Inspiratie en edelstenen

Je zoekt naar antwoorden, inzicht en wijsheid die je al bezit.
- Karen Maezen Miller

“Weet u waar de grote winkelstraat is, meneer?” De oudere, vriendelijke meneer bleef gezellig naast me lopen. “Waar gaat u zo vroeg naar toe, mevrouw?” En zo wandelden we die dinsdagochtend samen vanaf het station van Tilburg naar de binnenstad. Het duurde misschien een kwartiertje. In die tijd vertelde hij mij over leren relativeren tijdens zijn pelgrim voettocht van drie maanden, en dat hij helaas geen kinderen heeft mogen krijgen. En dat hij deze ochtend op weg was naar zijn beleggingsclub. Hij woont in Oisterwijk. Ik vertelde hem over mijn expat leven en drie grote kinderen. Toen onze wegen scheidden schudden we elkaar de hand en wensten elkaar een fijne dag. We gingen ieder ons eigen weg. Heel kort hadden we een kijkje in elkaars leven gekregen. Dit zou wel eens een inspirerende dag kunnen worden! Er volgde een onthutsend gesprek op mijn mobiel telefoontje met de timmerman waarin hij meldde dat bij mij thuis alles in het honderd liep. Ik heb de timmerman naar huis gestuurd, de schilder afgebeld en heb de thuissituatie meteen achter me gelaten toen ik de krakende trap boven de juwelierswinkel op klom om allemaal nieuwe mensen te ontmoeten.

Een cursus voor nieuwe medewerkers van de juwelier waar ik sinds een maand voor werk. De cursusleider Rick bleek er al meer dan dertig jaar te werken en mocht ons inwijden in het vak. De vier andere vrouwen - met zwaar zuidelijk accent - kwamen ook niet uit het juweliersvak. We vonden het spannend maar hadden er zin in. De uren vlogen voorbij met voorbeelden uit de praktijk, naspelen van verkoopgesprekken en het leren inventariseren van de wensen van de klant. Wij mogen in de winkel uit veiligheidsoverwegingen maar drie sieraden mee naar het tafeltje van de klant nemen. Heel belangrijk is het dus om goed te begrijpen wat de klant zoekt. Tachtig procent van alle aankopen bij een juwelier zijn mijlpalen in iemands persoonlijke leven. Tachtig procent van de klanten heeft dus iets te vieren. Belangrijke verjaardagen, diploma’s, huwelijk, verloving, rijbewijs, een geboorte of het uitlopen van een marathon. Dat is natuurlijk heel erg leuk! Deze mensen mag ik helpen een mooi bijpassend sieraad uit te zoeken. En daarom is het belangrijk om te leren ontiegelijk veel open vragen te stellen. Dat is helemaal niet makkelijk. Het is moeilijk. Maar heel leuk. Aan het eind van de dag, toen ik aardig murw was, kon ik terug kijken op veel nieuw opgedane inspiratie. Handvatten en inzichten om klanten sneller en beter te helpen met de juiste juwelen. Wist je dat maar 7% van de aankoop beslissing gebaseerd is op de daadwerkelijke sieradenkennis van de verkoopster? Het grootste deel wordt bepaald door haar houding en haar stem. Hoe bizar! Een inzicht waar ik iets aan heb als ik weer een verliefd stelletje in de winkel aanspreek die trouwringen willen uitzoeken waar ik nauwelijks iets van af weet of een oudere heer mijn hulp vraagt op zoek naar oorbellen voor zijn vrouw met specifieke edelstenen waar ik nog nooit van gehoord heb. Een inspirerende dag is het zeker geworden. Door deze cursusdag besef ik: er is een zaadje aanwezig. Op een dag zal het zich openbaren als een bloem. Mijn werk wordt er alleen maar leuker door.

Daar gaat ze

De ochtendbries schijnt met een adem licht geparfumeerd. De oude wereld werd weer jong.
- Hafez

De tijd vliegt. De tijd gaat razendsnel hier in Nederland. Sneltreinvaart. Onze oudste dochter heeft veel belangrijke beslissingen genomen de laatste weken. Allereerst is ze per 1 januari gestopt met haar studie aan de universiteit van Tilburg. Ze vond de universiteit te klein en niet internationaal genoeg. Het internationale aspect werd verzorgd door Nederlandstalige professoren uit België die colleges in tenenkrommend Engels gaven. Nederland is vaak te klein voor haar. Ik denk dat de universiteit ook te dicht bij ons huis stond…. Een kwartiertje met de trein. Ze at niet in de mensa, sportte niet op de campus en zag nauwelijks studenten na college. Alleen soms wat werkgroepjes waar ze mee aan projecten werkte. Het studentenleven biedt natuurlijk veel meer dan alleen dát.

