Cause girl you are amazing, just the way you are.
- Bruno Mars
Iedere vrouw heeft vriendinnen nodig, ze verrijken je leven. En met iedere vriendin deel je iets speciaals. Daarom heeft een vrouw volgens mij ook meerdere vriendinnen - bij elke vriendin vind je iets anders. Ik heb vriendinnen uit verschillende fasen uit mijn leven en met mijn nieuwste vriendinnen deel ik ons leven in Spanje. Ik ken deze vriendinnen relatief kort (een jaar of vier), maar deze vriendschappen zijn heel intens. Vermoedelijk omdat ons leven daar heel intens was. Een aantal van hen woont nog steeds in het buitenland en een aantal zijn weer terug in Nederland. De afgelopen tijd heb ik ze weer gezien en wat is het fijn om dat stukje van je leven met ze te delen! We hebben veel dezelfde dingen meegemaakt zoals het opstarten van een nieuw leven in Madrid, het zoeken daar, worstelen met de nieuwe taal. Ook de verhuizing weer terug naar Nederland (die vaak niet meeviel) tot het opnieuw je plekje veroveren in je oude omgeving. Onze meiden hebben gespeeld met vriendinnen uit hun Madrileense leventje en ook Mark vond het leuk om zijn ervaringen te delen. We geven en vinden steun, bieden een luisterend oor, delen ervaringen en herkennen ze. Daarnaast hebben we veel lol samen vanwege alle dwaze avonturen die we daar beleefd hebben… Het zijn allemaal mooie mensen, zo geworden door alles wat ze meegemaakt hebben. Hopelijk blijven deze vriendschappen nog lang bestaan.
Een oud huis - ons huis is gebouwd in 1934 en dus 76 jaar oud! - heeft vaak gebreken. Tijdens de herfstige regenbuien de afgelopen weken bleek dat ons dak lekt. Toen ik in de nacht een keer naar het toilet ging drupte mijn rug helemaal nat en stonden mijn blote voeten in een plasje water. Het dakkapel bleek te lekken… Mark is op een droge dag met de nieuwe buurman het dak opgeklommen en ze hebben één probleem opgelost, namelijk een oud lek in Inden´s kledingkast. Mark heeft de kast meteen mooi afgetimmerd aan de binnenkant en ik heb het afgewerkt met een leuk behangetje. En nu heeft Inden weer een droge, mooie inbouwkast. De andere lekkage zit aan de andere kant van de dakkapel en daar zit dus onze badkamer. Het is een serieus probleem dat te maken heeft met dakbedekking, lood en zink, dus de loodgieter is ingeschakeld. Hij heeft alles tijdelijk opgelost, want het dak blijkt zo lek als een zeef te zijn. Eerdaags ontvangen we een offerte voor een geheel nieuw dak voor de dakkapel…
Ook hebben we een tijdje terug een loodgieter over de vloer gehad voor ons riool. Hij heeft met een camera door het riool geschenen en zag dat er veel aan de pijpwanden kleeft. We hoorden namelijk gorgelende geluiden uit het wasbakje in ons toilet. Wij hebben nog oude gresbuizen als riool en het advies was om alles te vervangen… Vierentwintig meter rioolpijp vervangen tot aan de weg: dat betekent bijna de hele oprit er uit en twee dagen graven, want er kan geen graafmachientje bij. Door de camera is de verstopping weggespoeld, dus deze reparatie stellen we nog maar even uit. Zo is er afgelopen week ook weer een loodgieter langs geweest omdat we nog steeds een lek hadden in ons verwarmingsysteem. De druk zakte steeds verder in de verwarmingsketel. Het expansievat bleek door ouderdom geveld te zijn en is dus vernieuwd waarbij een ander lek terstond werd gerepareerd. Bovendien hebben muizen in de kelder mijn voorraad koekjes, pasta, chips en meel aangevreten…. Is dit de romantiek die blijkbaar bij een oud krakend huis hoort?
Afgelopen zomer was een tante van mijn moeder jarig en ze bereikte de respectabele leeftijd van 100 jaar! Ik ben met onze drie dochters naar haar verjaardag geweest en het was net een reünie met al die familie van mijn moeder. Er kwamen allemaal verhalen los van héél vroeger en dat gaf zo´n verbonden gevoel - we delen allemaal dezelfde geschiedenis van mijn overgrootmoeder Helena. Dat was reden om nogmaals met elkaar af te spreken en dat deden we afgelopen zondag in een gezellig restaurant. Allemaal dames tussen de 39 en bijna 80 jaar aan het gebak… en toen kwamen de verhalen los. Ik heb oorlogsverhalen gehoord over mijn oma en tante die niet anders dan als stoere, mooie vrouwen omschreven kunnen worden. Oude zwart-wit familieportretten kwamen op tafel en een boek met oorlogsverhalen over mijn opa en mijn oma´s broer (allebei tijdens de oorlog op zee). Mijn zus en ik kregen de rechten van ons familiegraf in Den Helder mee en tevens schilderijen door mijn opa geschilderd. Ook nu vlogen de uurtjes weer voorbij en daarom hebben we een plan gesmeed voor een nieuwe reünie, aankomende zomer. Mijn moeder zou hiervan genóten hebben!
maandag 15 november 2010
dinsdag 2 november 2010
Herfstvakantie
Motherhood has a very humanizing effect. Everything gets reduced to essentials.
