Niemand weet wat de volgende vijf minuten gebeurt en toch gaan mensen verder. Omdat ze vertrouwen, omdat ze geloven.
- Paulo Coelho
Vanaf deze plek vertrokken duizenden landverhuizers naar een betere toekomst met de Holland-Amerika lijn. Hier werd heel wat gewuifd met zakdoeken en flink wat tranen hebben gevloeid op deze kade. En hier, aan de oevers van de Maas, neem ik afscheid van mijn vriendin uit Madrid die naar Rio de Janeiro verhuist. (zie ons fotoalbum) We hebben in hotel New York gegeten, goed gesprek gevoerd en gelachen voordat we ieder ons weg gingen. Yvon gaf me nog een Braziliaanse munt voor in mijn portemonnee zodat ik iedere keer als ik dat muntje pak aan haar denk….
Ook hadden we onlangs een weerzien met vrienden van ons uit Madrid, die nu in Praag wonen. In een speeltuin hebben de kinderen lekker gespeeld, de papa´s en mama´s zaten op het terras. (zie ons fotoalbum) Gevolgd door een lunch en toen kwam er een telefoontje van onze stratenmaker dat het zand op was… Hals over kop naar huis om dit op te lossen op een zaterdagmiddag wanneer er geen zandleveranciers bereikbaar zijn. Ik had een heel creatieve oplossing gevonden - namelijk bij een bouwlocatie niet ver van ons huis. Stratenmaker Kees, kruiwagen en scheppen mee in de auto en het zandtekort was opgelost - ons pleintje is nu gereed!
Naast weerzien betekende het inluiden van deze zomer ook afscheid. Afscheid van Maren´s kleuterjuf, die ook kleuterjuf van Anthe en Inden was. Afscheid van de schooldirecteur en afscheid van groep 8 uit Inden´s klas. Op school was een disco voor de bovenbouw georganiseerd om afscheid te nemen van hun klasgenoten. Inden ging met haar vriendin opgetut naar de disco en toen ik haar later ging ophalen hoorde ik de muziek al over het plein schallen. Maar toen ik binnen kwam! In het donker zag ik veel huilende kinderen die elkaar omhelsden en huilende kinderen die er verloren bij liepen. Ik keek naar de ouders om mij heen en zag alleen maar betraande ogen. Zakdoekjes werden uitgedeeld en er werd omgeroepen dat het tijd was voor de allerlaatste omhelzing of het allerlaatste afscheidskadootje. Wat was dit? Wat een opgeklopt emotioneel samenzijn, wat een ontlading! Inden was verdrietig vanwege haar vertrekkende vriendin uit groep 8. Maar ze kunnen toch gewoon blijven afspreken, of langs fietsen? Ik zie de zwaarte van dit ´afscheid` niet zo: Enya vertrekt toch niet naar de andere kant van de wereld? Ze gaat alleen na de zomer naar de Middelbare school!
Deze week begonnen in Brabant de schoolvakanties. Alle drie onze meiden zijn nu thuis. We gaan morgen logeren bij familie in Friesland, terwijl thuis de nieuwe houten vloer gelegd wordt en de oude vloer tegelijkertijd geschuurd en geolied wordt. Na thuiskomst gaan we alles leuk inrichten zodat we op de dag van ons vertrek naar Portugal alles netjes kunnen achterlaten. En belangrijker…bij thuiskomst is alles nieuw, netjes en mooi - wat een vooruitzicht! Nu valt er na dit blog, mijn 100e, niets meer te schrijven over de uitbreiding van ons huis. Het is dan namelijk klaar: finito, all done, basta. Alleen komende herfst de tuin leuk aankleden met bomen, gras en planten. En…oja! De buitenkant van ons huis moet nog geschilderd worden voor de winter.
Komend weekend zal ik een weerzien hebben met acht vrouwen die in Madrid wonen of ooit tegelijkertijd met mij in Madrid hebben gewoond. Gezellig. Er volgt nóg zo´n vriendinnendagje en na onze strandvakantie de bruiloft van onze vrienden die naar Rwanda verhuizen. Een zomer van weerzien, een zomer van afscheid.
dinsdag 27 juli 2010
zondag 11 juli 2010
Zomer
Kracht is geen gevolg van lichamelijke capaciteiten; ze komt voort uit een onbuigzame wil.
