De natuur helpt

De natuur helpt je om jezelf te zijn, want niks hoeft. Alles is zoals het is en dat is goed.
- Ilonka Heideveld

We staan stil op een soort plateau en kijken uit over een overweldigende vallei. Een heel diepe bergspleet. De bodem was heel vroeger een oceaan. Dat is nog heel goed te zien. Prachtige rotsen die geslepen zijn door kolkende waterstromen. De kleuren zijn een palet van wit, naar zandkleur naar bordeauxrood. De hemel is blauw met zwemen witte wolken. De natuur is hier zo prachtig. Ons uitzicht is geen minuut hetzelfde. Overal waar we om ons heen kijken valt onze mond van verbazing open. Prachtige uitzichten. We hebben deze ochtend het genoegen om met Ahmad, onze Jordaanse gids van 23 jaar, een tocht door deze gorge te maken. We klimmen door bergspleten en dalen af door smalle gangetjes om langzaam naar de bodem te geraken. We zien uitstekende rotspartijen zoals in de beroemde scene in de Disney film Lion King. Ahmad overtuigt ons telkens weer dat we op zo’n rots moeten lopen om van het uitzicht te genieten. Doodeng. Hij heeft telkens gelijk. Onbeschrijfelijk mooi. Eén keer staan we zo dicht bij een afgrond dat we alle vijf een beetje bang uit onze ogen kijken. Ahmad niet, hij pakt onze GoPro over en loopt naar het randje. Het filmpje is fantastisch geworden blijkt later. Na twee uur klimmen en wandelen maakt hij een vuurtje van bij elkaar gesprokkeld hout en een stapeltje stenen. Hij kookt een heerlijke bedoeïenen maaltijd voor ons. Ook een pot met sterke bedoeïenen thee. Een half uurtje later zitten we in een cirkel rondom de gevulde pannen. Met Arabisch brood eten we uit de pan en het smaakt voortreffelijk! We beseffen heel goed dat deze plek in de bergen, met zulk warm licht en met deze verse gerechten en deze aardige jongeman Ahmad heel bijzonder is.

Alleen als je niet goed ter been bent mag je met paard en wagen naar De Schatkamer in de antieke stad Petra gebracht worden. Middelste dochter heeft toevallig een zere voet. Opgelopen tijdens de wandeling door de vallei de dag ervoor. Ik mag haar in het karretje vergezellen. En zo stappen wij terug in de tijd. Minstens twee eeuwen terug. We stellen ons voor dat reizigers uit het Midden-Oosten hier verzamelden om handel te drijven. Karavanen met dromedarissen, ezels, paarden en wagens vol wierook, parelmoer, kruiden, parels en goud. Oók wij reizen nu per paard en wagen door de lange smalle opening tussen de bergen naar het belangrijke centrum van deze rijke stad. Heel erg bijzonder. We zijn zó vroeg in de ochtend, en zó snel, dat er nog bijna niemand op het belangrijke plein is. Er liggen wat dromedarissen te suffen. Er staan wat ezels, wat Jordaniërs - met hun typische shawl om hun hoofd, een djellaba aan en zwarte Arabisch kool onder hun ogen - gemoedelijk te wachten op klandizie. Ze willen je graag gidsen of met een ezeltje of dromedaris door hun stad leiden. Dochter en ik wachten echter op de rest van ons gezin (die ter paard komen) en maken ondertussen geweldige foto’s. Daarna ontdekken we met z’n vijfjes de koninklijke graven, het amfitheater, een tempel en hopen ondertussen richting het afgelegen klooster te lopen… Het klooster ligt zo afgelegen dat er weinig bezoekers komen. We lopen helemaal verkeerd en keren helaas weer terug. De meiden willen niet nóg een keer. Zij slenteren liever zelf langs de uit rots gebeitelde gebouwen. Manlief offert zich op en loopt met mij mee. We klimmen in een rap tempo naar de top. Ik zweet me dood, hijg als een oud paard maar laat me niet kennen. Ik zie deze klim als een pelgrimstocht. Met als beloning het zicht op de uit rots gehouwen façade van het klooster. Beneden in het dorp heeft oudste dochter ondertussen leuk contact met lokale kindjes. De avond hiervoor waren we óók al op het plein voor De Schatkamer. In het donker. Het pad door de bergen was toen verlicht met echt brandende kaarsjes. Op het plein stonden heel sfeervol honderden kaarsjes te branden. We gingen er tussen zitten. Alle bezoekers moesten stil zijn. Geen flits gebruiken voor foto’s. We kregen kopjes thee. Er speelde iemand Arabische muziek op een panfluit. Een verteller vroeg ons onze ogen te sluiten en ons voor te stellen hoe het hier meer dan tweeduizend jaar geleden was. De vele handelaars uit het Midden-Oosten. Een 1001 nacht sfeer... Allemaal tegelijk mochten we onze ogen openen. Er waren lampen aangezet gericht op de façade van De Schatkamer. Prachtig! Onvergetelijk!