~ Meryl Streep
Uitgeteld ben ik… Midden in de Herfstvakantie ga ik met mijn “prinsessenvriendinnen uit Marokko” naar het afscheid van een vader van één van ons. Tijdens ons verblijf in Fès heeft hij een hersenbloeding gekregen en de dagen erna een longontsteking. Natuurlijk steken we haar een hart onder de riem door allemaal naar het afscheid te komen. Maar na thuiskomst ben ik uitgeblust. En we zitten pas halverwege de Herfstvakantie… Dat betekent veel vriendinnetjes over de vloer, koekjes bakken en versieren, schilderles voor de meiden, pannenkoekenboerderij met Madrileens vriendinnetje, een hele dag Cinekid-festival in Amsterdam, bezoek aan de Inca-tentoonstelling in het Wereldmuseum en natuurlijk logeerpartijtjes. (zie ons fotoalbum) Ik haal energie uit mijn breiwerk en de uurtjes bij de openhaard. Uitgeblust ben ik…. Nog steeds aan het bijkomen van de buikloop die ik in Marokko opgelopen heb. Ondanks dat elke activiteit echt leuk is kijk ik uit naar de dag dat de scholen weer beginnen.
Uitvaartbegeleider is een beroep dat mij erg aanspreekt vanwege het menselijk contact op een heel gevoelig moment in het leven van de nabestaanden, de vele beslissingen die genomen moeten worden, van het regelen en organiseren tot het toewerken naar die ene dag dat alles perfect moet zijn. Afscheid nemen wordt steeds persoonlijker en spiritueler en met steeds meer symbolen en mooie rituelen. Twee keer heb ik een brief geschreven naar een uitvaartorganisatie en twee keer kreeg ik een mooie reactie terug. De eerste keer werd ik uitgenodigd op sollicitatiegesprek voor uitvaartbegeleider en bleek ik qua uren niet flexibel genoeg voor zo´n klein bedrijfje. Nu ben ik door de dames gevraagd als oproepkracht bij dit tweemansbedrijfje om te ondersteunen als dat nodig is. En bij de tweede brief aan een groot bedrijf mocht ik vanwege mijn raakvlakken een dag meelopen - ondanks dat er in Breda op dit moment (nog) geen vacature is. Gisteren was een inspirerende dag met in de ochtend een gesprek met nabestaanden en in de middag een uitvaart – alles zoals ik dacht dat het zou zijn.
Peru en haar rijke geschiedenis intrigeert ons steeds meer nu onze reis gepland staat. Op de laatste dag van de Herfstvakantie zijn we naar het Wereldmuseum in Rotterdam getogen. Er is daar een tijdelijke tentoonstelling over de Inca-cultuur (van 1250 tot 1532) en met name over de geofferde Incakinderen. Deze kinderen tussen de 6 en 12 jaar oud werden geofferd op de ijzige toppen van het Andesgebergte vergezeld met fraaie voorwerpen zoals gouden en zilveren beeldjes. Mensenoffers waren in de Incacultuur uiterst belangrijk. Ze waren de schakel tussen het nu en hun voorouders en goden. Het was een grote eer als jouw kind geofferd mocht worden - want daarvoor kreeg het rijk regenval voor een goede oogst of goede gezondheid voor de koning terug! De uitverkoren kinderen werden naar Cuzco (hoofdstad van het Incarijk) gebracht en werden daar goed verzorgd met mooie kleding en voldoende voedsel. Op de dag van de offering werden deze kinderen bedwelmd met veel maïsbier, kregen een harde klap op hun hoofd waarna ze hoog in het Andesgebergte door de kou bevangen werden. Onder de eeuwige sneeuw hebben de mummies de honderden jaren op onvoorstelbare wijze doorstaan. We hebben de mummies, maskers, oorbellen, kleding en vazen mogen aanschouwen tijdens de rondleiding waarbij een prachtig verhaal verteld werd. In de museumwinkel hebben we veel ideetjes opgedaan voor Peruaanse souvenirs en hebben we onder andere een mooi fotoboek voor thuis meegenomen.