- Mahatma Gandhi
Zwoele nachten onder koele lakens, nachtelijke tropische onweersbuien en vochtige, warme dagen…zo begon onze zomer dit jaar in Nederland. Deze maand zijn we een jaar terug in Nederland. In Madrid doet het niks anders dan regenen, dus de Madrileense vriendinnen van Anthe, Inden en Maren genóten van het weer hier in Breda. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezellige dagen achter de rug. Ik vond vooral het fietsen over de Vrachelse heide erg leuk, én Hollands. De fietstocht werd gevolgd door een late lunch bij een pannenkoekenboerderij. Ik blijf het bijzonder vinden dat Anthe, Inden en Maren hun vriendschappen zo makkelijk oppakken als ze elkaar weer na maanden zien. Helaas zal één logeerpartijtje met vriendinnetjes van Inden en Maren niet doorgaan deze zomer sinds hun Nederlandse oma ernstig ziek is geworden. Maar dat halen we een andere keer weer in, tenslotte is Madrid niet zo ver.
Verf droogt heel snel bij hoge temperaturen en dat is mijn voordeel. Sinds de verbouwing zo goed als afgerond is ben ik in hoog tempo aan het latexen, schuren, plamuren, kitten, gronden en lakken. (zie ons fotoalbum) Ik heb steeds een stok achter de deur: dan zijn het de radiatoren die de volgende dag opgehangen moeten worden (en ik dus het schilderwerk op die muren afgerond moet hebben), dan is het de keuken die eindelijk geplaatst zal worden en dan weer de houten vloer die gelegd zal worden. Het woord verbouwing gebruik ik niet meer sinds alle bouwattributen opgeruimd zijn. Er staat geen puincontainer meer voor de deur, de mobiele WC is opgehaald, de grote voorraden hout en de cementmolen zijn ingeladen, inclusief alle hopen zand en cement die bij de molen horen. Ook in de grote achterkamer is het opgeruimd zonder werkbank met houtkrullen en zaagsel eromheen, zonder grote koffers gevuld met gereedschap en rondslingerende bouwtroep. De vele werkmannen drinken geen koffie meer aan de tuintafel, geen peuken en lege sigarettendoosjes meer in de tuin, maar ook geen complimenten meer dat ze niet vaak zien dat een vrouw zo hard mee werkt in de bouw. Het werk zit erop. Volgende week wordt het terras buiten aangelegd en de houten vloer wordt binnenkort gelegd en dan ziet het er uit alsof het altijd zo geweest is.
Mark heeft de afgelopen tijd heel veel gereisd voor zijn werk. Iedere week was hij wel op stap. Met als dieptepunt de afgelopen weken toen hij tien dagen aaneengesloten in het buitenland was. De lancering van een nieuw computerprogramma was de reden. De komende tijd is hij ook nog wekelijks weg, maar gelukkig minder dagen achter elkaar. Hij heeft de laatste weken de metamorfose van onze achterkamer, keuken en bijkeuken niet meegekregen en keek zijn ogen uit bij thuiskomst. Met bloed, zweet en tranen heb ik gewerkt in huis. Die kracht breng ik op, omdat ik wil dat alles mooi en aangenaam wordt in huis – zie het citaat van Gandhi hierboven. En om mezelf te belonen ben ik met Mark naar een heel luxe kookwinkel in de stad gegaan. Een blinkende waterkoker, een superdikke houten snijplank en een stoere zwarte broodtrommel heb ik gekocht voor onze nieuwe keuken. Ik geniet! En om deze zomer een beetje in te halen qua vakantiedagen, heeft Mark onlangs gevraagd op zijn werk of hij volgende zomer 4,5 week aaneengesloten vakantie mag opnemen…en dat mag. Peru here we´ll come!
Voor Anthe is de schoolvakantie begonnen, het gave schoolfeest is achter de rug. Aankomende week zal ze haar boeken inleveren en haar schoolrapport ophalen. Haar cijfers zijn fenomenaal, dus ze gaat na de zomer naar de tweede klas. Inden en Maren hebben ook hun verslagen gekregen ook al gaan ze nog twee weken naar school. Inden gaat naar groep 7 en Maren gaat versneld door van groep 1 naar groep 3. Wat een zomer! De meiden brengen veel tijd door met hun vriendinnen in het buitenbad. Mark en ik hebben weer een avond gedanst op een feest voor veertigers en we leven van barbecue naar barbecue sinds het WK er is. Vanavond weten we voor wie we zullen juichen…Nederland of toch España?