Wadi Rum – 29 december 2017

Het beloofde land

Go up unto…Mount Nebo in Moab, across from Jericho, and view Canaan, the land I am giving the Israelites as their possession. There on the mountain that you have climbed you will die.
- Deuteronomy 32:49-50

We kijken uit over een woestijn. De lucht is knalblauw. We staan op de berg Nebo. De zanderige heuvels voor ons zijn amber en okergeel van kleur. In de verte ligt een oranjekleurige mist over de heuvels. Een deken van zand en stof. Nog geen vijftig kilometer verderop ligt Jeruzalem. De hoofdstad van Palestina. Het is Tweede Kerstdag en wij kijken hier uit op het beloofde land Palestina. Net zoals profeet Mozes dat ooit deed. Hij werd zelf niet toegelaten in het beloofde land. Hij stierf op deze berg. Mozes werd volgens het Bijbelverhaal overigens 120 jaar oud. Hij is hier ergens in de buurt begraven. Zijn graf is echter nog niet gevonden… Deze heilige plek voor christenen is nog voor het jaar 400 ontdekt door een Romeinse non Etheria. Ze kwam langs deze plek tijdens haar pelgrimstocht. Het kerkje hier op de berg had (en heeft) prachtige eeuwenoude vloermozaïeken! Het dorp Nebo is ondertussen een belangrijke pelgrimsplek op weg naar Jeruzalem. Heel bijzonder voelt het om met Kerstmis in een Islamitisch land op een heilige plek zó dicht bij het Bijbelse verhaal te zijn. Jordaniërs leven hier naast elkaar. Met vriendelijkheid voor iedereen, ongeacht geloof of overtuiging. De situatie hier is nu heel actueel, omdat president Trump onlangs heeft uitgeroepen dat Jeruzalem de officiële hoofdstad van Israël is - en dus niet van Palestina. Veel Jordaanse mensen voelen zich net zoveel Palestijn als Jordaniër hoorde ik. Het eerste wat ons opviel toen we in Amman aankwamen waren de mannen met roodwit geruite doeken op hun hoofd die vastgehouden worden met een zwart koord rond hun hoofd. Dit traditionele hoofddeksel wordt een ‘keffiyeh’ genoemd. Het dient als bescherming tegen kou, zon, stof en zand. De roodwitte doeken (er bestaan ook zwartwitte doeken) worden specifiek als steun voor Palestina gedragen. De agaal (het zwarte koord) werd oorspronkelijk gebruikt om dromedarissen bij elkaar te drijven. De dromedarissen die we tot onze grote vreugde even later in de heuvels zien als we in een klein uurtje van berg Nebo naar de Dode Zee rijden. Toen ik een dag eerder in Amman in een souvenirswinkeltje een Jordaans vlaggetje voor op mijn backpack zocht werd me verteld dat ze alleen de vlag van Palestina te koop hadden. Prima!