We hebben de vakantie afgesloten in een gezellig Grand Café in Rotterdam waarna we thuis de Inca-fotoboeken bekeken hebben bij de openhaard. Vooral door het mooi gefilterde zonlicht en de prachtige kleuren van het blad rondom ons huis heb ik de afgelopen week een warm Herfstgevoel gekregen . En probeer dat maar eens vast te houden nu de dagelijkse plicht weer tot de orde van de dag roept!
~ Meryl Streep
Uitgeteld ben ik… Midden in de Herfstvakantie ga ik met mijn “prinsessenvriendinnen uit Marokko” naar het afscheid van een vader van één van ons. Tijdens ons verblijf in Fès heeft hij een hersenbloeding gekregen en de dagen erna een longontsteking. Natuurlijk steken we haar een hart onder de riem door allemaal naar het afscheid te komen. Maar na thuiskomst ben ik uitgeblust. En we zitten pas halverwege de Herfstvakantie… Dat betekent veel vriendinnetjes over de vloer, koekjes bakken en versieren, schilderles voor de meiden, pannenkoekenboerderij met Madrileens vriendinnetje, een hele dag Cinekid-festival in Amsterdam, bezoek aan de Inca-tentoonstelling in het Wereldmuseum en natuurlijk logeerpartijtjes. (zie ons fotoalbum) Ik haal energie uit mijn breiwerk en de uurtjes bij de openhaard. Uitgeblust ben ik…. Nog steeds aan het bijkomen van de buikloop die ik in Marokko opgelopen heb. Ondanks dat elke activiteit echt leuk is kijk ik uit naar de dag dat de scholen weer beginnen.
Uitvaartbegeleider is een beroep dat mij erg aanspreekt vanwege het menselijk contact op een heel gevoelig moment in het leven van de nabestaanden, de vele beslissingen die genomen moeten worden, van het regelen en organiseren tot het toewerken naar die ene dag dat alles perfect moet zijn. Afscheid nemen wordt steeds persoonlijker en spiritueler en met steeds meer symbolen en mooie rituelen. Twee keer heb ik een brief geschreven naar een uitvaartorganisatie en twee keer kreeg ik een mooie reactie terug. De eerste keer werd ik uitgenodigd op sollicitatiegesprek voor uitvaartbegeleider en bleek ik qua uren niet flexibel genoeg voor zo´n klein bedrijfje. Nu ben ik door de dames gevraagd als oproepkracht bij dit tweemansbedrijfje om te ondersteunen als dat nodig is. En bij de tweede brief aan een groot bedrijf mocht ik vanwege mijn raakvlakken een dag meelopen - ondanks dat er in Breda op dit moment (nog) geen vacature is. Gisteren was een inspirerende dag met in de ochtend een gesprek met nabestaanden en in de middag een uitvaart – alles zoals ik dacht dat het zou zijn.
Peru en haar rijke geschiedenis intrigeert ons steeds meer nu onze reis gepland staat. Op de laatste dag van de Herfstvakantie zijn we naar het Wereldmuseum in Rotterdam getogen. Er is daar een tijdelijke tentoonstelling over de Inca-cultuur (van 1250 tot 1532) en met name over de geofferde Incakinderen. Deze kinderen tussen de 6 en 12 jaar oud werden geofferd op de ijzige toppen van het Andesgebergte vergezeld met fraaie voorwerpen zoals gouden en zilveren beeldjes. Mensenoffers waren in de Incacultuur uiterst belangrijk. Ze waren de schakel tussen het nu en hun voorouders en goden. Het was een grote eer als jouw kind geofferd mocht worden - want daarvoor kreeg het rijk regenval voor een goede oogst of goede gezondheid voor de koning terug! De uitverkoren kinderen werden naar Cuzco (hoofdstad van het Incarijk) gebracht en werden daar goed verzorgd met mooie kleding en voldoende voedsel. Op de dag van de offering werden deze kinderen bedwelmd met veel maïsbier, kregen een harde klap op hun hoofd waarna ze hoog in het Andesgebergte door de kou bevangen werden. Onder de eeuwige sneeuw hebben de mummies de honderden jaren op onvoorstelbare wijze doorstaan. We hebben de mummies, maskers, oorbellen, kleding en vazen mogen aanschouwen tijdens de rondleiding waarbij een prachtig verhaal verteld werd. In de museumwinkel hebben we veel ideetjes opgedaan voor Peruaanse souvenirs en hebben we onder andere een mooi fotoboek voor thuis meegenomen.
We hebben de vakantie afgesloten in een gezellig Grand Café in Rotterdam waarna we thuis de Inca-fotoboeken bekeken hebben bij de openhaard. Vooral door het mooi gefilterde zonlicht en de prachtige kleuren van het blad rondom ons huis heb ik de afgelopen week een warm Herfstgevoel gekregen . En probeer dat maar eens vast te houden nu de dagelijkse plicht weer tot de orde van de dag roept!
Abonneren op:
Posts (Atom)
