Power of love!

INSTANT HEIMWEE
'The power of love

A force from above

Cleaning my soul'

- Frankie goes to Hollywood

Er werd een adventskalender aan de deur gebracht. Voor mij. Van een bekend theemerk. Zonder afzender. Achteraf bleek het van mijn zus te zijn. Ik was er erg blij mee. Sowieso als fervent theedrinker. Elke dag twee theezakjes van een andere smaak achter een deurtje. Blij was ik zeker ook omdat de kalender niet alleen aftelde naar de komst van het baby’tje Jezus maar ook precies aftelde naar de aankomst van onze oudste dochter op Schiphol. Op de dag voor Kerstmis op centraal station in Amsterdam moesten we de toiletten vinden. Een station waar ik al een tiental jaren niet meer binnen kom. Ik keek mijn ogen uit. Allereerst was de grote hal prachtig gedecoreerd met lampjes voor Kerstmis. Ten tweede ontdekten we allemaal nieuwe gangen met de meest luxe boetieks. Hun etalages ook prachtig versierd in Kerstsfeer. We bleven maar doorlopen. Dit station is zó groot geworden, je zou kunnen denken dat je op Schiphol rondloopt. De ‘nieuwe’ grote gang eindigde met een enorm groot en hoog glas waarin schuifdeuren aangebracht waren. De uitgang naar Amsterdam Noord. Ik keek door het glas naar de kerstlichtjes op Noord en de veerpontjes op de wilde golven van het IJ. Vroeger was dit de uitgang naar de achterkant van het centrum waar je liever niet kwam. Er vond daar prostitutie plaats en er was destijds onrust op straat, een plek waar je niet wilde zijn. In Amsterdam Noord eigenlijk ook niet. Hoe anders nu. Wij liepen aan de andere kant het station uit over het Damrak naar de Bijenkorf. Ik wilde als vanouds naar de zolder van het warenhuis waar de kerstballen verkocht worden, de uitverkoop was inmiddels gestart. Op de zolder zit ook de patisserie, dus we namen voor mijn lief en mij for old times sake aan een tafeltje plaats. Zoete gebakjes, koffietjes en warme chocomel. Genieten in afwachting van de komst van oudste dochter en zus. Vragen van de meiden over onze Amsterdamse tijd en herinneringen kwamen boven. Amusant die interesse in nostalgie. We staken later het Damrak over en winkelden bij, voor mij, een nieuw Amerikaans warenhuis. TK Maxx. Hun aanbod is steeds wisselend. Voor kleine prijzen. Als het ware schatzoeken, ik ben er dol op. Kaarten en briefpapier, prachtige serviezen en nu kerstspullen. Ik slaagde voor een grote set prachtige diepe borden met wat bijpassende schalen. Gelukkig mochten we het daar achterlaten voordat we verder gingen struinen door de stad. Natuurlijk een slagroomijsje bij bakkerij van der Linden. Iemand haalde een liter slagroomijs in een wegwerp aluminium cake bakvorm. Een flashback. Ik zag mezelf tientallen jaren geleden weer fietsen door de stad met zo’n aluminium bakvorm vol ijs om het thuis snel in de vriezer te zetten. Ondertussen hielden we in de gaten of het vliegtuig van dochterlief op tijd zou landen, of überhaupt zou landen. Door de storm waren veel vluchten gecanceld, vertrekkende en arriverende. Ze landde precies op tijd. Wel met wat turbulentie. Wij stonden opgewonden achter het glas bij de bagageband te wachten. Haar winterjas in onze armen. Daar was ze! Even door de telefoon bij het raam gekletst voordat ze met haar bagage door de schuifdeuren kwam, recht in onze armen. Heerlijk. Thuis, op Kerstavond, had mijn lief het maaltje gekookt waar ze zo naar uit keek. Allemaal Aziatische cadeautjes kwamen uit haar koffer. Zo attent en lief. Vervolgens met z’n vijfjes aan tafel. Hoe fijn voor een moeder om alle kuikens weer thuis op stok te hebben. Ik had de hele aanloop al wat traantjes van geluk geplengd. Alsof het gevoel van heimwee instant opgekomen was. 

Op Kerstochtend bleken er heel wat cadeautjes onder de boom te liggen. Niet alleen de cadeautjes die wij als ouders graag wilden geven. Ook van andere dochters lagen er wat verrassingen. Wat attent. Eerst gebruikelijk een zeer uitgebreid kerstontbijt aan een mooi gedekte tafel. Allemaal volgens traditie in kerstpyjama. Het was al halverwege de dag toen we klaar waren met onze eerste twee tradities. Vervolgens moesten er een stoofperencompote, rosbief met saus en een tiramisu in elkaar gedraaid worden. Iedereen deed wat. Ik gooide de kom met nog vloeibare slagroom om waardoor het hele aanrecht onder gelopen was. Mijn lief moest de saus voor de rosbief pureren dat zorgde voor een hele golf vette olie over zijn joggingbroek. Ik had de dag ervoor zelf een mooi kerststuk gemaakt met allemaal groen uit de tuin. Eucalyptus, gedroogde bloemetjes, steeltjes salie, naaldboomtakken, rozenbottels aan een tak en een bessentak. Ik had er speciaal twee lampjes bij gekocht. Op kerstavond had ik het stuk naar de keuken verplaatst vanwege de katten die anders in de nacht met de takken zouden gaan slepen. De volgende ochtend wilde ik het groenstuk terug op de ontbijttafel leggen en viel één van de glazen lampjes pardoes op de grond. In duizend stukjes. Het prachtige was dat de stemming er niets minder om werd. De meiden gingen zelfs spontaan naar de supermarkt om nieuwe slagroom voor me te halen. Ze gingen ook, net als vorig jaar, diamond painting. Ik sloeg dit jaar over. Vorig jaar deed ik het veel om mijn gedachten van de misselijkheid af te leiden. Om het braken zo lang mogelijk uit te stellen. Nu brachten diezelfde kraaltjes me juist terug bij de gedachten aan die misselijkheid… Ik dook liever in mijn boek. Eind van de middag dekte ik de tafel weer uitgebreid, kleedden we ons allemaal om in feestelijke outfits en werden de gerechten afgerond. Alle kaarsen werden aangestoken, de glazen gevuld, Kerstmuziek opgezet. We hadden prachtige volwassen gesprekken over de jeugd van de meisjes, over de jeugd van mijn lief en mij en over onze bijzondere reis op Borneo.  Over waar we trots op zijn en over persoonlijke groei. Zo trots op onze volwassen meiden, hun zelfbewustzijn, empathie en hun vermogen op terugblikken. 

Mijn lieve lezers ben ik dankbaar en wens ik liefdevolle dagen toe! 

Feeling happy in Austria!

IN VRIJHEID RONDDOLEN
“I also teach you to love yourself first. It has nothing to do with ego. In fact, love is such a light that the darkness of the ego cannot exist in it at all. If you love others, if your love is focused on others, you will live in darkness. Turn your light toward yourself first, become a light unto yourself first. Let the light dispel your inner darkness, your inner weakness. Let love make you a tremendous power, a spiritual force.” 