Nu vertrekt ze over vier maanden naar Japan. Het land van de rijzende zon. Het land dat wordt gevormd door 6.852 eilanden. Ze werkt zich een slag in de rondte om haar reis te kunnen waar maken. Tijdens haar studie werkte ze al mee als proefkonijn aan onderzoekjes van verschillende faculteiten. Om haar Europareis terug te betalen. Dat is inmiddels gelukt. Ze werkte ook al sinds haar komst in Nederland als kassière bij de Jumbo supermarkt. Nu ook als hostess bij McDonalds. Zo heeft ze in mei genoeg geld gespaard om lekker lang weg te blijven. Haar baan bij een marketing bureau had ze na een paar dagen al gestopt. Na een verkooptraining moest ze langs de deuren om mensen maandelijks geld te laten storten voor kindertjes in hongersnood. Na een middag aanbellen zonder resultaat hield ze het voor gezien. Het is erg leuk om je kind zo creatief bezig te zien met oplossingen zoeken. Zo weet ze wat ze wil, en ook wat ze niet wil. Ze heeft haar zinnen op Japan gezet. Met deze twee baantjes gaat ze het redden. Ze valt voor veel collega’s extra uurtjes in. Na haar reis is er het plan voor een studentenhuis. Ze is inmiddels toegelaten op de Erasmus universiteit in Rotterdam. Een internationale studie waarvan twee derde van de studenten van buiten Nederland komt. Voertaal Engels. Daar is ze meer op haar plek. Ze is tenslotte een wereldburger. Dat hebben we zelf van haar gemaakt door haar vanaf haar eerste jaar steeds mee te nemen naar nieuwe landen en nieuwe scholen. Nieuwe talen. Nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Over vier maanden vertrekt ze naar de andere kant van de wereld. Ons zelfstandige, bijna volwassen kind. Vanaf haar eindexamen in México is ze veel thuis geweest, waren we veel samen. Nu gaat ze uitvliegen. Ook fijn. We gaan haar zolderkamer verbouwen tot een ruime loft en wij achterblijvers schuiven allemaal een slaapkamer door. Gelukkig reist ze wel met ons mee deze zomer richting Portugal. Ze keert speciaal weer op tijd terug naar huis. Onze eerste, lange reis met de hippie bus gaan we als gezin beleven. Daarna zal ons kind naar de grootste havenstad van Europa verhuizen. In haar achterhoofd heeft ze al het plan gevat om haar internship in China te doen. Voor een jaar. Ze is zelfstandig. Ze is verstandig, loopt niet in zeven sloten tegelijk. Om heel blij van te worden als ouder. Ze is verliefd op reizen. Op het onderweg zijn. Ze staat al meer op haar eigen hoefjes dan ik deed op die leeftijd. Ze is sterk. Daar gaat ze.

Koken met hippe groenten

Je hebt precies die talenten meegekregen om jouw missie te vervullen.
- Willem Glaudemans

Ik heb geen talent voor koken denk ik. Hippe seizoen groenten zoals pastinaken of venkel…ik had er tot recentelijk nog nooit van gehoord. Eerlijk waar. Vergeten groenten zijn nu hip. Kervelknol. Zeekraal of schorseneren. Niet aan mij besteed. Tot voor kort dan. Het begon voor het eerst te dagen toen we op bezoek waren in Friesland en we verse, onbespoten groenten mee naar huis kregen. Pastinaken en venkel. Wat doe je daar nu mee? Daar heb ik twee verse soepen van gemaakt. Het recept had ik heel eenvoudig online van de Allerhande gekopieerd. Lekker gevulde soepen met reepjes gerookte kalkoen en room erbij. Heerlijk en gezond. In México kookte ik alles vers vanwege mijn strenge dieet aldaar om suikervrij te eten. Meestal heel basic hoor. In kant-en-klaar sauzen en soepen zit veel suiker, dus pastasaus maakte ik bijvoorbeeld zelf. Mijn bloedsuikers waren weer helemaal gezond bij vertrek naar Nederland en ik heb mijn dieet best wel los gelaten na terug komst. We eten hier natuurlijk vers en alles volkoren, maar het zijn verre van avontuurlijke recepten... Ik vind koken niet zo leuk omdat de recepten mij vaak niet kunnen bekoren. Er moeten vaak snufjes van iets in waarvan ik niet weet wat het is of dat ik het sowieso niet in huis heb. Daar heb ik allemaal geen zin in. Ik houd van eenvoud en gemak. Een ieder heeft zo zijn eigen talenten denk ik. Als een receptje daarentegen een succes is verander ik ook niet zo snel meer. Mijn weekmenu’s vertonen dus niet heel veel variatie ben ik bang. Gezond met vis en minder vlees dat wel. Zonder plofkip en varkensvlees. Zo weinig mogelijk aardappelen en daarvoor in de plaats volkoren pasta en rijst, en quinoa. Laten we zeggen dat ik bewust kook.

