startte de motor om weg te rijden. Inden was aan het filmen en moest van de schrik huilen. Mark reed voorzichtig weg en verderop moesten we even bij komen van dit avontuur. Later hebben we Inden´s filmpje terug gezien: de paniek in de auto, het getrompetter en een huilende Inden die van paniek alleen nog haar voeten filmt.. Haha!
Tot dat moment in Moremi vroegen Mark en ik ons nog steeds af waarom er geadviseerd wordt in konvooi te rijden, daar kwamen we kort daarna achter... We waren al een paar keer door flink diep water gereden, maar nu bleef het olielampje branden. Misschien toch wel handig als er andere mensen of auto´s in de buurt zouden zijn. Toen we op een plek kwamen met rul zand waar slecht door te komen was en een andere auto vast stond kwamen we een konvooi tegen van vijf auto´s. Deze Zuid-Afrikaners stonden op dezelfde camping als wij en boden ons aan om aan te sluiten bij hun konvooi. Een verstandig idee! Nadat we zes slapende leeuwen gespot hadden (die dezelfde ochtend een buffel te pakken hadden gehad) en we door wat water reden hoorde ik wat flappen bij ons achterwiel. Voordat ik het door had, zag ik de band nog in het water liggen terwijl wij verder reden op de velg! Het hele konvooi stopte en de mannen hebben gezamelijk ons reservewiel erop gezet en de band opgepompt, want die band was vrijwel leeg. Meteen besloten we dat we dezelfde weg terug gingen als we gekomen waren (we konden de terugweg al een tijdje niet vinden...), want de zonsondergang stond er aan te komen en we moesten nog een paar uur rijden! We hebben flink doorgereden en nog geweldig veel dieren gezien in het mooie licht van de zonsondergang – nijlpaarden met jong, giraffen en nog twee kuddes olifanten en ontelbaar veel hertensoorten. Precies vijf minuutjes voordat de gate zou sluiten stonden we buiten. In het donker zijn we in konvooi, de voorste met schijnwerpers op het dak de laatste 90 km naar de camping gereden.
Maun, 9 augustus 2009
-Don Miguel Ruiz
We hebben een prachtige dag gehad in het Nxai Pans National Park waar we onze eerste olifant gespot hebben! In het park hebben we de indrukwekkende zoutpannen bezocht waar we ook de eerste struisvogel tegenkwamen. De zoutpannen zijn nog best gevaarlijk, omdat je de tracks van andere auto´s moet volgen anders raak je verdwaald. Het park was alleen met 4WD bereikbaar, zo´n 30 km over rulle zandwegen en daarna in het park was je helemaal op jezelf. Dat gaf mij een beetje een onbehaaglijk gevoel...vinden we de uitgang voor zonsondergang? Dat was heel goed gelukt vroeg in de middag en daarna reden we helemaal alleen – zelfs de ingang was onbemand – naar Makgadikgadi Pans. En die ervaring vergeten we nooit meer. De zon ging al een beetje onder en we reden door het gele hoge gras, het was warm en het licht was warm geel. En daar zagen we ze...zebra´s. Eerst een paar, toen tientallen en het hield niet over. Honderden liepen er om de auto heen! Een écht “Out of Africa” gevoel.
Botswana heeft ons hart gestolen. Het licht is hier prachtig, de zonsopgang en ondergang werkelijk adembenemend... De natuur en de dieren zijn bijzonder en maken veel indruk. De mensen zijn zo vriendelijk in Afrika. Iedereen staat voor je klaar en een gesprek (hoe kort ook) zal nooit beginnen zonder eerst te vragen hoe het met je gaat. Als we de weg vragen bij de benzinepomp rijdt er iemand een stukje voor. We voelen ons helemaal niet onveilig. De campings waar we kamperen worden ´s nachts bewaakt. Op de camping in Francistown zat de bewaker ´s nachts tegen een boom met een klein radiootje – vlak naast onze auto. De rust en de ruimte in dit land zijn enorm, en miljoenen sterren aan de hemel, miljoenen... Eigenlijk heeft Botswana teveel te bieden voor de paar weken dat wij hier zijn.
