Hulpvaardig

When fate hands you a lemon, make lemonade.
- Dale Carnegie

Zo zie je maar! Wij gaan elke dag met de fiets naar school (en weer terug) en dat is zo eenvoudig en moeiteloos. Dat besef je weer eens als het anders gaat. Zo moesten we op een ochtend om verschillende redenen met de auto naar school en wat gebeurt er prompt op weg naar huis? De auto stopt er gewoon mee, midden op de Singel! Hij sputterde nog wat en toen was alles dood… Ik rolde hem uit naar de kant van de weg. Bij tijd en wijle heb ik mijn mobieltje wel eens mee, maar die ligt meestal thuis en regelmatig zonder batterij. Deze keer was ik heel blij dat ik dat ik hem bij me had gestoken en belde ik de ANWB. (waar mijn schaatsfoto overigens deze maand afgedrukt staat in hun maandblad Kampioen) Een jongen van een jaar of twaalf stopte op zijn fiets om heel ridderlijk te vragen of ik nog voldoende beltegoed had op mijn telefoontje. Na drie kwartier wachten op een brug kwam er iemand opdagen - terwijl er een half uur daarvoor al zo’n opvallend geel autootje langs gereden was?! Hij zag dat de bedrading tussen de accu en de dynamo niet goed was. Op naar de garage dus, de meneer van de ANWB reed heel lief achter me aan voor het geval dat de auto weer dood viel. Na een zwaai uit het raam naar de behulpzame ANWB-meneer draaide ik de auto de parkeerplaats van de garage op. Helaas kon hij pas na het weekend gerepareerd worden. Maar ik moet mijn wekelijkse boodschappen nog doen, sputterde ik vertwijfeld uit… Dus kreeg ik van de meelevende garagehouder zijn visitekaartje mee en kon ik risicoloos naar de supermarkt in de buurt - als mijn auto stil zou komen te vallen dan kwam deze meneer mijn auto slepen. Dat was gelukkig niet nodig. En voortaan gaan we weer lekker ongecompliceerd op de fiets naar school.

Alhoewel…ongecompliceerd? Precies die dagen dat mijn auto bij de garage stond was Anthe’s fiets bij de fietsenmaker. Alles was zo’n beetje stuk aan haar fiets: handremmen, bagagedrager, slag in haar wiel en de fietsketting was te wijd geworden. Anthe fietste dus op mijn fiets naar school. Maren kreeg koorts (en koortsdromen) die dagen en bleef natuurlijk thuis van school, en Inden….? Inden’s fiets kreeg prompt een platte band. Hoe is het mogelijk! Anthe moest dus een avond alleen op de fiets naar tekenles en terug (want Maren droomde heel onrustig, ik kon niet weg), Inden een keer alleen door het donker naar theaterdans en toen ik haar kwam halen stond ze wéér met een platte band. Inden achterop, haar fiets aan de hand, zo zijn we naar huis gefietst – terwijl ik me ook niet de fitste voelde na twee doorbroken nachten. Wat een slecht karma! De volgende ochtend heb ik Inden achterop mijn fiets naar school gebracht, Maren fietste weer zelf naar school. Ik had die ochtend een kennismaking voor nieuwe schilderlessen in een dorp verderop, gelukkig kon ik met iemand meeliften…. Op zulke momenten mis ik Mark wel even thuis, maar hij was aan de andere kant van de wereld en kon ons niet helpen hoe graag hij ook gewild had. Voor een fiks bedrag is de auto weer gemaakt en hebben we onze rots weer voor de deur staan. Voor noodgevallen.

Onze vrienden waren allebei in december jarig en hadden van ons concerttickets voor de Zweedse Agnes Obel gekregen – uiteraard hadden we zelf ook twee kaartjes – en zouden we gezellig met z’n viertjes naar de Mezz gaan. Helaas gooide Mark’s werk echter roet in het eten, want Mark werd verwacht aanwezig te zijn op een belangrijke vergadering in het besneeuwde Ohio. We kozen daarom voor een plezierige invaller en bezochten het concert. Ik kwam net op het nippertje aan fietsen, zij stonden al buiten vooraan in de rij…maar ík had de kaarten bij me! Het was een concert met zitplaatsen waardoor het aantal entreekaarten beperkt was. En ondanks dat Agnes haar CD pas sinds een half jaar te koop is, verspreidt het nieuws van haar kwaliteiten als muzikant (en als componist) zich als een lopend vuurtje. Het zorgt ervoor dat al haar concerten in Nederland in no time uitverkocht zijn. We komen die avond op tijd binnen en hebben goede zitplaatsen bemachtigd. In het begin neemt Agnes met Anne, haar collega op cello, nog wat verlegen het applaus in ontvangst. Ook is het soms zoeken naar wat ze precies zullen zeggen tussen de nummers in. Agnes en Anne komen me een beetje onzeker en onervaren over, maar als ze eenmaal beginnen te spelen zijn ze vastberaden - twee jonge vrouwen die professioneel hun muziek ten gehore brengen. Het contrast tussen de zingende en pratende Agnes is dan ook groot. Maar ik denk dat het ook niet niks is om binnen een half jaar ineens zo populair te zijn.

