In the background our faculty, VU

AMSTERDAMSE GRACHTENGORDEL
“Some tourists think Amsterdam is a city of sin, but in truth it is a city of freedom. And in freedom, most people find sin.” 

- John Green

Met mijn lief terug op de campus van de Amsterdamse VU. De plek waar we elkaar in 1987 ontmoet hebben en waar we als tieners verliefd werden. Vijf jaren liepen we daar rond tussen het hoofdgebouw en de faculteit scheikunde. Piepjong. Afgestudeerd en daarna letterlijk de wijde wereld in getrokken. Deze avond zijn we terug en staan er twee podia opgebouwd op de campus. Er is een silent disco waar ik op blote voeten dans op het beachvolley strandje en overal foodtrucks. In diverse zalen worden symposia en Open Mic sessies gegeven. We genieten. Er lopen stokoude docenten met hun partner, jonge studenten, alumni met hun kinderen en mensen zoals wij, die in een lang verleden hun studie afgerond hebben op deze universiteit. Ook veel hippe internationale studenten. S10 treed op. Het is een warme avond, de zon schijnt uitbundig totdat het tijd is om onder te gaan. Dan dans ik voor het podium op de geweldige beat van de Amsterdamse brassband Gallowstreet. Met acht man spelen zij op blaasinstrumenten een mix van hiphop, funk, afrobeat en dance. Verbinding makend beweeg ik op de maat van de muziek. We fietsen op onze gehuurde fietsen na afloop - we blijven helemaal tot het einde - naar ons hotelletje in Oud-Zuid. Zo fijn om het stadse leven, zo’n vibe is alleen in de hoofdstad te voelen!, weer op te snuiven. De volgende ochtend verbazen we ons over de stilte in de ommuurde binnentuin van ons hotel. We horen geen belletje van de tram rinkelen, we horen trouwens ook geen enkele vogel. In de binnentuin waar onze eigen slaapkamer vroeger aan lag hoorden we veel vogelgeluiden en het vertrouwde geluid van afremmende trammetjes in de verte. Er is nog veel meer veranderd blijkt als we op vrijdagochtend buiten op een terrasje gaan ontbijten aan de Beethovenstraat. Het gros van de mensen rijdt met geruisloze elektrische bakfietsen, gevuld met kinderen die naar school en de opvang gaan óf nette zakenlui op snelle elektrische fietsen met extra dikke banden. Het hippe Amsterdam. Fietsen staan niet meer kriskras overal op straat, tegen bomen aan geknald of op bruggen vastgeketend. Ze mogen alleen nog heel netjes in de aangegeven vakken op de stoep geparkeerd worden. Het straatbeeld is positief veranderd. We genieten van de ambiance van de hoge huizen om ons heen. In Amsterdamse stijl gebouwd. We pakken onze fietsen en gaan richting de grachtengordel. Ik had vooraf namelijk twee passepartout's voor de Open Tuinen Dagen gekocht. 

