March for Me IV

Je kunt niet helen wat je niet doorvoeld hebt.

- Edith Eger

Begin dit jaar heb ik een tweedehands boekje op internet gekocht. Het is eigenlijk een heel dunne pocket. De schrijfster schreef het in 1994 in het Italiaans. Er werden in dat jaar meer dan een half miljoen exemplaren in Italië verkocht en toen werd het onder andere ook in het Nederlands vertaald. Het is ondertussen niet meer in herdruk. Susanna Tamaro is heel bekend geworden met dit boekje ‘De stem van je hart’. Het is een boekje vol levenswijsheden. Een pareltje. Het gaat over een oma die haar kleindochter schrijft. Oma maakt de balans op van haar leven. Zo eerlijk mogelijk. De vrouw munt uit in begrip, empathie, tolerantie en menselijk zijn. Vol levenswijsheden en zeldzaam mooie zinnen. Ik wilde het voor mijn proces ‘March for Me’ graag uitlezen deze maand. Ik kon het niet in één keer uitlezen, het geeft zoveel stof tot nadenken. Vaak las ik het met een pen naast me om mooie zinnen te onderstrepen of een roepteken ernaast te schrijven. Ik vond elke bladzijde een cadeau van herkenning. Jammer dat je niet alles kunt onthouden. Een prachtig laatste fragment "En wanneer er later vele wegen voor je openliggen en je niet goed weet welke je moet nemen, sla er dan niet op goed geluk een in, maar ga zitten en wacht. Haal vol vertrouwen net zo diep adem als je adem hebt gehaald op de dag dat je ter wereld gekomen bent, zonder je door iets te laten afleiden, wacht en blijf wachten. Beweeg je niet, wees stil en luister naar je hart. Wanneer dat dan tot je spreekt, sta op en volg zijn stem”. Een boekje vol levenslessen dus die nu op de plank naast een ander klein boekje vol wijsheden staat. Dat is mijn Amerikaanse pocket uit 1997 over memoires van een oud-student die wekelijks gesprekken voert met zijn oud sociologie professor die ALS heeft. ‘Tuesdays with Morrie’. Ik blogde er in 2013 al over toen ik het kocht in Mexico in een geweldig piepklein oud boekhandeltje met hoge muren vol boeken. In de kleine Engelstalige sectie viel mijn oog op dit kleine boekje met achteraf grootse levenslessen. Op elke bladzijde staat vol warmte geschreven over het ontdekken van de waarde van het leven. Vergeven is een belangrijke boodschap van Morrie waarvan wereldwijd meer dan veertien miljoen exemplaren werden verkocht. Beiden boekjes kun je makkelijk nog een keer herlezen. Het leven heeft zo zijn eigen loop en niet alles wat er op je pad komt heb je onder controle. Dat bleek het afgelopen jaar natuurlijk al met de wereldwijde pandemie. Om zelf niet opgesloten te komen zitten in je eigen gedachten maar altijd de vrijheid van keuze te houden werd tijdens de yogales laatst het boek van Edith Eger, de ballerina van Auschwitz, genoemd. Zij overleefde als zestienjarige kamp Auschwitz en werd op latere leeftijd op innerlijke kracht een gevierd psycholoog. Het boek ‘De keuze’ over haar eigen leven en geestkracht in het kamp is in deze tijd weer heel actueel. Dat er op ieder moment een keuze is over de manier waarop je met tegenslagen omgaat. Haar zin “Je kunt een gevangene zijn van je eigen gedachten, dus je kunt ook de bevrijder daarvan zijn” klinkt simpel. Het is volgens Edith én Morrie beter om voor liefde te kiezen. Ook nu in de verlengde harde lockdown is er altijd een keuze. We hebben nu misschien minder vrijheden, maar in ons hoofd kunnen we altijd voor liefde, vrijheid en hoop kiezen. Ik heb Edith’s artikel onlangs in de Happinez gelezen. Niet alleen tijdens ‘March for Me’ zijn zulke mensen reuze inspirerend. 