Peru… Kamperen langs de oevers van de Amazone rivieren, met een kapmes je een weg banen door de jungle, vers gevangen vis op een kampvuur, tropische regenbuien, buiten slapen dichtbij de natuur, uren varend of wandelend door het woud, wilde dieren ontmoeten. Alles uniek, eerlijk en puur. Ik heb onze Amazone-trip geboekt: wij gaan op een bijzondere manier het regenwoud ontdekken! En het andere hoogtepunt van onze reis heb ik ook geboekt: Machu Picchu, de Verloren Stad van de Incas. Het is een mystieke plaats, aangeraakt door de wolken. De ruïnes behoren tot één van de meest wonderlijke en betoverende ruines van de wereld. De bijzondere plaats in een afgelegen zone van de Andes versterkt de geheimzinnigheid. Een absoluut wonder van menselijk erfgoed, Machu Picchu beroert je hart en ziel op vele manieren.

Verandering

Blijf het wonder zien in dingen, laat dat talent niet verslijten.
- Redmond O’Hanlon

Kun je jezelf veranderen? We doen allemaal heel graag of het wel zo is. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze heel erg veranderd zijn. Mensen kunnen dingen leren in het leven en ervaringen maken je soms anders. Ook wil het leven de scherpe kantjes van onze persoonlijkheid nog wel eens afslijten. Maar ik heb onhebbelijkheden die heel slecht slijten, ook al wil ik dat graag! Ik heb in mijn leven veel moeite om oprecht met reisdata om te gaan. We hebben al zoveel meegemaakt door dit gebrek van mij. Een dag te vroeg op een gereserveerde camping aankomen in Portugal of juist denken een dag langer te kunnen blijven staan in Frankrijk. Ik heb eens een dag te vroeg op de luchthaven in Eindhoven gestaan om terug naar Madrid te vliegen waar onze drie meiden diezelfde avond een rol hadden in de schoolmusical. We hebben ook wel eens een schoonmaakteam voor de deur van ons gehuurde huisje in Duitsland gehad waar we kennelijk die ochtend hadden moeten vertrekken. En ondanks dat ik me zeer bewust ben van mijn mankement heb ik toch weer verkeerd geboekt. Ik heb goed naar de kalender gekeken bij het boeken van onze vluchten naar Peru en heb Mark nog gebeld om de data te checken vóórdat ik de knop van kopen indrukte. En nu, maanden later, blijkt dat ik geen vier weken geboekt heb maar vijf weken! Voor de reis is het uiteraard geen enkel probleem alleen Mark’s vakantiedagen zijn een uitdaging. Dus hebben we heel creatief Mark’s vrije dagen voor 2011 opnieuw ingedeeld en gaat pechvogel Mark in maart iets korter dan wij naar de sneeuw in Tsjechië en heeft hij nog drie dagen gewerkt in de laatste week van de Kerstvakantie. Zal ik ooit veranderen? Kan ik leren in alle ernst met reisdata om te gaan? Gedachten en gedrag zijn eenheid, de combinatie maakt wie je bent. Ik wéét van mijn manco, nu mijn gedrag nog aanpakken…

Een van de laatste dagen van de Kerstvakantie zijn we naar Amsterdam getogen met als reden Inden’s paspoort. Inden is in The States geboren en toen we indertijd naar Nederland vlogen om iedereen met onze newborn te laten kennismaken was een Amerikaans paspoort het snelst aangevraagd. Namelijk gewoon op het postkantoor, terwijl een Nederlands paspoort maanden van te voren op het consulaat in Boston aangevraagd had moeten worden. Tot onze Afrika-reis reisde Inden met haar Amerikaanse paspoort. Maar voor Afrikaanse landen moest zij visa aanvragen en wij niet. Een Nederlands paspoort was dus snel aangevraagd en nu is ze een kind met twee nationaliteiten. Haar Amerikaanse paspoort verliep in de Kerstvakantie dus een goede reden om naar onze hoofdstad af te reizen. Mark en ik moesten daar op Amerikaans grondgebied de consul verklaren (raise your right hand, please) dat alles naar waarheid was ingevuld. Daarna lekker lunchen en even naar de uitverkoop in de Bijenkorf en daar hoort ondertussen een ijsje van bakkerij van der Linde bij! Die middag hebben we genoten van 3D film Rapunzel in het Tuschinski theater. Daar kwam een herinnering boven drijven van heel lang geleden. Ik zat met mijn zus op een zonnig terrasje op het Rembrandtplein en we zagen steeds een limousine langs rijden, …een première! Dus stonden wij even later nieuwsgierig te kijken bij de rode loper hoe bekende acteurs en actrices poseerden voor paparazzifotografen. De week erna bladerde ik in zo’n roddeltijdschrift om het resultaat te bekijken en tot mijn grote verbazing zag ik mezelf op de eerste pagina staan - op de achtergrond van één van die foto’s! Onze meiden wilden dat graag wel eens zien, maar dat geroemde tijdschrift ligt ergens op zolder in één van de verhuisdozen…