De grachtenpanden van Amsterdam uit de zeventiende eeuw. Het toenmalige hart van de stad met zijn nauwe stegen bood te weinig onderdak voor de explosief groeiende bevolking die bovendien steeds welvarender was geworden.  In het ontwerp van de grachten moest de helft van de grond tuin zijn. Wel kon er aan het eind van de tuin een tuinhuisje gezet worden. Nu, eeuwen later, is dezelfde aanleg er nog altijd. Ik was er zo benieuwd naar. De bestemming van verschillende grachtenpanden is door de eeuwen heen wel vaak veranderd. Bedrijven, hotels en musea hebben zich gevestigd in de voorheen woonhuizen. Toch hebben de tuinen qua formaat en uitstraling hun specifieke karakter en sfeer behouden. Zo leuk om in deze tuinen rond te struinen of te zitten. Inspiratie op te doen voor onze eigen tuin maar vooral ook mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Het best bewaarde geheim van de stad denk ik. Zo’n vijfentwintig grachtentuinen hielden open huis waarvan wij er twaalf bezocht hebben. Ik vond het extra leuk om de bewoners te spreken ‘Hoor je dit? Het geluid van de kerkklokken van de Westerkerk’ en door hun hal, keuken, eetkamer of serre te lopen. We hadden toestemming om lekker te koekeloeren en dat deden we. Prachtige trappenhuizen, beschilderde hoge plafonds, soms een huis dat nog aan het verbouwen was, prachtige eeuwenoude schouwen, marmeren vloeren en imposante voordeuren. Een mazzeltje was dat sommige tuinen achter een museum lagen zodat we ook meteen in het museum een kijkje konden nemen. Echt een inspirerende dag met als meevaller dat we op zo’n snikhete dag in de verkoelende tuinen mochten verblijven. Soms stond er een tuinset soms lagen we op een grasveld. Omhoog kijkend naar al die prachtige Amsterdamse gevels om ons heen of eeuwenoude bomen. We verwisselden de tuinen soms voor een terrasje om iets kouds te drinken of wat te eten. Mensen kijken. Aan het eind van de middag fietsten we naar Ouderkerk aan de Amstel waar we lekker aan het water wilden dineren. Op één van de terrassen waar we duizenden keren langs gefietst waren toen mijn lief daar in zijn studententijd nog aan de Amstelzijde woonde. Het terras waar we een plekje aan het water konden bemachtigen, was toevallig het restaurant waar wij vroeger ons trouwfeest gegeven hebben. Niks veranderd! We wandelden even verder naar ‘ons’ huisje aan de Amstel. Tot onze verbazing stond de voordeur open. Het huisje was helemaal leeg. De nieuwe eigenaar wilde ons wel even een kleine tour geven. Boven was alles nog hetzelfde. De slaapkamer van mijn lief waar de sneeuwvlokken door de dakpannen naar beneden dwarrelden, de provisorische douchecel met douchegordijn voor het raam was wel weg. Ik vertelde de jongen over het water op de ramen wanneer we de kachel aanzetten, omdat het water van de Amstel tot onder het huis stond. De vele muizen in de keuken. De jongeman was twee huizen verder geboren in de tijd dat wij er woonden. Leuk om even weer terug te zijn. Daarna pakten we onze fietsen om relaxt naar onze geparkeerde auto te fietsen. Langs de slingerende Amstel met prachtige huizen aan de weilandkant zagen we op de rivier vele feestboten vol dansende jongelui, schaars gekleed en luide muziek, die net als wij van de zwoele avond genoten. 

Good times!

HIER EN NU

“Begin to feel instead of thinking, feel your body from head to toe, feel your heartbeat, feel the air going in and out of your body. Listen to the sounds from outside, smell the scents. Feel inhabiting your body, be present here and now.” 

― Caro Briones

Het is waar dat als je met plezier poetst en ordent, je ook je ziel poetst en ordent. Op zondagochtend haalde mijn lief een zwarte plastic koffer met verschillende compartimenten bij de doe-het-zelf zaak. Het deed mij aan een naaidoos denken, of zo’n opgeruimd kistje waar alle borduurdraadjes op kleur en nummer geordend zijn. De dag ervoor had ik een kast in de garage opgeruimd en zo’n veertig doosjes en bakjes met schroeven, bouten, spijkers en andere aanverwanten montagemateriaal eruit gehaald. Alles op de nieuwe werktafel van mijn wederhelft gezet. Ook glazen haringpotten en zelfs een vintage blikken trommel van Mackintosh Quality Street gevuld met een warboel aan bolkopschroefjes, pluggen in alle kleuren, vlinderschroeven, bouten en moeren. Hier moesten we nog iets mee. Ordenen als antwoord op chaos. Op de eettafel spreidden we alles uit. In een paar uur tijd hadden we alles in overzichtelijke laatjes en bakjes verdeeld. Mindful alle spijkertjes door je vingers laten gaan. Is het verroest of krom dan weg ermee. Welk soort is het en welke grootte heeft het? Zelfs wát is het vroegen we ons soms af. We vonden ook een koperen haakje met een tot-slaaf-gemaakte afbeelding erop, komt vast ergens uit ons oude huis. Opruimen (en huishouden) is er altijd weer. Het is altijd van nu. Het zal nooit ophouden. Ons huis is de plek om me op te laden. Tijdens opruimen en schoonmaken ben ik bezig om het energieveld waar onze levenskracht doorheen stroomt te voeden. Mezelf op te laden. Bezinning zelfs. Ik heb geen hekel aan het huishouden. Ik word altijd blij van de schone was wapperend buiten in de wind. De hoge stapels mooi en recht opgevouwen handdoeken op de houten plank onder de wastafel. De opgepoetste, blinkende kranen in de badkamer en douchecel geven me ook zo’n fijn gevoel. De perfect stofgezogen traploper ook. De schoonmaak van onze garage van de laatste twee weekends geeft mij het opgeruimde gevoel om me weer volledig en uitgerust op mijn studie te storten. De aandacht verslapte, omdat ik door andere dingen uit het verleden werd bezig gehouden. Briefwisselingen, oude foto’s en herinneringen uit mijn jeugd.  