De maand zit er bijna op. ‘March for Me’ zit er - op een paar dagen na - op. Ik vond het heel erg leuk om zo’n traject in te gaan. Veel nieuwe routines. Een avontuur. Ik houd van avonturen. Toch zijn alle nieuwe routine’s gesneuveld. De drie Morning Pages die ik tijdens elk ochtendgloren schrijf zijn heerlijk om te doen. Ik kan me voorstellen dat ik het in een lange, lome zomervakantie weer zou kunnen oppakken. Alhoewel het dan meer op een reisdagboek zou lijken. Het doorbreekt nu teveel mijn ochtendroutines die ik al langer heb. Zoals mijn spieroefeningen waar ik ooit mee gestart ben vanwege pijn in mijn bekken. Ik doe deze oefeningen op de ochtenden dat ik geen yoga doe en geen rondje hardloop. De bekkenpijn lijkt een beetje terug te keren, dus ik ga gauw weer terug naar mijn oude routine. Het mediteren heb ik de eerste helft van de maand goed volgehouden. Heel langzaam verschoof de aandacht echter van tien minuten mediteren naar tien minuten stilte. En tien minuten stilte kan ik heel makkelijk in bed doen, want ik sta nooit met een wekker op. Of beneden aan de eettafel met een vers kop thee voor me uit staren. Het mediteren verdwijnt dus ook en daar komt stilte voor in de plaats. Ook heel lekker en inspirerend. De detox met gember was heerlijk. Ik heb liters verse gemberthee gedronken. Ik heb er nooit genoeg van gekregen. Liefde voor mijn lijf. Het minder behoefte hebben aan suiker vanwege een stabiele suikerspiegel heb ik helaas niet gemerkt. Daarentegen is de wrat op mijn duim, die er al zo’n tien jaar zat!, ineens binnen een week verdwenen. Ik ben gelukkig nog niet klaar met de goede vibes van ‘March for Me’. Aankomende week sluit ik het het traject af met een verwenafspraak voor een knipbeurt, haarmasker en haarmassage. Ik heb hiervoor een kapsalon gebeld die ik niet ken. Ik wil geen roddelpraatjes horen of beleefd vragen hoe het met iemand gaat. Ik wil stilte. Rust. Lief zijn voor mezelf. De afgelopen week heb ik vooral genoten van voorpret. Ik heb ondanks de verlenging van de strenge lockdown een camping gereserveerd voor het Pinksterweekend. Een groene camping die buiten tenten geen campers wil ontvangen. Behálve oude Volkswagenbusjes want daar is de eigenaar dol op. Ook ben ik zo optimistisch geweest om voor augustus drie weken een kampeerplaats te boeken op een buitenlandse camping waar we eerder geweest zijn. Ik mis het reizen zo! De allermooiste plek op die camping, pal aan zee, was nog vrij en heb ik gereserveerd. In het slechtste scenario zijn we vijftig euro reserveringskosten kwijt. Nu fantaseren we er op los. We genieten enorm van de voorpret. Let the sunshine in!

March for Me III

Als ik te hard loop om de tijd bij te houden is verstilling de weg.