In de stad werd ik op een middag aangesproken door een student die mij overhaalde een abonnement op een wekelijks maaltijdpakket te proberen. In het pakket zitten groenten die niet bij iedereen bekend zijn en die je ook niet snel in de supermarkt zult terugvinden. Zo leer ik dus in één klap nieuwe, hippe producten kennen. Zij vertellen je dan heel simpel hoe je ze kunt bereiden. Ze houden ook rekening met de seizoenen. Wat ik heel gezond en goed voor het milieu vind. Zo staat er in de winter regelmatig pastinaak, koolraap en boerenkool op het menu. Dat zou ik dus zelf nooit maken behalve heel misschien de boerenkool. En in het voorjaar zijn er meer gerechten met bijvoorbeeld raapstelen, postelein en asperges. Dat zou ik nóóit zelf bedenken! Ik vind de recepten origineel, verrassend, internationaal en belangrijk…niet te ingewikkeld. Alle ingrediënten zijn aanwezig in de doos die op zaterdagochtend afgeleverd wordt. Je mag zelf kiezen voor hoeveel dagen je menu’s wilt bestellen. Twee weken lang golden er halve prijzen beloofde de student. Ik ben overstag gegaan. Voor drie dagen per week wordt er telkens een gevulde doos met de meest verse, unieke en mysterieuze ingrediënten afgeleverd. Nieuwe smaken en bereidingswijzen. De recepten die stap-voor-stap zijn beschreven zitten erbij in de doos. Je hoeft alleen olijfolie, mosterd, peper, zout, groentebouillon en honing in huis te hebben. Dat heb ik! Ons gezin is sindsdien wild enthousiast over mijn kookkunsten. Werkelijk waar: restaurant niveau! Zelfgemaakte sausjes, vispakketjes en dressings maak ik klaar. Er komt geen zakje meer aan te pas. Ik vind het zélfs leuk om te doen. Het lukt én het smaakt! Liefde gaat door de maag. Mark was al zo blij met mijn vernieuwde kookkunsten in México toen ik een half jaar lang een organische kookcursus volgde…deze maaltijddoos is een walhalla!