We moeten dus keuzes maken en dat doen we ook, nu we in Maun zijn. We zijn in het enorme gebied dat Okavanga Delta heet. Een gebied dat in vier delen opgedeeld kan worden. We hebben te weinig tijd en budget (je kunt ook met vliegtuigjes naar luxe lodges in de Delta vliegen!) om alle vier delen te zien. Vanaf de volgende camping in Popa Falls gaan we een deel ontdekken met een mokoro (boot uit een boomstam) over de rivier waar krokodillen en nijlpaarden zijn. En voor nu hadden we besloten om een deel met onze truck over land te doen. Het is heel spannend, want de gate is alleen met 4WD te bereiken en eenmaal in het park moet je je weg vinden via GPS coordinaten of kompas.... Er wordt zelfs geadviseerd om in konvooi te rijden.
Ons bezoek aan Moremi Wildlife was park was dan ook één groot AVONTUUR! In elke zin van het woord. We zagen prachtige dieren en ook veel. (zie ons fotoalbum) Bij een waterplaats zagen we een groep zebra´s water drinken, terwijl er een nijlpaard aan het dobberen was en een groep herten rustig stond te grazen. Verderop zagen we een grote groep giraffen die om onze auto liepen en af en toe wat graasden of dronken. In het water verderop waren nijlpaarden hard aan het splashen in het water, en een groep bavianen zat op wat boomstronken. Nog wat verderop hadden we een angstige ervaring... Er stond een kudde olifanten met baby´s van de bomen te eten en wij filmden een stukje. En toen...had papa-olifant er genoeg van – hij trompetterde een paar keer , wapperde met zijn grote oren en kwam recht op onze auto af lopen! Om precies te zijn, op Anthe´s raam. Anthe fotografeerde gewoon door, terwijl ik riep dat alle ramen dicht moesten. Mark startte de motor om weg te rijden. Inden was aan het filmen en moest van de schrik huilen. Mark reed voorzichtig weg en verderop moesten we even bij komen van dit avontuur. Later hebben we Inden´s filmpje terug gezien: de paniek in de auto, het getrompetter en een huilende Inden die van paniek alleen nog haar voeten filmt.. Haha!
Tot dat moment in Moremi vroegen Mark en ik ons nog steeds af waarom er geadviseerd wordt in konvooi te rijden, daar kwamen we kort daarna achter... We waren al een paar keer door flink diep water gereden, maar nu bleef het olielampje branden. Misschien toch wel handig als er andere mensen of auto´s in de buurt zouden zijn. Toen we op een plek kwamen met rul zand waar slecht door te komen was en een andere auto vast stond kwamen we een konvooi tegen van vijf auto´s. Deze Zuid-Afrikaners stonden op dezelfde camping als wij en boden ons aan om aan te sluiten bij hun konvooi. Een verstandig idee! Nadat we zes slapende leeuwen gespot hadden (die dezelfde ochtend een buffel te pakken hadden gehad) en we door wat water reden hoorde ik wat flappen bij ons achterwiel. Voordat ik het door had, zag ik de band nog in het water liggen terwijl wij verder reden op de velg! Het hele konvooi stopte en de mannen hebben gezamelijk ons reservewiel erop gezet en de band opgepompt, want die band was vrijwel leeg. Meteen besloten we dat we dezelfde weg terug gingen als we gekomen waren (we konden de terugweg al een tijdje niet vinden...), want de zonsondergang stond er aan te komen en we moesten nog een paar uur rijden! We hebben flink doorgereden en nog geweldig veel dieren gezien in het mooie licht van de zonsondergang – nijlpaarden met jong, giraffen en nog twee kuddes olifanten en ontelbaar veel hertensoorten. Precies vijf minuutjes voordat de gate zou sluiten stonden we buiten. In het donker zijn we in konvooi, de voorste met schijnwerpers op het dak de laatste 90 km naar de camping gereden.
Maun, 9 augustus 2009
donderdag 6 augustus 2009
De eerste dagen
There are places where the soul is overawed by the heartbreaking beauty of our natural world.
