Power of love!

INSTANT HEIMWEE
'The power of love

A force from above

Cleaning my soul'

- Frankie goes to Hollywood

Er werd een adventskalender aan de deur gebracht. Voor mij. Van een bekend theemerk. Zonder afzender. Achteraf bleek het van mijn zus te zijn. Ik was er erg blij mee. Sowieso als fervent theedrinker. Elke dag twee theezakjes van een andere smaak achter een deurtje. Blij was ik zeker ook omdat de kalender niet alleen aftelde naar de komst van het baby’tje Jezus maar ook precies aftelde naar de aankomst van onze oudste dochter op Schiphol. Op de dag voor Kerstmis op centraal station in Amsterdam moesten we de toiletten vinden. Een station waar ik al een tiental jaren niet meer binnen kom. Ik keek mijn ogen uit. Allereerst was de grote hal prachtig gedecoreerd met lampjes voor Kerstmis. Ten tweede ontdekten we allemaal nieuwe gangen met de meest luxe boetieks. Hun etalages ook prachtig versierd in Kerstsfeer. We bleven maar doorlopen. Dit station is zó groot geworden, je zou kunnen denken dat je op Schiphol rondloopt. De ‘nieuwe’ grote gang eindigde met een enorm groot en hoog glas waarin schuifdeuren aangebracht waren. De uitgang naar Amsterdam Noord. Ik keek door het glas naar de kerstlichtjes op Noord en de veerpontjes op de wilde golven van het IJ. Vroeger was dit de uitgang naar de achterkant van het centrum waar je liever niet kwam. Er vond daar prostitutie plaats en er was destijds onrust op straat, een plek waar je niet wilde zijn. In Amsterdam Noord eigenlijk ook niet. Hoe anders nu. Wij liepen aan de andere kant het station uit over het Damrak naar de Bijenkorf. Ik wilde als vanouds naar de zolder van het warenhuis waar de kerstballen verkocht worden, de uitverkoop was inmiddels gestart. Op de zolder zit ook de patisserie, dus we namen voor mijn lief en mij for old times sake aan een tafeltje plaats. Zoete gebakjes, koffietjes en warme chocomel. Genieten in afwachting van de komst van oudste dochter en zus. Vragen van de meiden over onze Amsterdamse tijd en herinneringen kwamen boven. Amusant die interesse in nostalgie. We staken later het Damrak over en winkelden bij, voor mij, een nieuw Amerikaans warenhuis. TK Maxx. Hun aanbod is steeds wisselend. Voor kleine prijzen. Als het ware schatzoeken, ik ben er dol op. Kaarten en briefpapier, prachtige serviezen en nu kerstspullen. Ik slaagde voor een grote set prachtige diepe borden met wat bijpassende schalen. Gelukkig mochten we het daar achterlaten voordat we verder gingen struinen door de stad. Natuurlijk een slagroomijsje bij bakkerij van der Linden. Iemand haalde een liter slagroomijs in een wegwerp aluminium cake bakvorm. Een flashback. Ik zag mezelf tientallen jaren geleden weer fietsen door de stad met zo’n aluminium bakvorm vol ijs om het thuis snel in de vriezer te zetten. Ondertussen hielden we in de gaten of het vliegtuig van dochterlief op tijd zou landen, of überhaupt zou landen. Door de storm waren veel vluchten gecanceld, vertrekkende en arriverende. Ze landde precies op tijd. Wel met wat turbulentie. Wij stonden opgewonden achter het glas bij de bagageband te wachten. Haar winterjas in onze armen. Daar was ze! Even door de telefoon bij het raam gekletst voordat ze met haar bagage door de schuifdeuren kwam, recht in onze armen. Heerlijk. Thuis, op Kerstavond, had mijn lief het maaltje gekookt waar ze zo naar uit keek. Allemaal Aziatische cadeautjes kwamen uit haar koffer. Zo attent en lief. Vervolgens met z’n vijfjes aan tafel. Hoe fijn voor een moeder om alle kuikens weer thuis op stok te hebben. Ik had de hele aanloop al wat traantjes van geluk geplengd. Alsof het gevoel van heimwee instant opgekomen was. 