- Haiku

Toen ik vanmorgen mijn hardloop legging aantrok zag middelste dochter dat er een bruine vlek op mijn linkerpijp zat. Ik wist meteen wat het was. Mijn herinnering ging terug. Vorige zondag ben ik gaan hardlopen met oudste dochter in het Kralingse bos. Mijn lief en ik hadden middelste dochter bij haar zus thuis in Rotterdam afgezet. Bij onze schoonzoon in spé. Of hoe noem je zoiets? Oudste woont samen met haar Zuid-Amerikaanse vriend, haar novio. Novio zou onze middelste één en ander uitleggen over het interpreteren van de resultaten van haar online survey. Over tweetaligheid. Een interessant onderwerp kennelijk want ze had twee keer zoveel reacties op haar survey als dat ze eigenlijk nodig had.  Ze kregen twee uur de tijd waarin wij drietjes buitenshuis verbleven. In die tijd fietste mijn lief met oudste dochter en mij mee terwijl wij een rondje hard liepen rondom het Kralingse meer. Om de tijd te doden kochten we daarna in de stad warme latte’s to go en lekkere, zelfgebakken brownies bij koffiezaakje Juffrouw van Zanten. We slenterden langs de meest hippe winkeltjes en ik gluurde overal even naar binnen. Window shopping in de grote stad. Verschrikkelijk leuk om te doen. Ik ben al zó lang niet meer in een winkelstraat geweest. Alle leuke boetiekjes waren natuurlijk gesloten. Een briefje aan de deur maakte duidelijk dat je iets uit de etalage kon afhalen of een afspraak om te winkelen kon maken. Ik merkte dat ik funshopping misschien wel gemist had. We hebben ons met een warme beker en een stuk brownie in ons hand heerlijk vermaakt in de vooroorlogse Rotterdamse wijk. Zó kwam de gesmolten chocolade vlek dus op mijn hardloopbroek. Ik wandel wekelijks met vriendinnen bij ons in de natuur. Het Mastbos of de heide. Soms rijd ik net zo lief naar bossen ver van ons huis. De laatste twee weken een keer naar een vriendin in Wageningen-Hoog en een keer naar een vriendin in Rhenen. Gisteren vroeg mijn lief of ik mee wilde wandelen naar het centrum van onze stad. Hij doet dat elk weekend. Ik ging nooit mee, dacht dat het (te) druk zou zijn in de stad. Bovendien kun je daar nergens naar het toilet. Deze keer ging ik mee in het teken van ‘March for Me’. We wandelden hand in hand door de Bredase straten waar ik eigenlijk nooit kom. Leuke gesprekken. In het centrum heerste een onalledaags sfeertje. De deuren van de winkels waren allemaal open. De lampen brandden binnen. Er was alleen geen klandizie. Vaak stond er een tafel voor de ingang. Winkelen op afspraak. Of Click and Collect. Heel erg rustig op straat. Zeker voor een zaterdag. Wij wandelden door de winkelstraten. Kochten Vietnamese loempia’s op straat, aten ze op een bankje en wandelden rustig verder. We slenterden over de Markt waar het op zaterdag altijd beredruk is. Ik zag een enkele wandelaar die net als ik wandelschoenen droeg. We trakteerden ons op een verse jus d’orange en een hete chocolademelk dat via een open raam met een doorzichtig plastic ervoor besteld moest worden. We zaten naast elkaar op de rand van een verhoogd houten terras tegenover de Grote Kerk. De wind waaide wild door onze haren. Dit voelde als een uitje. Ik werd er onverwachts blij van. Heel anders dan wandelen in het groen, maar zeker zo leuk. Vooral het jezelf trakteren op een heerlijk drankje en iets lekkers draagt bij aan het gevoel van uitgaan. Wat meer decadent en stadser dat een thermoskan in m’n rugzakje. Maar nog lang niet zo flitsend als een vol zonnig terras. ‘March for Me’. Lief zijn voor mezelf. Tijd maken voor mezelf. Leuke dingen doen. Thuis. Maar ook buiten de deur. 

Mijn eega zei een tijdje geleden iets heel liefs en wijs tegen mij. In deze snelle wereld lijkt iedereen zijn carrière na te jagen en ben je gelijk aan je wat je doet voor de kost. Ik werk in de ouderenzorg. Geen sexy beroep, zonder een indrukwekkend inkomen of drukke werkuren. Dit jaar zelfs minder uren dan ik zou willen. Mijn lief zei dat ik nou eens moest gaan genieten van mijn tijd thuis. Zónder schuldgevoel. Die laatste twee woorden hebben innerlijk bij mij een knopje omgezet. Mijn eigen carrière heb ik zo’n twintig jaar geleden vaarwel gezegd. Op het moment dat we de deuren van de zeecontainer sloten met ons hele hebben en houwen erin. Kort daarna vertrokken wij met ons eenjarige dochtertje en kat naar de Verenigde Staten. Ik zat destijds op mijn werk tegen overspannenheid aan. Ons dochtertje naar de kinderopvang waar ze nauwelijks sliep en veel huilde. Ik gefrustreerd aan mijn bureau bij Randstad waar ik als enige parttime intercedente voor mijn gevoel de kantjes eraf liep. Dáárvoor had ik als twintiger een snelle, goedbetaalde baan als relationsmanager voor een grote farmaceut. Compleet met Volvo als lease-auto, laptop en een van de eerste mobiele telefoontjes. Voor de buitenwereld leek het alsof ik alles voor elkaar had. Een bruiloft, een gekochte twee-onder-een-kap woning, een carrière en verre reizen. Ik gaf mezelf toen te weinig ruimte voor ontspanning en rust om op adem te komen. Ik laadde niet meer op. Ik werd letterlijk gedwongen om stil te staan. Herstellen van een burn-out was moeizaam, eenzaam en vergde veel geduld. Uiteindelijk heb ik mijn baan als relationsmanager opgezegd. Toen ik jaren later bij Randstad weer moeilijk de stilte in mezelf kon vinden emigreerden we nét op tijd voor mijn volgende burn-out. Sindsdien hangt mijn snelle carrière aan de wilgen. Ik heb inmiddels zeven internationale verhuizingen georganiseerd. Ik zorg ervoor dat onze kinderen telkens hun plekje kunnen vinden, dat ons gezin opnieuw kan landen. Ik mag wel zeggen dat ik het rustpunt ben in ons gezin. Van bijtanken heb ik een activiteit met prioriteit gemaakt. Een moment van ‘niets doen’ hoeft van mij niet direct opgevuld te worden. Ik ben zelfs verzot geworden aan stilte. Tijd voor mezelf. Dat is wie ik ben. Deze maand met ‘March for Me’ ben ik me daar nog eens bewust van geworden. Dat is ook rijkdom.

