Let, als je naar een doel reist, goed op de weg. De weg leert je de beste manier om er te komen en verrijkt ons terwijl we hem bewandelen.
- Paulo Coelho
Gezellig samen gingen Mark en ik op een doordeweekse dag naar onze hoofdstad. Mark moest voor zijn werk bij een notaris in Amsterdam langs en toen hebben we er meteen samen een leuke dag van gemaakt. Na het ondertekenen lieten we de auto bij de notaris staan en pakten we de tram naar het centrum. We stapten in bij de VU (waar we héél wat voetstapjes hebben liggen!) en stapten uit op de Albert Cuyp. Daar struinden we langs alle kramen en kochten dan een warme superstroopwafel, dan leren handschoenen en dan weer een lapje stof om te naaien. Het is zo lekker om zonder plan en zonder kinderen samen te slenteren. Na de markt zijn we doorgelopen naar het Rembrandtplein terwijl we onderweg natuurlijk een paar bekenden van TV tegenkwamen zoals presentator Henk Spaan die langs fietste en verslavingsdeskundige Keith Bakker. In het zonnetje genoten we van onze lunch op het plein waar ik in mijn studententijd nog werkte bij een grote bank. (die daar overigens niet meer gehuisvest is..?!) Na onze lunch zijn we door de Kalverstraat - waar we een kaarsje voor mijn moeder brandden in de Papegaai - richting bakkerij van de Linde gekuierd waar we uiteraard zo´n hemels slagroomijsje hebben verorberd! Verderop hebben we voor een Spaanse vriend in een heel toeristisch winkeltje een Edammerkaasje meegenomen. Wat een heerlijke dag samen met mijn lief - al 23 jaar samen, en vandaag 15 jaar getrouwd!
Als prinsesjes hebben we ons gevoeld in de eeuwenoude koningsstad Fès, gelegen aan de voet van het Midden-Atlasgebied in Marokko. Samen met vijf schoolpleinvriendinnen heb ik er vier dagen doorgebracht in een authentieke dar met dikke , bewerkte houten deuren, mooi mozaïek op vloeren en muren, en gietijzeren rekjes voor de ramen. (zie ons fotoalbum) We hadden het gevoel op handen gedragen te worden: onze koffertjes werden gedragen, de hele dag werd er door Mohammed muntthee voor ons gezet (ook als we helemaal boven op het dakterras zaten!), een jongen vertelde ons trots van de leerlooierij, een gids werd gebeld om ons naar restaurantjes te brengen, in de dar werd voor ons gekookt door Mohammed, taxichauffeur Hamid stond altijd voor ons klaar, in de restaurants waren de kelners onderdanig en bijzonder gedienstig en dat alles alleen maar uitgevoerd door mannen. Toen we weg gingen werden we allemaal op z´n Marokkaans vier keer hartelijk gekust door Mohammed, daar gingen zijn zes prinsesjes… Beslèma! Tot ziens!
Samen hebben we genoten van de souks in de oude medina van Fès, de honderden (of duizenden?) winkeltjes en werkplaatsen – achter elke deur en in elk steegje lag weer een andere verrassing te wachten. Veel te zwaar beladen ezeltjes door de smalle, schuine straatjes, veel kruiden- en zeepgeuren, een leerlooierij of metaalbewerker, gekleurde berberkleden aan de muren en vooral veel mannen in djellaba´s. In elk straatje kan een prachtige moskee verstopt zijn. Het voelt alsof je een sprookje in gestapt bent. Om de vele indrukken en intense belevingen even achter ons te laten zijn we ook een dagje de stad uit geweest . Via Meknès, óók een koningsstad, zijn we naar de Romeinse nederzetting Volubilis gereden, althans de resten daarvan uit de derde eeuw voor Christus. Ook het heilige witte bergdorp Moulay Idriss hebben we bezocht waar eenmaal per jaar honderden moslim pelgrims heen gaan vanwege het mausoleum waar de mannen geluk hopen te vinden en vrouwen vaak hopen op vruchtbaarheid.