- Osho

We komen thuis in een gezellig huis met een versierde dennenboom in de achterkamer. Kerstlampjes branden, door een timer die ik erop gezet had voor vertrek naar Oostenrijk. Gelukkig hadden we de boom bijtijds bij een boer opgehaald en heb ik de kerstboom in m’n eentje opgetuigd voor vertrek. Normaliter wacht ik altijd om er een moment van te maken met het hele gezin. Iedereen thuis. Fotootjes erbij. Ik zou het nu, na de reis, niet meer kunnen opbrengen om het huis te versieren. Eenmaal thuis van onze wintervakantie heeft de wasmachine alweer twee keer gedraaid. Ik heb inmiddels ergernissen gehad over een doos vol kerstspullen, waaronder een kerstkrans, die verdwenen lijkt te zijn. Vorig jaar is de kerstversiering van ons huis een beetje langs me heen gegaan. Ik kan me van het ‘georganiseerd opruimen’ niks meer herinneren. Daarom dit jaar dan maar geen kerstkrans aan de voordeur. Geen kerstige servetringen. Ik heb geen zin om opnieuw te zoeken, of überhaupt iets anders te kopen. Twee doosjes gevuld met kerstverlichting voor buiten kunnen kennelijk naar de milieustort, de lampjes zijn er mee gestopt. Laat maar zitten. Ik heb zelfs geen puf om de kerststal uit Mexico met mooie aardewerken, beschilderde beelden neer te zetten in de voorkamer.  Eigenlijk zou ik überhaupt eens goed met aandacht naar onze kerstversiering moeten kijken. Plastic opruimdozen aanschaffen en duidelijke stickers op de zijkanten plakken waarop de inhoud genoteerd staat. Het enige waar ik nu tijd in wil investeren is eigenlijk de komst van onze oudste dochter over een paar dagen en alles wat met haar thuiskomst te maken heeft. Haar winterkleding ophalen uit de opslag. Haar slaapkamer in orde maken. Haar eerste maaltijd als we terugkomen van Schiphol. Vervolgens de uitgebreide gezamenlijke Kerstdiners. Een diner met mijn zus en onze uitgebreide gezinnen aan onze grote eettafel. Lijstjes voor menu’s en boodschappen die daarbij horen. Wat heb ik nodig om de kersttafel uitbundig te versieren voor ontbijt en diner? Kerstcadeautjes voor onze dochters onder de boom.

De relaxte tijd samen met mijn lief in Oostenrijk voelt op deze manier alweer een eeuw geleden. Het lijkt zo’n andere wereld op de foto’s die nu op de computer staan. Zo’n maagdelijk witte en vredige wereld. Imposante bergen om ons heen. Urenlang buiten vertoeven. Natuur. Saunabezoekjes. Een goed boek. Veel intieme diners met heerlijk eten en goede gesprekken. Verbinding. Door de drukte van het dagelijks leven thuis, vermoeidheid of dagelijkse sleur is het soms lastig om samen diepere gesprekken te voeren. De kleine week dat we er samen tussenuit gepiept waren betekende opladen voor ons. Elkaar weer zien met alle mooie eigenschappen en charmes. In een decennia-lange relatie is zoveel liefde opgebouwd. Mijn lief had behoefte aan een wandelvakantie en ik had hem alleen laten gaan. Hij zou er alleen maar een leukere partner van zijn geworden denk ik. Nu we toch samen waren vertrokken hebben we daar veel energie van gekregen. Ik vond het interessant om echt te ervaren dat hij ouder is geworden, het leven heeft hem veranderd. Inzichten. Levenswijsheid. Iedereen gaat verschillende ontwikkelingsstadia in zijn leven door. De vraag is natuurlijk of je in een relatie daarin mee kunt bewegen.  Wij zijn samen op ‘hetzelfde spoor’ gebleven. Door samen urenlang het besneeuwde dal wandelend te verkennen en een beetje te verdwalen tussen langlauf loipes, wandelpaden of door juist van de paden te geraken, voelden we ons kwiek. Van avontuur geproefd. Wij houden allebei zo van avonturen. Van in vrijheid ronddolen. Zonder plan. Zonder duidelijke routebeschrijving. Iets nieuws ontdekken. Gelukkig worden we ervan. Diep innerlijk geluk.

Winterwandern in Österreich!

HOT CHOCOLATE
“A rich steam rose and he took a sip. Sweetness flooded his tongue, followed by cream, sugar, spices, chocolate finer than anything he had ever tasted, dark and bitter and delicious.” 

- Laura Madeleine

Vandaag laten we ons door een nieuwe wandelroute verrassen. Auto geparkeerd bij een klein treinstationnetje. We vertrekken weer met onze stokken over een besneeuwd winterwandelpad. Ik droeg een dik gebreid vest bij vertrek vanuit ons hotel. Het miezerde echter zachtjes bleek buiten, gauw terug voor m’n waterdichte jas. Ik heb het telkens zo snel warm tijdens het wandelen. Eerst gaat m’n wintermuts af. Niet veel later gaat de rits van mijn jas een stuk omlaag. Wanneer we ergens stoppen om op de kaart te lezen waar we zijn, beginnen mijn brillenglazen altijd te beslaan. Een stuk verder toch maar mijn handschoenen uit. Zo gaat het elke dag. Vanmorgen trek ik zelfs mijn jas uit. De jas is voor de helft gevoerd met dons, veel te warm! Tijdens het wandelen breekt het wolkendek, voor het eerst dat we hier zijn, open. Knalblauwe lucht. Felle zonnestralen. Genieten. Wanneer we na een paar uur terug bij het stationnetje zijn zoeken we naar een Gasthof wat hoger in de bergen gelegen. Bijna alles gaat pas eind van de middag open. We rijden richting de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. Bijna vier kilometer hoog. De zon schijnt op de glinsterende toppen. Imposant. We zien waarschuwingsborden dat de weg erheen gesperrt is. We keren om, een beetje teleurgesteld dat we niet van een warme chocomel met uitzicht op de Glockner kunnen genieten. De auto geeft een andere route terug naar het hotel aan. We zijn een beetje verward. Dan moeten we wéér omkeren. ‘Wat wil dat ding nou!’ roepen we gefrustreerd. Totdat ik een Bäckerei, alias Konditorei, zie langs de weg. ‘Hier moeten we zijn!’ roep ik. Een bakkerijtje uit 1908 met de lekkerste handgebakken kerstkoekjes, vers gebak en zelfs originele Sachertorte uit Salzburg. Ze hebben ook romige warme choco met echte slagroom. We genieten enorm van de overload aan zoetigheden en van ons uitzicht op de Alpen. Klein wintergeluk. In het hotel ligt altijd een schaaltje met heerlijke verse kerstkoekjes bij de receptie en elke ochtend bij het ontbijtbuffet. Zo lekker, dat ik er dagelijks wat van meeneem naar de hotelkamer. Dit bakkertje verkoopt deze geglazuurde kerstkoekjes in de vorm van een ster! Natuurlijk nemen we die mee voor thuis. Heeft karma ons nou naar dit afgelegen bakkertje geleid? Of louter geluk?

We besluiten in één ruk naar huis te rijden. Gisteravond zaten we in zo’n ouderwets gezellig Gasthof. Ik wilde graag kaasfondue eten hier in Oostenrijk. In het skidorp Kaprun zijn veel restaurantjes. De meeste heel hip. Ook stadse menu’s. Ik ben zo nostalgisch dat ik minstens één keer een ouderwetse Wienerschnitzel wil voor avondeten. Als dessert Apfelstrudel of Germknödel. Bij het ontbijt typische Kaiserbrötchen of zachte pretzels met roomboter en zelfgemaakte bessenjam. Het liefst op de besneeuwde berg lunchen met Kaiserschmarren. Ook kaasfondue hoort in dit rijtje. We vroegen het aan de Nederlandse hotelreceptioniste Esther. Zij kende wel een restaurant dat kaasfondue serveert maar dat moet dan wel vooraf gereserveerd worden. Zo kwam het dat wij tweetjes gisteravond in een eeuwenoud pand, in een kneuterig Gasthof, op de bovenverdieping zaten te smullen van een pannetje kaasfondue. We waren het er daar over eens dat we van ons oorspronkelijke plan zouden afwijken om op de laatste ochtend nog een wandeling te maken. Zo komt het dat we na het ontbijt in de auto stappen. Het heeft gesneeuwd hoog in de bergen. De boomtoppen zijn weer wit. Onderweg hebben we natte sneeuw. Driving home for Christmas… Een wandeling was nu heel nat geweest. De dooi heeft ingezet. Een nieuw pak verse sneeuw laat op zich wachten. We hebben juist zulke mooie magische, winterse wandelingen gemaakt. Daar zijn we dankbaar voor. Mooiste herinneringen. We vertrekken om zonder overnachting terug naar huis te rijden. 