March for Me II

The way to health is to have an aromatic bath and a scented massage every day.

- Hippocrates

Als een verzopen kat kwam ik aan. Mijn warme, zachte Uggs doorweekt tot aan de binnenkant. Mijn joggingbroek ook. Ik deed mijn lange winterjas uit en hing hem aan de kapstok . Mijn handschoenen doordrenkt met regenwater legde ik op mijn tas. Vijf minuten ervoor had ik in de fietsenstalling een papieren doekje gekregen om mijn brillenglazen droog te maken. Mijn haar hing in natte strengen rond mijn gezicht zag ik in de spiegel. Er hing een handdoekje waar ik me gezicht aan afdroogde. De twee Thaise dames vroegen om geduld en gingen sloffend op hun slippers met sokken nog even door met dweilen en schoonmaken. Ik kwam tot rust in een luie stoel. Kort daarna nam de lieve masseuse me mee achter een gordijn waar twee heerlijke stoelen uitnodigend stonden. Overal stapels zachte, droge handdoeken. Een radiator die lekker warmte uitstraalde. Ze vroeg heel lief of ik mijn broek uit wilde doen. Ze had een droge, erg wijde Thaise broek in haar handen. Met een knoop bleef op ie net op mijn heupen hangen, de pijpen veel te kort. Mijn natte broek hing ze over de hete radiator. Ze wees op mijn trui. Ook doornat. Ik kreeg een lichtgrijs, cozy Thais overhemd van haar. Ze ging even weg achter het gordijn en kwam terug met een mooie schaal met warm water en olie voor mijn voeten. Wat een verwennerij en de massage was nog niet eens begonnen! Ik had geen haast. Zij kennelijk ook niet. Ze deed alles met veel aandacht. Etherische olie op een brandertje. Handdoeken mooi opvouwen. Haar lage krukje aanschuiven deed ze ook met veel precisie. Geen haast. In de gedachte van deze maand ‘March for Me’ had ik een voetmassage geboekt. Lief zijn voor mezelf. Ik was na mijn yogales gedachteloos op de fiets gestapt richting de stad en kwam onverhoeds in een hoosbui terecht. Mijn masseuse had me niet beter op kunnen vangen. Ze zette mijn koude voeten in een weldadig warm bad. Ze waste en droogde ze met aandacht. De voetmassage was werkelijk uitmuntend. Met veel aandacht voor mijn tien tenen, de onderkant en de wreef van mijn voeten. Ook mijn enkels en onderbenen kwamen aan de beurt. Ik genoot van de warmte, de aandacht en het voelde alsof ze het met liefde deed. Dit hadden mijn voeten wel verdiend. Ze eindigde de massage wrijvend met een handdoek. Ook kreeg ik een kopje verse thee. Toen ik vertrok was de regen gestopt. Het was weer licht buiten. Ik liep in m’n uppie richting de markt voor vers fruit. Een plek waar ik al heel erg lang niet meer geweest was. Op m’n gemak fietste ik weer terug naar huis. Wat een weldadige ochtend. 