Op Kerstochtend bleken er heel wat cadeautjes onder de boom te liggen. Niet alleen de cadeautjes die wij als ouders graag wilden geven. Ook van andere dochters lagen er wat verrassingen. Wat attent. Eerst gebruikelijk een zeer uitgebreid kerstontbijt aan een mooi gedekte tafel. Allemaal volgens traditie in kerstpyjama. Het was al halverwege de dag toen we klaar waren met onze eerste twee tradities. Vervolgens moesten er een stoofperencompote, rosbief met saus en een tiramisu in elkaar gedraaid worden. Iedereen deed wat. Ik gooide de kom met nog vloeibare slagroom om waardoor het hele aanrecht onder gelopen was. Mijn lief moest de saus voor de rosbief pureren dat zorgde voor een hele golf vette olie over zijn joggingbroek. Ik had de dag ervoor zelf een mooi kerststuk gemaakt met allemaal groen uit de tuin. Eucalyptus, gedroogde bloemetjes, steeltjes salie, naaldboomtakken, rozenbottels aan een tak en een bessentak. Ik had er speciaal twee lampjes bij gekocht. Op kerstavond had ik het stuk naar de keuken verplaatst vanwege de katten die anders in de nacht met de takken zouden gaan slepen. De volgende ochtend wilde ik het groenstuk terug op de ontbijttafel leggen en viel één van de glazen lampjes pardoes op de grond. In duizend stukjes. Het prachtige was dat de stemming er niets minder om werd. De meiden gingen zelfs spontaan naar de supermarkt om nieuwe slagroom voor me te halen. Ze gingen ook, net als vorig jaar, diamond painting. Ik sloeg dit jaar over. Vorig jaar deed ik het veel om mijn gedachten van de misselijkheid af te leiden. Om het braken zo lang mogelijk uit te stellen. Nu brachten diezelfde kraaltjes me juist terug bij de gedachten aan die misselijkheid… Ik dook liever in mijn boek. Eind van de middag dekte ik de tafel weer uitgebreid, kleedden we ons allemaal om in feestelijke outfits en werden de gerechten afgerond. Alle kaarsen werden aangestoken, de glazen gevuld, Kerstmuziek opgezet. We hadden prachtige volwassen gesprekken over de jeugd van de meisjes, over de jeugd van mijn lief en mij en over onze bijzondere reis op Borneo.  Over waar we trots op zijn en over persoonlijke groei. Zo trots op onze volwassen meiden, hun zelfbewustzijn, empathie en hun vermogen op terugblikken. 

Mijn lieve lezers ben ik dankbaar en wens ik liefdevolle dagen toe! 

Feeling happy in Austria!

IN VRIJHEID RONDDOLEN
“I also teach you to love yourself first. It has nothing to do with ego. In fact, love is such a light that the darkness of the ego cannot exist in it at all. If you love others, if your love is focused on others, you will live in darkness. Turn your light toward yourself first, become a light unto yourself first. Let the light dispel your inner darkness, your inner weakness. Let love make you a tremendous power, a spiritual force.” 