Het scheelde niet veel of we kampeerden nu niet op deze heerlijke lodge in Gweta - vlakbij de Kalahari woestijn en de zoutpannen... Vlak voor ons vertrek vroegen ze ons op de luchthaven om de creditcard van de ticket-aankoop te laten zien. En dat konden we klaarblijkelijk niet, want we hadden onlangs (ongevraagd) een nieuwe creditcard ontvangen van de bank. We zijn door het oog van de naald gekropen, maar uiteindelijk is het gelukt - via contact tussen onze bank en South African Airways – en mochten wij aan boord. Yeah!
We moesten na aankomst in Jo´burg lang wachten op de Defender die vanuit Kaapstad gebracht werd. We hebben toen onze bagage naar een depot in een hotel gebracht en hebben ons met de taxi bij een grote supermarkt af laten zetten. Daar hebben we groots proviand-inkopen gedaan: veel blikjes met bonen, vlees, soep en groenten en flink wat aardappelen en rijst . We hebben een broodrooster en een voorraad gesneden brood, crackers en koekjes gekocht en een grote hoeveelheid waterflessen. Later alles in de grote proviandlade in de auto geladen en na een uitleg over de Defender zijn we vertrokken naar de camping in National Park Pilanesberg. De volgende ochtend zagen we in het ochtendschemer een groep bavianen met jonkies over de camping rennen. Vlak na zonsopgang zijn we met ons ontbijt in de auto vertrokken voor onze eerste game drive – en dat was geweldig! Vlak voor zonsondergang zijn we nogmaals gegaan en dat vonden we zelfs nóg geweldiger! (zie ons fotoalbum) We hebben die dag genoten van giraffen, gnoes, jakhalzen, nijlpaarden (in het water), herten, wilde zwijntjes, twee witte neushoorns en een leeuw, slapend naast zijn prooi - een nijlpaard!
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken op weg naar Gweta in het Noorden van Botswana, maar dat hebben we niet gered. Misschien was de afstand te groot , de reistijd te lang, teveel dirty roads onderweg of kwam het vanwege de formaliteiten bij de grensovergang naar Botswana, maar we zijn maar tot Francistown gekomen. Daar hebben we een kampeerplaats gevonden op een grote lodge aan een rivier. De volgende ochtend hebben we heel rustig aan gedaan en hebben na het boodschappen doen het laatste stukje - toch nog drie uur - naar Gweta gereden. Een mooie rit dwars door een natuurpark : onderweg zagen we veel ezels, geiten, koeien (die zomaar oversteken!) en mooie vogels en witte zoutpannen.
De lodge waar we nu een paar dagen kamperen is echt heerlijk. Het is overdag heel warm en een knalblauwe lucht en ´s nachts zakt de temperatuur tot bijna het nulpunt. Het is vroeg donker, dus maken we een kampvuur waar we ons na het eten aan warmen terwijl we marshmallows roosteren en ik een spannend verhaal van Roald Dahl voorlees: de Reuzenkrokodil, dat zich afspeelt in Afrika met allemaal wilde dieren. We hebben volle maan en dat licht is enorm! De tenten op het dak van onze truck zijn supersnel uit te trekken en in te klappen en met onze thermoslaapzakken, slaapmutsen en ski-ondergoed hebben we het heerlijk warm!
We logeren hier vanwege het Nxai Pan National Park en de Makgadikgadi Pans (waar veel game te zien is) en de zoutpannen. Toen we hier aankwamen wilden we meteen entreebewijzen kopen voor het park, maar die moesten op een andere lodge gekocht worden waar alleen contant geld geaccepteerd werd. Wij hadden niet zoveel Pula´s meer, want ik had onderweg een speedingticket van 500 Pula´s gekregen van de politie... Ik reed 20 km/uur te hard in de truck. Dus moest Mark in het dorp naar een chinese vrouw op zoek met een kleine China shop, die Zuid-Afrikaanse Rand wilde wisselen voor Pula´s. Het is hem gelukt en we hebben de tickets: morgen gaan we vlak na zonsopgang het park in!