De Dode Zee bevat dertig procent zout. Een oceaan negen procent. De Dode Zee is in werkelijkheid een zee die helaas terminaal is. Het waterpeil daalt namelijk drastisch. De zee droogt op en daarom wordt de concentratie zout zo abnormaal hoog. Hierdoor ontstaan ook grote spleten in de aarde rondom de zee, zo groot dat er zelfs een vrachtwagen in kan vallen. Wij konden vanuit ons Hilton Resort and Spa, heel erg decadent, met twee liften naar beneden waar we bij het strand aankwamen. We gingen het zoute water in via een drijvend zwembad in de zee. Heel bijzonder om op je buik of op je rug te drijven zonder te zwemmen! Je voeten blijven boven water tijdens het zwemmen. Je rolt ook om. Het is alléén niet fijn om het superzoute water op je ogen, op een wondje of op je lippen te krijgen… Na het zwemmen smeerden we elkaar helemaal in met bijna-zwarte, therapeutische modder uit de Dode Zee. De klei bevat een hoog gehalte aan calcium en magnesium dat helpt tegen allergieën. Bromine zorgt voor extra relaxatie, en de bitumen hebben verjongende eigenschappen voor de huid. We voelden ons dus als nieuw nadat we eenmaal met modder ingesmeerd, óók nog een massage op het strand kregen en de modder daarna in de zoute zee mochten afspoelen. De koperen zon zakte toen al langzaam in de Dode Zee… Een bijzonder tafereel.

Sweimeh, 26 december 2017

Echt naar iemand luisteren

Nowadays we have so many things that take our attention - phones, Internet - and perhaps we need to disconnect from those and focus on the immediate world around us and the people that are actually present.
- Nicholas Hoult

In de yogales mochten we elkaar aanraken. Zachtjes masseren. Zachtjes tikken met je vingers. Op iemands haar of op iemands rug. Ieder van ons vond het heerlijk. Iedereen vindt het toch fijn om aandacht te krijgen? Ieder mens heeft toch een behoefte om gezien en gehoord te worden? Iedereen verdíent het ook om aandacht te krijgen. Positieve aandacht is een vorm van erkenning en geeft je het gevoel dat je er toe doet. In deze tijd van hard hollen zijn échte aandachtsmomentjes schaars. Als ik naar ons pubergezin kijk hebben we op een dag eigenlijk maar drie échte aandachtsmomenten voor elkaar. Bij de voordeur zwaai ik ’s ochtends altijd iedereen uit met een gemeende kus. Bij het avondeten luisteren we met aandacht naar elkaars verhaal. Alhoewel er ook wel verhalen onderbroken worden moet ik eerlijk toegeven. Het derde momentje is het welterusten zeggen van de meiden. Gelukkig kunnen ook korte aandachtsmomentjes waardevol zijn. Door de dag heen ben ik toch vaak tegelijkertijd met verschillende dingen bezig. Of, op z’n minst, in mijn gedachten met iets anders bezig. Vluchtige momenten. Geen volledige aandacht. Goddank maken kleine momenten óók gelukkig. Als ze maar gemeend zijn. Er is denk ik haast geen mooiere vorm van aandacht dan volledig aanwezig zijn in een gesprek. Feestdagen en luie vakantiedagen zijn daar bij uitstek geschikt voor. Ik denk aan onze Jordanië rondreis. Veel tijd voor elkaar zonder afgeleid te worden door werk, school of sociale verplichtingen. Weg met die telefoon en volledige aandacht voor elkaar. Ik, als moeder, voor mijn kinderen. Mijn lief als vader voor zijn meiden. En ook de zussen voor elkaar. Afzonderlijk. Plus aan tafel als gezin met elkaar. Of de drie meiden onderling op hun gedeelde hotelkamer. En tevens mijn lief en ik samen, volledige aandacht voor elkaar. Reizen en onderweg zijn brengt ons de broodnodige aandacht. Hoe zalig al die aandacht voor elkaar!