- Osho

We komen thuis in een gezellig huis met een versierde dennenboom in de achterkamer. Kerstlampjes branden, door een timer die ik erop gezet had voor vertrek naar Oostenrijk. Gelukkig hadden we de boom bijtijds bij een boer opgehaald en heb ik de kerstboom in m’n eentje opgetuigd voor vertrek. Normaliter wacht ik altijd om er een moment van te maken met het hele gezin. Iedereen thuis. Fotootjes erbij. Ik zou het nu, na de reis, niet meer kunnen opbrengen om het huis te versieren. Eenmaal thuis van onze wintervakantie heeft de wasmachine alweer twee keer gedraaid. Ik heb inmiddels ergernissen gehad over een doos vol kerstspullen, waaronder een kerstkrans, die verdwenen lijkt te zijn. Vorig jaar is de kerstversiering van ons huis een beetje langs me heen gegaan. Ik kan me van het ‘georganiseerd opruimen’ niks meer herinneren. Daarom dit jaar dan maar geen kerstkrans aan de voordeur. Geen kerstige servetringen. Ik heb geen zin om opnieuw te zoeken, of überhaupt iets anders te kopen. Twee doosjes gevuld met kerstverlichting voor buiten kunnen kennelijk naar de milieustort, de lampjes zijn er mee gestopt. Laat maar zitten. Ik heb zelfs geen puf om de kerststal uit Mexico met mooie aardewerken, beschilderde beelden neer te zetten in de voorkamer.  Eigenlijk zou ik überhaupt eens goed met aandacht naar onze kerstversiering moeten kijken. Plastic opruimdozen aanschaffen en duidelijke stickers op de zijkanten plakken waarop de inhoud genoteerd staat. Het enige waar ik nu tijd in wil investeren is eigenlijk de komst van onze oudste dochter over een paar dagen en alles wat met haar thuiskomst te maken heeft. Haar winterkleding ophalen uit de opslag. Haar slaapkamer in orde maken. Haar eerste maaltijd als we terugkomen van Schiphol. Vervolgens de uitgebreide gezamenlijke Kerstdiners. Een diner met mijn zus en onze uitgebreide gezinnen aan onze grote eettafel. Lijstjes voor menu’s en boodschappen die daarbij horen. Wat heb ik nodig om de kersttafel uitbundig te versieren voor ontbijt en diner? Kerstcadeautjes voor onze dochters onder de boom.

De relaxte tijd samen met mijn lief in Oostenrijk voelt op deze manier alweer een eeuw geleden. Het lijkt zo’n andere wereld op de foto’s die nu op de computer staan. Zo’n maagdelijk witte en vredige wereld. Imposante bergen om ons heen. Urenlang buiten vertoeven. Natuur. Saunabezoekjes. Een goed boek. Veel intieme diners met heerlijk eten en goede gesprekken. Verbinding. Door de drukte van het dagelijks leven thuis, vermoeidheid of dagelijkse sleur is het soms lastig om samen diepere gesprekken te voeren. De kleine week dat we er samen tussenuit gepiept waren betekende opladen voor ons. Elkaar weer zien met alle mooie eigenschappen en charmes. In een decennia-lange relatie is zoveel liefde opgebouwd. Mijn lief had behoefte aan een wandelvakantie en ik had hem alleen laten gaan. Hij zou er alleen maar een leukere partner van zijn geworden denk ik. Nu we toch samen waren vertrokken hebben we daar veel energie van gekregen. Ik vond het interessant om echt te ervaren dat hij ouder is geworden, het leven heeft hem veranderd. Inzichten. Levenswijsheid. Iedereen gaat verschillende ontwikkelingsstadia in zijn leven door. De vraag is natuurlijk of je in een relatie daarin mee kunt bewegen.  Wij zijn samen op ‘hetzelfde spoor’ gebleven. Door samen urenlang het besneeuwde dal wandelend te verkennen en een beetje te verdwalen tussen langlauf loipes, wandelpaden of door juist van de paden te geraken, voelden we ons kwiek. Van avontuur geproefd. Wij houden allebei zo van avonturen. Van in vrijheid ronddolen. Zonder plan. Zonder duidelijke routebeschrijving. Iets nieuws ontdekken. Gelukkig worden we ervan. Diep innerlijk geluk.

Winterwandern in Österreich!

HOT CHOCOLATE
“A rich steam rose and he took a sip. Sweetness flooded his tongue, followed by cream, sugar, spices, chocolate finer than anything he had ever tasted, dark and bitter and delicious.” 