Tijdens mijn colleges deze week in Utrecht werd ik even wakker geschud. Nog één dag en één avond college en twee module opdrachten schrijven voordat onze zomervakantie kan beginnen. Aan de slag!  Door mijn medestudenten en docent weer te zien en te spreken voelde ik me weer meer betrokken bij mijn studie. Door veel uitgevallen collegedagen vanwege feestdagen de laatste tijd was er gevoelsmatig een afstand ontstaan. Ik dacht dat de verwijdering alleen aan mij lag…  Hoe fijn om te horen dat de anderen dat precies hetzelfde hadden ervaren. Vol goede zin keerde ik weer huiswaarts uit Utrecht. Ik laat mijn verleden even het verleden en richt me op het nu zoals we dat doen tijdens mijn yogalessen. Heel puur en fijn. Of zoals in de leer van Eckhart Tolle. ‘We lijden, zegt hij, omdat we ons identificeren met tijd. Er is nooit een moment dat je leven niet nu is,’ schrijft hij in zijn boek. ‘Besef dat het huidige moment alles is dat je ooit zult hebben. Maak van het nu het belangrijkste aandachtspunt van je leven.’ Nu is aandacht geven aan mijn studie. De rest op de achtergrond. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om in het hier en nu te zijn. In het dagelijkse leven heb je veel aan je hoofd en daardoor springen gedachten vaak van verleden naar toekomst, zonder stil te staan bij het huidige moment. Zo leefde ik de laatste weken. Ik besluit het verleden weer even het verleden te laten. Het verleden is al gepasseerd. Die goede en slechte momenten zijn al voorbij. Naast het nu richt ik me echter ook stiekem een beetje op de toekomst, omdat ik daar zo blij van word. Ik kijk uit naar onze mooie en avontuurlijke Italiaanse eilandenreis volgende maand alweer. Waar blijft de tijd? Lekker eten, helderblauwe zee, het Mediterrane licht, het samenzijn, het reizen per trein, bus en veerboot, de oude stadjes, de tijd voor jezelf, gewoon de eiland vibe in z’n geheel en natuurlijk het lezen van mijn boeken. Eenmaal thuis volgt de verhuizing van ons jongste kuikentje naar een studentenkamer in Maastricht. Middelste dochter is dan juist weer terug naar huis verhuisd. Het afronden van mijn studie. Vervolgens het zoeken naar een passende, betekenisvolle baan in de zorg. Het schoonmaken en opruimen van de laatste weken is ruimte maken - ook voor mijn ziel. Ruimte voor nieuwe avonturen die op me wachten en die al bijna in het ‘nu’ zijn! 

Cleaning the garage

GEVONDEN PARELTJES IN ZEE VAN CHAOS

‘Cleaning your house while your kids are still growing up is like shoveling the walk before it stops snowing.’ 