- Mahatma Gandhi
Zwoele nachten onder koele lakens, nachtelijke tropische onweersbuien en vochtige, warme dagen…zo begon onze zomer dit jaar in Nederland. Deze maand zijn we een jaar terug in Nederland. In Madrid doet het niks anders dan regenen, dus de Madrileense vriendinnen van Anthe, Inden en Maren genóten van het weer hier in Breda. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezellige dagen achter de rug. Ik vond vooral het fietsen over de Vrachelse heide erg leuk, én Hollands. De fietstocht werd gevolgd door een late lunch bij een pannenkoekenboerderij. Ik blijf het bijzonder vinden dat Anthe, Inden en Maren hun vriendschappen zo makkelijk oppakken als ze elkaar weer na maanden zien. Helaas zal één logeerpartijtje met vriendinnetjes van Inden en Maren niet doorgaan deze zomer sinds hun Nederlandse oma ernstig ziek is geworden. Maar dat halen we een andere keer weer in, tenslotte is Madrid niet zo ver.
Verf droogt heel snel bij hoge temperaturen en dat is mijn voordeel. Sinds de verbouwing zo goed als afgerond is ben ik in hoog tempo aan het latexen, schuren, plamuren, kitten, gronden en lakken. (zie ons fotoalbum) Ik heb steeds een stok achter de deur: dan zijn het de radiatoren die de volgende dag opgehangen moeten worden (en ik dus het schilderwerk op die muren afgerond moet hebben), dan is het de keuken die eindelijk geplaatst zal worden en dan weer de houten vloer die gelegd zal worden. Het woord verbouwing gebruik ik niet meer sinds alle bouwattributen opgeruimd zijn. Er staat geen puincontainer meer voor de deur, de mobiele WC is opgehaald, de grote voorraden hout en de cementmolen zijn ingeladen, inclusief alle hopen zand en cement die bij de molen horen. Ook in de grote achterkamer is het opgeruimd zonder werkbank met houtkrullen en zaagsel eromheen, zonder grote koffers gevuld met gereedschap en rondslingerende bouwtroep. De vele werkmannen drinken geen koffie meer aan de tuintafel, geen peuken en lege sigarettendoosjes meer in de tuin, maar ook geen complimenten meer dat ze niet vaak zien dat een vrouw zo hard mee werkt in de bouw. Het werk zit erop. Volgende week wordt het terras buiten aangelegd en de houten vloer wordt binnenkort gelegd en dan ziet het er uit alsof het altijd zo geweest is.
Mark heeft de afgelopen tijd heel veel gereisd voor zijn werk. Iedere week was hij wel op stap. Met als dieptepunt de afgelopen weken toen hij tien dagen aaneengesloten in het buitenland was. De lancering van een nieuw computerprogramma was de reden. De komende tijd is hij ook nog wekelijks weg, maar gelukkig minder dagen achter elkaar. Hij heeft de laatste weken de metamorfose van onze achterkamer, keuken en bijkeuken niet meegekregen en keek zijn ogen uit bij thuiskomst. Met bloed, zweet en tranen heb ik gewerkt in huis. Die kracht breng ik op, omdat ik wil dat alles mooi en aangenaam wordt in huis – zie het citaat van Gandhi hierboven. En om mezelf te belonen ben ik met Mark naar een heel luxe kookwinkel in de stad gegaan. Een blinkende waterkoker, een superdikke houten snijplank en een stoere zwarte broodtrommel heb ik gekocht voor onze nieuwe keuken. Ik geniet! En om deze zomer een beetje in te halen qua vakantiedagen, heeft Mark onlangs gevraagd op zijn werk of hij volgende zomer 4,5 week aaneengesloten vakantie mag opnemen…en dat mag. Peru here we´ll come!
Voor Anthe is de schoolvakantie begonnen, het gave schoolfeest is achter de rug. Aankomende week zal ze haar boeken inleveren en haar schoolrapport ophalen. Haar cijfers zijn fenomenaal, dus ze gaat na de zomer naar de tweede klas. Inden en Maren hebben ook hun verslagen gekregen ook al gaan ze nog twee weken naar school. Inden gaat naar groep 7 en Maren gaat versneld door van groep 1 naar groep 3. Wat een zomer! De meiden brengen veel tijd door met hun vriendinnen in het buitenbad. Mark en ik hebben weer een avond gedanst op een feest voor veertigers en we leven van barbecue naar barbecue sinds het WK er is. Vanavond weten we voor wie we zullen juichen…Nederland of toch España?
Abonneren op:
Posts (Atom)