- Laura Madeleine

Vandaag laten we ons door een nieuwe wandelroute verrassen. Auto geparkeerd bij een klein treinstationnetje. We vertrekken weer met onze stokken over een besneeuwd winterwandelpad. Ik droeg een dik gebreid vest bij vertrek vanuit ons hotel. Het miezerde echter zachtjes bleek buiten, gauw terug voor m’n waterdichte jas. Ik heb het telkens zo snel warm tijdens het wandelen. Eerst gaat m’n wintermuts af. Niet veel later gaat de rits van mijn jas een stuk omlaag. Wanneer we ergens stoppen om op de kaart te lezen waar we zijn, beginnen mijn brillenglazen altijd te beslaan. Een stuk verder toch maar mijn handschoenen uit. Zo gaat het elke dag. Vanmorgen trek ik zelfs mijn jas uit. De jas is voor de helft gevoerd met dons, veel te warm! Tijdens het wandelen breekt het wolkendek, voor het eerst dat we hier zijn, open. Knalblauwe lucht. Felle zonnestralen. Genieten. Wanneer we na een paar uur terug bij het stationnetje zijn zoeken we naar een Gasthof wat hoger in de bergen gelegen. Bijna alles gaat pas eind van de middag open. We rijden richting de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. Bijna vier kilometer hoog. De zon schijnt op de glinsterende toppen. Imposant. We zien waarschuwingsborden dat de weg erheen gesperrt is. We keren om, een beetje teleurgesteld dat we niet van een warme chocomel met uitzicht op de Glockner kunnen genieten. De auto geeft een andere route terug naar het hotel aan. We zijn een beetje verward. Dan moeten we wéér omkeren. ‘Wat wil dat ding nou!’ roepen we gefrustreerd. Totdat ik een Bäckerei, alias Konditorei, zie langs de weg. ‘Hier moeten we zijn!’ roep ik. Een bakkerijtje uit 1908 met de lekkerste handgebakken kerstkoekjes, vers gebak en zelfs originele Sachertorte uit Salzburg. Ze hebben ook romige warme choco met echte slagroom. We genieten enorm van de overload aan zoetigheden en van ons uitzicht op de Alpen. Klein wintergeluk. In het hotel ligt altijd een schaaltje met heerlijke verse kerstkoekjes bij de receptie en elke ochtend bij het ontbijtbuffet. Zo lekker, dat ik er dagelijks wat van meeneem naar de hotelkamer. Dit bakkertje verkoopt deze geglazuurde kerstkoekjes in de vorm van een ster! Natuurlijk nemen we die mee voor thuis. Heeft karma ons nou naar dit afgelegen bakkertje geleid? Of louter geluk?

We besluiten in één ruk naar huis te rijden. Gisteravond zaten we in zo’n ouderwets gezellig Gasthof. Ik wilde graag kaasfondue eten hier in Oostenrijk. In het skidorp Kaprun zijn veel restaurantjes. De meeste heel hip. Ook stadse menu’s. Ik ben zo nostalgisch dat ik minstens één keer een ouderwetse Wienerschnitzel wil voor avondeten. Als dessert Apfelstrudel of Germknödel. Bij het ontbijt typische Kaiserbrötchen of zachte pretzels met roomboter en zelfgemaakte bessenjam. Het liefst op de besneeuwde berg lunchen met Kaiserschmarren. Ook kaasfondue hoort in dit rijtje. We vroegen het aan de Nederlandse hotelreceptioniste Esther. Zij kende wel een restaurant dat kaasfondue serveert maar dat moet dan wel vooraf gereserveerd worden. Zo kwam het dat wij tweetjes gisteravond in een eeuwenoud pand, in een kneuterig Gasthof, op de bovenverdieping zaten te smullen van een pannetje kaasfondue. We waren het er daar over eens dat we van ons oorspronkelijke plan zouden afwijken om op de laatste ochtend nog een wandeling te maken. Zo komt het dat we na het ontbijt in de auto stappen. Het heeft gesneeuwd hoog in de bergen. De boomtoppen zijn weer wit. Onderweg hebben we natte sneeuw. Driving home for Christmas… Een wandeling was nu heel nat geweest. De dooi heeft ingezet. Een nieuw pak verse sneeuw laat op zich wachten. We hebben juist zulke mooie magische, winterse wandelingen gemaakt. Daar zijn we dankbaar voor. Mooiste herinneringen. We vertrekken om zonder overnachting terug naar huis te rijden. 