Elke dag

Elke dag is een goede dag.
- Yun Men

Wat is het toch heerlijk om tijdens yoga zoveel positieve inspiratie op te doen. Flexibel zijn in je houding. Niet alleen tijdens de oefening, maar óók in je dagelijks leven. Mooie woorden. Laat je verrassen. Elke dag is een goede dag. Probeer er iets moois van te maken. Lief zijn voor je zelf. Compassie. Prachtige woorden en mantra’s. Voor zulke harmonieuze voornemens hoeft niet perse een nieuw jaar te beginnen. Dit mag je je elke dag voornemen. Juíst, lijkt mij, als niet elke dag een mooie dag is. Zoals bij mij. Het laatste half jaar. De laatste dagen van 2015 was er tijd voor reflectie. Wat waren de hoogtepunten en dieptepunten van het afgelopen jaar? Wat is het voornemen voor het nieuwe jaar dat van start is gegaan? Tijdens de maaltijd op Oudejaar bleek dat er voor elk van ons gezin een grote ommekeer in 2015 is geweest. Ik hoef niet uit te leggen dat dát het afscheid van ons leven in México is. Het afscheid van onze vrienden en de Mexicaanse zon viel ons allen zwaar. Toch willen we niet terug. Dat is niet de oplossing. Ik weet dat wij weer op onze pootjes terecht zullen komen. Dit is niet de eerste keer. Het heeft alleen veel tijd nodig. Deze verhuizing nog wat meer dan andere vanwege de schade tijdens deze verhuizing. Helaas is dit traject nog steeds niet afgesloten. Dat vind ik persoonlijk heel erg moeilijk. Ik voel me niet gehoord. Mijn energie sijpelt weg. Er wordt over ons heen gewalst en hoe langer dat proces duurt hoe minder er aan schadevergoeding voor ons overblijft. De voorlaatste dag van 2015 kregen we een bericht dat de verzekering niet akkoord is met de offerte van het overspuiten van onze hippie bus. We hebben nota bene alles in augustus ingediend en nú kijken ze er pas naar. We worden aan het lijntje gehouden. Mijn wens om dit alles voor de jaarwisseling af te ronden is niet uitgekomen. Op Oudejaarsdag kwam de verzekeringsmeneer langs maar wilde de taxatie niet uitvoeren vanwege gebrek aan daglicht. Ik had de mevrouw van dat kantoor op voorhand al uitgelegd dat de bus niet rijdt en in een donkere boerenschuur in de opstal staat. Dat was geen enkel probleem. Kennelijk dus wel... Ik verdenk de verzekering ervan dat ze er op uit zijn om ons het leven zo zuur mogelijk te maken.

Deze week is de taxateur nogmaals naar de Mexicaanse bus komen kijken. We starten na een half jaar doodleuk het hele project opnieuw op. Zo frustrerend. Onze taxaties voor de schade aan de meubels wilden ze ook niet accepteren. Ze hielden ons voor dat ze iemand langs stuurden die alles ter plekke kon repareren. Zonder kosten voor ons. Te mooi om waar te zijn natuurlijk. Toen de arme man kwam met alleen een fototoestel en geen gereedschap heb ik hem linea recta terug naar België gestuurd. Onverrichte zaken. Ik was ziedend. Hij kwam alleen maar de schade opnemen. Het was een list. De leugenaars! Ik kan gewoon niet geloven dat we er nu met de hippie bus tóch ingetuind zijn! Wéér hebben ze iemand gestuurd die de schade moet taxeren terwijl dit reeds gedaan is. Ik durf te wedden dat we uiteindelijk bijna niks voor de lakschade vergoed krijgen. Er wordt tenslotte maar 50% vergoed én er is ook nog een eigen risico. Verzekeringsmensen zijn zo vals en gemeen. Bij de tweede levering van onze inboedel hadden ze ons 24 uur gegeven om alle vermissingen en schade op te geven. Wij moesten deze maatregel accepteren en het leek op voorhand best redelijk. Natuurlijk beseften we dagen na de levering dat er twee iPods en andere spulletjes misten. Helaas pindakaas. Rotstreek. Het geld dat we als vergoeding zouden ontvangen voor de schade aan de houten vloer is zonder overleg overgeboekt naar het Mexicaanse verhuisbedrijf. Dat vind ik moeilijk te verteren. Wij hebben helemaal geen zeggenschap over geld dat ons toebehoort! Het Mexicaanse verhuisbedrijf heeft onze inboedel verpest, onze hippie bus beschadigd, veel goederen gestolen én een goede start in een nieuw land van ons afgenomen. Van mij hadden ze geen cent gekregen! De vijf verzekeringen van de verhuisbedrijven beklinken onderling hun zaakjes. Ik word er moedeloos van. Somberheid ligt op de loer. Dieptepunten. Op die neerslachtige momenten helpen de positieve mantra’s mij er weer uit. Elke dag is een goede dag. Lief zijn voor jezelf. Soms denk ik dat mijn lieve yoga leraressen uit Puebla en Breda mij van de ondergang gered hebben. Ook de natuur draagt een steentje bij. Strand- en boswandelingen. Hardlopen in het Mastbos. Natuur is leven. Vitaliteit en energie. Ik laad mij telkens weer op. Ze maken mij weer sterker in het leven staan. Bovendien steven ik deze week af op 20.000 pageviews! Een diepe buiging naar mijn publiek!