Sinds bijna al onze prinsesjes de laatste dag geveld waren door buikkrampen zijn er een paar naar de hammam geweest en de thuisblijvers werden verzorgd door Mohammed met kruidenthee, stukjes stokbrood en banaan. Het was weer een intense, indrukwekkende en intrigerende kennismaking met de Arabische wereld die ik niet heb willen missen. Met veel te zware koffers vol souvenirs zijn we terug gevlogen. Wie weet komen we nog eens terug? In sh'allah! Als God het wil!
woensdag 20 oktober 2010
maandag 4 oktober 2010
Vrees
The family is a haven in a heartless world.
~ Christopher Lasch
Op een mistige ochtend, toen Mark ´s ochtends al heel vroeg naar de luchthaven was vertrokken om zijn vliegtuig naar Amerika te halen, besloot ik de gaatjes te vullen van de nieuwe boeidelen aan ons huis. Ik had de lange uitschuifbare trap tegen de zijkant van ons huis gezet om zo het dak op te klimmen. Volgens Mark kon ik door op het dak met mijn hoofd naar beneden gebogen te hangen alle gaatjes vullen, schuren en zelfs schilderen. Dat leek een beter idee dan de lange trap in mijn eentje door de garagedeuren naar de achtertuin te manoeuvreren. We hadden hierbij een klein detail vergeten en dat was dat ik hoogtevrees heb. Dus toen ik uiteindelijk houterig het dak opgeklommen was en probeerde naar beneden te kijken was het leed geschied… Dit durfde ik écht niet! En ik durfde ook niet meer via die enge, lange trap naar beneden! Toevallig had Anthe de eerste drie uur vrij en heb ik haar uit bed geroepen. Ze had zich verslapen en ik wekte haar uit haar slaap. Toen ze eenmaal haar zolderraam opende kreeg ik alleen een snauw dat ze te laat was en plof! daar viel het zolderraam weer dicht! Daar stond ik dan…moederziel alleen op het dak en ik durfde er niet af. Uiteindelijk heeft Anthe mijn slaapkamerraam geopend en ben ik daar via de goot ingeklommen. De rest van de dag heb ik me heel veilig bij de kozijnen en deuren beneden gehouden!
Oorbelletjes wilden ze allebei al járen… Mark en ik wilden graag wachten totdat ze de leeftijd hadden dat ze bewust kunnen beslissen of ze gaatjes in hun oorlellen willen. En die dag was een paar weken geleden aangebroken. Anthe en Inden hebben gaatjes laten schieten. Ik had vroeger als kind ook gaatjes en heb al mijn zilveren oorbelletjes nog. De meiden wilden graag mijn oorbelletjes zien en zo kwam mijn oude sieradendoos uit mijn tienerjaren op tafel. Anthe en Inden hebben ieder twee paar oorbelletjes uitgezocht en hadden allebei hun oog laten vallen op een zilveren ringetje. Die ringetjes droeg ik in de leeftijd dat zij nu zijn en ze pasten dan ook om hun vingers. Het is zo leuk om dit soort dingen opnieuw te beleven, maar nu in die andere rol. Ik zie mijzelf nog bij mijn moeder op het grote bed zitten met háár sieradendoos op schoot om daar mooie sieraden uit te proberen. De geschiedenis herhaalt zich en dat gebeurt steeds vaker nu ze groter worden. De twee oudsten besloten bijvoorbeeld dat ze laagjes in hun haar wilden laten knippen. Ze weten wat ze willen en wat ze mooi vinden en dat hoeft steeds vaker niet overeen te komen met mijn smaak. Ze worden steeds zelfstandiger en weken los van ons. Zoals bij de aankoop van winterlaarzen, allemaal loslaat-momentjes, en toch maken ze steeds een keuze die bij ze past. Je ziet ze groot worden en je ziet hun persoonlijkheid zich steeds meer verankeren in hun zijn. Heel mooi om mee te maken, en om te herkennen uit mijn eigen leven.