Ovenplaten vol met zandkoekjes in alle vormen hebben we gebakken in twee ovens tegelijk. Daarna de uitdaging om iedereen zijn eigen portie gebakken koekjes klaar te leggen zodat alle kindjes hun eigen koekjes konden versieren met glitters, snoepjes, icing en geschreven letters. Al Maren’s genodigden kregen een mooi stoffen zakje mee naar huis, gevuld met de meest mooie eetbare creaties! Maren heeft genoten van alle aandacht (ik mag naast Maren zitten, nee nu ik!), de kadootjes, de taart en de koekjes. (zie ons fotoalbum) Als je zes jaar wordt geniet je intens van het aftellen naar je verjaardag, je verheugen op het zingen in bed en je verkneukelen over de kadootjes die je misschien gaat krijgen. En dat waren er heel veel dit jaar!

Op de aller-allerlaatste dag van de Kerstvakantie (terwijl Mark de halve marathon liep!) zou ik twee onderdelen van onze Peru-reis boeken die we na veel wikken en wegen uitgekozen hadden. Pas toen kwam ik erachter dat er twee paspoorten van ons niet meer zes maanden geldig zijn vanaf onze vertrekdatum. Dus eerst moeten we de nieuw aangevraagde paspoorten ophalen voordat we de reserveringen officieel vast kunnen leggen. De paspoortnummers worden namelijk gecheckt door officiële Peruaanse instanties… Maar de keuzes zijn gemaakt, de kogel is door de kerk. We gaan als afsluiting een 8-daagse jungletour maken door het ongerepte Amazonegebied voordat we vanuit Lima weer terug vliegen naar huis. Ik twijfel vreselijk over de keuze van de jungletour: een dure tour met overnachtingen in exclusieve lodges of een flink goedkopere tour waarin we een paar nachten kamperen in tenten en een paar nachten slapen in lodges. Nemen we een risico met zo’n groot prijsverschil? Je hoort wel eens van louche operators die er met je geld vandoor gaan of hun afspraken niet nakomen… Maar goed, wij houden van avontuur en van kamperen dus logisch dat we voor de kampeerversie gaan, toch? We hebben ook zelf een tripje samengesteld voor ons bezoek aan Machu Picchu: we gaan een stukje Incapad lopen, dus niet de volle vier dagen, én we verblijven een extra dag in het dorp vlakbij het oude Incarijk. De meeste bezoekers nemen meteen na het bezoek aan Machu Picchu de trein terug. Wij plakken er een extra nachtje aan vast zodat we daar de Huayna Picchu kunnen beklimmen, een waterval in de Andes-jungle kunnen bekijken en in de warmwaterbronnen kunnen dobberen.

Zo eenvoudig het was om Inden’s Amerikaanse paspoort te regelen in Amsterdam, zo onhandig is het om voor Anthe en mij een paspoort te regelen in het stadskantoor van Breda. Je begint al met een wachttijd van een uur vanwege de drukte. Eenmaal aan de balie bleken we een schriftelijke toestemming van Mark nodig te hebben die natuurlijk op reis was. Ik heb toch niet voor niets een uur in de rij gestaan!, riep ik uit. En toen mocht Mark zijn toestemming á la minute faxen naar het stadskantoor met zijn legitimatie erbij. Een heel stel ambtenaren heeft ernaar gekeken en toen werd het goedgekeurd en konden we door de regen weer naar huis fietsen. Volgende week mogen we fijn weer terug om ons document persoonlijk op te halen. Ondertussen is Inden’s paspoort over de post al gearriveerd…

Bagage

Je hoeft enkel de schatkist in je hart te openen en eruit te nemen wat je al gegeven is.
- Bawa Muhaiyaddeen