Gweta, 4 augustus 2009
Het scheelde niet veel of we kampeerden nu niet op deze heerlijke lodge in Gweta - vlakbij de Kalahari woestijn en de zoutpannen... Vlak voor ons vertrek vroegen ze ons op de luchthaven om de creditcard van de ticket-aankoop te laten zien. En dat konden we klaarblijkelijk niet, want we hadden onlangs (ongevraagd) een nieuwe creditcard ontvangen van de bank. We zijn door het oog van de naald gekropen, maar uiteindelijk is het gelukt - via contact tussen onze bank en South African Airways – en mochten wij aan boord. Yeah!
We moesten na aankomst in Jo´burg lang wachten op de Defender die vanuit Kaapstad gebracht werd. We hebben toen onze bagage naar een depot in een hotel gebracht en hebben ons met de taxi bij een grote supermarkt af laten zetten. Daar hebben we groots proviand-inkopen gedaan: veel blikjes met bonen, vlees, soep en groenten en flink wat aardappelen en rijst . We hebben een broodrooster en een voorraad gesneden brood, crackers en koekjes gekocht en een grote hoeveelheid waterflessen. Later alles in de grote proviandlade in de auto geladen en na een uitleg over de Defender zijn we vertrokken naar de camping in National Park Pilanesberg. De volgende ochtend zagen we in het ochtendschemer een groep bavianen met jonkies over de camping rennen. Vlak na zonsopgang zijn we met ons ontbijt in de auto vertrokken voor onze eerste game drive – en dat was geweldig! Vlak voor zonsondergang zijn we nogmaals gegaan en dat vonden we zelfs nóg geweldiger! (zie ons fotoalbum) We hebben die dag genoten van giraffen, gnoes, jakhalzen, nijlpaarden (in het water), herten, wilde zwijntjes, twee witte neushoorns en een leeuw, slapend naast zijn prooi - een nijlpaard!
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken op weg naar Gweta in het Noorden van Botswana, maar dat hebben we niet gered. Misschien was de afstand te groot , de reistijd te lang, teveel dirty roads onderweg of kwam het vanwege de formaliteiten bij de grensovergang naar Botswana, maar we zijn maar tot Francistown gekomen. Daar hebben we een kampeerplaats gevonden op een grote lodge aan een rivier. De volgende ochtend hebben we heel rustig aan gedaan en hebben na het boodschappen doen het laatste stukje - toch nog drie uur - naar Gweta gereden. Een mooie rit dwars door een natuurpark : onderweg zagen we veel ezels, geiten, koeien (die zomaar oversteken!) en mooie vogels en witte zoutpannen.
De lodge waar we nu een paar dagen kamperen is echt heerlijk. Het is overdag heel warm en een knalblauwe lucht en ´s nachts zakt de temperatuur tot bijna het nulpunt. Het is vroeg donker, dus maken we een kampvuur waar we ons na het eten aan warmen terwijl we marshmallows roosteren en ik een spannend verhaal van Roald Dahl voorlees: de Reuzenkrokodil, dat zich afspeelt in Afrika met allemaal wilde dieren. We hebben volle maan en dat licht is enorm! De tenten op het dak van onze truck zijn supersnel uit te trekken en in te klappen en met onze thermoslaapzakken, slaapmutsen en ski-ondergoed hebben we het heerlijk warm!
We logeren hier vanwege het Nxai Pan National Park en de Makgadikgadi Pans (waar veel game te zien is) en de zoutpannen. Toen we hier aankwamen wilden we meteen entreebewijzen kopen voor het park, maar die moesten op een andere lodge gekocht worden waar alleen contant geld geaccepteerd werd. Wij hadden niet zoveel Pula´s meer, want ik had onderweg een speedingticket van 500 Pula´s gekregen van de politie... Ik reed 20 km/uur te hard in de truck. Dus moest Mark in het dorp naar een chinese vrouw op zoek met een kleine China shop, die Zuid-Afrikaanse Rand wilde wisselen voor Pula´s. Het is hem gelukt en we hebben de tickets: morgen gaan we vlak na zonsopgang het park in!
Gweta, 4 augustus 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