Vandaag pakken we het vliegtuig naar koninkrijk Jordanië. Met z’n vijfjes naast elkaar. We vliegen in ruim vier uurtjes naar Palestijns gebied. Het land ingeklemd tussen de Dode Zee en de rivier de Jordaan. We verblijven eerst twee nachtjes in Amman, de hoofdstad met anderhalf miljoen inwoners. Daarna rijden we met ons gezin - via vele omzwervingen - met onze huurauto naar Petra. Quality time. Petra is één van de zeven wereldwonderen. Deze magische stad is de belangrijkste reden van onze reis. Naast het vieren van drie decennia liefde natuurlijk! De stad Petra is gelegen in een kloof in de heuvels en is gedeeltelijk uit de rotsen gehakt. Deze stad was ruim tweeduizend jaar geleden schatjehemeltjerijk. Rond het begin van de jaartelling woonden in Petra naar schatting 25.000 mensen. Hier is de legende ontstaan dat Petra de plaats is geweest waar Mozes gedurende de exodus van het volk Israël met een slag van zijn staf water uit de rots liet komen. Daadwerkelijk is het zo dat de Nabateeërs met hun kennis van waterhuishouding een nagemaakte oase schiepen en daarmee de bloei en de groei van de stad. Het water en de beschutte ligging maakten Petra tot een bevoorrecht plek voor karavanen uit het zuiden van Arabië. Overwegend beladen met luxe goederen voor kopers uit het gehele Middellandse Zeegebied. Luxe goederen zoals kruiden uit Indië, ivoor uit Afrika, parels uit de Rode Zee en zelfs wierook. De hars van de wierookboom werd in de antieke wereld ook als een bijzonder kostbaar offergave gezien. Door aardbevingen hebben de monumenten jaren lang onder de rotsen gelegen. Pas in het begin van de vorige eeuw is men begonnen met het opgraven van het oude Petra. Nu is er zoveel opgegraven dat je uren lang door de oude stad kunt dwalen… En daar hebben we alle vijf zo’n zin in! Na zonsondergang worden de paadjes romantisch met kaarsen verlicht. Je zou denken dat het grootste deel al opgegraven is, maar in werkelijkheid is pas 20% van de oude stad te zien. Dat geeft te denken over de schatten die nog onder de rotsen verstopt liggen…. We laten ons betoveren door deze mystieke stad. Vol aandacht voor elkaar, en vol aandacht voor deze weelderige omgeving.

Goed gezelschap

People will walk in and walk out of your life, but the one whose footstep made a long lasting impression is the one you should never allow to walk out.
- Michael Bassey Johnson

Achter het raam keken we de besneeuwde wereld in. Onder het licht van een lantaarnpaal zagen mijn lief en ik onze logee uit Mexico glibberen met mijn fiets. Tijdens het avondeten had hij nog trots gezegd dat fietsen hem prima af ging. En dus vertrok middelste dochter met hem op de fiets richting de bioscoop. Er was die dag wel twintig centimeter sneeuw gevallen. En het blééf sneeuwen! Er gold code rood, dus manlief en ik wilden eigenlijk niet met de auto de deur uit. Na twintig minuten belden ze of we ze alsjeblieft op konden komen halen. Ze stonden nog maar aan het einde van de straat. Tegen die tijd lag ik al slap van het lachen achter het raam. Elke keer als hij op de fiets wilde stappen ging hij onderuit. Ik had ze van fiets zien wisselen maar het mocht niet baten. Fietsen ging écht niet. Mijn lief had dezelfde ochtend winterbanden onder zijn auto laten zetten dus zijn we met die auto rustig naar de bioscoop gereden. Eerder die dag hadden we ook al onvergetelijk momenten beleefd met onze Mexicaanse logee. In het Mastbos. Ik wilde hem mee nemen naar het besneeuwde bos. Onze dochter zat namelijk de hele dag op school... Totdat ze onverwachts om twaalf uur ijsvrij kreeg! We togen met z’n drietjes naar het sprookjesachtige Mastbos en ik maakte Last Christmas-achtige filmpjes van ze. Zijn eerste sneeuwbalgevecht. Zijn eerste stappen in de maagdelijk witte, krakende sneeuw. “Het voelt aan als een vloerkleed onder mijn voeten.” En “Kijk, ik laat een spoor achter me!” waren zijn reacties toen hij met z’n speciaal aangeschafte, nieuwe snowboots in de vers gevallen sneeuw stond. Het bleef die middag sneeuwen en we bleven wandelen, lachen en sneeuwballen gooien. Het stel was helemaal wit van de sneeuwballen die raak waren. Hij zei dat hij dit nooit van zijn leven zou vergeten. Is dat niet fantastisch, dat we hem zo’n mooie herinnering aan Nederland gegeven hebben?