Having fun in the snow!

SNOWSHOEING
“I love snow for the same reason I love Christmas: It brings people together while time stands still. Cozy couples lazily meandered the streets and children trudged sleds and chased snowballs. No one seemed to be in a rush to experience anything other than the glory of the day, with each other, whenever and however it happened.” 

- Rachel Cohn

De vrouw achter de kassa van de kabelbaan geeft ons onvriendelijk aan dat die gondels pas over een paar dagen opengaan voor snowshoeing bovenop de berg. Wat jammer. Bij het toeristenkantoortje had de medewerkster geadviseerd deze gondel naar boven te nemen voor een mooie wandeling met snowshoes. We twijfelen of we zonder snowshoes evengoed naar bovengaan om te wandelen. ‘Dat kan niet’ geeft ze onbereidwillig aan ‘de wandelpaden moeten nog geprepareerd worden.’ Dan besluiten we in het dal, buiten het dorp, te gaan wandelen op onze snowboots. Er is een winterwandelpad zien we op de kaart. Een prachtige zeven kilometer lange route door een winterwonderland. Een Oostenrijkse mevrouw die haar hond daar uitlaat adviseert ons om ook een keer naar de golfbaan te gaan. Wintershoeing in het wild. Gewoon van de gebaande paden af. We vinden het een goed plan voor de volgende dag. We snijden die middag de mooie wandelroute op de helft af, want zeven kilometer door de diepe sneeuw struinen is erg vermoeiend. Ondanks dat de tijd lijkt te vertragen. Ondanks dat de zon af en toe door de bewolking piept. Ondanks dat de stilte bijna tastbaar lijkt - zeker wanneer we alleen de sneeuw onder onze voeten horen knisperen. Na een late lunch in het dorp ronden we de dag weer af in de ontspannende sauna in ons hotel. Mijn lief sluit weer sportief af met baantjes in het buitenbad. 

We parkeren de auto de volgende ochtend bij de golfbaan. Een helemaal verlaten parkeerplaats. Wel een elektrische oplader voor de auto dus die koppelen we vast aan. Voor het geval dat we hier niet mogen staan, dan hebben we toch een reden. Met de snowshoes en stokken uit de achterbak lopen we naar een houten bankje. Mijn lief komt er snel achter dat er met de geleende sneeuwschoenen van het hotel iets mis is. Er mist helaas een klemmetje. We gaan dus wel op pad; hij met alleen langlauf stokken, en ik ook nog op snowshoes. Alles is bedekt onder een witte donzige, glinsterende deken. Waar gaan we heen? We volgen eerst maar eens de rode rechtopstaande in de sneeuw gestoken palen die een langlauf loipe aangeven. We wandelen ernaast. Je mag niet op de sporen lopen. We komen weer een Oostenrijkse vrouw tegen die haar hond uitlaat. Ze ravot met de hond, liggend in de sneeuw. Ze adviseert ons mijn snowshoes te verstoppen (dan hoeven we niet terug naar de auto te lopen) en op snowboots verder te gaan. Ook hier is een winterwandelpad namelijk en die is makkelijker te bewandelen zonder zulke rackets. We begraven ze in de sneeuw tussen wat boompjes. Voor de zekerheid een takje rechtop in het sneeuwbergje om ze uiteindelijk terug te vinden. Met onze stokken lopen we over een prachtig wit pad in een witte, stille wereld. Winterbetovering. In de verte zien we heel soms een langlaufer. Hoge, besneeuwde bergen om ons heen. Enkele kabelbanen bewegen traag naar de bergtoppen. Mistwolken. Terug gaan we dwars over de velden. Mijn lief loopt voorop en stippelt het pad uit. Ik loop precies in zijn voetstappen, dat kost minder moeite. Alleen het geluid van onze stappen. Rust. Frisse berglucht. We voelen het in ons hart. Op de terugweg vinden we de begraven snowshoes weer terug. We rijden even de bergen in op zoek naar een Gasthaus voor een warme choco. Kronkelige weggetjes bestrooid met kiezeltjes om niet te slippen. Mooie uitzichten. Ook wel spannend in de sneeuw. Eenmaal terug beneden lunchen we in een dorpsrestaurantje, mét een warme choco. De eerste tijdens deze koude dagen. Terug in het hotel natuurlijk weer twee rondjes sauna en deze keer een massage voor mij. Mijn lief zwemt zijn inmiddels routinematige baantjes weer in de buitenlucht. 

Kaprun - 13 december 2023 

On our way in Austria

WINTERWANDELEN
“I wonder if the snow loves the trees and fields, that it kisses them so gently? And then it covers them up snug, you know, with a white quilt; and perhaps it says, "Go to sleep, darlings, till the summer comes again.” 

-  Lewis Carroll

Wanneer we in de ochtend in onze elektrische auto stappen zien we eigenlijk pas waar we zijn. Hoge hopen sneeuw langs de wegen. Sneeuw aan de schaduwkant van de beboste heuvels. Kort na ons vertrek deze ochtend rijden we de grens naar Oostenrijk over. Inmiddels zijn daar alle weilanden wit gekleurd. Reuzen van bergen om ons heen. Overal sneeuw. Geen winterzonnetje. Wel veel regen. Het is amper twee graden. Mist plakt aan de bergen. In de auto is het genoeglijk warm. Een gevulde thermoskan met thee aan mijn voeten. Nog in Beieren, vlakbij het Gasthaus waar we vannacht geslapen hebben, stapten we een supermarkt binnen. Ik wilde zo graag originele Lebkuchen meenemen nu we niet ver van Nürnberg waren. Thuis zijn we daar deze tijd rond Kerstmis zo dol op. Mijn eerste herinnering dat ik deze Duitse kerstkoeken proefde was toen ik in de eerste klas van de middelbare school zat. Ik kreeg een nieuw vriendinnetje en haar vader was directeur van een Duitse zeilbotenfabriek. Met Kerst kreeg hij Lebkuchen toegestuurd. Mijn vriendinnetje en ik pikten deze lekkere koeken als er na schooltijd niemand bij haar thuis was. Ze smaakten stiekem natuurlijk nog lekkerder! We namen natuurlijk ook Mozart kugeln mee nu we  toch in de Beierse supermarkt waren. En een pot lekkere Himmelbeer jam. We zijn voor het allereerst met de Tesla op vakantie. Geen gedoe met beperkte bagage of gewicht deze reis. Alle Duitse boodschappen hebben we ingeladen. Thuis had ik maar liefst twee winterjassen ingeladen, natuurlijk een paar snowboots voor mijn lief en een paar voor mij, en toen ik niet kon kiezen welke wintermuts ik mee wilde nam ik ze gewoon alledrie mee. Met bijpassende handschoenen. Ieder een dikke skibroek en een echt warm vest. In zo’n koffer past heel veel.  

Mijn lief wilde zich een week terugtrekken. In z’n uppie tot inzichten komen over zijn loopbaan waar hij op uitgekeken raakt. Wat zoekt hij precies in z’n carrière? Waar wil hij naartoe? Zit hij op de goede weg? Daarnaast is er heel veel om over na te denken wat er het afgelopen jaar met hém is gebeurd. We weten allemaal wat er met mij is gebeurd. Hij is door een diep dal gegaan. Heeft zich machteloos gevoeld. Veel verdriet gezien én gevoeld. Hij heeft zich heel kwetsbaar gevoeld. Angst om z’n maatje te verliezen. Hij heeft mij beschermd. Heeft híj zichzelf beschermd gevoeld? In een relatie ben je samen, maar je blijft twee autonome wezens. We hebben ontzettend veel van elkaar kunnen leren. Het idee om een week alleen op pad te gaan ontstond voor vertrek van onze maand in Borneo. Na de zomer had hij bepaald dat het een wandelvakantie werd. Later zou hij bepalen waarheen hij zou gaan (Oostenrijk) en nóg later wanneer hij zou gaan (december). Het werd dus winterwandelen in de sneeuw. Onlangs vroeg hij mij mee. ‘Gezelliger’ zei hij. Sinds gisteren zijn we in de besneeuwde Alpen. IJskoud buiten toen wij gistermiddag in de warme sauna van het hotel zaten. Mijn lief ging in het pikdonker baantjes buiten zwemmen. Ik heel zen binnen op een relaxbedje  met een kop thee en een tijdschrift. De laatste korte dagen voor Kerstmis kiezen wij voor rust, heilzaamheid en bezinning. Vandaag gaan we met een gondel de berg omhoog. Snowshoeing. Samen. 