Een beschermengeltje, dat zit er zeker op mijn schouder. Ik vreesde al een tijdje dat het ging gebeuren… Mark was net ´s middags vertrokken om tien dagen lang in Italië zijn project af te ronden, toen ik de boeiborden in de tuin van onze overleden buurman voor de laatste keer wilde lakken. Het buurhuis is per 1 oktober verkocht en voor die tijd wilde ik helemaal klaar zijn in die tuin. De zon scheen - het leek een perfecte dag om te schilderen - totdat de lange trap in één klap naar beneden viel, met mij erop. Ik stond er al niet prettig op te werken en had dat steeds tegen Mark gezegd. En nu, nu Mark nét een uurtje vertrokken was, viel ik met trap en al naar beneden! Bibberend, huilend en strompelend heb ik de telefoon bereikt en Mark gebeld. Hij wilde al terug komen, want hij had nog net niet ingecheckt. Maar met ijsblokken op mijn knieën en zijn kalmerende, troostende woorden ben ik weer tot bedaren gekomen. De schrik zat er goed in ook al heb ik mijn nek net niet gebroken… Nu ga ik echt NOOIT meer op die ellendige trap staan!
In de herfst groeien appeltjes rijp aan de bomen. En daarom gingen we met mijn vriendin en zus in een biologische boomgaard appels plukken en picknicken. Het was een typerende herfstactiviteit en heel erg leuk. (zie ons fotoalbum) Thuis hebben Inge en ik natuurlijk van de appels appeltaarten gebakken en appelmoes gekookt. Het huis rook zo lekker en herfstig! ´s Avonds bij de openhaard hebben Inge en ik gezellig bijgepraat om daarna rozig naar bed te gaan, waar mijn kleine neefje abrupt een einde aan maakte door tot diep in de nacht te blijven spoken… De volgende ochtend was een sportieve ochtend, want Anthe en ik liepen vijf kilometer tijdens de Singelloop. Het weer was werkelijk prachtig, en warm! ´s Middags liep ik met Inden en Maren ook nog de befaamde familieloop die we weer met drie rondjes uitgelopen hebben. (zie ons fotoalbum) We misten Mark wel een beetje, want we doen elk jaar met z´n vijfjes mee zolang we al in Breda wonen. Maar Mark ging die dag in Milaan naar een grote voetbalwedstrijd, dus hij had ook een overeenkomstig sportief evenement…haha!
Deze week heb ik een etentje met het vrouwengezelschap waarmee ik volgende week naar Marokko vlieg. We gaan gezamenlijk Marokkaans koken en sinds koken niet echt mijn passie is ben ik diegene (samen met een vriendin) die naar de markt zal gaan om al die Noord-Afrikaanse ingrediënten in te kopen zoals dadels, verse munt, aubergine, koriander en vis dat allemaal in de tajine gaar zal stoven.
~ Christopher Lasch
Op een mistige ochtend, toen Mark ´s ochtends al heel vroeg naar de luchthaven was vertrokken om zijn vliegtuig naar Amerika te halen, besloot ik de gaatjes te vullen van de nieuwe boeidelen aan ons huis. Ik had de lange uitschuifbare trap tegen de zijkant van ons huis gezet om zo het dak op te klimmen. Volgens Mark kon ik door op het dak met mijn hoofd naar beneden gebogen te hangen alle gaatjes vullen, schuren en zelfs schilderen. Dat leek een beter idee dan de lange trap in mijn eentje door de garagedeuren naar de achtertuin te manoeuvreren. We hadden hierbij een klein detail vergeten en dat was dat ik hoogtevrees heb. Dus toen ik uiteindelijk houterig het dak opgeklommen was en probeerde naar beneden te kijken was het leed geschied… Dit durfde ik écht niet! En ik durfde ook niet meer via die enge, lange trap naar beneden! Toevallig had Anthe de eerste drie uur vrij en heb ik haar uit bed geroepen. Ze had zich verslapen en ik wekte haar uit haar slaap. Toen ze eenmaal haar zolderraam opende kreeg ik alleen een snauw dat ze te laat was en plof! daar viel het zolderraam weer dicht! Daar stond ik dan…moederziel alleen op het dak en ik durfde er niet af. Uiteindelijk heeft Anthe mijn slaapkamerraam geopend en ben ik daar via de goot ingeklommen. De rest van de dag heb ik me heel veilig bij de kozijnen en deuren beneden gehouden!