Ook voor ons is dit moment onvergetelijk geworden. De mensen met wie je je omringt maken je gelukkig. Hij is drie jaar lang met onze dochter goed bevriend geweest in Mexico. In een leuke groep jongelui. Jongens en meiden. Zijn beste vriend had ons deze zomer ook al opgezocht. Deze twee Mexicaanse vrienden waren samen een paar maanden op uitwisseling in Berlijn. In het restaurant in het Mastbos trokken we onze natte handschoenen, shawls en beanies uit. We trakteerden hem op een kop Hollandse warme chocomel met slagroom. Deze smaakt toch het allerbeste na een middag in de sneeuw. Zijn treinreis naar Breda was een dag eerder door de sneeuwval gruwelijk geweest. Zijn trein stond uren vast in Amersfoort. Uiteindelijk kon hij mee in een overvolle trein naar Amsterdam waar hij overstapte richting Rotterdam. Daar hebben we hem in de avond opgehaald. Terwijl het buiten sneeuwde en binnen de openhaard brandde, hebben we die avond met hem diverse Hollandse stamppotten gegeten met rookworst en uitgebakken spek. Goed sociaal contact hebben is een hoge geluksfactor. Nieuwe herinneringen samen maken was het mooiste cadeau wat ze elkaar konden geven. De dag erna is hij in z’n uppie door het zonnige, witte Breda naar het oude centrum gewandeld. Op z’n nieuwe snowboots natuurlijk. Met een fiets aan z’n hand. Dochterlief kwam hem na schooltijd vergezellen. Zo hebben ze deze paar dagen hun tijd samen doorgebracht. De volgende ochtend heb ik hem op het station afgezet. Hij treinde verder naar Brussel. Na een paar dagen reisde hij verder naar Parijs, waar zijn ouders ook heen vlogen om met hem de Kerstdagen door te brengen in Europa. Op het station benadrukte hij nogmaals dat deze laatste dagen zijn mooiste herinnering aan de vijf maanden in Europa waren. Heimelijk zag ik dat hij op z’n telefoon een close up foto van dochterlief had gezet. Hij zag mijn blik en zei toen zacht: “Dit vind ik zo’n mooie foto van haar… “ Ach.

Hard huilend

The greatest evil is physical pain.
- Saint Augustine

Wat kun je doen met een hard huilende dochter boven op haar kamertje? Hoe ga je om met het grote verdriet van een puber? Ze was gevraagd om Zwarte Piet te spelen op een basisschool in Breda. Ze had al van haar school bijzonder verlof gekregen. Ze keek er enorm naar uit. Wat we niet voorzien hadden was dat ze in het ziekenhuis zouden zeggen dat ze het niet moest doen. Een dag voor het bezoek van de Sint was jongste dochter in het ziekenhuis. Voor een uitgebreid allergie onderzoek. Ze is overgevoelig voor een stofje waar haar huid regelmatig mee in aanraking komt. We weten alleen niet welk stofje. Daarom kreeg ze dertig pleisters op haar rug met diverse stofjes die bekend staan om hun allergische eigenschappen. Ze mocht een week niet douchen, en dus ook geen zwemtraining. Wat we niet beseften was dat zwarte schmink tot ver over de haargrens gesmeerd wordt. Niet erg handig als je een week niet mag douchen. Wat eigenlijk nog erger was is dat ze niet tegen make up op haar gezicht kan. Haar huid zwelt dan op, jeukt en er ontstaat eczeem op haar oogleden. Dat ongemak had ze er voor over. Echter, het zou ook invloed hebben op de allergische reacties van de dertig pleisters op haar rug. En precies dáárom was de dokter in het ziekenhuis geen fan van haar Pietenverkleedplan. Ik heb nog gebeld met de basisschool of ze een roetveegpiet mocht zijn, met alleen wat roetvegen op haar gezicht. Deze school werkte echter met echte Zwarte Pietjes. Was het een idee dat ze toch ging, alleen maar om te kijken? Dat zou natuurlijk een marteling worden. Daarom voelde ze zich die middag dus heel miserabel op haar slaapkamer. Ik kon haar niet troosten. Mijn lief opperde vanaf zijn werk om haar op te beuren met een bioscoopbezoek. Ik stelde het haar voor en door haar tranen heen chanteerde ze me ook nog met een bak popcorn voor tijdens de film! Op 5 december zaten we dus met z‘n viertjes in de bioscoop. Met popcorn op ons schoot. De zoete familiefilm ‘Wonder’ te kijken. Een gelukkig kind. De volgende ochtend zijn de pleisters in het ziekenhuis verwijderd. Weer een paar dagen later bespraken we de uitslag met de arts. Tóch een allergie opgespoord. Voor parabenen.