Having fun in the snow!

SNOWSHOEING
“I love snow for the same reason I love Christmas: It brings people together while time stands still. Cozy couples lazily meandered the streets and children trudged sleds and chased snowballs. No one seemed to be in a rush to experience anything other than the glory of the day, with each other, whenever and however it happened.” 

- Rachel Cohn

De vrouw achter de kassa van de kabelbaan geeft ons onvriendelijk aan dat die gondels pas over een paar dagen opengaan voor snowshoeing bovenop de berg. Wat jammer. Bij het toeristenkantoortje had de medewerkster geadviseerd deze gondel naar boven te nemen voor een mooie wandeling met snowshoes. We twijfelen of we zonder snowshoes evengoed naar bovengaan om te wandelen. ‘Dat kan niet’ geeft ze onbereidwillig aan ‘de wandelpaden moeten nog geprepareerd worden.’ Dan besluiten we in het dal, buiten het dorp, te gaan wandelen op onze snowboots. Er is een winterwandelpad zien we op de kaart. Een prachtige zeven kilometer lange route door een winterwonderland. Een Oostenrijkse mevrouw die haar hond daar uitlaat adviseert ons om ook een keer naar de golfbaan te gaan. Wintershoeing in het wild. Gewoon van de gebaande paden af. We vinden het een goed plan voor de volgende dag. We snijden die middag de mooie wandelroute op de helft af, want zeven kilometer door de diepe sneeuw struinen is erg vermoeiend. Ondanks dat de tijd lijkt te vertragen. Ondanks dat de zon af en toe door de bewolking piept. Ondanks dat de stilte bijna tastbaar lijkt - zeker wanneer we alleen de sneeuw onder onze voeten horen knisperen. Na een late lunch in het dorp ronden we de dag weer af in de ontspannende sauna in ons hotel. Mijn lief sluit weer sportief af met baantjes in het buitenbad. 

We parkeren de auto de volgende ochtend bij de golfbaan. Een helemaal verlaten parkeerplaats. Wel een elektrische oplader voor de auto dus die koppelen we vast aan. Voor het geval dat we hier niet mogen staan, dan hebben we toch een reden. Met de snowshoes en stokken uit de achterbak lopen we naar een houten bankje. Mijn lief komt er snel achter dat er met de geleende sneeuwschoenen van het hotel iets mis is. Er mist helaas een klemmetje. We gaan dus wel op pad; hij met alleen langlauf stokken, en ik ook nog op snowshoes. Alles is bedekt onder een witte donzige, glinsterende deken. Waar gaan we heen? We volgen eerst maar eens de rode rechtopstaande in de sneeuw gestoken palen die een langlauf loipe aangeven. We wandelen ernaast. Je mag niet op de sporen lopen. We komen weer een Oostenrijkse vrouw tegen die haar hond uitlaat. Ze ravot met de hond, liggend in de sneeuw. Ze adviseert ons mijn snowshoes te verstoppen (dan hoeven we niet terug naar de auto te lopen) en op snowboots verder te gaan. Ook hier is een winterwandelpad namelijk en die is makkelijker te bewandelen zonder zulke rackets. We begraven ze in de sneeuw tussen wat boompjes. Voor de zekerheid een takje rechtop in het sneeuwbergje om ze uiteindelijk terug te vinden. Met onze stokken lopen we over een prachtig wit pad in een witte, stille wereld. Winterbetovering. In de verte zien we heel soms een langlaufer. Hoge, besneeuwde bergen om ons heen. Enkele kabelbanen bewegen traag naar de bergtoppen. Mistwolken. Terug gaan we dwars over de velden. Mijn lief loopt voorop en stippelt het pad uit. Ik loop precies in zijn voetstappen, dat kost minder moeite. Alleen het geluid van onze stappen. Rust. Frisse berglucht. We voelen het in ons hart. Op de terugweg vinden we de begraven snowshoes weer terug. We rijden even de bergen in op zoek naar een Gasthaus voor een warme choco. Kronkelige weggetjes bestrooid met kiezeltjes om niet te slippen. Mooie uitzichten. Ook wel spannend in de sneeuw. Eenmaal terug beneden lunchen we in een dorpsrestaurantje, mét een warme choco. De eerste tijdens deze koude dagen. Terug in het hotel natuurlijk weer twee rondjes sauna en deze keer een massage voor mij. Mijn lief zwemt zijn inmiddels routinematige baantjes weer in de buitenlucht. 