Hoewel de kofferellende op Schiphol niet te vergelijken is met de bagagechaos op andere Europese luchthavens werd op internet volop geklaagd over de zoekgeraakte bagage. Vooral over de koffers van vrijdag 17 december, de dag dat Mark vanuit Korea aanvloog met KLM, werd veel geklaagd. KLM werd na ruim twee weken na de sneeuwchaos in Nederland en Europa nog steeds overspoeld door gefrustreerde passagiers, terwijl Mark en ik ze via telefoon of internet helemaal niet konden bereiken! Mark werd na tien dagen toch een beetje ongerust over zijn volle koffer die daar in aankomsthal 2 stond opgesteld. Zijn tagnummer stond nog steeds niet in de genoemde lijst en dan werd met nadruk gevraagd niet naar Schiphol te komen. Maar toen Mark op internet las dat iedereen met een paspoort een koffer mocht ophalen had hij niet veel vertrouwen meer in een goede afloop. Vrienden die rond Kerst op Schiphol geland waren vertelden die duizenden koffers te hebben zien staan en hadden de indruk dat iedereen erbij kon… Op de twaalfde dag zei ik tijdens het ontbijt dat ik het gevoel had dat vandaag de koffer thuis gebracht zou worden, en wie schetste onze verbazing? Die ochtend stopte er een bestelbus voor de deur en die meneer kwam onze grote rode koffer thuis brengen. En alles zat er nog in, zelfs alle doosjes Chinese jasmijnthee!

En het was maar goed dat alles er nog in zat, want over een week zal Mark de halve marathon lopen van zijn geboorteplaats Egmond. Vorig jaar had hij serieus hard getraind voor de wedstrijd en hoe erger en ijziger de weersvoorspellingen werden hoe harder Mark ging trainen. Hij had speciale sportkleding aangeschaft en was helemaal klaar voor grote ontberingen op het strand. Maar de wedstrijd werd helaas op het allerlaatste moment afgelast… En dit jaar is zijn plan om weer mee te doen. Maar hij heeft een blessure opgelopen waardoor hij weinig heeft kunnen trainen. Hij heeft steunzolen gekregen van de podoloog waar hij blaren van krijgt onder zijn voeten en hij was door de kofferchaos op Schiphol al bijna twee weken zijn fijne sportspullen kwijt. De moed zakte hem een beetje in zijn schoenen… Maar hij geeft niet makkelijk op en zal waarschijnlijk op zijn doorzettingsvermogen (of tandvlees?) de wedstrijd uitlopen – mits de wedstrijd dit keer gelopen wordt natuurlijk…wat er wel naar uit ziet trouwens.

De oergezellige laatste dagen van het jaar zijn weer achter de rug. We hadden naast familiebezoek ook veel gezellige bezoeken van verre vrienden. En die bezoekjes worden altijd weer gewaardeerd – ze nemen tenslotte toch de moeite om langs Breda te rijden en soms is dat best veel moeite. Zoals vrienden uit Madrid die helemaal uit Groningen onze kant opgereden zijn en een hotelletje in de buurt genomen hadden, of andere vrienden uit Madrid die rechtstreeks uit Schiphol bij ons kwamen eten. Of vrienden die alvast op weg naar hun hotel op Eindhoven Airport gezellig bij ons kwamen eten, zo ook Maren’s vriendinnetje die op terugreis was naar Engeland. Wij weten er alles van als je een paar dagen in Nederland bent, je probeert je aandacht te verdelen tussen familie en vrienden en eigenlijk schiet je altijd te kort… Tussen al dat koken, boodschappen halen en bezoek door vond ik mijn ontspanning in de sneeuw. Met Mark tegen twaalf uur ’s nachts door de krakende verse sneeuw een wandeling (op mijn nieuwe UGGS!) gemaakt langs de bosrand waar we de hazen voor onze ogen zagen wegspringen… Of gewoon mét het bezoek sleetje rijden van een mooie sleeheuvel, een sneeuwballengevecht of een prachtige wandeling langs de witte weilanden maken met een waterig zonnetje erbij. (zie ons fotoalbum) Ook mijn aangrijpende boek van Annejet van der Zijl - Sonny Boy, waarvan de film deze maand in première gaat - trok mij in een andere wereld. Net toen ik de laatste bladzijde had gelezen en het boek met rode, betraande ogen had dichtgeslagen stond de meneer met Mark’s koffer voor de deur. Ik riep uit tegen hem dat het een wonder was dat onze koffer terecht was en dat tezamen met mijn nog rode ogen was dat voor hem misschien wel een erg sentimentele reactie…haha!

Over een paar nachtjes is ons jongste telgje Maren jarig, ons geschenk… en ze wordt al zes jaar! Nogmaals een kamer vol bezoek en later in de week een middag vol meisjes die koekjes komen bakken en dan keert de rust weer terug – de scholen gaan 10 januari weer beginnen!