Onze middelste dochter heeft ook net allergietesten achter de rug. Ze niest al jaren wanneer ze wakker wordt. Soms wel dertig keer achter elkaar. Uit de recente bloedtesten bleek dat ze behoorlijk allergisch is voor huisstofmijt. En nog erger is dat ze ook allergisch is voor honden- en kattenhaar. Wij hebben twee heel lieve poezen thuis. Middelste dochter verhuist - als alles volgens plan loopt - deze zomer naar een studentenkamer. Tot die tijd houdt ze het niezen nog wel vol, zei ze. Zelf zit ik ook in het lappenmandje. Ik breng de laatste twee maanden regelmatig bezoekjes aan de huisarts, de fysiotherapeut en de acupuncturiste. Ik heb door het lange staan in het warenhuis iets in mijn bekken geforceerd. Ik kan al ruim zes weken niet meer lang staan zonder pijn. Lang zitten gaat ook niet goed. Een aflevering op Netflix kijken lukt niet meer zonder pijn. Een langere autorit is ook niet meer pijnloos, net zo min als lang tafelen. Mijn bilspieren worden wekelijks los gemasseerd. Het mag helaas nog niet baten. Het werd tot een paar dagen terug alleen maar erger eigenlijk. Het straalde ook uit naar mijn kuit en zelfs voet. Alleen als ik plat in bed lig ben ik helemaal pijnvrij. Dus in de drukste maand van het jaar houd ik me schuil. Ik ben veel thuis. Volg veel yogalessen om mijn bilspieren te rekken. Ik sta eigenlijk stil bij het ritme van de natuur. De natuur keert in de winter ook naar binnen. Om alles tot rust te laten komen. De dieren maken zich op voor hun winterslaap. Ik hóud wel van samenzijn in december. Ik hield onlangs spontaan een burenborrel thuis en een Mexicaanse vriend van middelste dochter logeert gezellig een paar dagen bij ons. Hij ziet voor het eerst sneeuw! Ik geniet zéker van gezelschap, maar verlies me niet in alle drukte. Mijn agenda puilt niet uit. Ik zoek ook de stilte op. Pijn vreet namelijk energie.

Lichtjesfeesten

Any celebration meal to which guests are invited, be they family or friends, should be an occasion for generous hospitality.
- Julian Baggini

