Ho'oponopono

Let us forgive each other – only then will we live in peace.
- Leo Nikolaevich Tolstoy

‘Te amo. Lo siento. Perdóname. Gracias.’ Zo nu en dan had ik in México een meditatie waarbij we deze vier zinnen bleven herhalen als een mantra. We zaten dan in lotushouding, heel relaxed met kussentjes, in ons hoofd deze mantra te herhalen. Terwijl mijn juf de mantra hardop in de groep uitsprak. Mijn yogajuf had echter niet precies uitgelegd wat de achtergrond hiervan was. (Of ik had het gewoon niet begrepen in het Spaans. Dat kan ook…) Vanmorgen kwam deze meditatie ineens tevoorschijn in mijn yogales in Breda. Ik heb een yogajuf uit Pennsylvania en mijn lessen zijn altijd Engelstalig. I love you. I am sorry. Please forgive me. Thank you. Dit herkende ik! Deze vier zinnen komen uit ho'oponopono weet ik nu. Het is een oude manier van genezen uit Hawaii dat men gebruikt door heel Polynesië. Ho’oponopono is een mentale reiniging dat wordt gebruikt om problematische relaties weer leuk te krijgen. Er is een therapeut die in Hawaii State hospital in twee jaar tijd alle psychische patiënten beter had gemaakt door alleen hun chart te lezen en daarna deze mantra voor hemzelf te herhalen. De Hawaiaanse therapeut, dokter Hen Len, gelooft dat we allemaal zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat ons overkomt in het leven. Dus ook als je iemand tegenkomt die in de put zit. Dan is zijn probleem ook jouw realiteit geworden en heb jij dus bijgedragen aan de ervaringen van deze persoon. Je kunt de mantra natuurlijk ook zelf gebruiken. Als iemand jou boos maakt, of een situatie, kun je deze mantra in jezelf opzeggen. Mijn Amerikaanse yogajuf ging nog een stap verder. Degene die jou boos maakt is eigenlijk een engel. Je mag die engel bedanken omdat je nu weet dat je die boosheid nog in je lijf had. Nóg een stap verder betekent het dat je deze mantra continue zachtjes in je achterhoofd zou mogen opzeggen. Of je je nu bewust bent van een probleem of niet. We hebben namelijk miljoenen herinneringen die in ons hoofd afspelen en we kunnen het ons niet veroorloven om te vergeten deze te reinigen. Onophoudelijk reinigen doormiddel van deze mantra kan dus belangrijk zijn voor je welzijn. Met mijn yogagroep vandaag herhaalden we allemaal tegelijk de mantra hardop. Ik weet niet voor hoe lang. Zeker tien minuten. Door deze woorden te zeggen en daarmee om vergiffenis te vragen wordt je ego kleiner. Dat doet niemand kwaad.

We willen uiteindelijk toch allemaal harmonie en vrede in ons hart? Rust in ons hoofd? Zen? Onze oudste dochter vindt momenteel rust in de tuinen van eeuwenoude Japanse tempels. De tuinen van kastelen en tempels in het Verre Oosten zijn met veel zorg aangelegd. Ze zijn ontstaan vanuit het zenboeddhisme waarbij meditatie een belangrijke rol speelt. De tuin is geen tuin om in te lopen maar om bij te zitten en kijkend naar de tuin te mediteren. De tuin is dan ook meestal een onderdeel van een tempel en er is een soort verhoging of veranda omheen gebouwd zodat je daar rustig kunt zitten mediteren. Anthe verblijft er soms uren. Lekker mijmeren of lezen. Tot rust komen. Een Japanse theetuin daarentegen bestaat in principe uit het pad dat naar de theehuis leidt. Het is echter de bedoeling dat de gast, al wandelende naar het theehuis, met zijn gedachten het dagelijkse leven achter zich kan laten. Door bochten in het paadje te maken en de beplanting te variëren loopt men van het ene fraaie tafereeltje in het andere en aldus kun je je geest leeg maken waardoor je klaar bent voor de theeceremonie. De hele tuin straalt rust uit, mede door de gekozen beplanting. Het pad wordt door de gastheer schoongeveegd maar omdat het pas perfect is als het niet helemaal perfect is laat de gastheer een paar mooie bladeren liggen of schudt nog even aan een boom zodat er nog een paar blaadjes vallen. Als de gastheer echt klaar is met zijn voorbereidingen voor de theeceremonie en de gasten kunnen komen besprenkelt hij het pad met water en weten de gasten dat zij welkom zijn. Ik heb al veel mooie foto’s van Anthe gezien dat ze zulke paden bewandelt. Alles zo zen en in harmonie. Ze vindt het prachtig daar en vindt er rust. Echt een kind van haar moeder. Volgende week komt ze weer thuis!