Oorbelletjes wilden ze allebei al járen… Mark en ik wilden graag wachten totdat ze de leeftijd hadden dat ze bewust kunnen beslissen of ze gaatjes in hun oorlellen willen. En die dag was een paar weken geleden aangebroken. Anthe en Inden hebben gaatjes laten schieten. Ik had vroeger als kind ook gaatjes en heb al mijn zilveren oorbelletjes nog. De meiden wilden graag mijn oorbelletjes zien en zo kwam mijn oude sieradendoos uit mijn tienerjaren op tafel. Anthe en Inden hebben ieder twee paar oorbelletjes uitgezocht en hadden allebei hun oog laten vallen op een zilveren ringetje. Die ringetjes droeg ik in de leeftijd dat zij nu zijn en ze pasten dan ook om hun vingers. Het is zo leuk om dit soort dingen opnieuw te beleven, maar nu in die andere rol. Ik zie mijzelf nog bij mijn moeder op het grote bed zitten met háár sieradendoos op schoot om daar mooie sieraden uit te proberen. De geschiedenis herhaalt zich en dat gebeurt steeds vaker nu ze groter worden. De twee oudsten besloten bijvoorbeeld dat ze laagjes in hun haar wilden laten knippen. Ze weten wat ze willen en wat ze mooi vinden en dat hoeft steeds vaker niet overeen te komen met mijn smaak. Ze worden steeds zelfstandiger en weken los van ons. Zoals bij de aankoop van winterlaarzen, allemaal loslaat-momentjes, en toch maken ze steeds een keuze die bij ze past. Je ziet ze groot worden en je ziet hun persoonlijkheid zich steeds meer verankeren in hun zijn. Heel mooi om mee te maken, en om te herkennen uit mijn eigen leven.
Een beschermengeltje, dat zit er zeker op mijn schouder. Ik vreesde al een tijdje dat het ging gebeuren… Mark was net ´s middags vertrokken om tien dagen lang in Italië zijn project af te ronden, toen ik de boeiborden in de tuin van onze overleden buurman voor de laatste keer wilde lakken. Het buurhuis is per 1 oktober verkocht en voor die tijd wilde ik helemaal klaar zijn in die tuin. De zon scheen - het leek een perfecte dag om te schilderen - totdat de lange trap in één klap naar beneden viel, met mij erop. Ik stond er al niet prettig op te werken en had dat steeds tegen Mark gezegd. En nu, nu Mark nét een uurtje vertrokken was, viel ik met trap en al naar beneden! Bibberend, huilend en strompelend heb ik de telefoon bereikt en Mark gebeld. Hij wilde al terug komen, want hij had nog net niet ingecheckt. Maar met ijsblokken op mijn knieën en zijn kalmerende, troostende woorden ben ik weer tot bedaren gekomen. De schrik zat er goed in ook al heb ik mijn nek net niet gebroken… Nu ga ik echt NOOIT meer op die ellendige trap staan!
In de herfst groeien appeltjes rijp aan de bomen. En daarom gingen we met mijn vriendin en zus in een biologische boomgaard appels plukken en picknicken. Het was een typerende herfstactiviteit en heel erg leuk. (zie ons fotoalbum) Thuis hebben Inge en ik natuurlijk van de appels appeltaarten gebakken en appelmoes gekookt. Het huis rook zo lekker en herfstig! ´s Avonds bij de openhaard hebben Inge en ik gezellig bijgepraat om daarna rozig naar bed te gaan, waar mijn kleine neefje abrupt een einde aan maakte door tot diep in de nacht te blijven spoken… De volgende ochtend was een sportieve ochtend, want Anthe en ik liepen vijf kilometer tijdens de Singelloop. Het weer was werkelijk prachtig, en warm! ´s Middags liep ik met Inden en Maren ook nog de befaamde familieloop die we weer met drie rondjes uitgelopen hebben. (zie ons fotoalbum) We misten Mark wel een beetje, want we doen elk jaar met z´n vijfjes mee zolang we al in Breda wonen. Maar Mark ging die dag in Milaan naar een grote voetbalwedstrijd, dus hij had ook een overeenkomstig sportief evenement…haha!
Deze week heb ik een etentje met het vrouwengezelschap waarmee ik volgende week naar Marokko vlieg. We gaan gezamenlijk Marokkaans koken en sinds koken niet echt mijn passie is ben ik diegene (samen met een vriendin) die naar de markt zal gaan om al die Noord-Afrikaanse ingrediënten in te kopen zoals dadels, verse munt, aubergine, koriander en vis dat allemaal in de tajine gaar zal stoven.
Abonneren op:
Posts (Atom)