Kaprun - 13 december 2023 

On our way in Austria

WINTERWANDELEN
“I wonder if the snow loves the trees and fields, that it kisses them so gently? And then it covers them up snug, you know, with a white quilt; and perhaps it says, "Go to sleep, darlings, till the summer comes again.” 

-  Lewis Carroll

Wanneer we in de ochtend in onze elektrische auto stappen zien we eigenlijk pas waar we zijn. Hoge hopen sneeuw langs de wegen. Sneeuw aan de schaduwkant van de beboste heuvels. Kort na ons vertrek deze ochtend rijden we de grens naar Oostenrijk over. Inmiddels zijn daar alle weilanden wit gekleurd. Reuzen van bergen om ons heen. Overal sneeuw. Geen winterzonnetje. Wel veel regen. Het is amper twee graden. Mist plakt aan de bergen. In de auto is het genoeglijk warm. Een gevulde thermoskan met thee aan mijn voeten. Nog in Beieren, vlakbij het Gasthaus waar we vannacht geslapen hebben, stapten we een supermarkt binnen. Ik wilde zo graag originele Lebkuchen meenemen nu we niet ver van Nürnberg waren. Thuis zijn we daar deze tijd rond Kerstmis zo dol op. Mijn eerste herinnering dat ik deze Duitse kerstkoeken proefde was toen ik in de eerste klas van de middelbare school zat. Ik kreeg een nieuw vriendinnetje en haar vader was directeur van een Duitse zeilbotenfabriek. Met Kerst kreeg hij Lebkuchen toegestuurd. Mijn vriendinnetje en ik pikten deze lekkere koeken als er na schooltijd niemand bij haar thuis was. Ze smaakten stiekem natuurlijk nog lekkerder! We namen natuurlijk ook Mozart kugeln mee nu we  toch in de Beierse supermarkt waren. En een pot lekkere Himmelbeer jam. We zijn voor het allereerst met de Tesla op vakantie. Geen gedoe met beperkte bagage of gewicht deze reis. Alle Duitse boodschappen hebben we ingeladen. Thuis had ik maar liefst twee winterjassen ingeladen, natuurlijk een paar snowboots voor mijn lief en een paar voor mij, en toen ik niet kon kiezen welke wintermuts ik mee wilde nam ik ze gewoon alledrie mee. Met bijpassende handschoenen. Ieder een dikke skibroek en een echt warm vest. In zo’n koffer past heel veel.  