- Phyllis Diller

Vorig jaar hadden mijn lief en ik het plan gevat onze rommelige garage eens op te ruimen. Het was nog geen concreet plan. Er stond niks gepland in onze agenda. Dus kabbelden de weekends voorbij, er gebeurde niks in de garage. De fietsen pasten er altijd maar nét in. Het laatste stukje even een zetje geven en dan kon de garagedeur weer dicht. Het wachten duurde me te lang. Ik begon zo’n half jaar geleden alvast zelf. Er stond in de garage een oude kledingkast van mijn opa en oma die in Amsterdam ook nog in onze slaapkamer had gestaan. Tot de nok gevuld met halfvolle zakken cement, grote latexemmers, verfpotten, halve behangrollen, veel verfrollers en ongelofelijk veel schoonmaakflessen van HG. Misschien hebben wij wel voor alle soorten vlekken een HG middel in huis. Ik zette alles naast de kast en sleepte de lege kast naar de straatkant voor het grofvuil. Ook een ladekast werd leeg gehaald en buitengezet. Er stond aan dezelfde muur ook een aanhangwagentje op z’n kant die ik met de meiden ooit vrolijk met bloemen beschilderd had. Daar lagen inmiddels zo’n vijftien jaar lang, onze katoenen Karsten tenten mooi droog in opgeborgen. Fotootje van het wagentje gemaakt en op marktplaats gezet. Het aanhangwagentje werd verkocht aan een blije opa met kleindochters in Spanje. Het karretje reed weer terug naar Spaanse plekjes waar het eerder al geweest was. De cirkel was rond. Nu hadden we een kale muur in de garage maar er kwam niks voor terug. Maandenlang lagen al die potten verf, tuingereedschap en tentspullen in een grote chaos op de grond. Mijn lief wilde zélf een kastenwand uitzoeken en opmeten. Een paar weken geleden begon het ineens weer te kriebelen en ging ik speurneuzen op internet. Bij een grote, Zweedse meubelzaak vond ik mooie, robuusten kasten mét een werktafel erbij. Daar droomde mijn wederhelft al heel lang van. Hij was om en tijdens een lang weekend kreeg ik hem zo ver de onderdelen voor de kastwand en werktafel op te halen. We propten alle dozen in de bende van de garage erbij. Zoals we ook de tuinkussens de garage met één armbeweging naar binnen zeilden in de hoop dat het op een fietsstuur ofzo bleef hangen. 

Het Pinksterweekend gingen we ein-de-lijk aan de slag. Ondanks de regenbuien. We konden daardoor weinig spullen tijdelijk buiten de garage parkeren. Toch lukte het mijn lief de kastenwand in elkaar te zetten en enthousiast hebben we samen alle planken gevuld met gereedschapskisten, verhuisdozen, plastic dozen die ik al eerder gevuld had en alle verfpotten en emmers voorstrijk en dergelijke. Er kwamen drie ramen in zicht die altijd verstopt zaten achter opgestapelde kerstspullen, backpack’s en dozen vol jeugdboeken van op-kamer-wonende dochters. Een bezem erdoor en het voelde zo ruimtelijk! Diezelfde middag schroefde mijn lief ook de werkbank in elkaar. Mooi in het daglicht geplaatst onder de drie ramen. De opgeslagen spullen op het zoldertje raakten we nog niet aan. We gaan nóg een tweede ronde doen nu we wat meer overzicht hebben. Opruimen geeft zoveel voldoening! Nu alles een plekje heeft en op de verhuisdozen en doorzichtige plastic bakken overzichtelijk genoteerd staat wat erin zit, liep ik tegen een oude verhuisdoos vol oude brieven aan. Op een regenachtige middag pakte ik wat schoenendozen uit deze verhuisdoos vol herinneringen en begon enveloppen te openen. Brieven van mijn penvriendin die mij, voor mijn verjaardag, ook een doosje vol door-mij-geschreven bewaarde brieven gestuurd had. Ik had nu een flinke stapel door-haar-geschreven brieven in m’n handen. Er gleden zelfs oude pasfotootjes uit. Wat leuk om te lezen en te zien! Ik legde de enveloppen apart, ik heb ze inmiddels naar haar opgestuurd. Ook een stapel brieven van mijn achternichtje, wij logeerden in de schoolvakanties bij elkaar. En wat enveloppen met buitenlandse postzegels. Jongensnamen op de achterkant, vakantievriendjes… De grootste stapel brieven kwam van Jens uit Duitsland. Mijn vakantie crush op mijn zeventiende. Hij studeerde geneeskunde in Darmstadt. Hij was met een groepje vrienden en hun blauwe hippiebusje naar Cannes afgereisd. En daar kampeerde ik met mijn drie vriendinnetjes in de geleende bungalowtent van mijn moeder op dezelfde camping. We reden met dat busje naar het centrum van Cannes om uit te gaan. Het busje langs het strand geparkeerd naast een hippe club waar we de hele nacht dansten. Ik heb een foto waar we met z’n allen gezellig voor hun tent eten. Volkswagenbusje er ongedwongen naast. Nu ik zijn achternaam op de enveloppe zie staan kan ik het niet laten even te googelen. Prof. dr. Jens staat er naast zijn online fotootje. Ik open een enveloppe met zijn eerste van vele lange - met vulpen en in ’t Duits geschreven - brieven. Een jaar lang schrijven en bellen we. ‘Sorry dat ons telefoongesprek zo abrupt eindigde’ staat er een keer geschreven. Hij belde vanuit een telefooncel en zijn kleingeld was op. Een echo uit een ver verleden met heuse telefooncellen. Ondertussen ontving ik dagelijks op mijn telefoon zonnige, blije vakantiekiekjes van onze jongste dochter van zeventien. Op reis met z’n tienen op Kos. Allemaal lachende meisjes met uitdagende outfits. Op het strand, op gehuurde fietsen, op een boot op zee, zwemmend in de zee of aan een eettafel met de voetjes in het witte zand. Zorgeloze Griekse vakantieavonturen van onze jongste - met VWO-diploma op zak.