Vol passie

Vervolg je passies, tegen elk beter weten in
- Hugo Claus

“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.

Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.

Romantisch bouwstof

De jaren leren je de dingen die de dagen niet weten.
- Ralph Waldo Emerson

Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!

Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?

Paardenfluisteraar

De natuur, elke bloem en elke boom, elk dier heeft ons een belangrijke les te leren, als we maar wilden stilstaan, kijken en luisteren.
- Eckhart Tolle

“Help! Zit dat beest nu in mijn haar te ruiken? Hij ademt heel hard bij mijn oor!” gil ik uit. We zijn in een stiltegebied. Een natuurgebied met wilde paarden. We kamperen met de hippiebus aan een meer in Flevoland. De kinderen zwemmen de hele dag of hangen aan ons rubberbootje te spetteren. Mark, mijn zus en ik genieten ervan dat de kinderen zoveel plezier hebben. Er zijn vier wilde paarden bij dit strandje. Ik lig met mijn handdoek op de omgekeerde rubberboot te relaxen in de zon. Eén van de paarden hijgt hard in mijn oor. Toen we hier aan kwamen waren de paarden meteen heel aanhankelijk. We hebben lekker met ze gekroeld en wilden toen ons eigen ding gaan doen. De paarden liepen echter mee naar het strandje. Zij gingen dáár water drinken waar onze kinderen aan het dobberen waren. Ze gingen precies naast mijn handdoek grazen en hingen bij mijn zus in haar nek te hijgen die op haar buik, op een houten bankje, een boek probeerde te lezen. Goed naar een dier kijken haalt je uit je hoofd zeggen ze. Het brengt je in het hier en nu, want een dier is altijd in het hier en nu. Door bijvoorbeeld met een paard te kroelen (of vlechtjes in zijn manen te maken zoals wij!) ontstaat er een moment van verstilling. Deze ‘wilde’ paarden wilden alleen steeds méér momentjes met ons. Uiteindelijk hebben we de rubberboot met water gevuld en in het gras gezet. De vier paarden vonden het een feest! Ze dronken eruit en speelden ermee. Als ze hun been erin wilden zetten raakte ik hun onderbeen aan en zetten ze hun hoef weer buiten de boot. Ze likten en kwijlden de boot vol. De boot hebben we daarna flink schoon gespoeld in het meer. Eind van het kampeerweekend hebben we de halflekke boot maar achtergelaten bij het vuil. Tóch wel bijzonder die aanhankelijke paardjes.

Het festivalseizoen is in volle gang. Festivals zijn hip. Festivals schieten nu als paddenstoelen uit de grond. Festivals heb je in alle soorten en maten. Dit weekend was het ‘Uit je Tent’ Festival in de provincie Flevoland. Kamperen op plekken waar het normaliter niet mogelijk is. Bij festivals draait het natuurlijk allemaal om gezelligheid. En een vrolijk zonnetje. Wij hebben veel lol gehad tijdens het ‘Uit je tent’ Festival. De zon scheen uitbundig. We hebben samen gebarbecued, zelf brood gebakken in ons kampvuur en marshmallows geroosterd. De boswachter had gezorgd voor droog brandhout. Samen ontbeten. Het spel KUBB, Zweeds outdoor spel, met z’n allen gespeeld. Mark en ik hebben ook voor het eerst in de gerenoveerde hippiebus geslapen. Vrijdagavond heb ik tot heel laat nog met een collega de gordijntjes in elkaar gezet. Zij achter de naaimachine. Ik met draad en naald. Het flink doorwerken was niet voor niks. De retro gordijntjes met rood en paars staan geweldig! Bij de achterklep had ik ze extra lang gemaakt. Zo slapen we dus met de achterklep open. Middenin het bos wakker worden met zingende vogels en genieten van de frisse lucht. Het bed was zeker ruim genoeg. Met de klep open slapen vind ik een extra-dicht-bij-de-natuur gevoel geven. Ook rijden in onze bus vind ik zó leuk. Lekker hoog, achter een groot stuur. Mensen die blij naar je zwaaien of even toeteren. Ik word gewoon zo blij van onze hippiebus!