Mijn lief wilde zich een week terugtrekken. In z’n uppie tot inzichten komen over zijn loopbaan waar hij op uitgekeken raakt. Wat zoekt hij precies in z’n carrière? Waar wil hij naartoe? Zit hij op de goede weg? Daarnaast is er heel veel om over na te denken wat er het afgelopen jaar met hém is gebeurd. We weten allemaal wat er met mij is gebeurd. Hij is door een diep dal gegaan. Heeft zich machteloos gevoeld. Veel verdriet gezien én gevoeld. Hij heeft zich heel kwetsbaar gevoeld. Angst om z’n maatje te verliezen. Hij heeft mij beschermd. Heeft híj zichzelf beschermd gevoeld? In een relatie ben je samen, maar je blijft twee autonome wezens. We hebben ontzettend veel van elkaar kunnen leren. Het idee om een week alleen op pad te gaan ontstond voor vertrek van onze maand in Borneo. Na de zomer had hij bepaald dat het een wandelvakantie werd. Later zou hij bepalen waarheen hij zou gaan (Oostenrijk) en nóg later wanneer hij zou gaan (december). Het werd dus winterwandelen in de sneeuw. Onlangs vroeg hij mij mee. ‘Gezelliger’ zei hij. Sinds gisteren zijn we in de besneeuwde Alpen. IJskoud buiten toen wij gistermiddag in de warme sauna van het hotel zaten. Mijn lief ging in het pikdonker baantjes buiten zwemmen. Ik heel zen binnen op een relaxbedje  met een kop thee en een tijdschrift. De laatste korte dagen voor Kerstmis kiezen wij voor rust, heilzaamheid en bezinning. Vandaag gaan we met een gondel de berg omhoog. Snowshoeing. Samen. 

Kaprun - 11 december 2023

Reading funny Sinterklaas poem of youngest daughter!

PIJN VOELEN
‘Het gaat erom dat als je pijn hebt, je erover mediteert, schrijft, leest, praat: dat je het vóélt.’

- Lisanne van Sadelhoff

De laatste dagen van november, de eerste dagen van december. Guur weer. Vroeg donker. Natte sneeuw. Droge sneeuw. Exact een jaar geleden ging ik een traject in met wel een miljoen vragen. Ik schreef alle vragen in een boekje. Wanneer ik het nu, na een jaar, teruglees zie ik al die behoeften en misschien wel smeekbeden aan de artsen. Bij het lezen voel ik onder al die onwetendheid de angst. Wat gaat er met mijn lijf gebeuren? Krijg ik veel pijn? Zal ik erg misselijk worden en hoe ga ik daarmee om? Hoe lang voordat dit weer voorbij is? Allemaal vragen waarvan ik de antwoorden zou ontdekken in de maanden die erop volgden. De kennis die ik nu wel heb. Het was destijds Sinterklaastijd waardoor de Sint me er elk jaar aan zal herinneren. Van lootje trekken tot surprise maken. Zeker het vieren van Pakjesavond zelf. Zelfs waar ik die bewuste avond zat zal ik niet vergeten. Ik had mijn allereerste behandelingen van de twee therapieën vlak voor de verjaardag van Sinterklaas gehad. Aan de buitenkant is op de foto’s van die avond niet echt veel meer te zien van mijn behandelingen anders dan een iets verdikte hals aan de linkerkant. Ik had een flinke bacteriële infectie in mijn hals opgelopen waarvan ze de juiste bacterie niet konden vinden. Toen ik op zondagmiddag beroerd bij de spoedeisende hulp terecht kwam was het kantje boord. Mijn hals was helemaal geïnfecteerd. Door mijn allergie tegen penicilline was het een hele zoektocht naar een werkend antibioticum. Ik bleef maar pillen slikken die ik nauwelijks door mijn keel kreeg. Kokhalzen. Een ramp. Na een paar weken dagelijks masseren onder de douche (het was opengebroken) bleek het om een heel exotische bacterie te gaan. Net op tijd voor de start van de behandelingen was de infectie gelukkig opgelost. Op de foto’s van het avondje van Sinterklaas zien we ook tranen door een emotioneel gedicht dat raakte. Alles was toen zo onzeker. Wij vóelden ons zo kwetsbaar. En onstabiel, verdrietig, emotioneel. Tranen zaten hoog. Afgelopen week had ik weer eens een bezoek aan het Erasmus ziekenhuis. Controles zijn nu nog maar om de vier maanden. Ik zag de eerste opgetuigde Kerstbomen staan. Dat betekent dat ik er al meer dan een jaar rondloop… Hoe anders is mijn situatie een jaar later. De onzekerheid is zo goed als verdwenen. Soms steekt het de kop op. Ik heb het slopende traject aangekund. Het was helaas aanzienlijk zwaarder dan dat ik toen dacht. Toch ben ik voorbij mijn slachtofferrol gekropen. Ik heb de situatie van toen kunnen aanvaarden zoals hij was. De realiteit toe kunnen laten. Steeds in het nu gebleven door mijn lijf goed aan te voelen. De controle bij de arts was weer goed. Ik ben gezond. Ik voel me goed. Er zijn nog wat losse eindjes zoals goed kunnen kauwen, oedeem in mijn hals, weinig speeksel en neuropathie in mijn linkerduim. Toch heb ik zoveel vertrouwen in mijn lijf. Ik ben heel erg trots op mijn lichaam. Het herstel. De veerkracht! Groots is mijn gevoel van dankbaarheid. Hoe anders vierden wij dit jaar Pakjesavond. Met één dochter minder in de huiskamer, een schoonzoon meer. Uiteraard weer stiekem gedoe met gesloten slaapkamerdeuren. Opgespaarde kartonnen dozen en kranten. Verfresten in de wastafel. Toneelstukjes om te verhullen wie je had getrokken. Vooral veel lol. Geen verdriet en  geen angst. Échte ontspanning. Rust. Dat is ons allergrootste cadeau van Sinterklaas.