Kaprun - 11 december 2023

Reading funny Sinterklaas poem of youngest daughter!

PIJN VOELEN
‘Het gaat erom dat als je pijn hebt, je erover mediteert, schrijft, leest, praat: dat je het vóélt.’

- Lisanne van Sadelhoff

De laatste dagen van november, de eerste dagen van december. Guur weer. Vroeg donker. Natte sneeuw. Droge sneeuw. Exact een jaar geleden ging ik een traject in met wel een miljoen vragen. Ik schreef alle vragen in een boekje. Wanneer ik het nu, na een jaar, teruglees zie ik al die behoeften en misschien wel smeekbeden aan de artsen. Bij het lezen voel ik onder al die onwetendheid de angst. Wat gaat er met mijn lijf gebeuren? Krijg ik veel pijn? Zal ik erg misselijk worden en hoe ga ik daarmee om? Hoe lang voordat dit weer voorbij is? Allemaal vragen waarvan ik de antwoorden zou ontdekken in de maanden die erop volgden. De kennis die ik nu wel heb. Het was destijds Sinterklaastijd waardoor de Sint me er elk jaar aan zal herinneren. Van lootje trekken tot surprise maken. Zeker het vieren van Pakjesavond zelf. Zelfs waar ik die bewuste avond zat zal ik niet vergeten. Ik had mijn allereerste behandelingen van de twee therapieën vlak voor de verjaardag van Sinterklaas gehad. Aan de buitenkant is op de foto’s van die avond niet echt veel meer te zien van mijn behandelingen anders dan een iets verdikte hals aan de linkerkant. Ik had een flinke bacteriële infectie in mijn hals opgelopen waarvan ze de juiste bacterie niet konden vinden. Toen ik op zondagmiddag beroerd bij de spoedeisende hulp terecht kwam was het kantje boord. Mijn hals was helemaal geïnfecteerd. Door mijn allergie tegen penicilline was het een hele zoektocht naar een werkend antibioticum. Ik bleef maar pillen slikken die ik nauwelijks door mijn keel kreeg. Kokhalzen. Een ramp. Na een paar weken dagelijks masseren onder de douche (het was opengebroken) bleek het om een heel exotische bacterie te gaan. Net op tijd voor de start van de behandelingen was de infectie gelukkig opgelost. Op de foto’s van het avondje van Sinterklaas zien we ook tranen door een emotioneel gedicht dat raakte. Alles was toen zo onzeker. Wij vóelden ons zo kwetsbaar. En onstabiel, verdrietig, emotioneel. Tranen zaten hoog. Afgelopen week had ik weer eens een bezoek aan het Erasmus ziekenhuis. Controles zijn nu nog maar om de vier maanden. Ik zag de eerste opgetuigde Kerstbomen staan. Dat betekent dat ik er al meer dan een jaar rondloop… Hoe anders is mijn situatie een jaar later. De onzekerheid is zo goed als verdwenen. Soms steekt het de kop op. Ik heb het slopende traject aangekund. Het was helaas aanzienlijk zwaarder dan dat ik toen dacht. Toch ben ik voorbij mijn slachtofferrol gekropen. Ik heb de situatie van toen kunnen aanvaarden zoals hij was. De realiteit toe kunnen laten. Steeds in het nu gebleven door mijn lijf goed aan te voelen. De controle bij de arts was weer goed. Ik ben gezond. Ik voel me goed. Er zijn nog wat losse eindjes zoals goed kunnen kauwen, oedeem in mijn hals, weinig speeksel en neuropathie in mijn linkerduim. Toch heb ik zoveel vertrouwen in mijn lijf. Ik ben heel erg trots op mijn lichaam. Het herstel. De veerkracht! Groots is mijn gevoel van dankbaarheid. Hoe anders vierden wij dit jaar Pakjesavond. Met één dochter minder in de huiskamer, een schoonzoon meer. Uiteraard weer stiekem gedoe met gesloten slaapkamerdeuren. Opgespaarde kartonnen dozen en kranten. Verfresten in de wastafel. Toneelstukjes om te verhullen wie je had getrokken. Vooral veel lol. Geen verdriet en  geen angst. Échte ontspanning. Rust. Dat is ons allergrootste cadeau van Sinterklaas.

Het heerlijke avondje begon ermee dat het vriendje onderweg op straat z’n gedicht was kwijtgeraakt. Hij heeft nog gezocht buiten. Helaas. Gelukkig had hij het document bewaard en kon zijn moeder het nog even doorsturen op zijn telefoon. De vijf surprises waren stuk voor stuk gelukt en toepasselijk voor de gelukkige. Alle surprises opgesteld in de voorkamer. Een NS trein, een zeecontainer uit Colombia, een big, een kruidentuintje en een Grand Prix. Nu ontdekten we pas wie wie getrokken had. Niemand had het goed geraden. Allemaal trots op ons resultaat. Na het avondeten bepaalden we met een dobbelsteen de volgorde van uitpakken en voorlezen. Ik kreeg een kruidentuintje van jongste met onder elk kruiden-naambordje een cadeautje vastgeplakt. Heel creatief. Jongste dochter kreeg de NS treinwagon van haar zus vanwege alle vertragingen op het traject tussen Breda en Maastricht. Mijn lief kreeg van het vriendje een Grand Prix met heuse speelgoedautootjes en race details waarbij zijn naam met fotootje op één stonden. Mijn lief las het bijbehorende gedicht op de mobiel van het vriendje. Dat deed niks onder aan de pret. Mijn grote roze big voor het vriendje viel ook in de smaak. De volgende dag kreeg ik een berichtje van zijn moeder dat de surprise een mooi plekje krijgt in de schuur waar hun twee biggen Spek en Sproetje wonen. Mijn lief overtrof iedereen door in een geknutselde zeecontainer een drugspakket te verstoppen waarin een zelfgemaakte houten 3D foto van Vrouwe Justitia zat. Twee avonden lang had hij met liefde kleine houtjes gezaagd en geschuurd. Voor middelste dochter die bij het Openbaar Ministerie werkt. Élk Sinterklaasavondje met typische Sinterklaaslekkernijen brengt zoveel gezelligheid en pret. De open haard gaat aan. De televisie juist niet. Daarvoor in de plaats zingt V.O.F. de Kunst Sinterklaasliedjes. We luisteren traditioneel naar elkaar’s gedichten. Sommigen zijn hilarisch. We lachen altijd veel. Oók vorig jaar. Oudste dochter werd deze editie wel gemist.… Ondanks dat zij wél van iedereen wist wie wát had gemaakt, zelfs tips voor ideetjes had gegeven. En ondanks ons ‘Sint overlevingspakket' dat we hadden verzonden. Gelukkig was er een nieuwe dynamiek deze knusse avond omdat het vriendje dit jaar voor het eerst meedeed. Ik zat ook op een andere plek. Dat we in afwachting waren van sneeuwvlokken gaf een extra romantisch tintje aan het winterse avondje. 

Zwarte Pieten!

ENERGETISCHE WINTER
“I cannot endure to waste anything so precious as autumnal sunshine by staying in the house.”