Paspoort en schilders in Amsterdam

De goedheid van een mens is een vlam die wel verborgen maar niet gedoofd kan worden.
- Nelson Mandela

“Kies maar iets uit in huis wat jullie graag zouden willen hebben.” Het huis hing vol met donkere schilderijen met zware vergulde omlijstingen. De oude weduwe die in ons huis woonde was erg content met ons als kopers van haar woning. Ze betaalde de hypotheek een paar maanden door terwijl wij al flink in haar huis aan het verbouwen waren. “Jullie kunnen je geld zoveel beter gebruiken dan ik”, zei ze daarop. Ik fietste regelmatig even bij haar langs onder het mom van de ramen opmeten voor nieuwe gordijnen of nog eens naar de lichtinval kijken. Ze was blij met onze aandacht voor haar, of op zijn minst voor haar huis. Ook na de verhuizing heb ik haar nog regelmatig bezocht in haar splinternieuwe penthouse in hartje Breda. Een enkele keer haalden we haar op om bij ons te zijn. Ik had destijds, tijdens de rondleiding met de makelaar, een prachtige schets zien hangen op haar slaapkamer. Twee naakte dames van de achterkant bezien. Met houtskool geschetst. Op de dag dat wij haar ons antwoord gaven op haar vraag moest ze lachen. We hadden wel een goede smaak!, riep ze uit. Het bleek een studie van schilder Paul Gauguin te zijn die ze na haar dood aan een museum in Parijs zou schenken… Net zoals dozen vol oude, waardevolle boeken. Ik moest aan dit voorval in 2003 terug denken toen we in het Van Gogh Museum rond liepen vandaag. We waren met z’n vijfjes een dag in Amsterdam om Inden’s paspoort te verlengen op de Amerikaanse ambassade. Op het sfeervolle Museumplein. Met ijsbaan. De verlenging bleek overigens een enorme uitdaging toen we vernamen dat er absoluut geen telefoons mee naar binnen mochten. Uiteindelijk is Anthe met onze telefoons, e-reader en iPods in het concertgebouw een kop koffie gaan drinken. En eenmaal binnen in de ambassade werd ons duidelijk dat Inden’s geboortebewijs uit het Memorial Hospital tóch geen officieel geboortebewijs bleek te zijn. We komen er elke vijf jaar om haar paspoort te verlengen, maar we kunnen maar niet wennen aan de strenge regeltjes, aan die verschrikkelijk scherpe veiligheidseisen en de gelofte die je moet doen met je opgeheven rechterhand voordat je een handtekening zet als voogd. Bij het volgende paspoort mag ze zelf de gelofte doen!

Wij koppelden dit noodzakelijke bezoek dus aan het bezoek aan het Van Gogh Museum aan de overkant van het Museumplein. Op de valreep nog in zijn kroonjaar: het 125e sterfjaar van Van Gogh. De kunstenaar die regelmatig bij ons in het dorp Princenhage langs kwam omdat zijn oom Cent en tante Cornelie op de Haagweg woonden. Hij is zelf in Zundert geboren. Een dorpje onder de rook van Breda. Inden moest dit schooljaar een brief schrijven aan Van Gogh. Haar brief was uitgekozen om voorgedragen te worden in een klein zaaltje op de Haagweg. Heel schattig. Vanmiddag in Amsterdam stonden we allemaal voor het eerst voor de échte originele olieverfschilderijen van Vincent. Zijn befaamde streepjes en stippen in heldere kleuren. Zijn vele zelfportretten. Zijn zonnebloemen. Zijn aardappeleters. Maar ook werken van Paul Gauguin hingen in dit museum. Omdat Vincent en Paul bevriend waren geraakt in Parijs. Gauguin heeft hem geïnspireerd. Stel je eens voor dat we die schets van Gauguin nog in huis hadden hangen! De voorname weduwe die decennia lang in ons huis leefde was goed voor ons geweest ook al heeft ze de schets nooit cadeau gedaan aan ons. Later vernamen we dat ze gebrouilleerd was met haar drie dochters en zoon. Ze heeft een zeer eenzame begrafenis gehad op de begraafplaats aan de Haagweg. Er waren geen rouwkaarten verstuurd of een advertentie geplaats. Onopgemerkt is ze heengegaan. Lange tijd later hoorde ik ervan toen we terug verhuisden vanuit Spanje. Geen naam. Geen plek op de begraafplaats. Droevig. Toch is haar goedheid niet vergeten. Vandaag in het Amsterdams museum was ze niet vergeten. De werken van Gauguin waren de brug naar haar herinnering.

Amsterdam, 29 december 2015