Summer 1985, Wijk aan Zee

REBELS EN ONBEZONNEN

‘Tell me, what is it you plan to do

With your one wild and precious life?’

- Mary Oliver

Jeugdherberg Panorama in Den Burg sloot in de jaren tachtig elke avond bijtijds zijn deuren. Te vroeg naar ons idee. Dus besloten wij uit het raam van onze kamer met stapelbedden te ontsnappen. We wilden stappen in De Koog en besloten te liften. Ik weet niet meer hoe of wie maar er waren ook twee jongens bij. Het duurde lang voordat er een auto stopte dus besloten de jongens in de bosjes te wachten totdat wij met z’n tweetjes een auto hadden aangehouden. Mijn vriendin en ik waren vijftien en zestien jaar oud. Naïef. Er stopte een wat grotere auto en de achterdeur zwaaide open. De twee jongens kwamen uit het groen tevoorschijn en toen werd de sfeer grimmig. Er werd een pistool op ons gericht. Alleen de meiden moesten instappen. Ik schuifelde zo onzichtbaar mogelijk naar achteren. Wij stapten niet in. Er werd niet geschoten. Adrenaline schoot door onze aderen. Niet veel later hielden we een politieauto aan en deden ons verhaal. Die nacht slopen we weer terug door het raam van de jeugdherberg en kropen veilig in onze slaapzakken op de stapelbedden. Een jeugdzonde waar ik niet vaak meer aan heb gedacht. Een zomer later vierden wij vakantie in het Zuid-Franse Cannes. Tijdens het filmfestival. Een goedkope reisbus bracht ons naar onze bestemming, een camping tussen de pijnbomen. We hadden de tent van mijn moeder geleend. Deze vakantie had ik nog twee andere vriendinnen mee gevraagd. We trokken aandacht op de camping en één van de eerste avonden verbleven er vier Duitse jongens onder onze luifel. We speelden kaartspelletjes met veel kabaal en het werd laat. We hadden die nacht een waarschuwing gekregen. Toch schrokken we ons de rambam toen de boze eigenaresse heel vroeg de volgende ochtend onze tent in stapte met pannendeksels die ze op elkaar sloeg. We werden van haar camping gestuurd. Heel snel vonden we een andere camping waar we terecht konden. Daar ontmoetten we een andere groep Duitse studenten die met een Volkwagenbusje reisden waarvan één mijn vakantieliefde werd. Diezelfde vakantie pakten mijn vriendin ik onze liftavonturen weer op. We maakten wederom de gekste dingen mee. Vieze mannetjes, maar zo reden we ook met twee Franse gasten mee die een speedboot hadden waar we een middag mee voor de kust van Cannes op en neer gevaren hebben. Op de dag dat we weer opgehaald werden bij de receptie van de vorige camping stonden we op tijd klaar alsof er niks gebeurd was. De zomer daarna vlogen mijn vriendin en ik na mijn eindexamen met z’n tweetjes naar Ibiza. We kampeerden daar op een jongerencamping en gingen veel uit. Toen we een middag met een gehuurd brommertje per ongeluk een erf opreden kwam er een gevaarlijk uitziende hond op ons afrennen. Ik zat achterop (volgens mij met alleen een bikinibroekje en een T-shirtje aan). We moesten het brommertje nog omkeren, ik sprong achterop en gilde dat ze gas moest geven. Te laat, die hond beet in mijn bil en ik hield daar een enorm blauwe plek aan over. Een onhandig avontuur. 