- Nathaniel Hawthorne

Onlangs tijdens mijn yogales hoorde ik dat op zes november de energetische winter al begonnen was. Een straaltje herfstzon piepte de yogazaal in. Ik herken dat wintergevoel wel in mijn lijf. In de winter is alles in rust. De bomen en planten hebben hun energie diep in hun wortels teruggetrokken. De natuur is al in winterslaap. Ze wacht af, rust uit van het afgelopen jaar en bouwt krachten op voor een volgende. Wij mensen ook hoor. Mijn lichaam, mijn denken en mijn gevoel doorlopen evengoed het ritme van de natuur. Ik voel me ermee verbonden. Ik heb deze herfst zó genoten van de bonte kleuren buiten en de herfststormen. Het blad was in één week van de grote beukenboom voor ons huis gevallen. De bergen gevallen beukennootjes bij de voordeur en het warme herfstlicht buiten. Prachtige lila zonsopkomst in de voorkamer, een regenboog onderweg. Afstemmen op de winter betekent voor mij meer rusten, reflecteren, bezinnen en vertragen. Het omarmen van de gebeurtenissen van het afgelopen jaar, het dankbaar accepteren van de lessen die het leven me bracht. Het stilstaan bij wie ik ben en wat er echt toe doet. Praktisch betekent dat doordeweeks met een boek of een tijdschrift op de bank met een warme chocomel of hete kop thee. Verstilling. Tijd en ruime waarin er niets moet. Poezen komen altijd in de buurt liggen soezen. Stilte in huis. In de avond val ik bijna altijd in slaap op de bank. Cocoonen. Het wordt buiten donker, koud en stil. Sneeuw is al gevallen, aankomende dagen wordt er meer sneeuw verwacht. Het knus en comfortabel maken staat in dit seizoen voorop. Ik houd mijn dikke geitewollen sokken, een warme trui en een zachte deken (een soort poncho die ik over mijn hoofd kan dragen) binnen handbereik. Ik start vrijwel elke dag op met een yogales, mijn binnenwereld krijgt daar aandacht. Meditatie. Na de yogales soms een kop thee met een yogamaatje waarbij we meestal reflecteren op de les. Aandacht voor het onderbewuste. In onze maatschappij is het normaal om alle seizoenen door te blijven rennen. Misschien juist wel in de winter met alle feestdrukte. Natuurlijker zou het zijn om wat meer tot stilstand te komen. Ook mijn lief en ik hebben de maanden november en december volgeplande weekends. 

Afgelopen weekend brachten we bijvoorbeeld samen met vrienden door die we al meer dan vijfendertig jaar kennen. We waren achttien toen we elkaar leerden kennen. Kinderen nog. We waren bij elkaars afstuderen op de Vrije Universiteit geweest. Bij elkaars huwelijken. Bij elkaar op kraambezoek na de geboortes van elkaars kindjes. Kinderverjaardagen. We kennen elkaars ouders. En een aantal jaren geleden waren we ook op elkaar vijftigste verjaardagsfeest. Een ontmoeting in een hotel in de bossen van Eerbeek. Op steenworp afstand van de Veluwe. Samen op vrijdagmiddag borrelen terwijl we onderweg regenbuien, storm, een regenboog en een flinke hagelbui hadden. De witte hagelsteentjes riepen hetzelfde gevoel bij me op wat de eerste sneeuw ook bij me oproept. Sereniteit. Het meest winterse onderweg was dat de verwarming van de elektrische auto het niet deed. We koukleumden ons in een kleine twee uur naar het hotel. Onze vrienden waren er nog niet toen we in het donker arriveerden. Ik haalde gauw een waterkoker en twee mokken bij de receptie om op te warmen met een hete kop thee op de kamer. Toen ik terug op de hotelkamer kwam stond mijn lief op te warmen onder de douche. Onze vrienden kwamen kort na ons binnen en een half uur later zaten we gezellig te kletsen in de bar met een drankje en een borrelhap. We hoefden de deur niet uit, we dineerden ook in het hotel. Na een uitgebreid en langdurig ontbijt de volgende ochtend trokken we er op uit. Eerst een wandelingetje door de parkachtige tuin naar het oude landhuis achter ons hotel gelegen. Sinterklaas en z’n Pietjes vierden daar een leuke dag. Vervolgens een gezellige Winterfair in Oosterhuizen met veel kraampjes met ambachtelijke spullen. Ik heb er een oude houten speculaasplank gekocht (waar ik zondag twee gelukte grote speculaaspoppen mee heb gebakken). Lunch deden we daar onder een met zeil overdekte eettent, naast een podium waar een paar uur later een band op zou treden waarbij gedanst kon worden. Zo lekker kneuterig, ik zag alle dorpsgenoten uit de buurt al bij elkaar staan aan statafeltjes. We aten verse erwtensoep van de plaatselijke slager en broodje bratwurst. Koude handen, winterjassen aan en ik een warme muts op. Af en toe flinke regenbuien. Een paar kilometer verderop in het mooie landschap was nóg een Kerstmarkt, in Beekbergen. Gezellig met z’n vieren trokken we over de tweede markt. Een mannenkoor dat in dialect zong. Veel antiek werd er verkocht. Vintage ook. Mijn lief vond een jaren ’70 nepbontjas voor mij. De hippiejas paste precies en ik voelde me net Agnetha Fältskog, van Abba. De kleur paste toevallig bij de outfit die ik die dag aanhad. Ik nam hem mee naar huis. Na een warme chocomel met slagroom, in een warme oranjerie waar een vrouwenkoor kerstliederen zong en wij opwarmden, namen we afscheid van elkaar. Het was echt gezellig, veel gelachen maar ook volwassen, serieuze gesprekken gevoerd. Over ziekte en herstel, mantelzorg, onze katten en onze kinderen. Wij reflecteerden met onze vrienden. Open staan en luisteren naar elkaars innerlijke wereld. Vaak doen we het tegenovergestelde in deze drukke maar gezellige periode. In een maatschappij die elke dag een race voert tegen de klok.  In onze weekends trekken mijn lief en ik erop uit. Doordeweeks heb ik de mogelijkheid én durf ik toe te geven aan m’n natuurlijke neiging om me terug te trekken in huis met een warme kruik op schoot, vaak een poes erbij. Sowieso houd ik van een warme sfeer creëren in huis: een kaarsje branden, omringen met inspiratie van een goed boek, mooie muziek of een goede film… Laat de sneeuw de komende dagen maar komen!

A stolen moment at the Christmas market...

MAASTRICHT
‘Ik wil eindelijk worden wie ik ben, niet wie ik altijd dacht dat anderen wilden dat ik was.’

- Griet Op de Beeck

Door de commotie van de afgelopen veertien maanden waren we bijna vergeten dat we nog een tweede rechtszaak hadden lopen tegen de vorige huurbaas van onze dochter in Maastricht. Tot we afgelopen week het eindvonnis ontvingen van de advocaat. We hadden gelijk gekregen dat een jaarcontract gewoon tussentijds per maand opgezegd kan worden. De huurbaas wilde in eerste instantie nog tot een jaar huur ontvangen en had daar een flinke boete over verrekend, omdat dochter niet had betaald. Ze moest volgens hem ook een jaar servicekosten betalen. Omdat de stukken daarvoor ontbraken (het was echt natte vingerwerk van hem) en omdat hij kosten had berekend voor de huur van de geiser en een storingsabonnement terwijl die kosten juist voor de verhuurder zijn, had de rechter dat weggewuifd. De verhuurder heeft notabene zelf een loodgietersbedrijf en belazerde zijn studentenhuurders met nepfacturen. Echt een horror huurbaas met alles wat hij geflikt heeft. Ook had hij in de facturen gesjoemeld bij kopjes als rioolrecht en zuiveringsheffing. Hij had aan de rechter verklaard dat we de kamer niet netjes hadden opgeleverd dus daar had hij ook maar een factuur voor gefabriceerd. Uiteraard hadden wij foto’s in het geding gebracht dat de kamer helemaal in orde was. We waren notabene op de laatste middag voor oplevering met haast naar Maastricht gereden om de muren en deur opnieuw te schilderen, raamfolie, gordijnen en nieuwe vloerbedekking te verwijderen en gaatjes te vullen. Speciaal om die reden! Er volgde uit de berekening van de kantonrechter dat hij niks met onze dochter kon verrekenen en de verhuurder de borg van twee maandhuren met rente moest terugbetalen. Hij heeft de rechtszaak verloren en heeft zelfs de kosten van de procedure moeten betalen! We hebben gejuicht en in onze handen gewreven. Gerechtigheid. Wat zal het narcistische mannetje dit vonnis met gespannen kaken hebben ontvangen. Bij de eerste rechtszaak, destijds van middelste dochter, moesten we het gebroken ruit betalen omdat wij niet konden aantonen dat de verhuurder het had gebroken tijdens werkzaamheden. Ook toen werden alle servicekosten en facturen kwijtgescholden. De kosten van het raam werden verrekend met de borg die hij ons terug moest betalen zodat wij nog een klein bedragje aan hem moesten overmaken. Dit keer heeft hij ons fors betaald.