Mijn lief kwam op vrijdagmiddag thuis en had een nieuwtje zo meldde hij. Hij had die middag op kantoor een gesprek gehad met een coach. Deze psycholoog werkt met zijn managementteam aan een beter werkklimaat binnen de groep. Zij baseert haar werkmethode op het enneagram. Iemands karakter zou met behulp van dit diagram kunnen worden ingedeeld. Het wordt beschouwd als een pseudowetenschap. De wetenschappelijke psychologie gebruikt het enneagram dus niet. Ik had al eens met een test bepaald wat mijn enneagram was nadat we het besproken hadden tijdens een yogales. De uitkomst was dat ik een nummer zeven ben, een avonturier of levensgenieter. Er worden negen enneagram typen beschreven vanuit de manier waarop ze in het leven staan. Je krijgt met jouw nummer inzicht in je eigen karakter en de relaties met anderen. Ik kon me destijds goed vinden in de omschrijving van nummer zeven. Een optimistisch persoon, nieuwsgierig en energiek. De methode maakt je bewust van bepaalde valkuilen. Hoe je in veel omstandigheden handelt of denkt. Deze coach had dus die bewuste middag in het kantoor van mijn eega gezeten. Ze keek uit op een grote foto die onze kinderen aan hun vader hadden gegeven. We zitten op die foto alle vijf naast elkaar op een rand van een Noorse berg. Onze benen bungelen in de afgrond. We draaien ons om zodat we in de lens kijken. Zij zei tegen mijn lief ‘Jouw vrouw is een negen.’ Toen hij dat thuis tegen mij zei was mijn eerste reactie. ‘Ze kent mij helemaal niet. Ik heb haar nooit ontmoet. Bovendien ben ik een zeven.’ Hij legde uit dat zij dat meteen zag (of voelde) bij die foto. Ik sta vooral met mijn rug op die foto. Ik was wat wantrouwig. Manlief zocht mijn beschrijving op en las het hardop voor. Ik was het. Honderd procent. Een vredestichter dus. Het klopt als een bus. Altijd op zoek naar harmonie. Persoonlijke ruimte is essentieel. Precies. Dat had ik hem laatst nog uitgelegd. Dat ik momenteel zo’n grote behoefte heb om alleen thuis te zijn. Ik heb alleen-zijn nodig, een levensbehoefte. Negen’s zijn aardige mensen die er alles aan doen om onenigheid te voorkomen of op te lossen. Jezelf vergeten in samenzijn. Dat ben ik ook! Ik kan niks proeven als ik met een ander dan mijn lief uit eten ben. Mijn aandacht gaat volledig naar de ander. Ik kan me verliezen in een ander. Ik zit tijdens een goed gesprek ook vaak helemaal voorover gebogen. Ik ga er helemaal in op. Ik kan me altijd in de ander vinden, richt me daar ook op. Empathie. Dat uit zich met mijn lief in de auto meestal in onenigheid als hij rijdt. Ik heb namelijk áltijd begrip voor de andere weggebruiker als er iets onvoorziens gebeurt zoals afsnijden of bumperkleven. Heel irritant voor hem. Irritant voor mezelf is vooral dat ik moeilijk grenzen kan stellen en nauwelijks nee kan zeggen. Mijn valkuilen. Haar conclusie dat ik een type negen ben heeft mij verdieping gebracht. Juíst op mijn weg in ‘March for Me’. Inzicht. Echte groei.

March for Me

“You never change your life until you change something you do daily. The secret of success is found in your daily routine” 