Op dat Spaanse strand hadden we studenten uit Parijs ontmoet. Een groepje jongens waar we mee in het luxe zwembad doken (waar we eigenlijk helemaal niet behoorden te zijn) of sierlijk van de hoge rotsen de zee in doken. Zij konden ook over elkaar’s rug duiken. Eén van die jongens, Bila, was doof. Niet lang na onze vakantie, ik was al begonnen met mijn studie in Amsterdam, stond Bila onaangekondigd voor mijn deur. Daar had ik geen zin in. Mijn stiefvader had een week met hem opgetrokken, want ook hij vond Bila een aardige gast. Ook dichter bij huis maakten mijn vriendinnetje en ik avonturen mee. We gingen achterop een motor van een iets oudere buurjongen waar mijn moeder achteraf heel boos over was. Toen we nog wat jonger waren hadden we langs het treinspoor eens bij volkstuintjes stiekem aardbeitjes geplukt. Het was begin van een zomeravond en in het zachte avondlicht kropen we op onze knieën door de rijtjes aardbeien. We snoepten ze zelf op. Tot we ontdekten dat de veiling aan de andere kant van de dorpsweg gelegen was. De grote schuifwanden stonden open, we verstopten ons. Van een container gevuld met kartonnen doosjes met de grootste, rijpe zomerkoninkjes die we ooit zagen, pikten we uit elk doosje de grootste. Met handenvol aardbeien slopen we weg en brachten deze trots naar onze moeders. Ze moesten lachen maar waren ook boos natuurlijk. Het waren ons meest onstuimige jaren. We waren echt intieme vriendinnen. Vriendschap is één van de mooiste, wonderbaarlijkste relaties die een mens kan hebben. We logeerden bij elkaar en brandden dan met een aansteker de haartjes van onze grote teen. Met Luilak - een verdwijnende traditie in Noord-Holland waarbij veel lawaai gemaakt dient te worden voor zonsopgang om zogenaamd de lente te doen ontwaken - ontsnapte ik in de nacht stiekem uit huis. We zwierven met een groepje vrienden over straat. Uit balorigheid hadden we een boodschappenkarretje in de sloot geduwd. Ik heb heel wat jeugdzonden waar ik niet trots op ben… Dit vriendinnetje woonde schuin tegenover mij en wij vonden zielsverwanten in elkaar. Wat bepaalt wanneer iemand een echt goede vriendin is? Wanneer begint een vriendschap? Wanneer stopt het? Na onze vakantie op Ibiza verwaterde onze vriendschap. Ik ging in Amsterdam studeren, ontmoette vrij snel mijn wederhelft en mijn moeder verhuisde naar een andere woonplaats. Een digitaal zoektochtje naar haar leverde nooit wat op. Onlangs zag ik een foto van haar in de krant met haar aangetrouwde naam eronder. Via LinkedIn stuurde ik een klein berichtje. Vanaf dat moment delen we dagelijks herinneringen aan onze onbezonnen jeugd, want zo’n jeugd was het. Vergeelde, oude fotootjes worden uitgewisseld en herinneringen die we koesteren. De intensiteit van onze vriendschap en de hoge mate van vertrouwen maakte het bijzonder. We zijn beiden nooit meer zo rebels geweest schreven we elkaar. Beiden zijn we - zonder dat we het van elkaar wisten -  op ons achttiende onze partners tegen gekomen en daarmee zijn we nog steeds gelukkig. Het bleef bij die onbesuisde jeugdzonden die ik hierboven beschreef. Leve het geschenk dat vriendschap heet!