Vanuit ons gezellige Airbnb net buiten Maastricht reden mijn lief en ik op zaterdagochtend naar het nieuwe studentenhuis van jongste dochter. Onze twee dochters en vriendje van jongste hadden daar geslapen en hadden de ontbijttafel al gedekt. De croissants in de oven en de thee waren net klaar. Na ons ontbijt kwam een huisgenootje gezellig bij ons aan tafel schuiven. Ze had als verrassing echte Bossche bollen meegenomen van bakkerij de Groot. Met shawls, mutsen, handschoenen en paraplu’s vertrokken we vervolgens, met z’n zessen opgepropt in de Tesla, naar Valkenburg. Gelukkig was het maar een dik kwartier rijden naar het sfeervolle vestingstadje aan de voet van de Goudsberg. Bij aankomst was het nog droog. We wandelden langs de gezellige kerstmarktstalletjes in de stad naar de ingang van de Gemeentegrot, midden in de stad. In de gangen van de mergelgrot was een spectaculaire kerstmarkt. Wij hadden vooraf tickets aangeschaft. Eerst even een stop bij de openbare toiletten op een groot plein. Er was een man voor ons pardoes het toilet ingestapt vóór de automatische spoelbeurt. We deden er al een beetje lacherig over. Straks komt hij zeiknat met wild haar uit die deur verschijnen! Dat gebeurde niet en na hem werd het toilet inderdaad goed gespoeld met water. De deur ging zonder te betalen open. Een beetje verward stapte jongste dochter erin. Plots hoorden we een gil binnen en schoof de deur open. Dochter zat nog op de pot. Haar vriendje zag het tafereel aan maar bleef als versteend staan kijken. Wij schoten meteen naar de open deur en gingen er lachend met onze armen en benen wijd voor staan om de inkijk te blokkeren. Het leek wel een scène uit Bananensplit! Dochter vertelde achteraf dat het licht ineens uit ging en de deur opende. Hilarisch! Ik ging ook nog even terwijl manlief en dochter de deur barricadeerden. Inmiddels kwam er een Engels stel achter ons in de rij staan. We legden de consternatie uit en waarschuwden ze met veel humor welk risico ze liepen. We wandelden weg richting de grot en toen ik achterom keek schoot ik enorm in de lach. De vrouw zat binnen en de Engelsman stond wijdbeens met z’n jas opengesperd en armen gespreid voor de deur te lachen. Later zagen we het stel in de rij voor de grot nog een keer terug. Het bleef dolkomisch. De kerstmarkt in het eeuwenoude gangenstelsel van de grot was erg sfeervol met muziek, duizenden kerstbomen langs de wanden en veel gezellige kramen. En lekker droog. Inmiddels regende het pijpenstelen. Toch met de kabelbaan naar de bergtop. Het schemerde, waaide en motregende dus we hadden ons goed ingepakt. Dat benadrukte de winterse sfeer nog meer. Helaas was de rodelbaan boven wegens het weer gesloten, maar er was een houten skihut neergezet met beslagen ramen en binnen een gezellige drukte en warme kachels. Met een warme chocomel en natte shawls en handschoenen over de radiatoren warmden we ons weer op. Terug in het donker in de gondel keken we in het dal naar het sfeervol verlichtte kerststadje. Het avondeten was smaakvol en reuzegezellig met al die jongelui. Naast het restaurant was een mooie plek achter de dranghekken om naar de kerstparade te kijken. Een optocht van dansende, verkleedde kindertjes, wat wagens met veel lichtjes en kerstmuziek. De Kerstman en de burgemeester zaten samen op een rijdende arrenslee. Vrolijke afsluiting van een lange dag. Zondagochtend hadden we een videocall met oudste kind in Singapore gepland tijdens ons ontbijt in het studentenhuis. Ze had ons Sinterklaaspakket inmiddels ontvangen en wilde hem uitpakken in onze aanwezigheid. Een lang gedicht en een persoonlijke kaart. We moesten keihard lachen toen ze de meest platte chocoladeletter uit haar leven zag. Gesmolten in de tropen en platgedrukt door de superstevig dicht getapete doos die niet dikker mocht zijn dan drie centimeter. Ook de chocolade kikkers en muizen waren wat platter dan normaal aangekomen. Na een kort bezoek aan het zeer zonnige Maastricht zijn we halverwege de middag naar huis gegaan. Uit nieuwsgierigheid reden we nog even langs het oude studentenhuis van de horror huurbaas. Er was net iemand aan het verhuizen…. 

Dinner with my aunt who will turn 93 next month!

EEN STAPJE | DEEL 2
‘Iedereen vraagt “Hoe was je dagje?” of “Ga je nog iets leuks doen dit weekend?” Echt: who cares? Waarom vraag je aan mij of ik iets leuks ga dóén, waarom wil je niet weten wie ik bén? Het maakt niet uit wat ik ga doen, ik heb een heel innerlijk leven. Vraag dáár dan naar.’

- Stella Bergsma

Het was noodweer. Vroeg donker. Harde wind die door de straten joeg. Regen tegen de huizen. Herfstweer. Binnen heel korte tijd hebben veel bomen hun bladeren losgelaten. Ik vertrok vroeg in de avond netjes gekleed voor een avondje theater naar mijn auto. Ik rende, want ik had mijn haar fraai verzorgd. Bij mijn nieuwe collega-vrijwilliger stapte ik uit en belde ik aan. Zij had heel praktisch een regenjas met capuchon aangetrokken. Eronder mooie kleding. Samen vertrokken we in haar auto om ons avontuur aan te gaan. Zij werkt zo’n anderhalf jaar bij de stichting, toch was dit pas haar derde uitje. Ze wordt als arts (met vervroegd pensioen) steeds vrijwillig uitgezonden naar Afrika om daar goed werk te doen in ziekenhuizen. In het donkere weer over de natte, spiegelende asfaltwegen volgden we haar gps naar het eerste adres. Gelukkig waren we met z’n tweeën, het was een behoorlijke uitdaging in een gebied waar we beiden de weg niet kenden. Deze senioren mevrouw woont in een eengezinswoning aan de andere kant van de stad. Wat een dametje! Ze liep heel vief en vlot met me mee door het herfstweer naar de auto. Ze rijdt zelf nog auto, óók in het donker, ze kon ons goed op weg helpen naar het volgende adres. Een appartementencomplex in een dorp niet ver er vandaan. Deze mevrouw stond al bij de verlichtte receptie te wachten op ons. We kwebbelden onderweg wat in de auto. De dames zijn heel sociaalvaardig. Geen van beiden weduwen zijn van oorsprong Brabants. Een chique, stadse tongval. De auto pal voor de deur van het theater geparkeerd wandelde ik met ze mee naar de ingang. Daar wisten ze van onze komst. Twee tafels met bordjes van onze stichting erop stonden uitnodigend klaar. Mijn collega parkeerde de auto, ik vergezelde de dames naar de garderobe. Een andere collega kwam ook met drie tachtigplussers aanlopen. We kregen iets te drinken. Twee schaaltjes bonbons erbij. Er werd geanimeerd gekletst. Ze gaan allemaal al vaker avondjes uit met de stichting. Ze gingen vroeger ook uit naar theater en museum. De levenslustige dames zagen er netjes en heel verzorgd uit. Twee zijn een beetje hardhorend en kregen een gehoorondersteuning van het theater. We gaven onze bestelling door voor ná de voorstelling en vertrokken toen naar de zaal. Zo blij verrast over de gastvrije ontvangst door het theater.