- John C. Maxwell

Alweer een hele tijd geleden had ik mezelf getrakteerd op luxe schriften met mooie kaften. Notitieboeken. Ik had eigenlijk geen idee wat ik er mee zou doen. Meestal gebruik ik ze als reisblog. Afgelopen jaar natuurlijk niet. Laatst kwam mijn yogajuf met de suggestie om in de maand maart een mooi persoonlijk proces te starten. Ze noemde het ‘March for Me’. De bedoeling is om deze maand veel aandacht aan jezelf te besteden. Verdieping. Lief zijn. Hoe je het invult mag je zelf weten. Je doet het helemaal alleen. Een soort wellness reis van een maand eigenlijk. Gewoon thuis. Ik denk aan yoga, massage, mediteren, detoxing, lezen en ontspannen. Én ik denk aan mijn nieuwe schrift! Mijn vriendin wees mij op de methode Morning Pages uit het boek The Artist’s way van Julia Cameron. Morning Pages zijn pagina’s die je vol schrijft met wat er maar in je opkomt. Drie pagina’s, om precies te zijn. Met de hand. Je schrijft ze elke ochtend, direct na het opstaan. Je kunt het niet fout doen – volg je gedachten en hou je schrijfhand in beweging. Lees niets terug, corrigeer niets. Blijf schrijven, tot de drie pagina’s vol zijn. Leek me heerlijk! Door het schrijven word je je bewust van de gedachten, de angsten, de verwachtingen en de overtuigingen die door je hoofd spoken. Daardoor leer je jezelf beter kennen, accepteren en waarderen. Dit past heel erg goed bij mij. Ik houd van schrijven. Ik houd van mooie pennen en schriften. Ik houd van routines. Sinds de eerste van deze maand schrijf ik dus elke ochtend drie pagina’s lang mezelf leeg. Alsof ik met een swiffer door mijn hersenpan ga. Heerlijk. Het kost me geen enkele moeite. Daarna begin ik met een opgeruimd hoofd aan m’n dag. Ook mediteer ik elke ochtend tien minuten. Ik mediteer sowieso veel tijdens m’n yogalessen. Mediteren is me niet vreemd. Ik vind het juist fijn. Gekgenoeg kom ik er thuis, buiten mijn yogalessen, weinig aan toe. Deze maand mediteer ik elke ochtend. Soms met een kookwekker naast me, vaker een spinnende poes. De tien minuten vliegen voorbij. Een enkele keer doe ik eerst een paar minuutjes een lichamelijke oefening zodat ik uit mijn hoofd kom. Het is heerlijk. De eerste van deze maand was het volle maan en was ik ’s nachts onrustig. Al snel herstelde ik. Ik slaap al een week heerlijk. Dat kan echter ook door mijn milde detox komen… 

Een milde detox vond ik namelijk ook wel in mijn persoonlijke 'March for Me' proces passen. Anderhalve liter water per dag drinken, geen melkproducten, geen koffie en zwarte thee. Het zijn bekende weldoeners, ik doe dit al dagelijks. Ik wilde deze maand juist iets nieuws proberen. Ik zocht naar iets zuiverend en helend. Weldadig voor de ontstoken plek op mijn tong die er al bijna anderhalf jaar is… Het spoelen met kokosolie in m’n mond had ik al eens een maand lang gedaan. Gember dan. In die knobbelige wortel schuilen zowel een smaakmaker als een natuurgenezer. En beiden met enorme kracht. Gember bevat talloze vitaminen en mineralen. Denk aan: vitamine B, vitamine C, calcium, magnesium, ijzer en zink. Allerlei goede eigenschappen dus. De specerij ondersteunt processen in het lichaam zoals de spijsvertering. Het bestrijdt misselijkheid en een hoge bloeddruk. Gedurende mijn zwangerschappen nam ik capsules met gemberpoeder om het misselijke gevoel te verminderen. En een pepermuntje voor balans. Yin en Yang. Gember heeft een positieve invloed op je bloedsuikerspiegel. Als deze schommelt of te hoog is vertraagt de vetverbranding en heb je vaker zoete cravings. Mensen die iedere dag gemberthee drinken geven aan minder trek te hebben. Dat zou pas een goede detox voor mij zijn! Gember stimuleert daarnaast de afbraak van suikers en vetten. De wortel zuivert het lichaam; voorkomt ophoping van gifstoffen en stimuleert de doorbloeding. Het reduceert zelfs het cholesterolgehalte in je lichaam. Ook al zo gezond voor mij! Ik drink deze maand thuis de hele dag verse gember thee door een stukje gemberwortel in plakjes te snijden en aan gekookt water toe te voegen. Maar alles met mate natuurlijk. Gember is gewoon een mooie aanvulling op een gezond voedingspatroon. Je kunt de wortel schillen en raspen, persen, konfijten, in bier of marinades verwerken, wokken en meestoven. Als ik de gember maar niet te snel zat ben….