Het heerlijke avondje begon ermee dat het vriendje onderweg op straat z’n gedicht was kwijtgeraakt. Hij heeft nog gezocht buiten. Helaas. Gelukkig had hij het document bewaard en kon zijn moeder het nog even doorsturen op zijn telefoon. De vijf surprises waren stuk voor stuk gelukt en toepasselijk voor de gelukkige. Alle surprises opgesteld in de voorkamer. Een NS trein, een zeecontainer uit Colombia, een big, een kruidentuintje en een Grand Prix. Nu ontdekten we pas wie wie getrokken had. Niemand had het goed geraden. Allemaal trots op ons resultaat. Na het avondeten bepaalden we met een dobbelsteen de volgorde van uitpakken en voorlezen. Ik kreeg een kruidentuintje van jongste met onder elk kruiden-naambordje een cadeautje vastgeplakt. Heel creatief. Jongste dochter kreeg de NS treinwagon van haar zus vanwege alle vertragingen op het traject tussen Breda en Maastricht. Mijn lief kreeg van het vriendje een Grand Prix met heuse speelgoedautootjes en race details waarbij zijn naam met fotootje op één stonden. Mijn lief las het bijbehorende gedicht op de mobiel van het vriendje. Dat deed niks onder aan de pret. Mijn grote roze big voor het vriendje viel ook in de smaak. De volgende dag kreeg ik een berichtje van zijn moeder dat de surprise een mooi plekje krijgt in de schuur waar hun twee biggen Spek en Sproetje wonen. Mijn lief overtrof iedereen door in een geknutselde zeecontainer een drugspakket te verstoppen waarin een zelfgemaakte houten 3D foto van Vrouwe Justitia zat. Twee avonden lang had hij met liefde kleine houtjes gezaagd en geschuurd. Voor middelste dochter die bij het Openbaar Ministerie werkt. Élk Sinterklaasavondje met typische Sinterklaaslekkernijen brengt zoveel gezelligheid en pret. De open haard gaat aan. De televisie juist niet. Daarvoor in de plaats zingt V.O.F. de Kunst Sinterklaasliedjes. We luisteren traditioneel naar elkaar’s gedichten. Sommigen zijn hilarisch. We lachen altijd veel. Oók vorig jaar. Oudste dochter werd deze editie wel gemist.… Ondanks dat zij wél van iedereen wist wie wát had gemaakt, zelfs tips voor ideetjes had gegeven. En ondanks ons ‘Sint overlevingspakket' dat we hadden verzonden. Gelukkig was er een nieuwe dynamiek deze knusse avond omdat het vriendje dit jaar voor het eerst meedeed. Ik zat ook op een andere plek. Dat we in afwachting waren van sneeuwvlokken gaf een extra romantisch tintje aan het winterse avondje.