Op de eerste en tweede rij van de zaal genoten we van het aangrijpende verteltheater van Renée Coralie van Beek. Zij trad in haar eentje op en vertelde, soms geëmotioneerd, haar eigen verhaal over haar verliefdheid op de Afghaanse vluchteling Ayoub. Ze ontmoette hem toen ze Nederlandse taalles gaf in een noodopvang in Leiden. Ze vertelde haar verhaal zo intiem - nu zaten we ook wel heel dichtbij het podium - met gebruik van oogcontact waardoor ik het gevoel had dat ik naar het persoonlijke verhaal van een vriendin zat te luisteren. Ze raakte me. Het toneelstuk, dat een uur duurde, toonde de treurige achterkant van het Nederlandse asielbeleid. Ik heb er zelf nooit bij stilgestaan wat het menselijke van asiel aanvragen eigenlijk precies inhoudt. De riskante oversteek uit je gevaarlijke land (de rubberbootjes), zonder de taal van je nieuwe land te kunnen spreken je verhaal proberen te doen. Ayoub’s advocaat kwam niet opdagen bij de eerste, belangrijkste afspraak met de IND. Zijn tolk sprak zijn taal niet… Die arme man, en later het arme koppel, dat niks begreep van de procedure. Ondanks dat Renée notabene Nederlandse is en de taal goed behendig is. Het was een verhaal over dat wat je niet in de krant leest. Over de voortdurende angst om elkaar kwijt te raken. Over hoe hoop te houden in een uitzichtloze situatie. Wij vonden het persoonlijke verhaal allemaal heel indrukwekkend. Nooit geweten dat Nederland met z’n regeltjes eigenlijk verre van gastvrij is. Dat iemand die asiel zoekt steeds moet verhuizen van opvang naar opvang en dat hoor je maar één uur van te voren. En als je dan bijvoorbeeld een fiets hebt in het asielzoekerscentrum, dat je die dan moet achterlaten want niemand verhuist die fiets voor jou. Het voelde allemaal heel oneerlijk. Geen uitleg voor diegenen die het moeten ondergaan. Hoe kom je dan snel achter al die regeltjes? Vaak blijken ze dat pas achteraf te horen…. Ze vertelde zulke persoonlijke dingen zoals dat ze hun zoontje de superhollandse naam Kees hebben gegeven, een naam die zijn vader niet eens goed kan uitspreken. Ik vind dat heel treurig. De reiskoffer die Ayoub kreeg bij aankomst in Nederland om z’n spullen in te doen bleek later dezelfde koffer van Renee’s vader die hij eerder gedoneerd had aan het goede doel. Voorbestemd? Na de voorstelling stonden onze drankjes klaar op dezelfde tafels. Dit keer twee schaaltjes met nootjes erbij. We praatten na over de voorstelling. Ik merkte op dat deze krasse dames uit een bepaald milieu komen. Een aantal hadden meer dan een halve eeuw geleden een carrière gehad ondanks trouwen en kindjes krijgen. Eén dame vertelde dat haar moeder het allemaal niet nodig vond voor haar dochter. ‘Iedereen zal denken dat je man je niet onderhouden kan.’  Haar moeder schaamde zich voor haar dochters carrière. Deze kittige tachtigplussers hebben behoefte aan gezelschap, willen de deur uit, de wereld verkennen. Sociale activiteiten ondernemen. Energie krijgen. Mijn collega en ik hebben na de borrel beiden deelnemers weer netjes bij de voordeur afgezet. We reden samen naar huis. Kletsten nog even na terwijl de regen op het dak van haar warme auto tikte. Ik heb die avond mooie, zelfstandige vrouwen ontmoet. Én we hebben ook nog genoten van een prachtig toneelstuk. Ik ben blij met mijn keuze voor dit werk en kijk al uit naar mijn volgende ‘opdracht’. 

Enjoying lunch with good friends!

EEN STAPJE
“Opportunities are like night owls. They like to streak naked and howl at the moon. A lot of success in life comes down to luck. So put yourself in a position to get lucky. Because you know what happens if you don't go out? Nothing.” 

-  Ari Gold

Elke dag merk ik dat ik mijn energie weer beetje bij beetje terug krijg. Minder moe. Lezen gaat steeds beter. Ik heb deze herfst maar liefst zes appeltaarten gebakken! Ik wil iets met deze nieuwe energie. Een activiteit zoeken. Buiten de deur. Een betrekking met meerdere dagdelen vind ik eigenlijk alweer te veel. Te spannend dat ik het niet kan terugdraaien. Mijn dagen zijn namelijk elke dag gevuld. Op mijn manier druk. Doordeweekse dagen gevuld met vriendinnenbezoekjes, boodschappen doen, oedeemtherapie, yogalessen die ik als hersteltherapie beleef, blijven hangen voor een kop thee met mijn yogamaatjes, boeken lezen en mijn huishouden. Weekends gevuld met leuke uitstapjes, twee dochters in huis, vriendenbezoek, wandelingen in de natuur of juist comfy op de bank. Terugkerende ziekenhuisbezoekjes zijn tegenwoordig nog maar om de vier maanden. Alhoewel ik deze maand toevallig weer drie afspraken in het Erasmus heb. Een paar weken terug viel mijn oog op een vrijwilligersstichting die met senioren werkt. Bij senioren ligt mijn hart. Met mijn studie ergotherapie, die ik zomer 2022 afgerond had, is het niet mogelijk om met de spaarzame uren die ik nu wil werken een baan te vinden. Dat komt later wellicht weer. Ik zet mijn zinnen voorlopig op vrijwilligerswerk. Een stapje in de richting naar terugkeer in de maatschappij. Betekenisvol bezig zijn. Alhoewel ik dat niet als een gemis voel. Ik voel me juist heel betekenisvol voor mijn vriendinnen, yogamaatjes en buurvrouwen om me heen. Ik zoek zingeving door een kleine bijdrage te leveren aan de maatschappij. Tegelijkertijd zoek ik voor mijzelf een zinvolle tijdsbesteding. Ik belde het nummer dat ik op de website van de stichting vond en had een lang en fijn gesprek met Manon, de regio coördinator. Ze woont in Zeeland en is verantwoordelijk voor Brabant en Zeeland. Ze maakte mij enthousiast met haar uitleg en zij werd enthousiast van mij als geschikte kandidaat als gastvrouw. Ze zou mijn gegevens doorspelen aan de locatie coördinator in Breda, met haar zou nog een ontmoeting plaatsvinden. ‘Kat in ’t bakkie’ dacht ik na het fijne gesprek en de beloften die ze me deed. We zouden elkaar een keer ontmoeten bij een grotere productie van een musical bijvoorbeeld, meestal komt ze dan ook kijken en kennismaken met de nieuwe vrijwilligers en de senioren. De locatie coördinator Riet was op vakantie. Ik had geduld en twee weken later stuurde ze me overdag een sms-berichtje met de vraag of het beter voor me was in de avond te bellen. Ik sms-te haar terug dat ik juist overdag goed bereikbaar ben. Geen reactie meer. Een week later stuurde ik nog maar een SMS-je. Oh, ze had er niet meer naar gekeken, maar we spraken af dat ze op een dinsdagochtend voor twaalf uur zou bellen. Ze belde niet, ik belde zelf maar. Geen antwoord, later belde ze me terug. ‘Jij belde mij?’ vroeg ze me. Ik herinnerde haar eraan dat we een belafspraak hadden. Ze had het heel druk, want ze was na haar vakantie ook een lang weekend weg geweest. Oké. Toen begon ze te vertellen dat ze eigenlijk niemand nodig had, alhoewel…mijmerde ze hardop…misschien als reserve voor vakanties. Ze vertelde dat een kandidaat de week ervoor tijdens een gesprek met haar zich alsnog terug getrokken had. Of ik nog wilde afspreken? Ik was ontgoocheld. Wilde ze me soms ontmoedigen? Ik vertelde dat ik een heel lang en fijn gesprek met regio coördinator Manon had gehad en reeds wist wat de vacature inhield. Ik zag mezelf nog niet afhaken. ‘Je bent zeker alleen ’s avonds beschikbaar?’ vroeg ze daarop. ‘Nee, ik ben juist overdag goed beschikbaar’ reageerde ik. 