Decemberfeesten zijn lichtpuntjes in donkere dagen. Als het buiten steeds sneller donker wordt begint het seizoen om dankbaar te zijn. Dat vieren we gezellig met rituelen die in het teken staan van lichtjes. Het begint natuurlijk met Sint-Maarten op 11 november. Als kind ben ik jaarlijks met een zelfgemaakt lampionnetje voor snoep langs de deuren in de buurt geweest. Onze drie kinderen kennen deze Hollandse traditie echter nauwelijks. Vervolgens schuiven ze in Amerika op de vierde vrijdag in november aan voor het Thanksgiving dinner. Om dankbaarheid te tonen. De jaren dat wij daar woonden werden we uitgenodigd aan de grote eettafel van de oude landgoedeigenaar waarvan wij ons huis huurden. Wij namen dan onze twee kleine kindjes en het toetje mee. Het oer-Hollands Sinterklaasfeest is het feest van overvloed. Dit is de derde keer dat we het thuis met surprises vieren. Een groot plezier! Ook de eerste keer dat onze oudste niet meer thuis woont trouwens. Ze komt gezellig naar huis voor Pakjesavond. En dan Kerstmis. Het ultieme feest van de lichtjes. Het nieuwe kind op aarde dat komt vertellen over liefde en vergeving. Wij reizen als gezin vaak op de vrije dagen rondom Kerst. Zo ook dit jaar. Tijdens al deze winterse feestdagen geven we elkaar aandacht met kleine geschenken, om te laten zien hoe dankbaar we zijn voor ons leven en voor elkaar. We zoeken naar kleine cadeautjes, schrijven gedichten en maken gerechten om samen op te eten. Ik vind het een genot dat wij dat, zonder enige verplichtingen, als gezin met elkaar mogen vieren. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik hoop vanuit mijn hart dat dit voor altijd zo mag blijven. Het delen van wat je hebt met anderen maakt je leven mooier. Ik besef heel goed dat de ongedwongenheid in ons gezin mogelijk niet eindeloos zal duren. Over niet al te lange tijd krijgen wij misschien geliefden van onze meiden over de vloer. Ik hoop dat onze gezinstradities en rituelen ook dán gemoedelijk en sfeervol blijven. De afgelopen week stond helemaal in het teken van lege dozen bewaren, gesloten slaapkamerdeuren waar eerst aangeklopt moest worden en het raden wie welk lootje getrokken heeft. Heerlijk!

De wintereditie van het concert van Guus Meeuwis bracht me dit weekend in een soort Sinterklaasachtige, maar zeker ook een winterse stemming. Met een vriendin had ik op vrijdagmiddag bij de pashokjes in de Esprit Outlet in Amsterdam afgesproken. Vlakbij Ziggo Dome. We hebben persoonlijk elk rek in de outlet gecheckt op leuke, warme vesten en hippe jurkjes. Met elk een winkelwagentje vol kleding togen we naar de pashokjes. Er bleef nauwelijks iets over wat leuk genoeg was om mee naar huis te nemen. Na een bakje friet zijn we rustig de Ziggo Dome ingelopen. We zaten op een ring bovenin, maar met goed uitzicht op Guus, Sinterklaas en zijn podiumgasten zoals Diggy Dex en Andre Hazes. Guus zong al zijn bekende deuntjes en wij zongen ze uit volle borst mee. Ziggo Dome stond op z’n kop. De mensen achter ons dansten wild op de muziek en het bier gulpte net zo wild uit hun glazen. Mijn vriendin had halverwege het concert gewoon nat plakkerig haar en een behoorlijk nat T-shirt aan! Toen pakte ik de spijkerbroek van de jongen achter me beet en schreeuwde hem toe dat veel van zijn bier over ons heen viel. Hij was al flink aangeschoten. Ook werd er achter ons gerookt door deze groep. Niet al te lang daarna liepen we - ver voor het einde van het concert - de Ziggo Dome uit. Juist dít concert van Guus bleek een concert van record lengte te zijn! Helaas moest ik de laatste trein naar Breda halen. Meteen bij de ingang van het NS station las ik dat de volgende dag pas weer treinen naar Breda zouden rijden. Er was iemand vlakbij Breda voor de trein gesprongen. Ik kon via veel steden en stoptreinen terug in Breda komen. Ik belde mijn vriendin in de auto om te overleggen wat ik zou doen. Mijn lief stelde voor me op te halen in Rotterdam. Het stoptreintje - met een flinke vertraging - richting Rotterdam stopte in elk gehucht en reed tergend langzaam vanwege de winterse, dikke mist. Terwijl Guus nog lang zijn liedjes zong, Lee Towers ontving op het podium en wervelende toegiften speelde kwam ik feitelijk pas de volgende dag thuis. De sloten van onze Volvo waren dichtgevroren. Na verschillende mislukte pogingen de autodeur te openen is mijn lief maar in zijn bedrijfsauto gesprongen op weg naar mij. We kwamen samen heel laat thuis in een wit, koud en mistig Breda. Guus heeft me zéker in winterse sferen gebracht!