Of ik die donderdag dan zou kunnen voor een ontmoeting vroeg ze - ik kan alle dagen eigenlijk wel antwoordde ik maar weer. Ze wilde die donderdag toch maar niet, die vrijdag ook niet want dat was haar golfdag. De moed begon me een beetje in de schoenen te zakken. De week daarop kon ze een gaatje maken. Ik maakte ondanks m’n ergernisjes toch een afspraak. Mijn vriendinnen en mijn lief hadden veel twijfels. Eigenlijk ontraadden ze mij te gaan. Mijn nieuwsgierigheid won het van de ergernis. Bij de ontmoeting twee weken later bleek ze een aardige vrouw van vierenzeventig jaar waarbij dit werk eigenlijk over het hoofd groeide. Ik had niet anders verwacht. Ze sprak niet meer over ‘reserve voor vakanties’ maar daarentegen noemde ze twee keer dat ik haar opvolger zou kunnen worden. Ze zou er mee stoppen. Ik heb aangegeven dat dit mijn eerste voorzichtige stapje terug in de maatschappij was en dat ik eerst wil kijken hoe dit gaat qua energie. Riet liet me het online systeem zien en hoe ik mezelf kan inplannen. Morgen word ik ingewerkt. Als gastvrouw bij een stichting voor senioren die nog graag uit willen naar theater, concert of museum, maar dat een hoge drempel vinden. Meestal omdat ze alleen zijn komen te staan of het lastig te regelen vinden met een rollator of rolstoel. Via deze stichting worden ze thuis opgehaald en bij het theater gebracht. Ik kijk er naar uit om weer met senioren te mogen werken en als cadeautje mag ik mee naar de voorstelling!

Unexpected concert last week of Danny Vera!

EEN CONCERT CADEAU
‘Here we go

On this roller coaster life we know

I can travel all the road, you see

'Cause I know you're there with me

'Cause I know, oh I know

You're there with me’

- Danny Vera

Plots krijg ik midden op de dag een bericht op mijn telefoon dat er twee tickets te koop zijn. Voor vanavond! Ik probeer al een week lang via een website, die concertkaartjes doorverkoopt van mensen die er vanaf willen, twee kaartjes te kopen voor de concertreeks van Danny Vera in de Oostkerk. In Middelburg. Deze kaarten voor een serie van twaalf concerten waren in april binnen drie minuten uitverkocht. Het enige dat ik kon doen was tot kort van tevoren afwachten of er kaartjes aangeboden werden. Afgelopen week vond het eerste concert van de reeks in een koepel van een kerk in zijn woonplaats plaats. Heel klein. Danny met zijn gitaar, kleine liedjes en persoonlijke verhalen. In een kleine sfeervolle kerk. Middelburg is een uur rijden vanaf Breda. We kennen Middelburg een beetje, omdat onze dochter er drie jaar gestudeerd heeft. We kamperen daar zomers wel eens met onze hippiebus op een boerderijcamping. We kwamen Danny daar ook een keer tegen toen hij op de fiets met zijn dochtertje in een zitje aan het stuur naar het strand fietste, en wij net terug kwamen. Hij zei spontaan gedag. Danny Vera geeft met zijn orkest na de zomer van 2025 ook een concert in Ziggo Dome in Amsterdam, dat vind ik persoonlijk veel te massaal. Ik dacht zelf meer aan Poppodium013 in Tilburg waar hij in december zijn nieuwe plaat promoot. Een concertzaal waar maar een paar honderd man in kan. Klein. Intiem. Ook uitverkocht… Vandaag is het na een week steeds berichtjes te ontvangen van beschikbare kaartjes waarbij ik telkens te laat was, tóch gelukt in de Oostkerk. Wat een cadeau!

Mijn lief en ik rijden dezelfde dag na het eten naar Middelburg, raken de auto makkelijk kwijt en lopen naar de bijna drie eeuwen oude protestantse kerk. Gebouwd in de gouden eeuw toen Middelburg, na Amsterdam, de machtigste VOC stad was. Nu wordt het rijksmonument gebruikt als cultuurkoepel. We sluiten aan in de lange rij buiten op straat. Een monumentaal straatje met kinderkopjes en mooie historische panden. De kerkdeur is net geopend. Er kunnen zo’n vierhonderd mensen in het majestueuze bouwwerk en volgens mij staan die nu allemaal buiten. Voor ons in de rij. We hebben geen aangewezen plaatsen dus het verrast ons dat we op de tweede rij terecht komen. Weer een cadeau! Mijn lief haalt thee. Danny zingt eerst wat uit z’n repertoire en vertelt wat leuke anekdotes rondom zijn liederen. Hij kijkt iedereen aan. Het voelt heel intiem. Rock zonder glitters. De ambiance is zo stijlvol. Een bijzondere kroonluchter aan het hoge plafond. Eikenhouten kerkbanken langs de zijkant waar ook gasten zitten. Onze avond blijkt het eerste optreden in de reeks van twaalf te zijn. Hij is wat zenuwachtig. Hij vraagt om een glas bubbels en als de assistent met een glas spa rood aankomt geeft hij aan dat hij die ándere bubbels bedoelt. Na wat liedjes van zijn setlist vraagt hij om verzoeknummers uit het publiek. Dat hoeven niet zijn eigen songteksten te zijn. Zelfs liever niet zijn heel oude songs, want die kan hij wel eens zijn vergeten. Soms is hij inderdaad de tekst vergeten van zo’n verzoeknummer en dat maakt hem heel menselijk en toegankelijk. Hij zingt zelfs een Nederlandstalig lied van Koos Albers op zijn eigen manier. Het is echt een heel fijne avond. De akoestiek is voortreffelijk. Het lied Roller Coaster, zijn enorme doorbraak, heeft voor mij een bijzondere betekenis gekregen het afgelopen jaar. Ik ben niet alleen zingt hij maar zeker ook door de zin ‘I will find my way back home where magnolia grows’. Bij ons thuis groeit een oude, kromme magnolia voor het huis. Toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis een jaar geleden gaf juist dat uitzicht vanaf de bank uit het voorraam mij de rust die ik zo miste in het ziekenhuis. Danny vertelt die avond dat dit lied niet meer van hem is, mensen hebben er allemaal hun eigen betekenis aan gegeven. Ik ook. Daarna zingt hij nog één lied als afsluiter en geeft dan aan dat hij nog even gezellig blijft en wel een praatje wil maken na afloop. Of een ‘lelijke’ selfie maken grapt hij. Ik ga voor het laatste en neem me voor hem te vertellen dat we hem van de zomer op de fiets tegenkwamen. Die kans krijg ik niet. Wanneer we aan de beurt zijn stel ik hem voor dat hij in het midden staat van ons drietjes voor de foto en ik duik al onder zijn arm door wanneer hij zegt dat ík juist in het midden moet staan. Hij maakt namelijk de selfie. Hartstikke ontspannen moment. Een geschikte vent.